None

-----------------------------------------------
กว่าจะตื่นอีกครั้งก็สายของอีกวัน สะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะก้าวยาวเข้าห้องน้ำ ยืนมองสภาพตัวเองหน้ากระจกบานใหญ่ อยากรู้ความสัมพันธ์ของเพื่อนสนิทแสนรักกับพี่ชายแต่ก็ไม่กล้าถาม กลัวคำตอบที่ได้มันจะฆ่าเค้าให้ตายทั้งเป็น แต่ถ้าไม่ถามก็พะวงว่าความสัมพันธ์ลึกซึ้งถึงขึ้นไหน แล้วถ้าจะเป็นอย่างนั้นฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่าที่รัก
เอาวะวันนี้เป็นไงเป็นกัน .... ถ้าเป็นคนดีมา 5 ปีแล้วต้องเสียเธอไป วันนี้ก็ขอเป็นคนเลวแล้วได้เธอคืนมา .... จะแลกด้วยอะไรผมก็ยอม
-------------------------------------------
ใช้เวลาไม่นานในการอาบน้ำแต่งตัว ก่อนหยิบโทรศัพท์เครื่องใหม่แทนเจ้าเครื่องเดิมที่แตกกระจายจากน้ำตนเอง กดหาเบอร์คุ้นเคยที่ไม่ได้โทรหานานหลายเดือน ในเมื่อวันนี้เขาไม่มีงาน คนสวยก็คงไม่มีงานเหมือนกันในเมื่อ เมื่อคืนเลิกเกือบตีสาม ฟังเสียงเรียกรอสายอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงหวานของคนสวยแสนรัก
“สวัสดีโทโมะ สงสัยวันนี้ฝนฟ้าจะตกใหญ่แน่เลย โทโมะโทรหาแก้วได้” มือเรียวกดรับสายใจเต้นโครมคาม แน่แหละในเมื่อเค้าไม่ได้โทรหาเธอนานหลายเดือน จนคิดว่าตกลงปลงใจคบกับเพื่อนสาวที่มหาลัยไปแล้ว และด้วยเหตุนี้ถึงได้กล้าที่จะลองคุยกับพี่ชายคนสนิท
“พอดีอยากคุยด้วย ได้รึป่าว” บอกกลับเสียงทุ้มต่ำ แต่ใจกับเต้นตรงข้ามกับน้ำเสียง เต้นรัวเหมือนคนตีกลองและคงไม่แตกต่างกับเสียงหวานอีกฝั่ง
“เรื่องของหัวใจกับน้องกระดิ่งคนสวย แก้วไม่รับปรึกษานะ” เสียงหวานปนทะเล้น รู้ไหมยิ่งเธอพยายามทำเหมือนเดิมเค้ายิ่งทรมาน
“ไม่ใช่หรอก พอดีอยากถามอะไรหน่อยแก้วสะดวกหรือป่าวครับ”
“ได้สิ เพื่อนทั้งคนถามมาเลย” เลือกใช้คำว่า “เพื่อน” อย่างน้อยก็เป็นการย้ำให้เธอรู้ว่าตอนนี้เธอเป็นเพียงเพื่อนสนิทและอีกอย่างเธอก็มีพี่ชายคนสนิทอีกคน
เพื่อนอย่างนั้นเหรอ
“เพื่อนเหรออืม .... งั้นแก้วมาหาโทโมะที่คอนโดหน่อยได้ไหม คุยตอนนี้ไม่สะดวก”
“โอ้โห้ แสดงว่าเรื่องใหญ่แน่เลยแต่มันจะดีเหรอ ไม่กลัวน้องกระดิ่งว่ารึไง” ไม่ได้กลัวว่าใครจะมองว่าไม่ดีไม่งามเพราะเธอไม่ได้ขึ้นคอนโดเค้าเป็นครั้งแรกออกจะนัดเจอเพื่อนๆที่นั่นบ่อยด้วยซ้ำ แต่ที่บอกไปเพราะเกรงใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนของเพื่อนสนิทต่างหาก
“ไม่เกี่ยวครับ ตกลงแก้วจะมาไหม”
“อืม ก็ได้ๆ งั้นอีกไม่น่าเกินชั่วโมงเจอกัน แค่นี้นะบายจ่ะ”
“ครับ”
กดวางสายก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายพาดบ่าเดินหน้านิ่งลงไปด้านล่าง
----------------------------------
“โทโมะ วันนี้ไม่มีงานไม่ใช่เหรอ ลูกจะออกไปไหนนี่ก็จะสี่โมงเย็นแล้วนะลูก”
“พอดีมีเรื่องนิดหน่อย แม่ไม่ต้องเป็นห่วงโทโมะนะ ฝากบอกพ่อกับพี่ด้วยว่าวันนี้ผมเอารถไปแล้วผมขอนอนคอนโดนะครับ” บอกมารดาหน้านิ่ง ก่อนจะหอมแก้มซ้ายขวาและขอตัวเดินออกไป
