Welcome to dark side

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"ฟาง"เมื่อทุกคนเห็นหน้าของฟาง ก็ร้องออกมาด้วยความตกใจกับภาพที่เห็นทำให้ร่างบางมองหน้า
ด้วยความงุนงงกับทุกคน
 
 
 
 
 
 
 
 
"ขอโทษนะคะคือเรารู้จักกันหรอคะ"ฟางข้าวมองหน้าทุกคนสลับกันแล้วหันกลับไปมองหน้ามะตูม
เพื่อนของเธอ
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้จักพวกเรานะ เธอเป็นเพื่อนพวกเรา เมียของป๊อปปี้ แม่ของเจ้าแฝดนี้ไง เธอ
ลืมไปแล้วรึไง”เขื่อนพยายามพูดอธิบาย
 
 
 
 
 
 
 
"ใช่ๆพวกเราเป็นเพื่อนกับเธอ จำไม่ได้หรอ จริงสิ นี่เธอไปทำอะไรมา ทำไมเธอยังเหมือนเดิม
เหมือนร่างกายถูกสต๊าฟไว้อย่างงั้นล่ะ"เฟย์รีบเห็นด้วยกับสามีก่อนที่จะเดินเข้าไปจับตามเนื้อของ
ฟางด้วยความประลาดใจที่เห็นฟางยังดูเหมือนเป็นฟางเมื่อ10ปีก่อน ไม่เปลี่ยนไปเลยสัดนิด
 
 
 
 
 
 
"เอ่อ ทุกคนคะ ขอโทษนะคะ แต่ชั้นจำไม่ได้จริงๆว่าพวกคุณเป็นใคร ชั้นขื่อฟางก็จริงนะคะ แต่ใครๆ
ก็ชอบเรียกชั้นว่าฟางข้าว ตามชื่อจริงของชั้น ถ้าชั้นรู้จักพวกคุณทุกคนจริง ชั้นก็ต้องทำพวกคุณได้สิ
คะว่าพวกคุณเป็นใคร"ฟางข้าวส่ายหน้าแล้วผละห่างจากเฟย์ไปเกาะแขนเพื่อนสาวของเธอแล้ว
พยายามพูด
 
 
 
 
 
 
 
"ใช่ค่ะ เพื่อนของชั้นชื่อฟางข้าวมันก็อยู่กับชั้นมาตลอด มันพึ่งเรียนจบมาพร้อมกับชั้น ถ้ายัยฟางข้าว
มันเคยเจอพวกคุณทุกคนจริงงั้นชั้นก็ต้องเจอด้วยสิคะ"มะตูมเห็นท่าทางของเพื่อนสาวก็พูด 
 
 
 
 
 
 
"นี่เธอจำพวกเรา จำเรื่องราวต่างๆนี่ไม่ได้จริงๆหรอฟาง"ปลื้มและซีแนนมองหน้ากันก่อนที่จะพูดขึ้น
ต่อ 
 
 
 
 
 
 
"ใช่ค่ะ ชั้นไม่รู้จักพวกคุณทุกคนจริงๆ และชั้นก็ไม่เคยมีลูก ขอโทษด้วยนะคะ พวกคุณอาจจะจำคน
ผิดอยู่ก็ได้ จริงๆนะคะ ถ้าพวกเรารู้จักพวกคุณ ชั้นก็คงจะทักตั้งแต่เจอหน้าตอนแรกแล้ว"ฟางข้าว
พยักหน้าก่อนที่จะตอบปลื้ม ทำให้ป๊อปปี้ที่นิ่งฟังตอนแรกหมายจะเข้าไปกอดก็ชะงักกับคำตอบ นั่น
สินะคงจะทักกันตั้งแต่แรกเจอแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
"แต่นี่เป็นลูกของเธอกับป๊อปปี้นะ นี่ไงเจ้าแฝดเมฆกับหมอกเธอจำพวกเค้าไม่ได้รึไง"ซีแนนพยา
ยามพูดยืนยันเพราะเป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนหน้าตาเหมือนกันราวกับถอดกันมาอย่างกับฝาแฝดแบบนี้ 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่น้าแนนพูดงี้หมายความว่าไงอ่ะ ไหนว่าแม่ของพวกเราตายไปแล้วไงจะมาตู่ว่าป้าคนนี้เป็นแม่พวก
เราไม่ได้หรอก เพราะยัยนี่เป็นมนุษย์แต่พวกเราเป็น/เมฆ"เมฆนิ่วหน้าแล้วพูดทำให้ปลื้มรีบดุหลานชาย 
 
