รัก...รสมะระ(หวาน)

“กัปคิดถึงป๊าจะแย่ละ...ป๊าเป็นไงบ้าง...เหนื่อยไหมครับ...” ผมรู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่ป๊ากระชับอ้อมกอดแบบนี้...ผมหวงแหนความสุขจากป๊าเหลือเกิน....
“ก็สบายดีงานไม่มีอะไรให้เหนื่อย...ว่าแต่เรา...กลับมาคราวนี้...ติดใจสาวสวยที่ไหนมาบ้างรึเปล่า...” เด็กน้อยของผมตอนนี้โตเป็นหนุ่มน้อยปากแดง...ผิวขาว...ตาโต...เหมือนเก่งไม่มีผิด...
“สาวสวยที่ไหนก็สู้...คนที่หล่อที่สุดของกัปไม่ได้หรอกครับ...”
“อ่อ...ป๊ารับคนเพิ่มนะ...เค้าจะมาช่วยงานที่โรงงานเรา...”
“แค่ช่วยงานที่โรงงานอย่างเดียวผมโอเค...แต่ถ้ารับจ๊อบ...ต่ำ ๆ อย่างอื่นผมไม่ยอม!!”สายตากัปที่มองไวท์อย่างโกเกรียดแบบนั้น...มันคือการปฎิเสธ...การไม่ยอมรับในการตัดสินใจของผม....
“กัป..พูดอะไร...ไวท์คือคนงานที่ป๊ารับมาเองนะ...มาช่วยงาน...ไม่ได้รับจ๊อบอะไรทั้งนั้น...อีกอย่าง...ป๊าไม่ชอบนิสัยก้าวร้าวแบบนี้เลย” ผมอดไม่ได้ที่จะดุไป....
“คนงานของป๊าคนนี้คง...วิเศษจนผมแตะต้องไม่ได้เลยสินะ...” แค่ผมรุ้สึกว่าป๊าปกป้องคนอื่นผมก็แทบจะทนไม่ได้ ผมเติบโตมาพร้อมกับความรักความอบอุ่นที่ป๊ามอบให้ผมตลอด ไม่เคยมีสักครั้งที่จะมีใครมาแทนที่ความรักของผม
“กัป!!!” ความดื้อรั้นและเอาแต่ใจของกัปส่วนหนึ่งมาจากการที่ผมตามใจ เอาใจ และมอบทุกอย่างที่สมบรูณ์เพียบพร้อมมากเกินไป....
“กัป....อยากพัก...ขอตัวนะครับป๊า….ส่วนนาย...ขนกระเป๋าและของของฉันตามมาที่ห้องด้วย...”
“ครับ” หลังจากผมกลายเป็นประเด็นที่ทำให้เค้าสองคนต้องเอ่ยถึง....สายตาของนายนั้นมองผมด้วยความรังเกียจ....แต่สายตาของคุณเจษ...กลัมองมาด้วยความเมตตา...ทำไม่มันแตกต่างกันเหลือเกิน....และทำไมต้องเป็นผมที่รองรับอารมณ์เหล่านั้น....
“ฮึบ!!...ตึงๆๆๆ...” ผมลอบมองคนตัวเล็กผมหัวเห็ด...ที่หอบของพะรุงพะรังเข้าห้องผมด้วยเหงื่อที่ชุ่มกลางหลัง..
“พี่ชาย.....ฉันจ้างนายเท่าไห่ร....” ทันทีที่นายน้อยนั่งลงกลางโชฟาสีแดงนั้น....น้ำเสียงที่เอ่ยถามเต็มไปด้วยความเย็นชาเหมือนจะยะเย้ยผมด้วยช้ำ..
“พี่ชาย?...อ่อ...คะคุณหมายถึงคุณเจษเหรอครับ”
“ฉันถามนาย...ไม่ใช่ให้นายมาถามกลับ!!”
“ผมก็แค่ถาม...”
“แต่ไม่ว่าพี่ชายฉันจะจ้างนายเท่าไหร่....ฉันก็จะจ้างให้นายออกอยู่ดี”
“ครับ”
“เอาเป็นว่าฉันให้นายเป็นค่าตัว....สามเท่าของเงินเดือนเพื่อแลกกับเวลาที่นายเสียไป”
“ครับ”
“อะ...นี่เงินของนาย..รับเงินแล้วก็เก็บของของนายออกไปชะ” ใบหน้าที่ก้มลงตอบตลอดเวลาแบบนั้นผมแทบอยากจะเข้าไปกระชากหน้าหวานๆ นั้นให้เงยหน้ามองผมตรงๆ...แต่ผมคงไม่ทำ....
