C H A N G E .

 
CHANGE
 
“ป๊อป! ป๊อป!” 
 
 
“หึ ฉันคิดว่าวันนี้คงอดกินอาหารฝีมือเธอซะแล้วล่ะ”  กวินเอ่ยเสียงแผ่ว ยกถุงวัตถุดิบที่เพิ่งไปซื้อมาเมื่อครู่อย่างเซ็งๆ
 
“ฉันขอโทษด้วยนะทุกคน..” ฟางยกมือขึ้นไหว้ขอโทษให้แขกทั้งสามคนอย่างรู้สึกผิด
 
“ถ้าอย่างนั้นพวกผมสองคนคงต้องขอตัวกลับเลยแล้วกันนะครับ” โทโมะกับเขื่อนโค้งตัวลาหญิงสาวตรงหน้า ไม่นานนักทั้งสองจึงตัดสินใจเดินออกจากบ้านไป เมื่อรู้ว่าเวลานี้มันไม่ใช่เวลาที่พวกเขาต้องมาซ้อม
 
 
“งั้นฉันก็คงอดกินฝีมือเธอแล้วสินะ เซ็งชะมัด” กวินเบะปากพูด นึกน้อยใจถ้าเกิดไม่มีป๊อปปี้ป่านนี้เขาคงได้สนิทชิดเชื้อกับคนตัวเล็กมากกว่านี้
 
            ถึงแม้ว่าเขาจะดูออกว่าฟางรู้สึกผิดกับป๊อปปี้มากแค่ไหน..รู้และเห็นว่าป๊อปปี้เองก็คงโกรธและโมโหเช่นเดียวกัน เขาดูก็รู้ว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรที่มากกว่าพี่น้อง ถึงจะไม่แน่ใจว่าการที่เขาสนิทและดีกับฟางจะเอาชนะใจคนตัวเล็กได้บ้างมั้ย แต่เรื่องแค่นี้ทำไมเขาต้องยอมแพ้..ก็แค่ถอยออกมาตั้งหลักแค่นั้นเอง
 
“ฉันขอโทษด้วยนะกวิน แต่วันนี้ฉันคงไม่สะดวกจริงๆ…” ว่าแล้วก็แหงนหน้ามองชั้นบนที่ป๊อปปี้เพิ่งเดินขึ้นไป คงจะโกรธเธอมากถึงได้เงียบแบบนี้…
 
“ฉันเข้าใจ..ถ้าอย่างนั้นขอตัวกลับก่อนเลยแล้วกัน มีอะไรก็โทรหาฉันได้นะ” กวินว่าจบก็ขึ้นรถไม่ลืมที่จะโบกมือลงคนตัวเล็กก่อนจะขับรถออกไปในที่สุด
 
            ทันทีที่รถของกวินแล่นออกไปฟางถอนหายใจเฮือกใหญ่ กลืนน้ำลายลงคอแม้จะยากลำบากมากก็ตาม ดวงตากลมมองขึ้นไปชั้นบนแล้วถอนหายใจออกมาอีกเฮือกหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจก้าวขาเดินขึ้นไปด้านบนอย่างเก้งๆกังๆ ที่ฟางกังวลมากที่สุดก็คือเวลาที่ป๊อปปี้โกรธ เธอจะรับมือไม่ทันทุกครั้ง ครั้งนี้ก็คงโกรธมากเช่นเดียวกัน
 
            ฟางหยุดยืนอยู่หน้าห้องของป๊อปปี้ มือบางที่กำไว้เตรียมจะเคาะประตู แต่ก็ต้องยกค้างไว้แบบนั้น เพราะไม่กล้าพอที่จะเรียกชื่ออีกคนกลัวสิ่งที่ได้กลับมาคือความเงียบ เธอแค่อยากเข้าไปหาเขาแล้วเอ่ยขอโทษ ทั้งๆที่รู้ว่าอีกคนคงไม่ให้โอกาสและคงตอกกลับมาด้วยถ้อยคำหยาบคาย และคำดูถูก ไม่แน่อาจจะถึงขั้น..ถึงเนื้อถึงตัว ฟางเลยตัดสินใจจับที่ลูกบิดประตูก่อนจะค่อยๆหมุน เมื่อรู้ว่าประตูไม่ได้ล๊อกจึงถือวิสาสะเข้าไปอย่างเคย
 
“ออกไป” ป๊อปปี้แหงนหน้ามองคนที่มาใหม่แล้วเบือนหน้าหนี ฟางเลยได้แต่พร่ำบอกตัวเองในใจว่า ‘อดทนไว้ๆ’ ทั้งๆที่ไม่รู้ว่ายิ่งเธออดทนมากเท่าไหร่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเจ็บปวดและมันก็ไม่ใช่เรื่องที่ดี
 
“ป๊อปปี้..ฟังฉันก่อนสิ” คนตัวเล็กค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ ดวงตาคู่กลมมองไปยังมือหนาที่ถือมวนบุหรี่ไว้ในมือ ทั้งๆที่ใบหน้าคมก็เสมองไปทางอื่น
 
 
“….”
 