 
 
 
 
 
 
"ถ้าน้าแนนพูดจริงๆหมอกก็เชื่อฮะว่าน้าแนนไม่เคยโกหกหมอกกับเมฆ"หมอกยิ้มออกมาแล้วหันไป
มองฟางข้าวก่อนที่จะเดินมาหมายจะจับมือทำให้ฟางข้าวตกใจรีบถอยกรูดหนีกว่าเดิมจนป๊อปปี้นิ่ว
หน้า 
 
 
 
 
 
 
"พอได้แล้ว ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พวกเรากลับไปในที่ของพวกเราซะ นี่คือคำสั่งของชั้น"ป๊อปปี้พูด
ประกาศเสียงแข็งก่อนที่จะเดินผ่านฟางไปแล้วกระแทกไหล่เดินชนฟางจนเซล้มไปจนมะตูมที่ยืน
ประคองอยู่เกือบเซไปกับแรงของป๊อปปี้ชายหนุ่มได้ยินเสียงฟางร้องก็ชะงักก่อนที่จะทำทีไม่สนใจ
ฟางข้าวอีก 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่พวกเค้าเป็นใครกัน นึกจะมาก็มาไปก็ยกโขยงกันไปหมดซะอย่างงั้น/ช่างเถอะมะตูม เราไม่ต้อง
ไปยุ่งกับคนพวกนั้นเลย คนอะไรมารยาทแย่ ชนแล้วไม่รู้จักขอโทษ"มะตูมมองตามพวกของป๊อปปี้
ด้วยความสงสัยก่อนที่ฟางข้าวจะรีบตอบกลับแล้วเดินเมินไปอีกทาง แต่ในใจกลับรู้สึกหวิวๆที่ใจ
อย่างประหลาดชอบกล 
 
 
 
 
 
 
 
"นี่มะตูม เดี๋ยวชั้นจะออกไปเดินเล่นข้างนอกห้องก่อนนะ กะจะหาแรงบันดาลใจเขียนพล็อตนิยา
ยอ่ะ"เมื่อหลังจากที่พวกของฟางเช้คอินเข้าที่พักเรียบร้อยแล้ว ฟางที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็เดินมาบอก
เพื่อนหนุ่มใจสาวที่กำลังมาร์คหน้าและทาครีมอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งก่อนที่จะเดินหยิบกล้องตัวโปรด
แล้วเดินออกไปนอกห้องตามลำพัง ก่อนที่จะถ่ายรูปเก็บบรรยากาศและสิ่งที่สนใจต่างๆที่เธอเจอจน
มาถึงบริเวณสวนดอกไม้ที่ติดกับกำแพงอิฐที่เป็นที่ที่เมฆกับหมอกแอบออกมาในช่วงตอนกลางวัน
ของวันนี้นั่นเอง 
 
 
 
 
 
 
 
"โอ๊ย ทำไมจู่ๆถึงรู้สึกมึนหัวแบบนี้นะ"ฟางมองไปบริเวณรอบๆแล้วรู้สึกประหลาดเหมือนมีบางอย่าง
ในหัวราวกับให้เธอต้องคิดถึงมัน แต่เธอยิ่งนึกเท่าไหร่ก็ยิ่งนึกไม่ออกก่อนที่ร่างบางจะเซจนต้องหา
กำแพงเกาะไว้ไม่ให้ตัวเองล้มลงไปได้ 
 
