The Moment Catcher ขอหยุดไว้... แค่เท่านี้

     ในบรรยากาศของความมืดที่มีเพียงแสงไฟสลัวๆ ตามข้างทางรวมกับลมเย็นๆ ที่พัดผ่านเราทั้งสองคนระหว่างทางไปสถานีขนส่ง ทำให้เราทั้งคู่พอเข้าใจได้ว่าความมืด และ อากาศหนาวเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดเมื่ออยู่คนเดียว บทสนทนาที่อยากจะคุยมันมีมากมายในหัวสมอง แต่เราทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา มีแต่การสั่นไหวของหัวใจที่เราทั้งคู่สัมผัสและรับรู้กันได้ เสียงมันดังอยู่นะ เสียงมันดังกว่าเสียงลมที่พัดผ่านไปซะอีก

     “อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม !?“ ผมกระซิบถามสิงห์ระหว่างที่ยังคงกอดมันอยู่จากด้านหลัง

     สิงห์ไม่ตอบคำถามที่ผมถาม มีแต่ความนิ่งเฉยและตั้งใจขับรถต่อไป ระหว่างทางที่เราขับผ่าน มันมีเรื่องราวของเราทิ้งไว้ในทุกๆ จุด จนทำให้นึกถึงในวันเก่าๆ ที่ผ่านมา

     ไม่นานนักพวกเราทั้งสองคนก็ถึงสถานีขนส่ง สิงห์จอดรถและดับเครื่องยนต์ ถึงแม้จะดึกแล้วแต่ผู้คนเดินกันวุ่นชุลมุนไปหมด

     “ส่งเราแค่นี้แหละ” ผมลงจากรถแล้วบอกกับสิงห์

     “เดี๋ยวเดินไปส่ง…” สิงห์ตอบพร้อมกับเอามือมาคว้ากระเป๋าเป้ของผมเอาไปสะพายใส่หลังตัวเอง

     มาถึงตรงนี้ สิ่งที่ผมคาดหวังมันไม่ใช่การบอกลา เพราะเมื่อเราต่างคนต่างทำภารกิจชีวิตของตัวเองเรียร้อยแล้ว เราก็จะได้กลับมาเจอกันอีกแต่เหนือสิ่งอื่นใดคือความไว้เนื้อเชื่อใจ และ ความผูกพันที่เรามีให้กัน

     ผมขึ้นรถโดยสารโดยนั่งติดหน้าที่พอมองออกไปด้านนอกก็เห็นว่าสิงห์ยืนส่งผมตรงนั้น ก่อนรถจะออกจากสถานี มันก็ยกมือขึ้นมาระหว่างเอวแล้วโบกมือช้าๆ เบาๆ มันก็คงใจหายเหมือนกันนั่นแหละ

     แล้วไว้เจอกันนะสิงห์…