Because of his love. เพราะรัก...ถึงร้าย

      หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่โรงพยาบาลมาได้สองวัน ฉันก็ไม่ได้ทราบข่าวคราวจากโทโมะอีกเลย จนกระทั่งวันนี้กลุ่มเคโอติคที่มักจะแวะเวียนมาหาพวกฉันที่ห้อง เรียนเป็นประจำก็มาปรากฏกายพร้อมกับความเกรียนอีกเช่นเคย - - (เพราะพวกฉันไม่ยอมกลับไปที่ห้องลับอีกแล้ว โกรธโทโมะแต่พาลงอนทั้งกลุ่ม! -*- )  มากันอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน ไม่เบื่อกันบ้างหรือไงนะ - -^ 

 

 

"เลิกเรียนแล้วไปเที่ยวกันปะ *0*"

 

 

   เขื่อนนั่งเท้าคางบนโต๊ะเฟย์พลางส่งสายตาระยิบระยับไปให้เจ้าของโต๊ะ ที่กำลังทำสีหน้ารำคาญเต็มทน พวกฉันทั้งหมดตอบอย่างพร้อมเพียงโดยไม่ได้นัดหมาย

 

 

 

"ไม่!"  

 

 

 

"ใจร้ายง่ะ!!"

 

 

 

    กล้าพูดนะยะนายเขื่อน ! ขอเล่นตัวกันหน่อยก็ไม่ได้ :(

 

 

 

    ป๊อปปี้เดินอ้อมไปยังโต๊ะของฟางแล้วเอามือไปบีบๆนวดๆที่ไหล่อย่างเอาอกเอาใจจนเจ้าตัวพูดดัก

 

 

"อย่ามาลามปาม - -" 

 

 

 

"T^T ฟางอ่าาาา  ไม่อยากไปเที่ยวจริงๆเหรอคะ ?"  

 

 

 

    แหยะ  เห็นผู้ชายมาพูดคะๆขาๆแล้วรู้สึกขนลุกไงไม่รู้ -0-  (ไม่ใช่โทโมะของแกนี่ยะแก้ว - -;;)

 

 

 

"จะไปเที่ยวไหนกันเหรอ -0-?"

 

 

 

   ตัวซีถามอย่างใสซื่อ ซึ่งนั่นทำให้จุดประกายป๊อปปี้และเขื่อนเข้าจัง ๆ  เขาทั้งสองมองหน้ากันแล้วดีดนิ้วดังเป๊าะอย่างถูกใจ   จองเบลูบหัวตัวซีไปมาอย่างเอ็นดู  แหม หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเชียวนะยะ ยัยซี!!!  (หมั่นใสโว้ยยยย - -^)

 

 

 

"เป็นคำถามที่ดีมากเลยตัวซีที่รัก ^0^"  

 

 

 

"พอดีว่าวันนี้พวกเราคิดๆกันไว้ว่าจะพาพวกเธอไปดูหนังกันไงจ๊ะยาหยี ^^" 

 

 

 

เขื่อนและป๊อปปี้ผลักกันพูด  ฉันสวนขึ้นด้วยคำพูดนิ่งๆแต่แฝงอะไรบางอย่างเอาไว้ ...

 

 

 

"งั้นพวกนายไปกันเถอะ ครบคู่แล้วนี่ ฉันไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร กลับละ - -"

 

 

 

    ทุกคนอ้าปากค้างกับคำพูดของฉัน คงจะคิดว่าฉันน้อยใจกันละสิท่า  ปัญญาอ่อนน่า ฉันก็แค่รู้สึกไม่อยากไปไหนทั้งนั้น  ฉันไม่สนใจพวกนั้นที่ทำท่าจะพูดแต่ก็ไม่พูด กลับหยิบกระเป๋าขึ้นสะพายไหล่ แต่ขณะที่กำลังจะก้าวออกเดินนั่นเองก็มีใครบางคนเดินพรวดเข้ามาในห้องท่าม กลางความดีใจของทุกคน (ยกเว้นส์ฉัน - -)

 

 

 

"ทำไมจะไม่ครบคู่ละ นี่เธอลืมฉันงั้นเหรอ แก้ว ^^"

