C H A N G E .

 
CHANGE
 
            วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงเลิกเรียน ร่างสูงหยิบกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้วหยิบข้าวของบนโต๊ะใส่ในกระเป๋า 
 
“ไอป๊อป ฟางของกูเป็นไงบ้างวะ” เขื่อนเดินเข้ามาประชิดตัวเพื่อนรัก ก่อนจะมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้น
 
“ไอสัส!ฟางเขาเป็นของมึงเมื่อไหร่วะ!ฟางคนสวยเป็นของกูต่างหากล่ะ!” โทโมะตบหัวเขื่อนเพื่อนสนิทให้จำใส่หัว ว่าหญิงสาวน่ะเป็นของเขาไม่ใช่ของมันเสียหน่อย
 
“ฟางเขาบอกมึงหรอไอโมะ!เธอทั้งสวย น่ารักแบบนั้นน่ะเหมาะกับกูที่สุด!” เขื่อนยังคงไม่ยอม
 
“อย่างน้อยกูก็ดีกว่ามึงแล้วกันไอเขื่อนแตก!”
 
“มึงพอทั้งคู่ไอสัส!จะอะไรนักหนาวะ” ป๊อปปี้เป็นคนตัดบททั้งสองขึ้น ก่อนจะนำกระเป๋าเป้พาดบ่าไว้ แล้วเดินแทรกโทโมะและเขื่อนออกไป
 
 
            และเมื่อป๊อปปี้เดินออกไป เขื่อนและโทโมะต่างมองหน้ากันแล้วกระตุกยิ้มอย่างรู้งาน ก่อนจะหัวเราะในลำคอ มันนานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เห็นป๊อปปี้อารมณ์แบบนี้
 
 
“มันกำลังหวงฟางป่าววะมึง” โทโมะวางแขนไว้บนไหล่อีกคนก่อนจะเอ่ยขึ้น
 
“หึ แต่ที่กูรู้เนี่ยมันทั้งหึงทั้งหวงเลยว่ะ มึงไม่เห็นหรอตอนเรียนมันสนใจอาจารย์ซะที่ไหน เอาแต่นั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่างอย่างกับเล่นเอ็มวีดราม่า..แล้วดูตอนเลิกเรียนมันเคยรีบกลับบ้านหรอวะ..ไม่เคย” โทโมะยกยิ้มน้อยๆ ก่อนเขื่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย
 
“กูว่าคู่นี้มันชักจะยังไงๆอยู่นะ” ทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมเพรียงกัน อาจเป็นเพราะความรู้สึกบางอย่างที่มากระทบต่อจิตใจทั้งสองทันทีที่เห็นเพื่อนสนิทรู้สึกหวงใครบางคน..และเขาคิดว่าคนๆนั้นอาจจะเป็นฟางก็ได้
 
 
 
            ป๊อปปี้เดินออกมาจากโรงเรียนก่อนจะเดินกลับบ้านตามปกติ หากแต่วันนี้เขากลับบ้านเร็วกว่าปกติแค่นั้น เขาก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงอยากกลับบ้านแต่จิตใต้สำนึกมันกลับบอกเขาอย่างนั้น ร่างสูงสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออก ความคิดที่ว่าบางทีเขาอาจจะเป็นห่วงฟาง เพราะหลังจากที่ฟางเข้าห้องพยาบาลไปสักพัก อาจารย์หมอก็โทรมาบอกเขาว่าคนตัวเล็กรู้สึกตัวแล้วและกำลังจะพากลับบ้าน
 
 
 
 
 
 
            จะแปลกไหมถ้าเขาอยากกลับบ้านเพื่อมาเจอ…ผู้หญิงคนนั้น
 
 
 
 
            ไม่นานนักป๊อปปี้ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าบ้านของตัวเอง วันนี้คงจะแปลกหน่อยที่ไม่มีคนมารับหน้าบ้านแล้วส่งเสียงดังน่ารำคาญเขา ร่างสูงเดินเข้ามาในบ้านที่ไม่เหมือนเดิม..แน่สิ ปกติบนโต๊ะอาหารจะมาอาหารของโปรดเขาตั้งไว้นี่ หากแต่วันนี้มันกลับไม่มีเลยแม้แต่น้อย
 
 
            ป๊อปเดินขึ้นบันไดเตรียมจะขึ้นห้องอย่างเช่นเคย ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องตัวเอง แต่สายตากลับจดจ่อกับห้องข้างๆ เขาหันกลับมายังห้องตัวเองแล้วหมุนลูกบิดเตรียมจะเปิดเข้าห้อง แต่แล้วความคิดพลันก็กลับเสียอย่านั้น ร่างสูงเดินไปห้องข้างๆแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ไม่ได้ล็อคกลอน
 
            สิ่งที่เห็นตรงหน้ามันก็ทำให้ใจกระตุกเล่นๆ ร่างเล็กที่กำลังนอนห่มผ้าอยู่ในตอนนี้กำลังมีอิทธิพลต่อจิตใจของเขาอย่างนั้นหรอ
 
 
“….” ร่างสูงเดินตรงไปยังเตียงของคนป่วยก่อนจะหยุดแล้วทำสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำมาก่อน..
 
 
 
 
 
            แตะหน้าผากเพื่อวัดอุณหภูมิของคนตรงหน้า…
 
 
 
 
 
“ตัวร้อนนี่หว่า..” ป๊อปปี้ชักมือกลับแทบไม่ทัน
 
 
            สองขาเตรียมก้าวไปหยิบผ้าชุบน้ำอุ่นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะทำไปทำไม…
 
“ไม่ๆ นี่กูกำลังเป็นเชี่ยไร” เมื่อคิดได้ สองขาก็หมุนตัวทำท่าจะออกจากห้องถ้าไม่ติดตรงที่..
 
