Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

ห้อง เกรด 11-2   

   

 

    ภายในห้องมีแต่เสียงเจี๋ยวจ้าววุ่นวายของเหล่านักเรียนเกรด 11 ห้อง 2   เหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะ อาจาร์ยประจำวิชาติดประชุมไม่สามารถเข้าสอนได้จึงทำให้เหล่านักเรียนสามารถ โวกเวกโวยวายได้เต็มที่  แมวไม่อยู่หนูร่าเริงจริง ๆ - -;;  

 

 

"ฮ่าฮ่าฮ่า  ตลกโนบิตะจังวุ้ย!  โดนโดเรม่อนสั่งสอน!! >0<"  

 

 

     ฉันแหกปากหัวเราะกว้างร้อยแปดสิบองศาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปที่การ์ตูนในมือ

เมื่อกำลังถูกพวกตัวซี เฟย์และฟางรุมต้อน  พวกแกปล่อยฉันไปเต๊อะ T_T

 

 

"แก้ว !"

 

 

"ก๊ากกก  โคนันสวดยอด เก่งจังเลย *0*"

 

 

"แก้ว แกหันมาคุยกับพวกฉันดี ๆ นะ - -^! "

 

 

พรึบ!

 

 

   ตัวซี เฟย์และฟางตวาดใส่ฉันพร้อมๆกับกระชากหนังสือการ์ตูนออกจากมือ  ไรหว้า~  คนกำลังสนุกเลย -0-;  เฟย์จ้องฉันตาเขียว กดเสียงต่ำๆถาม  พวกมันต่างพากันมองฉันอย่างจับผิด

 

 

"นี่ใจคอแกจะไม่ไปเยี่ยมโทโมะจริงๆเหรอ - -+"

 

 

"(' '  )"    ( นิ่ง ไม่รู้ไม่ชี้ )

 

 

"แก้ว แกตอบมาดีๆได้มั้ย - -*"  

 

 

ฟางทำหน้าเอือมระอา  ก็ได้ ๆ ตอบก็ได้ โว้ะ ตื้อจริงๆนะพวกแก - -^!

 

 

"ทำไมต้องไปเยี่ยมด้วยละ  ฉันกับเขาไม่เกี่ยวข้องกันซะหน่อย - -  เอาการ์ตูนคืนมาได้แล้วโว้ย!"

 

 

    ฉันปั้นหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรแล้วแย่งการ์ตูนคืนมาอ่านต่อ  เฮอะ!  ตลอดเวลาสามวันที่ผ่านมา พวกมันรวมทั้งเคโอติคต่างพากันแวะเวียนมาเป่าหูฉันเรื่องที่โทโมะไม่สบาย เข้ารักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล   แม้ตอนแรกๆฉันจะรู้สึกไม่เชื่อสักกระติ๊ด  แต่สามวันมานี่แม้แต่เงาของเขาฉันยังไม่เห็นเลย หรือจะเข้าโรงพยาบาลจริงๆวะ =0=;  

 

 

 แต่ช่างเถอะ ... ถึงจะเป็นอย่างนั้นฉันก็ไม่มีทางบากหน้าไปเจอเขาหรอก ไอ้ผู้ชายที่ทำลายศักดิ์ศรีฉันน่ะ!!!  

 

 

"แก้ว ฉันรู้ว่าแกเสียใจและเจ็บใจที่โดนทำแบบนั้น  แต่นี่โทโมะไม่สบายถึงขนาดเข้าโรงพยาบาล  นี่มันแสดงว่าอาการหนักพอสมควรนะ  แกควรจะไปเยี่ยมในฐานะคนรู้จักมักคุ้นสักหน่อย"

 

 

ตัวซีพูดรัวทำสีหน้าอ้อนวอน   นี่แกหายใจทันปะเนี่ย  = =

 

 

"ไม่!"   ฉันตอบเสียงดังฟังชัดทำหน้าขึงขังจริงจังแล้วก้มลงอ่านหนังสือต่อ

 

 

"กรี๊ดดดดด  นารุโตะเท่อ่า  คุคิคุคิ อะเคอะ ๆๆ  ก๊ากกกก>0<;"   

 

 

"-*-" 

 

 