 

 

 

ฮ่าราเดินยักคิ้วยิ่มร่าเข้ามาใกล้  ทุกคนโห่ฮิ้วชอบใจ  ป๊อปปี้พูดขึ้นเสียงดังลั่น  

 

 

 

"จะช้าอยู่ทำไม  ออกเดินทางเลยดีกว่า! >0<"

 

 

   ทุกคนลุกขึ้นแล้วเดินนำ (เฟย์  ฟางเดินอิดออดไม่ยอมไปเล็กน้อยทำให้ป๊อปปี้และเขื่อนต้องออกแรงอ้อนแรงขู่ กันยกใหญ่  ส่วนตัวซีโดนจองเบลากไปเป็นคู่แรกแล้ว - -)

 

 

 

   ฮาราที่กำลังมองดูทุกคนหันมายิ้มกว้างให้ฉันแล้วเดินเข้ามาจูงมือโดยที่ฉันไม่เถียงหรือต่อต้านเลยสักนิด   (พูดง่ายๆก็คือสมยอมนั่นแหละ -3-) 

 

 

 

"ไปดูหนังกันนะแก้ว ^^"

 

 

 

"อื้ม!!" 

 

 

 

   ฉันยิ้มตอบพร้อมกันตอบคำถามของฮาร่า  เขาบีบกระชับมือฉันแน่นแล้วเราทั้งสองก็ออกเดินตามคู่อื่นไป 

 

 

 

   ไม่แปลกใช่มั้ยที่ฉันทำแบบนี้ ในเมื่อตั้งใจไว้แล้วว่าจะให้โอกาสเขาทำคะแนน แล้วฉันจะปิดกั้นตัวเองไปทำไม จริงมั้ย?

 

 

 

  ดีซะอีก ฉันจะได้ลืมผู้ชายอีกคนได้สักที.... 

 

 

 

"ตั่วหนังสำหรับ 5 คู่ 10 ใบได้แล้วค้าบบบบ"

 

 

 

  เขื่อนผู้ทำหน้าที่ซื้อตั๋วหนังวิ่งเยาะ ๆ กลับมาพร้อมกับชูตั๋วในมือโบกไปโบกมา  อายชาวบ้านเขาจริงๆเลย T^T  แต่เอ๊ะ ?  10 ใบ ???  เฟย์พูดขึ้นท่ามกลางความสงสัยของพวกฉัน

 

 

 

"ประสาทหรือเปล่า เรามากันแค่ 8 คนแต่ซื้อมา 10 ใบ - -*"

 

 

 

"ถูกแล้ว 10 คน  ไอ้โทโมะมันโทรมาบอกให้ซื้อเผื่อมันกับพิมพ์ด้วย -0-;; " 

 

 

 

พรึบ ( - -)( - -)( - -)( - -)

 

 

 

    สิ้นประโยค ทุกคนพากันหันมามองที่ฉันกันหมด  ก่อนจะหันไปตบหัวเขื่อนผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรดังป้าบ - -*

 

 

 

 "เจ็บนะ T0T"

 

 

 

"สมน้ำหน้าโว้ยยยย  มึงนี่มันตัวทำลายบรรยากาศชิบหายเลย - -^^"

 

 

 

ทุกคนพยักหน้าเห็นดีเห็นชอบกับจองเบ  ฮาร่าหันมาถามฉันด้วยความเป็นห่วง 

 

 

 

"จะอยู่หรือกลับบ้านแก้ว ?"

 

 

 

   ฉันนิ่งเงียบไปสักพัก  ด้วยความที่ไม่ตอบของฉันทำให้ฮาร่าคิดว่าฉันจะกลับ จึงหันไปล่ำลาทุกคนเพื่อจะไปส่งฉันที่บ้าน  

 

 

 

   นี่โทโมะกำลังทำ อะไรอยู่  ฉันเริ่มงงไปหมดแล้วนะ  เขากำลังเล่นตลกกับความรู้สึกของฉันอยู่งั้นเหรอ ?  นี่ฉันจะต้องเจ็บปวดกับผู้ชายคนนี้ไปอีกนานแค่ไหนกัน ....

