Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

tomo said.    
 
 
 
"ไอ้โทโมะ!!!!!!!!" 
 
 
     เหวออออออ อะไรกันวะเนี่ย ใครบังอาจเรียกชื่อผมซะหยาบคายเชียว - -^ ผมหันไปมองต้นเสียงอย่างงงๆเหวอๆตามเสียงที่พูดชื่อผมดังลั่น  อู้ว้าวo-O ยัยผู้หญิง ตรงหน้าผมตัวเล็กติ้ดเดียว นี่อย่าบอกนะครับว่ายัยนี้เป็นคนเรียกผมอะ ตัวกะเปี๊ยกทำไมเสียงดีจังฮิ! คนอะไรน่ารักชะมัด ตุ๊กตาชัดๆ >//< แต่หุ่นไซส์อนุบาลไปหน่อย ไม่เป็กพี่อะน้อง!  อย่างผมมันต้อง กิน'นม'เยอะ ๆ จะได้โตไวไว ฮีฮิ้ว >0<  เอ็มมี่จ๋าาาาา ป๋าโมะขอดูด..
 
 
"ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!" ยัยตุ๊กตาผีบ้านี่บังอาจชี้นิ้วสั่งเสียงโหด ยัยนี่เป็นใคร ทำไมผมจะต้องทำตะ..ชิ้งงงง - -+ 
 
 
พรึบ!!
 
 
  ผมปล่อยมือเกือบจะทันทีที่ยัยนี้มองตาขวาง เห้ย! ทำไมรูปหล่อพ่อรวยและเคยถูกหวยสองครั้งอย่างผมต้องทำตามด้วยละเนี่ย -0-^  บ้าบอไปกันใหญ่ละ ทำไมยัยนี้ถึงดูมีอำนาจกับผมขนาดนี้ สงสัยเมื่อคืนผมจะนอนน้อยสินะ ร่างกายถึงได้บ้าจี้ทำตามได้อย่างน่าขัน งืมๆ 
 
 
   เมื่อคิดเอาเองเสร็จสรรพก็หันขวับไปมองยัยตัวต้นเหตุที่ยืนทำหน้าถมึงตึงอยู่เบื้องหน้า หน็อย ยัยตุ๊กตาผี บังอาจมาสั่งเดี๋ยวพ่อก็เล่นซะหรอก ! 
 
 
"อะไรของเธอ จู่ๆก็มาตะโกนสั่ง ยุ่งไม่เข้าเรื่องไปป่าวววว - -; " ยุ่งตอนไหนไม่ยุ่ง ดั๊นนนนมายุ่งเอาตอนสิงโตกำลังเคี้ยวเหยื่อ อย่างงี้ก็เดือดเด่ะค้าบน้องคร้าบ!
 
 
"อะไรของนาย นี่นายเป็นบ้าอะไร ลืมฉันแล้วงั้นหรอไงห๊ะ! อยากจะโดนเตือนความจำนักใช่มั้ย? อ้อ แล้วก็ถอยไปเลย ถอยไปๆ อยู่ห่างๆกันเอาไว้ซะ! ฉันไม่ชอบ! -^-^^^"ยัย เปี๊ยกไม่พูดเปล่า เดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับเอ็มมี่ มือเล็กนั้นผลักหน้าอกผมแรงๆ จนผมต้องเซก้าวถอยหลังไปตามแรงดันเพื่อทรงตัว  ตัวก็เล็กแต่ทำไมแรงเยอะอย่างงี้วะ -0- !
 
 
"แล้วก็เธอน่ะ... "เท่า นั้นไม่พอ ยัยนี่ยังหันไปเล่นงานเอ็มมี่ที่ยืนเหวอตั้งแต่ต้น ยัยเปี๊ยกกวาดสายตามองลากตั้งแต่หัวจรดเท้า เบะปากดูถูก พ่นคำพูดอันแสนขัดกันใบหน้าใส่เอ็มมี่ คำพูดที่ผู้ชายทั้งแท่งอย่างผมยังต้องอ้าปากค้าง T0T ยัยปากจัด !
 
