C H A N G E .

CHANGE

 

“เธอเลิกพยายามทำให้ฉันลืมมายด์สักที…เธอไม่ได้สำคัญกับฉันจนทำให้ฉันลืมผู้หญิงที่รักมากที่สุดในชีวิตได้หรอก  ฉันรักแค่มายด์ส่วนเธอ…ออกไปจากชีวิตฉันซะฟาง”

 

 

“….”  คนฟังตัวแข็งทื่อ หัวใจเหมือนถูกบีบแน่นมากกว่าทุกครั้งแม้จะเคยโดนป๊อปปี้ด่า ดูถูกกี่ครั้งแต่ครั้งนี้มันเจ็บมากจริงๆ

 

 

 

            ป๊อปปี้มองแววตาผู้หญิงตรงหน้าด้วยแววตาสั่นไหว..ฟางคงไม่สังเกตหรอกว่าเขากำลังรู้สึกแย่แค่ไหน แต่การที่เขาทำแบบนี้ก็เป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว…เขาไม่อยากให้ฟางต้องเป็นตัวแทนของใคร    ป๊อปปี้เสมองไปทางอื่น..ก่อนจะเดินจากไปเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร

 

 

“ฮึก…”   ความกดดัน อึดอัดแบบนี้มันทรมานซะเหลือเกิน หยาดน้ำตาค่อยเอ่อล้นเต็มสองตา..ก่อนที่มันจะค่อยๆไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด หัวใจตอนนี้มันปวดหนึบไปหมด เธอไม่รู้ว่าป๊อปปี้ต้องการอะไร  เธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้

 

 

            หรือบางทีเธอควรเลิกความพยายามที่จะเปลี่ยนป๊อปปี้ไปซะ…

 

 

 

 

            หลังจากที่กลับมาจากการไปทัศนศึกษาได้ร่วมสองอาทิตย์ ฟางยังคงยืนกรานว่าจะอยู่กับป๊อปปี้ต่อไป ถึงแม้จะโดนด่ากลับมาหลายรอบ และดูเหมือนครั้งนี้ป๊อปปี้จะกลับมาเป็นคนเย็นชาเหมือนเดิมอีกแล้วและดูเย็นชายิ่งกว่าเดิมซะอีก

 

“ป๊อปจะไปเรียนแล้วหรอ ฉันทำคุกกี้ไว้แหน่ะ”  ร่างบางพยายามฝืนยิ้มจนตาหยีแล้วยื่นกล่องคุกกี้ให้อีกคน มันทำให้ป๊อปปี้ใจสั่นก็จริงแต่เขาจะไม่แสดงออกมาแบบนั้น

 

 

“ไม่เอา ฉันไม่ต้องการมัน”  สายตาเย็นชาถูกส่งมาให้ฟางอย่างเยือกเย็นที่สุด  เขาทำท่าจะเดินออกไปถ้าไม่ติดที่อีกคนรั้งไว้ก่อน

 

 

“ด….เดี๋ยวดิ แต่ครั้งนี้ฉันไม่ทำไหม้แล้วนะ…ฉันอยากให้นาย..”

 

 

 

“บอกว่าไม่เอาก็ไม่เอาไงวะ! เลิกจุ้นจ้านฉันสักที!”  ว่าจบก็สะบัดมือฟางทิ้งอย่างไม่ใยดี

 

 

 

“….ขอโทษ”  คนตัวเล็กก้มหน้ารับผิด ถ้าเกิดเงยขึ้นมาป๊อปปี้ก็คงจะเห็นน้ำตาของเทอเป็นแน่

 

 

 

“….” ป๊อปปี้มองร่างเล็กเพียงครู่เดียวก่อนตัดสินใจเดินออกจากบ้านไปดั่งคนไร้ความรู้สึก

 

 

 

