KNB รุ่นน้องวัยใสกระชากใจเหล่ารุ่นพี่ (allkuro)

     "ผมไม่อนุญาต"อาคาชิพูดออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

"ฉันไม่ต้องการการอนุญาตจากคุณค่ะ"คุโรโกะพูดด้วยเสียงแน่วแน่ไม่แพ้กัน

"...ผมน่ะเกลียดสุนัขที่ไม่เชื่อฟังที่สุด"อาคาชิยังพูดไม่ทันจบเสียงหวานก็ตัดบทขึ้นซะก่อน

"สุนัขที่เชื่อฟัง คือ เด็กดี เรื่องนั้นน่ะใครเป็นคนบอกกัน อย่ามาบ้าไปหน่อยเลย"แววตาของคุโรโกะเปลี่ยนไปฉายแววน่ากลัวแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทำเอาอาคาชิหน้าซีดไปพักนึง

"หึ ฮะๆฮ่าๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะออกแนวสะใจสุดๆดังมาจากทางประตูโรงยิม ทุกคนหันไปมองที่ต้นเสียงและพบกับ...

"สุดยอดๆหน้าซีดเลยล่ะ"

"สมแล้วที่เป็นฮารุจัง น่ากลัวสุดๆไปเลย"

"หึ นี่แหละ คือ คุโรโกะ ฮารุมิ ค่ะ"

ทุกคนที่เข้ามามีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า เป็นรอยยิ้มที่น่ากลัว พอๆกับคุโรโกะในตอนนี้

"...กลับกันเถอะ ฮารุมิ"เอริกะยิ่นมือมาหาคุโรโกะเป็นเชิงบอกว่า กลับกับพวกเราเถอะ

"อืม"คุโรโกะที่มีท่าทีห่างเหินและเย็นชาอย่างเห็นได้ชัดกับรุ่นปาฏิหารย์ เดินออกไปแบบไม่มีวันหันหลังกลับมามอง

"เดี๋ยวก่อน ผมไม่อนุญาตให้ใครไปไหนทั้งนั้น!!!"อาคาชิตวาดลั่น

"ใครต้องการการอนุญาตจากนายกัน"ทุกคนยกเว้นคุโรโกะหันมาพูดด้วยเสียงเย็นๆใส่ด้วยสายตาดั่งปีศาจ ก่อนที่จะเดินออกไป

หลังจากนั้น...

"ไม่เป็นไรแล้วล่ะนะ ต่อไปนี้เราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แบบที่พวกเราเคยอยู่กัน..."เอริกะพูดกับเพื่อนสาวของตนเองที่เพิ่งจะผ่านเรื่องร้ายๆมา

"เดี๋ยวก่อน!!!คุโรโกะ!!!"เสียงที่คุ้นเคยเรียกให้คุโรโกะหันไปมอง

"มิโดริมะ...คุง"คุโรโกะเรียกชื่อนั้นเบาๆก่อนจะส่งสายตาให้กับเพื่อนสาวของตนที่ทำท่าจะเตะก้านคอให้ขาดเป็นเชิงว่า ไม่เป็นไร

"...มีอะไรเหรอคะ"รอให้อีกคนหายใจหายคอไปสักพักก่อนจะเอ่ยถาม

"แฮ่ก เธอน่ะ จะไปแล้วจริงๆงั้นเหรอ"มิโดริมะพยายามพูดไม่ให้ติดขัด

"..ค่ะ ถ้าเจอกันอีกครั้งนั่นก็คงเป็นในสนาม และในฐานะคู่แข่งเท่านั้นล่ะค่ะ"คุโรโกะพูด ถ้าสังเกตดีๆสายตาคู่นั้นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด

"งั้นแปลว่า ที่ผ่านมาเธอโกหกพวกเรามาโดยตลอดสินะ"มิโดริมะถามด้วยความสงสัย

"ไม่ใช่นะ!!!ฮารุมิน่ะ-"เอริกะพยายามจะพูด ฮารุมิไม่ได้โกหกซะหน่อย ฮารุมิน่ะ ฮารุมิน่ะ...

