Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

ตึก ตึก ตึก 

 

    เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังไปทั่วทางเดิน  ผู้คนที่กำลังนั่งรอตามบัตรคิวต่างพากันหันมามองหญิงสาวร่างเล็กผิว ขาวผมยาวหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก  เธอสวยแต่จะดีกว่านี้ถ้าหน้าผากมนๆของเธอไม่มีผ้าก๊อซปิดปังไว้ -*-

 

 

    หญิงสาวทำหน้าหยิกหน้าบึ่งบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ขุ่นมัว (มาก ๆ) เธอเดินตรงไปยังช่องรับยาเพื่อจ่ายค่ารักษาและค่ายาที่คุณหมอได้จัดไว้ให้ ก่อนจะเดินออกไปโดยที่มีทุกสายตามองตามไป   ลูกเด็กเล็กแดงต่างพากันกระตุกแขนเสื้อพ่อแม่ของตนแล้วกล่าวว่า 

 

 

"พ่อจ๋า แม่จ๋า นั่นๆ ตุ๊กตา ๆ >_< หนูอยากได้ตุ๊กตาจังเลยคะ"

 

 

เอิ่ม ... นั้นมันคนนะลูก  ไม่ใช่ตุ๊กตา - -;;    

 

 

     ฮึ่ย ! แกนะแก ยัยหนองโพ!  ฉันต้องมานั่งให้หมอเจาะเข็มเย็บหัวเป็นชั่วโมง ๆ  โฮ ๆ T0T  กลับไปบ้านแล้วฉันจะบอกแม่ยังไงดี ? ตกบันไดงั้นเหรอ ไม่ละ คำตอบของนางเอกโง่ๆละครหลังข่าวเกินไป  - -  รอถึงบ้านแล้วค่อยคิดอีกทีแล้วกัน  เฮ้อ~

ตืดดดด  ตืดดดด ตืดดดด

 

 

    โทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงสั้นครืด ๆจนนมน๊มฉันแทบจะเด้งตามไปด้วย -.-  ฉันเอามือตะปบโทรศัพท์แล้วล้วงมันออกมาดูว่าใครน้อที่โทรมา

 

 

  ตัวซี ?

 

 

     ไม่เอาอะ ยังไม่อยากรับสายตอนนี้T^T  ขืนรับตอนนี้นะมีหวังโดนซัดถามยาวเหยียดแน่ ๆ! รอไปก่อนนะเพื่อน เดี๋ยวถึงบ้านแล้วฉันค่อยโทรบอก -0-;  ฉันเก็บโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแล้วเงยหน้าขึ้นมองทางประจวบเหมาะกับตรง หน้าเป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่กำลังเดินรีบร้อนก้มหน้าก้มตาดูข้าวของในมือและ เงยหน้าขึ้นมาสบตาปิ๊งๆใส่ฉันพอดี  ว้ากกกก เบรกไม่อยู่เลี้ยววววววว  >0<  

 

 

โครม!!!    

 

 

"อูยยย"

 

 

     เสียงผู้หญิงคนนี้ร้องซี๊ดๆออกมา  เราทั้งคู่เดินชนกันเต็มรักกระเด็นกระดอนไปคนละทาง  ข้าวของที่ผู้หญิงคนนี้หิ้วมาหล่นเทกระจาดกระจาย  ฉันรีบลุกพรวดขึ้นมาพยุงผู้หญิงคนนี้ขึ้นแล้วกล่าวขอโทษขอโพย 

 

 

" ขอโทษนะคะที่ไม่ทันระวัง  เจ็บตรงไหนบ้างคะเนี่ย ?"

 

 

"ไม่เป็นไร ๆ  เรื่องเล็กน้อย  มันเป็นอุบัติเหตุ ฉันไม่ถือสา ๆ"

 

 

    ผู้หญิงคนนี้โบกไม้โบกมือว่าไม่เป็นไรประกอบคำพูดแล้วก้มลงเก็บข้าวของที่ กระจายเต็มพื้นใส่ถุง ฉันทรุดตัวนั่งย่องๆแล้วช่วยเก็บ  เอ๋ ~  อาหารแล้วก็ขนมพวกนี้ ? ดูท่าว่าผู้หญิงคนนี้จะเอาของพวกนี้ไปเยี่ยมคนป่วยแน่ ๆ 

 

 

"ขอบใจนะยัยหนู  ว่าแต่เราชื่ออะไรละเนี่ย"

 

 

    ผู้หญิงคนนี้พูดขึ้นหลังจากที่เก็บของหมดแล้ว  เงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันให้ชัด ๆ  ทำให้ฉันเองก็ได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ชัดเจนมากขึ้น เราเบิกตากว้างอย่างตกใจ ริมฝีปากเราทั้งคู่สั่นนิดๆด้วยความรู้สึก ตื่นเต้นแล้วพูดออกมาพร้อมกัน 

 

 

 "แก้ว ! / คุณน้ามาซากิ!"  

