C H A N G E .

8.2

เขียนโดย Omoji

วันที่ 23 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.13 น.

25 ตอน

138 วิจารณ์

36.38K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 กันยายน พ.ศ. 2558 21.31 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

24) เช้งค์ยี่สิบสี่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

CHANGE

เธอไปจากฉันจริงๆหรอฟาง....

แกร้ก!

หลังจากที่ป๊อปปี้หันหลังกลับด้วยความอ่อนแอ เสียงกลอนประตูก็ดังขึ้นบ่งบอกว่ามีคนกำลังเปิดเข้ามา เหมือนหัวใจได้กลับมาเต้นอีกครั้ง ร่างเล็กที่คุ้นเคยหอบหิ้วข้าวของเต็มไม้เต็มมือรอยยิ้มบางเปื้อนหน้าคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มบางๆมาให้เขา

“ฟาง..” ไม่รีรอที่จะตรงดิ่งไปหาคนที่เพิ่งมาใหม่อย่างรวดเร็ว

หมับ!

คว้าฟางเข้าไปกอดอย่างโหยหา แขนยาวๆสวมกอดฟางแนบแน่น ก่อนที่ใบหน้าหวานจะซบลงกับไหล่กว้างแล้วค่อยๆสวมกอดอีกคนตอบเช่นเดียวกัน

“ฉัน..ฉันคิดว่าเธอหนีฉันไป” น้ำเสียงอ่อนเอ่ยขึ้น แต่กลับกอดคนตัวเล็กแน่นกว่าเก่า

“ฉันไม่ได้หนีนายสักหน่อย…” ฟางใจตก เมื่อรู้ว่าอีกคนกลัวมากแค่นี้ จึงได้แค่ลูบหลังอีกคนไม่ให้คิดมาก

“อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ” คำขอของป๊อปปี้ เขาไม่อยากให้ฟางหนีออกไปแบบนี้..คนฟังจึงพยักหน้าน้อยๆเหมือนให้คำสัญญา ตากลมมองดูคนตัวสูงแล้วเอะใจเมื่อเห็นว่าป๊อปปี้มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปกปิดด้านล่าง

“ป๊อปปี้!ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า” ฟางรีบผละออกมาอย่างรวดเร็ว เมื่อรู้ว่ากำลังกอดและแนบหน้าลงบนแผงอกกว้างของอีกคนอย่างลืมตัว ใบหน้าขึ้นสีจัดทันทีที่เห็นอกกว้างของป๊อปปี้ที่เมื่อคืนเขาได้สัมผัสมันไป

“เขินหรอ” เมื่อเห็นว่าฟางเอาแต่เบื่อหนน้าหนี เลยนึกอยากแกล้งขึ้นมา

“บ..บ้า!ไปใส่เสื้อผ้าเลยนะไอบ้า!” ทั้งว่าทั้งดุ แต่ก็ได้ยินแค่เสียงหัวเราะของนายตัวแสบอยู่ที่เดิม ฟางจึงตัดสนใจเบี่ยงตัวหนี ขืนอยู่ต่อไปป๊อปปี้คงได้ล้อเธอมากกว่านี้แน่

“จะไปไหน” รั้งแขนบางให้หยุดอยู่ที่เดิม ฟางหันมาจิกตาใส่อย่างเอาเรื่อง รู้ทั้งรู้ว่าเธอกำลังเขินและอายมากแค่ไหน แต่ก็ยังแกล้งอยู่นั่น

“ก..ก็ไปทำอะไรให้นายกินสิ ไปใส่เสื้อผ้าซะ” ฟางบิดข้อมือตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุม

“อายทำไมก็เห็นหมดแล้วไม่ใช่หรอครับ มากกว่านี้ก็เห็น..” ป๊อปปี้เลื่อนใบห้าแนบใบหูของอีกคนจนได้เห็นว่าฟางนั้นตกใจมากแค่ไหน

“หยุดพูดนะ! ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้นฉันจะไปจากที่นี่จริงๆด้วย!” ออกคำสั่งให้คนตัวสูงปล่อยมือ และมันก็ได้ผลเมื่อป๊อปปี้ยอมปล่อยมือแล้วเดินออกไปเพื่อเปลี่ยนผ้า ไม่ลืมที่จะหันมาพูดกับคนตัวเล็กอีกครั้ง

“อย่าไปไหนนะ”

รู้แล้วน่า….

ฟางพยักหน้าสัญญา ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในครัว

“หอมชะมัด” ร่างบางสูดดมกลิ่นอาหารคละฟุ้งน่าลิ้มลองเป็นที่สุด ฟางตัดสินใจเข้าครัวเพื่อทำอาหารมื้อแรกให้เด็กแสบและอาหารทั้งหมดก็เป็นของชอบของป๊อปปี้ทั้งนั้น

“โอ๊ะ?!” แรงกอดจากคนข้างหลังทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจ ใบหน้าคมคายวางลงบนไหล่เล็ก

ฟอดดด

หนำซ้ำยังแอบขโมยหอมแก้มอีกต่างหาก..แย่ที่สุดเลยป๊อปปี้!-///-

“น่ากินจัง”

“แน่สิ ฉันเป็นคนทำนี่นา” เสียงหวานเอ่ยถาม

“ฉันหมายถึง..เธอน่ะ”

“นี่! พูดลามกอะไรของนายห้ะป๊อป…น่าเกลียดชะมัด” น้ำเสียงอู้อี้ติดแผ่วเบาเรียกเสียงหัวเราะของคนสวมกอดได้เป็นอย่างดี

“วันนี้มีอะไรพิเศษสินะ..ถึงได้ทำอาหารเยอะขนาดนี้” พูดพลางกอดคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น ใบหน้าซุกไซร้ซอกคออย่างคิดถึง..คิดถึงเรื่องเมื่อคืน เขามีความสุขมากจริงๆ

“ก็ไม่ได้พิเศษหรอก..ฉันแค่อยากทำให้” ฟางแหงนหน้ามองคนบนไหล่แล้วส่งยิ้มให้

“น่ารักแต่เช้าเลยนะ”ว่าแล้วก็ลักหอมแก้มไปอีกทีก่อนจะผละออกจากคนตัวเล็กแล้วเดินตรงไปนั่งโต๊ะอาหาร

“ของชอบนายทั้งนั้นเลยนะป๊อป”

“จำได้ด้วยหรอว่าฉันชอบอะไร”

“จำได้ดิ…นายต่างหากที่ลืมทุกอย่าง..เกี่ยวกับฉัน” ร่างบางทำหน้าหงอนใส่อีกคนทันที..เมื่อนึกขึ้นได้ว่าอันที่จริงแล้วป๊อปปี้อาจจะยังไม่ลืมมายด์ แค่เห็นสีหน้าเรียบเฉยแบบนั้นฟางก็พอจะเดาออก

“….”

“นายกินเถอะ ฉันขอตัวก่อน” ตัดสินใจเบือนหน้าหนีสายตาคมที่จับจ้องมาทางเธอ ฟางไม่รู้ว่าแววตาคู่นั้นต้องการจะสื่ออะไรแต่เTvไม่ชอบเลยจริงๆเวลาที่xUvxxuhเงียบเมื่อพูดถึงผู้หญิงคนนั้น

“จะไปไหน” ป๊อปปี้รั้งข้อมือคนตัวเล็กที่จะเดินหนี เมื่อเห็นว่าลู่หานเงียบเขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หยัดตัวเองขึ้นจากที่นั่งก่อนจะเข้าสวมกอดอีกคนอีกครั้ง

“ป๊อป..”

“ครับ” ว่าแล้วก็วางคางไว้บนไหล่เล็กที่เริ่มสั่นเล็กน้อย

“มันถูกแล้วหรอ…ที่เราทำแบบนี้” ฟางเอียงคอเล็กน้อยเพื่อมองใบหน้าของอีกคน หัวใจของเธอมันกำลังเรียกร้องให้เป๊อปปี้ตอบคำถามนี้ ถึงจะเห็นเพียงสายตาว่างเปล่าของเขาก็เถอะ

“ไม่รู้หรอก..รู้แค่ว่า เวลาที่เธออยู่เคียงข้างฉัน..ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”

ดวงตาทั้งสองสบกันราวกับแม่เหล็ก ป๊อปปี้มองใบหน้าหวานที่เปื้อนรอยยิ้มบางให้เธอ ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้คนตัวเล็กจนจมูกแตะกัน ฟางหลับตาพริ้มรับสัมผัสของป๊อปปี้อย่างง่ายดาย เพียงไม่นานที่ริมฝีปากหนาทาบทับลงบนริมฝีปากบางเบาๆ การจูบที่เนินนานหากแต่ไม่มีการสอดลิ้นหรือล่วงเกินมากกว่านั้น

“ป๊อปปี้..” ทันทีที่ทั้งสองผละออกกันแต่ใบหน้าคมก็ยังคงอยู่ที่เดิมไม่ได้เคลื่อนตัวออกห่าง ส่งผลให้คนตัวเล็กขมวดคิ้วสงสัย

“เธออย่าน่ารักใส่ฉันดิ” ป๊อปปี้ว่าแล้วก็ตัดสินใจยื่นหน้าจมจุ๊บริมฝีปากบางอีกครั้ง แตะกันได้แค่ครั้งเดียวฟางก็ดันอกแกร่งให้ออกห่างในทันที

“ไอบ้า” ว่าแล้วก็รีบวิ่งแจ้นเข้าไปในครัวอย่างว่องไว ทิ้งให้ป๊อปปี้มองแผ่นหลังบางแล้วหัวเราะชอบใจ

P L E A S E

มันคืออะไรที่แก้วต้องมายืนรอก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นปลาเป็นชั่วโมง ถ้าไม่ติดว่าเป็นคำสั่งของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่บอกมา ป่านนี้ก็คงไปนอนตีพุงสบายใจเฉิบอยู่ที่บ้านไปแล้ว..

“แล้วเมื่อไหร่จะได้วะเนี่ย” มองดูผู้คนนับร้อยชีวิตที่มายืนต่อแถวหน้าร้าน ก้มมองใบคิวอยู่ลำดับที่ 98 เออดี! วันนี้คงได้กินอยู่หรอก และอย่าบอกว่าแก้วโง่ไม่ไปซื้อร้านอื่นล่ะ เพราะแถวนี้ไม่มีหรอกร้านของก๋วยเตี๋ยวหรอก เมื่อร้านอื่นปิดกันเป็นแถวก็ไม่รู้ว่าจะปิดกันไปทำไมถึงเป็นภาระของเธอที่ต้องยืนคอยแบบนี้

“รอนานเลยดิ” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง คนตัวเล็กหันไปตามต้นเสียง ใบหน้าคมคายอยู่ใกล้เพียงไม่กี่เซน

เพี้ยะ!

ใบหน้าของอีกคนให้ไปอีกทางตามแรงตบของแก้วด้วยความพลั้งเผลอ แต่มันก็ดีแล้วที่เธอทำแบบนั้น

“สมน้ำหน้า!” ว่าแล้วก็หันหน้ากลับที่เดิม

“มือหนักพอๆกับตัวเลยว่ะ” เขาบ่นอุบอิบ ลูบใบหน้าตัวเองที่เริ่มชาๆ

“ฉันได้ยินนะเว้ย -_-”

“เหอะ จะยืนรอจนรากงอกเลยไง?”

“พูดยังกับฉันแซงคิวคนอื้นได้งั้นแหละ โด่” เพราะเขาคิดว่าถึงยังไงไอบ้าโทโมะก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้อยู่ดี

“ได้ดิ” ยักคิ้วกวนๆ ส่งให้คนตัวเล็กที่หันมามองอย่างงงๆ

“ยังไง?”

“มานี่”

“เห้ยย! จะพาฉันไปไหนนนนนน”

แก้วถูกโทโฒะลากให้ไปด้วยกันแต่สิ่งที่ทำให้เธอต้องแปลกใจคือโทโมะลากเธอมาในร้านอีกร้านที่ไม่ใช่ร้านก๋วยเตี๊ยวแต่มันอยู่ติดกันเท่านั้น

“นายพาฉันมาที่ไหน..” มองบริเวณรอบๆ เต็มไปด้วยเครื่องเคียงมากมายแก้วไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่ามันมีไว้ทำอะไร

“เธอคงไม่รู้ว่าที่นี่เป็นครัวทำก๋วยเตี๊ยวร้านนั้น” ว่าแล้วก็ชี้ไปที่ร้านเดิมที่แก้วยืนเมื่อครู่

“ว่าไงนะ! ถ้างั้นนายจะพาฉันเข้ามาทำม๊ายยย เดี๋ยวก็โดนด่าหรอกไอบ้า” แก้วพยายามดึงให้โทโมะออกไปจากที่นี่แต่มือหนากลับคว้ามือของเธอไว้แทนดึงคนตัวเล็กเข้าซบอกกว้างอย่างรวดเร็ว

“จะรีบไปไหน..ฉันมีอะไรให้เธอ” คนตัวสูงกระซิบข้างหูอีกคน

“อ…อะไร” หัวใจที่เต้นแรงมันยากเกินควบคุม เวลาได้อยู่ใกล้กับผู้ชายตรงหน้ามันทำให้แก้วดูไม่เป็นตัวเองเอาซะเลย

“….นี่”

“หื้ม?” แก้วมองดูก๋ยวเตี๊ยวในถุงที่โทโมะยื่นมันให้กับเขาด้วยความประหลาดใจ

“ก๋วยเตี๊ยวของเธอไง อยากได้มากไม่ใช่หรอห้ะ”

“เห้ยย!!! นายไปซื้อมาตอนไหนวะ?! ทำไมเร็วงี้อ้ะ!” แก้วทำท่ะคว้าถุงในมืออีกคนแต่ก็ถูกฉกกลับไปแทน

“ไม่ได้”

“อะไรของนายเนี่ย! ฉันต้องการมันนะ”

“ถ้าอยากได้ก็….อื้อ เร็วสิ” โทโมะอมลมในปากฝั่งนึงแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้ว ใช้นิ้วจิ้มๆปากที่พองออก

“ทำบ้าอะไรของนาย…ไร้สาระชะมัด” แก้วเบือนหน้าหนีก็แค่กลัวว่าร่างสูงจะเห็นหน้าแดงๆของเขา

“งั้น…ฉันจะไม่ให้นะก๋วยเตี๊ยวอ่ะ”

“เออ! ไม่เอาก็ได้วะ!” ร่างเล็กทำท่าจะเดินหนีถ้าไม่ติดที่อีกคนรั้งไว้เสียก่อน