Welcome to dark side

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ยิ่งเห็นเธอโดนลงโทษแบบนี้ชั้นล่ะไม่อยากจะไปเรียนเลยฟาง นี่ทำไมพวกนั้นถึงตั้งแง่หาเรื่องแค่
เธอคนเดียวนะ นี่พึ่งมาเรียนวันแรกแท้ๆก็โดนซะแล้ว”เฟย์บ่นไม่หยุดเมื่อเดินมากับฟาง แก้วและโท
โมะที่เกำลังจะไปเรียนต่อ
 
 
 
 
 
 
 
“คำสั่งของป๊อปปี้ถือเป็นคำสั่งเด็ดขาด ใครๆก็ต้องทำตาม”โทโมะเห็นเฟย์บ่นก็พูดขึ้นพลางถอนหายใจเบาๆ
 
 
 
 
 
“จริงสิ นายอยู่กลุ่มเดียวกับพวกนั้นแท้ๆแล้วเดินตามพวกเรามาทำไม หรือว่านายจะมาสืบข้อมูลแล้ว
หาเรื่องพวกเราน่ะห้ะ”เฟย์โวยวายใส่โทโมะและนึกพาลว่า
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่หรอกเฟย์ คือว่าโทโมะกับชั้นเรามีเรียนตัวสาขาเดียวกันคาบบ่ายน่ะเลยมาพร้อมกันเลย”แก้ว
รีบพูดอธิบายให้เฟย์เข้าใจ
 
 
 
 
 
 
 
“มาด้วยกันงั้นก็แฟนกันน่ะสิ”เฟย์เห็นโทโมะที่ถือกระเป๋าเรียนให้แก้วก็พูดขึ้นตรงๆ
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ใช่นะ เราเป็นเพื่อนสาขาเดียวกันเท่านั้นล่ะน่าเฟย์ นี่จะถึงคาบเรียนแล้วไปเรียนได้แล้วเฟย์ แล้ว
เรียนเสร็จมาเจอกันที่รูปปั้นนกฟินิกซ์ที่หน้าตึกกลางนะ”แก้วรีบพูดอย่างร้อนรนเพื่อปฏิเสธที่เฟย์พูด
โดยไม่รู้เลยว่าโทโมะที่แอบมองแก้วอยู่นั้นแอบเศร้าลงไป ก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายไปเรียนตาม
สาขาของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ตึกLiteratureอยู่ตรงไหนนะ นี่เดินวนมาทางเดิมหลายรอบแล้วแท้ๆ”ฟางเดินกางแผนที่Dsเดิน
วนไปมาในบันไดวนของตึกกลางเพื่อนหาห้องที่เธอจะต้องไปเรียน
 
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าหาตึกLiteratureไม่เจอเดี๋ยวไปกับเราก็ได้นะ”จังหวะนั้นเอง เสียงนุ่มของชายคนหนึ่งพูด
ทำให้ฟางปิดแผนที่แล้วมองหน้าชายหนุ่มลูกครึ่งที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฟางจนฟางร้องเหวอ
 
 
 
 
 
 
 
“นะ นายเป็นใครกัน”ฟางมองชายคนนั้นอย่างไม่ไว้ใจแล้วรีบถาม
 
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ โทษทีนะที่ทำให้เธอตกใจ เราชื่อพาร์ทเรียนอยู่สาขาLiterature เธอชื่ออะไรอ่ะ ทำไมเราไม่
คุ้นหน้าเลย”พาร์ทถาม
 
 
 
 
 