            ไม่ใช่ว่าเขาไม่เจ็บ  ไม่ใช่ว่าเขาไม่ปวด …แต่ที่ทำไปมันก็ดีที่สุดแล้ว ฟางไม่ควรจะมาเป็นตัวแทนของใคร โดยเฉพาะมายด์..เพราะสำหรับป๊อปปี้ตอนนี้…ฟางมีค่ามากกว่าผู้หญิงคนนั้น

 

 

 

 

 

“ไอป๊อป! มานี่หน่อย!”  เสียงทุ้มของโทโมะตะโกนเรียกให้อีกคนที่เพิ่งมาถึงโรงเรียนเข้าไปหาเขา ซึ่งเขื่อนก็ต้องเดินไปแต่โดยดี

 

 

 

“มึงดูนี่ดิ จะมีงานสังสรรค์เลี้ยงน้ำชาของโรงเรียนว่ะมึง เชรดดดดดด เป็นปีแรกเลยนะเว้ย” โทโมะที่ดูตื่นเต้นอย่างใครเพื่อน ยืนใบประกาศให้คนที่เพิ่งมาใหม่

 

 

 

“ไม่เห็นน่าตื่นเต้นตรงไหน”

 

 

 

“เห่ยยยย มึงดูนี่ก่อน…เขาบอกว่าให้นักดนตรีทุกสายชั้นที่สนใจเข้าร่วมการแสดงในงานสามารถติดต่อได้ที่ฝ่ายชมรมดนตรีภายในวันที่ xx”

 

 

“…..”

 

 

“เงียบแบบนี้แปลว่ามึงก็สนใจอยู่อ่ะดิ”  โทโมะเผยยิ้มอย่างมีความสุข

 

 

 

“งานเล็กๆแบบนี้คนจะเยอะสักเท่าไหร่เชียววะ” ป๊อปปี้ยังคงไม่แน่ใจเรื่องคนในงานอยู่ดีก็เพราะวงเขาจะขึ้นแสดงทั้งทีมันก็ต้องการคนเยอะๆ

 

 

 

“เยอะดิวะ! เขาให้คนนอกเข้าด้วยเว้ยมึงอ่ะไปชวนพี่ฟา..โอ้ย!”  ยังพูดไม่ทันจบมือหนาของเพื่อนเขื่อนก็ตบเข้าที่หัวของคนพูดเต็มๆ

 

 

“หุบปากเน่าๆของมึงไอโมะ”

 

 

 

“อุ่ยย โทษทีว่ะกูลืมตัว”  พูดขึ้นหลังจากเห็นใบหน้าของเพื่อนเขาแล้วก็นึกหนักใจแทนจริงๆ 

 

 

 

“ถ้าพวกมึงอยากขึ้น(ขึ้นแสดง)กูก็ไม่ว่าอะไร”  ตอบโดยแหงนมองไปทางอื่น

 

 

 

 

            ฟางนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง วันนี้มันวันซวยอะไรของเทอก็ไม่รู้…ร้านอาหารน่าปากซอยก็ปิด อยากจะไปตลาดซื้อของแต่วินมอเตอร์ไซค์ก็หมดซะได้นี่สิ แย่ชะมัด..

 

 

ปี๊ดดๆๆ

 

“โอ๊ะ? ป๊อปปี้กลับมาแล้วหรอ” ร่างบางรีบวิ่งแจ้นออกไปเพื่อไปดูว่าเป็นป๊อปปี้จริงๆรึเปล่าแต่มันกลับไม่ใช่..

