Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

' Santa contest  !!! '
...........................................
กลับมาอีกครั้งแล้วนะคะสำหรับการประกวดสาวงามแห่งซานต้าของเรา ! งานนี้จะจัดทุก ๆ 4ปี แน่นอนคะ การประกวดนี้จะเลือกคัดสรรและเฟ้นหาสาวงาม โดยการประกวดจะแยกระดับชั้นประถม ม.ต้น และ ม.ปลาย แถมการประกวด ม.ต้น ก็เพิ่งจะผ่านไปหมาด ๆ นี้เอง ผู้ที่ได้รับการคัดเลือกก็คือน้องหนามเตยคนงาม เกรด 9 นั้นเอง ! และแล้วคราวนี้ก็มาถึงคราวของรุ่นพี่แล้วจ้า  ใครที่อยากจะประชันความสวย +ความสามารถ ขอให้ส่งรูปถ่ายพร้อมประวัติได้ที่ท่านประธานนักเรียนนะคะ ^^ อ่อ การประกวดนี้ไม่รับเพศที่ 3 นะคะ! - -+ ...
 
 
พรึบ !
 
 
          เฟย์กระชากแผ่นกระดาษที่ติดอยู่ตรงหน้าบอร์ดของโรงเรียนออก โดยที่ฉันยังไม่ทันที่จะอ่านจบ ฉันขมวดคิ้วแล้วหันไปแบมือขอกระดาษคืนจากมัน  ตัวซีโผล่มาจากไหนไม่รู้กระโดดเข้ามาฉกชิงกระดาษแผ่นนั้นอีกทอดหนึ่ง ไปสุ่มหัวไล่สายตาอ่านกับฟางกันสองคน  ฟางเงยหน้าจากกระดาษขึ้นมาสบสายตาของฉัน มันดันแว่นเบา ๆแล้วถามขึ้น 
 
 
"นี่อย่าบอกนะว่าแกกำลังสนใจ ?"
 
 
"เปล่านิ .."  ฉันว่า
 
 
"แต่แกจ้องมองตาเป็นประกายเชียวนะ!- -+ "
 
 
          เฟย์ทำหน้าตาเหมือนตำรวจที่กำลังสอบสวนผู้ต้องหา  ฉันยิ้มนิด ๆ แล้วเหม่อมองไปที่กระดาษแผ่นนั้นในมือของตัวซี ตอบด้วยน้ำเสียงนึกสนุก
 
 
"ก็ไม่ได้สน แต่ลงสมัครไปแล้ว ^^..."
 
 
           เพียงแค่คิดฉันก็ยิ้มแล้ว ลองคิดดูนะถ้าฉันลงประกวด โทโมะก็จะมาดูใช่มั้ยละ ! ในเมื่ออดีตฉันเคยประกวดแต่โทโมะไม่ได้มาดูทั้ง ๆที่คาดหวังเอาไว้มาก(โทโมะประสบอุบัติเหตุ)  ฉันก็จะทำปัจจุบันใหม่ขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ไม่มีคำว่าพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง !!!
 
 
"พิมพ์เธอเหมาะสมกับตำแหน่งนี้ม้ากมาก สมควรลงประกวดแล้วละ *-*"
 
 
          พิมพ์ ? ฉันชะงักกึกรวมทั้งพวกยัยตัวซีด้วย  พวกเราพากับหันไปมองทางด้านหลังที่มีกลุ่มของยัยหนองโพเดินเข้ามาใกล้ อย่างเฉิดฉายทำตัวราวกับนางพญาที่มีลูกสมุนเลียแข้งเลียขา  น่าหมั่นใสน้อยซะเมื่อไหร่ละ! - -^
 
 
          ระหว่างที่พวกมันกำลังเดินผ่านตัวฉันไปพิมพ์เหลือบสายตามามองฉันอย่างเหยียด ๆ นิดหน่อย  ตัวซีทำท่าจะกระโจนเข้าไปเอาเรื่อง เฟย์กับฟางคว้าตัวมันเอาไว้  ตัวซีกระฟัดกระเฟียดยกใหญ่
 
 
"พวกแกจะมาห้ามฉันทำไมวะ ! โว้ย หงุดหงิด เห็นแล้วอยากจะกระโดดข่วนหน้ายัยนมโตนั่น ! "   
 
 
        ฉันกลั้วหัวเราะเบา ๆ แล้วเดินเข้าไปโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ตัวซี กระซิบบอกมันด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ   
 
 
"ฉันต้องชนะการประกวด  เพราะฉะนั้นฉันยังคงต้องพึ่งพวกแก^^ ถ้าแกอยากจะขยี้ยัยหนองโพให้จมดิน แกก็จะต้องทำตามที่ฉันพูด !"
 
 
 
"นี่แก้ว เธอจะลงประกวดซานต้าจริงๆน่ะเหรอ?"
 