 
 
 
 
 
"อ๊ะ"ขณะนั้นเอง ที่ฟางเอามือเกาะกำแพงสูงเก่าๆนั้น เหมือนกำแพงกำลังเคลื่อนตัวไปมาจนร่าง
บางต้องถอยหนี ทันใดนั้นเอง ประตูเหล็กสีดำสูงก็โผล่ขึ้นทำให้ฟางยิ่งตกใจเพราะประตูบานนี้โผล่
มาได้อย่างไรทั้งๆที่เมื่อกี้เธอเกาะกำแพงอยู่นั้นไม่มีประตูเลย แต่ด้วยความสงสัยและอยากรู้อยาก
เห็นของฟางเห็นประตูบานใหญ่ไม่ได้ล้อคไว้ก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปในอกด้านนึงของประตูทันที
 
 
 
 
 
 
"ว้าว สวยมากเลย ราวกับอยู่ในหนังสมัยก่อนของพวกฝรั่งเลย"ฟางข้าวทึ่งเมื่อเดินข้ามมาอีกด้าน
หนึ่งของประตูที่เห็นตึกสูงทรงยุโรปที่ก่อขึ้นมา และบรรยากาศโดยรอบที่มีแม่น้ำจัดผ่านก่อนที่ด้าน
หลังจะเป็นภูเขาสูงของภาคเหนือก็ไม่รอช้าที่จะถ่ายรูปเพื่อเก็บรูปถ่ายพวกนั้นเอาไว้
 
 
 
 
 
 
"งานนี้ได้ไอเดียแต่งนิยายใหม่เพียบเลยแฮะ ว่าแต่ที่สวยๆแบบนี้มันเป็นที่ของใครกันนะ"ฟางข้าว
เดินเข้าไปในบริเวณนั้นอย่างลืมตัวแล้วชื่นชมกับความสวยงามจนพูดออกมา 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เธอมาทำอะไรในที่ของชั้นไม่ทราบ"แต่ก่อนที่ฟางข้าวจะเดินไปสำรวจต่อนั้นก็มีเสียงเข้มของใคร
คนหนึ่งดุร่างบางจนทำให้เธออดที่จะหันกลับไปไม่ได้ แล้วฟางต้องตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ยืนจ้องเธอ
เขม็งในระยะที่ใกล้เธอมาก นี่เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ทำไมมาใกล้เธอขนาดนี้เธอถึงไม่ได้ยินเสียง
คนเดินเข้ามาใกล้ๆเลย
 
 
 
 
 
 
 
 “นี่คุณ เข้ามาใกล้ชั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมชั้นไม่ได้ยินเสียงคุณเลย”ฟางข้าวตกใจก่อนจะรีบพูดแล้ว
ถอยห่างเพื่อหนีก่อนที่ป๊อปปี้จะรีบคว้าข้อมือบางของฟางข้าวมาบีบแน่น
 
 
 
 
 
“โอ๊ย เจ็บนะคุณ ปล่อยชั้น”ฟางข้าวร้องออกมาด้วยความเจ็บจนป๊อปปี้ชะงักเมื่อเห็นแววตาและ
สีหน้าของฟางข้าวทำให้เสียงที่ดังก้องถึงคำสัญญาที่เขาเคยบอกฟางว่าจะไม่มีวันทำให้เธอต้อง
ร้องไห้หรือเจ็บปวดอีกก็รีบปล่อยข้อมือบางออกากการเกาะกุม
 
 
 
 
 
 
“งั้นคุณก็บอกผมมาสิว่าคุณเข้ามาที่นี่ได้ยังไง รู้รึเปล่าว่าที่นี้เค้าไม่ให้มนุษย์ ไม่สิเค้าให้คนนอก
อย่างคุณที่เป็นแขกรีสอร์ตของผมเข้ามานะ”ป๊อปปี้ชะงักก่อนที่จะทำทีดุร่างบางที่อยู่ตรงหน้า
 
