ขอโทษที่มันรักเธอ...

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: หนูฟาง เมื่อคืนหลับสบายดีมั้ยลูก 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

แม่ป๊อบ: วันนี้ไม่ต้องไปทำงานหรอก เพิ่งแต่งงานใครเค้าให้ไปทำล้ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: อันที่จริง แม่ก็พูดถูกนะ ผมไม่ควรไปทำงานวันนี้ งั้นผมไม่ไปก็ได้ 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: งั้นดีเลย พาน้องไปเที่ยวซิ ฮันนีมูลไง 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมไม่อยากไป 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: พูดอะไรคิดถึงน้องบ้างซิ

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่เห็นต้องคิดเลย เธอก็น่าจะรู้ใช่มั้ยฟาง 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะค่ะ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไหน แกสัญญากับแม่แล้วไง 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมก็ทำตามที่แม่บอกแล้ว แต่งก็แต่งแล้ว แม่จะเอาอะไรอีกครับ 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ไม่สงสารน้องบ้างเหรอ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่มีความจำเป็น ก็ในเมื่อ ชอบผมมาก รักผมมาก ก็รักที่ผมเป็นแบบนี้แหละ 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แล้วแกจะไป 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมไม่ไปทำงาน ก็ไม่ได้แปลว่า ผมจะอยู่บ้าน ผมเบื่อ ที่ต้องเห็นหน้า ลูกสะใภ้แม่ วันๆเอาแต่ร้องไห้ อ่อนแอ เชิญแม่อยู่ดูแล คนเดียวล่ะกัน

 

 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ป๊อบปี้! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป้าจิตร: น่าสงสารคุณฟางนะค่ะ คุณผู้หญิง 

 

 

 

แม่ป๊อบ: ฉันก็สงสาร เฮ้อ 

 

 

 

 

 

                  ฟางได้ยินทุกคำพูดที่ออกมาจากปากป๊อบปี้ เธออ่อนแอ เธอน่ารำคาญ อย่างที่เค้าพูดจริงๆ 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ:  หนูฟาง 

 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แม่ แม่ไม่รู้ว่า แม่ทำถูกรึ้ปล่า ที่ให้หนูแต่งงานกับพี่เค้า แม่รู้สึกผิดที่ทำให้หนูต้องร้องไห้ 

 

 

 

ฟาง: ไม่หรอกค่ะ คุณแม่อย่าโทษตัวเองเลยนะค่ะ ทุกอย่างไม่ใช่ความผิดของคุณแม่ หนูเองค่ะ ที่อ่อนแอ ขี้ร้อง อย่าคิดมากเลยนะค่ะ 

 

 

 

 

 

แม่ป๊อบ: โถ่ หนูฟาง (ดึงฟางมากอด) 

 

 

 

 

 

 

 

 

                  ช่วงเย็นป๊อบปี้กลับมาบ้าน เดินขึ้นห้องไป โดยไม่สนใจอาหารเย็นที่ฟางเตรียมไว้ให้เลย 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบค่ะ ฟางทำอาหารไว้ให้ค่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่หิว 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทานหน่อยนะค่ะ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ไม่หิว ก็คือ ไม่หิว เธอฟังรู้เรื่องเหรอ 

 

 

 

 

ฟาง: แต่ว่า 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอไม่เบื่อบ้างเหรอ ห้ะ ! 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ค่ะ ไม่เบื่อ 

 

 

 

ป๊อบ: แต่ฉันเบื่อ เบื่อเธอมากเลยรู้มั้ย !! (พูดจบก็เดินขึ้นห้องไป) 

 

 

 

ป้าจิตร: คุณฟางค่ะ 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ 

 

 

 

ป้าจิตร: อาหารพวกนี้ 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าจิตร เดี๋ยวหนูกินเองค่ะ ป้าจิตรไปพักผ่อนเถอะค่ะ นี้ก็ดึกแล้ว เดี๋ยวหนูเก็ยจานพวกนี้เอง

 

 

 

ป้าจิตร: ป้าอยู่เป็นเพื่อนมั้ยค่ะ 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรค่ะ ฟางอยู่คนเดียวได้ 

 

 

 

ป้าจิตร: ถ้าคุณฟางมีอะไรก็เรียกป้า หรือใครก็ได้นะค่ะ 

 

 

 

ฟาง: ค่ะ ขอบคุณป้าจิตรมากนะค่ะ