 
          ฮาร่าถามขึ้นขณะที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นในห้องลับของเดอะควีนและเคโอติค  เขื่อน และป๊อปปี้ที่กำลังนอนเกลื้อนกลิ้งอยู่บนพื้น(จองเบหลับไปแล้ว) พวกมันทะลึ่งตัวพรวดขึ้นมามองหน้าคนพูดก่อนจะหันกลับมามองฉันสลับกันไปมา  ตอนนี้พวกเรามารวมตัวกันอีกครั้งคะ ^^  ฉันที่นอนกึ่งนั่งมองลงไปยังฮาร่าแล้วพูดว่า
 
 
"นายรู้ได้ไง - -"
 
 
"ก็...ข่าวเธอแพร่ไปทั่วโรงเรียน นี่ ? เธอย่าบอกนะว่าลืมไปแล้วว่าเธอเป็นใคร ^_^+"           จริงสิ .. ฮาร่าพูดถูก ฉันคือหนึ่งในเดอะควีนที่เป็นตำนานของโรงเรียนแห่งนี้นี่น่า หุหุ -w-   เขื่อนเกาหัวแกรก ๆ แล้วหันไปพูดกับป๊อปปี้ 
 
 
"ป๊อป ๆ มึงว่าจะขี้โกงไปมั้ยวะ -*-"
 
 
"ขี้โกงอะไร - - "
 
 
"ก็ยัยเตี้ยนี่เป็นถึงเดอะควีน มีสถานะค้ำคออยู่แล้วยังจะกล้าไปประกวดอีก ขี้โกงชัด ๆ ! -..-"    
 
 
        คำพูดของเขื่อนทำเอาฉันหน้าบึ้งตึง เถียงไม่ออกกันเลยทีเดียว รู้ทั้งรู้ว่ามันตั้งใจจะกวนประสาท ไอ้เขื่อนบ้า !! เฟย์ ฟางและตัวซี หันขวับมามองเขื่อนตาเขียวแล้วพูดเสียงเหี้ยมเล่นเอาเขื่อนจ๋อยสนิท 
 
 
"ไอ้ปากเสียเขื่อน! สงบปากสงบคำไว้ก็ดีนะ!!!" 
 
 
 
"T^T"
 
 
          หึหึ  ไม่มีคำไหนเหมาะสมกับนายไปมากกว่านี้อีกแล้วเขื่อน สมน้ำหน้า !!!  ขณะที่ฉันกำลังนั่งสะใจอยู่นั่นเอง เสียงประตูห้องก็ถูกเลื่อนออก ฉันรีบลุกขึ้นนั่งหลังตรงกระพริบตาปริบ ๆและมองไปที่ร่างสูงหน้าประตู  โทโมะเดินเข้ามานั่งลงข้าง ๆโซฟาของฉันด้วยใบหน้าเรียบเฉย เล่นทำเอาพวกเรางงไปตาม ๆกัน
 
 
          บรรยากาศภายในห้องเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันทีที่โทโมะก้าว เข้ามา ฮาร่า ป๊อปปี้และเขื่อนพยายามที่จะทำตัวเฮฮาเพื่อให้บรรยากาศดูผ่อนคลายมากขึ้นโดย การปล่อยมุขตลกฝืด ๆที่ขนาดฉันยังแอบส่ายหน้าให้กับความงี่เง่าของพวกมัน  
 
 
ตึง !!!
 
 
          พวกเราพากันสะดุ้งโหยงเมื่อโทโมะเอากำปั้นทุบไปยังโต๊ะข้างตัวจนเกิดเสียงดัง  สายตาขวาง ๆของเขากวาดมองไปยังทุกๆคน ทำให้ฉันรู้ว่าเขา ... กำลังอารมณ์ไม่ดีเอามาก ๆ   
 
 
"อะเอ่อ ... สงสัยมึงอารมณ์ไม่ดี ออดดังแล้ว งั้นเดี๋ยวพวกกูขึ้นห้องเรียนก่อนนะ- -;"           เขื่อนพูดพร้อมกับดึงเพื่อน ๆทุกคนออกไปจากห้อง พวกตัวซีหันมามองฉันแล้วพูดปากเปล่าว่า 'ฝากด้วยนะ' แล้วเดินออกจากห้องไป นี่พวกนั้นกำลังทิ้งฉันให้อยู่กับตัวอันตรายเหรอเนี่ย T_T    
 
 
        จองเบที่ถูกปลุกขึ้นงัวเงียขึ้นมามองคนปลุกด้วยสายตาไม่พอใจ ป๊อปปี้ก้มลงไปกระซิบเบา ๆที่ข้างหูทำให้จองเบไม่ถามอะไรออกมาแต่ยอมเดินออกไปทั้งๆที่ตายังลืมไม่ค่อย จะขึ้น = = ฮาร่าอิดออดมองมาที่ฉันอย่างเป็นห่วง ฮาร่ายังคงน่ารักเสมอในสายตาของฉัน  ฉันยิ้มให้ฮาร่าเพื่อบอกว่า 'ไม่เป็นไร ฉันอยู่ได้'
 
