C H A N G E .

 
 
“ต่อจากนี้…เธอไม่ต้องเข้ามาจุ้นจ้านที่บ้านฉันอีก!”
 
“……” ฟางนิ่งเงียบอย่างใจหาย…เหมือนป๊อปปี้กำลังจะไล่เธอออก
 
            เหมือนหัวใจถูกมีดกรีดอย่างแรงจนมันปวดหนึบไปหมดทั้งเรื่องของคนตรงหน้าและเรื่องของใครอีกคน...  ป๊อปปี้ค่อยๆปล่อยข้อมือของฟางออกอย่างช้าๆแล้วพยักหน้าลงอย่างหมดแรง
 
“..ไปซะ” ป๊อปปี้พูดเพียงเท่านั้นก่อนจะหันหลังกลับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อแขนของเขาถูกคนด้านหลังดึงเอาไว้
 
“ฉะ..ฉันขอโทษนะป๊อ…”
 
“บอกให้ไปไงวะ!!” ป๊อปปี้แผดเสียงลั่นจนไหล่ของคนตัวเล็กสั่นเทาไปหมด ฟางปล่อยแขนป๊อปปี้ออกแล้วเดินออกจากห้องไปโดยดี
 
            ทันทีที่ประตูถูกปิดลงฟางยังคงจับที่ลูกบิดประตูพร้อมกับปล่อยให้น้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างห้ามไม่ได้ ที่เธอทำไปก็เพราะป๊อปปี้..เธอผิดมากขนาดนั้นเลยหรอ ฟางยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองแต่มันก็ไหลไม่หยุด คนตัวเล็กก้มหน้าลงอย่างผิดหวังและเจ็บปวด
 
“โง่จริงๆเลยฟาง..” ฟางได้แต่บอกกับตัวเองอย่างนั้น ก่อนจะปล่อยมือออกจากลูกบิดประตูแล้วเดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปยังโต๊ะอาหาร
 
            คนตัวเล็กมองดูอาหารบนโต๊ะที่เธอทำไว้ให้ป๊อปปี้ตอนนนี้มันก็คงเย็นจนไม่อร่อยซะแล้ว บางทีการที่เธอทำอะไรให้ป๊อปปี้นั้นมักจะเท่ากับศูนย์ตลอด ทำไปก็ไร้ประโยชน์..เมื่ออีกคนไม่เห็นค่า
 
“ฮึก บ้าชะมัด! ฮึก” ฟางแอ่นตัวลงกับเก้าอี้ก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะ รวมถึงเสียงสะอื้นที่ดังออกมาไม่ขาด..
 
            หรือเธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่อีกต่อไป…
 
            ป๊อปปี้หย่อนตัวลงบนที่นอนแล้วมองไปรอบๆห้อง ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด..มันไม่เหมือนเดิม เขามองภาพนั้นแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องเสียน้ำตาให้กับเรื่องเดิมและกี่ครั้งแล้วที่เขายังคงเหมือนเดิมและไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
 
“มายด์..เมื่อไหร่กัน..เมื่อไหร่เธอจะกลับมา...” ป๊อปปี้หยิบรูปบนหัวเตียงขึ้นมาดูแล้วค่อยๆกวาดนิ้วทั่วใบหน้าหญิงสาวในนั้น
 
            แปะ แปะ
            หยดน้ำตาไหลมากระทบกับกรอบรูปในมือ ป๊อปปี้ยิ้มน้อยๆก่อนจะหยิบมันเข้าไปกอดไว้กับอก..เขาไม่เคยลืมมายด์ และดูเหมือนจะไม่มีทางไหนเลยที่จะให้ป๊อปปี้หยุดรักมายด์ได้…
 
“ฮึก ฮืออ” เสียงสะอื้นของใครบางนที้ล็ดรอดเข้ามาในห้องของป๊อปปี้ทำให้เจ้าตัวเก็บกรอบรูปไว้ที่เดิม
 
