C H A N G E .

 
CHANGE 
 
“หึ ฉันก็เป็นของฉันแบบนี้แหละวะ! ถ้าเธอทนไม่ได้…ก็ไปซะ” ป๊อปปี้จับจ้องดวงตาประกายของคนตรงหน้าที่ดูเหมือนจะน้ำตาคลอแล้ว..
 
“….”
 
“….”
 
“ถ้านายอยากตาย…ก็ดูดมันสักสิบม้วน ยี่สิบม้วนไปเลยสิ! แล้วทิ้งน้าภาเดินถือรูปขาวดำของนาย..แบบนี้ใช่มั๊ยที่นายต้องการน่ะห้ะ!”
 
“….”
 
“บุหรี่มันไม่ใช่ทางออกของทุกอย่างหรอกนะป๊อป…” ฟางเดินตรงเข้าไปหาคนตรงหน้าแล้วตัดสินใจค่อยๆเข้าสวมกอดป๊อปปี้ช้าๆ…
 
 
“ฟาง…”
 
 
“อย่าสูบมันอีกเลยนะ…ฮึก ขอร้องล่ะ …ป๊อปปี้..” ฟางสะอื้นร้องไห้ทั้งที่ยังกอดคนตรงหน้าอยู่
 
“….”
 
“ฮึก ฮือออ อย่าทำแบบนี้เลยนะ ฮืออ ฉันทนดูไม่ได้จริงๆ…ฮืออ” ฟางร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลเต็มสองแก้ม…เธอไม่เคยรู้เลยว่าป๊อปปี้จะหันมาพึ่งอะไรแบบนี้…
 
 
“…”  ป๊อปปี้ได้แต่ยืนอึ้งอยู่แบบนั้น..แค่ฟางกอดก็ว่าตกใจมากอยู่แล้ว..แต่นี่ คำพูดที่เหมือนจะเป็นแค่คำธรรมดาทั่วไป..แต่สำหรับป๊อปปี้มันกำลังทำให้เขา..หวั่นไหว
 
 
“ฉันรู้ว่าถึงยังไง..นายก็คงไม่ฟังคำพูดฉันอยู่แล้ว..แต่…อย่ายุ่งกับของพวกนี้เลยได้ไหม”ฟางผละออกจากร่างสูงแล้วคว้าข้อมือป๊อปปี้มากอบกุมไว้แน่น ดวงตาที่สั่นไหวของร่างเล็กส่งผลให้เขาใจกระตุก
 
 
“ฉัน..”  ถึงแม้อยากจะพูดว่าขอโทษที่เผลอทำอะไรแบบนั้นลงไป เมื่อเห็นน้ำตาของคนตรงหน้าคำพูดที่อยากจะต่อว่ากลืนหายลงคอไปจนหมด เหลือแต่ความรู้สึกผิดในใจลึกๆ
 
 
 
“ไอป๊อป!! ฟาง!” สองเสียงตะโกนเรียกจากหน้าบ้านพร้อมกัน ส่งผลให้ทั้งสองจำต้องหันไปทางต้นเสียง
 
 
“ไอเขื่อนไอโทโมะ” ป๊อปปี้เห็นอย่างนั้นก็หันหน้ากลับมามองฟางที่ปล่อยมือออกจากการเกาะกุมแล้วเช็ดน้ำตาตัวเองออก
 
 
“เธอไปล้างหน้าซะ” ป๊อปปี้พูดจบ ฟางก็พยักหน้าเข้าใจก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไปเพื่อล้างหน้าล้างตา
 
 
 
            สองขายาวก้าวออกไปด้วยความเร็ว ก่อนจะพบเพื่อนสนิทที่ยืนเกาะประตูบ้านอยู่ที่เดิม รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏอยู่บนใบหน้าทั้งสอง
 
“ความจริงมึงไม่ต้องรีบก็ได้นะเว้ย กูไม่น่ามาขัดจังหวะมึงกับพี่ฟางเลยอ่ะ” โทโมะพูดแล้วเบ้หน้าล้อเลียน
 
“ขัดจังหวะพ่อ_มึงหรอ จะเข้าไม่เข้า” ป๊อปปี้ทำเสียงแข็ง
 
“เข้าๆดิวะ แหม ไม่ต้องเขินหรอกเพื่อนรัก ฮ่าฮ่า” เขื่อนชี้นิ้วมาตรงหน้าป๊อปปี้แล้วขำก๊ากออกมา
 
