None

--------------------------------

“มันจะมากไปแล้ว” อะไรมันทำให้เค้าเปลี่ยนไปขนาดนี้ไม่รู้ ดวงตากลมโตแดงกล่ำพร้อมกับหยาดน้ำตาที่เจ้าตัวข่มไม่ให้รินไหล จ้องหน้ากลับไม่กลัวเกรง ตอบกลับคนตรงหน้าไม่ลดละ สิ้นเสียงหวานนิ้วเรียวก็ปะทะกับหน้าหล่อเต็มแรงส่งผลให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหันไปตามแรงที่เธอกระทำ

มือแกร่งอีกข้างสัมผัสบริเวณริมฝีปาก รับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่เกิดจากฝีมือสาวในอ้อมกอด

“หึ หึ เก่ง เก่งมากแก้วใจ งั้นช่วยเก่งให้ตลอดหน่อยแล้วกัน อยากรู้นักว่ามันสอนอะไรเธอบ้าง ช่วยแสดงให้ดูหน่อย” ทั้งน้ำเสียง ทั้งการกระทำไม่สะทบสะท้าน กระชากร่างบางเดินลิ่ว เปิดประตูห้องนอนเต็มแรงก่อนจะเหวี่ยงหญิงสาวเข้าไปอย่างไม่ใยดี ปิดประตูเสียงดังสะนั่น ก้าวเท้าช้าๆ เดินเข้าหา ใบหน้านิ่งโกรธจัด ส่งผลให้ร่างบางที่กองอยู่บนพื้นกระเถิดถอยหนี สายตาคู่สวยแสดงอาการกลัวกับคนตรงหน้าอย่างชัดเจน หญิงสาวพยายามยันกายลุกขึ้นก่อนจะวิ่งไปหลบอีกฝั่งของเตียงใหญ่ สายตาจับจ้องเพื่อนเคยสนิทที่ย่างสามขุมเข้าหาอย่างเชื่องช้า น้ำใสๆไหลออกจากตาคู่สวย พยายามเลี่ยงหาจังหวะเพื่อหนีออกจากการคุมขัง

“โทโมะ นายมันบ้าไปแล้ว อย่าเข้ามานะ” เสียงหวานตะโกนลั่น พยายามเข้มแข็งสะกดเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดรอด

“หึ หึ จะกลัวอะไร เมื่อกี้ยังไม่กลัวเลยเก่งให้ตลอดสิครับ” ยิ้มเหยียด ก่อนจะยกมือเช็ดคราบเลือดที่มุมปาก สายตาจับจ้องสาวตรงหน้าไม่ลดละ

“นายเป็นบ้าอะไรหะ โทโมะคนเดิมหายไปไหน”

“โทโมะคนเดิมมันตายไปตั้งนานแล้ว ทำไมชอบที่ฉันเป็นคนโง่แบบนั้นเหรอแก้วใจ เสียใจด้วยในเมื่อทำดีแล้วไม่ได้อะไรตอบแทน ก็ขอเป็นแบบนี้แหละ จะหนีไปไหน มานี่” ตอบแค่นั้นก่อนจะปรี่เข้าไปกระชากเพื่อนสาว กดจูบหนักๆ บนปากอวบอิ่มที่ตอนนี้คนสวยเม้มสนิท สะบัดหน้าหนีการจู่โจมสารพัด น้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย เรี่ยวแรงที่เตรียมต่อกรกับคนตรงหน้าหายหมดสิ้น

“โทโมะ อย่าทำแก้ว” เสียงหวานแหบพล่า ร้องขอปนเสียงสะอื้น เพียงเพื่อเตือนสติคนตรงหน้าให้หยุดการกระทำ

