KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

7.7

เขียนโดย KuroiNamida

วันที่ 8 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 17.37 น.

  36 ตอน
  22 วิจารณ์
  50.12K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2559 20.28 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

21) เซอวิส MidoKuro (3) end

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก
'นั่นสินะ...นอกจากบาสแล้ว...วันนี้เมื่อ2ปีก่อน ก็มีเรื่องแบบนี้ด้วยสินะ'
.
.
.
เมื่อ2ปีก่อน...
"เฮ้อ แพ้จนได้สิน่าาา"
"ช่วยไม่ได้ ก็อีกฝ่ายน่ะเป็นถึงทีมปฏิวัติเลยนี่นะ"
"ถึงจะเป็นผู้หญิงแต่แกร่งมากเลยนะนั่นน่ะ"เสียงบ่นของทีมชูโตคุดังขึ้นไม่หยุดหย่อนเมื่อแพ้ราบคาบด้วยฝีมือของ'ทีมปฏิวัติ'
"เน่ ชินจังๆฝ่ายนู้นน่ะแกร่งมากเลยเนอะ มีแต่ผู้หญิงน่ารักๆทั้งนั้นเลย จะได้แข่งกันอีกมั้ยน้าา"ทาคาโอะจ้อไม่หยุดกับคู่หูของเขาแต่มิโดริมะกลับรีบเก็บของแล้ววิ่งออกไปทันที
"...อาเระ ฉันพูดอะไรไม่เข้าหูรึป่าวนะ"ทาคาโอะเอียงคอคิดงงๆ
.
.
.
"แฮ่กๆๆ"เสียงหอบของร่างสูงที่วิ่งไปทั่วเพื่อตามหาคนๆนึง
"คุโรโกะ!!!"เมื่อเจอแล้วก็ตะโกนเรียกชื่อคนที่ตามหาอยู่สุดเสียง คุโรโกะหันมามองก่อนจะบอกเพื่อนร่วมทีมให้ล่วงหน้าไปก่อน
"พวกเธอไปกันก่อนเลย เดี๋ยวฉันตามไป"คุโรโกะยกมือลาเพื่อนตัวเองเล็กน้อย ก่อนเพื่อนร่วมทีมทุกคนจะเดินไป
"เจอกัน...อีกแล้วนะคะ"คุโรโกะยังไม่ถอดหน้ากากนั่นออกหน้ากากของตัวร้าย ยังคงโกหกตัวเองต่อไป
"...เธอยังไม่เลิกโกหกตัวเองอีกรึไง ตัวตนของเธอไม่ใช่แบบนี้"มิโดริมะพูด
"รู้จักฉันดีจังนะคะ ...ร้องไห้มา...สินะ"ประโยคแรกที่แสดงออกถึงการเย้ยหยันอย่างชัดเจนแต่ประโยคต่อมามันเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"ป่าวซะหน่อย"มิโดริมะโกหกหน้าตาย
"โกหก ขอบตาแดงขนาดนั้นไม่ร้องก็บ้าแล้วค่ะ ...แพ้มันก็เจ็บปวดแบบนี้ล่ะนะ..."มันไม่ใช่ประโยคเยาะเย้ยแต่เป็นห่วงใย เธอพูดเหมือนรู้จักสิ่งๆนี้ดี ความเจ็บปวดที่ไม่เคยปราณีใคร...
"นี่แหละคือคุโรโกะที่ฉันรู้จัก"มิโดริมะยิ้มออกมา คุโรโกะที่รู้ตัวว่าทำตัวแบบเดิมจนได้ก็ปรับสีหน้าไม่ทัน
"อย่ามาทำเป็นเหมือนรู้ดีไปหน่อยเลย คนที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้น่ะก็คือพวกคุณไม่ใช่รึไง นอกจากชัยชนะแล้ว ก็ไม่เคยสนใจอะไรเลยไม่ใช่รึไง!"คุโรโกะตวาดลั่น จิตใจที่เย็นชาถูกทลายลงกลายเป็นความโกรธ แต่มิโดริมะเห็นบางอย่างในดวงตาคู่นั้น สิ่งที่เรียกว่า ความโศกเศร้า
มิโดริมะเข้าสวมกอดคุโรโกะอย่างเบามือด้วยความโหยหาและรัก...
"ขอโทษ...ขอโทษ...ขอโทษ..."คำกล่าวขอโทษดังออกมาไม่หยุดหย่อนเสียงที่สั่นเครือนั้นทำคุโรโกะใจอ่อนไปกว่าครึ่ง คุโรโกะค่อยๆยกมือขึ้นกอดตอบอีกคนอย่างเบามือ แล้วก้มหน้าซุกไหล่กว้างของอีกฝ่าย
"ขอร้องล่ะ อย่าจากไปไหนอีกเลยนะ คุโรโกะ"เสียงที่สั่นเครือราวกับว่าคนตรงหน้าจะหายไปได้ทุกเมื่อแล้วจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว คนตรงหน้าเขาเคยเดินจากไปแล้ว ไม่เคยหันกลับมามองข้างหลัง คนที่เจ็บปวดไม่ใช่แค่เขาแต่คนๆนี้ก็ด้วย สนิทกันมานาน ห่วงกันขนาดนั้น วันนั้นเธอจะเดินจากไปด้วยความรู้สึกแบบไหนกัน...
"...ฮึก ค่ะ...ฮึก ฮืออ"คุโรโกะที่นึกถึงครั้งก่อนๆขึ้นมาก็ร้องไห้ออกมา หน้ากากที่เคยใส่ถูกกระชากออกไปแล้ว โดยคนตรงหน้า... แต่สิ่งที่มิโดริมะทำต่อไปนี้ทำให้น้ำตาของเธอหยุดไหลพลัน
จูบที่เขามอบให้มันอ่อนโยน ร่างบางไม่ปฏิเสธจูบนั้นเลย จนอีกฝ่ายถอนจูบออก
"ฉันรักเธอนะ คุโรโกะ"มิโดริมะกุมมือคุโรโกะไว้
"คบกับฉันได้รึป่าว"คุโรโกะไม่ตอบแต่โผเข้ากอดอีกฝ่ายด้วยความรัก นั่นคือคำตอบ...สินะ
ในฤดูร้อน ตอนเย็นที่อาทิตย์สนธยา ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม ได้มีความรักเกิดขึ้น...
"...เหอะ เอาเถอะ ยัยนั่นตัดสินใจแล้วนี่นะ ยังไงก็ดีกว่าเจ้าอาคาชิ เซย์จูโร่นั่นแหละน่า"เอริกะที่ยืนพิงกำแพงแอบดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นานพึมพำเบาๆ จะหาว่าเธอหวงเพื่อนก็ได้ ก็นะ ฮารุมิเป็นคนเดียวที่เข้าใจเธอจากหัวใจ แต่จากนี้คงต้องยกหน้าที่นี้ให้คนอื่นซะแล้วสิ
"ฝากด้วยนะ นายหัวเขียว"เอริกะมองคู่รักคู่เดิมก่อนจะเอาเสื้อคลุมพาดบ่าแล้วเดินออกไป
.
.
.
ปัจจุบัน...
"แล้ววันนี้จะไปไหนดีล่ะ"มิโดริมะถาม ทำให้ร่างบางต้องกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง
"นั่นสินะคะ งั้นร้านเดิมเป็นไงคะ"คุโรโกะเสนอ
"ร้านเดิมเหรอ ไม่ไปร้านพิเศษหน่อยรึไง"มิโดริมะถามก็วันนี้เป็นวันพิเศษนี่นา
"ไม่ต้องหรอกค่ะ เพราะทุกวันนี้ก็เป็นวันที่พิเศษอยู่แล้ว"คุโรโกะหันมายิ้มให้อย่างน่ารัก
"โย่ว สวัสดีตอนเย็น"เอริกะที่เดินสวนกับทั้งคู่โดยบังเอิญทัก
"ไงเอริกะ"คุโรโกะตอบกลับเพื่อนสาว
"จะไปไหนกันเหรอ"เอริกะถาม
"ไปกินข้าวที่ร้านนั้นน่ะ จริงสิ ไปด้วยกันมั้ยล่ะ"คำชวนที่ออกจากปากคุโรโกะทำเอามิโดริมะหันขวับ เอริกะมองสีหน้านั้นอย่างนึกสนุก
"เหห ให้ฉันไปด้วยจะดีเหรอออ"เอริกะยั่วโมโหด้วยการทำเหมือนเกรงใจ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า"คุโรโกะพูดยิ้มๆ ในขณะที่มิโดริมะปลงเรียบร้อยแล้ว
"หืมม ไม่ล่ะ ฉันมีธุระต่อน่ะ ขอให้สนุกนะ"เอริกะพูดสบายๆก่อนจะบอกลาทั้งคู่ ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบของทั้งสองคน แค่แกล้งหมอนั่นเฉยๆเอง ถ้าถามว่าห่วงมั้ยล่ะก็ ห่วงสิ แต่ไม่ต้องก็ได้ เพราะตอนนี้ยัยนั่น...มีอัศวินอยู่ข้างตัวอยู่แล้วนี่นา
ในฤดูร้อน ตอนเย็นที่อาทิตย์สนธยา ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม ได้มีความรักเกิดขึ้น...รักนิรันดร์...
End...
จบแว้วววววว ตอนต่อไปจะหาเวลามาปั่นคู่เทาดำนะจ๊า
ตอนต่อไปน้องเคะของเราจะได้บทแบบไหน นุ้งเทาจะมาดีหรือมาร้าย
ติดตามได้ใน เซอวิส HaiKuro จ้าาา
จะทยอยลงเหมือนเดิมนะคะ
รักคนอ่านค่ะ
KN.
 
 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา