C H A N G E .
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.13 น.
แก้ไขเมื่อ 25 กันยายน พ.ศ. 2558 21.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9) เช้งค์เก้า
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
CHANGE
ฟางเดินลงมาจากชั้นสอง ร่างเล็กเร่งฝีเท้าของตัวเองก่อนจะตรงไปในห้องน้ำ แล้วปิดกลอนประตู เมื่อประตูถูกล็อคกลอน ร่างเล็กก็หันหน้ากลับมามองตัวเองในกระจกที่อยู่ตรงหน้า ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ฟางมองหน้าตัวเองแล้วนึกสมเพช ทั้งๆที่เธอพยายามทำเพื่อป๊อปปี้ทุกอย่าง แต่หมอนั่นไม่เข้าใจเธอเลยสักนิด เห็นความพยายามของเธอเป็นอะไร
“แค่กๆ ไอบ้า! นายมันบ้าที่สุดป๊อปปี้!”
เสียงไอยังคงเล็ดลอดออกนอกประตูห้องน้ำ มันดังจนคนที่อยู่ด้านนอกได้ยิน ป๊อปปี้ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงมายืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำนี้ ร่างสูงกระตุกยิ้มกับคำพูดของคนตัวเล็กที่ดังออกมา ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าฟางพยายามเปลี่ยนเขา แต่ยังไงจิตใต้สำนึกของตัวเองมันบอกว่าป๊อปปี้ลืมมายด์ไม่ได้..
ตกดึกภายในห้องฟาง ร่างเล็กเอนตัวลงนอนกับฟูกเตียงหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองปวดหัวจี๊ดขึ้นมาก็เผลอสระผมไปตอนเป็นไข้แบบนี้นี่นา คนตัวเล็กนวดขมับตัวเองแก้ปวด หากแต่อาการก็ไม่ได้ดีขึ้นมาเลย
ฟางยันตัวเองขึ้นจากเตียงก่อนจะตัดสินใจเดินออกไปนอกห้อง แล้วค่อยๆปิดประตูเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดังเกรงว่าจะรบกวนคนข้างห้อง ยิ่งตอนเย็นก็ทะเลาะกันอยู่เดี๋ยวจะเกิดเรื่องขึ้นอีก เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่างคนตัวเล็กก็เดินตรงไปยังห้องครัวแล้วเปิดไฟขึ้น
“ทำไมปวดหัวอย่างนี้เนี่ย” ฟางหยิบถุงยาที่อยู่ในตู้มา ก่อนจะใส่มันในปากแล้วกินน้ำตามไปทีหลัง เมื่อกินเสร็จคนตัวเล็กก็เก็บเข้าที่ เตรียมที่จะเดินออกไป แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
“ ทำอะไร”
และเมื่อฟางหันกลับไปก็พบอีกคนฝ่ายที่ยืนกอดอกมองเธอตาเดียว คนตัวเล็กถอนหายใจนึกว่าใครเสียอีก
“ป๊อป”
“ฉันถามว่ามาทำอะไรดึกดื่นแบบนี้ห้ะ” ป๊อปปี้เลิกคิ้วถาม ถ้าเขาไม่ได้ยินเสียงประตูห้องของคนตัวเล็ก เขาก็คงไม่ต้องเดินมาดูแบบนี้
“คือฉัน..ปวดหัวนิดหน่อย” ฟางพูดแล้วกุมขมับตัวเอง
“ปวดหัว?..” ร่างสูงมองดูคนตัวเล็กก่อนจะเห็นต้นเหตุว่าทำไมเธอถึงปวดหัวแบบนี้ เมื่อเห็นผมที่เปียกๆนั่น
“ฉันเลยลงมากินยาน่ะ แล้วนาย..”
“ฉันก็นึกว่าโจรน่ะสิถามมาได้” พูดไปงั้นแหละ ความจริงก็นึกเป็นห่วงคนตัวเล็กก็แค่นั้น แต่จะให้เขาบอกไปน่ะหรอว่า ‘ฉันเป็นห่วงเธอ’ เห่อะ ไม่มีทางแน่..
“ไม่ต้อง..เป็นห่วงหรอก งั้นฉันขอ..ตัวนะ” ฟางพูดตะกุกตะกักเมื่อภาพตรงหน้าเริ่มมัวๆ คนตัวเล็กเลยส่ายหัวเรียกสติให้กลับมา แต่ภาพตรงหน้ามันก็เบลอไปหมด
“นี่..” เสียงป๊อปปี้ดังขึ้นแต่มันก็ยิ่งทำให้อีกคนเจ็บจี๊ดที่หัว ก่อนที่ร่างเล็กจะทรุดลงไป
“…”
“ฟาง! นี่เธอ!” ป๊อปปี้รีบเข้าไปประคองร่างเล็กแทบจะทันที ฟางยังไม่หมดสติแค่หน้ามืดเท่านั้น ถึงอย่างนั้นก็ยิ่งทำให้อีกคนเป็นห่วง
“ฉัน..ไม่เป็นไร” ฟางพูดเสียงแหบ
“ไม่ต้องอวดเก่ง! เธอไม่ไหวแล้วฟาง” ป๊อปพูดจบก็ซ้อนมือใต้ขาทั้งสองข้างของอีกคน ก่อนจะค่อยๆอุ้มคนตัวเล็กแนบไว้กับอก
“ปล่อยป๊อ…”
“หยุดพูดซะที! ไม่ไหวแล้วยังจะปากดี เธอนี่มัน..”
“เข้าใจแล้ว ฉันไม่พูดก็ได้” ฟางว่าจบก็แนบศีรษะไว้กับอกแกร่ง ส่งผลให้อัตราการเต้นของหัวใจร่างสูงเต้นเร็วจนผิดปกติ
ป๊อปปี้ไม่อยากคิดอะไรให้ปวดหัว ร่างสูงพาคนตัวเล็กออกจากห้องครัวแล้วอุ้มขึ้นไปบนห้อง ระหว่างทางฟางคงไม่รู้หรอกว่าตอนนี้หัวใจของเขามันกลังเต้นแรงแค่ไหน หรือไม่ก็อาจจะรู้แล้วก็ได้
“ป๊อป นายเป็นอะไรรึเปล่า แค่กๆ” ร่างเล็กถามขึ้นทันทีที่ร่างสูงอุ้มเขามาจนถึงในห้อง
“ทำไม”
ตึง!
“ก็..!!!” ไม่ทันได้เอ่ยประโยคต่อมา ร่างทั้งสองก็ล้มลงไปกับเตียง เมื่อป๊อปปี้ไม่ทันได้ระวังไปเตะขอบเตียงเสียอย่างนั้น
เมื่อสายตาของทั้งคู่สบกันอีกครั้ง หากแต่ครั้งนี้มันใกล้กว่าครั้งไหนๆก็กลายเป็นว่าป๊อปกำลังคร่อมฟางอยู่… ร่างสูงก้มมองหน้าของฟางที่มองเขาเช่นกัน เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้ของเขามันเรียกว่า รู้แค่ว่าหัวใจเต้นแรงและความรู้สึกที่ไม่อยากละสายตาจากดวงตาตรงหน้าเลยสักนิด
“เธอ..จะพูดว่าอะไร” ถามขึ้นทั้งๆที่หน้ายังคงใกล้จนจมูกเกือบจะแตะกัน
“ก็หัวใจนาย..มันเต้นเร็วมากเลยอ่ะ”
“….”
“นาย..ไม่สบายรึเปล่า” ฟางถามทั้งๆที่พูดแทบจะไม่ออกเสียง
“ฉันเหนื่อย…เธอตัวหนักยิ่งกว่าช้างสามเชือกแบบนี้จะไม่ให้เหนื่อยเลยรึไง” ก็พูดๆไปเท่าที่จะคิดได้แหละหว้า
เขาก็ไม่รู้จะตอบยังไง…เพราะเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้…แต่มันคงไม่ใช่ความรักแบบนั้น..เขาอาจจะแค่หวั่นไหวไปบ้าง แต่ป๊อปปี้ก็คิดมาตลอดว่าตัวเองมีหัวใจเพื่อมายด์แค่คนเดียวเท่านั้น
“บ้า…นายนี่มันพวกกวนประสา…ชัด..” ฟางอ้าปากว่าต่อ แต่แล้วกลับกลายเป็นเสียงลมหายใจที่ถี่มากขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับเปลือกตาที่ปิดลงอย่างช้าๆของฟาง..
“หึ พูดมากชะมัด…” อีกคนมองดูใบหน้าที่อยู่ใต้ร่างเขาในตอนนี้โดยไม่กระพริบตาสักนิด
ไม่ว่ากี่ครั้งที่ป๊อปปี้ต้องแอบมองดูฟางแล้วมันก็มักจะทำให้เขายิ้มเสมอ…แต่มันก็เป็นแค่ภาพในอดีตไปเสียแล้ว…เพราะเขาคนนั้นกับคนนี้มันคนละคนกัน..แม้ฟางจะพยายามมากแค่ไหนแต่เขาก็มั่นใจไม่ได้เลยว่าจะเปลี่ยนความรู้สึกจากมายด์ได้รึเปล่า…
ร่างสูงลุกจากร่างของฟางแล้วยกคนตัวเล็กอีกครั้งวางลงบนเตียงให้หลับในท่าที่สมควร…จากนั้นก็ห่มผ้าห่มให้อย่างสุภาพบุรุษ…
“ราตรีสวัสดิ์…ฟาง” สองขายาวก้าวออกจากห้องหลังตัวเองได้จัดการกับคนตัวแสบเรียบร้อยแล้ว
-CHANGE-
เช้าวันหยุดป๊อปปี้อยู่ในชุดบ้านเมื่อเสร็จแล้วเดินออกจากห้อง หากแต่วันนี้ไม่เหมือนอาทิตย์ที่ผ่านมากลิ่นอาหารโรยรินมาแตะจมูกร่างสูง เขาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ก่อนจะก้าวขายาวๆเดินลงไปชั้นล่างสิ่งแรกที่พบคืออาหารหลายอย่างที่รายล้อมอยู่รอบโต๊ะ
“ตื่นแล้วหรอป๊อป นี่อาหารวันนี้น่ากินมั้ยล่ะ” ฟางยิ้มแล้วเชิดอกด้วยความภูมิใจ
“เธอทำอะไร”
“อ้าว!ก็ทำอาหารเช้าให้นายไง ตั้งแต่ฉันไม่สบายอ่ะ นายก็อดกินอาหารอร่อยๆของฉันไปเลยนะเนี่ย วันนี้เลยกะจะทดแทนหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา” ฟางเอ่ยขึ้น
“ฉันไม่เคยบอกสักครั้งว่าอาหารของเธออร่อย”
“นี่! ฉันรู้ว่าฝีมือของฉันเนี่ยไม่มีใครมาแทนที่ได้หรอก..” อีกคนเอ่ยชมตัวเองแล้วยิ้มน้อย หากแต่รอยยิ้มของฟางตอนนี้กลับส่งผลให้อีกคนหวนนึกถึงใครอีกคน
“ป๊อปปี้วันนี้ฉันทำอาหารให้นายกินเป็นคนแรกเลยนะ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้านั่น เรียกรอยยิ้มของร่างสูงเป็นอย่างดี
ป๊อปปี้เดินเข้าโอบรอบเอวของหญิงสาวก่อนจะโน้มหน้าลงจูบร่างเล็กที่ปิดเปลือกตาลง มันทำให้เขารู้ว่ารอยยิ้มนี้คงเป็นรอยยิ้มที่สวยที่สุดของมายด์
“ป๊อป นายสัญญากับฉันหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ มีอะไรหรอ” ร่างสูงถามก่อนจะวางคางไว้บนบ่าเล็กนั่น
“นายห้ามยิ้มแบบนี้กับใครนอกจากฉันได้ไหม ฉันไม่อยากให้ใครเห็นรอยยิ้มของนายเลยอ่ะ” ร่างเล็กพูดแล้วทำหน้าบูด
“นึกว่าเรื่องอะไร..ได้อยู่แล้วครับ ฉันจะยิ้มให้เธอคนเดียว”
“ปากหวาน” มายด์ยกนิ้วชี้แตะปากแฟนหนุ่ม ก่อนจะเกิดเสียงหัวเราะขึ้น อย่างมีความสุข
ภาพในอดีตย้อนกลับมาหลอกหลอนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ป๊อปปี้กำมือตัวเองแน่น เขาจำต้องเบี่ยงหน้าไปทางอื่นเมื่อมองหน้ฟาง