“บีบน้ำตาเก่งจังนะ ไอ้นั้นมันสอนมาดีหล่ะสิ งั้นช่วยแสดงที่มันสอนมาให้หมด .... หึ หึแค่นี้ไม่สึกหรอหรอกแก้วใจ” น้ำเสียงประชดประชัด เหยียบหยามคนที่พยายามล่วงเกิน ผลักหญิงสาวกระเด็นไปอยู่บนเตียงใหญ่ ถาโถงร่างแกร่งตามลงไปไม่ลดละ ร่างบางปัดป้องสารพัด ทั้งผลัก ทั้งดัน หยิกก็แล้ว ตีก็แล้ว แต่เค้าก็ไม่หยุด ซ้ำร้ายมือแกร่งยังรวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้เหนือหัวด้วยมือเพียงข้างเดียวก่อนจะถาโถมร่างทำอะไรตามใจ ริมฝีปากหนาลากสัมผัสทิ้งรอยรักไว้ตลอดทาง ก่อนจะหยุดที่ริมฝีปากอวบอิ่ม บดขยี้จนคนด้านล่างสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาว พยายามอดทนแต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ต่อแรงของผู้ชาย ปล่อยให้ลิ้นแข็งเข้าไปช่วงชิงความหวานจนพอใจ มือหนาสัมผัสทุกอณูของเรือนร่างที่ห่อหุ้มด้วยอาภรณ์ที่เธอสวนใส่ ก่อนจะกระชากเสื้อเชิ้ตตัวบางออกจากร่างสวยชวนหลงใหล สายตาคมมองร่างตรงหน้าเห็นหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ใจหนึ่งก็สงสาร แต่อีกใจกับคิดต่างความเห็นแก่ตัวเข้าคลอบงำ แล้วเมื่อคิดไปไกลว่าไอ้พี่ชายคนสนิทคงได้เชยชมเรือนร่างตรงหน้ายิ่งโมโห ในเมื่อเธอให้มันเชยชมฉันก็ขอบ้างแล้วกัน มือแกร่งกระชากบาร์สีหวานออกให้พ้นทางเผยให้เห็นดอกบัวคู่งามตรงหน้า มือหนาเข้ากอบกุมก่อนริมฝีปากจะลากสัมผัสทำเอาหญิงสาวผวา รับรู้แล้วถึงสิ่งที่เข้าต้องการ น้ำตาไหลไม่ขาดสาย ปล่อยให้เค้าเชยชมร่างกายตามใจชอบไม่คิดแม้แต่จะขัดขืนเพราะรับรู้ชะตากรรมของตน นอนหลับตานิ่งพยายามสะกดร่างกายอย่าให้ตอบสนองกับสิ่งที่เค้าเสนอ พยายามอดทนอดกลั้นถึงที่สุดนานเท่าไหร่ไม่รู้มารู้ตัวอีกทีเมื่ออยู่ๆ ก็เจ็บจี๊ดเมื่อความเป็นหญิงถูกล่วงล้ำ เสียงหวานกรี๊ดลั่นในเมื่อคนด้านบนถาโถมไม่หยุด น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งโกรธทั้งเจ็บ พยายามสะกดไม่ให้เสียงหวานเล็ดลอด แต่ก็ไม่สามารถทำได้เสียงแห่งความเจ็บปวดดังอยู่เป็นระยะทุกครั้งที่เค้าขยับ ผสานกับเสียงทุ้มคำรามของคนด้านบน นาทีนี้เค้าได้รู้แล้วว่าเค้าคือคนแรกของเธอ แต่ความปรารถนาที่จะครอบครองหญิงสาวตรงหน้ามันมากมายเกินกว่าจะสะกดกั้น ปล่อยร่างกายทำตามใจ กว่าการกระทำจะยุติก็เกือบสี่ทุ่ม ล้มตัวลงนอนด้านข้างก่อนจะดึงร่างสวยมากอดแน่น หลังขาวเนียนปะทะอกแกร่งแนบสนิท ฝังจมูกโด่งลงบนลำคอขาวนวล ซึ่งตอนนี้ปรากฏรอยแดงเต็มไปหมด ทุกสัมผัสรับรู้ว่าคนในอ้อมกอดสะอื้นเป็นระยะ สงสารจับใจแต่ทำไงได้ในเมื่อเค้าเลือกวิธีนี้ก็ต้องอดทน

“เสียใจเหรอที่คนแรกของเธอไม่ใช่มัน” กระชับกอดแน่น ถามเสียงนุ่มแต่คำถามทำเอาน้ำตาของคนในอ้อมกอดไหลไม่ขาดสายอีกครั้ง

“.......”

“หึ ไม่ตอบก็ตามใจ แต่ต่อไปนี้จำไว้ว่าเธอคือเมียฉันเพราะฉะนั้นรู้ใช่ไหมว่าเมียที่ดีเค้าทำตัวอย่างไง อย่าคิดมีชู้หรือนอกใจเพราะถ้าเธอทำฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”

-----------------------------------------------

--------------------------------------

“หึ ไม่ตอบก็ตามใจ แต่ต่อไปนี้จำไว้ว่าเธอคือเมียฉันเพราะฉะนั้นรู้ใช่ไหมว่าเมียที่ดีเค้าทำตัวอย่างไง อย่าคิดมีชู้หรือนอกใจเพราะถ้าเธอทำฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”

“........”

“ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเธอไม่เชื่อฟังเรื่องคืนนี้ไม่เป็นความลับแน่ นอนซะ ............. คนดี” บอกคนในอ้อมกอดเสียงทุ้มหนักแน่นทุกถ้อยคำ ยกเว้นสองคำสุดท้ายที่กระซิบบอกแผ่วเบา ไม่คาดหวังว่าเธอจะได้ยินหรือให้อภัย เพราะสิ่งที่ทำช่างเลวร้ายเหลือเกิน

-----------------------------------

ปล่อยให้เค้ากระทำจนพอใจ ปล่อยน้ำตาไหลเป็นสายจนดวงตากลมโตแดงกล่ำ สะกดอาการไม่อยากให้เค้ารับรู้ว่าสิ่งที่เค้ากระทำมีผลกับเธอมากแค่ไหน ปล่อยเวลาสักพักจึงรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มที่ก่ายกอดหลับสนิทลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ พยายามหลบหนีจากพันธนาการจากชายหนุ่มแผ่วเบา สะกดกลั้นเสียงสะอื้อและอดทนต่อความเจ็บปวดที่ได้รับ ค่อยๆยกมือหนาที่พาดเอวบางออก ยันกายลุกขึ้นมองเห็นสภาพห้องและสภาพตัวเองแล้วใจหาย เสื้อผ้ากระจาย ที่นอนยับยู่ยี่ หันมองชายหนุ่มที่หลับใหลพร้อมการกลับมาของน้ำตาอีกครั้ง ยันกายลุกอย่างยากลำบากเห็นคาบเลือดบนหน้าขายิ่งอยากหนีไปให้พ้นๆ ทุกย่างก้าวยิ่งทวีความเจ็บปวดและยิ่งตอกย้ำในสิ่งที่เค้ากระทำ เสียงดุดันของคนบนเตียงใหญ่ยังก้องอยู่ในหัว หวั่นกลัวอนาคตที่กำลังจะเกิด ร่างเปลือยเปล่าค่อยๆเก็บเสื้อผ้าที่กระจายอยู่เต็มพื้นห้อง เดินเชื่องช้าหลบเข้าห้องน้ำ เห็นสภาพตัวเองในกระจกเงาบานใหญ่ สะบัดหัวไล่ความคิด ไม่คิดแม้แต่จะชำระร่างกายขออย่างเดียว อยากจะหนีไปจากห้องนี้ แต่สภาพร่างกายกลับต่อต้านแค่จะยืนยังยากลำบาก สวมเสื้อสวมกางเกงตรวจสอบความเรียบร้อยแล้วก็ต้องมีเรื่องให้คิดหนักเมื่อเสื้อเชิ้ตตัวสวยขาดหลุดลุ่ยเผยให้เห็นหน้าอบอวบอิ่มปรากฏรอยแดงเด่นชัด ออกไปสภาพนี้ไม่ได้แน่ ค่อยๆเปิดประตูห้องน้ำเบามือ พาร่างกายบอบซ้ำไม่คิดแม้จะหาเสื้อตัวใหม่ในตู้เสื้อผ้าใบโตหรือหันมองอีกร่างบนเตียงใหญ่ เดินเชื่องช้าแผ่วเบาใช้เวลาสักพักจึงถึงประตูอีกฝั่งเปิดออกไปสู่โถงด้านนอก รีบเก็บสัมภาระของตนก่อนจะคว้าเสื้อกันหนาวสีดำตัวเก่งของชายหนุ่มสวมทับก้าวเชื่องช้าออกจากห้องภายในคอนโดหรู มือเรียวกดลิฟต์ลงมาชั้นล่างสุดก่อนจะหยิบโทรศัพท์โทรหาพี่สาวสุดรัก

“เจ๊ มารับแก้วหน่อย” น้ำเสียงแหบพร่าพยายามสะกดเสียงสะอื้นไม่ให้ปลายสายอีกฝั่งได้ยิน

“เป็นอะไรรึป่าวแก้ว ไม่สบายใช่ไหมอยู่ไหนเดี๋ยวเจ๊บอกม๊าไปรับ” ได้ยินเสียงน้องสาวคนสวย ทำเอาคนพี่สาวร้อนรนไปหมดในเมื่อเสียงที่คุ้นเคยทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ทั้งห่วงทั้งกังวล

“เจ๊มารับคนเดียวก็พอ” เสียงหวานตอบสวนกลับ ถ้าขืนให้แม่มารับด้วยเรื่องใหญ่แน่

“เอางั้นก็ได้ แก้วมีเรื่องไม่สบายใจใช่ไหมอยู่ตรงไหนเดี๋ยวเจ๊ไปหา”

“แก้วรอเจ๊อยู่ที่คอนโดนะ”

“เอางั้นก็ได้ อีกไม่เกินชั่วโมงเจอกัน” ได้ยินเสียงน้องสาวยิ่งหวั่นใจ กลัวเหลือเกินว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น แต่ไม่ได้กลัวว่าจะมีเรื่องไม่ดีกับพี่ชายคนสนิทในเมื่อเค้าโทรหาเธอตั้งหลายครั้งว่าไม่สามารถติดต่อกับน้องสาวของตนได้

กดวางสายก่อนจะเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่คอนโดหรูของตน ใช้เวลาไม่นานก็ถึงเพราะคอนโดอยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธออยู่ กว่าจะถึงห้องหรูช่างยากเย็น เข้าห้องได้ถึงกับเข่าอ่อน ทรุดนั่งร้องไห้หน้าประตูคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่คิดไปก็เท่านั้น ยันกายลุกขึ้นทั้งน้ำตาเดินช้าๆ เข้าอีกห้องเพื่อชำระร่างกาย ปล่อยน้ำอุ่นไหลผ่าน มือเรียวถูกไปทุกที่ ที่รอยแดงปรากฏหวังจะลบรอยแห่งความบอบช้ำออกให้หมดแต่มันกับสร้างรอยแดงเพิ่มมากขึ้น ต้นแขนขาวตอนนี้ปรากฏรอยแดงจากแรงบีบชัดเจน เดินออกจากห้องเลือกเสื้อผ้าที่บดบังร่องรอยมิดชิด พาร่างบางมานั่งขดตัวงอ รอพี่สาวที่โซฟาห้องรับแขกด้านนอก ดวงตาคู่สวยบวมแดงเนื่องจากการร้องไห้อย่างหนัก แต่น้ำใสที่เอ่อล้นมาตลอดแห้งสนิทเหลือเพียงเสียงสะอื้นเป็นบางครั้ง

-----------------------------------

ร่างสูงบางอีกร่างกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในคอนโดหรู มือเรียวกดไปชั้นที่คุ้นเคย หยิบคีย์การ์ดอีกใบก่อนจะเปิดเข้าไปในห้องสีขาวนวลสะอาดตา แต่แล้วก็ต้องอึ้งกับภาพที่เห็น ทิ้งของทุกอย่างที่เตรียมมาก้าวเท้ายาวเดินเข้าไปก่อนจะดึงน้องสาวแสนรักกอดไว้แน่น ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเห็นแก้วใจจอมแก่นอ่อนแอที่สุดก็วันนี้