 

 

บังเอิญ โลกกลม พรมลิขิต เกินไปแล้ววววววว! 

 

 

...........................................................................................................................

  

 

 ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

     คุณน้ามาซากิก๊อกประตูห้องเป็นเชิงบอกแล้วเปิดประตูเข้าไปโดยที่ไม่ลืมที่จะจูงมือฉันให้เดินตามไปด้วย

 

 

     ฉันเดินตัวลีบ ๆ เข้าไปในห้องอย่างทำหน้าไม่ถูก  จะอะไรสักอีกละ ก็คุณน้ามาซากินะสิ ข่มขู่ให้ฉันตามมานั่งคุยเล่นด้วยที่ห้องผู้ป่วยของลูกชายคุณน้า  ทำให้ฉันต้องเจอกับ'เขา' โทโมะนะสิ!!! T[]T (ร้องไห้ให้กับความงี่เง่าของตัวเอง)

 

 

 

"ชู่วววว ไอ้หมามันยังไม่ตื่น"

 

 

คุณน้าหันมาส่ง เสียงบอกให้ฉันเงียบ ๆ เข้าไว้  เฮ้อ~ ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อรู้ว่าเขายังไม่ตื่น  ฉันเดินไปนั่งที่โซฟาและแอบลอบมองโทโมะไปด้วย  เขากำลังนอนหลับอยู่ละ >_<! (นี่เหรอคนที่จะตัดใจ ) 

 

 

"น้ำจ้ะ"

 

 

"ขอบคุณคะ"

 

 

     คุณน้าส่งแก้วน้ำให้ ฉันดื่มแล้วนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับฉัน ฉันจิบน้ำนิดๆเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท  คุณน้าจ้องมองฉันไม่วางตาจนฉันต้องส่งยิ้มเจื่อนๆกลับไปให้  คุณน้ายิ้มอ่อนโยนกลับแล้วพูด

 

 

 

"โตแล้วสวยขึ้นนะ  น้าไม่เคยลืมหน้าเราเลยรู้มั้ย ก็เราเล่นหน้าเหมือนแม่ยังกับแกะแบบนี้^^ แล้ว ... แผลที่หัวไปโดนอะไรมา ?"

 

 

"แหะ แหะ ไม่มีอะไรหรอกคะ อุบัติเหตุนิดหน่อยคะ^^;;"

 

 

"ทีหน้าคราวหลังระวังตัวบางนะลูก เป็นสาวเป็นนางมีแผลเป็นไม่ดีนักหรอก - - แล้วคุณแม่เราละ สบายดีมั้ย พักอยู่ที่เดิมหรือเปล่า ?"

 

 

"พักอยู่ที่เดิมนั่นแหละคะ ว่างๆคุณน้าจะแวะมาหาก็ได้นะคะ ส่วนคุณแม่ท่านสบายดีคะ  สบายมากด้วย -*-   "

 

 

"ได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกดีจัง  ว่างๆน้าจะเข้าไปหานะจ้ะ  หิวมั้ย เดี๋ยวน้าไปหาอะไรให้กิน?"

 

 

"เอ่อ ไม่เป็นไรคะ อีกสักพักหนูก็จะกลับแล้ว - -;"

 

 

ขืนอยู่ต่อแล้วโทโมะตื่นขึ้นมาพอดีฉันจะทำยังไงละทีนี้ T^T  คุณน้าเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้

 

 

"จะรีบกลับไปไหนละจ้ะ วันนี้โทโมะจะได้ออกจากโรงบาลแล้ว อยู่รอโทโมะตื่นก่อนนะลูก ถือว่าอยู่เป็นเพื่อนน้าก็ได้ นะลูกนะ"

 

 

    เอาละสิ = =;; งานเข้าแล้วไง  ดูดู๋ดู ~ สายตาคุณน้าซะก่อนนนนน  ตั้งความหวังกับฉันไว้มากเชี่ยว  คุณน้าคะ ไอ้อยู่น่ะมันอยู่ได้  แต่ติดอยู่ตรงที่ลูกชายคุณน้านั่นแหละคะ  ตัวปัญหาเลย T_T