 

 

 

“นี่ฟาง! ฉันเอง! กวิน!”  คนในรถล่นกระจกลงมานิดหน่อยเพื่อให้เห็นหน้าก่อนจะตะโกนออกมา

 

 

“อ้าว! พี่กวินหรอ! รอแปปนึงนะ!”  ว่าจบฟางก็รีบวิ่งแล้วเปิดประตูบบ้านทันที รถลีมูซีนสีขาวถูกขับเข้ามาในโรงจอดรถบ้านป๊อปปี้ โดยที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ มีเพียงแค่ฟางที่ยืนต้อนรับเพื่อนใหม่

 

 

“มาถึงนี่มีอะไรหรอคะ…เอ๋?”  ฟางถามขึ้น ทันทีที่คริสลงมาจากรถ ในมือมีถุงขนมมากมายก่ายกอง รวมถึงของขวัญเล็กๆน้อยๆที่ฟางเองก็ไม่รู้ว่ามันเป็นของใคร

 

 

“วันนี้ฉัน..จะอยู่กับเธอเอง” ว่าแล้วก็ฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตร โดยที่คนฟังยังยืนเกาหัวตัวเองงงๆ

 

 

 

“แล้วพี่ไม่ไปเรียนหรอคะ”

 

 

 

“หยุดสักวันจะเป็นไรไป ฉันเบื่อๆน่ะ เลยแวะมาหา”  พูดจบก็เดินเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะ ฟางที่มองอีกคนด้วยตาปริบๆเลยได้แต่เดินตามเข้าไป

 

 

 

            กวินดูเหมือนจะรู้ทุกซอกทุกมุมของบ้านป๊อปปี้ จนฟางมองอย่างอึ้งๆ เมื่อเห็นกวินไปวางของไว้ที่เคาร์เตอร์ก่อนจะวิ่งไปนั่งบนโซฟา คว้ารีโมทที่ตั้งข้างๆก่อนจะกดเปลี่ยนช่องตามความต้องการของตัวเอง

 

 

 

“พี่กวินเคยมาบ้านป๊อปปี้หรอ”  ฟางถามออกไปก่อนจะเดินเข้าไปในครัว รินน้ำใส่แก้วแล้วเดินไปให้แขกที่มาใหม่

 

 

 

“เธอว่าไงนะ?”  ถามออกไปใหม่

 

 

 

“พี่กวิน เคยมาบ้านป๊อปปี้รึเปล่าคะ” ถามออกไปอีกครั้ง คำตอบที่ได้คือรอยยิ้มและเบือนหน้าหนีฟางสนใจทีวีด้านหน้าต่อ

 

 

 

“บ้านไอป๊อป ทุกคนในโรงเรียนก็รู้จักกันหมด..เพราะงั้น ถึงฉันรู้มันก็ไม่เห็นแปลกเลยนี่” ฟางพยักหน้าเข้าใจ  ก่อนจะเขยิบไปนั่งข้างๆมองเสี้ยวหน้าของกวินที่จดจ่ออยู่กับทีวี ฟางเม้มปากตัวเองอยากจะถามออกไปว่า ‘ทำไมถึงไม่ชอบป๊อปปี้’ หรือ ‘ทั้งสองคนไม่ชอบหน้ากันเรื่องอะไร?’ แต่ก็ไม่กล้าจะถามออกไป เทออาจจะเข้าไปยุ่งเรื่องของเขามากเกินไป

 

 

 

“พี่กวิน…เอ่อ ของที่พี่ซื้อมา..พี่จะให้ใครหรอ” นิ้วเรียวชี้ไปยังถุงขนมที่อยู่บนเคาเตอร์ในครัวด้วยความสงสัย

 

 

 

“ของเธอทั้งนั้น..”

 

 

“เห? ของฉันหมดเลยหรอ?” ฟางมองถุงขนมนั้นแล้วหันมาทางกวินอีกครั้ง รอยยิ้มกระตุกบนหน้าของคนที่มาใหม่ เขาหยัดตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปยังเคาเตอร์แล้วหยิบถุงขนมมายังโซฟา

 

 

 

“เธอชอบกินรึเปล่า…หรือว่าเธอชอบทำ?” เพียงเท่านั้น ฟางก็นึกขึ้นได้ ร่างเล็กวิ่งหรูไปหยิบกระเป๋าตังของตัวเองแล้ววิ่งมาหากวินอีกครั้ง

 

 