"ว้าก ~  ชินจังคิ้งเหลี่ยมลูกแม่ อย่าไปยอมมมม *0*"

 

 

" - -*  เออ ๆ ไม่ก็ไม่  แกใจร้ายมาก !  ชิ! คนอะร้ายยย  คนรักเจ็บจนเข้าโรงบาลยังลอยหน้าลอยตาหัวเราะอยู่ได้ แย่ ๆๆๆ"

 

 

   พวกมันพูดขึ้นพากันทับถมเต็มที่  ฉันรู้ว่าพวกมันหวังดีพยายามกดดันให้ฉันไปเยี่ยมโทโมะให้ได้  

 

  แม้จะรู้อย่างนั้นแต่ฉันอดที่จะรู้สึกเจ็บจี๊ดๆไปกับคำพูดของพวกมันไม่ได้  ฉันทุ่มหนังสือการ์ตูนลงบนโต๊ะเรียนเสียงดังตึง!  ทำให้ทั้งห้องเงียบกริบ  

 

 

"เออ! ฉันมันคนนิสัยไม่ดี ! ใจร้าย! แล้วไงละ  พวกแกไม่มาเป็นฉันพวกแกไม่รู้หรอก! ลองพวกแกโดนผู้ชายคนนั้นเหวี่ยงลงพื้นสองรอบก่อนสิ  อยากจะรู้จริงว่าพวกแกยังจะมีหน้าไปเยี่ยมอยู่มั้ย ! "

 

 

 พวกมันพากันอึ้งไปกับคำพูดของฉัน เฮอะ วันนั้นพวกแกมาช้าคงไม่ได้เห็นฉากนั้นนี่เนอะ พวกแกมันจะไปรู้อะไร!!!

 

 

   และเมื่อพวกมันไม่พูดอะไรฉันจึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดต่อ  น้ำตาแห่งความอัดอั้นตันใจค่อยๆไหลรินออกมาจนพวกมันตกใจ

 

 

"พวก แกรู้มั้ยว่าฉันทรมาณมากแค่ไหน  ฉันคิดถึงเขา อยากเจอหน้าเขาจะตาย แต่ก็ทำไม่ได้ ! ฮึก.. เพราะอะไรรู้มั้ย  ..ฉันไม่อยากจะเป็นคนโง่อีกต่อไปแล้ว ฉันอยากจะตัดใจจากเขา ฉันเบื่อกับการที่จะมานั่งทำเป็นร่าเริงทั้งๆที่ในใจมันไม่ใช่เลย  ถ้าพวกแกอยากได้ฉันคนเดิมคืนมา  ขอร้อง... อยากพูดถึงโทโมะอีก "

 

 

"....."

 

 

ฉัน พูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกจากห้องไป  ตามทางมีแต่ผู้คนมองมาที่ฉันอย่างสนอกสนใจเพราะใบหน้าฉันมีแต่หยาดน้ำ ตาเปอะเปื้อน  ฉันยกมือขึ้นปาดมันลวก ๆ  

 

 

หมับ!

 

 

"แก้ว !"

 

 

ฮาร่าที่เดินสวนกับฉันจับแขนฉันไว้  ฉันก้มหน้าก้มตาหลบสายตาของเขา  ฮาร่าเชยคางฉันขึ้นมาให้จ้องตา  แต่ฉันก็ไม่วายหลุบตาลงต่ำไม่ยอมสบตา  

 

 

"เธอร้องไห้ทำไม ..."

 

 

ฮาร่าถามพลางใช้ปลายนิ้วลูบไปมาที่แก้ม  เขากำลังเช็ดน้ำตาให้ฉัน ... 

 

 

"ไม่มีอะไรหรอก ฉัน..."

 

 

"เธอดูไม่ดีเลย"

 

 

   เสียงของป๊อปปี้ดังแทรกขึ้นทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ  พวกเคโอติคยืนอยู่ด้วยสินะ   น่าอายจังเลยที่ต้องให้พวกนี้มาเห็นฉันในสภาพดูแย่แบบนี้...

 

 

"ฉันสบายดี ขอตัวก่อนนะ  ฉันอยากอยู่คนเดียว"

 

 

  ฉันบิดมืออกจากฮาร่าอย่างสุภาพก่อนจะก้มหน้างุด ๆ เดินผ่านพวกนั้นที่มองตามมาด้วยความเป็นห่วง  พวกนายอย่ามาเป็นห่วงฉันเลย ทำแบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกสมเพชตัวเอง ...  

 

     

   ฉันเดินมาเข้าห้องน้ำของตึก B ห้องน้ำที่ตึกนี้เงียบสงบเพราะเป็นตึกที่ห่างไกลจากตึกอื่นและที่สำคัญตึก นี้เป็นตึกเก่า ไม่ค่อยมีผู้คนเข้ามาใช้บริการกันเท่าไหร่   ห้องน้ำที่นี่ก็เหมือนกับที่อื่นๆ เพียงแต่ไม่กว้างเท่าที่อื่นแค่นั้น (เล็กว่างั้น- -;)  ที่นี่มีห้องน้ำย่อยอยู่แค่ 8 ห้องเท่านั้น  ฉันเดินตรงเข้าไปข้างในและเลือกห้องน้ำห้องสุดท้าย  

 

 

    ฉันนำป้าย 'ห้องนี้ชำรุด' ของแม่บ้านทำความสะอาดมาแขวนไว้ที่ลูกบิดประตูก่อนจะปิดประตูเดินเข้าไปพับ ฝาชักโครกลงแล้วนั่ง  (ดีนะที่นี่ไม่มีกลิ่น เพราะไม่ค่อยมีคนเข้ามา -..-)

 

 

ฉัน นั่งเอามือปิดหน้าแล้วเริ่มบรรเลงเพลงเป่าปี่อีกครั้ง  ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองยืนอยู่บนโลกที่แสนโหดร้ายเพียงคนเดียว  ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย ...  

 

 

   ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่  รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันหยุดร้องไห้แล้ว  พวกเพื่อนๆต่างพากันแข่งโทรเข้ามาหาแต่ฉันไม่คิดที่จะรับสาย  ป่านนี้พวกมันคงจะวุ่นหวั่นตามหากันให้วุ่นวายแล้วมั้ง ?

 

 

  สมน้ำหน้า! นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงเลือกที่จะมาหลบอยู่ที่นี่  ปล่อยให้พวกมันเดือดร้อนกันซะบ้าง  ฮี่ ๆ  -..-    (ชั่วร้ายยย >-<)  

 

 

แอดดดด คลิ๊ก !

 

 

 อุ๊วะ  มีคนเข้ามาในห้องน้ำ  หวังว่าคงจะไม่ใช่พวกตัวซีนะ T^T  เอิ่ม... คงไม่ใช่หรอกเพราะไม่งั้นเขาจะล็อกประตูใหญ่ทำไม -0-;  สงบปากไว้ดีกว่าเรา (. .)

 

 

"ฮัลโหลเดซี่  คาบต่อไปมีเรียนห้องไหนน่ะ"

 

 

เสียง คุ้นๆแฮะ -*-  เสียงเหมือนมารผจญชีวิตฉันเลย  แอบดูหน่อยดีกว่า -.-   ฉันค่อยๆแง้มประตูออกนิดหน่อยเพื่อให้พอที่จะสอดส่องดูได้   ชึบ ชึบ O.O

 

 

   มองไม่ถนัดเลยเฟ้ย ! เห็นแต่ว่ายัยนี่ใส่เดรสรัดรูปสีดำ แล้วกำลังคุยโทรศัพท์ประกอบกับกำลังแต่งหน้าไปในตัว  ความสามารถสูงนะย่ะ =0= !

 

 

"ทำไมฉันถึงมาช้าน่ะเหรอ  ฮิฮิ  พอดีไปเยี่ยมโทโมะมาน่ะสิ ! นี่ๆ ฉันมีอะไรจะเม้าส์ให้ฟังด้วยละ !"   