“ป๊อปปี้! น..นายทำแบบนี้อีกแล้วหรอ!” ว่าแล้วก็จะคว้าบุหรี่ในมือของคนตัวสูงด้วยความโมโห หากแต่มือหนากลับเบี่ยงไปทางอื่น มืออีกข้างกลับฉุดดึงเอวบางเข้าใกล้จนเธอล้มตัวลงบนอกกว้างของอีกคนอย่างรวดเร็ว
 
“ทำไม ฉันทำแบบนี้ไม่ได้รึไง” ว่าแล้วก็โยนมวนบุหรี่ออกนอกหน้าต่าง มือหนาจับข้อมือบางที่อยู่บนอกตัวเองแล้วพลิกให้อยู่ใต้ร่างโดยที่มีเขาขึ้นคร่อมอยู่
 
“ฮึก ไหน..ฮึก นายสัญญา ฮึก ฮือ กับฉันแล้วไง ฮึก” ฟางเอ่ยออกมาพร้อมเสียงสะอื้น อยากจะปาดน้ำตาตัวเองก็ไม่ได้เมื่อมือหนาที่ดันมันไว้บนเตียงหนาแน่น
 
“ทีเธอ…สัญญาอะไรไว้กับฉันก็ลืมแล้วนี่” คนขึ้นคร่อมเอ่ยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาทั้งสองจ้องมองคนใต้ร่างด้วยความรู้สึกที่ปะปนกันไปหมด
 
“เห้ย!! เป็นบ้าอะไรของเธอวะ!” คนตัวเล็กกระโดดขี่หลังร่างสูงอย่างรวดเร็วโดยไม่กลัวว่าเขาจะโยนเธอทิ้งหรือไม่ เธอเพียงแต่ต้องการให้ป๊อปปี้อารมณ์ดีขึ้นก็เท่านั้นเอง
 
“ขอโทษ…” คนบนหลังเอ่ยเสียงแผ่วข้างหูของอีกคน โดยวางคางไว้บนไหล่กว้างนั้น
 
“….”
 
 
“โอเค…ฉันสัญญาจะไม่ยุ่งกับกวิน”
 
“….”
 
            คนตัวเล็กนึกย้อนกลับไป..มันก็ถูกอย่างที่ป๊อปปี้บอก เธอเคยสัญญากับเขาว่าจะไม่ยุ่งกับกวินอีก ความจริงแล้วฟางเองก็ยังจำได้ดี เธอรู้ว่าเคยให้สัญญากับป๊อปปี้ไว้เพียงแต่กวินก็ไม่ได้ดูเลวร้ายอะไรอย่างที่อีกคนว่า เธอจึงเลือกที่จะคบกับกวินต่อเรื่อยๆ แต่คบที่ว่าก็แค่  เพื่อนเท่านั้น 
 
“แต่มันไม่เหมือนกันนะป๊อป ฮึก” 
 
 
“ไม่เหมือนงั้นหรอ…เหอะ! คำสัญญาที่เป็นแค่ลมปากพล่อยๆ มันไม่มีความหมายอะไรเลยงั้นสิ” 
 
 
“กวินเขาไม่ได้เลวร้ายอะไรเลยสักนิด ฮึก เขาดีกับฉัน..ดีมากหรืออาจจะดีกว่านายด้วยซ้ำป๊อปปี้..นายมันคนไม่มีหัวใจ ฮึก” ที่พูดก็ประชดทั้งนั้น… ฟางหลบสายตาของอีกคนที่เริ่มส่อแววสั่นไหวเล็กน้อย
 
“….”
 
“….”
 
“ฉันมันเลวในสายตาเธอมากเลยหรอ…”  ร่างสูงเอ่ยเสียงสั่น มันปวดร้าวไปหมดทั้งหัวใจ ป๊อปปี้น้อมหน้าเข้าไปใกล้อีกคนเรื่อยๆจนไม่รู้เมื่อไหร่ที่จมูกของทั้งคู่แตะกัน
 
“…”
 
“ไม่มีใครอยากโดนลดความสำคัญจากคนที่เราให้ความสำคัญหรอก..” 
 
 
“ป๊อป…อื้อ!”
 
