รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                         ฟางเดินเข้ามาในคฤหาสอย่างเหนื่อยอ่อน

 

"เป็นอย่างไงบ้างค่ะคุณหนู..ที่ทำงานคนเยอะรึป่าวค่ะ"

 

                         คนรับใช้พูดก่อนจะเดินออกมาถือของ

 

"เยอะสิเยอะจนขายแทบไม่ทันเลยค่ะ"

 

"อ้าว ฟางกลับมาหรอมาทานข้าวก่อนสิ"

 

                         แม่ฟางพูด

 

"ฟางทานมาแล้วค่ะแล้วคุณแม่ล่ะค่ะ"

 

"ทานแล้วจ๊ะ เอ่อ..ฟาง คุณภานุเขากลับมาจากต่างประเทศแล้วน่ะ"

 

"แล้วยังไงค่ะ"

 

                         ฟางทำหน้าเฉยๆ

 

"แล้วยังไงอะไร แกก็ต้องไปพบพี่เขาน่ะสิ"

 

                         พ่อฟางพูดพลางเดินเข้ามา

 

"พ่อค่ะฟางไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอกค่ะฟางต้องขายของน่ะค่ะ"

 

                         ฟางพูดความจริงเพราะลูกค้าประจำมักจะมาตอนเช้าๆ

 

"โอ้ย! ปิดซักวันสองวันจะมีคนระเบิดร้านแกหรอเลิกทำตัวบ้างานซักที"

 

                         พ่อฟางเดือด 

 

"ใจเย็นๆน่ะค่ะคุณ..ฟางลูกก็ควรทำตามที่พ่อสั่งน่ะเพราะคุณภานุเป็นว่าที่คู่หมั้นลูกน่ะ"

 

"แม่!"

 

"ยังไงก็ช่าง พรุ่งนี้แกต้องไปบ้านจิระคุณกับชั้น"

 

                         พ่อฟางพูดก่อนที่จะเดินขึ้นบรรได

 

"ได้ค่ะ ถ้ามันเป็นความต้องการของพ่อแม่..ฟางก็จะทำตามค่ะแม้ว่าฟางจะทรมานแค่ใหนก็ตาม"

 

                         ฟางพูดก่อนจะรีบวิ่งขึ้นบรรไดแล้งเข้าห้องปล่อยให้ผู้เป็นมารดามองตามด้วยความสงสาร

 

"ไม่ยุติธรรมเลย!"

 

                         ฟางนั่งพักซักพักก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ

 

 

 

 

 

"ท่านชาย....."

 

                         เสียงหญิงสาวดังก้องในขณะที่ป๊อปปี้กำลังหลับ

 

"ฟ้าคิดถึงท่านชาย.."

 

"ใคร...ใครกัน..เธอเป็นใคร.."

 

                         ป๊อปปี้ละเมอ

 

"ท่านชาย...ฮือๆ ฟ้าเจ็บเหลือเกิน.."

 

                         เสียงยังคงดังก้องก่อนที่ป๊อปปี้จะตื่นลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆห้อง

 

"เสียงผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว.."

 

 

'ก๊อกๆ"

 

                         เสียงประตูหน้าเรือนไทยดังขึ้น

 

"ค่ะๆ จะไปเปิดแล้วค่ะ"

 

                         คนรับใช้รีบวิ่งไปเปิดประตูพลางหาวไปด้วยก่อนจะชงัก

 

"คะ..คุณป๊อปปี้"

 

"ท่านยายทวดนอนยัง"

 

"ยะ..ยังค่ะคุณท่านกำลังสวดมนตร์ค่ะ"

 

                         ป๊อปปี้เดินเข้าไปในห้อง

 

"นอนไม่หลับอีกแล้วสิหรือไม่ก็นอนแล้วฝันร้าย"

 

                         ทวดพูด ป๊อปปี้มองซักพักก่อนจะเหลียบไปเห็นภาพของหญิงชุดโบราณคนหนึ่ง

 

"เอ๊ะ..นี้ใครครับไม่ใช่รูปท่านทวดนี้"

 

                         ป๊อปปี้พูดแล้วหยิบรูปขึ้นมาดู

 

"นี้คือคุณหญิงแม่ของทวดเอง"

 

"คุณหญิงแม่...ท่านทวดไม่เคยพูดถึงเลยนิครับ"

 

"อาจเป็นเพราะว่า..ทวด..จำไม่ค่อยได้น่ะแก่แล้ว"

 

                         ทวดพูดพลางยิ้ม

 

"เธอช่างสวยมากเลยครับ"

 

"ใช่ สวยมากสวยที่สุดในพระนคร"

 

 

 

 

                         ณ เรือนไทยที่ใหญ่ที่สุดในย่านน้ำเป็นเรือนของท่านคุณพระอนันธรณ์ ศิลานันท์ ท่านมีลูกสาวอยู่2คน

 

