ขอโทษที่มันรักเธอ...

 

 

 

ป๊อบ: ฟางถึงโรงพยาบาลแล้วนะ ฟาง 

 

 

 

                  ระหว่างที่รถเข็น กำลังเข็นไปห้องฉุกเฉินป๊อบปี้ที่เดินข้างรถเข็นก็ไม่ล้ะสายตาจากฟางแม้แต่วินาทีเดียว จนกระทั่ง พยายาลและคุณหมอ เดินมากำลังจะเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

 

 

 

 

ป๊อบ: หมอ หมอครับ หมอต้องช่วยภรรยาผมให้ได้นะครับ นะครับกมอ ช่วยเธออย่าให้เธอเป็นอะไรนะครับ 

 

 

 

 

หมอ: ครับๆ ใจเย็นๆนะครับ หมอขอดูอาการเธอก่อน 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: หมอครับ หมอต้องช่วยเธอนะครับ 

 

 

 

 

หมอ: โอเคครับ หมอจะทำเต็มที่

 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟางอยู่ไหนป๊อบ ฟางอยู่ไหน อึก ฟาง

 

 

แม่ป๊อบ: ป๊อบ เป็นไงบ้างลูก น้องเป็นไงบ้าง

 

 

ป๊อบ: ทุกคน มาได้ไงครับ 

 

 

 

แม้ป๊อบ: ก็ทางโรงแรมโทรไปที่บ้าน แม่ก็เลยรีบมา 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางยังอยู่ ในห้องฉุกเฉินอยู่เลยครับ 

 

 

 

แม่ฟาง: โธ่ฟางลูกแม่ อย่าเป็นไรนะลูก 

 

 

 

แม่ป๊อบ: แล้ว แล้ว ทำไมเลือดเต็มเลือดเต็มทือขนาดน้ันล้ะลูก มันเกิดอะไรขึ้น 

 

 

 

 

แม่ฟาง: อย่าบอกนะ ว่าเลือดฟาง 

 

 

 

 

ป๊อบ: ครับ 

 

 

 

 

แม่ฟาง: แม่จะเป็นลม 

 

 

 

แม่ป๊อบ: คุณน้องนั่งพักก่อนค่ะ 

 

 

 

 

 

             ผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง พยาบาลก็ออกมา 

 

 

 

ป๊อบ: พยาบาลครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้าง 

 

 

 

 

พยาบาล: ตอนนี้คนไข้ต้องผ่าตัดด่วนค่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: ผ่าตัด ! เธอจะเป็นอะไรรึเปล่าครับ 

 

 

 

 

พยาบาล: รอคุณหมอ มาตอบเองดีกว่านะค่ะ 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ถึงขนาดผ่าตัดเลยเหรอ ฮือออ ฟางลูกแม่ ฟาง 

 

 

 

 

หมอ: คนไหนเป็นสามีคนไข้ครับ หมอขอคุยด้วยหน่อยครับ 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมครับ ผมเป็นสามี 

 

 

 

หมอ: คือหมออยากจะบอกว่า ตอนนี้คนไข้ เสียเลือด มาก และที่สำคัญคนไข้กำลังตั้งครรภ์ได้ 2 เดือนกว่าแล้ว หมอจะต้องทำการผ่าตัด เพื่อช่วยชีวิตเด็กไว้ ดูจากร่างกาย บริเวณหน้าท้องโดนชกมา มีรอยช้ำ แต่ที่สำคัญกว่านั้น สภาพจิตใจคนไข้ หมอรู้สึกว่า ร่างกายเธออ่อนแอมาก หมอคิดว่า การผ่าตัดมีความเสี่ยงอยู่นะครับ 

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วถ้าไม่ผ่าตัดล่ะครับ 

 

 

 

 

หมอ: อาจจะเป็นอันตรายทั้งแม่และเด็กได้ครับ 

 

 

 

พยาบาล: เอกสารยินยอมให้คนไข้ผ่าตัดค่ะ 

 

 

 

ป๊อบ: ตกลงครับ หมอต้องช่วย ลูกกับเมียผมให้ได้นะครับ ไม่ว่ายังไงก็ต้องช่วยนะครับหมอ

 

 

 

 

หมอ: ครับ 

 

 

 

 

 

                 จากนั้นรถเข็นก็ถูกเข็นออกจากห้องฉุกเฉินย้ายไปห้องผ่าตัด ทันที ฟางนอนนิ่งไม่ได้สติ มีสายอ๊อกซิเจน ทำให้แม่ฟางยิ่งร้องไห้หนักมากกว่าเดิม 

 

 

 

 

แม่ฟาง: ฟางลูก ฟางต้องสู้นะ อย่าเป็นอะไรนะลูก (พูดไปลูบหัวฟางไป)  

 

 

แม่ป๊อบ: หนูฟาง อดทนนะคนเก่งของแม่ 

 

 

 

ป๊อบ: อย่าเป็นอะไรนะฟาง อย่าทิ้งพี่ไปไหนนะ อยู่กับพี่นะ อดทนนะคนดี (จากนั้นป๊อบปี้ก็ก้มลงจูบหน้าผากฟาง) 

 

 

 

 

 

 

 

             ภายในห้องผ่าตัด ทุกคนช่วยทำการผ่าตัดช่วยชีวิต ฟางและลูกอย่างเคร่งเครียดเวลาผ่านไป ราว 2-3 ชั่วโมงก็ไม่มีทีท่าว่าฟางจะออกมา ส่วนป๊อบปี้ที่นั่งอยู่มุมหนึ่งอยู่ๆ น้ำตาของเค้าก็ค่อยๆไหลออก มาอย่างไม่อาจจะหยุดมันได้ เค้าไม่เคยรู้เลยว่าฟาง ท้อง เค้าดีแต่ทำให้ฟางร้องไห้ เสียน้ำตา  ถ้าฟางกับลูกเป็นอะไรไปเข้าจะมีชีวิตอยู่อย่างไร

 

 

 

 

ป๊อบ: ฟางกับลูกต้องสู้นะ อึก อึก ลูกต้องอยู่กับแม่นะ อึก  พ่อขอโทษนะ (พูดไปดูมือที่ติดเลือดไป)