“ขับรถดีๆนะลูกถึงแล้วโทรหาแม่นะ” ร้องตะโกนตามหลัง แต่ก็เท่านั้นคนเป็นแม่ได้แต่ส่ายเป็นห่วงกับอาการแปลกๆของเจ้าลูกชาย
--------------------------------------
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการเดินทาง แต่ป่านนี้เธอคงมายังไม่ถึง จอดรถใต้คอนโดหรูใจกลางเมืองก่อนจะเดินไปยังห้องที่ถูกตบแต่งแบบเรียบง่ายแต่เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน รวมไปถึงเสื้อผ้าที่บรรจุอยู่เต็มตู้ เพราะถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงใช้บ่อยถ้าวันไหนเลิกงานดึกๆ พวกเพื่อนตัวแสบรวมถึงเพื่อนสาวคนสนิทแสนรักก็จะใช้ห้องนี้เป็นรังนอนมาโดยตลอด เดินสำรวจความเรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังห้องนอนสีขาวสะอาดตาที่ตัดกับผ้าปูที่นอนสีเลือดนกตามแบบฉบับที่เขาชอบ นั่งบนเตียงครุ่นคิดถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิด ใบหน้านิ่งแววตาแฝงไปด้วยความกังวล คิ้วหนาขมวดและไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนคลาย เม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าหวานทั้งๆที่อากาศภายในห้องเย็นฉ่ำ ในเมื่อเลือกแล้ว ต้องไม่มีคำว่ากลัว ตอนนี้ก็เหลือแค่รอเวลาให้คู่กรณีอีกคนมา
-----------------------------------------
-----------------------------------------
นั่งถอดถอนหายใจรอสักพัก ก็ต้องตื่นจากภวังค์ ในเมื่อเสียงเคาะประตูห้องหรูดังก้อง คงมาแล้วคู่กรณีของผม เดิมหน้านิ่วไปเปิดประตู แล้วก็เป็นไปตามคาด สาวหน้าสวยยิ้มหวานส่งมาให้ แต่ไม่รู้ทำไมยิ่งเห็นผมยิ่งทรมาน
“รอนานไหม ขอโทษนะพอดีรถติดน่ะ”
“ไม่นานหรอก แก้วเข้ามาก่อน” ตอบเสียงเรียบ ไม่กล้าแม้แต่จะมองสาวตรงหน้า
“โทโมะเป็นอะไรรึป่าว สีหน้าไม่ค่อยจะดี ทะเลาะกับน้องระฆังเหรอ” ก้าวยาวเดินมานั่งบนโซฟารับแขกตัวโต เอ่ยถามเสียงหวานเจือรอยยิ้มบาง แต่ในใจหวั่นลึกๆ ทำไมต้องมารับรู้เรื่องราวความรักของเพื่อนสนิทก็ไม่รู้
“ป่าว ไม่ได้ทะเลาะ มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย” เดินมาหยุดนิ่งหน้าสาวสวยที่นั่งสบายบนโซฟา ยืนมองหน้านิ่ง สายตาฉายแววโกรธจัดในแบบที่เธอไม่เคยเห็น
“เรื่องอะไร ถ้าแก้วช่วยได้บอกมาเลยนะ เพื่อนกันนี่” ทุกถ่อยคำย้ำชัดเจนถึงความสัมพันธ์ ตอกย้ำทั้งตัวเองและชายหนุ่ม ในเมื่อเธอมีเค้าและเค้ามีผู้หญิงอีกคน ทางเดียวที่พอจะหยุดความคิดบ้าๆได้ก็มีแค่วิธีนี้เท่านั้น
“เรื่องแก้ว ......” เสียงขาดๆ หายๆ ใบหน้าหล่อไม่มีทีท่าว่าจะผ่อนคลาย แต่กับทวีความตึงเคลียดมากขึ้นเป็นเท่าทวี
“เรื่องแก้ว ..... เรื่องอะไรเหรอ” ทั้งอึ้ง ทั้งงง ไม่คิดว่าเรื่องของตนจะมีผลกระทบกับร่างสูงเช่นนี้
“ข่าว ..... เรื่องจริงใช่ไหม” ถามเสียงนิ่งแฝงความดุดัน ดวงตานิ่งฉายแววโกรธคาดคั้นคำตอบจับจ้องสาวตรงหน้า