"รีรี ข้าวสาร สองขนาน ข้าวเปลือก เลือกท้อง ใบลาน เก็บเบี้ย ใต้ถุนร้าน ทานคน ข้างหลังไว้"

 

                         เสียงแจ้วแจ่วของหญิงสาวในวัย 16 ปี ดังขึ้นในสวนดอกกุหลาบ

 

"โหย คุณหญิงสายฝนช่างเก่งยิ่งนักข้าล่ะหนีออกวงแทบไม่ทัน"

 

                         หญิงสาวพูดพลางทำหน้าหงิก

 

"คิกๆ ก็เจ้าเดินช้าแถมอยู่ข้างหลังสุดเจ้าก็ต้องโดน"

 

                         สายฝนพูดก่อนจะเริ่มเล่นใหม่โดยมีสายตาของใครบ้างคนจ้องมองมาจากบนเรือน

 

"คุณหญิงสายฝนนี้ชอบทำตัวเกือกกั่วกับพวกลูกทาสจังน่ะเพค่ะ"

 

                         คนรับใช้พูดพลางเยียดมองหญิงสาวที่เล่นอยู่กับลูกทาส

 

"น้องสายฝนเป็นคนที่เงียบแต่พอถึงเวลาสนุกก็มักจะสนุกจนเกินเลย"

 

                         หญิงสาววัย 18 ปี พูดพลางมอง

 

"ไม่เหมือนกับท่านหญิงแพรวดาวที่เพรียบพร้อม เก่งวิชาเป็นหลัก กล้าพูดกล้าแสดงออก ชายใดที่ได้เป็นออกเรือนด้วยเป็นต้องโชคดี"

 

                         คนรับใช้พูดยกหยอเจ้านาย

 

"คุณหญิงๆ คุณหญิงเพค่ะ"

 

                         คนใช้อีกคนวิ่งมาพร้อมกับตะโกน

 

"นี้! เงียบๆก็ได้ค่อยๆมามันเสียมารยาท"

 

                         คนรับใช้ว่า

 

"ขอประทานโทษเพค่ะพอดีว่า..แฮ่กๆ"

 

                         คนรับใช้พูดพลางหอบ

 

"อ้าวๆ เหนื่อยอยู่นั้นแหละมีอะไรเล่า"

 

"ทะ..ท่านชาย..ท่านภานุมาเพค่ะ"

 

                         เมื่อแพรวดาวได้ยินก็รีบเดินออกไปทันที

 

"ดีมากท่านชายภานุต้องมาหาคุณหญิงเป็นแน่ รีบตามมาเร็วเข้า"

 

                         คนรับใช้พูดพลางวิ่งตามแพรวดาวไป

 

 

"นั้นดอกบัวนิ"

 

                         ในขณะที่สายฝนกำลังจะเดินกลับเรือนหลังเล็กก็เหลือบไปเห็นคลองน้ำที่มีดอกบัวขึ้นเต็ม

 

"ใอ้เผือกมันได้รับคำสั่งให้นำดอกบัวมาปลูกเพค่ะเพราะเห็นว่าคุณหญิงสายฝนชอบดอกบัวและดอกแก้ว"

 

                         คนรับใช้พูดพลางยิ้ม

 

"เราอยากได้"

 

                         สายฝนพูดแล้วเดินเข้าไปใกล้สระน้ำ

 

"ม่ะ..ไม่ได้น่ะเพค่ะเดี่ยวคุณหญิงตกน้ำตกท่า บัวจะไปตามใอ้เผือกมาเก็บให้น่ะเพค่ะ"

 

                         บัวพูดก่อนจะรีบเดินออกไปหาเผือก

 

'ว้าย'

 

'ตู้ม'

 

                         ด้วยตรงที่สายฝนยืนอยู่มีแต่ตะไคร้น้ำทำให้ผลัดตกลงไป

 

"คะ..คุณหญิงสายฝน! ใครก็ได้! ช่วยที คุณหญิงตกน้ำ!"

 

                         บัวพูดพลางร้องตะโกนทำให้ชายหนุ่มซึ่งออกมาเดินเล่นรีบวิ่งเข้าไปหา

 

"เกิดอะไรขึ้น"

 

"คะ..คุณหญิง..คุณหญิงสายฝนตกน้ำเพค่ะ"

 

'ตู้ม'

 

                         ชายหนุ่มรีบกระโดดลงไปช่วยทันทีก่อนที่จะนำร่างของหญิงสาวขึ้นมาได้ สายฝนมองหน้าคนที่ช่วยเหลือตนเองใว้ซักพักก่อนจะสติจะดับวูบไป

 

"น้องหญิงๆ น้องหญิง!"