“เกิดอะไรขึ้น บอกเจ๊ใครทำอะไรแก้ว” ถามเสียงร้อนรน ห่วงอาการของหญิงสาวตรงหน้า

เห็นพี่สาวแสนรัก ปลดปล่อยอาการที่สะกดอดทนอดกลั้นหมดสิ้น ร้องไห้โฮกับอกพี่สาว สะอื้นตัวโยนไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

“แก้ว ไม่ร้องนะเจ๊อยู่นี่แล้ว” ยิ่งเห็นน้ำตาน้องสาว ทั้งสงสารทั้งงง แต่ยังไม่อยากคาดคั้นเอาคำตอบ ปล่อยให้ระบายจนหมด ทั้งปลอบทั้งโยน เห็นน้องสาวอ่อนแอยิ่งทรมาน น้ำใสๆ เริ่มปรากฏรอบดวงตาอีกคู่ ใช้เวลาร่วมชั่วโมงน้องสาวแสนรักถึงสงบ มือเรียวเล็กเช็ดคราบน้ำตาจับจ้องหน้าสวย

“ใครทำอะไรแก้ว” ถามคนตรงหน้า เสียงเรียบภาวนาอย่าให้คำตอบเป็นอย่างที่เธอคิด

“.......... โทโมะ” เลือกที่จะไม่แต่เห็นสีหน้าพี่สาวที่ตาบวมแดงไม่แพ้กัน จึงเลือกที่จะตัดสินใจบอกความจริง ก่อนที่จะโผเข้ากอดอีกครั้ง

“โธ่แก้ว ..... เฮ่อ! เจ๊ขอโทษนะที่ดูแลเราไม่ดี เจ๊ผิดเองทั้งๆที่ ป๊อปกับฟางก็เคยเตือนแล้ว” กอดตอบน้องสาวแน่น ความรู้สึกผิดเกาะกินก้นขั้วหัวใจ

“หมายความว่าไงเจ๊” หันมองหน้าพี่สาวหาคำตอบ

“ป๊อป ฟางเคยนัดเจ๊ กับเคนจิมาคุยเรื่องอาการแปลกๆของโทโมะเหมือนกัน ตั้งแต่แก้วมีข่าวกับพี่ชายแล้ว ตอนแรกก็ช่วยกันดูอยู่นานจนเห็นว่าไม่น่ามีอะไร เจ๊ก็เลยปล่อยๆ แล้วเรื่องมันเกิดขึ้นได้อย่างไงเล่ามาให้หมด เผื่อมีอะไรจะได้ช่วยกันแก้ทัน”

สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพร้อมกับน้ำใสรอบตาคู่สวยอีกครั้ง คนเป็นพี่สาวได้ฟังถึงกับอึ้งไม่คิดว่าเรื่องจะร้ายแรงขนาดนี้ ดึงน้องสาวมากอดอีกครั้งปล่อยให้ร้องไห้จนร่างบางหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ คงเหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น จัดให้น้องสาวได้นอนสบายบนโซฟาตัวโต เดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้ก่อนจะคว้าโทรศัพท์เครื่องเก่งกดเบอร์โทรของชายอีกคน

-------------------------------

“สงสัยวันนี้ฝนฟ้าจะตกนะ เซอร์กิ่งโทรหาผมได้ มีอะไรให้หนุ่มลูกครึ่งหน้าตาดีรับใช้ครับเซอร์” เสียงเข้มกดรับสายพร้อมคำกวนๆ ตามแบบที่เค้าถนัด

“มีแน่ .... น้องชายนายรังแกน้องสาวฉัน” เสียงหวานดุดันตอบกลับ ทำเอาคนฟังเดาอารมณ์ได้ไม่ยากว่าโมโหจัดขนาดไหน

“เห้ยกิ่ง เดี๋ยวก่อน เมื่อกี้กิ่งว่าอะไรนะ” ถ้าผมได้ยินไม่ผิดคือเจ้าน้องชายผมรังแกน้องแก้วแล้วถ้าเป็นอย่างนั้นผมไม่อยากจะนึก อย่างไงรบกวนสาวสวยย้ำอีกทีครับ

