Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย
เขียนโดย 
NannyCandy
วันที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 18.33 น.
แก้ไขเมื่อ 22 เมษายน พ.ศ. 2559 18.33 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
31) จุดหักเห
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความภายในห้องประธานของบริษัทใหญ่ยักษ์เอโลคอนโปรเลชั่น ผู้นำเครื่องไฟฟ้าไฮเทคล้ำสมัยที่กำลังมาแรงในยุคนี้ ภายในห้องกว้างขวางปรากฏเรืองร่างสมส่วนรับกับใบหน้าคมคายที่ดูอ่อน กว่าอายุจริงๆอยู่มากร่างสูงใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาราคาแพงสมฐานะ
ความน่าเกรงคามแผ่ซ่านกระจายไปทั่วห้องออกมาจากตัวของ 'อาโกอิ' ชายหนุ่มญี่ปุ่นอายุสี่สิบปลาย ๆผู้ดำรงตำแหน่งประธานหรือจะเรียกว่าเจ้าของกิจการเอโลคอนโปรเลชั่นนับร้อย ๆ สาขาทั่วโลกเลยก็ว่าได้
"ครับ..."
ริมฝีปากบางเอ่ยตอบรับปลายสายจากฝั่งตรงข้าม มือเรียวใหญ่กำโทรศัพท์ที่แนบอยู่ข้างหูแน่น แน่นเสียจนมือข้างนั่นสั่นระริก หลังจากฟังปลายสายจบริมฝีปากของอาโกอิก็ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ถูกเปิดขึ้นด้วยความกลัวผสมปนเปคละเคล้าไปด้วยความโกรธเกรี้ยว คลื่นทะเลที่มีพายุ
ทุกสิ่งทุกอย่างกำลังจะพังทลายเพียงชั่วข้ามคืน และที่น่าเจ็บใจยิ่งกว่านั้นต้นเหตุทั้งหมดนั้นมาจากลูกชายเพียงคน เดียวของเขา !
"ครับท่าน ผมจะจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง... แน่ครับ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ลูกชายของผมจะต้องแต่งงานกับลูกสาวของท่านแน่ๆครับ ... สวัสดีครับ"
ทันทีที่วางสายโทรศัพท์ลง อาโกอิก็เลื่อนเก้าอี้โซฟาให้หมุนกลับมาประจันหน้ากับ 'อาฟเตอร์'เลขาคนสนิทชาวฝรั่งเศสที่ยืนก้มหน้าก้มตารับฟังคำสั่งที่ดังออกมา จากเรียวปากของผู้เป็นนาย
อาโกอิยกมือขึ้นมาประสานกันไว้บนโต๊ะ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนมีประกายมุ่งมั่นยากที่จะคาดเดา อาฟเตอร์รู้ดีว่านายของเขาจะต้องจัดการกับทุกเรื่องที่ทำให้นายของเขา ลำบากใจอย่างเด็ดขาดแน่ ๆ ด้วยความที่อยู่กันมานาน เขาย่อมรู้เรื่องแบบนี้ดี ...
"อาฟเตอร์..."
"ครับท่าน"
"นายช่วยไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินด้วย ฉันจะเดินทางไปประเทศไทยพรุ่งนี้!"
"ครับ ..."
อาฟเตอร์โค้งคำนับให้ความเคารพเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะก้าวเดินออกจาก ห้องไป ปล่อยให้ผู้เป็นนายอยู่คนเดียว อาโกอิทอดสายตามองออกไปนอกบานกระจกใสที่ถูกติดตั้งทั้งห้องเป็นแบบ กระจกใสที่สามารถมองทะลุลงไปยังข้างล่างได้จากตึกสูงสง่า จมูกโด่งพ่นลมหายใจร้อนๆออกมาอย่างหนักหน่วง เสียงพึมพำเบา ๆในลำคอเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา
"บริษัทนี้จะล้มละลายไม่ได้..."
_________________________________________________________________
"ฮ่ะฮ่ะ ตลกตายละไอ้พวกบ้า !"