 

 

 

   ... ไม่ ! มันต้องไม่ใช่แบบนี้ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันจะสู้! 

 

 

 

"เดี๋ยวก่อนทุกคน !"

 

 

 

"....??"

 

 

 

"ใครว่าฉันจะกลับ ! ฉันไม่ยอมกลับเด็ดขาด !!!""

 

 

 

"แต่โทโมะกำลังจะเดินทางมานะแก...."    

 

 

 

   ฟางพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง ฉันตอบกลับอย่างมั่นใจในการตัดสินใจครั้งนี้

 

 

 

    เฮอะ! วันก่อนบอกจะจีบฉัน แต่พอมาวันนี้ดันควงผู้หญิงอีกคนมาดูหนังแถมยังมีหน้ามาเจอฉันอีก  มันหมายความว่ายังไงกันแน่ ยังนี้ต้องเจอกันหน่อยแล้ว !

 

 

 

"ก็แล้วไงละ เจอก็เจอไปสิ เรื่องอะไรฉันจะหนี คนที่มันจะต้องหนีคือฝ่ายนู้นต่างหาก!" 

 

 

 

"โอ้วววว  ><"   <<<<<ทุกคน

 

 

 

"ดีมากแก้ว  มันต้องแบบนี้สิ ^_^"

 

 

 

   ฮาร่ายกนิ้วโป้งให้ฉันพร้อมกับส่งยิ้มละมุนละไมมาให้  ชอบรอยยิ้มของฮาร่าจังเลยแฮะ >//< มันทำให้ฉันรู้สึกอยู่เสมอว่า ไม่ว่าฉันจะผิดหรือถูก ฉันคงยังมีเขาคอยยืนอยู่ข้างๆเสมอ ..

  

 

 

   อดที่จะคิดไม่ได้ว่าฉันมองข้ามผู้ชายดีๆแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ ทำไมฉันจะต้องไปรักคนที่ไม่เห็นค่าฉันแบบนั้นด้วย

 

 

 

ถ้านับหนึ่งถึงสิบแล้วมันจะเลิกรักได้มั้ยนะ?  

 

 

     ประสาทน่ะสิ ! ถ้าทำแบบนี้ได้มันก็คงจะไม่เรียกว่าความรักหรอก ...     หลังจากนั้นสิบนาที พวกเราทั้งแปดก็เดินเข้าไปรอในโรงหนัง  ต่างคนต่างจับจองที่นั่งเรียบร้อย โดยที่ฉันยังคงคอนเซ็ปเดิม นั่งอยู่ข้าง ๆ ฮาร่านั่นเอง  - -  แล้วข้างๆอีกฝั่งของฉันก็ดันว่างเสียด้วย จะเว้นไว้ให้ใคร ? นอกจาก ...

 

 

"หวัดดี ^^"  

 

 

 

     โทโมะเดินลัดเลาะตามเบาะหนังมานั่งลงตรงข้างๆฉันแล้วส่งเสียงทักทุกๆคน  แม้จะทำเป็นไม่สนใจแต่หางตาฉันยังแอบเห็นยัยพิมพ์แว็บ ๆ  เดินนวยนาดมานั่งลงข้างๆโทโมะอีกต่อ แหม สงสัยจริง  แผลที่หน้าหายหรือยังจ้ะ ^0^       

 

 

 

     ระหว่างหนังดำเนินเรื่องต่อไปเรื่อยๆ ทุกคู่ต่างออกอาการสวีทวี้ดวี่กันทั่วหน้า  ยกเว้นฉัน ฮาร่า และโทโมะที่ถึงแม้จะยัยพิมพ์คอยออดอ้อนอยู่ก็ตาม บรรยากาศของพวกเรามาคุขึ้นทุกทีๆ แต่มีใครบางคนที่ชิงหลับไปแล้ว ฮาร่าตื่นเดี๋ยวนี้นะT^T!    

 

 

     ตลอดเวลาฉันคงไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ยว่ามีคนจ้องมองฉัันอยู่ T_T  คนๆนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนไกล เขาคือ  โทโมะ !  นายจะมองฉันทำม้ายยยย  รู้มันว่ามันทำให้ฉันอึดอัดนะ! ผู้หญิงข้างๆนายอีกคนทำไมนายไม่ไปสนใจละ(วะ)        

 

 

 

     ด้วยความรู้สึกหายใจเข้าออกไม่สะดวกทำให้ฉันต้องตัดสินใจสะกิดฮาร่า ยิก ๆ  เขาปรือตาขึ้นมามองด้วยความงุนงง  ฉันกระซิบกระซาบเขา

 

 

 

"ออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนด้วยสิ"

 

 

 

"ออกไปทำไม หนังกำลังสนุก..."

 

 

 

"หนังสนุกหรือนายกำลังหลับเพลินกันแน่! - -^"

 

 

 

"แหะ ๆ ก็ได้ ๆ ออกก็ออก" พวกฉันพากันบอกทุกคนว่าจะไปรอข้างนอก พวกมันถามกันใหญ่เลยว่าออกไปทำไม  จนฉันต้องสร้างเรื่องโกหกว่าปวดท้องมาบังหน้า  บาปจริง ๆ T[]T

 

 

     พึบ พึบ พึบ      

 

 

     ฉันและฮาร่าพากันไถตัวไปตามทางแคบ ๆ  แม้ว่าตอนนี้ฉันจะออกมายืนอยู่นอกโรงหนังแล้วก็ตามยังรู้สึกถึงสายตา ของโทโมะที่ตามมาหลอกหลอนยังไงก็ไม่รู้  - -* 

 

 

 

"เฮ้อ~"

 

 

 

"ถอนหายใจทำไม  - -"

 

 

 

"โล่งอกไง"

 

 

 

"- -?"

 

 

 

"นายอย่ารู้เลย พาฉันไปหาซื้อน้ำหน่อยดิ "ฉันเอาแขนไปคล้องคอฮาร่าแล้วออกแรงลาก  ฮาร่าโวยวายแล้วเปลี่ยนมาจูงมือฉันเดินแทน ผู้คนผ่านไปผ่านมาต่างมองมาที่เราทั้งสองด้วยสายตาแปลก ๆ  - -*  ฮาร่าพาฉันไปนั่งตรงแถว ๆ หน้าโรงหนัง  รอไปสักพักเขาก็กลับมาพร้อมกับน้ำแตงโมปั้น  

 

 

     ฮ่าาาา รู้ใจกันนี่น่า ><   

 

 

 

"ไปเดินเล่นกันมั้ย "  

 

 

 

"เดินเล่น ???"  

 

 

 

จู่ๆฮาร่าก็พูดออกมา เล่นเอาฉันงงไปเลย  -*-  เป็นอะไรของเขานะ ?  

 

 

 

"ก็เดินเล่นไงไม่เข้าใจเหรอ  - -"

 

 

 

"เข้าใจยะ แต่จะเดินเล่นที่ไหน ? แล้วถ้าพวกตัวซีออกมาไม่เจอเราจะทำไง"

 

 

 

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า แค่เดินเล่นแถวๆนี้เอง - -;"

 

 

 

"ถ้างั้นก็โอเค -*- " ฮาร่ายิ้มรับคำตอบแล้วจับมือฉันเดินลงลิฟท์   จะพาฉันไปไหนเนี่ย - -

 

 

 

"ไปเอาของที่รถฉันก่อนนะ พอดีลืมของสำคัญไว้"

 

 

 

"อืม ๆ จะทำอะไรก็รีบๆเข้า "   

 

 

     

     ฉันตอบส่งๆ  รู้สึกอยากกลับบ้านแล้วสิ -0-; ฮาร่าพาฉันลงมายังลานจอดรถ  เขาเดินลัดเลาะตรงไปยังรถปอร์โยสีขาวคันเดิมที่ฉันนั่งขามา  และคงจะได้นั่งขากลับด้วย  ฮาร่ากดรีโมทปลดล็อกรถ 

 

 

 