 

   

   ฉันยิ้มรับแต่ไม่ตอบคำถาม กะเอาไว้ว่าถ้าคุณน้าเผลอเมื่อไรฉันจะโกยอ้าวหนีกลับบ้านเมื่อนั้น -0-;; 

 

 

"แก้ว น้ารบกวนช่วยเฝ้าโทโมะสักพักนะลูก เดี๋ยวน้าจะนั่งรถกลับไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้ไอ้หมามันหน่อย  ไม่รู้ลืมได้ยังไงสงสัยจะแก่เกินเยี่ยวยา แย่จริงๆเลย "

 

 

"เอ่อ คือ..."

 

 

"ฝากหน่อยนะลูก ไม่นานหรอกเดี๋ยวน้าจะรีบมา ^^"

 

 

ปัง !

 

   พูดจบก็ปิดประตูหายจากไปกับสายลมโดยที่ฉันไม่ทันได้พูดตอบตกลง  เวรแล้ว ! กลายเป็นว่าฉันจะต้องอยู่กับอีตานี่สองต่อสองงั้นเหรอ ! หนีกลับบ้านตอนนี้จะทันมั้ยเนี่ย!!!  TT[]TT  

 

 

 

  ชิ้งงง  + +  

 

   ฉันหันไปเห็นแจกันดอกไม้บนโต๊ะข้างๆเตียงโทโมะพอดี  เอาสิ ถ้านายตื่นขึ้นมาตอนนี้แม่จะเอาแจกันฟาดให้สลบไปอีกรอบแน่ -0-; ฮึ่ม !! 

 

 

 

   ฉันหยิบนั่งสือนิตยสารแถวๆนั้นมานั่งอ่านเล่นฆ่าเวลา  มองดูนาฬิกาฝาผนังทุกๆ 5 นาทีเลยก็ว่าได้ -*-   เมื่อไหร่คุณน้ามาซากิจะกลับมาสักทีนะ  เสียวโทโมะมันตื่นขึ้นมาเห็นฉันซะก่อนง่ะ T^T

 

 

    ฉันเหล่ตามองโทโมะที่บัดนี้เริ่มขยับตัวพลิกหันหน้ามาทางฉัน ว้ากกกก>O<  หมอนั่นรู้สึกตัวแล้ว  ทำไงดี ๆ ๆ T[]T  ฉันลุกพรวดขึ้นจากโซฟาเดินกลับไปกลับมาด้วยความร้อนล้นหาที่แอบซ่อน ตัว  ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหมอนี่แค่ขยับตัวแต่ยังไม่ได้ตื่นสักหน่อยก็ถอน หายใจโล่งอก -3-  

 

 

   แล้วทรุดตัวลงนั่งที่เดิม  พอจะหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านต่อเท่านั้นแหละเป็นต้องมือไม้อ่อนปล่อยให้ หนังสือร่วงเผาะเมื่อได้ยินเสียงที่แสนคุ้นเคย 

 

 

"แก้ว..." 

 

 

  อะซ่าเด้เฮ~  หมอนั่นตื่นแล้วหง่า ! T_T  ฉันชะงักค้างอยู่ที่เดิมไม่ยอมหันไปสบสายตาจนเขาต้องออกเสียงร้อง เรียกอีกรอบ

 

 

"แก้ว..."

 

 

จ้ากกก อย่าเรียกสิ!  รู้แล้วๆ หันไปแล้ว  วืดดดด  (. . )  ฉันหันหน้าไปหาเขาทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่

 

 

"....."

 

 

   เอ๊ะ ทำไมมันเงียบ ๆ - -?  ฉันเงยหน้าขึ้นมองดูก็พบว่าโทโมะละเมอ !  อีโธ่! ตกใจหมดเลย !  

แต่ .. เขาละเมอเรียกชื่อฉันทำไมกันนะ ...

 

 

 

    ด้วยความสงสัยจึงทำให้ฉันตัดสินใจเดินย่อง ๆ เข้าไปใกล้ๆเตียง(แต่ยังคงเว้นระยะห่าง) ชะโงกหน้าไปดูเพื่อให้แน่ใจว่าเขายังไม่ตื่น  เสียงลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอทำให้ฉันรู้ว่าเขายังหลับ ! แต่อะไรก็ไม่แน่นอนเสมอไปลองเรียกชื่อหน่อยดีฟ่า -w-   ฉันขยับเข้าไปชิดเตียงแล้วโน้มหน้าลงไปกระซิบหูโทโมะเบา ๆ

 

 

 

"เฮ้ ..."