“อ่อ มีทั้งจริงแล้วก็ไม่จริงอ่ะ แล้วทำไมต้องโกรธขนาดนั้นหล่ะ แก้วนะไม่ใช่น้องระฆังคนสวย” ตอบเสียงหวาน พยายามทำตัวให้เป็นปกติ แต่ก็อดตกใจกับอาการคนตรงหน้าไม่ได้ ถ้าเปลี่ยนจากแก้วเป็นน้องระฆังไอ้อาการตรงหน้าคงไม่ต่างกับคำว่า “หึง” แน่ๆ
“งั้นก็ตอบมา” ตะคอกใส่หน้าเสียงดังลั่น ก่อนจะกระชากร่างบางตรงหน้าเข้าหาตัว สายตาจับจ้องสาวตรงหน้าไม่คาดสายตา
“โทโมะ เป็นอะไร ปล่อยแก้วนะ แก้วเจ็บ” หน้าสวยบูดบึ้ง ทั้งเจ็บกับสิ่งที่เค้ากระทำ งงกับอาการที่เห็น โทโมะคนเดิมที่เคยรู้จักหายไปไหน มือเรียวเล็กพยายามผลักเพื่อให้หลุดจากการกระทำของคนตรงหน้า ทั้งเจ็บ ทั้งกลัวไปหมด
“ถ้าเจ็บก็ตอบมา .... ว่าไงห่ะ” ถามเสียงดุดัน ยิ่งหญิงสาวขัดขืนแรงกระทำยิ่งมากขึ้นเท่านั้น
“ก็บอกไปแล้วไง ว่ามีทั้งเรื่องจริงแล้วก็ไม่จริง เรื่องจริงคือแก้วไปกับพี่เค้าจริง ส่วนเรื่องไม่จริงคือแก้วไม่ได้เมา พอใจหรือยังแล้วอีกอย่างเรื่องนี้มันเรื่องส่วนตัว คนอื่นซึ่งรวมถึงเพื่อนสนิทไม่เกี่ยว” ตะคอกกลับเสียงดังไม่แพ้กัน มันจะมากไปแล้วกับแค่เรื่องของเธอกับพี่ชายคนสนิทจะอะไรกันนักหนา ทีเรื่องส่วนตัวของเค้ากับน้องระฆัง แก้วยังไม่เคยเข้าไปยุ่ง
“เรื่องส่วนตัวเหรอ ..... มีอะไรกับมันแล้วสิ” เอ่ยถามน้ำเสียงเย้อหยัน ก่อนจะกระชากร่างบางเข้าหาอกแกร่ง
สิ้นเสียง ทำเอาร่างบางเข่าอ่อนไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคเหยียดหยามเธอออกจากปากเค้า
“มันจะมากไปแล้วนะ นายเป็นอะไร แล้วอีกอย่างฉันจะมีอะไรหรือไม่มีอะไรกับใครมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย .... ปล่อย” ตะคอกกลับ หน้าแดงกล่ำอารมณ์โกรธส่งผลให้อยากไปจากห้องนี้ให้พ้นๆ กระชากตัวเองออกจากชายหนุ่มสุดแรง แต่ก็ไร้ผลเมื่อต้องถลาเข้าปะทะกับอกแกร่งคนตรงหน้าอีกครั้ง
“เดี๋ยวนี้เก่งขนาดนี้เลยเหรอแก้วใจ ใครสอน .... มันหล่ะสิ คงสอนกันมาดีสินะ ว่าแต่สอนเรื่องอย่างว่ากับเธอด้วยใช่ไหม ห่ะ” ตะคอกเสียงดังลั่น น้ำเสียงสายตาหยามเหยียดอย่างเห็นได้ชัด
“มันจะมากไปแล้ว” อะไรมันทำให้เค้าเปลี่ยนไปขนาดนี้ไม่รู้ ดวงตากลมโตแดงกล่ำพร้อมกับหยาดน้ำตาที่เจ้าตัวข่มไม่ให้รินไหล จ้องหน้ากลับไม่กลัวเกรง ตอบกลับคนตรงหน้าไม่ลดละ สิ้นเสียงหวานนิ้วเรียวก็ปะทะกับหน้าหล่อเต็มแรงส่งผลให้ใบหน้าเกลี้ยงเกลาหันไปตามแรงที่เธอกระทำ
มือแกร่งอีกข้างสัมผัสบริเวณริมฝีปาก รับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่เกิดจากฝีมือสาวในอ้อมกอด
“หึ หึ เก่ง เก่งมากแก้วใจ งั้นช่วยเก่งให้ตลอดหน่อยแล้วกัน อยากรู้นักว่ามันสอนอะไรเธอบ้าง ช่วยแสดงให้ดูหน่อย” ทั้งน้ำเสียง ทั้งการกระทำไม่สะทบสะท้าน กระชากร่างบางเดินลิ่ว เปิดประตูห้องนอนเต็มแรงก่อนจะเหวี่ยงหญิงสาวเข้าไปอย่างไม่ใยดี ปิดประตูเสียงดังสะนั่น ก้าวเท้าช้าๆ เดินเข้าหา ใบหน้านิ่งโกรธจัด ส่งผลให้ร่างบางที่กองอยู่บนพื้นกระเถิดถอยหนี สายตาคู่สวยแสดงอาการกลัวกับคนตรงหน้าอย่างชัดเจน
-------------------------------------------------