“ครับ”คงเปล่าประโยชน์ที่ผมจะบอกหรือกล่าวอะไรออกไปกับคนตรงหน้า..ผมจึงลงไปข้างล่างเพื่อเก็บของออกไปจากที่นี่....แต่...
“อย่าไปเพราะคำดูถูกแบบนั้นได้ไหม...อยู่ที่นี่ต่อเพื่อช่วยดูแลทุกย่าง...ตามที่ผมต้องการได้ไหม” เสียงคุณเจษเอ่ยถามไล่หลังผม....
.”ตะแต่...นายน้อย...อ่อ..เค้าไม่อยากให้ผมอยู่...”
“กัปเอาแต่ใจ...ดื้อรั้น...และโมโหร้าย...เพราะกลัวว่าคุณจะแย่งความรักของเธอไป...ความรักที่มีแต่ผมคนเดียวที่มอบให้....ความรักที่กัปเคยได้รับอย่างเต็มร้อย...กัปกลัวว่าจะต้องสูญเสียมันไป....เพราะคุณ..      “
“ เพราะผม...?”
“ไวท์...คุณเชื่อผมนะ...สักวันกัปต้องยอมรับคุณ....เข้าใจคุณ...และต้องการให้คุณอยู่...”
“อ่อ...คือ..ผม”
“ไวท์รู้ไหม...สายตาของไวท์เหมือนพ่อของกัปมาก...ผมว่ากัปเองก็รู้สึก...เพียงแต่เค้าไม่อยากยอมรับ...ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ผมเชื่อใจว่าไวท์จะสามารถทำให้บ้านหลังนี้กลับมามีความสุขอีกครั้ง...เพื่อทดแทนในสิ่งที่มันหายไป...”
“งะงั้นไวท์ขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ…ทำไมเวลาคุณเจษพูดกับคุณหนู...คุณหนูต้องเรียกว่า ป๊าด้วยละครับทั้ง ๆ ที่เวลาคุณหนูพูดถึงคุณเจษกับคนอื่นคุณหนูจะแทนคุณเจษว่าพี่ชาย ทุกครั้ง...”
“กัปไม่เคยมีแม่...บ้านนี้ไม่เคยมีผู้หญิง...เพราะพ่อของกัปไม่อยากให้กัปรู้สึกถึงคำว่า แม่...ไม่อยากให้กัปโดยเพื่อนที่ โรงเรียนล้อว่าไม่มีแม่....จะสอนกัปตั้งแต่เล็กๆ ว่าให้เรียนพ่อหรือป๊าได้เฉพาะเวลาที่เราเจอหน้ากันเท่านั้น...กับคนอื่น...ให้กัปเรียนพวกเราว่าพี่ชาย...ตอนแรกกัปเองก็..ยังงงและเรียนผิดเรียนกถุกไปบ้างตามประสาเด็ก...แต่พอเค้าโตขึ้น...เค้าก็ยอมรับมันได้...
“น่าสงสารจัง”
“ไวท์....ช่วยทำให้บ้านหลังนี้...มีความสุข..มีเสียงหัวเราะ...มีความทรงจำที่ดีๆ...ได้ไหม”
“แต่นายน้อยให้เงินผมมาแล้ว...และผมก็รับปากไปแล้วว่าจะไปจากที่นี่”
“คนที่จะอนุญาตให้ไวท์ออกจากบ้านหลังนี้ได้มีแค่ผมเท่านั้น....กัปไม่มีสิทธิ์”
“คุณเจษ!!”
มีเพียงรอยยิ้มของคุณเจษเท่านั้นที่ส่งมาแทนคำขอร้องทั้งหมด....และผมก็ไม่รู้เหมือนว่าต่อไปผมจะต้องทนกับอะไรบ้าง...ต้องเจอกับนายปากร้ายนั้น...ได้นานแค่ไหน...แต่ผมจะลองดู...เพื่อคุณเจษ...
 มาต่อแล้วววววววว....นายน้อยปากร้ายกับนายหน้าหวาน....ต่อไปจะเป็นยังไงรอติดตามกันนะค่ะ...รักคนอ่านทุกคน^^