ขอโทษที่มันรักเธอ...

 
 
 
 
              ตอนที่ป๊อบปี้ออกไปจากห้องฟางก็กำลังนึกถึงตอนที่เธอหลับไปหลายวัน ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะฟื้นขึ้นมา มันจะจริงรึเปล่า หรือแค่เธอคิดไปเอง จากนั้นฟางก็ค่อยๆเลื่อนมือมาที่ท้องแล้วลูบเบาๆ 
 
 
 
ฟาง: หนูอยู่ในนี้จริงๆเหรอ 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: อ้าวทำไม มานั่งอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่อยู่เป็นเพื่อนน้อง 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: เอ่อ ฟางเค้าอยากอยู่คนเดียวอ่ะครับ เค้าก็เลยให้ผมออกมารอข้างนอก
 
 
 
 
 
แม่ฟาง: งั้นเข้าไปข้างในเถอะลูก 
 
 
 
 
 
 
          เมื่อป๊อบปี้เปิดประตูเข้าไปก็ไม่เจอฟางนอนอยู่บนเตียง ก็ตกใจมาก 
 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ฟางหายไปไหน ฟาง ฟาง  ฟางอยู่ไหนอ่ะ ฟาง 
 
 
 
ป้าจิตร: ห้องน้ำก็ไม่มีค่ะ คุณฟางไปไหน 
 
 
 
 
       ป๊อบปี้รีบวิ่งไปนอกระเบียง 
 
 
 
 
ป๊อบ: ฟาง ฟางอย่านะ อย่าทำอะไรบ้าๆนะฟาง (รีบวิ่งเข้าไปกอดแล้วดึงตัวฟางออกมา) 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: หนูฟาง!! 
 
 
 
ฟาง: โอ๊ย ! จะมากอดทำไมเนี้ย ปล่อย 
 
 
 
 
ป๊อบ: ก็ ทำไมไปอยู่ตรงนั้นอ่ะ แล้วทำไมจะต้องทำท่าเหมือนกระโดลงไปด้วย ทำไมต้องคิดสั้นด้วย
 
 
 
 
 
ฟาง: เปล่า ก็แค่ออกมาสูดอากาศข้างนอก ไม่ได้จะกระโดดซะหน่อย แล้วก็ไม่ได้คิดสั้นด้วย 
 
 
 
 
ป๊อบ: ก็ เอ่อ พี่ก็ไม่รู้หนิ นึกว่าฟาง จะกระโดดลงซะอีก 
 
 
 
 
 
ฟาง: ก็แค่ออกมามองท้องฟ้า ไม่ได้จะฆ่าตัวตายซะหน่อย 
 
 
 
 
แม่ฟาง: แม่ก็ตกใจหมด วันหลังลูกก็อย่าออกมาแบบนี้ซิ 
 
 
 
 
ฟาง: เอ่อ ฟางขอโทษล้ะกันนะค่ะ 
 
 
 
 
แม่ป๊อบ: แม่ว่า ไปข้างในดีกว่า หนูจะทานอาหารด้วย 
 
 
 
 
ป๊อบ: ไป (กำลังจะประคองฟางเข้าไป) 
 
 
 
ฟาง: ไม่เป็นไรค่ะ เดินเองได้ (ฟางหลีกตัวออกห่างจากป๊อบปี้แล้วก็เดินไป) 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
     ได้เวลา เอาคืนแล้วซินะ