            ร่างสูงแง้มประตูห้องออกนิดนึงแล้วส่องมองดูตามเสียงร้องนั่น…เขามองเห็นฟางที่เก็บจานอาหารบนโต๊ะที่เกือบจะสิบอย่างแล้วเทมันลงถังขยะพร้อมใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาอาบสองแก้มนวล…
 
“….”  ป๊อปปี้ได้แต่นิ่งเงียบมองดูภาพนั้นด้วยใจที่กระตุก นี่เขาทำเกินไปรึเปล่า…
 
“บ้าชะมัด” สุดท้ายร่างสูงก็ปิดประตูห้องลงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปในทันที
 
            ป๊อปปี้หย่อนตัวลงบนอ่างอาบน้ำแล้วนอนลงพร้อมกับหลับตาเหมือนต้องการลบภาพบางอย่างให้ออกจากโสตประสาท…
 
 
 
 
 
            เช้าในวันต่อมา..ร่างสูงของป๊อปปี้แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเมื่อลงมายังชั้นล่างสิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจอีกรอบคือการที่มีอาหารวางอยู่บนโต๊ะเหมือนเดิม….พร้อมกับร่างของฟางที่กำลังวิ่งมาตรงนี้
 
“ป๊อป นายกินอะไรก่อนสิเดี๋ยวก็ต้องไปโรงเรียนช่วยบำรุงสมองที่น้อยโคตรของนาย^__^”
 
 
            ป๊อปปี้มองหน้าฟางอย่างอึ้งๆ…เมื่อคืนยังร้องไห้อยู่เลยทำไมจู่ๆถึงร่าเริงขึ้นมาได้แบบเดิมซะได้…ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่เขาก็ไม่อยากสนใจมันเท่าไรนัก…
 
“ฉันไม่กิน”  ร่างสูงทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็ถูกดักหน้าไว้เสียก่อน
 
โป๊ก!
 
“ยัยนี่! ทำบ้าอะไรของเธอฮะ!”  ป๊อปปี้ได้แต่ลูบหัวของตัวเองไปมาก็เพราะเมื่อครู่ดันโดนฟางเขกหัวเข้าให้
 
“เป็นเด็กเป็นเล็กมาขึ้นเสียงใส่ผู้ใหญ่แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันป๊อปปี้” ฟางเหล่ตามองอีกคนอย่างดุๆพร้อมยกนิ้วขึ้นชี้ตรงหน้าร่างสูง
 
“เหอะ เธอกับฉันอายุห่างกันมากแค่ไหนกันเชียว”
 
 
“อย่างน้อยฉันก็อายุมากกว่านาย  นายต้องเคารพฉัน” ฟางยืนกอดออกเหมือนชี้แจง
 
“ฉันจะเคารพเฉพาะคนที่…น่าเคารพ”
 
 
            ฟางอ้าปากเหวอ…เธอพยายามกักเก็บอารมณ์ให้ได้มากที่สุด
 
“นี่! ป๊อปปี้! นายกำลังหาว่าฉันไม่น่าเคารพอย่างงั้นหรอ!” ฟางแทบอยากจะกระโดดขี่คอคนตรงหน้าซะตอนนี้
 
“…เธอพูดเองนะ” ป๊อปปี้กระตุกยิ้มเล็กๆ มีทีท่าวะจะเดินออกจากบ้านต้องชะงัก
 
“เดี๋ยวๆ” ถูกดักหน้าโดยฟางอย่างเคย
 
“…”
 
“แล้วอาหารเช้าของฉันล่ะ นายต้องกินมันนะป๊อป”
 
 
“ก็ฉันบอกว่าไม่กิน”
 
“กินอะไรสักหน่อยจะได้มีแรง…ฉันอุตส่าห์ตื่นเช้ามาทำข้าวต้มปลาให้นายเลยนะ”
 