 
            ริมฝีปากหนาทาบทับบนริมฝีปากอีกคนอย่างรวดเร็ว สอดแทรกลิ้นร้อนเข้าความหาของหวานในโพรงปาก มันช่างหวานละมุนจนเขาถอนตัวไม่ขึ้น..เสียงจ๊วบจ๊าบดังเป็นว่าเล่น ฟางค่อยๆยกมือขึ้นคล้องคอร่างสูง เธอเคลิบเคลิ้มกับรสชาติการจูบปากของอีกคนทุกครั้ง ..
 
            ป๊อปปี้จับโครงหน้าของร่างบางรับจูบที่เริ่มร้อนแรงยิ่งขึ้น..คงหยุดไม่ได้แล้วจริงๆเพราะปากฟางมันทั้งนุ่มทั้งหวานมันทำให้เขาไม่อาจละไปได้เลย
 
            มือหนึ่งที่ว่างเลื่อนลงปลดเสื้อผ้าของคนใต้ร่างอย่างถนัดมือ ความต้องการเขากำลังมากขึ้นเท่าทวีคูณเมื่อฟางตอบรับจูบหนำซ้ำยังลูบไล้หลังเขาอย่างยั่วยวน
 
“อ…อย่าป๊อป”  มือเล็กจับมือคนคร่อมให้หยุดการกระทำ
 
“ทำไม”  แถมด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เพราะความต้องการของเขาตอนนี้มันมากเหลือเกิน
 
“นาย… จะทำ…โดยไม่ได้รู้สึกอะไร..แบบนี้น่ะหรอ”  ฟางไม่รู้ว่าป๊อปปี้รู้สึกแบบไหนกันแน่ รู้แต่ว่าเธอรู้สึกกับอีกคนมากกว่าพี่น้องเสียแล้ว..
 
“เธอไม่ใช่ฉันแล้วนายรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไร…”  ว่าจบก็โน้มหน้าลงหอมแก้มคนใต้ร่างแผ่วเบา มือหนาเอื้อมปาดน้ำตาให้อีกคนก่อนก้มลงจูบซับน้ำตาอย่างอ่อนโยน
 
“…”  ฟางหลับตาลงรับสัมผัสที่เขาไม่ได้นึกรังเกียจแต่อย่างใด
 
 
“ฉันทำขนาดนี้แล้ว…เธอยังไม่รู้อีกหรอว่าฉันรู้สึกยังไง”  รอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานหลายปีค่อยๆเผยออกทีล่ะนิด
 
“ป๊อปปี้…”
 
“อย่าพยายามหาคำตอบของมันเลยนะ”
 
 
“….”
 
 
“เวลาและการกระทำ…จะเป็นคำตอบของทุกอย่าง” 
 
ร่างสูงดันเธอให้ติดกับผนังห้องอย่างรวดเร็วต่างคนต่างแลกกันถอดชุดของกันและกันอย่างรวดเร็วริมฝีปากบดเบียดหากันอย่างกระหายอุณหภูมิในร่างกายเริ่มร้อนแรงขึ้นตัดกับอากาศที่แสนจะหนาวเย็นชายหนุ่มก้มลงบริเวณยอดอกสวยก่อนจะตักตวงความหวานด้วยลิ้นร้อนของเขาอย่างร้อนแรง มืออีกข้างเลื่อนมาบีบคลึกยอดอกอีกข้างอย่างเมามันส์ หญิงสาวครางด้วยความเสียวซ่าน 
“อ่าา ป๊อป...” 
          ก่อนที่เขาจะก้มลงประกบปากเธออย่างรวดเร็วมือทั้งสองกวาดไปทั่วร่างกายสัมผัสทุกซอกของเธออย่างโหยหาเขาค่อยเลื่อนลงมาไม่ลืมที่จะทิ้งรอยที่แสดงความเป็นเจ้าของ มือแกร่งจับที่ขาเรียวพร้อมกับแยกมันออกเผยให้เห็นช่องทางรักสีหวานจะจักอยู่ตรงหน้า ร่างสูงไม่รอช้าเขาบรรเลงลิ้นร้อนลงไปอย่างโหยหา
“อ๊าาา….อ๊ะๆ ลึก...อีก...” มือบางกดหัวร่างสูงในเข้าใกล้ช่องทางรักของเธออีกสะโพกยกขึ้นเมื่อชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงสอดนิ้วเข้าไปช้าๆและชักเข้าออกอย่างรวดเร็ว
“จะ...อ่ะ ๆ ๆ ๆ ๆ อ่าาาส์” 
          เขายกตัวขึ้นจับแกนเนื้อจ่อไปที่ช่องสวาทของร่างบางก่อนจะดันเขาไปช้า
“อ่าาส์ ฟาง....ฟาง” เขาขยับเข้าออกช้าๆปากก็พร่ำเรียกแต่ชื่อร่างบางทำเอาเธอหน้าขึ้นสี  จังหวะรักเริ่มเร็วขึ้นเสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้องชายหนุ่มยกตัวหญิงสาวขึ้นจับเธอหันหน้าไปทางหัวเตียงยกบั้นท้ายสูงขึ้นก่อนจะใส่แกนกายเข้าไปอย่างแรงก่อนจะชักเข้าออกอย่างรวดเร็วมือหนาเอื้อมไปบีบยอดอกสวยอย่างมันมือ
“อ๊าๆ ๆ ๆ ๆ แรง...อีก อ๊ะๆ ๆ ”
“อืมม ๆ ๆ ฮ่าๆ ฟา...ง..อ่ะๆ ”
          ชายหนุ่มเคลื่อนตัวด้วยความเร็วเพิ่มอีกก่อนที่ทั้งสองจะเข้าสู่สวงสวรรไปพร้อมๆกันเสียงหอบหายใจดังไปทั่วบริเวณ ป๊อปปี้พลิกร่างของตัวเองมานอนข้างกายฟางที่ยังคงหอบหายใจอย่างอ่อนล้า ป๊อปปี้สอดแขนของตัวเองใต้ศรีษะของคนตัวเล็กเป็นที่พักพิง
 