 
“เรื่อฟางนะเรียนอยู่สาขาLiteratureเหมือนกัน”ฟางตอบ
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ้าวทำไมเราไม่เห็นเธอมาก่อนเลยล่ะ”พาร์ทรีบถามต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
“อ๋อ เมื่อวานเราไม่ได้เข้าไปในโถงห้องอาหารน่ะ พอดีเดินทางมาเหนื่อยๆเลยเพลียแล้วหลับไป
ส่วนตอนเช้าก็ดันตื่นสายจนไปทานมื้อเช้าไม่ทันเหมือนกัน”ฟางพูดแล้วหัวเราะแห้งๆกับความ
เฟอะฟะของตัวเอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“สงสัยเพื่อนใหม่คนนี้นอกจากหลงทางหาตึกไม่เจอแล้ว คงต้องมีเพื่อนคอยดูแลเรื่องเรียนด้วยแล้ว
ล่ะมั้ง ไปกันเถอะเดี๋ยวอีก20นาทีประตูจะปิด คลาสนี้อาจารย์เค้าเคี่ยวมากนะต้องรีบไปก่อนเวลา
ไปกันเถอะฟาง”พาร์ทพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะชวนฟางรีบวิ่งไปที่ห้องเรียนด้วยกัน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“สาวLiteratureนี่เสน่ห์แรงทุกคนเลยว่ามั้ยธาม”กรีนที่เห็นพาร์ทและฟางก็พูดขึ้นระหว่างเดินไป
เรียน
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“หึ พวกบ้าวรรณกรรม บทกวีคร่ำครึ เสน่ห์แรงตรงไหนกันมีแต่จืดชืดน่าเบื่อ”ธามไทแขวะ
 
 
 
 
 
 
 
“ถ้าจืดชืดแล้วนายจะใส่เชือกถักเส้นนั้นไว้ทำไมล่ะ”กรีนพูดแล้วเหล่มองข้อมือของธามไทที่มีเชือก
ถักกับหินหินสีน้ำตาลแล้วยิ้ม
 
 
 
 
 
 
 
 
“พูดมากเดี๋ยวไปเรียนสาย”ธามไทหันขวับมาว่าแล้วรีบเดินหนีไปไม่ตอบอะไรต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกัน ไม่พอใจงั้นหรอครีมมี่ นี่อย่าลืมสิว่าเธอไม่มีสิทธิหึงหวงธามอีกแล้วนะ เพราะเธอน่ะของ
เก่า”กรีนหันเป็นเห็นคู่ควงคนล่าสุดกำมือแน่นไม่พอใจธามไทก็อดที่จะแขวะครีมมี่ไม่ได้
 
 
 
 
 
 
 
 
“นังโฟร์มันก็ของเก่าเหมือนกับชั้น ธามเองก็ไม่ควรจะมานึกถึงมันเหมือนกัน”ครีมมี่หันขวับมาพูดใส่
กรีนอย่างไม่พอใจแล้วรีบเดินไปเรียนที่สาขาLiteratureทันที
 
 
 
 
 
 
 
“เห้อ พวกความรักนี่ปวดหัวจริงๆ”กรีนถอนหายกับท่าทีของครีมมี่ก็พูดออกมาก่อนจะรีบเดินตามธาม
ไทเพื่อไปเรียนในสาขาตัวเองบ้าง
 
 
 
 
 
 
 
 
“ในฐานะที่มาเรียนวันแรก เดี๋ยวเราจะพาฟางไปเดินเล่นที่ตลาดชาวเขาหน้าDsแล้วกัน ที่นั่นมี
ของกินของขายคล้ายกับในเมืองเลยนะ แต่จะเปิดเช้า 6โมงก็เลิกขายกันแล้ว”เมื่อเรียนเสร็จพาร์
ทก็เดินออกมากับฟางแล้วพลางชวนคุย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ว้าว น่าสนุกจัง งั้นเดี๋ยวเราไปชวนแก้วกับเฟย์ไปด้วยกันดีกว่าเนาะพาร์ท”ฟางพูดด้วยความตื่นเต้น
 
 
 
 
 
 
 
“แหมๆ สวีทหวานกันจริงๆเลยนะ นี่ถึงขั้นลงทุนให้ท่าคุณชายพาร์ทแห่งเมืองอังกฤษด้วยหรอเนี่ย
สมอย่างที่เค้าว่าสาวLiteratureเค้าร้อนแรงทุกคนจริงๆ”ปลื้มที่นั่งกับแครอลเห็นพาร์ทและฟางคุย
กันสนิทสนมก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ทราบว่าพวกที่เรียนMartial artsมาทำอะไรแถวโซนของพวกLiteratureไม่ทราบ”พาร์ทพูด
ขึ้นนิ่งๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พวกเราก็ไม่อยากะเข้ามาเหยียบในที่ๆมีแต่พวกเนิร์ดอยู่กันเยอะหรอกย่ะ ก็แค่ะมาดูคนทำผิดว่าจะ
หนีโทษตัวเองรึเปล่า แล้วก็จริงอย่างที่คิด โดนลงโทษแต่กลับจะหนีการถูกลงโทษไปหาผู้ชาย”แค
รอลรีบว่ากลับ
 