            เมื่อทั้งสามเข้ามาในบ้านก็พบฟางที่ทำอาหารอยู่ครัวอย่างเคยและรอยยิ้มกว้างที่เผยให้เห็น ป๊อปปี้มองคนตัวเล็กกลับรู้สึกผิด คงมีแค่เขาที่รู้ว่าฟางกำลังยิ้มเพื่อกลบเกลื่อนจากเหตุการณ์เมื่อครู่
 
 
 
 
            เป็นแบบนี้ตลอดเลยสินะฟาง…
 
 
 
“สวัสดีครับฟาง!ผมคิดถึงแทบแย่” เขื่อนและโทโมะวิ่งกรูเข้าไปหาร่างเล็กในครัวด้วยความเร็ว ก่อนที่จะเกิดเสียงหัวเราะขึ้นจากฟาง
 
“ฉันก็คิดถึงพวกนายเหมือนกัน..ว่าแต่มาถึงบ้านป๊อปปี้มาทำอะไรกันหรอ” ฟางถามไปทั้งๆที่ในมือยังคงทำยำมาม่าต่อไป
 
“ผมก็มาหาหัวใจของผมน่ะสิครับ” โทโมะว่าไป
 
“ไอโมะมึงมากไปแล้ว ผมน่ะมาหาว่าที่ภรรยาในอนาคตน่ะครับ” เขื่อนไม่น้อยหน้า
 
 
“มาซ้อมดนตรี ไม่นานก็จะแข่งแล้วมันมาที่บ้านฉันแค่เรื่องนี้” เป็นป๊อปปี้ที่เดินเข้าแล้วพูดแทรกเพื่อนสนิททั้งสอง
 
 
 
            ฟางเงยหน้าแล้วเผยยิ้มกว้าง สองมือยังคงวุ่นกับการทำยำมาม่าอยู่อย่างนั้น หากแต่การกระทำของฟางเล่นเอาป๊อปปี้รู้สึกแรงกระตุกที่มุมปากของตัวเอง และมันคงดีกว่านี้ถ้าไอเพื่อนเวรสองคนไม่หันมาเห็น
 
 
“ไอป๊อป!ฮันแน่!!มึงแอบยิ้มให้ฟางหรอวะ เฮ่ยๆ” เสียงล้อจากเขื่อนดังขึ้น เมื่อหันไปเห็นเพื่อนสนิทที่แอบลอบยิ้มให้ร่างเล็ก มันก็น่าแปลกอยู่หรอก..รอยยิ้มปีอปปี้ มันเห็นง่ายๆซะที่ไหน
 
 
“พูดมากชิบหาย เมื่อไหร่จะได้ซ้อมวะ” ป๊อปปี้ตัดสินใจบ่ายเบี่ยงข้อกล่าวหาที่เขายิ้ม เขาเลี่ยงโดยการเดินไปชั้นบน แล้วหายเข้าไปในห้องซ้อม
 
“ถ้าอย่างนั้นพวกผมขอตัวก่อนนะครับฟาง” เขื่อนว่าจบก่อนจะเดินไปพร้อมโทโมะที่ยืนยิ้มให้กับฟาง พลันนึกอิจฉาป๊อปปี้ที่ได้อยู่กับคนน่ารักอย่างฟางแบบนี้...
 
 
 
 
          ฟางแหงนหน้ามองดูนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนัง ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบห้าโมงแล้วแต่สามหนุ่มด้านบนยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นา ฟางชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะหันไปเห็นโทรศัพท์ตัวเองที่ตั้งแหมะอยู่ข้างๆ ร่างเล็กไม่รอช้ามือเรียวคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูรายชื่อใครคนหนึ่ง เมื่อพบฟางไม่รอช้ากดโทรออกในทันที
 
“ฮัลโหลแก้ว..ว่างรึเปล่า” ฟางเอ่ยถามปลายสาย
 
[ว่างค่ะ พี่ฟางมีอะไรหรอ]
 
“พี่อยากให้แก้วช่วยอะไรพี่สักอย่างน่ะ”
 
[เอ๋?มีอะไรให้แก้วช่วยหรอ]
 
“เย็นนี้..พี่กะว่าจะจัดปาร์ตี้เล็กๆที่บ้านป๊อปปี้....”
 
 
     กลิ่นหอมจากด้านล่าง ส่งมายังร่างสูงทั้งสามที่ซ้อมดนตรีอยู่ด้านบน ก่อนจะเป็นโทโมะที่สูดดมกลิ่นหอมนั้นแล้วเอ่ยขึ้น
 
“หอมอะไรวะมึง”  โทโมะสูดดมความหอม แล้วยันตัวเองขึ้นจากพื้นก่อนจะตามด้วยเขื่อน
 
“จริงด้วยว่ะ ฟางทำอะไรวะไอป๊อป”  เขื่อนว่าพลางเลิกคิ้วถามเพื่อนสนิทอยู่ข้างๆ
 
 
      ป๊อปปี้ยันตัวเองให้ลุกขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะเร่งฝีเท้าออกจากห้องเพื่อหากลิ่นหอมนั่น ด้านหลังที่มีเขื่อนและโทโมะตามมาติดๆ เมื่อลงมาชั้นแรกสิ่งแรกที่ทั้งสามได้ยินคือเสียงหัวเราะคิกคักที่ดังขึ้น
 
“เดี๋ยวพวกมึงหยุดก่อน!”  โทโมะหยุดยืนอยู่กับที่ แล้วค่อยๆเอี้ยวหน้าเพื่อฟังเสียงหัวเราะปะปนกับคำพูดใครบางคนที่ไม่ใช่ฟาง แต่หากเป็นเสียงที่เขาคุ้นเคย
 
 
“กูว่าเสียงแม่งคุ้นๆว่ะ” โทโมะว่าไปก่อนจะออกตัวเดินออกไปนอกประตู
 
 
 
     ทั้งสามเดินมาถึงประตูบ้าน ก่อนจะเอี้ยวตัวมองไปยังพื้นที่โล่งด้านข้างเป็นสนามหญ้า เห็นเตาอย่างบาร์บีคิวพร้อมกันร่างเล็กทั้งสามชีวิตที่เม้าท์มอยกันอย่างสนุกปาก ป๊อปปี้เท้าสะเอวมองทั้งสาม ถึงอย่างนั้นกลับมีเสียงเพื่อนสนิทอย่างโทโมะดังขึ้น
 
“เธอ!เข้ามาได้ไงวะ!”  โทโมะยกแขนขึ้นชี้หน้าร่างเล็กตาตี่ที่หันมามองตามเสียง
 
 
“นาย!ไอปากปีจอ!” อีกฝ่ายตอกกลับเช่นกัน
 
 
“แก้วใจเย็นๆ” เป็นเพื่อนสนิทตัวสูงอีกคนที่มีลักยิ้มเป็นเอกลักษณ์เอ่ยขึ้นแล้วรั้งแขนแก้วไว้
 
 
“นี่มันอะไร” ป๊อปปี้เอ่ยขึ้นแล้วมองร่างเล็กอย่างค้อนๆ
 
 
“ป๊อปมาแล้วหรอ!นี่ฉันย่างบาร์บีคิวให้นายด้วยนะ” ฟางทำตากระปริบๆแล้วค่อยๆเดินเข้ามาหาร่างสูง
 
“นี่เธอ!..”
 
“น่ากินมากเลยนะเนี่ย!..แหม่ ปาร์ตี้เล็กๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกันแฮะ”  เขื่อนเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่จึงพูดตัดบทขึ้น
 
 
 
          ร่างสูงหยิบจานบาร์บีคิวที่ฟางยื่นให้ป๊อปปี้มาเป็นของตัวเองก่อนจะตบบ่าป๊อปปี้เพื่อบอกให้ใจเย็นลง
 
“มาเร็วป๊อป” ฟางคว้าแขนร่างสูงก่อนจะพาลากไปยังหน้าเตาบาร์บีคิว ข้างๆเป็นแก้วกับโทโมะที่ทะเลาะกันไม่หยุด
 
 
 
“ที่ฉันมาก็เพราะพี่ฟางต่างหากไม่ได้ต้องการอยากเจอนายสักนิดบอกเลย” แก้วเอ่ยขึ้นแล้วแยกเขี้ยวใส่ร่างสูงอย่างโทโมะ
 
“คิดว่าฉันอยากเจอเธอมากรึไงห้ะ? แค่เจอหน้าก็อยากจะอาเจียนเต็มที”  
 
 
เปี๊ยะ!
 
“ไอบ้า! นายอ่ะดิเจอทีไรให้ไปคุยกับควายยังรู้เรื่องกว่าอีก” แก้วตีเข้าที่แขนแกร่งด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
 
“ถ้าอย่างนั้น เธอก็คงไม่ต่างกันหรอก! ยัยซากขี้เล็บ!” โทโมะจิ้มนิ้วลงหน้าผากของแแก้วแล้วดันมันจนอีกคนเซ
 
“ซากขี้เล็บงั้นหรอ?!! ฉันมีค่ากว่านั้นเว้ย!”
 
 
“เหอะ! ที่บ้านกระจกแตกรึไง? โถ่ น่าสงสาร”
 
“นี่นาย! ไอผู้ชายเฮงซวย!”
 
 
“ ถามจริงบ้าป่าววะ”
 
           ฮึ่ยยยยย แก้วไม่ไหวจะเคลียร์และสุดจะทนที่สุดจึงจัดการทำในสิ่งที่ต้องการมานานแสนนาน…
 
 
ฟรึ้บบ
“โอ้ยยยย! นี่เธอทำบ้าอะไรวะ!” โทโมะร้องโอ้ยทันทีที่คนตัวเล็กกระชากหูของเขาแล้วบิดมันจนจนหลุดเสียให้ได้
 
“นั่นปากกกกก หรอห้ะไอบ้าโทโมะ!!!!!!!!!!!!!!!!!  ฮึ่ยยยยย” บิดเอาๆ พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่ แฮร่!
 
 
          คิดหรอว่าโทโมะ…จะยอม?
 
 
 
“โอ้ยยยย ! นาย!” แก้วก็ถูกอีกคนดึงหูข้างหนึ่งไปเช่นเดียวกัน โทโมะก็บิดเอาๆ
 
 
“คิดหรอออ ว่าจะ โอ้ยยย รังแกฉันได้ฝ่ายเดียวน่ะฮะ”
 
 
“โอ้ยยยยย ฉันไม่ยอมหรอกน่า! ตายซะเถอะไอบ้าาาาา” บิดคับบิด -_-
 
            และแน่นอนว่าทุกอย่างหนีไม่พ้นสายตาของเพื่อนๆที่เหลืออยู่เลย…แบบมองกันแล้วคิดว่ามันจะอาฆาตแค้นอะไรกันนักหนา-_-
 
“จะกัดกันอีกนานมั๊ย?”  กลายเป็นว่าเขื่อนที่เหลืออดและเบื่อหน่ายที่สุดพูดขึ้น
 
 
            ซึ่งมันก็เรียกสติของทั้งสองคนได้เป็นอย่างดี..โทโมะและแก้วหันกลับมามองอย่างอึ้งๆ ก่อนที่ต่างฝ่ายจะยอมปล่อยมือออกจากหูของกันและกัน ยังไม่พอที่จะหันมามองหน้ากันแล้วมองจิกแรงๆ
 
 
“ฉันว่านะ ไปช่วยเฟย์ปิ้งบาร์บีคิวกันเหอะ” เขื่อนว่าจบ ก่อนจะเดินไปใกล้ร่างเล็กตาหวานเผยลักยิ้มน่ารักที่ยืนปิ้งตัวแข็งทื่อ
 
“อยู่ด้วยคนนะเฟย์” เขื่อนว่าพลางยิ้มกว้าง
 
            หากแต่เขาคงไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้น..
 
            มีอิทธิพลต่ออีกคนมากแค่ไหน..
 
“อะ..อื้ม” เฟย์พยักหน้าเข้าใจ คอยพร่ำบอกใจตัวเองว่าอย่าเต้นเร็วไปเกินกว่านี้
 
 
            ก็แค่กลัว…
 
 
            กลัวว่าคนที่อยู่ข้างๆจะได้ยินมัน…
 
 
 
 
 
 
“ยู้ฮู้ววว กูบอกแล้ว กูต้องชนะมึงไอป๊อป แดกๆ” เสียงโทโมะพูดขึ้นด้วยความภูมิใจสุดๆ ในเมื่อแก้วนี้คงเป็นแก้วที่ห้าของป๊อปปี้
 
            ก็เมื่ออยากเล่นเกมทรูออแดร์กันทำไมล่ะ ใครๆก็รู้ว่าโทโมะน่ะเป็นเจ้าพ่อเลยนะ ไม่มีใครชนะเขาได้สักครั้ง กับอีแค่คำถามที่ว่า ‘มึงได้กับผู้หญิงมากี่ครั้งแล้ว’ แค่คำถามกระจอกๆ เขาก็เลยตอบกลับไปตามความจริง ‘ครึ่งโรงเรียน กูได้มาแล้ว’ แต่เพียงแค่เขาถามอีกฝ่ายกลับ ‘ไอป๊อป มึงจูบพี่ฟางให้กูดูหน่อย’
 
           ก็เพราะคำถามที่เจ้าตัวรู้ดีว่าทำไม่ได้ และเขาก็ไม่ได้อยากจะทำมันด้วยป๊อปปี้เลยต้องกระดกเหล้าดื่มต่อ..
 