“ฉันบอกว่าน้องชายนายรังแกน้องสาวฉัน ชัดมั้ย” เสียงหวานดุ  บ่งบอกทุกถ้อยคำชัดเจน

“กิ่ง ตอนนี้กิ่งอยู่ไหนเดี๋ยวเคนจิไปหา” สิ้นเสียงหวานทำเอาคนได้ยินเข่าอ่อน เอาแล้วไงไอ้น้องชายตัวแสบ แล้วคำว่า “รังแก” ของปลายสายหมายถึงอะไร แต่ถ้าจะให้เดาผมก็ภาวนาอย่างให้เป็นแบบที่ผมคิดเลยครับ

“ฉันอยู่กับแก้ว ส่วนนายไม่ต้องมา หน้าที่นายคือไปหาน้องชายนายให้เจอแล้วเราค่อยมาคุยกัน” มือเรียวกดตัดสายอย่างจงใจก่อนจะเดินมานั่งมือเรียวลูบผมน้องสาวแสนรัก ดวงตาหลับสนิทบวมแดง หลับใหลไปเพราะความเหนื่อยอ่อนแต่ยังมีอาการผวาและแอบสะอื้นเป็นระยะ

-------------------------------------------

สิ้นเสียงหวานปลายสาย ชายหนุ่มตั้งสติก่อนจะเดินไปคว้ากุญแจรถคันโต ขับเคลื่อนทะยานเต็มความเร็วจุดหมายปลายทางข้างหน้าคือคอนโดหรูของเจ้าน้องชายตัวแสบ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงกว่าจะถึงจุดหมายจอดรถใต้คอนโดหรู ก้าวเท้ายาวกึ่งวิ่งกึ่งเดินกดชั้นสูงสุดจุดหมายคือห้องน้องชาย คีย์การ์ดถูกสอดก่อนจะเปิดประตูเข้าไปโดยพลกาล พบสภาพเรียบร้อยปกติ แต่ไม่เห็นหัวเจ้าน้องชายตัวดี ถือวิสาสะเดินดิ่งไปยังห้องนอน มือแกร่งเปิดประตูเข้าไปสภาพห้องดูไม่ได้ เสื้อ กางเกงกระจายกองอยู่เต็มพื้น บนเตียงใหญ่พบเจ้าน้องชายตัวดีนอนตะแคง ผ้าห่มผืนหนาคลุมไว้บริเวณเอว เผยให้เห็นท่อนบนเปลือยป่าว ก้มเก็บเสื้อผ้าใส่ตะกร้าก่อนจะเดินไปสะกิดอีกร่างบนเตียงใหญ่

“โทโมะตื่น” มือแกร่งเขย่าร่างน้องชาย ส่งผลให้ร่างหลับสนิทกระพริบตาช้าๆ ก่อนจะยันกายลุกขึ้นนั่ง ตกใจกับแขกผู้มาเยือนไม่เท่าไหร่แต่ที่ตกใจยิ่งกว่าคือสาวสวยที่เขานอนกอดหายไปไหน

“พี่มาได้ไง แล้วแก้วหล่ะ” สะบัดผมไล่ความงัวเงีย เอ่ยถามพี่ชาย

“แก้วกลับไปแล้ว .... แล้วแกทำอะไร” ตอบน้องชายหน้านิ่ง คิ้วหนาขมวดเป็นปมแค่นี้ก็ได้คำตอบของคำว่า “รังแก” ที่กิ่งหมายถึง

“กลับตอนไหน พี่ไปส่งเหรอ” ไม่สนใจที่จะตอบ กับห่วงคนสวยมากกว่า

“ป่าว เมื่อกี้กิ่งโทรมาบอก แล้วแก ..... เฮ่อ! ไอ้น้องชาย” เห็นสภาพแล้วพูดไม่ออก ไม่รู้จะดุจะด่าจะว่าอะไร ทำได้แค่ส่ายหัว

“พี่ออกไปรอข้างนอกก่อนเดี๋ยวผมตามออกไป”

