C H A N G E .

 
CHANGE
 
“กูไม่ควรรู้สึกดีไปมากกว่านี้…กูไม่อยากให้เขามาเป็นตัวแทนมายด์” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นจากที่ไปเก็บกล่องปฐมพยาบาลให้เข้าที่ ไม่สนใจเสียงตามหลังของทั้งสองคน
 
“มึงว่าไงนะ!”
 
“ไอสัส! มึงคิดว่าฟางเขาเป็นตัวแทนแฟนเก่ามึงหรอไอเหี้ย!” โทโมะตอกกลับไปหวังว่าจะเข้าหูคนที่เพิ่งเดินไปเมื่อครู่บ้าง แต่ไร้เสียงตอบกลับมีเพียงแค่เสียงปิดประตูที่ดังขึ้นบ่งบอกว่าคนที่เพิ่งลุกขึ้นเมื่อครู่ออกไปจากห้องแล้ว
 
“ไอฮุนมันคิดไรอยู่วะ ไอห่าเอ้ยยยกูสงสารฟางว่ะ” เขื่อนยีหัวตัวเอง เอือมๆกับเพื่อนสนิทที่คิดเรื่องบ้าๆ กะจะทำให้ฟางเจ็บหรือยังไง
 
 
 
 
            ความรู้สึกฟางไม่ใช่ของเล่น…
 
 
 
 
 
            ร่างบางยังคงหลับใหลอยู่ที่เตียงหลังจากกินยาแก้ปวดเธอก็ไม่ได้สติอีกเลยจวนเวลาปาเข้าไปสามทุ่มเศษๆ ฟางถึงจะลืมตาขึ้นช้าๆ..
 
“อื้ออ”  ค่อยๆพยุงร่างตัวเองให้ลุกขึ้นแต่มันก็ช่างยากลำบากเพราะปวดไปหมด แทบจะเดินไม่ไหว
 
“พี่ฟาง! แก้วพี่ฟางฟื้นแล้ว!” เฟย์เมื่อเห็นคนบนเตียงลืมตาก็รีบเรียกให้เพื่อนสนิทอย่างแก้วในทันที
 
“จริงหรอ!! พี่ฟางงงงงงงงงง”  ร่างเล็กรีบวิ่งกรูเข้าหาฟางอย่างรวดเร็ว
 
“ป…ป๊อปล่ะ ป๊อปอยู่ไหน”  ก็เพราะไม่ใช่แต่ฟางที่ไม่สบายแต่ป๊อปปี้เองก็คงจะเป็นเหมือนกัน ถึงเขาจะไม่แสดงว่ากำลังป่วยแต่ตอนอยู่ในป่าฟางรู้ว่าป๊อปปี้ก็ไม่ไหวเช่นกัน
 
“ป๊อปนอนไปแล้วล่ะค่ะ สามทุ่มกว่าแล้ว…”
 
“ป๊อปไม่สบายนะแก้ว” ฟางแค่นพูดให้ได้ยินเสียงมากที่สุด
 
“ไม่สบาย? เห๋? ป๊อปปี้สบายดีค่ะ เขาปลอดภัยดีไม่มีอะไรน่าห่วง”  ร่างเล็กเผยยิ้มกว้างเมื่อพูดจบ
 
“งั้นหรอ…”
 
“ค่ะ เฟย์ว่าพี่ฟางพักผ่อนเถอะ จะได้หายไวๆ พรุ่งนี้ก็จะกลับอยู่แล้ว” เฟย์ว่าบ้างก่อนที่ฟางจะพยักหน้าเข้าใจแล้วล้มตัวลงนอนแม้ใจจริงเธอกำลังเป็นห่วงป๊อปปี้มากๆเลยก็ตาม
 
 
            คนในห้องไม่รู้หรอกว่าใครคนนึงกำลังยืนอยู่หน้าห้องเงียบๆ สองมือล้วงกระเป๋าสีหน้านิ่งนั้นบ่งบอกได้ดีว่าตัวเองกำลังสับสน ป๊อปปี้มองประตูบานใหญ่ตรงหน้านิ่ง มันเป็นสิ่งเดียวที่กั้นระหว่างเขากับฟางในตอนนี้
 
“ฉันไม่ควรรู้สึกอะไรกับเธอ…ฟาง”  น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยขึ้น 
 