 
“…” ป๊อปปี้เหลียวหลังกลับไปมองข้าวต้มบนโต๊ะแล้วกลับมามองหน้าฟางดังเดิม
 
“…” ร่างเล็กกระพริบตาปริบๆ เหมือนรอความหวัง
 
“..ฉันไม่ได้ขอนิ” ว่าจบป๊อปปี้ก็เบี่ยงตัวออกจากบ้านไป
 
            ทิ้งไว้ก็แต่ฟางที่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น...ร่างเล็กหันหลังกลับเจอป๊อปปี้ที่กำลังนั่งซ้อนรถทำท่าจะออกไปอยู่รอมร่อ…
 
“ไอบ้า! นายนี่มันโคตรงี่เง่าเลยป๊อปปี้!!!” ตะโกนออกไปแบบนั้นก็เผื่อว่าคนที่พึ่งขับรถออกไปจะได้ยินบ้างก็ยังดี
 
“หึ..ไร้ค่าเหมือนเดิมสินะ” ฟางยืนมองข้าวต้มอย่างนึกเสียดายและน้อยใจ
 
            ตอนนี้ธอก็เริ่มจะไม่แน่ใจแล้วล่ะว่าจะสามารถปราบคนอย่างป๊อปปี้ให้อยู่หมัดแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้..ก็ในเมื่อเป็นเขาต่างหากที่ไม่ยอมเปิดใจเสียที ฟางเองก็เหนื่อยที่ต้องมาคอยเอาอกเอาใจอยู่แบบนี้…
 
 
            คนตัวเล็กนั่งแหมะลงบนเก้าอี้แล้วก้มหน้าลงอย่างหมดหวัง…ความร่าเริงที่เธอแค่ต้องการแสดงให้ป๊อปปี้เห็นว่าเธอเข้มแข็งกว่าที่คิด …ทั้งที่ข้างในมันเจ็บเจียนตายอยู่แล้ว..สมองมันก็บอกว่าจะไม่ทนแต่จะทำไงได้เพราะสุดท้ายหัวใจก็เลือกที่จะอยู่ต่อ…
 
           ป๊อปปี้ขับรถเข้ามาในโรงเรียนด้วยความรู้สึกแปลกๆ…วันนี้เขารู้สึกดีพิกล..แต่ก็ไม่รู้หรอก ว่าสาเหตุมันจะมาจากคนที่พึ่งตะโกนเสียงดังลั่นออกจากบ้านหรือไม่…
 
            …เมื่อป๊อปปี้ได้ยินมัน…และมันก็ทำให้เขา..
 
“ยิ้ม?…ไอเชี่ยป๊อป! นี่มึงยิ้มเป็นด้วยหรอวะ” โทโมะเดินเข้ามากระทบไหล่ป๊อปปี้อย่างนึกประหลาดใจ
 
“แฮ่ม! มึงจะบ้ารึไง ตาเป็นต้อหรอวะ” ป๊อปปี้พูดออกมาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาอย่างเดิม
 
“แต่กูว่ากูไม่ได้ตาฝาดนะเว้ย เมื่อกี้กูเห็นจริงๆ” โทโมะยังคงมั่นใจอย่างนั้น ร่างสูงโน้มหน้าเข้าใกล้เพื่อนสนิทแล้วพินิจพิจารณาอยู่ชั่วครู่
 
“โอ้ววววว!! หวัดดีพวก!” เป็นเขื่อนที่เพิ่งมาโรงเรียนเดินเข้ามาสมทบ
 
“มาได้สักทีนะมึง พวกกูรอตั้งนาน” ป๊อปปี้เอ่ยบอก
 
“แหม มึงครับ รอกูนิดรอกูหน่อยมันจะหนักหนาอะไรวะ”
 
“เออๆ จะไปกันได้ยัง”
 
