None
เขียนโดย 
katem
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.29 น.
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2558 21.32 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ฉันรู้ว่าเธอฟังอยู่ อย่าเล่นสงครามประสาทเพราะมันจะไม่หยุดแค่นี้แน่ เลือกเอาจะพูดหรือไม่พูดถ้าไม่พูดเราได้เจอกันอีกแน่แก้วใจ” บอกปลายสายเสียงดุดัน แต่ทุกสิ่งที่เค้าทำมันตรงข้ามกับหัวใจทั้งสิ้น ที่ทำทั้งหมดเพราะอยากได้ยินเสียงหวานๆเท่านั้น จะด่า จะโกรธอย่างไงก็ได้ ขออย่างเดียวแก้วต้องคุยกับผม
“.......”
“ไม่พูดใช่ไหมได้ อีกไม่เกินชั่วโมงเจอกันที่รัก” หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิมในเมื่อเธอไม่คุยด้วยก็มีทางเดียว ยังไงวันนี้แก้วต้องคุยกับผม
“ต้องการอะไร” ได้ผล เพราะคำขู่หรือคำพูดจริงจังเมื่อครู่ส่งผลให้ร่างบางร้องถามเสียงหลง
“หึ หึ พูดได้แล้วเหรอ ถามมาได้ว่าต้องการอะไร .... หนีกลับบ้านไม่บอกเลยนะที่รัก”
“นายต้องการอะไรอีก”
“ต้องการเธอไงแก้วใจ เอาแหละเห็นว่าวันนี้เหนื่อยมาทั้งวัน แถมเธอให้ในสิ่งที่ฉันต้องการฉันจะไม่กวนเธออีก แต่ถ้าพรุ่งนี้เธอหลบหน้าหรือหนีหน้าฉันเหมือนวันนี้ รับรองเรื่องที่เกิดมันจะไม่เป็นความลับระหว่างเราแน่ นอนซะแล้วอย่าให้รู้ว่าแอบร้องไห้หรือว่าแอบโทรหามัน เพราะถ้าเป็นอย่างงั้นรู้ใช้ไหมว่าเธอต้องเจอกับอะไร” บอกเสียงเด็ดขาดก่อนจะตัดสาย ไม่ใช่ไม่อยากคุยแต่ได้ยินเสียงสะอื้นที่เล็ดลอดมาเป็นระยะแล้วกลัวข่มใจไม่ได้ มีหวังคืนนี้ได้ทำผิดสัญญากับพี่ชายกันบ้าง
--------------------------------------------
ยื่นโทรศัพท์ให้พี่ชายหน้านิ่ง คิดถึงเสียงหวานเมื่อครู่จับใจ
“พี่ขอบคุณครับ แต่ผมขอโทษนะผมอยู่ไม่ได้”
“เห้ย แกจะทำอะไร แกสัญญากับพี่แล้วนะ” ร้องห้ามเสียงดังลั่น วิ่งมาขวางหน้าประตู เมื่อเห็นเจ้าน้องชายคว้ากุญแจรถคู่ใจ
“ผมอยากเจอเค้าพี่ ขอร้องพี่อย่าห้ามผมอีกเลย” เอ่ยบอกพี่ชายเสียงหนักแน่น ก่อนค่อยๆดันพี่ชายออกให้พ้นทางเดินก้าวยาวหน้านิ่งออกไป
“แกนี่เว้ย มันอะไรกันหนักหนาหะ เอาว่ะเป็นไงเป็นกัน ถ้าแกไปฉันไปด้วย” คว้ากุญแจจากมือแกร่งก่อนกึ่งวิ่งกึ่งเดินเจ้าน้องชายตัวดี
.ใช้เวลาไม่นานก็ถึงคอนโดหรูอีกแห่ง ก้าวยาวเดินลิ่วกดลิฟต์จุดมุ่งหมายคือห้องหรูด้านบน ชั่วอึดใจร่างสูงสองร่างยืนตระหง่านอยู่หน้าประตูบานโต เสียงเคาะประตูดังกึกก้อง ส่งผลให้สาวร่างบางที่นั่งคิดอะไรอยู่ใจกลางห้องกระเด้งตัวลุกขึ้นโดยเร็ว พร้อมเสียงบ่นถึงการถูกรบกวนยามวิกาล
“โอ้ย ใครนะมาป่านนี้จะตีหนึ่งอยู่แล้ว เจอเรื่องไม่ดีมาทั้งวัน นี่กะไม่ให้พักผ่อนกันเลยหรือไง ถ้าเป็นรูมเซอร์วิสนะแม่จะด่าให้” เดินบ่นน้ำเสียงหงุดหงิดมือเรียวเอื้อมเปิดประตูโดยไม่คิดแม้จะส่องมอง ก็แน่แหละในเมื่อคอนโดที่น้องสาวอยู่ขึ้นชื่อเรื่องความปลอดภัยเป็นเลิศ นี่คงเป็นพนักงานที่ให้บริการผิดห้องแน่ๆ
----------------------------
เปิดประตูได้ก็ถึงกับผงะ ตกตลึงกับสองร่างตรงหน้าก่อนจะกระเด็นถอยหลังเมื่อโดนกระแทกจนตัวปลิว คู่กรณีของน้องสาวถือวิสาสะเดินนิ่งเข้ามาให้ห้อง สายตาเหยี่ยวหันมาจับจ้องหญิงเจ้าของห้องไม่เกรงกลัว
“แก้วอยู่ใช่ไหม”
“แก ไอ้โทโมะแกมาทำไม ..... นาย” ร้องโวยวายเสียงดัง แต่แล้วเสียงก็ถูกปิดด้วยมือแกร่งของคนผู้เป็นพี่ชายคู่กรณี
“กิ่ง เบาๆสิ เดี๋ยวก็เรื่องใหญ่หรอก เคนขอโทษห้ามมันไม่อยู่จริงๆ”
ทั้งดิ้นทั้งดัน ก่อนจะยอมแพ้แรงที่ถูกกระทำ ค่อยๆแกะมือที่ปิดปากออกช้าๆ ก่อนจะหันมองหน้านิ่ง
“มาทำไม ฉันก็ให้คุยแล้วไง นายจะเอาอย่างไงอีก”
“ไม่เอาไง แก้วอยู่นี่จริงๆ ห้องนี้สินะ” ตอบเสียงเรียบพร้อมรอยยิ้มที่ไม่มีผู้ใดเคยเห็น
“อยู่หรือไม่อยู่มันไม่เกี่ยวกับนาย”
“หึ หึ อยู่จริงๆ งั้นขอเวลา ผัว เมีย เค้าเป็นการส่วนตัวนะ” บอกแค่นั้นก่อนจะก้าวยาวเปิดประตูห้องเข้าไปโดยไม่สนใจเสียงคัดค้างของคนตรงหน้า
หญิงสาวยืนตาค้าง สะบัดตัวเพื่อให้หลุดจากการเกาะกุมหวังเพื่อกระชายผู้บุกลุก แต่ก็เท่านั้นในเมื่ออีกคนดึงเธอไว้แน่น พร้อมส่งสัญญาณว่าอย่าโวยวาย
“กิ่ง กิ่งพอเถอะเราทำอะไรไม่ได้แล้ว” เอ่ยบอกหญิงสาวที่ตนจับเสียงเรียบแสดงความรู้สึกผิด
“ฉันก็ให้คุยไปแล้ว นายยังพามาที่นี่อีกเหรอ” ถามน้ำเสียงดุดัน ก่อนจะผลักชายที่เกาะกุมกระเด็น
“แล้วจะให้ทำยังไง เธอจะยอมให้มันไปที่บ้านเหรอ” ตวาดกลับให้พอได้ยินแค่สองคน ในเมื่อไม่คิดจะฟังก็ต้องเสียงดังกันบ้าง
“.........”
“แล้วก็เพราะฉันเป็นห่วงน้องแก้วเหมือนกันถึงต้องเป็นคนพามันมาเอง ถ้าคืนนี้มันรังแกน้องแก้วอีกต่อให้เป็นน้องชาย ชั้นก็ไม่เว้น พอใจรึยัง” เอ่ยบอกความจริงเสียงดัง หวังให้หญิงสาวตรงหน้ามีสติบ้าง แค่นี้ปัญหาก็เยอะพออยู่แล้ว
“นายพูดเองนะ งั้นเราจะได้เห็นดีกันอีกอย่างถ้าน้องชายนายทำน้องชั้นร้องไห้อีกนายตายแน่” บอกคาดโทษก่อนเดินมานั่นจับจ้องประตูบานใหญ่นิ่ง ผู้บุกลุกอีกคนก็ทำเช่นเดียวกัน ความเงียบเข้าบกคลุมอีกครั้งหวั่นใจเหลือเกินกับคนที่อยู่ในห้อง
------------------------------------
เดินก้าวยาว มือแกร่งค่อยๆปิดประตูเบามือ เห็นคนสวยแสนรักนอนหลับสนิทบนเตียงใหญ่ ดวงตาและจมูกแดงกล่ำ นั่งลงด้านข้างแผ่วเบามือเรียวไล้ผมที่ปกปิดใบหน้าหวาน ก่อนจะจูบแผ่วเบาที่หน้าผากนวนเนียน
“ขอโทษนะที่รัก” บอกน้ำเสียงขาดๆหายๆ ทุ้มต่ำ ก่อนจะค่อยๆล้มตัวนอนด้านข้างจัดท่าทางร่างบางกระชับกอดแน่น แต่แรงกดทับบนเตียงนุ่มทำให้หญิงสาวในอ้อมกอดกระพริบตาช้าๆ ก่อนจะหันหน้ามาเจอคนที่สวมกอด ทั้งตื่นตระหนก ทั้งกลัว พยายามดิ้นลนสารพัดเพื่อให้หลุดจากการพันธนาการของร่างแกร่ง
“ไม่เข็ดใช่ไหม .......... นอนได้แล้วง่วง” สิ้นเสียงทุ้มต่ำคำราม ทำเอาร่างบางต้องชะงัก นอนแน่นิ่งตัวแข็ง
เมื่อเห็นคนสวยนอนนิ่ง จึงกระชับกอดให้แน่นขึ้น ดึงร่างบางกอดแนบอกฝังจมูกลงบนลำคอระหง ก่อนกระซิบเสียงหวานแผ่วเบา
“นี่โทโมะมีเมียหรือขอนไม้กันแน่ นอนนะครับที่รัก” กอดแน่นกว่าเดิม ฝังจูบบนคอระหงอีกครั้ง
----------------------------------
ตกใจกับหนุ่มอีกคนในห้องแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก หวาดกลัวไปหมดร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะรินไหล ปล่อยให้เขาก่ายกอดตามใจ ตั้งใจว่าจะรอเวลาที่เค้าหลับสนิทแล้วรีบหนีไปเหมือนเดิม แต่ก็ต้องผิดคาดในเมื่อร่างกายอ่อนแอ จำต้องยอมแพ้แล้วหลับสนิทในอ้อมกอดชายผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามี
..............................
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
