The Moment Catcher ขอหยุดไว้... แค่เท่านี้

     ที่นี่ไม่มีลมหนาว ไม่มีร่องรอยการผลัดใบของใบไม้ ไม่มีกลิ่นหอมจากดอกไม่ฤดูหนาวที่ผมคุ้นเคย... ทางตอนใต้ของประเทศมีแค่ฤดูฝนกับฤดูร้อน ตอนนี้ที่ผมอยู่อุณหภูมิไม่ต่ำกว่าสามสิบแปดองศาแน่นอน

     บนหน้ามันๆ พร้อมกับเหงื่อท่วมตัว กลางแดดส่งผ่านความร้อนลงมาที่หลังของผม ตอนนี้ผมฝึกงานอยู่ที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่งทางตอนใต้ของประเทศ ซึ่งเป็นธุรกิจอุตสาหกรรม ส่วนหน้าที่ที่ผมต้องทำหนะเหรอ ไม่ซ้ำกันในแต่ละวันเลย แล้วแต่พี่คนที่ดูแลจะสั่งให้ผมทำอะไร งานส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นพวกงานที่ใช้แรงงาน อยู่กลางแจ้ง... นี่ผมเรียนวิศวกรรมศาสตร์เพื่อมาขูดสนิมเหรอเนี่ยะ!?

     "ไงเรา ฝึกมาครึ่งทางแล้ว ที่นี่เป็นไงบ้าง" พี่ทิมทักทายผมตอนที่เราทั้งสองคนนั่งทาสีเหล็กอยู่

     "นี่ทาสีจนเทพแล้วพี่ ทาทุกวันเลยเนี่ยะ ผมเริ่มเบื่อละ" ผมตอบกลับไป

     พี่ทิมเป็นพี่ที่ทำงานที่ผมสนิทด้วยที่สุด เพราะเราทั้งสองคนเป็นคนติดเกมส์เหมือนกัน พูดคุยกันได้ทุกเรื่องเลย พี่ทิมเองก็อายุแตะๆ สามสิบแล้ว แต่ผมว่าแกยังเหมือนเด็กอยู่เลย ไม่ใช่เพราะหน้าตาแกนะ แต่เพราะนิสัยแกหนะ แต่ก็ดีครับ อย่างน้อยผมก็มีคนคอยให้คำปรึกษาบ้าง เวลาอยากพูดอยากบ่นอะไรผมก็มาหาแกเนี่ยะแหละคนแรกเลย

     พอช่วงเย็นผมก็กลับมาที่หักพักเล็กๆ ของผม พร้อมกับทิ้งตัวลงบนที่นอน ตอนนี้ตัวผมคล้ำขึ้นมาค่อนข้างมาก เพราะในแต่ละวันต้องทำงานตากแดด ตากลม เวลาส่องกระจกก็แอบเวทนาตัวเองไม่ได้ แต่เพื่อประสบการณ์ ผมยอมได้เสมอ อย่างที่เคยมีคนพูดไว้ ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าใครพูดไว้ ว่าคนเราก่อนจะไปถึงสิบได้ ต้องเริ่มจากศูนย์ก่อนทุกคน แล้วก็ค่อยๆ เก็บเกี่ยวประสบการณ์ไปเรื่อยๆ จนถึงจุดสูงสุด...

     โดยปกติผมจะติดต่อกับสิงห์ทางอินเตอร์เน็ต เพราะเราทั้งสองคนไม่มีเงินมากพอที่จะโทรศัพท์ติดต่อคุยกันกระหนุงกระหนิง เราทั้งสองคนยังต้องแบมือขอเงินพ่อแม่ใช้ทั้งคู่ งั้นประหยัดเงินเอาไว้ไปเที่ยวด้วยกันดีกว่า

     ผมเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้น และในขณะที่ผมท่องโลกในอินเตอร์เน็ตอยู่ ด้านขวาล่างของจอคอมพิวเตอร์ก็ปรากฏหน้าตามนุษย์กวนตีนคนเดิมที่ผมคุ้นเคย หน้าขวาๆ คิ้วเข้มๆ ...

     สิงห์ : ดีดีดดีดี ทำรายยยยยยยยยยยยยยยยย

     มิฬ : เพิ่งถึงห้อง เนี่ยะ เพิ่งเปิดคอมพ์เลย รอเราอยู่เหรอ

     สิงห์ : ไม่ได้รอ... เนี่ยะเพิ่งจะเปิดคอมพ์เหมือนกัน เพิ่งถึงหอพักเมื่อตะกี้เลย นี่ว่ากำลังจะออกไปเล่นบาสกับไอยอร์ช

     มิฬ : วันนี้เป็นไงบ้าง

     สิงห์ : ก็ดี...

     สิงห์ : เหงาดี...

     สิงห์ : ไอยอร์ชแต่งตัวเสร็จละ เดี๋ยวไปเล่นบาสก่อนนะ ไว้คุยกัน

     มิฬ : เชๆๆ

     สิงห์มันเป็นคนไม่ค่อยเข้าใจเทคโนโลยี ไม่ค่อยเข้าสังคม ไม่ใช่มนุษย์โซเชียลเน็ตเวิค แค่ผมเห็นมันยอมใช้โปรแกรมแชทนี่ก็ดีใจแล้ว

     เวลาอยู่ไกลกันบ้างครั้งก็อยากให้มาอยู่ข้างๆ ที่นี่ก็มีอะไรสวยๆ เยอะเลย เวลาผมไปเห็นก็อยากให้มันมาเห็นด้วย ในแต่ละวันเราใช้เวลาคุยกันไม่นาน แค่เช็คว่ายังไม่มีใครตายประมาณนั้น

     ข้างนอกนั่นฝนก็ตก ทำไมไม่ตกตอนช่วงกูทำงานตอนกลางวันวะ ร้อนจะตายห่า...

     อยากกลับแล้วว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย...