Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

 

 

          ที่จริงแล้วฉันน่าจะยอมรับความจริงได้แล้ว เขา..อาจจะพูดถูก เรื่องระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้  สองวันมานี้ฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับทำเอาคนรอบข้างเป็นห่วงกันไปหมด  แม่ของฉันเองก็คอยทำอาหารอร่อยๆที่ฉันชอบให้ทาน แต่ฉันทานอะไรไม่ลงจริง ๆ ทุกอย่างมันดูตื้อไปหมด ฉันร้องไห้ตาบวมจนแทบจะไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว  ความรู้สึกด้านชาเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดอย่างช้า ๆ  

 

 

 

"เฮ ~"

 

 

         ฉันหันหน้าไปมองทางต้นเสียงที่ดังกระหึ่ม พวกตัวซีและเคโอติคกำลังเล่นโบว์ลิ่งกันอยู่อย่างสนุกสนานในห้างชื่อดัง แห่งหนึ่งที่พวกเรานึกครึ้มพากันมาถล่ม  ทุกคนอาจจะคิดว่าทำไมพวกมันถึงได้ทำตัวเหมือนปกติ ?

 

 

          แต่คุณรู้จักมั้ย ความปกติที่ผิดปิกติ หรือจะพูดง่ายๆก็คือ พวกมันเสแสร้งแกล้งทำตัวให้ร่าเริงเพราะไม่อยากให้ฉันดูเศร้าหรือแย่ไปกว่า เดิมนั่นเอง  ฉันรู้.. ว่าพวกมันเองก็คงจะเสียใจเรื่องของ'ผู้ชายคนนั้น'เหมือนกัน 

 

 

ตุบ !

 

 

         เสียงทิ้งตัวของใครบางคนนั่งลงที่ข้างๆฉัน พอหันหน้าไปมองก็พบเจอกันใบหน้าหล่อๆที่ส่งยิ้มหวานมาให้ฉันอย่างน่ารัก  ... ฮาร่า

 

 

           และรอยยิ้มน่ารักก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันทีที่ฉันไม่ยิ้มตอบแล้วก้มหน้ามอง พูดแทน เสียงพูดตัดเพ้อจากคนข้างตัวดังขึ้นทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองอีกรอบ

 

 

"เธอทำยิ้มฉันเป็นหม้ายขันหมากหมดเลย :("   

 

 

          หึหึ อยากได้ยิ้มจากฉันงั้นเหรอ ? ฉันยิ้มจนริมฝีปากเป็นเส้นตรงส่งไปให้  ฮาร่าทำเสียงจิ๊จ้ะแล้วบอกว่า

 

 

"ยิ้มให้มันจริงใจหน่อยได้ปะ- -"

 

 

         เวรกรรม - -* นู้นก็ไม่เอานี่ก็ไม่ชอบ  คนยิ่งกำลังเซ็งๆอยู่นะ ! ฉันหลุบตาลงต่ำบ่งบอกถึงความไม่อยากสนทนา  จริงสิ..  ตั้งแต่วันนั้นฉันไม่เคยยิ้มอีกเลย  ความรู้สึกมันตายด้านไปหมดแล้วหรือยังนะ?

 

 

"นี่แก้ว มองหน้าฉัน จ้องตาฉันไว้"

 

 

         มือของฮาร่าประครองหน้าฉันแล้วดันขึ้นให้สบสายตาจริงจังของเขา  ทันทีที่สบตาความรู้สึกแปลกๆก็พุ่งตรงเข้ามา  ทำไมใจฉันสั่นขนาดนี้นะ มันไม่ใช่ความรู้สึกเขินอาย ... โอเค เขินนิดนึง  แต่ความรู้สึกอยากจะร้องไห้มันมีมากกว่านั้นเยอะ คงเป็นเพราะฮาร่า ฉันถึงได้กล้าเปิดใจด้วยละมั้ง 

 

 

          โอ้ยให้ตายเถอะ แค่คิดน้ำตาก็รื้นขึ้นมาอีกแล้ว  ฮาร่าทำหน้าตกใจเมื่อฉันตั้งท่าจะร้องไห้  เขารวบตัวฉันเข้าไปกอดและลูบหัวเบา ๆ 

 

 

"โอ๋ ๆ อย่าร้องนะอย่าร้อง เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่ชอบเสียงร้องไห้ของผู้หญิง ฟังแล้วรู้สึกหดหู่ชะมัด"

 

 

         ส่วนฉันที่ยิ่งเจอฮาร่าปลอบใจ(หรือเปล่า?)ก็ยิ่งสะอึกสะอื้นหนักมากขึ้น ฉันกำชายเสื้อนักเรียนของเขาแน่นแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  

 

 

"ฉะฉันเสียใจ ..."

 

 

''ฉันรู้ ๆ  เพราะฉันเองก็เสียใจ และจะยิ่งเสียใจมากกว่านี้ถ้าอาเมะยังเป็นแบบนี้อยู่ แก้วรู้มั้ยว่าคนรอบข้างกำลังย่ำแย่ตามเธอแล้วนะ  ถ้าเธอเศร้า คนรอบข้างก็จะพลอยรู้สึกแย่ไปด้วย"

 

 

"ฉันทำให้ทุกคน.."

 

 

"อือฮึ แก้วคงไม่อยากให้ทุกคนเป็นแบบนั้นใช่มั้ย?"

 

 

         ฮาร่าดันฉันออกจากอ้อมกอดเพื่อให้มองหน้าได้ถนัด ฉันพยักหน้าแรงๆหลายที ฉันไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ใคร...

 

 

"ฟังฉันนะ ถ้าเธอไม่อยากให้คนรอบข้างเสียใจ เธอจะต้องทำในสิ่งที่คนรอบข้างต้องการมากที่สุด รู้มั้ยว่าสิ่งนั้นคืออะไร"

 

 

"....(ส่ายหน้า)"

 

 

"สิ่งๆนั้นก็คือรอยยิ้มที่ออกมาจากใจจริงของเธอยังไงละ"

 

 

รอยยิ้มอย่างนั้นเหรอ ..  

 

 

"ตอนนี้อาจจะยากไปสักหน่อย แต่เวลาจะช่วยเธอได้ เชื่อฉันสิ"

 

 

         ฮาร่าพูดตบท้ายด้วยรอยยิ้มกว้าง  ฉันนั่งนิ่งครุนคิดสักพักก่อนจะลุกพรึบขึ้น ฮาร่าทำหน้าเหวองุนงง  ฉันส่งมือไปให้ฮาร่าจับ  เขาทำหน้างงหนักกว่าเก่า ฉันทำเสียงจิ๊จ้ะ

 

 

"เอ้า จับซะสิ เดี๋ยวจะดึงขึ้นมา"

 

 

หมับ

 

 

         ฉันออกแรงดึงแขนฮาร่าให้ลุกขึ้นยืน  ด้วยความที่เขาสูงกว่ามากทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นคุย 

 

 

"ก็นายบอกว่าอยากได้รอยยิ้มจากฉันไง  ฉันกำลังจะพยายามทำให้ได้นี่ไง เริ่มจากนู้น (ชี้นิ้วไปที่กลุ่มตัวซี) เล่นกับพวกนั้น :)" พูดเสร็จก็หันไปตะโกนบอกพวกนั้นเสียงดัง 

 

 

"เฮ้ ~ พวกนายฉันเล่นด้วยสิ"

 

 

"อะเอ่อ.. มา ๆ ^^"

 

 

         พวกนั้นกวักมือเรียกแม้ว่าตอนแรกๆจะงงอยู่นิดๆที่ฉันเป็นคนออกปากขอ  ก็แน่ละ นั่งหงอยมาหลายวัน -.-  ฉันที่กำลังจะเดินเข้าไปรวมกลุ่มหันมาดุฮาร่าที่ยืนนิ่งเพราะยังคงอึน ๆ -*-

 

 

"นี่ ! จะไปเล่นด้วยมั้ยห๊า เดี๋ยวก็ไม่รอหรอก !!"  ฮาร่าได้สติรีบจ้ำตามฉันทันที

 

 

"เฮ้ย!รอด้วยสิแก้ว ><" 2 ชั่วโมงต่อมา ~

 

 

"แก้ว เอาน้ำมั้ย ?"

 

 

         ฉันพยักหน้าขณะที่กำลังใช้หลังมือปาดเหงื่อออกฟางส่งแก้วน้ำให้ฉันดื่ม  ทุกคนนั่งพักภายในโต๊ะที่สั่งจองอย่างหมดสภาพ  ที่จริงไม่ได้เหนื่อยเพราะโยนโบว์ลิ่งหรอกคะ แต่เหนื่อยเพราะอยู่ ๆ พวกเราก็มาเล่นวิ่งไล่จับกันมากกว่า  ดีนะที่พนักงานไม่เดินมาไล่ -.-  แม้จะเป็นเวลาแค่ 2 ชม. แต่ฉันก็ตระหนักได้ว่า ฉันยังสามารถยิ้มได้ ..  ความรู้สึกผ่อนคลายทำให้ฉันรู้สึกสงบขึ้นอีกครั้ง     

 

 

แต่เอ๊ะ ทำไมทุกคนดูลุกลี้ลุกลนแปลก ๆ กันนักละ ? ฉันขมวดคิ้วแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย 

 

 

"นี่ พวกนายมีนัดอะไรกันหรือเปล่า ?"

 

 

"ทะทำไมเธอถึงคิดยังงั้นละ -0-"

 

 

         เขื่อนถามด้วยสีหน้าเหวอ ๆ  -*-  จองเบกดหัวขื่อนให้นอนราบไปกับโต๊ะแล้วพูดขึ้นมาโดยไม่สนใจเสียงโวย วายของเขื่อนเลยสักนิด  หายใจออกมั้ยละนั่น - -  

 

 

"แก้ว คือว่า.. ถ้าฉันพูดอะไรไปเธออย่าโกรธนะ"

 

 

"แล้วทำไมฉันจะต้องโกรธด้วยละ -*-"

 

 

"เออน่า.. ห้ามโกรธแล้วกัน คือพวกฉันทุกคนรวมทั้งพวกเพื่อนๆของเธอด้วย (ฉันหันไปมองหน้าพวกตัวซีที่ก้มหน้างุดหลบสายตากันเป็นแถว)  พวกเรา ... เอ่อ ..มีความคิดเห็นกันว่าจะไปส่งโทโมะที่สนามบินในอีก 40 นาทีนี้ "

 

 

"คือพวกเรากลัวว่าเธอจะ .." ป๊อปปี้พูดขึ้นไม่ทันจบ ฉันก็แทรกขึ้นมาเบา ๆ 

 

 

"ก็ไปสิ.." 

 

 

"ห๊ะ o-O"  

 

 

ทุกคนทำสีหน้าตกใจ  ฉันถอนหายใจแล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆอีกครั้ง

 

 

"ก็ไปสิ ยังไง..เขาก็เป็น 'เพื่อน' ของพวกเรา"

 

 

"แก้ว ถ้าเธอลำบากใจ  กลับบ้านก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะไปส่ง"

 

 

         ฉัน ...  จะทำยังไงดี  จะกลับตามที่ฮาร่าบอกดีมั้ยนะ  ? เมื่อทุกคนเห็นว่าฉันเงียบไปก็ถึงกับเงียบตามเพราะกำลังรอฟังคำตอบจากฉัน สมองในหัวกำลังทำงานครุ่นคิดอย่างหนักได้สักพักฉันก็ได้คำตอบ  นี่คงจะไปครั้งสุดท้ายแล้ว ที่เราจะได้พบกัน ..   คิดได้ดังนั้นฉันก็เงยหน้าขึ้นมองทุกคนแล้วพูดประกอบรอยยิ้มเล็ก ๆที่ออกมาจากใจ

 

 

"ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะไปส่งโทโมะ ^^"

 

 

         แสงไฟตระการตายามเย็นของสนามบินสุวรรณถูมิสาดส่องวูบวาบสะท้อนไปทั่วบริเวณ เพื่อเตรียมที่จะต้อนรับท้องฟ้ายามราตรีที่กำลังจะคืบคลานเข้ามาในไม่อีกกี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ ฉันแหงนใบหน้าขึ้นมองสิ่งก่อสร้างที่ขาวภายในตึกสนามบินที่ใหญ่โตโอ่อ่า ผู้คนเดินไปมาสวนทางกันแลดูวุ่นวาย บางคนที่เพิ่งจะเดินทางกลับมาจากต่างประเทศต่างพากันยิ้มปรีดามีความสุขโดย ถูกเหล่าญาติพี่น้องรุมล้อมไว้

 

 

         ช่างดูแตกต่างจากกลุ่มของฉันอย่างสิ้นเชิง พวกเราทั้งเก้าคนกำลังซ้อนความเศร้าไว้ภายใต้หน้ากากอันเรียบเฉย เพียงเวลาแค่ 1 เทอมทำให้ความผูกพันของพวกเราแน่นแฟ้นราวกับคบกันมาหลายปี

 

 

         ความรู้สึกอุ่นๆที่ฝ่ามือทำให้ฉันรู้สึกตัวว่ามีใครสักคนมากุมมือฉันไว้ ฮาร่าบีบเบาๆราวกับให้กำลังใจ  ..  กลุ่มของเราหยุดนิ่งอยู่กับที่เพราะยังไม่ทราบจุดหมายปลายทางที่จะไป ซื่อบื้อกันจริง ๆ พากันถ่อสังขารมายกแก๊งส์แต่ดันไม่รู้ว่าจะไปหา'เขา'ได้ที่ไหน  - - ป๊อปปี้ต่อสายหาใครบางคนด้วยความร้อนรน เวลาดีเลย์เครื่องใกล้เข้ามาในไม่อีกกี่นาทีนี้ 

 

 

"ฮัลโหล เออกูเอง นี่มึงอยู่ไหนเนี่ย ? ... เฮ้ย อย่าโยกโย้สิวะ รีบบอกเร็วๆเลย ! ... โอเค รออยู่ตรงนั้นนะ" ป๊อปปี้วางสายโทรศัพท์แล้วหันมาบอกพวกเราทุกคนว่า 

 

 

"ไอ้โมะอยู่ตรงทางเข้าผู้โดยสารขาออก"

 

 

        ทะทางเข้าผู้โดยสารขาออก ใกล้เวลามากขึ้นทุกทีแล้วสินะ เร็ว ... ช่างเร็วเหลือเกิน หัวใจของฉันบีบรัดตัวถี่รัวตามกาลเวลาที่เราทั้งสองคนจะต้องพรากจากกันในไม่ช้า

 

 

        พวกเราทุกคนทยอยเดินตามป๊อปปี้ที่เป็นผู้นำ เดินมาเรื่อย ๆ จนในที่สุดก็เจอกับบานประตูกระจกขนาดใหญ่ที่เขียนว่า 'ผู้โดยสารขาออก' ข้าในด้านหน้าประตูมีเจ้าหน้าที่อยู่ 2 คนประจำการอยู่  โต๊ะไม่ตัวยาวถูกวางไว้ข้าง ๆประตูปรากฏร่างสูงๆของผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคมคายที่นั่งรออย่างสงบ ทันทีที่เขาคนนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเรา ร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนทันที เหล่าเคโอติคต่างพากันกรู่เข้าไป ตบหลังบ้าง ตบหัวบ้าง เป็นการอำลาในแบบของพวกเขาเอง คำพูดต่าง ๆ นาๆ พรุ่งพรูออกจากปากของเจ้าพวกนั้น

 

 

         ฉัน ฮาร่า (แน่นอนเขายังจับมือฉันอยู่) และเดอะควีน อยู่มองดูพวกเคโอติคคุยกันนิ่ง ๆ พอเหล่าเคโอติคถอยออกมา เหล่าเดอะควีนก็เดินเข้าไปร่ำลาบ้าง  (และฉันกับฮาร่าก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน)  ไม่กล้า .. ไม่กล้าที่จะเข้าไปพูดคุยเพราะกลัวตัวเองจะรั้งเขาไว้ ไม่ให้ไป .. และฮาร่าเองก็คงจะเข้าใจฉัน ...

 

 

"นายอย่าลืมพวกฉันเชี่ยวนะ ส่งข่าวมาบอกกันบ้าง แล้วถ้าคราวหน้านายกลับมาเมืองไทยอย่าลืมหิ้วหนุ่มนอกกลับมาฝากด้วยละ คิก ๆ >0<"

 

 

         พวกตัวซีหัวเราะคิกคักไปกับคำพูดของตัวเองโดยไม่ใส่ใจสายตาอาฆาตของพวกเคโอติคเลยสักนิด -*-  

 

 

"ลองพวกเธอทำแบบนั้นดูสิ ได้เห็นดีกันแน่ - -^^^"

 

 

         เขื่อนร้องบอกพร้อมกับชูกำปั้นขึ้นมาขู่  จองเบเดินเข้ามายืนข้าง ๆตัวซีด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่ฉันรู้สึกได้นะว่าหมอนี่กำลังปล่อยรังสีอำมหิตอยู่ -0-;  โทโมะหัวเราะเบา ๆแล้วพูดว่า 

 

 

"ไม่ต้องห่วงหรอกว่าฉันจะหิ้วหรือว่าไม่หิ้วใครกลับมา เพราะฉันไม่คิดที่จะกลับมาที่นี่อีกแล้วละ"  

 

 

        ไม่กลับมาอีกแล้ว .. เขาจะทำแบบนี้จริงๆน่ะเหรอ นี่เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วใช่มั้ย ?   และฉันยังไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อ  เพราะสายตาของเขา ของโทโมะที่มองมายังฉันหยุดทุกอย่างไว้ ความรุ้สึกลมหายใจติดขัดเกิดขึ้นเพียงชั่วครู่ก่อนจะดับลงเพราะสายตาคม ๆคู่นั้นมองผ่านฉันไปยังคนที่อยู่ข้างตัวแทน โทโมะกำลังมองฮาร่าด้วยสายตาที่ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ เฉกเช่นเดียวกันกับฮาร่าที่มองตอบกลับด้วยความเรียบเฉย  ความเงียบเข้าครอบงำสักพักและริมฝีปากบางๆถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง

 

 

"ฮาร่า ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก"

 

 

         เจ้าของชื่อพยักหน้าตกลงแล้วปล่อยมือที่กุมฉันไว้ออกโดยไม่ลืมที่จะ ใช้มือข้างนั้นมาขยี้หัวฉันเบา ๆด้วยความเอ็นดู และเพียงแว๊บเดียวที่ฉันหันไปมองโทโมะ เขา..กำลังมองฉันกับฮาร่าด้วยสายตาเจ็บปวด  แต่เพียงแว๊บสั้น ๆ เท่านั้น ...

 

 

         พวกเขาพูดคุยเรื่องอะไรสักอย่างที่คนอื่นไม่สามารถได้ยินได้อยู่สัก พัก จากใบหน้าเคร่งเครียดค่อยๆกลับกลายเป็นคลี่ยิ้มนิด ๆที่มุมปากของทั้งคู่  

 

 

"ฉันสัญญา"

 

 

         ประโยคสุดท้ายที่ออกจากปากของฮาร่าทำให้ฉันเกิดความสงสัยอย่างหนัก  เอ๊~ พูดอะไรกันนะ ?   พวกเขาทั้งคู่จบบทสนทนาเพียงเท่านั้นแล้วผลักออกจากกัน  โทโมะก้มลงมองนาฬิกาข้อมือแล้วพูดว่า 

 

 

"ฉันต้องไปแล้ว ยังไงก็รักษาสุขภาพด้วยละทุกคน  ลาก่อน"

 

 

         โทโมะพูดทิ้งท้ายแล้วเดินไปยังหน้าประตูรอให้เจ้าหน้าที่เปิดประตูออกเพื่อ ให้เขาเข้าไปยังด้านใน  ฉันก้มหน้าลงมองดูพื้นที่ตนเหยียบเพราะไม่อยากจะจดจำภาพเหล่านี้ไว้ ให้เจ็บปวดมากขึ้นไปกว่านี้อีกแล้ว เพียงแค่ได้มาส่ง ได้มาเห็นหน้าครั้งสุดท้าย ฉันก็ดีใจมาก ๆแล้วละ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่สนใจฉันแม้แต่นิดก็ตาม

 

 

"แก้ว"

 

 

         น้ำเสียงคุ้นเคยของโทโมะเรียกชื่อของฉันทำให้ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมามองด้วย ความตกใจ  โทโมะยืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมเข้าไปโดยที่เจ้าหน้าที่ยังคงเปิดประตูค้างไว้ให้ในท่านั้น   แถมที่สำคัญ เขากำลังยิ้มให้ฉัน !

 

 

         รอยยิ้มกว้างในแบบฉบับของเขาที่มีเพียงเราสองคนเท่านั้นที่เข้าใจทำให้ฉันเต็มใจที่จะส่งยิ้มกลับไป โทโมะป้องปากแล้วตะโกนว่า

 

 

"ดูแลตัวเองดีๆนะ ยัยตุ๊กตาผี!!:)"

 

 

"อื้อ ^^"

 

 

           ฉันยิ้มกว้างพยักหน้าตอบรับ เขาทำตามแล้วเดินหายเข้าไปในประตู

 

        

            รอยยิ้มบนใบหน้าของฉันจางหายไปอย่างรวดเร็ว  หยาดน้ำตามากมายเข้ามาแทนที่พวกเพื่อน ๆทุกคนต่างเข้ามากอดตัวฉันเอาไว้  พวกเราทั้งหมดกอดกันจนกลายเป็นก้อนกลม ๆ  ก้อนที่กำลังเสียใจไปไม่น้อยกว่ากัน  

 

 

เขาไปแล้ว ... โทโมะของฉันได้จากไปแล้ว ...

 

___________________________________________________________________ 

อัพแล้วนะเม้นโหวตกันหน่อยจ้าาา 

เรื่องนี้ใกล้จบแล้วน๊าาา