“ป๊อป” ร่างเล็กเรียกชื่อร่างสูง แต่กลับไม่มีการตอบสนองอะไรนอกจากเขาจะเดินออกจากตรงนี้ไป
“เดี๋ยวสิ! นายเป็นอะ..” ฟางวิ่งเข้าไปรั้งแขนร่างสูงไว้อย่างเร็ว หากแต่ร่างสูงกลับสะบัดมือฟางออกอย่างแรง ไม่พอแค่นั้นเขายังผลักคนตัวเล็กให้ออกห่างอีกด้วย
“ออกไปให้ห่างจากฉัน!” ว่าจบป๊อปปี้ก็เดินออกจากบ้านไป ทิ้งไว้ให้ฟางยืนนิ่งอยู่กับที่ มองดูแผ่นหลังของร่างสูงที่ค่อยๆหายไปทีละนิด
“เป็นอะไรของเขา” ฟางเกาหัวตัวเองด้วยความสงสัย เมื่อตอนลงมาก็ยังดีๆอยู่เลย..แล้วทำไมจู่ๆถึงโมโหขนาดนั้น
คนตัวเล็กก็ได้แต่มองดูอาหารบนโต๊ะ…คงเหลืออีกตามเคยแหง่ๆ
ป๊อปปี้เดินออกมาสูดอากาศยังนอกบ้าน…ทำไมนะ ทำไมเขาถึงไม่ลืมมายด์ได้สักที ทั้งๆที่คิดไว้แล้วว่าจะพยายามให้ถึงที่สุด…แต่ในทุกความทรงจำของป๊อปปี้กลับมีแต่มายด์ซะได้นิ
“บัดซบ” ป๊อปปี้พ่นควันบุหรี่ออกจากปากอย่างเหลืออด ในทุกครั้งที่เขานึกถึงมายด์ก็มักจะสูบบุหรี่เพื่อลดความเครียด..มันเหมือนกับการปลดปล่อย
แต่สำหรับใครบางคน..มันไม่ใช่แบบนั้น
“นี่! นาย!” ฟางบีบจมูกตัวเองเหมือนต้องการกักกั้นกลิ่นไม่ให้ต้องสูดดมมันเข้าไป
“อะไร”
“นี่นายสูบบุหรี่หรอ?!!” เธอแทบจะคลั่งตายก็ตอนนี้แหละ!
“อือ”
เมื่อฟางได้ยินก็ถึงกับช็อก ไม่คิดเลยว่าป๊อปปี้คนนี้จะสูบบุหรี่…เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ ฟางทนไม่ไหวถ้าหากเห็นอีกคนต้องมาทำเรื่องบ้าๆนี่
ร่างเล็กไม่อยู่เฉยเข้าคว้าเอาบุหรี่ที่ร่างสูงคาบอยู่ออกจากปากแล้วทิ้งมันลงพื้นหน้ำซ้ำยังเอาเท้าเหยียบจนบดละเอียดไม่เหลือซากอย่างไม่แยแส
“เธอ!”
“ใครสั่งใครสอนให้นายสูบบุหรี่ห้ะป๊อป! ไม่รู้รึไงว่ามันไม่ดี!” ฟางใจแทบสลาย…ให้ตายเถอะ! เธอเกลียดมันที่สุด
“เธอจะมายุ่งกับชีวิตของฉันทำไมนักหนา!”
“แล้วการที่นายทำแบบนี้คิดว่ามันถูกแล้วหรอ! ป๊อปปี้ที่ฉันรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้!”
“หึ ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละวะ! ถ้าเธอทนไม่ได้…ก็ไปซะ”
ตกลงป๊อปมันจะดีไม่ดีวะแกรรรร สงสารฟางกันเน้อออ ทนมาได้ยังไงไดเด็กไม่เอาไหนเนี่ย!!
ยังไงก็ช่วยให้กำลังใจฟางได้ด้วยการเม้น อยากด่าป๊อปปี้ก็เม้น อยากอ่านก็เม้น! นะฮร้าาา
ง่ายๆนะไรต์รอ>>เม้น<<นะแจ้ะ!
ช่วยเม้น โหวต กดติดตาม และแนะนำกันด้วยเด้อออ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