 
 
 
 
 
 
“ดีแล้วที่ป๊อปปี้เค้ารอบคอบส่งพวกเรามาดักดูเธอ ยัยLow class”ปลื้มพูดแล้วรีบแขวะฟางต่อ
 
 
 
 
 
 
 
 
“จริงสิ ชั้นโดนทำโทษต้องไปขัดพื้นหอเลี้ยงนกทางทิศเหนือก่อนอาหารเย็น ตายล่ะนี่ก็4โมงแล้ว
ด้วยสิ”ฟางพูดเมื่อนึกขึ้นได้
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรกันฟาง ตึกทางทิศเหนือก็อยู่ตั้งไกลแถมหอเลี้ยงนกก็ใหย่ขนาดนั้น จะทำก็ต้องทำทั้งวันหรือ
ไม่ก็มีคนมาทำ10คนขึ้นไปนะถึงจะเสร็ทันเวลานี้”พาร์ทคำนวนทุกอย่างแล้วรีบว่า
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ทันก็ต้องทัน เพราะนี่คือคำสั่งของป๊อปปี้นายน่ะอย่ามายุ่งดีกว่า เอาเวลาไปท่องตำราของนาย
ซะไป๊”แครอลพูดก่อนที่จะผลักไหล่พาร์ทเบาๆทำให้พาร์ทมองแครอลอย่างไม่พอใจแต่ต้องนิ่งเอา
ไว้เพราะไม่อยากจะทะเลาะด้วย
 
 
 
 
 
 
 
“เอ้า ไปแล้วหรอไม่ไปเที่ยวกับพาร์ทแล้วล่ะ วิ่งให้ทันนะแม่สาวฮอต”ปลื้มหัวเราะไล่หลังฟางที่รีบ
หุนหันวิ่งไปที่หอเลี้ยงนกทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“แฮ่กๆ5โมงแล้ว 6โมงครึ่งจะเป็นเวลาอาหารเย็น ทำไงดียังไม่ได้เริ่มเลย”เมื่อมาถึงหอเลี้ยงนกฟาง
มองนาฬิกาข้อมือตัวเองแล้วถอนหายใจมองไปรอบๆหอเลี้ยงนก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ก็เพราะมัวแต่ไปให้ท่าผู้ชายไงล่ะเลยช้าแล้วไม่ทันแบบนี้”ป๊อปปี้ที่ยืนอยู่ตรงช่องลมด้านบนสุดที่
ปล่อยนกแล้วกระโดดลงมาใกล้ฟางทำให้ฟางอึ้งกับท่าทางรวดเร็วของป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นี่นายทำได้ยังไงกัน นั้นมันช่องรับลมเลยนะ ถ้าเปรียบก็เกือบเท่าตึกชั้น3กระโดดมาแบบนี้ไม่เป็น
อะไรเลยรึไง”ฟางถามป๊อปปี้รัวๆ
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ย พูดมากอยู่นั่นล่ะอยากอดข้าวเย็นรึไงทำความสะอาดไปสิ”ป๊อปปี้โวยวายแล้วรีบเดินหนีฟาง
 
 
 
 
 
 
 
“นายเป็นห่วงชั้นงั้นหรอป๊อปปี้เลยพูดแบบนี้”ฟางถามขึ้นทำให้ป๊อปปี้ชะงักและหยุดเดินก่อนจะหัน
ขวับแล้วเดินเข้ามาหาฟางก่นที่จะกระชากฟางไปตามแรงของชายหนุ่มทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ๊ย ปล่อยชั้นนะ ชั้นเจ็บ”ฟางร้องออกมาและพยายามสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมของป๊อปปี้
ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบผลักฟางชิดกำแพงแล้วล้อคตัวของร่างบางไว้
 
 
 
 
 
 
 