 
            ป๊อปปี้ว่าจบ เขื่อนทำท่าจะเดินไปแต่เขากลับหันมาเห็นโทโมะที่ยังทำหน้าสงสัยอยู่ที่เดิม
 
“มึงคิดไรอยู่วะ คิ้วผูกกันเป็นโบว์เชียว”
 
“ไอเขื่อน..กูว่าเมื่อกี้…กูเห็นไอป๊อปยิ้มว่ะ”
 
 
“ไอป๊อปยิ้ม?!!”  คนฟังอย่างเขื่อนก็ตกใจไม่ต่างกัน คนผิดคล้ำมองดูเพื่อนสนิทอีกคนที่เพิ่งเดินออกไปก่อนจะรีบเข้ามาหาโทโมะเพื่อสอดรู้สอดเห็น
 
“เออดิวะ! กูว่ากูไม่ได้ตาฝาด” โทโมะยังยืนยันคำเดิม
 
โป๊ก!
 
“เชี่ยยย! นี่มึงตบหัวกูทำไมเนี่ยยย” เป็นโทโมะที่ร้องออกมาเมื่อเพื่อนรักอย่างเขื่อนตบหัวเข้าให้
 
“มึงอ่ะตาฝาด ไอป๊อปมันยิ้มเป็นซะที่ไหน มึงอ่ะบ้า!”
 
 
“เอ้า นี่ตกลงกูผิดหรอวะ?”
 
 
“เออดิ มึงอ่ะผิดเต็มๆเลยไอโมะ…กูว่าเรารีบๆไปกันเหอะ”
 
            ว่าจบโทโมะและเขื่อนก็พากันเดินออกมาจากห้องทั้งๆที่ยังเถียงกันอยู่อย่างนั้น เมื่อโทโมะเห็นจริงๆว่าเพื่อนของเขามันยิ้ม..แต่เขื่อนที่เป็นเพื่อนกับป๊อปปี้มาเหมือนกับโทโมะ กลับไม่เชื่อ จะให้เชื่อได้ไงเมื่อรอยยิ้มนั่นเขาไม่เคยได้เห็นตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งป๊อปปี้ไป..
 
            ป๊อปปี้เดินเข้ามาภายในห้องดนตรีทุกคนกำลังเตรียมพร้อมที่จะซ้อม..
 
“ซ้อมๆ! อย่าขี้เกียจ!” เขื่อนตะโกนบอกกับตัวเองแล้วทำหน้าเหี้ยมโหด
           
ป๊อปปี้ได้แต่มองดูบริเวณรอบห้องที่มันยังคงเหมือนเดิม อาจจะมีฝุ่นเกาะอยู่นิดหน่อย ถึงอย่างนั้นห้องดนตรีก็สกปรกมากกว่าเดิม ร่างสูงส่ายหน้าเมื่อก่อนห้องมันสะอาดกว่านี้เยอะ แต่นี่อะไร..
 
“เป็นไงล่ะมึง ห้องดนตรีเป็นเหมือนห้องเก็บของไปแล้ว แต่กูว่ามันก็ยังพอซ้อมได้อยู่” โทโมะเอ่ยขึ้นแล้วเดินไปหยิบไม้กลองของตัวเองขึ้นมาก่อนจะปัดฝุ่นออกเล็กน้อย
 
“…” ป๊อปปี้มองเพื่อนสนิทแล้วหันไปหาเบสของตัวเองบ้าง แน่นอนว่าเบสของเขาฝุ่นเกาะมากแค่ไหน ดูยังไงก็ไม่เหมาะที่จะซ้อมเลยสักนิด
 
 
“กูว่าเราควรเปลี่ยนที่ซ้อมกันนะ” โทโมะว่าบ้าง ก่อนจะส่งสายตาไปหาเขื่อนที่คิดแบบเดียวกับเขา
 
“บ้านมึงไงไอป๊อป!” สองเสียงประสานกัน เจ้าของชื่อมองเพื่อนสนิทแล้วเลิกคิ้วมอง แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้ใครไปบ้านของเขา..
 