 
            เสียงปิดประตูเบา ๆทำให้ฉันรู้สึกเกร็งๆขึ้นมาทันที  ทุกคนออกไปกันหมดแล้ว T^T ทำไงดีละทีนี้ ... น้ำเย็น ? ใช่ ๆคนอารมณ์ไม่ดีต้องกินน้ำเย็น ๆจะได้ชื่นใจ ^0^ ฉลาดจริงๆเลยฉันเนี่ย โฮะ ๆๆ   ฉันหันไปมองโทโมะ แต่พอเขามองฉันกลับทำให้ฉันต้องหลุบตาลงต่ำและถามเบา ๆ 
 
 
"เอ่อ... คือ นายหิวน้ำมั้ย ? ดะเดี๋ยวฉันเอาให้แล้วกันนะ (. . )"
 
 
          ฉันที่กำลังจะลุกขึ้นไปรินน้ำ โทโมะจับหมับเข้าที่แขนและดันให้ฉันนั่งลงที่เดิมราวกับจะบอกว่า นั่งอยู่นี่แหละ  ไม่ต้องลุกไปไหน TT.TT  ฉันนั่งแง่วรอเขาพูดอยู่สักพัก ไม่ใช่สิ ...นานเอาการเลยทีเดียว  เราทั้งสองคนต่างนั่งจับมือกันเงียบๆอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีใครเป็น ฝ่ายเปิดปากขึ้นก่อน  โว้ยยย อึดอัด ๆ ไม่ไหวแล้วนะ ยอมพูดก่อนก็ได้ !!
 
 
"นี่โทโมะ ..."
 
 
"..."
 
 
          ฉันเรียกเขาเบา ๆ  โทโมะยังคงเงียบกริบ  แต่ฉันก็ยังคงทำใจกล้าพูดออกไป พยายามปรับน้ำเสียงให้ดูร่าเริงสดใสมากที่สุด  ใบหน้าเริ่มร้อนและแดงก่ำด้วยความเขินขณะที่พูด มือไม้ข้างที่ถูกโทโมะกุมไว้ร้อนวูบวาบไปหมด
 
 
"คือว่า ... อีกสองอาทิตย์  ฉันจะประกวดลงซานต้า  ฉัน... คือ...ฉันอยากจะให้นายมาดู -///- นายคงยังไม่ลืมว่าเมื่อหลายปีก่อนนาย ..."
 
 
"อีกสองวันฉันจะย้ายกลับอเมริกา"
 
 
            ฉันเบิกตากว้างกับคำพูดที่แทรกขึ้นมาของโทโมะ  หัวใจกระตุกวูบ ถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ในใจภาวนาให้ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเรื่องโกหก  กลับอเมริกา เป็นสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุด เพราะนั่นคือการที่ฉันจะสูญเสียเขาไป ...
 
 
"นาย ... ล้อเล่น ?" 
 
 
"ไม่มีใครเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นหรอกนะแก้ว ..."
 
 
"เพราะคุณลุงอาโอกิใช่มั้ย ?"
 
 
          ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองโทโมะที่ไม่ยอมสบสายตาของฉันเลยสักนิดอย่างคาดคั้น   เขาหันหน้าหนีไปอีกทางแล้วพูดเรียบๆด้วยใบหน้าที่แสนจะเย็นชา  เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ เขาทำราวกับว่าเขาไม่มีหัวใจ ...
 
 
 
"ไม่เกี่ยวกับพ่อ ฉันต้องกลับไปเตรียม ..."
 
 
"เตรียมอะไร"
 
 
            ฉันถามด้วยน้ำเสียงเบาหวิวเมื่อโทโมะหยุดชะงักไป  และคำตอบที่ได้รับของเขาทำเอาฉันแทบหยุดหายใจ  คำตอบที่ทำให้ใจฉันแตกสลาย ...
 
 
"งานแต่งงานระหว่างฉันกับพิมพ์ .."
 
 
"ยะอย่ามาตลก พวกนายอายุยัง ..."
 