 

 

"........"

 

 

"โทโมะ..."

 

 

"......."

 

 

 

    ฮ่าาาาหลับสนิทเลยครับท่าน! >.<   ขณะที่ฉันกำลังเงยหน้าเพื่อเตรียมถอยหลังไปนั่งที่เดิมอยู่นั้น  หมอนี่ก็ลืมตาโพลงขึ้นมากระชากแขนฉันเข้าไปหาตัวอย่างแรง จนเป็นเหตุให้ตัวฉันปลิวขึ้นไปเกยอยู่บนตัวอีตานี่ !  เสียงหัวเราะเจ้าเล่ห์ในลำคอของเขาทำให้ฉันเบิกตาโตด้วยความตกใจ    

 

 

O_O เขาไม่ได้หลับตั้งแต่แรกแล้ว !!!

 

 

"ปล่อยนะ !"

 

 

 

   ฉันออกแรงดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเขาเมื่อเขาตวัดวงแขนรวบตัวฉันให้ ขึ้นไปอยู่บนเตียงกับเขาทั้งตัว ! ฉันใช้มือทุบไปที่หน้าอกของเขาแรงๆด้วยความโกรธ  นี่ฉันโดนตุ้นจนเปื่อยมาตั้งแต่แรกแล้วเหรอเนี่ย  ร้ายนักนะ !  

 

 

หมับ !

 

 

"หยุด! ถ้าเธอยังไม่หยุดดิ้น ฉันจะจูบเธอ!!!"

 

 

กึก !

 

 

หยุด สิคะ หยุดทันทีเลย T^T  โทโมะกดดันตัวฉันให้นอนราบไปกับเตียงแล้วเปลี่ยนตัวขึ้นมาเท้าแขน คร่อมฉันไว้ไม่ให้หนีอย่างว่องไว  แล้วใช้ปลายจมูกโด่งๆนั้นไล่ไปมาแก้มของฉันเบา ๆ

 

 

 ฮะเฮื้อก ! ตายแน่ฉันงานนี้  T[]T

 

 

"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ !"

 

 

ฉันพูดเสียงแข็งใส่  โทโมะเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้าออดอ้อนแล้วพูดประโยคที่ทำเอาฉันแทบช็อต 

 

 

 

"แก้วของโทโมะ ^_^"

 

 

"(=[]=)"

 

 

จุ้บ !

 

 

เฮื้อก! ฉันรีบเอามือกุมแก้มตัวเองเมื่อถูกโทโมะลวมลาม  นี่เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย ! เมื่ออาทิตย์ก่อนผลักไสไล่ส่ง แต่พอมาวันนี้ทำมาเป็นรักใคร่  เอ๊ะ หรือว่าเขาจะแกล้งฉัน ... 

 

 

"ลุกออกไปเลย  ฉันไม่ใช่ของเล่นของนายนะ มันไม่ตลก !" 

 

 

"ทำไมคิดแบบนี้ ... ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นของเล่นเลยนะ เธอสำคัญสำหรับฉันมาก""

 

 

"ตรงไหนที่แสดงว่าฉันสำคัญงั้นเหรอ? ตรงที่นายทำร้ายจิตใจฉันใช่มั้ย ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ฉันจะเกียดนายไปมากกว่านี้ ปล่อย!"

 

 

"....."

 

 

 

    ฉันออกแรงผลักเขาอีกรอบเมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรออกมา  และครั้งนี้เขาเองก็ยอมปล่อยฉันแต่โดยดี  ฉันกระโดดลงจากเตียงแล้วก้าวถอยห่างจากเขาทันที

 

 

"นายคงจะลืมไปแล้วใช่มั้ยว่าทำอะไรกับฉันลงไปบ้าง แต่ขอบอกไว้เลยฉันไม่มีวันลืมเด็ดขาด "

 

 

"แก้ว  ฉัน..."

 

 

"ฉันอะไร ฉันขอโทษงั้นเหรอ ! เก็บคำนี้กลับไปซะ ฉันไม่ต้องการ มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว ฉัน ..."