ฉันแค่นหัวเราะในลำคอ กวาดสายตามองไปยังหน้าของเคโอติคทุกตัวอย่างไม่สบอารมณ์ หลังจากที่พวกมันพยายามง้อโดยการเล่าเรื่องตลกฝืด ๆให้พวกฉันฟังที่ห้องเรียนของฉัน เหล่านักเรียนผู้หญิงภายในห้องต่างพยายามชะเง้อชะแง้มองมายังหนุ่ม ๆ ในกลุ่มนี้ จะปลาบปลื้มอะไรพวกมันนักหนาก็ไม่รู้ ไอ้พวกนี้มันก็มีดีแค่หน้าตาเท่านั้นละ อย่างอื่นไม่เห็นจะได้เรื่องตรงไหนเลย ห่วยแตกที่สุด :(
แล้วเมื่อหลายวันก่อนอีก อยู่ดีไม่ว่าดีพากันไปให้ผีหลอกซะงั้น -0-;; ฉันละเหลือเชื่อเลยจริง ๆ ทำเอาจับไข้หัวโก๋นกันไปหลายวัน ...
"นี่ ~ ขำขำน่า ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตไง ^^"
จองเบพูดพร้อมกับยักคิ้วขึ้นลงด้วยสีหน้าทะเล้น ตัวซีเอื้อมตัวไปแจกมะเหงกลงกลางกบาลให้กินดังโป๊ก สะใจนักเชียว >.<
"ไม่ขำยะ ! ประสบการณ์เกรียน ๆแบบนี้ฉันไม่อยากได้ หยึ้ย~ พูดแล้วยังขนลุกไม่หายแล้ว T^T"
"หิววะ V.V"
โทโมะเปลี่ยนเรื่องเอาคางเกยโต๊ะเรียนของฉันแล้วทำตาละห้อย หิวก็ไปหาอะไรกินสิ มานั่งทำหน้าหงอยอะไรบนโต๊ะฉันเนี่ย - -* คนยิ่งอารมณ์ไม่ค่อยจะดีอยู่ ออกไปนะยะ ออกไป ๆๆๆ >_< (ทำอะไรไม่ได้เลยได้แต่โวยวายในใจ -*-)
และทันใดนั้นเองเสียงวิ่งตึงตังดังมาตามทางริมระเบียง ไล่เรื่อยมาจนถึงห้องของฉัน เสียงเปิดประตูดังผ่างทำให้พวกเราทุกคนหันไปมองด้วยความงุนงง ฮาร่าที่เปิดประตูออกมาหอบหายใจเข้าออกอย่างรุนแรง เหงื่อไหลอาบท่วมตัวเต็มไปหมด รีบร้อนอะไรของเขาน่ะ - - ?
"ไอ้โมะ ...แฮก ๆ "
โทโมะขมวดคิ้วมุนลุกขึ้นตามเสียงเรียกของฮาร่า พอเริ่มหายใจได้คล่องมากขึ้นฮาร่าก็กลับมาพูดเสียงปกติอีกครั้ง เปิดประโยคมาทำเอาทุกคนลุกฮือขึ้นจากโต๊ะ
"พ่อมึงรออยู่ข้างล่าง..."
พวกเราวิ่งลงมารวมตัวก็ที่ลานจอดรถของโรงเรียนที่อยู่ด้านในสุดของโรงเรียน แห่งนี้ก็พบกับรถลีมูซีนสีดำคันใหญ่คันหนึ่งจอดอยู่ พวกเราทุกคนได้แต่ยืนมองดูอยู่ห่าง ๆ โดยที่โทโมะเดินเข้าไปหารถคันนั้นเพียงคนเดียว
ประตูรถคันนั้นถูกเปิดออกพร้อมกับร่างของชายร่างสูงในชุดสูทก้าวเดินลงมา และฉันจำได้ดี ผู้ชายหน้าคมคนนี้เป็นพ่อของโทโมะ...
"พ่อมาทำไม"
นะ..นี่เป็นประโยคแรกของคนไม่ค่อยได้เจอพ่อทักกันเรอะโทโมะ= _=; คุณพ่อของโทโมะหัวเราะ หึ หึ เบาๆ แล้วเดินเข้าไปตบบ่าลูกชายของตนเองเป็นการทักทายก่อนจะปรายตามามองพวกเราทุก คนที่ยืนเกาะกลุ่มกัน ทำเอาพวกเราสะดุ้งโหยงยกมือไหว้กันแทบไม่ทัน - -* แต่ดูว่าท่านจะเจาะจงมาที่ฉันเป็นพิเศษ ทะทำไมมองฉันเขม็งแบบนั้นละ -0- ?