 
 
 
 
“ก็ชั้นเห็นว่ามันมีประตูเปิดเข้ามาได้นิ ใครจะไปรู้ล่ะว่าที่นี่เป็นเขตหวงห้ามของคุณ นี่ชั้นว่าคุณน่ะไม่
น่าก่อกำแพงกั้นเลยนะ เพราะชั้นคิดว่าบริเวณนี้มันก็สวยเหมือนกันนะถ้าคุณคิดจะขยายรีสอร์ตอ่ะ
มันดีมากเลยนะรับรอง คุณอาจจะรับลูกค้าได้อีกหลายเท่าตัวตอนนี้เลยก็ได้นะ”ฟางข้าวพูดออกมา
ยาวเหยียดตามนิสัยปกติของตนเอง
 
 
 
 
 
 
“พูดแบบนี้ราวกับเป็นเจ้าของที่นี่ซะงั้น ทำไม รึว่าอยากเป็นเมียชั้น”ป๊อปปี้ลอบมองฟางที่พดยาว
เหยียดเจื้อยแจ้วก็เดินสาวเท้าเข้ามาใกล้ก่อนที่จะรวยฟางมาแนบลำตัวและโอบเอวไว้แน่นก่อนที่จะ
พูดขึ้นทำให้ฟางที่ไม่ทันได้ตั้งตัวตกอยู่ในอ้อมกอดของป๊อปปี้ทันที ฟางข้าวเต้นรัวแล้วรู้สึกวูบวาบ
ประหลาดไปทั่วตัว
 
 
 
 
 
 
 
“ปล่อยนะคนบ้า คนฉวยโอกาสอย่าทำแบบนี้กับชั้นนะ/เฮ้ เธอเป็นอะไรไปน่ะ”ฟางข้าวดิ้นไปมาเพื่อ
ขัดขืนการเกาะกุมนี้ก่อนที่จะเริ่มรู้สึกเวียนหัวแล้วเป็นลมไปในอ้อมกอดของป๊อปปี้ทันทีชายหนุ่มตก
ไม่รอช้ารีบคืนร่างก่อนที่จะกางปีกของตนแล้วอุ้มร่างบางขึ้นไปในหอคอยส่วนตัวของตัวเองเหมือน
ครั้งหนึ่งที่เขาเคยอุ้มฟางไปที่นั่น
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 “อย่าพูดแบบนี้ป๊อป ฟางอยากให้ลูกของเราอยู่ ฟางเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเมื่อเทียบกับป๊อปและลูก
นี่ไง นาฬิกาเปลี่ยนเวลา ตอนป๊อปยังไม่มาผู้บำบัดคนนึงเอาให้ฟาง เค้าบอกว่ามันจะหมุนและ
สามารถทำให้ลูกออกมาก่อนกำหนดได้ แต่แลกกันคือชีวิตแม่ต้องเสียไป”
 
 
 
 
 
”ไม่นะ ไม่เอา แบบนี้ยิ่งไม่ยอม ป๊อปไม่ยอมเสียฟางไป อย่าทำแบบนี้นะ เอานาฬิกามานี่”“ป๊อป
ฝากดูแลลูกด้วยนะ ฟางจะรักป๊อปตลอดไป”
 
 
 
 
 
 
 
 
เสียงคำพูดของชายหญิงคู่หนึ่งพูดคุยกันก่อนที่ฟางข้าวที่นอนสลบอยู่นั้นมีเหงื่อผุดออกมาทั่วตัวดิ้น
กระสับกระส่าย
 
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่นะ”ฟางข้าวร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนที่จะลมตาโพลงแล้วเด้งตัวเองขึ้นมากเตียงทำให้
ป๊อปปี้ที่กำลังโน้มหน้ามาใกล้เพ่งมองร่างบางของคนตัวเล็กตกใจก่อนที่ใบหน้าของทั้งคู่จะอยู่ชิดกัน
ห่างกันไม่กี่คืบ
 
