None

-----------------------------------------
แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่พวกเค้าต้องเข้าบริษัทเพื่อซ้อมร้องซ้อมเต้น แต่มาถึงก็ต้องเจอกับเรื่องวุ่นวายที่ทำให้เฮียกับซ้ออยู่นิ่งไม่ไหวเรียกประชุมให้วุ่น
“ป๊อป แกว่าวันนี้มันวุ่ยวายไปรึป่าวว่ะ” เสียงหนุ่มหน้ายาวเอ่ยถามบอสใหญ่ของวง ที่ดูจะงงกับเหตุการณ์ไม่ต่างกัน
“เออว่ะ ทำวุ่นวายแล้วดูหน้าแต่ละคนข้าว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ” กล่าวตอบก่อนจะเดินกอดคอเพื่อนขี้สงสัยลากเข้าห้องซ้อม เพราะไอ้เพื่อตัวดีเผลอไม่ได้เดี๋ยวแอบหนี
เข้ามาในห้องก็ต้องตกใจกับภาพเบื้องหน้าเมื่อ เห็นเพื่อนหนุ่มหน้าบูดบึ้ง ที่นั่งมองไอโฟนของตนแตกกระจายอยู่กลางห้อง ดูจากสีหน้าก็รู้ว่าอารมณ์โกรธที่แม้แต่เพื่อนร่วมวงก็ไม่เคยเห็น
----------------------------------------------
ยืนลังเล ปรึกษากันอยู่นานไอ้กลัวก็กลัว แต่ห่วงมันมากกว่า สุดท้ายได้ข้อสรุปค่อยๆเดินเข้าไปนั่งประกบคู่หนุ่มหล่อ
“โทโมะ แกเป็นอะไรว่ะ แล้วทำไมไอโฟนแกกระจ่ายอย่างนั้น” เสียงหนุ่มหน้ายาวถามติดๆขัดๆ ทั้งกลัวอารมณ์มัน ทั้งห่วงกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“นั่นสิโทโมะ แกมีอะไรบอกพวกเราได้ ถ้าพวกเราช่วยได้พวกเราเต็มที่ว่ะ” มือหนาตบบ่าชายหนุ่มให้กำลังใจทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ช่วยเหรอ .... ช่วยได้เหรอ ขอบคุณนะไอ้ป๊อป ไอ้เขื่อน แต่ถ้าแกจะช่วยปล่อยข้าไว้อย่างนี้สักพัก อยากอยู่คนเดียว” บอกกลับเสียงดุดัน สายตาจับจ้องไอโฟนที่แตกกระจ่ายกลางห้อง ไม่แม้แต่จะหันมามองเพื่อนด้านข้าง
“เห้อไอ้โมะ เออเอาไง้ก็ได้ แต่ก่อนพวกข้าจะออกไป แกเป็นอะไรช่วยอธิบายก่อนได้ป่าว” ไอ้กลัวก็กลัวแต่ก็ยังห่วงมันมากกว่า เขื่อนไม่สนอะไรแล้วมันจะกระแทกปากก็ยินดี ขอรู้อย่างเดียว ใครทำเพื่อนผมเป็นบ้าขนาดนี้
“นั่นสิไอ้โมะ บอกพวกเรามาเถอะ” เอาวะไหนๆ ไอ้เขื่อนเปิดงั้นป๊อปก็เอาด้วย ถึงจะโดนมันต่อยก็ยอม
หันมองหน้าคนถาม แววตาโกรธ ดวงตาแดงกล่ำน้ำตาลูกผู้ชายคลอดวงตาคู่สวย เพียงแต่เจ้าตัวเลือกที่จะกักไม่ให้มันไหลออกมาก
“อยากรู้เหรอ อยากรู้ก็อ่านซะ .... โธ่เว้ย!” ตะคอกเสียงดังลั่น โยนหนังสือพิมพ์ลงตรงหน้า หุนหันลุกขึ้น เตะขวดน้ำที่วางอยู่ด้านข้างกระจาย รีบเดินออกไปไม่หันมาสนใจคนด้านหลัง ก็รู้ว่ามันผิดแต่อารมณ์อย่างนี้ขออยู่คนเดียวไม่ได้รึไง แล้วจะย้ำอะไรกันนักหนา
------------------------------------
สองหนุ่มนั่งงงตัวเปียก ไม่ได้โกรธกับไอ้เพื่อนตัวแสบแต่ งงมากกว่า รีบตะครุบหนังสือพิมพ์ตรงหน้ามาอ่าน แล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อรู้ว่าสาเหตุของเหตุการณ์วุ่งวายทั้งหมดวันนี้เกิดจากข่าว
“พี่ชาย พาน้องสาว เที่ยวผับ เปล่ากินเหล้าเมาเละ ยันคุมเข้ม และเมื่อน้องสาวคนพิเศษ ถูกหามส่งโรงพยาบาล......”
แล้วก็เกิดอาการเดียวกันกับคนทั้งบริษัท รีบคว้าไอโฟนคู่ใจโทรหาแฟนสาวของทั้งคู่ ทั้งงง ทั้งโกรธ ในเมื่อเพื่อนสาวจอมห้าวที่เป็นเพื่อนกันมา 5 ปี ไม่มีแม้แต่ข่าวเสียหายแต่นี่อะไรคบกับ ... ไม่ทันไรดังเลยแล้วมันจะดีกว่านี้ถ้าจะดังในเรื่องดีๆ ไม่ใช่เรื่องแบบนี้
“ฟางเห็นข่าวแล้วใช่ไหม แก้วเป็นไงบ้าง” เสียงร้อนรนรีบถามแฟนสาว ยังไม่ทันทักทาย
“คะฟางเห็นข่าวแล้ว ตอนนี้อยู่กับแก้ว” ตอบแฟนหนุ่มเสียงเรียบ กังวลกับเรื่องที่เกิด
“แล้วแก้วเป็นอย่างในข่าวหรือป่าวครับ”
“ฟางถามแล้ว แต่แก้วบอกว่าไม่ได้เมาคะไปเที่ยวกันจริงแต่ไปหลายคน”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีครับ เพราะไอ้โมะตอนนี้มันบ้าไปแล้ว”
“ตายแล้ว โทโมะเห็นข่าวแล้วเหรอ” เสียงหวานตกใจ กับสิ่งที่ได้ยิน ในเมื่อรู้อยู่ว่าขนาดแค่ข่าวพี่ชาย น้องสาว เพื่อนแฟนหนุ่มยังแทบไม่มีรอยยิ้ม และยิ่งข่าวนี้โอ้ยฟางไม่อยากจะนึก
“เห็นแล้วอาระวาทไปแล้วครับ แต่แก้วไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”
“คะตอนนี้นอนพักอยู่ งั้นฝากป๊อปดูโทโมะด้วยนะเดี๋ยวฟางดูแก้วเอง”
“ครับ”
กดวางสายก่อนจะหันมองเพื่อนหนุ่มหน้ายาวคงได้คำตอบไม่แพ้กัน ถอนหายใจเฮีอกยาวก่อนจะรีบลุกตามหาไอ้เพื่อนตัวดีที่เดินออกไปก่อนหน้า
------------------------------------------