 

 

  โทโมะ ???  อะไรกันวะเนี่ย ! ฉันพยายามที่จะมองหน้าคนพูดให้ชัดกว่านี้  เพ่งสายตามองไปที่หน้าของยัยนี่ในกระจก  โว้ยยย  หันมาทางนี้บ้างสิฟะ -0-^^^

 

 

"แหม ... จะเรื่องอะไรซักอีก ก็เรื่องยัยแคระยังไงละ! รู้มั้ยวันก่อนนี่ฉันแอบสะกดรอยตามมันจนเห็นว่ายัยนั่นกำลังร้องไห้ขี้มูก โป่งอยู่แถว ๆสวนสาธารณะบ้านมัน  โฮะ ๆ ฉันเก่งใช่มั้ยละ~  "

 

 

  แม้จะเริ่มมั่นใจว่ายัยนี่เป็นใครเพราะฟังจากบทสนทนาแล้ว  และฉันเริ่มมั่นใจมากขึ้นอีก! เมื่อมันดันสะบัดผมหันด้านข้างมาให้เห็นจัง ๆ   ...

 

 

   หึหึ  ยัยหนองโพ...  อย่างแกต้องโดนแม่เล่นสักหน่อยแล้ว  !!!

 

 

   ฉันค่อยๆผลักประตูออกไป  เสียงประตูดังแอดแครก ๆ ไปตามความเก่าของมัน   ยัยหนองโพชะงักค้าง  ยกโทรศัพท์ออกจากหูแล้วค่อยๆหันมามองฉันที่ยืนกังก้าแย้มรอยยิ้มเป็น มิตรไปให้ (เหรออออ)  ยัยนั่นกระพริบตาถี่ๆ อย่างไม่เชื่อสายตา  พูดชื่อฉันเสียงสั่น

 

 

"แก้ว กะแก.."

 

 

"อุ้ยตายแล้ว นี่ถึงขนาดกลัวจนหน้าซีดปากสั่นเลยเหรอจ้ะ ^^+ ทำไม เป็นฉันแล้วมันทำไมเหรอ- -  นึกไม่ถึงละสิว่าจะเป็นฉัน  ขอโทษทีนะ ฉันได้ยินคำพูดทุกอย่างของแกย่ะ! ยัยสกปรกชอบนินทาลับหลัง !" 

 

 

"ว่าไงนะแกด่าฉันสกปรกงั้นเหรอ!>0< แล้วไงยะ ถึงฉันสกปรกแต่ฉันก็ได้โทโมะมาครอง  ไม่เหมือนแก ยัยแคระไม่มีน้ำยา !!!"

 

 

ว้ากกกก >0< ยัยนี่! ดันมาจี้จุดใจฉัน  เดี๋ยวๆ ขอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนนะ  ฟืดดด ฟืดดด

 

 

ท่องนะโม ๆ ไว้  อย่านะลูก  มือ เท้าของแม่  ใจเย็น ๆลูกๆอย่าพึ่งออกท่าทางเก๊กซิม -..-

 

 

   โอเค  ฉันคิดว่าฉันคิดว่าตอนนี้เริ่มเย็นลงพร้อมที่จะต่อกรแล้วละ - -  ฉันยืดตัวกอดอกมองดูยัยนั้นที่ก้มลงกวาดเครื่องแต่งหน้าใส่กระเป๋า อย่างลวก ๆ แล้วยกกระเป๋าเชิดหน้าเดินผ่านหน้าฉันไป 

 

 

นี่คิดจะหนีเหรอห๊ะ -0-^ ฝันไปเถอะยะ !  

 

 

หมับ !

 

 

      ฉันจับแขนยัยนั่นขณะที่มันกำลังผ่านหน้าฉันแล้วเหวี่ยงตัวมันไปที่เดิมแผ่นหลัง ของยัยนั่นกระแทกกำแพงดัง  พลั่ก !  อู้วววว  เจ็บน่าดูเลยนะนั่น  *0*   

 

 

 "โอ้ย  แกทำอะไรเนี่ย ฉันเจ็บนะ!"

 

 

พอ ยัยนี่พูดขึ้นมา  ฉันก็ถลึงตามองแล้วพูดจาตะคอกใส่เสียงดังจนตัวยัยนี่สั่นงก ๆ ตอนนี้ฉันรู้สึกโกรธจนอยากจะฆ่ายัยนี่แล้ว !  ยัยหน้าไม่อาย !!

 

 

"หน้าอย่างแกเจ็บเป็นด้วยเหรอ ! นึกว่าหนังแกด้านซะอีก ! อย่าคิดแม้แต่จะหนี เพราะแกจะไม่มีทางได้ทำแบบนั้น !"