"แก้ว วานหน่อยสิ ช่วยเข้าไปหยิบกล่องสี่เหลี่ยมสีน้ำเงินออกมาหน่อย อยู่แถวๆเบาะหลังน่ะ^^"  ฮาร่าพูดจบก็เดินไปเปิดฝากระโปรงหลังแล้วทำอะไรก๊อกๆแก๊กๆก็ไม่รู้  ส่วนฉันเองก็เดินไปเปิดประตูรถแล้วสอดตัวเข้าไปภายในรถทางด้านหลัง

 

 

 

     เอ๊ ~ กล่องสีน้ำเงิน  โอ๊ะเจอแล้ว 0.0!   ฉันหยิบกล่องเจ้าปัญหาขนาดฝ่ามือขึ้นมาเขย่าๆด้วยความอยากรู้ว่าข้างในมี อะไรกันแน่  แต่ไม่มีเสียงอะไรเล็ดรอดออกมาแม้แต่น้อย  อะไรอยู่ข้างในเนี่ย >.< !

 

 

 

ปึ้ง!!!    

 

 

 

    เสียงปิดฝากระโปรงหลังอย่างแรงทำเอาฉันสะดุ้งโหยง พร้อมๆกับตัวรถปอร์โยสีขาวถูกขับออกไปอย่างรวดเร็ว  เฮ้ย ! อะไรกันวะเนี่ย รถจะแล่นโดยไม่มีคนขับรถได้ยังไง  ด้วยความสงสัยทำให้ฉันชะโงกหน้าออกไปดูตำแหน่งของคนขับรถ และสิ่งที่เห็นก็ทำเอาจุกไปโดยปริยาย

 

 

 

"o-O โทโมะ!!!" 

 

 

 

"ครับ ^^"

 

 

 

ดูมันสิคะ ดูมานนนน  ยังจะมีหน้ามาครับอีก!!

 

 

 

พรึบ ~  

 

 

 

    ฉันรีบกลับหันหลังไปมองข้างหลังตัวเองทันที  ฮาร่าที่อยู่ไกลริบ ๆ โบกมือส่งยิ้มบ๊ายบายมาให้ฉัน กรี๊ด! นี่ฉันโดยทุกคนสุ่มหัวกันหลอกอย่างนั่นเหรอ !!!!  

 

 

 

"จอดรถเดี๋ยวนี้ !!!!!!!!!!"

 

 

 

"สายไปแล้วที่รัก ^_^+"

 

 

 

     โทโมะตอบพลางเหล่มองฉันอย่างอารมณ์ดี  นี่นายล้อเลียนคำพูดฉันอย่างนั้นเหรอ ! ฝากไว้ก่อนเถอะ อยากให้แม่หลุดไปได้นะ จะแฉ่งเรียงตัวเลย ฮึ่ม!!!!

 

 

 

[Hara said .]       

 

 

 

     ผมมองรถปอร์โยคันโปรดของตัวเองที่แล่นไปจนลับสายตาด้วยความรู้สึกที่ บอกไม่ถูก  ทุกคนคงจะสงสัยกันใช่มั้ยครับว่าทำไมผมถึง'ช่วย'ไอ้เพื่อนตัวดีคนนี้  งั้นมานี่เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง ^^ ย้อนกลับไปเมื่อวาน       

 

 

 

     ขณะที่พวกผมกำลังนั่งๆนอนๆอยู่ในห้องลับกันอยู่นั่น อยู่ดีๆก็ต้องพากันงุนงงกับการปรากฏตัวของไอ้โทโมะที่เปิดประตูผ่างเข้ามา ยืนเก๊กอยู่กลางห้อง (จริงๆคือยืนเฉย ๆ - -)

 

 

 

"ไอ้โมะ!!!"  

 

 

 

     พอผมเห็นหน้าไอ้โมะปุ๊บ ผมก็กรู่เข้าไปต่อยหน้ามันทันที  เพื่อนๆทุกคนต่างพยายามจะเข้ามาห้ามทัพ แต่เป็นอันต้องล่าถอยไปเมื่อไอ้โมะดันทะลึ่งพูดว่า    

 

 

 

"พวกมึงอย่าเข้ามา!  ฮาร่า มึงจะต่อยก็รีบต่อย ถ้ามึงต่อยแล้วจะทำให้มึงหายโกรธกู มึงก็ทำซะ !" 