 
"อือหื้อออ เธอ ? ชื่ออะไรนะ? แต่ช่างมันเถอะไม่สำคัญสำหรับฉัน นี่..จะบอกอะไรให้เอาบุญนะ ที่นี่คือสถานศึกษา ไม่ใช่แหล่งที่จะมา'พลอดรัก'กัน อย่างน้อยก็น่าจะทำในที่ลับตาคน หัดใช่สมองคิดซะมั้ง ไม่ใช่เอาไปกองไว้ที่นมหมด!ถ้าว่างมากนักละก็ เอาเวลาไปนอนเอาเท้าก่ายหน้าผากดีกว่ามั้ย? ไม่ใช่มายุ่งกับผู้ชายของคนอื่น ! ยัยหัวนมควาย !!"
 
 
"กะกะ กรี๊ดดดดดดดดด >0< แก..แกด่าฉัน! "
 
 
"เออสิ ด่าไม่ได้ชม โง่จนฟังไม่ออกหรือไงยะ"
 
 
"กะแก" เอ็มมี่เงื้อมมือจะตบ ตายละยัยเปี๊ยก เธอโดนแน่ ตัวเล็กแบบนี้โดนไปปลิวแหงๆ ต้องทำไรสักอย่างละ..
 
 
"อะอะ มั่นใจนะว่าจะตบ ตบมาตบกลับไม่โกงร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ขอเตือนด้วยความหวังดีสุดหัวใจ ไอ้สิริโคนตรงจมูกอะ ระ-วัง-เบี้ยว-นะ-จ้ะ^___^+" 
 
 
     ยัยเปี๊ยกเงื้อมมือขึ้นสู้อย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ เอ็มมี่ะงักกลางอากาศอย่างลังเล วะว่าไงนะ? ของปลอมงั้นหรอ ก็ไหนว่าสวยใสไร้ศัยกรรมไงละค้าบ T_T แล้วนมที่เด้งดึ้งๆนั้นละ ? .. ผมโดนต้มมมมมม T^T
 
 
"มะ โมะคะ เอ็มมี่มีธุระด่วน ขอตัวก่อนนะคะ อ้อ นมนี่ของจริงแม่ให้มาแน่นอนคะ ไม่เหมือน.."  พรางเหล่ตามองหน้าอกยัยเตี้ยที่รีบเงื้อมมือขึ้นสูงเตรียมจะลงมือ จริงๆ 
 
 
"ตบมั้ยจะได้จบ! - -^^^"
 
 
"กะกรี๊ดดด"
 
 
    โหยหวนเสร็จก็วิ่งจากไป  -0- อ๊ากกกกกๆ แม่โคนมเหยื่อของผม T^T อย่างน้อยก็ของแท้ละนะ V_V
 
 
"ยัยงูพิษ! เธอทำอะไรลงไปรู้มั้ย นั่นสาวที่ฉันกะจะเคลมคืนนี้! แล้วฉันไปเป็นของเธอตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบกัน !"ยัยเปี๊ยกมองผมตาขวาง กดน้ำเสียงเหี้ยมๆถามผมชัดถ้อยชัดคำ 
 
 
"อย่าบอกนะว่า นายลืมฉัน.. แก้วคนนี้ ลืมว่าที่เจ้าสาวของนายไปแล้ว!!!"
 
 
"อะ อะไรนะ ! เจ้าสาว !?!" แว้กกกกกกกกกกก อะไรกันวะเนี้ยคร้าบบบบบบบบบบบ  TT0TT
 
 
kaew said.
 