 

 

ฉันพูดดักเมื่อเห็นว่ายัยนั้นล่อกแล่กมองไปที่ประตูทางออกไม่วางตา  ยัยนี่ทำใจกล้าโต้ตอบฉัน

 

 

"อย่าคิดว่าแกมีมือมีเท้าแค่คนเดียวนะยะ  ถ้าแกเข้ามาฉันสู้จริงๆด้วย!"

 

 

ยัยนี่เอากระเป๋าหนีบไว้ตรงรักแร้แล้วตั้งการ์ดสู้อย่างเก้ๆกังๆ   เฮอะ น่ากลัวมากกกก  (กัดฟันพูด)

 

 

   ฉันมองยัยนั่นนิ่งๆด้วยสายตาน่ากลัว  ยัยนั้นคงคิดว่ากระทำก่อนได้เปรียบจึงหยิบกระเป๋าขึ้นมาปาใส่หัวฉัน อย่างแรง  ตัวฉันเซไปเล็กน้อย  เกิดความเจ็บแปร๊ดๆที่หน้าผากข้างซ้ายขึ้นจึงเอื้อมมือขึ้นไปจับ  น้ำเหนียวๆสีแดงข้นติดที่ปลายนิ้วทำให้ฉันรู้ว่านั้นคือเลือด ! หัวฉันแตก!! (นี่กระเป๋าแกยัดอะไรลงไปเนี่ย Y0Y )

 

 

  ยัยนั่นยิ้มอย่างได้ใจโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำให้ฉัันโกรธมากกว่าเดิม !ฉันเดินดุ้มๆเข้าไปใกล้ ๆ ความรู้สึกตอนนี้เปรียบเสมือนเลือดขึ้นหน้าเต็มที่จนอยากจะบีบคอยัยนี่ให้หักคามือแล้ว!!!    

 

 

"ฮะเฮื้อก !  ออก ออกไปนะ อย่าเข้ามา!"

 

 

ยัยพิมพ์ตะโกนใส่ฉันด้วยความกลัวเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไป  ฉันกระชากแขนยัยนั่นพร้อมกับจิกเล็บลงไปที่เนื้อ  พูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยม ๆ 

 

 

"แกทำหัวฉันแตก แกต้องชดใช้!!!"

 

 

ฉันใช้มืออีกข้างจับหัวยัยนั่นไปกระแทกกำแพงอย่างแรงด้วยความโมโหสองทีติดโดยที่มันยังไม่ทันตั้งตัว  

 

 

โป้ก ๆ 

 

 

"เลือดฉันออกมากเท่าไหร่ เลือดแกต้องออกมากกว่านั้นเป็นสิบเท่า!!!" 

 

 

   ยัยนี่ร้องโอดครวญ ด้วยความเจ็บ  มันพยายามจิกเล็บลงไปที่มือของฉันเพื่อให้ปล่อยมือออกจากแขนและหัวของ มัน  ปล่อยให้โง่เรอะ ! เท่านี้มันไม่พอหรอก  เลือดแกยังไม่มีให้ฉันเห็นเลย!

 

 

  ฉันลากยัยนี่ไปตามทางพื้นห้องน้ำ  มันขัดขืนเต็มที่จนฉันต้องออกแรงจิกเล็บลงไปมากกว่าเดิม ฉันออกแรงลากมันตรงปรี่ไปถีบประตูห้องน้ำออกแล้วกระชากจิกผมยัยนี่ดันให้ เข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน 

 

 

"ฉะฉันขอโทษ  อย่าทำอะไรฉันเลย  ฉันกลัวแล้ว"

 

 

    ผิดคาด! ยัยพิมพ์ยกมือพนมขึ้นไหว้อ้อนวอนฉัน ! แต่สายไปแล้วละ ตอนนี้ฉันเลือดเข้าตาแล้ว หยุดไม่อยู่โว้ยยยย!!  

