ขอโทษที่มันรักเธอ...

 
 
 
 
 
แม่ฟาง: วันนี้ลูกแม่สวยที่สุดเลยนะ 
 
 
ฟาง: ค่ะ 
 
 
แม่ฟาง: ถ้าวันนี้พ่ออยู่พ่อก็คงมีความสุขมาก ที่ได้เห็นลูกสาวได้เป็นฝั่งเป็นฝากับคนอื่นเค้าสักที 
 
 
 
 
ฟาง: แม่ค่ะ หนูรักแม่นะค่ะ (ร้องไห้ออกมา) 
 
 
 
แม่ฟาง: ไม่เอาลูก ไม่ร้องซิ ต่อไปหนูจะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วนะ หนูจะมีครอบครัว หนูจะต้องเป็นภรรยาที่ดี ดูแลพี่เค้า ต่อไป หนูจะมีลูก ครอบครัวหนูต้องมีความสุขมากๆแน่ๆเลย ไม่ร้องนะ เดี๋ยวไม่สวยนะ
 
 
 
 
ฟาง: หนูก็อยากให้มันเป็นอย่างงั้น( พึมพำเบาๆ) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
                  หลังจากเสร็จพิธีทั้งช่วงเช้าและ ช่วงเย็น ก็ถึงเวลาเข้าหอ ฟางย้ายมาอยู่บ้านป๊อบปี้ ตลอดทั้งวันวันนี้ ป๊อบปี้ดูเหมือนคนไม่มีชีวิต หน้าตาอมทุกข์ จะยิ้มก็น้อย จนคน้ป็นแม่ต้องคอยดุ ตลอดเวลา 
 
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: แม่ฝากป๊อบดูแลฟางด้วยนะ 
 
 
 
ป๊อบ: ครับ
 
 
 
แม่ฟาง: มีอะไรหนักนิดเบาหน่อย ให้อภัยกันนะลูก 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูฟาง ถ้าพี่เค้าทำหนูร้องไห้นะ หนูมาบอกแม่เลยนะลูก เดี๋ยวแม่จะจัดการเอง 
 
 
 
 
ฟาง: อึก ค่ะ 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: มีหลานให้แม่สองคน อุ้มเร็วๆนะลูก 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
             เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองออกไป ป๊อบปี้ก็ทำเหมือนฟาง ไม่มีตัวตน เดินไปหยิบผ้าขนหนู แล้วเข้าไปอาบน้ำ และนอนลงบนเตียงก่อนที่จะนอนสะบัดผ้าห่มที่โรยดอกกุหลาบทิ้งอย่างเยือกเย็น จากนั้นฟางก็รีบเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างที่สุด และเมื่อได้สติ ก็ออกมา เข้ามองมายังเตียงที่ชายหนุ่ม นอนอยู่ มันไม่มีที่เหลืออยู่เลย แต่! มีผ้าห่มกับหมอน กองอยู่บนพื้น และแล้วก็มีเสียงดังขึ้น 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฉันชอบนอนคนเดียว โทษทีนะ
 
 
 
 
ฟาง: ค่ะ (สะอึกเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจช้าๆอย่างเหนื่อยล้า) 
 
 
 
 
ป๊อบ: ปิดไฟด้วยล้ะ 
 
 
 
ฟาง: เอ่อ ขอเปิดไฟดวงเล็กๆไว้สักดวงได้มั้ยค่ะ 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฉันนอนไม่หลับ ถ้าเปิดไฟ 
 
 
 
ฟาง: แต่ว่า 
 
 
 
ป๊อบ: ถ้าเรื่องมากก็ไปนอนในห้องน้ำเลยไป (ป๊อบปี้รู้ทั้งรู้ว่า ฟางกลัวความมืด) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
               ตลอดทั้งคืนฟางร้องไห้จนหลับไป หลับอย่างกล้าๆกลัว เพราะห้องมันมืดมาก ทำให้เกือบนอนไม่หลับ แต่เพราะน้ำตา เธอร้องไห้จนหลับไป ส่วนป๊อบปี้ ก็แอบชะงักมองฟางที่นอนร้องไห้ตัวสั่น แต่ก็ไม่ได้คิดจะ ปลอบใจอะไรหรือรู้สึกผิดอะไรเลย 
 
 
 
 
 
  
 
 
ฟางน่าสงสารรรร อีกแร้วววว