"ถ้าใช่แล้วจะทำไมคะ"คุโรโกะพูดตัดบทออกมาก่อนสีหน้าจะเปลี่ยนเป็นแสยะยิ้มร้าย

"ใช่แล้ว ฉันน่ะโกหกมาโดยตลอด ไม่ว่าจะอะไรที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่การแสดงอันสมบูรณ์ของฉันเท่านั้นล่ะ"คุโรโกะพูดเย้ยหยันคนตรงหน้า

'ใช่แล้ว ฉันน่ะโกหก เกลียดฉันซะสิ มิโดริมะคุง เพราะถ้าคุณยังรั้งฉันไว้ต่อไป ฉันคงไม่มีหน้ามาพบคุณในฐานะเพื่อน หรืออะไรได้อีกแล้ว ได้โปรด ก่อนที่น้ำตาของฉันจะไหลออกมา'

"...ไม่ใช่หรอก"ร่างสูงพูดออกมาหลังจากเงียบไปนาน

"คุโรโกะ ฮารุมิที่ฉันรู้จักน่ะ ไม่ใช่คนแบบนั้น"มิโดริมะมองตาคุโรโกะด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

"อึก ท ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ก็บอกแล้วนี่ว่ามันเป็นการแสดงน่ะ!"คุโรโกะยังคงเล่นบทตัวร้ายต่อไป

"ไม่หรอก เธอน่ะมักจะคอยห่วงพวกเราเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องร้ายแค่ไหนแต่เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ มองพวกเราในฐานะเพื่อนตลอดเวลา ฉันเชื่อว่านี่น่ะไม่ใช่การแสดงแน่ๆ"มิโดริมะพูดด้วยความเชื่อใจในคุโรโกะสุดหัวใจ

"...ไม่นะ ไม่ใช่ ฉันน่ะ"เสียงหวานเบาลงเรื่อยๆเมื่อเริ่มเถียงไม่ออกและน้ำตาที่พร้อมจะไหลลงมาทุกเมื่อเธอจึงก้มหน้าไว้

"ถ้าหากว่านั่นเป็นการแสดงล่ะก็...เธอคงเป็นนักแสดงที่เก่งมากเลยล่ะ"มิโดริมะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะพูดประโยคที่ทำให้น้ำตาของคุโรโกะต้องไหลลงมา

"ฉันเชื่อใจเธอนะ คุโรโกะ"ร่างบางไม่พูดอะไรรีบหันหลังแล้วเดินออกไปอย่างรวดเร็ว เพื่อไม่ให้เห็นน้ำตาที่กำลังไหลอย่างไม่มีหยุด จนเพื่อนๆร่วมทีมต่างพากันเดินตามไม่ทัน เหลือไว้แค่มิโดริมะและเอริกะ...

"...นายรู้สินะ ว่าฮารุมิไม่มีวันหันหลังกลับ ฮารุมิเลือกเส้นทางของตัวเองแล้ว นายไม่มีสิทธิไม่ยุ่ง"เอริกะมองหน้ามิโดริมะอย่างหาเรื่อง

"อา รู้อยู่แล้วล่ะ ก็ไม่ได้คิด ที่จะขวางหรอก"มิโดริมะพูด

"หืมม นายนี่เข้าใจง่ายกว่าที่คิดแหะ อย่างน้อยเทย์โควก็ยังมีคนที่รู้เรื่องอยู่บ้างล่ะนะ"เอริกะยิ้มออกมาเล็กน้อย ยิ้มแบบเสแสร้ง

"คุโรโกะน่ะไม่มีวันหันหลังกลับมา"มิโดริมะพูดขึ้นลอยๆ

"หืมม แน่นอน แล้วไง"

"แต่ว่า...ฉันน่ะจะเดินหน้าไปพร้อมกับคุโรโกะ"มิโดริมะยิ้มออกมา ทำเอาเอริกะเลือดขึ้นหน้า

"อย่ามาพูดอะไรบ้าๆนะ!!!คนที่จะเดินหน้าไปกับยัยนั่นน่ะคือพวกเรา พวกเราเท่านั้น"เอริกะที่ตวาดออกมาต้องหยุดชะนักเมื่อเห็นแววตาและสีหน้าที่จิงจังของอีกฝ่าย

"หรือว่านาย..."ขอร้องล่ะ ขอให้คำตอบไม่ใช่แบบที่คิดที

"ใช่ ฉันชอบคุโรโกะ"คำตอบที่ไม่อยากได้ยินที่สุดก็ออกมาจนได้

"...ถ้าหากนาย ชอบฮารุมิจริงล่ะก็ ขอร้องล่ะ อย่ามายุ่งกับยัยนั่นอีกเลยนะ ยัยนั่นเจอเรื่องร้ายๆมามากพอแล้ว ถือว่าทำเพื่อยัยนั่นเถอะนะ"เอริกะที่สีหน้าและเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดพูดขอร้อง

"...คงไม่ได้หรอกนะ"คำพูดนั้นทำให้เอริกะจิ๊ปากออกมา ก่อนจะทำสีหน้าไม่สบอารมณ์แล้วเดินกลับไป

"ชิ! สุดท้ายพวกเทย์โควก็ไม่มีใครพูดรู้เรื่องสักคน เรื่องที่เกิดขึ้นมันก็เพราะพวกนายนั่นแหละ"เอริกะเดินไปบ่นออกมาให้ได้ยิน

"แล้วเรื่องคุโรโกะ..."มิโดริมะพูดเบาๆ

"...จะทำอะไรก็เชิญ เรื่องนั้นมันขึ้นอยู่กับยัยนั่นอยู่แล้ว"เอริกะหยุดเดินแล้วหันมามองด้วยหางตาเล็กน้อยก่อนจะโบกมือลาแบบไม่หันหลังกลับไปมอง

.

.

.

หลายปีต่อมา...

"ชินจัง ไนซ์ชู้ต"ฉายาตาเหยี่ยวยกนิ้วให้กับคู่หู

"ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้ว"มิโดริมะไม่พูดอะไรมากนอกจากดันแว่น

"โอ่ย มิโดริมะ มีคนมาหาแน่ะ"รุ่นพี่สุดโหดตะโกนบอก

"...เหนื่อยหน่อยนะคะ มิโดริมะคุง"คุโรโกะยิ้มบางๆให้

"อาา"แม้จะไม่ได้พูดอะไรมากไปกว่านั้นแต่หูก็แดงเพราะความเขิน

"อ้าวๆฮารุจังมารับชินจังเหรอ"ทาคาโอะเสนอหน้ามาจากด้านหลัง

"ฮารุ...จัง"มิโดริมะทวนสรรพนามเรียกนั้นงงๆ

"ไม่เจอกันนานนะคะทาคาโอะคุง"ร่างบางโค้งหัวให้เล็กน้อยตามมารยาท

"นั่นสิน้าาา ก็ตั้งแต่แข่งตอนนั้นแล้วนี่เนอะ"ทาคาโอะเดินเข้ามากอดไหล่ร่างบางก่อนจะปล่อยไม่ทันเมื่อเห็นรังสีอำมหิตจากคู่หู

"งั้นผมกลับก่อนนะครับรุ่นพี่"มิโดริมะหันไปบอกลากับรุ่นพี่ของตน

"โอ้ พรุ่งนี้ก็อย่าลืมมาซ้อมด้วยล่ะ"รุ่นพี่รับคำ มิโดริมะพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับว่าเข้าใจ

.

.

.

"กลับก่อนไม่เป็นไรเหรอคะ"ร่างบางถามขณะเดินไปเรื่อยๆตามทาง

"ไม่เป็นไรหรอกน่า...ก็วันครบรอบทั้งทีนี่"มิโดริมะหันมาพูดประโยคหลังกับคนข้างๆ

"...จ จำได้ด้วยเหรอคะ"คุโรโกะที่หน้าขึ้นสีแดงจางๆพูดเบาๆ

"แน่นอนสิ เห็นฉันความจำสั้นรึไง"ร่างสูงเขกหัวร่างบางเบาๆ

"ม ไม่ใช่นะคะ คือว่าฉัน"คุโรโกะรีบปฏิเสธทันควัน

"...หรือคิดว่าฉันเป็นพวกไม่ใส่ใจ'แฟน'ตัวเองกันล่ะ"มิโดริมะพูดออกมาหน้าตาย

"อึก ไม่ค่ะไม่ใช่คือว่า...ก็ปกติคุณเป็นคนไม่ค่อยสนใจเรื่องอื่นนอกจากบาสอยู่แล้ว แล้วก็...แล้วก็..."

จุ๊บ

มิโดริมะก้มลงมาจูบที่หน้าผากของคนตัวเล็กเบาๆทำให้เสียงหวานเงียบไป

"นอกจากบาสก็สนใจเธออยู่นี่ไง"มิโดริมะยิ้มบางๆในขณะที่ร่างบางหน้าแดงยิ่งกว่าอะไร

'นั่นสินะ...นอกจากบาสแล้ว...วันนี้เมื่อ2ปีก่อน ก็มีเรื่องแบบนี้ด้วยสินะ'

.

.

.