“ฉันชอบทำอาหาร! ดีเลย..เดี๋ยวฉันจะทำอาหารให้พี่ทานเอง” ว่าแล้วก็เตรียมจะวิ่งออกไปซื้อของแต่ก็ต้องหยุดกึกเมื่อนึกข้นได้ว่าไม่มีรถไป

 

 

 

“ไปกับฉันมั้ยล่ะ?” กวินว่าบ้างก่อนจะเดินไปข้างๆฟางแล้วหันไปส่งยิ้มให้อีกครั้ง แล้วเดินไปที่รถของตัวเอง เมื่อเข้ามาในรถก็กวักมือเรียกอีกคนที่ฉีกยิ้มให้เขาอย่างมีความสุข

 

 

“โอเคค่ะ นั้นฉันรบกวนพี่หน่อยแล้วกันนะ” ฟางวิ่งไปที่รถแล้วเปิดประตูอีกฝั่ง ก่อนจะเข้าด้านในอย่างรวดเร็ว

 

 

 

 

            หลังจากอาจารย์สาวสุดสวยเดินเข้ามาบอกกล่าวถึงงานเลี้ยงน้ำชาที่กำลังจะเกิดขึ้นในเร็ววันนี้ ดูเหมือนโรงเรียนจะครึกครื้นขึ้น เดินไปทางไหนก็มีคนพูดแต่เรื่องงานเลี้ยงน้ำชา ที่ไม่ได้มีแต่เด็กในโรงเรียนแต่มีเด็กโรงเรียนอื่นเข้ามาร่วมด้วย

 

 

“ไอป๊อป วันนี้พวกกูไปซ้อมบ้านมึงนะ” เขื่อนเดินมาตบบ่าเพื่อนสนิทแล้วนั่งแหมะลงข้างๆ คว้าขนมของโทโมะมาแดกเอง

 

 

“ไอสัสหนมกู” โทโมะชิงขนมที่เพิ่งโดนแย่งไปกลับมาดังเดิม

 

 

“มึงจะไปบ้านกูทำไมวะ” ป๊อปปี้ถามขึ้น คิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

 

 

 

“ก็ไม่นานวงเราก็ต้องขึ้นแสดงแล้วนี้หว่า” ว่าพลางกินขนมไปพลาง

 

 

 

“ก็ซ้อมที่โรงเรียนดิวะ” เจ้าของบ้านเถียงกลับ เขาไม่อยากให้ใครเข้าออกบ้านเขาบ่อยๆ เพราะมันน่ารำคาญ แล้วยิ่งตอนนี้ก็มีฟางอยู่กว่าจะได้ซ้อมก็คงไม่ใช่ง่ายๆ

 

 

 

“ไม่เอา กูเบื่อกูอยากกินฝีมือฟางนี่หว่า โอ้ยย!” เหมือนพูดไม่คิด เมื่อโดนเขกกบาลถึงได้รู้ว่าไปกระตุกต่อมโทสะของป๊อปปี้เข้าอย่างจัง

 

 

 

“กูไม่ให้ไป ถ้าจะซ้อมก็ซ้อมที่นี่” ป๊อปปี้ว่าจบก็เดินออกไป ไม่ฟังเสียงขัดของเพื่อนสนิท

 

 

“แต่กูจะไปอ่ะ!ยังไงกูก็อยากไป!”

 

 

 

 

            แล้วมันกงการอะไรของป๊อปปี้ที่เขากับเพื่อนอีกสองคนต้องมายืนแหมะอยู่นอกบ้านในตอนนี้ด้วยวะ  แม้จะพยายามด่าก็แล้วเตะก็แล้วแต่สุดท้ายเพื่อนรักทั้งสองก็ยังยืนยันจะมาที่บ้านให้ได้อยู่ดี

 

 

 

 

            ช่วยไม่ได้นี่หว่า..