“ไม่ได้” เจ้าของบ้านห้าม
 
“ทำไมวะ”
 
 “ไม่ได้ก็คือไม่ได้ พวกมึงฝันไปเถอะ” ป๊อปปี้แค่รู้สึกแปลกๆบางอย่าง…
 
“อะไรหว้า”
 
           ป๊อปปี้นิ่งเงียบไม่ตอบโต้ใดๆ เขาคิดว่าบ้านเขาไม่ใช่ที่ที่ใครๆจะเข้าออกได้อย่างสบายแบบนั้นและที่สำคัญเขาก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่าในบ้านนั้นมีเพียงแค่ป๊อปปี้กับเด็กผู้หญิงอีกคน..
 
          ขืนไอเพื่อนสนิทสองคนนี้รู้เข้า..ซวยแหง่ๆ
 
 
 
            ตกเย็นก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมเขาถึงต้องยอมให้ไอเพื่อนเวรทั้งสองคนมายืนทำหน้าโต้ลมอยู่หน้าบ้านแบบนี้ ป๊อปปี้มองเพื่อนทั้งสองแล้วส่ายหน้าเอือมๆ 
 
 “โหหหห บ้านมึงนี่ยังใหญ่เหมือนเดิมเลยว่ะ” โทโมะว่า
 
“อย่าพูดมาก จะได้เริ่มซ้อมเร็วๆ”
 
 “โด่ไรวะ พวกกูก็ตั้งใจจะมาซ้อมนั่นแหละไม่ต้องเป็นห่วง!” เขื่อนพูดเสริม
 
            ทั้งสามคนย่างก้าวเข้ามาในบ้านของป๊อปปี้และก็ได้พบกับอย่างเดิมคือการที่มีอาหารเต็มโต๊ะถูกเตรียมพร้อมไว้โดย…ฟาง
 
“ไอเชี่ยยยยยย อาหารน่ากินชิบหา_ ใครทำวะแม่ง” โทโมะมองอาหารอย่างอึ้งๆ ก็มากี่ทีไม่ได้มีอาหารเตรียมไว้พร้อมแบบนี้นี่
 
 
“พวกมึงจะมาซ้อมก็เลิกคิดเรื่องแดกก่อนดีกว่าวะ” ป๊อปปี้รู้ดีว่าเป็นฝีมือใครแต่เขาก็ยังยืนยันคำเดิมว่าจะไม่กิน
 
“โหยไรวะ อาหารอร่อยขนาดนี้จะไม่กินได้ยั…”
 
 “ไอบ้า!...O__O”
 
จู่ๆเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกสติของอีกสามคนที่โต๊ะอาหารให้หันไปดูเป็นตาเดียว..ฟางยืนอึ้งค้างเมื่อจู่ๆคนที่เขาคิดว่าจะเป็นป๊อปปี้มันไม่ใช่แบบนั้น..
 
“เห้ยไอป๊อป…ใครวะ น่ารักโคตร” โทโมะเดินเข้ามากระซิบร่างสูงที่มองดูฟางด้วยแววตาเรียบนิ่ง
 
“ลูกเพื่อนแม่”
 
“ลูกเพื่อนแม่?? แล้วเกี่ยวอะไรกับมึง…เห้ยนี่มึงอย่าบอกนะว่าเค้ามาอยู่กับมึงอ่ะO[]O”
 
“อือ” 
 
 
“ส…สวัสดี พวกนาย…” ฟางหันมาหาป๊อปปี้เหมือนขอความช่วยเหลือ
 
            ร่างสูงได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นบนห้องไม่ใยดีฟางที่อยากจะบ้าตายในตอนนี้เลยสักนิด
 
“เอ่อ…”
 