 

 

 

"มึงไม่ต้องมาปากดี กูต่อยมึงแน่!!"

 

 

 

     ผลัวะ ผลัวะ พลั่ก พลั่ก  ผมปล่อยหมัดกระแทกหน้ามันรัวๆด้วยความโกรธ  ให้สมกับโทษฐานที่มันทำความเลวเอาไว้ ! น่าแปลกที่มันยืนนิ่งๆให้ผมชกโดยไม่สวนหมัดกลับแม้แต่นิด  มันซวนเซไปกับแรงชกของผมจนล้มลงหลายรอบ  แต่ทุกครั้งมันก็จะพยุงตัวเองลุกขึ้นมาให้ผมต่อยมันใหม่    

 

 

สุดท้ายก็เป็นผมเองที่ยอมพ่ายแพ้  ....

 

 

 

ผมลดมือลงแล้วผลักมันให้กระเด็นล้มลงด้วยความหงุดหงิด  ตะคอกเสียงดังใส่มันอย่างเหลืออด 

 

 

 

"ไอ้เวร ! มึงต้องการอะไรจากกูกันแน่ถึงได้ยอมโดนต่อยขนาดนี้! " มันยกมือขึ้นปาดเลือดที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะตอบคำถามอย่างกวนๆ  ห่าจริงๆ

 

 

 

เลือดกลบปากแล้วยังทำเท่ - -^^^ (ฮาร่าเกิดความอคติ T^T)

 

 

"กูต้องการแค่สองข้อเท่านั้น "

 

 

 

".................." 

 

 

 

" อย่างแรกกูจะขอให้มึงยกโทษให้กู ...."    

 

 

 

     มันเป็นอะไรที่อะเมซิ่งมาก ๆ น่าเหลือเชื่อที่คนแบบมันจะยอมง้อคนอื่นก่อน ! ผมรู้ดีเพราะตลอดเวลาที่ผมอยู่กับมัน  มันไม่เคยง้อใคร ! การที่มันทำแบบนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องสำคัญมากกว่านั้น มันถึงยอมขอโทษผมด้วยวิธีโง่ๆแบบนี้ !!! 

 

 

 

"กูไม่รับปาก แล้วข้อสองละ ?"

 

 

 

"กู ... กูอยากให้มึงช่วยกูเรื่องแก้ว"

 

 

 

"ไอ้ .. นี่มึงทำกับแก้วขนาดนั้นมึงยังกล้าคิดแบบนี้อีกเหรอวะ" ผมง้างหมัดเตรียมจะชกมันอีกรอบ แต่มันดันฉลาด รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนทำให้ผมต้องลดมือลงอีกครั้ง 

 

 

 

"ความทรงจำกูกลับมาแล้ว"

 

 

 

"มึงว่าอะไรนะ ?"

 

 

 

"ความทรงจำของกูเริ่มกลับมาแล้ว  ไม่รู้สิ มันค่อยๆจำได้ทีละนิด มึงไม่ต้องห่วงเรื่องแก้ว เพราะตอนนี้กูรู้ความรู้สึกที่แท้จริงของตัวเองแล้ว "

 

 

 

"........."

 

 

 

     ผมนิ่งเงียบไปสักพักใหญ่  ไอ้โมะพยายามพยุงตัวลุกขึ้นมาโดยมีมือของเขื่อน ป๊อปปี้ คอยช่วยหิ้วปีกให้ลุกขึ้นยืน  ส่วนไอ้จองเบยืนกอดอกมองอยู่ห่าง ๆ   ตอนนี้ผมใช้สมองครุ่นคิดอย่างหนัก  ตัวผมเองก็ไม่อยากจะเป็นมือที่สามที่คอยจ้องแต่จะแย่งนางเอกเหมือน นิยายเรื่องอื่นๆเสียด้วยสิ  ก็ผมมันคนดีนี่เนอะ ^^  แต่ถ้าในกรณีพระเอกมันโง่เองก็ช่วยไม่ได้ โง่ๆอย่างนี้ต้องโดนพระรองเสียบสั่งสอน ^_^  

 

 

 

"ให้โอกาสกูได้แก้ตัวอีกสักครั้ง..." 