“หลงตัวเอง คิดว่าเธอเป็นใครกันห้ะ ทำไมชั้นต้องห่วงเธอ สนใจเธอด้วย เธอเป็นใครชั้นเป็นใคร จำ
ใส่สมองเอาซะบ้าง ไม่ให้มาหวังเกาะพวกชั้นเพื่อขยับฐานะตัวเองแบบนี้ จำใส่สมองหน่อยว่าชั้นคือ
พวกHCที่สูงส่งกว่าพวกLCอย่างเธอ อย่ามาสะเออะพูดคำๆนั้นให้ชั้นได้ยินอีก เพราะชั้นจะไม่มีวัน
หลงเสน่ห์เธอหรอกพวกชั้นต่ำ”ป๊อปปี้ตะคอกด่าว่าฟางอย่างแรงและเจ็บแสบจนทำให้ฟางร้องไห้
ออกมา
 
 
 
 
 
 
 
 
“ฮึก ป๊อป ทำไมนายถึงกลายเป็นแบบนี้ นายพูดแบบนี้กับชั้นได้ยังไง นายเคยสัญญากับชั้นว่านาย
จะไม่มีวันทำให้ชั้นต้องร้องไห้ไม่ใช่หรอ ฮือๆ ป๊อป”ฟางทั้งน้อยใจและกลัวป๊อปปี้ในตอนนี้เหลือเกิน
ก็ตัดพ้อและพูดตอกกลับป๊อปปี้ ก่อนที่ร่างบางจะพยายามขัดขืนให้ตัวเองหลุดออกจากร่างสูงที่ล้อค
ตัวเธอเอาไว้
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“โอ้ย บอกแล้วไงว่าหยุดร้อง”ป๊อปปี้โมโหจัดเมื่อเห็นคนตัวเล็กร้องไห้ เขาไม่เข้าใจทำไมตัวเขาเอง
ถึงต้องหงุดหงิดแบบนี้ ร่างสูงตะคอกใส่ฟางอีกครั้งยิ่งทำให้ฟางร้องไห้โฮหนักกว่าเดิม
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“อื้อออ”แต่ก่อนที่ฟางจะพยายามให้ตัวเองหยุดร้องไห้อยู่นั้น ป๊อปปี้ที่โมโหจัดก็กระชากร่างบาง
ของฟางมาบดจูบอย่างรวดเร็วและรุนแรง ทำให้ฟางเบิกตาโพลงกรีดร้องในลำคอถึงการกระทำที่จาบ
จ้วงและป่าเถื่อนของป๊อปปี้แบบนี้ ร่างบางพยายามทุบตีและขัดขืนเพื่อให้ป๊อปปี้ปล่อยเธอให้หลุด
แต่กลับไม่เลย มือหนาที่บีบข้อมือวางเอาไว้เหนือหัวนั้นกลับบีบข้อมือบางนั้นแรงเหมือนคีมเหล็กไม่
ให้ฟางขัดขืนเขาได้เลย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ตุบ ร่างสูงที่ได้สติจากเสียงสะอึกสะอื้นของฟางรีบผลักฟางแล้วผละออกมารวดเร็ว
 
 
 
 
 
 
 
 
“นายเป็นบ้าไปแล้วหรอป๊อปปี้”ฟางร้องไห้และรู้สึกปวดจี้ดที่ข้อเท้าก็พูดเสียงสั่น
 
 
 
 
 
 
 
 
“บ้าอะไรกัน พวกLCอย่างเธอมีความรู้สึกด้วยงั้นหรอ ก็นึกว่าดีแต่ไล่ตามคนอื่นแล้วทึกทักว่าเป็น
แฟนไปหมด อ้อ แล้วไอ้จูบเมื่อกี้ไม่ใช่ว่าชั้นพิศวาสเธอหรอกนะ แต่ก็แค่รำคาญเสียงงี่เง่าของเธอ
เท่านั้นเอง สกปรกชะมัดกลับไปต้องเอาน้ำยาบ้วนปากกี่รอบวะ”ป๊อปปี้ว่าก่อนที่จะถูกปากตัวเองด้วย
ความรังเกียจแล้วเดินหนีฟางออกไปทิ้งให้ฟางกอดเข่าร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดและไม่
เข้าใจว่าทำไมป๊อปปี้ถึงเปลี่ยนไป
 
 
 
 
 
 
 
ยิ่งอยากรู้ความจริงเท่าไห่ก็ยิ่งใจร้ายเอาๆนะพระเอก แล้วแนี้ฟางจะหาความจริงในDSต่อไปรอดปลอดภัยมั้ยน้อ มีพระเอกคอยตั้งแง่แบบนี้