“สวัสดีครับ!! ผมชื่อโทโมะ เป็นเพื่อนสนิทของไอเชี่ยป๊อ เอ้ย! ป๊อปปี้มันน่ะครับ ฮ่าฮ่า ” โทโมะแนะนำตัวต่อหน้าคนตัวเล็กที่ยังคงกระพริบตาปริบๆอยู่อย่างนั้น
 
“อ่อ..แล้ว…” ฟางหันไปมองทางเขื่อนที่ยืนส่งสายตาปิ๊งๆอยู่
 
“ผมชื่อ เขื่อน ครับ เป็นเพื่อนสนิทของไอป๊อปอีกคนนึง ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณ…”
 
“ฉันชื่อฟางค่ะ”
 
“เอ่อ…วันนี้ผมรบกวนหน่อยแล้วกันนะครับ” โทโมะเริ่มเจียมตัวมากขึ้น
 
“รบกวน?”
 
“อ๋อ พวกเราจะขอซ้อมดนตรีข้างบนหน่อยพอดีที่โรงเรียนมันรกและสกปรกมากเราก็เลยไม่มีห้องซ้อมเลย” เขื่อนว่าพลางยู่หน้านอยๆ 
 
“สกปรกหรอคะ?” ฟางเอียงคอสงสัย
 
“ใช่ครับ ไอป๊อปนี่ก็เครียดหนักมากเลยยิ่งถ้าที่โรงเรียนไม่มีที่ซ้อมมันก็จะยิ่งลำบากต่อวงดนตรีของเราเข้าไปอีก…”
 
“….”
 
“พวกมึงจะคุยกันอีกนานมั๊ย?!! กูรอนานแล้วนะเว้ย!”  เสียงป๊อปปี้ตะโกนดังมาจากชั้นบน เขากำลังก้มมองอีกสามคนข้างล่างที่เงยหน้าขึ้นมาตามเสียง
 
“งั้นพวกผมไปก่อนนะครับ ฟาง” ว่าจบทั้งเขื่อนและโทโมะก็รีบวิ่งกรูขึ้นไปยังชั้นบนในทันที
 
            ป๊อปปี้กับฟางเอาแต่จ้องตากันอย่างเคืองๆไม่แน่อาจจะเป็นป๊อปปี้คนเดียวก็ได้.. 
 
“มีของดีอยู่กับตัวก็ไม่ยอมบอกเพื่อนนะมึง” โทโมะแขวะเข้าให้
 
“ของดีอะไร” ป๊อปปี้ว่าพรางสำรวจเบสของตัวเองไปพราง
 
“ก็ฟางไงวะ…น่ารักชิบหาย" โทโมะเอ่ยอย่างมีเลสนัย
 
“มึงอย่าไปบ้ากับไอโมะล่ะ มันเห่อก็แค่ช่วงแรกๆ กูเห็นกี่คนๆปุ๊ปปั๊บแม่งก็เลิกหมด” เขือ่นบอกอย่างรู้ดี ก็เพื่อนรักของเขาอย่างโทโมะน่ะก็เห็นอะไรเล่นๆไปหมทุกอย่างนั่นแหละ
 
            เขารู้ดีว่าโทโมะน่ะเป็นคนยังไง…หมอนี้น่ะจะชอบแบบชอบมากในช่วงแรกแต่พอนานๆเข้ามันก็เบื่อไปหมด ผู้หญิงต่างๆนาๆที่ผ่านเข้ามาก็ถูกฟันทิ้งทั้งหมด
 
“รีบๆซ้อมเหอะ พวกมึงจะได้รีบกลับ” ป๊อปปี้หยิบเบสของตัวเองขึ้นมาตั้งท่าพร้อม ตามด้วยเขื่อนที่เป็นมือกลองและสุดท้ายโทโมะป็นนักร้องนำ 
 
    
 