 
            ป๊อปปี้ยังไม่ได้นอนอย่างที่แก้วว่าหรอก…เขาแอบออกมารอดูฟางอยู่ห่างๆ แน่นอนว่าเขาได้ยินที่ฟางเอ่ยเรียกเขาเมื่อครู่ชัดเจน ใจนึงอยากจะเปิดประตูแล้วพุ่งเข้ากอดให้หายเป็นห่วงแต่เขาก็ทำแบบนั้นไม่ได้
 
 
            มันไม่สมควร…
 
 
แปะ ๆๆๆ
            เสียงตบมือดังขึ้นเรียกสติให้ร่างสูงหันมอง…มันยิ่งทำให้เขาตกใจเมื่อคนที่กำลังเดินปรบมืออย่างเยาะเย้ยนั่นกำลังเดินมาหาเขา ใบหน้านิ่งแต่เผยแววตาล้อเลียนให้ป๊อปปี้เจ็บใจเล่นๆ
 
 
“พี่กวิน..”  บ้าชะมัด!
 
            ทั้งสองหยุดยืนเผชิญหน้ากัน…ใบหน้าคมคายของลูกครึ่งจ้องมองมาที่เขา ก่อนจะหัวเราะในลำคอ อาจเป็นเพราะได้เห็นใบหน้าของป๊อปปี้ที่ดูกังวลสุดๆ
 
“หึ ไม่เข้าไปล่ะ…เป็นห่วง ไม่ใช่รึไง?”  น้ำเสียงกดต่ำแสดงออกอย่างผู้ชนะ
 
 
“….”  ป๊อปปี้กำมือตัวเองแน่นจนเลือดซึม ดวงตาคมจดจ้องคริสไม่ลดละ แต่ต้องคอยเก็บอารมณ์ของตัวเองอยู่แค่นี้ ขืนโมโหไปมากกว่านี้คงได้มีเรื่องกันแน่
 
“พูดตามตรง..ที่จริงฉันแค่อยากจะสอยฟางมาเล่นๆ..” พลางสายตาเหล่ไปยังบานประตูห้องร่างเล็กก่อนจะหันกลับมองหน้าป๊อปปี้อีกหน   “แต่ฟาง…น่ารักจนฉัน…อยากได้ขึ้นมาจริงๆ”
 
“พี่คิดจะทำอะไร”  เสียงสั่นคลอที่เต็มไปด้วยความโกรธชัดเจน ถ้าไม่ติดว่าดึกแล้วล่ะก็..ผู้ชายตรงหน้าคงไม่รอดจากหมัดหนักๆของเขาแน่
 
“ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนายนี่…”
 
“อย่ายุ่งกับเธอ ผมเตือนแล้วนะ”
 
“ห้ะ? นายว่าไงนะ? เหอะ!”  คริสสบทอย่างนึกสมเพส   “กระจอกอย่างนาย…มันน่ากลัวตรงไหนวะ”
 
“….”
 
“ฉันว่าฟาง…คงเด็ดน่าดู”
 
“โถ่เว้ย!”
 
 
ผลั๊วะ!
            สุดท้ายป๊อปปี้ก็เลือกที่จะไม่ทนอีกต่อไป หมัดหนักๆพุ่งเข้าหน้าหล่อของฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว
 
 
            กวินล้มลงก่อนจะค่อยๆแตะเลือดที่ซึมมุมปากอยู่นิดหน่อย เหลียวตามองอีกคนที่หน้าแดงระเรื่อบ่งบอกว่ากำลังโกรธมากแค่ไหน
 
“แค่นี้หรอ? เหอะ!” ร่างสูงผลักป๊อปปี้จนเกือบล้มโชคดีที่ข้างหลังเป็นกำแพงกั้นไว้
 
“….”
 
“ถ้านายเก่งจริง…”  กวินเคลื่อนหน้าใกล้อีกคนมากขึ้น แล้วสบตาอย่างเอาชนะ  “มายด์..คงไม่ทิ้งมึงหรอกว่ะ”
 
“ไอ้เหี้ยยยย!”
 
 
ผลั้วะ!!
 
 
            ป๊อปปี้ผลักร่างสูงอย่างกวินล้มลงไปอีกรอบหนำซ้ำยังนั่งคร่อมแล้วสวนหมัดใส่หน้าอีกคนไม่ยั่ง เขากำลังโกรธ..โกรธถึงขีดสุด..แค่เรื่องฟางเขาก็สุดจะทนอยู่แล้ว ทำไมหมอนี่ต้องพูดถึงมายด์ด้วย..
 