 

ฉันกดหัวยัยนี่ให้มุดจมลงไปในน้ำเน่า ๆของชักโครก  ยัยนี่พยายามตะเกียกตะกายขึ้นจากน้ำ

 

 

   อุวะฮ่าฮ่า!  กินน้ำเข้าไปซะ !!!  (บ้าไปแล้ว -0-;)

 

 

ปุ้ง ๆ ๆ 

 

 

     พอค้างไว้สักพักก็กระชากหัวมันขึ้นมา  ยัยนั่นสูดควานหาอากาศเข้าปอด พอมันเริ่มควบคุมสติได้ก็มองมาที่ฉันด้วยสายตาอาฆาตแค้น  มองหน้าเหรอ เดี๋ยวก็จิ้มตาแตกเลยยัยนี่!  - -^^^  

 

 

"ไงละ ปากดีๆอย่างแกต้องจับมากินน้ำส้วมซะบ้าง หายคันหรือยัง !"

 

 

"ถุย! "

 

 

แหมะ !

 

 

 ยี้ ยัยนี่ถุยน้ำลายใส่หน้าฉัน! ลงไปกินน้ำส้วมอีกรอบเลยป๊ายยย -0-;; 

 

 

ปุ้ง ๆ ๆ ๆ  

 

 

ฉันกระชากหัวมันขึ้นมา  ยัยนี่สูดอากาศเข้าปากแล้วทำหน้าพะอืดพะอมจะอ้วก  

 

 

แล้ว ...ก็อ้วกออกมาจริง ๆ =0=  

 

 

"อุแหวะ!"

 

 

     ว้ากกก>0<  อย่าเอาอ้วกมาเลอะฉันนะ ! ฉันจับหัวยัยนั้นให้โก่งคออ้วกลงไปในชักโครกอย่างว่องไว  ยัยนั่นอ้วกแล้วอ้วกอีก  แหยะ เหม็นโว้ยยยย  T^T

 

 

"อ้วกกกกกกก"

 

 

T0T  เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย  ฉันมองดูยัยนั้นอ้วกด้วยแววตานิ่ง ๆ (ทั้งๆที่ในใจกรีดร้อง TT^TT)   ฮ่าาา  ดูท่าจะอ้วกเสร็จแล้วนะ  เรามาต่อกันดีกว่า *0*  ฉันเอื้อมมือไปกดเปลี่ยนน้ำชักโครก แล้วก้มลงไปถามยัยนั้นด้วยความปรารถนาดี  ^0^ 

 

 

"ล้างปากหน่อยมั้ย ? ^.^""

 

 

"มะไม่!!กรี๊ดดด ... "

 

 

ปุ้ง ๆ ๆ ๆ  

 

 

     โฮะ ๆ ๆ  สะใจเจ้จริงจริ๊งงงง  ฉันปล่อยมือจากหัวของมัน  มันรีบเงยหน้าออกจากชักโครมลุกขึ้นยืนแล้วผลักฉันออกไปให้พ้นทาง  พอมันออกมาจากห้องน้ำห้องนั้น  มันก็ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงทันที  ฉันก้าวตามมันออกมายิ้มแสยะอย่างร้ายกาจ  ยัยนั่นเค้นเสียงด่าฉันทั้งๆที่ตัวเองยังจะลุกขึ้นยืนไม่ไหว

 

 

"ปีศาจ  แกมันปีศาจ.."

 

 

"ปีศาจ ? เก็บคำนี้ไว้ใช้กับแกเถอะ  แกมันก็ไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหน อย่ามาปากดีกับฉันให้มาก"

 

 

"คิดว่าแกทำแบบนี้ แล้วฉันจะยอมแพ้งั้นเหรอ จะบอกอะไรให้นะแก้ว  ยิ่งแกทำแบบนี้ฉันก็ยิ่งจะตามจองล้างจองผลาญแก ! เรื่องนี้มันไม่จบแน่!!!" 

 

 

"งั้นก่อนที่แกจะตามจ้องล้างจองผลาญฉัน  ฉันขอตบสั่งสอนแกหน่อยแล้วกัน !"

 

 

     ฉันกระโดดขึ้นคร่อมยัยนี้แล้วง้างมือตบซ้ายตบขวาด้วยความรู้สึกโมโหโกรธที่ยัย นี่ยังไม่เลิกปากดี  และไม่รู้ยัยนี่เอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน มันพลิกตัวขึ้นมาตบฉันกลับ! 