“เออ .....” ได้แต่ถอนหายใจก่อนจะหมุนตัวกลับเดินออกไปรอเจ้าน้องชายด้านนอก

-----------------------------------------

สะบัดหัวไล่อาการ หันมองสภาพรอบห้อง ก่อนจะหันมองสภาพบนที่นอนสีเลือดนก เห็นร่องรอยจากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้หน้าหล่อเผยรอยยิ้ม ก่อนจะลุกเดินเข้าห้องน้ำอารมณ์ดี ในเมื่อเธอเป็นของเค้าเพราะฉะนั้นต่อจากนี้เค้าสามารถแสดงความเป็นเจ้าของได้ดั่งใจ ใช้เวลาไม่นานก็อยู่ในสภาพเรียบร้อยก่อนจะเดินไปหาเจ้าพี่ชายที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่กลางห้อง

“มาแล้วเหรอไอ้เสือ ทำได้แสบมาเลยนะแก แล้วทีนี้จะเอาไงต่อ แต่ที่แน่ๆ กิ่งโกรธมากเลยนะ”

“ก็ไม่เอาไง” ตอบเสียงเรียบ ไม่สะทบสะท้านกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“อ้าวไอ้นี่ แล้วแกทำซะขนาดนี้นอกจากเค้าจะไม่รักแล้วดีไม่ดีเค้าจะเกลียดแกก็ได้ แกไม่กลัวเหรอว่ะ”

“จะเกลียดก็เชิญแต่ผมไม่เกลียดเค้าหรอก แล้วอีกอย่างแก้วเป็นเมียผมเพราะฉะนั้นผมมีสิทธิ์” ตอบกลับเสียงเข้ม เค้าคิดอย่างที่พูดในเมื่อตอนนี้เธอเป็นของเค้าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ยุ่ง

“ไอ้บ้า แล้วแฟนแกหล่ะแกจะทำอย่างไง อีกอย่างน้องเค้ามีพ่อมีแม่นะ แกทำอย่างนี้ไม่ได้”

“ผมไม่เคยมีแฟนแล้วอีกอย่างในเมื่อผมไม่ได้บอกว่าคบกับใครผมก็ถือว่าผมมีสิทธิ์ แต่ตอนนี้สิทธิ์ของผมมอบให้แก้วไปหมดแล้ว”

“เออรู้แล้ว แต่น้องเค้าจะรับสิทธิ์ที่แกมอบให้รึป่าวไอ้น้องบ้า งานใหญ่แน่คราวนี้”

“ไม่รับก็ต้องรับ ผมบอกแล้วว่าผมมีสิทธิ์”

“แล้วจะเอาไงต่อ”

“ไม่เอาไงก็เป็นแบบนี้ แล้วเมื่อกี้พี่บอกว่าเมียผมอยู่กับกิ่งเหรอ งั้นยืมโทรศัพท์หน่อยดิ” ตอบหน้าตาเฉย ไม่สนใจอาการคนเป็นพี่ชาย

“แกจะทำอะไร” ทั้งอึ้งทั้งงง นี่ไอ้น้องชายผมมันตั้งใจให้เรื่องเกิดขึ้นแต่แรกเลยใช้ไหม

“โทรหาเมีย เอาโทรศัพท์มา”

“แล้วแกไม่เอาโทรศัพท์แกหล่ะ”

“แค่กิ่งเห็นเบอร์ก็ไม่ให้คุยแล้ว เร็วดิ”

“เออ ......” ตอบแบบเซ็งๆก่อนจะยื่นโทรศัพท์ของตนส่งให้

“กดเบอร์ให้ด้วยดิ จำไม่ได้” หันบอกพี่ชายที่แสบไม่แพ้กัน ส่งให้กดเบอร์ที่ต้องการ

“เอ้า ..... จำได้แต่เบอร์เมียแกรึไงว่ะ” ปากไวกว่าความคิด ผมแค่อยากประชดมันก็แค่นั้น

“ใช่ ขอบคุณครับพี่ชาย” หันมาตอบพร้อมรอยยิ้มกวนๆ เห็นมันยิ้มอย่างนี้ผมก็โล่งแต่ก็อดห่วงแทนน้องแก้วไม่ได้ เฮ่อ! ไอ้โมะนะไอ้โมะ

---------------------------------------------------------