“มึง! สัส!”
 
 
ตุ้บ!
 
“คิดว่ากูจะยอมมึงหรอ!”
 
            กวินผลักป๊อปจนล้มลงแทนก่อนจะขึ้นคร่อมสวนหมัดไม่หยุดหย่อย ความแค้น ความอยากเอาชนะกำลังพลุ่งพล่าน เขากำลังเอาชนะป๊อปปี้ ในเมื่อมันได้ทุกอย่างแต่เขากลับไม่ได้อะไร…
 
 
            การแย่งของที่มันรักมาได้…ก็ถือว่าชนะไปครึ่งแล้ว
 
            เมื่อสบโอกาสป๊อปปี้จึงพลิกคริสให้ลงไปนอนแล้วเขาได้กลับมาขึ้นคร่อมอีกหน!..
แรงหมัดของเขาหนักยิ่งกว่าเดิมเมื่อนึกถึงคำพูดของกวินเมื่อครูเลือดในกายก็พลุ่งขีดสุด
 
“หยุดนะ!” จู่เสียงหนึ่งของใครบางคนก็ดังขึ้น ทั้งสองหยุดการต่อสู้กันแล้วแหงนหน้ามองคนมาใหม่ ก่อนจะพบเจ้าของห้องอย่าง..
 
 
“ฟาง..”  ป๊อปปี้และกวินเอ่ยออกมาพร้อมกันก่อนที่กวินจะยันตัวเองลุกขึ้นพร้อมๆกันป๊อปปี้ที่ลุกขึ้นตามถึงแม้ทั้งคู่จะเลือดกลบปากเลยก็ตาม
 
“ทำอะไรกันน่ะห้ะ?!”  บอกตรงๆตอนเธอออกมาเห็นป๊อปปี้ต่อยกับกวินหัวใจเต้นแรงจนน่ากลัว เธอทั้งโกรธทั้งเสียใจที่ป๊อปปี้ทำแบบนี้
 
“เกิดอะไรขึ้นพี่ฟา…เห้ย! ป๊อปปี้!”  แก้วเดินออกจากห้องพร้อมกับเฟย์ก่อนที่ทั้งคู่จะต้องเบิกตากว้างกับสภาพของกวินและป๊อป
 
“หนวกหูชิบหาย..แม่งใครวะ..”
 
“เชี่ย!!”  รวมถึงโทโมะและเขื่อนที่เดินออกมาจากอีกห้องก่อนจะเห็นภาพตรงหน้า
 
 
            ทั้งหมดจึงตัดสินใจจับกวินกับป๊อปปี้แยกแล้วพาป๊อปปี้กลับมาทำแผลภายในห้องของฟางแทน ในห้องนี้จึงรวมทุกคนยกเว้นแต่กวินที่กลับห้องตัวเองไป ในตอนแรกป๊อปปี้ไม่ยอมท่าเดียวแต่เพราะเห็นสายตาของฟางที่มองมาทางเขาอย่างอ้อนวอน เขาจึงได้แต่ระงับอารมณ์โทสะของเขาไว้อีกครา
 
“นายไม่สบายอยู่ไม่ใช่หรอป๊อป…”  ฟางถามขึ้นขณะแปะพลาสเตอร์ยาให้กับอีกคน
 
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ตอบเสียงเรียบแม้ในใจกำลังเต้นรัวอย่างหยุดไม่ได้เลยก็ตาม
 
“แล้วเรื่องเป็นไงมาไงวะ ถึงได้ไปปล่อยหมัดกับพี่เขาอ่ะ”  โทโมะถามขึ้น
 
“….”  ป๊อปปี้เหลียวมองดวงตาของฟางที่มองมาที่เขาเช่นกัน ก่อนจะเบือนกลับไปทางอื่น “เปล่า”
 
“อย่ามาโกหกพวกกูเถอะ ถ้ามึงไม่สุดทนจริงๆ มึงคงไม่ทำแบบนั้นหรอก” โทโมะยังคงดื้อดึง
 
“กูบอกว่าไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไร เลิกถามกูสักที”  ว่าจบก็ปัดมือฟางที่ทำแผลให้ตนทิ้งก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
 
“เพราะนายแท้ๆเลยไอบ้ากาม! หมอนั่นโกรธแล้วเห็นมั๊ยวะ!” แก้วที่ยืนอยู่ก็ตวาดใส่โทโมะอย่างฉุนๆ
 
“ก็ฉันพูดตามความจริงนี่หว่า! ไอป๊อปมันไม่ใช่คนอารมณ์ร้อนขนาดนั้น! เธอเป็นถึงญาติไม่รู้รึไง”
 
 
“มันก็ไม่ใช่เรื่องของนายป่าววะ!”
 