 

“ทำไมบ้านเงียบจังวะมึง” โทโมะเอ่ยถามหลังเดินเข้ามาในบ้านเพราะปกติจะต้องมีฟางวิ่งมาต้อนรับ

 

 

 

“ฟางไม่อยู่หรอวะไอป๊อป” เขื่อนหันไปถามร่างสูงที่เขาเองก็สงสัยไม่แพ้กัน

 

 

 

 

 

            ฟางจะไปไหนได้…

 

 

 

 

“ช่างแม่ง พวกมึงมาซ้อมไม่ได้มาแดกหรือมาหายัยนั่น เพราะฉะนั้น..”

 

 

 

เอี๊ยดดดดดดดดดดดด!

 

            พูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงรถยนต์คันหนึ่งถูกจอดลงหน้าบ้านเรียกสติให้ทั้งสามคนในบ้านหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว

 

“ใครวะ กูว่ากูไม่ได้ชวนใครนะ”

 

 

 

“เชี่ยยยย  นั่นมันฟางกับพี่กวินนิมึง” โทโมะอุทานด้วยความตกใจ เพราะคนที่ลงมาจากรถก็ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นกวินกับฟาง

 

 

 

            ป๊อปปี้มองคนที่เพิ่งมาใหม่สลับกัน สองมือกำไว้จนแน่ ดวงตาคมจับจ้องร่างเล็กที่มองมาทางพวกเขาอย่างอึ้ง หากแต่พอหันไปหาอีกคนกลับได้รอยยิ้มเย้ยกลับมา ป๊อปปี้เลื่อนสายตาลงต่ำมองข้าวของมากมายที่ทั้งสองถือมา ดูก็รู้ว่าฟางจะทำอาหาร..ให้กวิน

 

 

 

“ป…ป๊อปปี้” ฟางเอ่ยชื่อเจ้าของบ้านที่มองมาทางเทอเคืองๆ ฟางเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกได้ถึงอารมณ์โทสะของอีกคนนั้นมากแค่ไหน

 

 

 

“อ้าวว ป๊อปปี้…หวัดดี”  แรงกระตุกมุมปากของกวินมันกำลังทำให้ป๊อปปี้แทบบ้า  

 

 

 

“ ….”

 

 

 

“ไอป๊อป…” โทโมะมองดูเพื่อนรักที่หน้าเริ่มแดงเพราะความโกรธ พวกเขารู้ดีว่าตอนนี้ป๊อปปี้กำลังรู้สึกยังไงและมันคงไม่ดีแน่ถ้าให้ป๊อปปี้กับกวินยืนจ้องหน้าเอาเป็นเอาตายกันแบบนี้

 

 

 

“นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่..”   ฟางกำลังทำตัวไม่ถูกเขาไม่รู้ว่าจะจัดการกับสถานการณ์ตรงหน้ายังไงดี

 

 

 

 

“เธอสนใจมันด้วยหรอ?”  ร่างสูงถามเสียงเรียบนิ่ง เหลียวตามองบุคคลที่สามที่ยืนข้างร่างเล็กก่อนจะหันมาสบในตากลมของฟางอีกหน  เขาเลือกที่จะเดินกระแทกไหล่อีกคนขึ้นห้องในทันที

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป! ป๊อป!”  ฟางตะโกนเรียกไล่หลังแต่ก็ไม่ทำให้คนที่วิ่งออกไป...หันกลับมา  

 

---

ห่างหายไปนานเว่อออออออออ  ขอโทษรีดเดอร์ทุกคนเลยนร้าาา  ตอนนี้ก็มาอัพเพิ่มให้แล้วยังไงก็ขอกำลังใจต่อด้วยคร้าา รู้ดีว่ากำลังทำให้ทุกคนโกรธแต่ไรท์ก็เจียดเวลาสุดๆแล้วจริงๆ TT  เดี๋ยวก็ต้องมุ่งสอบเข้าอีก มันยากมากจริงๆค่าา TT  ขอบคุณที่เข้ามาคอยเม้นคอยให้คะแนนกันนะคะ รักทุกคนมากเลยยย