 
"อะอะไรนะ ! เจ้าสาว !?!" ตานี่เงียบนิ่งไปสักพัก -_-  มันหมายความว่ายังไงนะกันนะ ? แทนที่จะเข้ามากอดฉัน แล้วขอแต่งงานให้มันรู้แล้วรู้รอดเลย -.,- อุ้ย ไม่ช่ายยย ต้องบอกฉันว่าจำกันได้ตั้งหากละ = =; นี่คงแกล้งอำกันใช่มั้ย ? ถ้าใช่โดนกระทืบใส้แตกแน่! และแล้วเวลาก็ผ่านไปอีก 5 นาที ...จนในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายเริ่มเปิดปากก่อน
 
 
"ถ้านายไม่ตอบ ฉันจะทวนความทรงจำของนายด้วยตัวเอง" นายจะเอาแบบนี้ใช่มั้ย ?ก็ได้...  ฉันค่อยๆเดินเข้าไปหาโทโมะอย่างแนบชิดทำให้ตานี่ตกใจกับการรุกหนักของฉันจนผงะถอยหลังหนี  หึหึ ไม่ให้หนีไปไหนหรอกน่า ~ ฉันเอื้อมมือทั้งสองข้างไปประกบแก้มขาว ล็อกไว้ไม่ให้หันไปไหน มองสบเข้าไปในตาเรียวคมสีดำสนิทที่กำลังสั่นระริกด้วยความสับสน  
 
 
     โอ็ย นี่ฉันคิดถูกหรือคิดผิดกันนะที่ทำแบบนี้ทำไมถึงเต้นแรงแบบนี้ละเจ้าหัวใจจ๋า T_T ความรู้สึกต่างๆถาโถมเข้ามาจนล้นหัวใจ(ใช้คำจั้กจี้จัง แต่จำใจต้องเปรียบให้ดู)จนต้องหลุดคำพูดออกมาอย่างเลื่อนลอย
 
 
"คิดถึงจัง" โทโมะเบิกตากว้างกับคำพูดของฉัน หมอนี่เอื้อมมือมาจับมือฉันและสะบัดออก ตะโกนใส่ฉัน 
 
 
"ฉันไม่รู้จักเธอ ยัยงูพิษ!!!"จบคำพูดที่แสนทำร้ายจิตใจก็วิ่งหนีไปโดยที่ฉันยังไม่ทันตั้งตัว ฉันยืนมึนงงกับคำพูดของโทโมะ นี่มันอะไรกัน ? ทำไมเป็นแบบนี้ และฉันต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้!!!!     
 
 
     ฉันเดินกลับมาที่โรงอาหารอย่างรีบร้อน ตรงรี่ไปที่โต๊ะตัวประจำอาหารหลากหลายนานาชนิดวางเรียงรายเต็มโต๊ะ ตัวซีกำลังใช้ส้อมม้วนสปาเกตตี้เข้าปากแต่ฉันฉกมันมาซะก่อน
 
 
"ทำบ้าอะไรของแก๊~ อยากกินก็ไปซื้อเองเด่ะ - -^!"
 
 
    ตัวซีเลยหันมาโว้ยวายใหญ่ ยัยนี่น่ะ เรื่องกินเรื่องใหญ่ แต่ฉันไม่สนโว้ยยย  ฉันที่ไม่สนเสียงโวยวายของมัน แต่กลับมองทุกคนที่กำลังขะมักเขม้นกับการกิน -*- นี่ใจคอจะไม่มีใครสนใจฉันเลยสักคนใช่มั้ย ?ยัยพวกตะกละ!!!!
 
 
"นี่!หยุดกินกันได้แล้ว พักเรื่องกินไว้ก่อนแล้วตามฉันมา!"พูดจบฉันก็หันหลังเดินฟางวางโดนัทลง กระโดดออกจากโต๊ะเข้ามาขวางฉัน ยืนกลางแขนกลางขาเหมือนแจ็คกับโรสในเรื่องไททานิคเปรี๊ยบ! -0- มันทะล่ำทะลักพูด "ดะเดี๋ยว ๆ นั่นแกจะพาพวกฉันไปไหน จะไปเล่นงานใครแก้ว!
 
 
"เป็นคำถามที่ดีนี่ฟาง ^___^ 
 
 
     ฉันปรายตามองทุกคนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดังและฟังชัดราวกับจะเน้นยำถึงเรื่องสนุกข้าง
 
 
หน้า "ฉันจะพาพวกแกไปถล่มเคโอติค!"
 
 
________________________________________________________
อัพแล้วเม้นกันหน่อยนะค่ะ