 
 
            ป๊อปปี้เลือกที่จะเดินออกมาจากห้องนั้นในที่สุด…เขาจะบอกได้ยังไงว่าทะเลาะกับกวินเรื่องฟางทั้งเพ เขาไม่อยากรับความรู้สึกนี้เลย เขาไม่กล้าที่จะรักใครสักคนเพราะทุกคนก็คงเป็นตัวแทนของมายด์ทั้งนั้น…
 
 
            ไม่ใช่หรอ?
 
 
“ป๊อป” เสียงเล็กของคนที่คุ้นเคยดังขึ้นด้านหลัง เขารู้ดีว่าคือฟางจึงต้องการเดินหนีแต่ก็ไม่ทันไรร่างเล็กกลับวิ่งมาดักหน้าเสียอย่างนั้น
 
“นายเป็นอะไรป๊อป..นายกำลังหลบหน้าฉันอยู่นะ”
 
“….”
 
“ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจงั้นหรอ”  ร่างบางค่อยๆเดินเข้าใกล้อีกคนมากขึ้น
 
“อย่าเข้ามาใกล้ฉัน”
 
“ป๊อปปี้…”
 
“ต่อจากนี้ไป…ฉันกับเธอจะไม่เหมือนเดิมอีก”  บอกโดยหลบหน้าไปทางอื่น ป๊อปปี้ไม่อยากเจอหน้าฟางแล้วจริงๆ  เขารู้แล้วว่าตัวเองกำลังรู้สึกยังไงกับคนตรงหน้าดังนั้นเรื่องแบบนี้มันไม่ควรเกิดขึ้น
 
“นายหมายความว่ายังไง”  ฟางเอ่ยเสียงจริงจัง
 
“เธอเลิกพยายามทำให้ฉันลืมมายด์สักทีเธอไม่ได้สำคัญกับฉันจนทำให้ฉันลืมผู้หญิงที่รักมากที่สุดในชีวิตได้หรอก  ฉันรักแค่มายด์ส่วนเธอ…ออกไปจากชีวิตฉันซะ”
 

 
ขอหยุดไว้เพียงเท่านี้555555 อยากอ่านต่อเม้นค่ะ ><
 
ประกาศ  เรื่องนี้ยังเหลือไม่กี่ตอนแล้วววว ฉะนั้นเราอยากให้คนอ่านทุกคนช่วยเม้นและโหวตให้กับฟิคเรื่องนี้ด้วยนะคะ ยังไงซะสำหรับคนแต่งอย่างเราแล้วเราก็อยากให้ทุกคนได้ร่วมเม้นและให้คะแนนความพึงพอใจกันได้ เพราะเมื่อไหร่ที่เรากลับมาดูเราจะมีกำลังใจในการแต่งต่อไปอีก
        อย่าหาว่าเราเรื่องมากเลยนะคะ แต่เราอยากให้ทุกคนได้อ่านและได้เม้นบอกว่ามันดีตรงไหนไม่ดีตรงไหนเราจะได้ปรับเปลี่ยนได้ เราหวังว่าต่อจากนี้ทุกคนจะได้อ่านอย่างมีความสุขเราก็จะมีความสุขด้วย 55555
        สุดท้ายยยยยนี้ ช่วงนี้เราอาจจะมาอัพช้าหรืออาจห่างหายไปนานเป็นเดือนก็อยากให้ทุกคนอย่าลืมและยังติดตามเรื่องนี้เสมอๆ ถึงเราจะไม่ได้อัพแต่เราก็เข้ามาดูเกือบทุกวันเลย เราจึงอยากจะมาขอโทษและขอบคุณจริงๆนะ >< และอยากให้ทุกคนติดตามอีกเรื่องด้วยนะคะแต่งกันคนละแบบซึ่งแบบนู้เราแต่งไม่ถนัดแต่ว่าอยากลองดูเท่านั้นเองอ่ะ 
       ฝากเม้นนนนนนนน
       โหวตตตตตตตตตต