 

 

 

"เออ ๆ ทำท่าอย่างกับลูกหมาตกน้ำ! แต่จำไว้ กูจะช่วยมึงครั้งนี้อีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น  ถ้าครั้งนี้มึงทำไม่สำเร็จเองก็ช่วยไม่ได้  เพราะกูเองก็จะรุกหน้าจีบแก้วเต็มตัวแล้ว  แต่เรื่องที่มึงขอให้กูหายโกรธน่ะ กูไม่รับปากว่าจะทำได้หรือเปล่า ..."     

 

 

 

      พอผมพูดจบมันก็ยิ้มกว้างเชียวนะ ! เหอะๆ จริงๆแล้วผมก็พูดวางท่าไปอย่างนั้นเองแหละ เพื่อนมันตัดกันไม่ขาดอยู่แล้ว   ป๊อปปี้ เขื่อนและจองเบล้อมวงเข้ามากอดคอผมกับไอ้โมะแล้วพูดขึ้น  

 

 

 

"จะให้ช่วยอะไรรีบพูดมาสิ พวกกูเองก็จะร่วมมือด้วย ^^"    

 

 

 

     จากหลังพวกผมก็ซุบซิบรวมหัวกันสร้างเรื่องขึ้น  จบงานนี้ผมคงต้องไถ่โทษแก้วยกใหญ่เลยสินะ T_T   แต่ที่ผมยอมทำแบบนี้ก็เพราะตัวเธอเองนะครับ ใครๆก็ดูออกว่าเธอยังรักไอ้โมะมัน  แล้วอย่าคิดเชี่ยวว่าผมจะตัดใจ  

 

 

 

กลับมาปัจจุบัน  

 

 

 

"นี่นาย ~"     

 

 

 

     เสียงแหลมๆสูงๆที่น่าเกียดน่ากลัวในความรู้สึกของผมดังขึ้นจากทางด้าน หลังทำเอาผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่  ไอ้โมะนะไอ้โมะ โยนงานมาให้ผมอีกแล้วไง  สงสัยผมคงต้องทำหน้าที่เป็น'ไม้'กัน'หมา'ซะแล้วสิ 

 

 

 

"ครับ ว่าไง ^^"     

 

 

 

     ผมฝืนยิ้มออกไปพิมพ์พยายามชะเง้อชะแง้มองไปทางด้านหลังผมเหมือนกับพยายามหาอะไรบางอย่าง  

 

 

 

"นายเห็นโทโมะบ้างมั้ย  เขาบอกฉันว่าจะเดินมาเอาของที่รถแต่นี่ก็หายไปนานแล้วนะ"

 

 

 

"โทโมะเหรอ ไม่รู้สิฉันไม่เห็น เข้าไปรอข้างในดีกว่านะ ^^" ผมยักไหล่แล้วเดินนำกลับเข้าห้างไป  โดยปล่อยให้พิมพ์กดโทรศัพท์เพื่อโทรตามโทโมะยิก ๆ  เหอะ คงจะโทรติดหรอก ป่านนี้มันคงปิดเครื่องแล้วพาแก้วเตลิดไปไหนต่อไหนแล้ว  ไม่แปลกใจเลยที่ไอ้โมะจะไม่ชอบผู้หญิงคนนี้  เป็นผมนะยกให้ฟรีๆยังไม่อยากจะได้เลย -*-    

 

 

     แต่ถ้าไอ้โมะมันคืนดีกับแก้วได้ก็คงจะต้องเจออุปสรรคอันยิ่งใหญ่กัน แน่ ๆ ในเมื่อพิมพ์ไม่ยอมถอนหมั้นแบบนี้(ถอนหมั้นเท่ากับถอนหุ้นบริษัท พ่อไอ้โมะเดือดร้อนแน่- -^)  แต่จะว่าไป ผมว่ามันตายตั้งแต่ด่านแรกแล้วละครับ   ก็.... ผมไม่คิดว่าแก้วจะยอมอ่อนข้อให้ง่ายๆ เอ๊ะ หรือว่าคุณคิด ?  

 

 

__________________________________________________________อัพแล้วนะ เม้นกันหน่อยจ้าาาา