"แก้ว ? ใช่มั้ยลูก..."
อ้าว - - ดัน 'เจือก' จำกันได้อีก ว่าจะขอยืนเป็นตัวประกอบสักพักแล้วเชี่ยว - -^ ฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ คุณพ่อของโทโมะเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมรรยาทจนเกินไป ส่งยิ้มแหะ ๆไปให้แล้วตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วๆ
"คะ คุณลุงอาโอกิ (. . )"
"โตขึ้นเป็นสาวแล้วสวยนะเรา ตอนนั้นยังตัวแค่นี้อยู่เลย ใช่มั้ย"
คุณลุงทำมือวัดความสูงขึ้นมาประมาณสะโพกของตนเอง ฉันพยักหน้างึกงักเห็นด้วยแล้วหลบสายตาวูบเมื่อเผลอไปสบตาคมๆคู่นั้น ตัวของคุณลุงเปลี่ยนไปเยอะมากจากแต่ก่อนดูเป็นคนที่ใจดี ยิ้มเก่ง แต่เดี๋ยวนี้ดูมีออร่าของความจริงจังมากขึ้น ดูน่ากลัวและน่าเกรงขามจนไม่น่าพิศมัยที่จะเข้าใกล้ ราวกับตอกย้ำให้รู้พวกเราอยู่ห่างกันจนเกินไป
การมาครั้งนี้ของคุณลุงเริ่มทำให้ฉันตระหนักถึงอะไรบางสิ่งที่ฉันไม่ มีวันก้าวขึ้นไปทัดเทียมได้ ไม่มีวัน ...
"พ่อมีอะไรก็พูดมาเถอะ ผมจะได้ขึ้นเรียน"
โทโมะพูดแทรกขึ้นมาด้วยสีหน้าเหนือย ๆ ฟังแล้วไม่แปลกใจเลย เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่โทโมะไม่เคยลงรอยกับพ่อ .. ฉันก้มหน้าฟังบทสนทนาที่แสนอึดอัดอยู่อย่างสงบปากสงบคำ ความเงียบเข้าครอบงำได้สักพักก่อนที่คุณลุงอาโอกิจะเปิดปากพูดอีกครั้ง
"แกคิดว่าฉันถ่อสังขารมาเองแบบนี้หมายความว่าไงละ ?"
"พ่อจะบอกอะไรกันแน่ ผมไม่เข้าใจ "
โทโมะถามขึ้นด้วยสีหน้างุนงง คุณลุงแย้มรอยยิ้มน้อย ๆแล้วเอ่ยประโยคที่ทำเองทุกคนที่ได้ยินถึงกับอึ้ง ไม่เว้นแม้แต่ฉันเองที่เงยหน้าขึ้นมามองทันทีด้วยความตกใจ ความเงียบเกิดขึ้นกระทันหัน
"ฉันจะมารับแกกลับอเมริกา...."
คุณลุงอากิมองโทโมะด้วยแววตานิ่ง ๆ ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองโทโมะที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาสูงกว่าฉันมาก สูงขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ แต่ก่อนยังตัวไล่ๆกันอยู่เลย ... ฉันมองปลายคางของเขาด้วยความรู้สึกสับสน และดูเหมือนเขาจะรู้ตัวว่าฉันมองอยู่
โทโมะก้มหน้าลงมาสบตาฉัน เขาเอื้อมมือมาจับกุมกระชับมือของฉันไว้ ราวกับจะบอกว่ายังไงเขาก็จะไม่ทิ้งฉันไปไหนเด็ดขาด เขายิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะหันไปพูดกับพ่อของตนเอง ฉันรู้ว่าเขาเปล่งออกมาด้วยความมั่นใจ ...
"ผมไม่ไป บ้านของผมคือที่นี่ ..."