 

 

 กรี๊ดดดดดดดด  นี่แกกล้าสู้ฉันอีกเหรอ! ฮึ่ม ๆ  พวกฉันงัดกันไปงัดกันมาอยู่นาน จนกระทั่งฉันได้มีโอกาสขึ้นคร่อมอีกครั้ง  

 

 

"แค่ตบน่ะมันคงน้อยไปสินะ มันคงไม่เข้าไปในเซลล์สมองอันด้านๆของแกเลยสักนิด ! เจอนี่ไปหน่อยเป็นไง!"

 

 

  ฉันถอดรองเท้าส้นสูงออกมาหนึ่งข้าง  แล้วฟาดปลายส้นแหลม ๆลงไปที่หน้าของยัยนี่จนมันร้องกรี๊ด ๆ แสบแก้วหู  นี่แน่ะ ๆ  (ตอนนี้ทำหน้าโรคจิตมาก  เฮื้อก  ! นางเอกของเรา T[]T)

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด  หน้าฉัน !!!"

 

 

      ย้ากกกกกกกกกก  ฉันตบซ้ำลงไปอีกทีก่อนจะโยนรองเท้าทิ้งแล้วลุกขึ้นยืน เมื่อเห็นว่ายัยนี่ยอมพ่ายแพ้ศิโรราบแล้ว  มันนอนยกมือขึ้นกุมหน้าครวญครางที่คาดว่าคงจะได้แผลไปพอสมควร

 

 

นี่ฉันกลายเป็นคนบ้าความรุนแรงไปตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย T_T  

 

 

"จำใส่สมองกลวง ๆของแกไว้นะ  ฉันไม่ใช่คนที่แกจะมาเล่นด้วย!!!! "

 

 

     ฉันก้มลงไปหยิบร้องเท้าส้นสูงข้างที่โยนทิ้งมาใส่โดยที่ไม่ละสายมองเหยียดๆใส่ ยัยนี่ก่อนจะเดินออกไปด้วยมาดผู้ชนะ  และไม่ลืมที่จะพูดทิ้งท้ายให้ยัยนั่นเจ็บใจเล่น

 

 

"อยู่โหยหวนในนี้ต่อไปสักพักนะจ้ะ ร้องดังๆเข้าไว้ละเพื่อจะมีคนได้ยิน!"

 

 

ปัง! คลิ๊ก!  

 

 

     ฉันปิดประตูแล้วใช้แม่กุญแจที่แขวนอยู่หน้าประตูคล้องแล้วจัดการล็อค  สิ้นเสียงล็อคประตูดังคลิ๊ก   ยัยพิมพ์ก็แผดเสียงกรี๊ดดังลั่นออกมาทันที  

 

 

"กรี๊ดดดดดดดดดด  ยัยแคระ! เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ!!"

 

 

ปัง ๆ ๆๆ   เสียงทุบประตูของยัยนี่ทำเอาฉันหัวเราะลั่นทุ่งด้วยความสะใจ   

 

 

"อะฮ่าาา  ร้องอีก  ร้องดัง ๆ ร้องไปเรื่อยๆแบบนั้นแหละ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยเธอเอง โฮะ ๆ"

 

   ฉันตะโกนข้ามประตูบอกแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่  วืดดดดดด (เกือบจะล้มทั้งยืน) โอะโอ้ ดูท่าว่าฉันเองก็ต้องไปโรงพยาบาลแล้วสิ T^T  อาการเวียนหัวเพราะเสียเลือดเริ่มจู่โจ่มแล้วหง่าาาาา   

 

    ฉันมองประตูที่มียัยหนองโพอยู่ข้างในอีกครั้ง  และเดินผละออกมาโดยที่มีเสียงกรีดร้องโหยโหนไล่ตามหลัง

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดด  ปล่อยฉันออกไปนะยัยปีศาจ !!!!" 

 

 

      ปล่อยก็ควายสิคะ !  อยู่ในนั้นไปก่อน  ถ้าไม่มีใครมาช่วยเดี๋ยวฉันก็กลับมาเปิดให้เอง - -^ (ถ้าไม่ลืมน่ะนะ -.,-)

 

 

โรงพยาบาลจ๋าา เค้ากำลังไปหา  รอเค้าก่อนนะ  อูยยยยเจ็บ! แง ๆๆๆ  T0T

 

 

_____________________________________________________________อัพแล้วนะช่วงนี่จะอัพบ่อยๆนะ เม้นกันหน่อยนะ^^