 

                         ชายหนุ่มพูดแล้วอุ้มหญิงสาวขึ้น

 

"ไปที่เรือนหลังเล็กก่อนเพค่ะ"

 

                         บัวพูดก่อนจะเดินนำไป

 

 

"อ้าว ลูกหญิงมาพอดี"

 

                         แพรวดาวคลานคุกเข่าเข้าไปใกล้ๆผู้เป็นมารดา

 

"ช่างงดงามสมกับคำล่ำลือจริงๆน่ะ แม่แพรวดาว"

 

                         ท่านหญิงสร้อยผู้เป็นแม่ของท่านชายภานุพูดอย่างเอ็นดู

 

"ไม่ผิดหวังน่ะที่จองตัวใว้ตั้งแต่ยังเยาว์"

 

                         ท่านชายวรพงษ์พูดทำให้ทางครอบครัวของแพรวดาวยิ้ม

 

"แล้วท่านชายภานุล่ะเพค่ะ"

 

"ท่านชายออกไปเดินเล่นเพค่ะรับสั่งว่าอีกซักพักจักกลับมา"

 

"อ่อๆ ง้นเรามาคุยเรื่องงานแต่งงานกันดีกว่า"

 

 

                         ณ เรือนไทยหลังเล็กซึ่งเป็นเรือนของสายฝน

 

"ท่านชายตัวเปียกเช่นนี้เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนน่ะเพค่ะ"

 

                         คนรับใช้พูดก่อนจะรีบวิ่งไปทางเรือนใหญ่

 

"คุณหญิงฟื้นแล้ว"

 

                         บัวพูดพลางประคองสายฝนลุกขึ้น

 

"เหตุใดข้าถึงมาอยู่ที่นี้..ข้าจำได้ว่า..."

 

"คุณหญิงพลัดตกคลองน้ำโชคดีที่ท่านชายภานุมาช่วยได้ทัน"

 

"ท่านชาย..ภานุ.."

 

"เพค่ะ"

 

                         สายฝนคว้าเอาผ้าคลุมซึ่งตอนนี้ตนไม่ได้ใส่สะไบแต่เป็นผ้าเกราะอกสีชมพู

 

"ท่านชายเพค่ะ ท่านชายวรพงษ์เรียกหาเพค่ะ"

 

                         คนรับใช้พูด

 

"อืม งั้นฝากดูแลน้องหญิงด้วยน่ะ"

 

"เพค่ะ"

 

                         ภานุเดินออกไปโดยสวนกับสายฝนที่เพิ่งลงบรรไดมา

 

"ท่านชายล่ะ"

 

"ท่านชายภานุกลับไปเรือนใหญ่แล้วเพค่ะ"

 

                         สายฝนมองตามเส้นทางที่ท่านชายกลับไป

 

"ฝากไปบอกท่านชายว่าเราขอบพระทัยที่ท่านชายช่วยเรา"

 

                         สายฝนพูดก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนเรือน

 

"ท่านชายมาแล้วเพค่ะ"

 

"ตายแล้ว! เหตุใดจึงเปียกเช่นนี้"

 

                         ท่านหญิงรู้สีกตกใจเมื่อเห็นสภาพลูกชาย

 

"เอ่อ..คุณหญิงสายฝนพลัดตกน้ำเพค่ะโชคดีที่ท่ายชายลงไปช่วยได้ทัน"

 

                         คนรับใช้พูดยิ่งทำให้ทุกคนตกใจ

 

"แล้วหญิงสายฝนเป็นอย่างไรบ้าง"

 

"ปลอดภัยดีแล้วเพค่ะ"

 

"อืม ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นไรมาก"

 

"หม่อมชั้นต้องกราบขอบพระทัยแทนลูกสาวคนเล็กของหม่อมชั้นด้วยน่ะเพค่ะที่ท่านชายโปรดช่วยใว้ได้"

 

"ไม่เป็นไรขอรับถือว่าเป็นโชคดีของน้องหญิงขอรับ"

 

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วครอบครัวของกระผมขอกลับก่อนน่ะขอรับมานานล่ะ"

 

"ลูกหญิงแพรวดาว..ไปส่งพี่เขาด้วยน่ะ"

 

"เพค่ะท่านพ่อ"

 

                         สายฝนนั่งมองดอกบัวในแจกันแล้วคิดถึงเมื่อกลางวัน

 

"คิดถึงท่านชายรึเพค่ะ"

 

                         บัวถามทำให้สายฝนชะงัก

 

"บ้ารึ ข้าเป็นหญิง เป็นนาง จักคิดถึงชายได้เช่นไร"

 

                         สายฝนแก้ตัวด้วยความเขิน

 

"เพค่ะ"

 

                         คนรับใช้แกล้งตอบสายฝนรีบมองไปทางอื่นก่อนเหม่อมองท้องฟ้าที่มีดวงดาวเป็นคู่

 

 

 

 

 

                                   ฉับบบบบบบบบบ วันนี้ลงสองตอนพอน่ะพรุ่งนี้ลงอีก3ตอนเลย ดีไมๆๆๆๆๆๆ ติดตามเยอะๆน่ะ