จากนั้นโทโมะก็กระชากแขนของฉันให้ออกมาจากที่แห่งนั้น เพื่อนๆทุกคนยกมือขึ้นไหว้พ่อของโทโมะครั้งสุดท้ายและเดินเข้ามาสมทบกับฉัน และโทโมะ แต่ไม่วายที่คุณลุอาโอกิจะพูดขึ้นอีกครั้ง
น่าแปลกใจจัง .. ทั้งๆที่คุณลุงไม่ได้ตะโกนเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้ยินเสียงของคุณลุงชัดเจน ชัดมากๆราวกับคุณลุงพูดอยู่ใกล้ ๆ ทุกอย่างมันดูน่ากลัวไปหมด นี่กำลังฉันกลัวอะไรอยู่กันแน่นะ ..
"ไม่หรอก ... ฉันเชื่อว่ายังไงแกต้องกลับแน่ ไว้เจอกันที่บ้าน..."
ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันกลัวอะไร... ฉันกลัวที่จะต้องสูญเสียโทโมะไปยังไงละ ....
______________________________________________________________________________________________
[tomo said]
ผมยืนอยู่หน้าบ้านด้วยความรู้สึกแปลก ๆ อย่างบอกไม่ถูก ผมรู้..ว่าถ้าผมก้าวเท้าเข้าไปในบ้านแล้วจะเจออะไร หลาย ๆ คนคงจะเดาถูกสินะครับ ? เฉลยเลยแล้วกัน ผมก็ต้องเจอกับตายักษ์อาโอกิยังไงละ ^^
"คุณหนูคะ คุณผู้ชายเรียกพบที่ห้องรับประทานอาหารคะ"
เมดสาวประจำบ้านก้มหน้ารายงานผมทันทีที่ก้าวเข้าไปในตัวบ้าน หึ! ตาแกนั่นกลับมาดักรอเลยเหรอเนี่ย ผมถอดเสื้อนอกออกแล้วส่งให้แก่เมดพร้อมกับถอดรองเท้าชุ่ย ๆ สะบัดมันทิ้งไว้ตรงนั้น เพราะรู้ดีว่ายังไงเดี๋ยวพวกคนใช้ก็ต้องตามเก็บให้อยู่ดี (นิสัย - -)
"บอกพ่อด้วยว่าฉันจะขึ้นนอนแล้ว อ่อ เดี๋ยวเธอช่วยยกอาหารขึ้นไปวางไว้หน้าห้องให้ฉันด้วยนะ"
ผมเลือกที่จะหลบหน้าตา ตาแก่นั่นจึงพูดออกไปแบบนั้นแล้วออกวิ่งขึ้นบันไดไปโดยที่ไม่รอให้เมดคนนี้ พูดต่อ ผมวิ่งขึ้นมาถึงบนห้องและผลักประตูห้องนอนของตนเองเข้าไปก่อนจะ กระโดดทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่นุ่มแสนนุ่ม แรงสปริงของเตียงนอนเริ่มผ่อนแรงลงเรื่อย ๆ
ผมหงายหน้าขึ้นมองเพดานพลางครุ่นคิด ตาแก่เดินทางกลับมายังประเทศไทยทั้งๆที่เคยลั่นวาจาไว้ว่าจะไม่กลับมาเยียบ ที่นี่อีก แต่ในสุดที่ก็กลับมา ...
แถมเป้าหมายของตาแก่อาโอกิคือตัวผม เพื่อที่จะลากตัวผมกลับอเมริกาเลยต้องลงทุนถึงขนาดนี้เชียว ? อย่างนี้ไม่ต้องคิดให้ปวดสมองหรอกครับว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลัง คนๆนั้นคือพิมพ์แน่ ๆ !
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องเรียกสติผมกลับมา นี่คงจะเป็นเมดที่ผมให้เอาอาหารขึ้นมาให้แน่ ๆ เมื่อคิดเช่นนั้นจึงตะโกนตอบกลับไป
"วางไว้นั้นแหละ เดี๋ยวฉันออกไปยกเข้ามาเอง!"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะยังคงดังต่อเนื่อง - - นี่จะไม่สนใจคำพูดของผมเลยใช่มั้ย ? เดี๋ยวก็จับหักเงินเดือนซะหรอก ! ฮึ่ม !
ผมกระโดดลงจากเตียงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดแล้วเดินไปเปิดประตู แต่ทันทีที่ประตูถูกเปิดออกจนสามารถมองเห็นใบหน้าขาวๆใครบางคนแว็บ ๆ ทำให้ผมเลี่ยนใจเลือกที่จะปิดประตูใส่หน้าเขาเสียงดังปัง! ปิดประตูใส่หน้าตาแก่อาโอกิ!!!
ก๊อก ก๊อก
ตาแก่นั่นยังคงเคาะเรียกผมต่อไป เฮ้อ ~ หลบยังไงก็ไม่พ้นสินะ ก็เล่นอยู่บ้านเดี๋ยวกันแบบนี้ ผมถอนหายใจยาว ๆ ประชดชีวิตตัวเองอีกครั้งและยอมเปิดประตูให้ตาแก่แต่โดยดี
แอ๊ดดดด
"พ่อมีอะไรอีก - -*"
ตาแก่ไม่ตอบแต่กลับเดินเข้าไปนั่งบนเตียงของผม แถมแย้มรอยยิ้มนิดๆให้ผมอีกต่างหาก ถ้าใครกำลังคิดว่าตาแก่ของผมเองก็ใจดีนี่น่า กรุณาช่วยเก็บความคิดนี้กลับไปด่วนเลยนะครับ - -^ เพราะตาแก่น่ะ ถ้าลองได้เผอยรอยยิ้มออกมาแล้วแปลว่าคุณควรจะอยู่ห่าง ๆผู้ชายคนนี้เอาไว้ !
"ทำไมแกไม่ลงไปรับประทานอาหารข้างล่าง ? อ่อ แล้วอย่าบอกนะว่าแกไม่หิว เพราะไม่อย่างนั้นแกจะส่งให้เมดยกอาหารขึ้นมาทำไม อย่าคิดว่าฉันจะโง่นะ - - "
บ๊ะ !ตาแก่นี่รู้ทัน - -;; ผมยักไหล่ไม่ยอมตอบเช่นกัน แล้วเดินไปดึงเก้าอี้โต๊ะคอมออกมานั่งไขว้ห้างประจันหน้าตาแก่
"ก็ได้ ... ถ้าแกไม่ตอบฉันจะได้เข้าเรื่องสักที.."
"ถ้าพ่อจะมาบังคับให้ผมกลับอเมริกาแล้วละก็ .. ผมว่าพ่อมาเก้อแล้วละ ^^"
ผมพูดขัดตาแก่ แต่ตาแก่ไม่ยอมอ่อนข้อให้ผมง่ายๆเสียด้วยสิ ตาแก่ยืดตัวนั่งหลังตรงแน่วและเริ่มทำสายตาจริงจังขึ้นมาบ้างแล้ว ผมมองหน้าพ่อของตัวเองด้วยรอยยิ้มกวนประสาน
"ฉันรู้ว่าแกมันดื้อเหมือนฉัน แต่ฉันขอละ ให้แกฟังฉันสักนิด "
คำพูดของตาแก่ทำเอาผมแปลกใจ ตาแก่ไม่เคยพูดอ้อนวอนใครเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ครั้งนี้เขายอมทำ ... ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะยอมผ่อนปรนให้เพราะยังไงเขาก็ยังเป็นพ่อ ผมเปลี่ยนท่านั่งเป็นจริงจังมากขึ้น
"ก็ได้ งั้นผมจะรอฟัง"
ผมพูดขึ้นพร้อมกับตาแก่ที่ยอมเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้ผมฟัง ตอนนี้ทุกๆอย่างกำลังหนักอึ้ง ทุกคำพูดของตาแก่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมกำลังจะไม่ใช่ผมอีกต่อไปแล้ว เพราะตอนนี้ผมกำลังกลายเป็น .... 'หุ่นเชิด'ที่ไม่เต็มใจ
หากย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะไม่กลับมาที่นี่อีก
จะไม่กลับมาประเทศไทยให้ใครบางคนต้องเจ็บ รวมถึงตัวของผมเอง ...
_____________________________________________________________________________
อัพแล้วเม้นโหวตให้ด้วนนะค่าาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