 
"ที่อเมริกา ประเทศแห่งความอิสระเสรี พวกฉันสามารถแต่งกันได้แล้ว เธอก็รู้"
 
 
          ขอบตาฉันร้อนผ่าว หยาดน้ำตากำลังจะไหลออกมา ฉันส่ายหน้าแรงๆและดึงมือที่โทโมะจับกุมไว้อยู่ออกช้า ๆ โทโมะเองก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะรั้งไว้ ฉันพูดประโยคโง่ ๆ ของมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นอย่างน่ากลัว ฉันพยายามที่กลั้นไว้ .. พยายามแล้วจริง ๆ แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งพูดน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมา  
 
 
"นายโกหก! ฉันไม่ให้นายไปไหนทั้งนั้น !! ฮึก .. ฉันสัญญาว่าจะยอมหายโกรธถ้านายไม่ไป ฮือ .. ได้โปรด อยู่ที่นี่เถอะนะ นายก็รู้ว่าฉัน อึก รักนาย .. นายอย่าทำร้ายฉันอีกเลยนะ ฉัน ฮือออ ขอร้อง "
 
 
          ฉันสามารถพูดคำว่ารักทั้งน้ำตาที่นองหน้าออกไปได้โดยไม่อาย ฉันไม่สนใจอีกแล้ว คนที่ฉันรักกำลังจะไปจากฉัน ไม่ยอม .. ยังไงฉันก็ไม่ยอม ฉันรอคอยเขามาตลอดหลายปี จะปล่อยไปไม่ได้.. มีดนับร้อยๆด้ามกำลังกรีดหัวใจของฉันให้เป็นแผล  แล้วยิ่งได้เห็นใบหน้าเย็นชากับคำพูดเรียบเฉยของเขาแล้ว ฉันเจ็บ ...    
 
 
"ขอโทษ แต่ฉันเลือกแล้ว"
 
 
 
"นายกล้าพูดออกมาได้ยังไง! ไหนนายบอกว่าจะไม่ทิ้งฉันไปไง ! คนโกหก หลอกหลวง ฮึก ฉะฉันกำลังจะลงประกวดซานต้าก็เพื่อนาย เพื่อนายคนเดียว ! แล้วนายตอบแทนด้วยการทิ้งฉันไปอย่างนี้น่ะเหรอ ฮืออออ"
 
 
"ฉัน ..."
 
 
"หรือว่านายไม่รักฉันแล้ว"
 
 
          ฉันพูดแทรกพร้อมกับโผตัวเข้าไปกอดโทโมะ ตอนนี้ตัวฉันสั่นเป็นลูกนก ในสมองขาวโพลไปหมด ความกลัวแล่นเข้ามาจับใจของฉัน  โทโมะโอบกระชับอ้อมกอดแน่นและลูบหลังฉันเบา ๆ  ฉันนั่งร้องไห้ในอ้อมกอดของเขาปานใจจะขาด เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของฉันดังก้องไปทั่วทั้งห้องลับ  เรานั่งกอดกันอยู่แบบนั้น
 
 
          ฉันซบใบหน้าลงไปที่หน้าอกของเขา ปลดปล่อยน้ำตาแห่งความเสียใจออกมาไม่มีหมด พอจนเริ่มหยุดตัวสั่น โทโมะก็ดันตัวฉันออกเบา ๆ  เราทั้งสองคนสบสายตากัน เราจดจ้องใบหน้าราวกำลังจดจำรายละเอียดให้มากที่สุด เขาใช้ปลายนิ้วปาดหยาดน้ำตาบนใบหน้าเนียนของฉันออกเบา ๆ ทุกสัมผัสของเขาทำเอาฉันร้อนผ่าวไปทั้งตัว  โทโมะโน้มหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ ปลายจมูกโด่งๆของเราทั้งคู่แตะกันและในที่สุด ... เรียวปากของเราก็ประกบกัน
 
 
            ความหวานและความรู้สึกเศร้าคละเคล้ากันไปในรสจูบ  ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า โทโมะกำลังเศร้าไม่ต่างไปจากฉัน ...  เราผละริมฝีปากออกจากกัน สบสายตากันด้วยแววตาวูบไหว  โทโมะเปิดปากออกมาด้วยคำพูดกรีดแทงฉันอีกรอบ
 
 
"ฉันรักเธอไม่ได้ ..." 
 
 
"แล้วนายทำแบบนี้กับฉัน ฮึก .. ทำไม"
 
 
          หยาดน้ำตาของฉันไหลรินอีกครั้ง เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาทำให้ฉันต้องยกมือขึ้นปิดริมฝีปากที่สั่นระริกแน่น  หลับตาลงและทำใจยอมรับกับน้ำตาที่หลั่งรินรดหัวใจ  ต่อให้กลั้นสักแค่ไหน มันก็หยุดความเจ็บปวดไว้ไม่ได้ ...  โทโมะลุกขึ้นและเดินไปที่หน้าประตู เขาพูดทิ้งท้ายและเดินออกไปปล่อยทิ้งความเจ็บปวดทั้งหมดลงไว้ที่ฉัน เพียงลำพัง ...
 
 
"ตัดใจจากฉัน เหมือนที่ฉันตัดใจจากเธอ"
________________________________________________________________
 
อัพแล้วเม้นโหวตกันด้วยนะ