“แค่ก! แค่ก!” เสียงไอของคนข้างหลังเรียกสติให้เขาต้องรีบหันกลับไปหาทันทีที่ได้ยินมัน
 
“ฟาง…” ป๊อปปี้ทำท่าจะเดินเข้าไปหาคนบนเตียงที่กำลังพยายามฝืนตัวเองลุกจากเตียงแต่กลับโดนปฏิเสธ
 
“ม..ไม่ต้อง ฉันไม่เป็นไร แค่ก!” ร่างเล็กตะเกียกตะกายลุกจากเตียงให้สำเร็จแต่ก็..ไม่
 
 
ผลุ่บ!!
 
“เห้ย!” 
 
            ด้วยความที่ป๊อปปี้เป็นคนเดียวที่สามารถช่วยฟางในตอนนั้นได้ เขาจึงไม่รอช้า…ร่างสูงถาโถมเข้าไปหาอีกคนแล้วประคองไว้ในอ้อมอกอย่างแนบชิด…
 
“….”
 
“…”
            ทั้งคู่สบตากันอยู่อย่านั้นโดยไม่มีใครได้เอ่ยปากอะไรออกมา…มันกำลังมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ทั้งสองไม่อยากละออกจากกัน…
 
 
 
 
            ความทรงจำ….ในอดีต
 
 
 
 
“ป๊อป” แต่ก็เป็นฟางที่ยอมขัดใจตัวเองเสียดื้อๆ
 
“แฮ่ม!” ป๊อปปี้ยอมปล่อยฟางอกจากตัวเองแล้วแหงนมองไปทางอื่น
 
“ขอบใจ” ร่างเล็กบอก
 
“อวดเก่ง”
 
“เห๋???”
 
“เธอคิดว่าเธอเป็นใครห้ะ? คิดว่าตัวเองเก่งไปซะทุกอย่างรึไง? แล้วคิดว่าทำแบบนี้แล้วฉันจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมงั้นสิ?”
 
 
“....”
 
“หึ ฉันบอกเธอไว้ก่อนเลยนะ ว่าฉันจะไม่ใช่คนๆคนเดิมอีกต่อไปแล้ว…เธอเลิกพยายามซะเถอะ” ป๊อปปี้พูดหน้านิ่งแล้วพูดกระแทกกระทั้น
 
“พูดจบแล้วใช่มั๊ย?” อีกคนถามกลับ
 
“…อะไรของเธอ”
“งั้นนายฟังฉันบ้าง”
 
 
“….”
 
“ข้อหนึ่ง ฉันไม่เลิกล้มความพยายามนี้เด็ดขาด ไม่ว่านายจะขับไสไล่ส่งฉันยังไง ฉันก็ไม่ไป!” ฟางเดินตรงเข้าไปใกล้ป๊อปปี้ก้าวนึง
 
 
“…”
 
“ข้อสอง นายจะด่าว่าฉันอีกกี่ครั้งกี่ประโยคกี่พยางค์ก็เรื่องของนาย..เพราะฉัน…ไม่ฟัง!” ร่างเล็กเดินไปอีกก้าวจนป๊อปปี้ต้องค่อยๆถอยหลัง..
 
“…”
 
“ข้อสาม ถึงฉันจะอายุเท่าๆกับนาย!แต่ยังไงฉันก็เกิดก่อน!เพราะฉันนั้น ถือว่าฉันเป็นพี่นาย! นายควรจะเชื่อฟังฉัน!” ฟางเดินไปอีกก้าว..ป๊อปปี้ก็ถอยไปอีกก้าว…
 
“….”
 
“ข้อสี่ ฉันจะทำทุกทางให้นายกลับมาเป็นคนเดิมไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม!” ฟางเดินตรงเรื่อยๆจนอีกคนเองก็เริ่มลำบากกับการเดินถอยหลัง..
 
“…”
 
“นายเลิกทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจสักทีจะได้มั๊ยห้ะ ฉันไม่รู้ว่านายคิดบ้าอะไรแต่ที่รู้ๆเนี่ย..มันไม่ใช่เรื่องดีอยู่แน่…”  ร่างเล็กยังคงเดินต่อไป ร่างสูงก็ถอยหลังต่อไป..โดยสายตายังคงจับจ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย
 
“….”
 
“ข้อสุดท้าย..ผู้หญิงในความทรงจำของนาย…ฉันจะลบมันเองป๊อปปี้” ว่าจบร่างเล็กก็ผลักคนตรงหน้าชนผนังในที่สุด ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องไป
 
            ป๊อปปี้มองแผ่นหลังบางที่ค่อยๆลับสายตาไปจากบานประตู ร่างสูงหันหน้ากลับมาที่เดิมแล้วครุ่นคิดอยู่อย่างนั้น แววตาที่ดูจริงจังเมื่อครู่ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าฟางจะเอาจริง แต่การที่เธอมาทำแบบนี้กับเขา มันก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย
 
 
 
 
            เหนื่อยเปล่าๆ… 
 
 

 
ใครว่าสั้นขอเสียง!อยากได้ยาวๆต้องเม้นนนนะเค้อะ!
ตกลงใครกลัวใครกันแน่? งงตรงไหนก็เม้น ไม่เข้าใจก็เม้น ให้กำลังใจเรต์ได้ด้วยการเม้น
เอาตรงๆเม้นเถอะขอร้อง 
 
ถ้าไม่เม้นก็ช่วยโหวตตตต หรือถ้าทั้งโหวตทั้งเม้นแล้วก็ช่วยเก็บไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกคนด้วยครัช คริคริ