 

 

ฉันไม่อยากพูดคำๆนี้ เลย  แต่ทุกอย่างมันจำเป็นต้องทำ  ฉันไม่อยากโง่อีกต่อไป ฉันอยากจะลุกขึ้นเดินด้วยตัวเอง  แม้จะเดินอย่างโดดเดี่ยวโดยไม่มีเขาเป็นที่พึ่งทางใจแล้วก็ตาม...

 

 

"ฉันตัดใจจากนายแล้ว" 

 

 

     และในที่สุดฉันก็ได้กลั้นใจพูดมันออกไปแล้ว  โทโมะนิ่งเงียบไปสักพัก  และเมื่อเห็นว่าอยู่ต่อไปคงไม่มีประโยชน์ฉันจึงคิดว่าคงกลับดีกว่า  ฉันเดินไปที่ประตูและเปิดมันออกหันมาพูดกับโทโมะนิ่งๆ ทำเป็นเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ในหัวใจฉันกำลังร้องไห้   

 

 

"ฝากลาคุณน้ามาซากิด้วย ลาก่อน...""

 

 

"ฉันจะจีบเธอ"

 

 

"หื้อ?"

 

 

อยู่ๆเขาก็พูดจาอะไรออกมาน่ะ  ฉันหันไปมองหน้าเขาด้วยแววตางุนงง  โทโมะตะโกนตอบมา 

 

 

"ถึงเธอบอกว่าจะตัดใจจากฉัน แต่ไม่เป็นไร...  ฉันจะจีบเธอ  ฉันจะเริ่มต้นใหม่กับเธอ  ให้โอกาสฉันอีกสักครั้งได้มั้ย"

 

 

 

".....""

 

 

 

"ได้โปรด...."

 

 

 

"มันสายไปแล้ว" 

 

 

ฉันพูดกลับด้วยสีหน้าเย็นชาก้าวเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูทันที  น้ำตาเริ่มหลั่งไหลลงมาอีกครั้ง  

 

 

เจ็บ ... เจ็บจนหัวใจฉันชาไปหมดแล้ว 

 

 

   ฉันมันผู้หญิงงี่เง่าทำไม่รู้จักเข็ด  ทำตัวเหมือนกับแมงเม่าบินเข้ากองไฟ  ยิงไฟร้อนแรงพร้อมที่จะแผดเผาเท่าไหร่ยิ่งอยากจะเข้าไปมากเท่านั้น 

 

 

ฮึ  ตลกมากสินะ ยิ่งนายทำแบบนี้ฉันก็จะยิ่งตัดใจจากนายยากขึ้นไปอีก  ...  

 

 

    ไม่! ไม่เอาอีกแล้ว ฉันจะไม่มีวันยอมก้มหัวให้นายอีกแล้ว !!  ต่อไปนี้นายนั่นแหละที่ต้องมาก้มหัวให้ฉัน ! นายยิ่งเข้ามาใกล้มากเท่าไหร่ ฉันจะยิ่งทำให้นายเจ็บปวดมากเท่านั้น ไม่เชื่อก็คอยดู!!!

 

 

 

 ภายในห้อง 4027

 

 

    ชายหนุ่มนั่งครุ่นคิดอย่างเงียบๆอยู่คนเดียว   แม้ว่าตอนนี้ความทรงจำของเขาจะกลับมาแค่บางส่วนแต่เขาก็มั่นใจว่าหญิงสาว เป็นคนสำคัญสำหรับเขามาก  เพราะเสียงหัวใจมันร่ำร้องบอกเขาอยู่ตลอดเวลาว่าเขารอคอยเธอมานานแล้ว  

 

 

    เขารู้ว่าหญิงสาวโกรธเขามาก  แต่ตอนนี้เขาสำนึกผิดและพร้อมที่จะยอมชดใช้ทุกๆอย่างแล้ว  ต่อไปนี้เขาจะต้องเคลียร์ทุกอย่างให้ชัดเจนมากกว่านี้  

 

 

    ชายหนุ่มเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักที่โต๊ะข้างตัวแล้วหยิบห่อพาสติกขึ้น มามองก่อนจะล้วงกิ๊บติดผมรูปผีเสื้อขึ้นมาแนบริมฝีปากประทับลงไปเบา ๆ   

 

 

"ขอเพียงการให้อภัย ต่อให้ใช้ชีวิตแลกมา ฉันก็ยอม....  "

 

 

____________________________________________________________

อัพแล้วนะคะ เม้น=กำลังใจน๊าาา ^^ โทโมะจะจีบแก้วแล้ววว