 
 
 
 
 
 
“อะไรของเธอแอบเข้ามาที่ส่วนตัวของชั้นไม่พอแถมยังเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย”ป๊อปปี้ทำทีเป็น
ดุใส่ฟางทันทีที่ร่างบางฟื้น
 
 
 
 
 
“ปีกนั่น นะนายไม่ใช่คนงั้นหรอ”ฟางข้าวไม่ได้สนใจฟังป๊อปปี้เอามือชี้ขึ้นไปที่ปีกสีขาวของชายหนุ่ม
ด้วยความตกใจก่อนที่จะรีบวิ่งหนีไปที่ประตู ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบใช้ความไวรีบไปดักหน้าร่างบางไม่
ให้หนี
 
 
 
 
 
 
 
“อย่ามาจับตัวชั้นนะ ผีหลอก ต้องเป็นผีแน่ๆเลย ชั้นขอโทษที่ชั้นเข้ามาที่นี่ชั้นไม่ได้ตั้งใจลบหลู่นาย
นะ อย่ามาหลอกมาหลอนชั้นเลยนะ ชั้นสัญญาว่าชั้นจะทำบุญไปให้นายนะ”ฟางข้าวตกใจแล้วแล้ว
นั่งลงก่อนที่จะรีบพนมมือไหว้เหนือหัวด้วยความกลัวแล้วหลับตาปี๋ก่อนที่ป๊อปปี้ที่ทำหน้าดุแล้วเผลอ
ยิ้มขำออกมากับท่าทางของฟางก่อนที่จะเอื้อมมือไปแตะที่มือของฟางที่พนมมือกลัวตัวเองอยู่ แต่
แล้วป๊อปปี้ก็รีบชักมือกลับเพราะเหมือนมีกระแสไฟฟ้าผ่านวาบเข้ามา ความทรงจำที่เขาและฟางเคย
มีร่วมกันตั้งแต่วัยเด็กที่เคยอยู่ข้างบ้านกันตลอดมาเจอกันอีกครั้งและครั้งที่ยังำกันไม่ได้จนเขารู้ว่าตัว
เองเป็นใครก็ไหลผ่านย้อนเข้ามาในหัวอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
 
“นะนาย เป็นอะไรไปน่ะ”ฟางลืมตาแล้วลดมือลงเพื่อมองป๊อปปี้ที่ผละตัวออห่างจากเธอแล้ว้องหน้า
เธออยู่ตรงหน้าราวกับมองว่าเธอเป็นตัวประหลาด
 
 
 
 
 
 
“เธอ จริงๆด้วย/ห้ะ อะไรนะ”ป๊อปปี้พูดออกมาทำให้ฟางชะงัก
 
 
 
 
 
 
“ใช่เธอจริงๆด้วยฟาง เธอกลับมาหาชั้นแล้ว เธอยังไม่ตายจริงๆด้วย”ป๊อปปี้ยิ้มดีใจก่อนจะรีบดึงฟาง
เข้าไปกอดแน่นจนร่างบางของฟางข้าวที่ไม่ทันได้ตั้งตัวตกอยู่ในอ้อมกอดของปิศาจหนุ่มตัวแข็งด้วย
ความตกใจ
 
 
 
 
 
“บ้าไปแล้ว ออกปากตัวชั้นนะชั้นไม่รู้จักนาย”ฟางข้าวได้สติรีบผลักป๊อปปี้ออกจากตัวเองอย่างแรง
แล้วว่า
 
 
 
 
 
 
“มันไม่บ้าไปหรอก ก็เธอเป็นเมียชั้นนะ”ป๊อปปี้เห็นท่าทีรังเกียของฟางก็พูดออกมาบ้างอย่างไม่
พอใจ
 
 
 
 
 
 
เรื่องวุ่นๆบไปแล้วก็ริง นี่น่ะโค้งสุดท้ายแล้วนะ ก่อนที่จะบ555555