 
 
         แสงแดดสาดส่องเข้ามาภายในห้องกว้าง ปรากฏร่างสูงเปลือยเปล่ามีเพียงผ้าห่มผืนหนาที่ปกปิดร่างกายเอาไว้ เมื่อคืนเป็นค่ำคืนที่เขาทั้งสองได้สุขสมกันยันเช้า ถึงจะเป็นครั้งแรกของฟางแต่ก็ไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะมีอารมณ์มากขนาดนั้น ถึงไม่คิดจะห้ามหรือขัดขืนใดๆ
 
 
“อื้อออ” เสียงอื้ออึงในลำคอบอกให้รู้ว่าคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว
            แขนยาวๆเอื้อมมือกอดคนข้างๆ หากแต่เขากอดได้แค่เพียงอากาศและฟูกเตียงเปล่า ไร้วี่แววร่างเล็กอีกคนที่นอนกับเขาเมื่อคืน
 
“ฟาง” ว่าแล้วก็ค่อยๆปรือตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพตรงหน้าเผยให้เห็นถึงความว่างเปล่ามีเพียงหมอนใบหนาที่ตั้งอยู่ข้างๆ ใบหน้าคมเหลียวไปทางซ้ายและขวาด้วยความสงสัย
 
            เมื่อเห็นอย่างนั้นจึงต้องลุกขึ้นจากเตียงอย่างรีบร้อน ในใจของเขามีเพียงอย่างเดียวคือกลัว..กลัวว่าฟางจะรับไม่ได้และหนีเขาไป ป๊อปปี้คว้าผ้าขนหนูขึ้นมาปิดช่วงล่างของตัวเองไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้าก็เปิดประตูออกมาอย่างรวดเร็ว
 
“ฟาง!” ออกจากห้องจึงได้แต่ตะโกนเรียกชื่ออีกคนสุดเสียง แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมา ในสมองของเขาตอนนี้มันตื้อตึงไปหมด ความกลัวเริ่มถาโถมเข้ามาในใจของเขามากขึ้น
 
 
            ขายาวๆเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งลงจากบันไดไปยังห้องนั่งเล่นแล้วตรงไปยังห้องครัว ที่ๆเขาคิดว่าคนตัวเล็กจะอยู่ แต่สิ่งที่เห็นก็ทำให้ใจเขากระตุกอีกครั้ง เมื่อเห็นความว่างเปล่าไม่มีวี่แววของคนที่เขาตามหา ค่อยๆเดินออกจากห้องครัวอย่างช้าๆหัวใจของเขามันชาไปหมด…เขาทำให้ฟางต้องไป
 
 
 
            เธอทิ้งฉันไปแล้วหรอฟาง….
 

 
กราบขอโทษษษษ แงงงงงงง ไรท์ไม่ได้มาอีพเป็นเดือนเลยยยอ่าาา TT
ขอสารภาพเลยว่าความจริงแล้วไรต์พยายามจะมาอัพให้ได้บ่อยที่สุด 
ทีแรกไรต์ตั้งใจจะแต่งให้เรื่องนี้จบเลย แต่ก็ไม่มีเวลามากพอที่จะแต่งได้จบเรื่อง
ไรต์เลยตัดสินใจมาอัพให้ลีดเดอร์ที่รอคอยมานานเหลือเกินนน TT
หวังว่าทุกคนจะยกโทษให้ไรต์นะค้าาาา