 
     ลู่หานไม่อยากอยู่เฉยอีกต่อไป คนตัวเล็กเมื่อคิดอะไรออกจึงเร่งฝีเท้าลงไปยังชั้นล่างและตรงไปยังห้องครัว เธอกะว่าจะทำน้ำส้มคั้นให้ได้กินกันหน่อย มาบ้านป๊อปปี้ทั้งที กลับไปเผื่อจะได้เอาไปโม้คนอื่นได้
 
     ไม่นานน้ำส้มที่คั้นก็ได้ทั้งหมดสามแก้ว ฟางจัดวางใส่ถาดก่อนจะนำไปชั้นบนด้วยความระมัดระวัง แต่ทันทีที่อยู่หน้าห้องคนตัวเล็กเลยไม่มีมือที่จะเปิดประตูหรือเคาะประตู ฟางจึงตัดสินใจตะโกนเข้าไป
 
“ขอโทษนะ ฉันเอาน้ำส้มมาให้!!!!!” เสียงเล็กหรอจะสู้เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มอย่างนี้ ฟางเลยถอนหายใจเบาๆ พวกเขาคงซ้อมกันอยู่เลยไม่อยากรบกวนเท่าไหร่ คนตัวเล็กเลยวางถาดน้ำส้มไว้หน้าห้อง ก่อนจะเคาะประตูแล้วพูดขึ้น
 
     ก๊อกๆๆ
     ก็หวังว่าคนข้างในจะได้ยินบ้าง..
 
“ฉันเอาน้ำส้มมาให้อย่าลืมกินล่ะ!!” แม้จะพูดเท่าไหร่เสียงดนตรีก็ยังคงดังอยู่วันยังค่ำ ฟางห่อไหล่ไว้กับตัว ก่อนจะเดินลงไปด้านล่างแล้วเอนตัวลงนอนบนโซฟาหน้าทีวี
 
 
     เมื่อเอนตัวลงนอนก็พลันนึกอะไรออกขึ้นมา คำพูดของเขื่อนเพื่อนของป๊อปปี้ที่ลอยเข้ามาในหัว
 
 
“อ๋อ พวกเราจะขอซ้อมดนตรีข้างบนหน่อยพอดีที่โรงเรียนมันรกและสกปรกมากเราก็เลยไม่มีห้องซ้อมเลย”
 
 
“สกปรกหรอคะ?” 
 
“ใช่ครับ ไอป๊อปนี่ก็เครียดหนักมากเลยยิ่งถ้าที่โรงเรียนไม่มีที่ซ้อมมันก็จะยิ่งลำบากต่อวงดนตรีของเราเข้าไปอีก…”
 
     เมื่อนึกได้ฟางจึงยันตัวเองขึ้นจากโซฟาแล้วเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ที่อยู่บนโซฟาขึ้นมา เลื่อนสไลค์ดูรายชื่อใครบางคนที่สามารถติดต่อได้ในตอนนี้
 
"แก้วไง!” ฟางเลื่อนไปมาจนเจอเบอร์แก้วลงเธอคิดว่าคงจะช่วยเธอเรื่องนี้ได้
 
[ฮัลโหลค พี่ฟางมีอะไรรึเปล่า] เสียงปลายสายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย คงจะเพิ่งตื่นสิท่า
 
“ขอโทษนะแก้ว หลับอยู่หรอ ”
 
[ไม่เป็นไรหรอกพี่ฟาง ว่าแต่โทรมาแบบนี้มีอะไรอ่ะ]
 
“คือพี่มีเรื่องจะให้แก้วช่วยหน่อยน่ะ..”
 
[เรื่องอะไรหรอ แก้วช่วยได้หมดเลยนะ]
 
 
“ก็เรื่องป๊อปปี้อ่ะ…”
 

 
หายไปนานมากกก ยังมีคนติดตามกันอยู่รึเปล่า
ขอกำลังใจค้าบบบบ
รักเม้นนนนน ชอบโหวตตตตตตต ถูกใจไลค์