“ป๊อปปี้พอได้แล้ว เมามากแล้วเนี่ย” ฟางจับข้อมือร่างสูงที่อยู่ข้างๆก่อนจะหยิบแก้วให้ออกห่าง
“ช้านน..ไม่เมา” ป๊อปปี้เอ่ย
 
“พอแล้วไปนอนได้แล้ว นายก็รู้ว่าตัวเองแพ้แอลกอฮอล์แล้วยังจะกินอีกหรอ!คนบ้า!” ฟางดุใส่ แต่กลับเรียกเสียงหัวเราะให้เพื่อนสนิทของร่างสูงทั้งสองได้ดี
 
“เดี๋ยวผมช่วยพาไอป๊อปขึ้นไปดีกว่าครับฟาง คงจะเมามากแล้วด้วย” เขื่อนเอ่ยขึ้นก่อนจะพยักหน้าให้กับโทโมะอย่างรู้งาน
 
 
 
            บนห้องทั้งโทโมะและเขื่อนที่หามร่างป๊อปปี้แล้ววางแหมะลงบนโซฟา ร่างสูงที่พลิกกายไปมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ แขนยาวตกลงข้างลำตัว คนตัวเล็กรีบเดินเข้าไปใกล้หวังจะปลุกอีกคนให้ตื่นขึ้นมาแล้วไปนอนบนเตียงให้ดีๆต้องชะงัก มือบางยกขึ้นปิดจมูกเมื่อกายหนามีแต่กลิ่นเหล้าหึ่ง ปลายนิ้วเรียวสะกิดเข้าที่ไหล่กว้างหลายครั้งกว่าป๊อปปี้จะยอมปรือตาขึ้น
 
“ไปนอนบนเตียงป๊อป”
 
            เสียงหวานเอ่ยขึ้น หากแต่มัวมุ่นอยู่กับร่างสูงที่อยู่บนเตียงจนลืมไปว่ามีผู้ชายอีกสองคนที่อยู่ข้างๆ
 
“เอ่อ..ขอบคุณมากนะโทโมะเขื่อน” ฟางเอ่ยขึ้นพลางยิ้มหวานให้แทนคำของคุณ ร่างสูงทั้งสองพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเดินออกไปจากห้องในที่สุด
 
“ป๊อปไปนอนดีๆเร็วสิ”
 
 
            เสียงใสเอ่ยขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นดวงตาคมปรือมอง คนถูกสั่งทำตามอย่างว่าง่ายก่อนที่มือบางจะช่วยฉุดคนตัวสูงให้ลุกขึ้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำใหป๊อปปี้ทรงตัวไม่อยู่ ลำแขนพาดไหล่เล็กจนคนถูกพาดเกือบทรุด มือเล็กโอบรอบเอวของอีกคนประคองพาคนที่ไร้สติไปยังเตียงนอนอย่างเบามือ
 
 
 
“ป๊อปปี้!”
 
คนตัวเล็กตกใจเมื่อจู่ๆตัวเองกลับโดนดึงให้ลงไปนอนด้วยกันแล้วถูกพลิกกายให้อยู่ใต้ร่าง ลมหายใจอุ่นๆแทนที่จะอยู่ตรงซอกคอ กลับเลื่อนขึ้นมาอยู่ตรงหน้าเสียอย่างนั้น
 
“ปะ…ป๊อป”  ฟางปรือตามองร่างสูงด้วยใจที่เต้นผิดปกติ คนตัวเล็กหายใจติดขัดเมื่อป๊อปปี้โน้มหน้าลงเข้าประชิดหน้าอีกฝายจนจมูกแตะกัน
 
“…ฉันคิดถึงเธอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น พลางรอบมองหน้าร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่าง นิ้วเรียวกวาดผมหน้าม้าของร่างเล็กที่บดบังใบหน้าให้ออกห่าง ก่อนจะพรมจูบบนหน้าผากอย่างอ่อนโยน
 
 
            กลับทำให้ฟางเหมือนติดอยู่ในภวังค์ ความรู้สึกมากมายที่ก่อกวนหัวใจ..ไม่ให้ไปไหน
 
“..ป๊อป นายกำลังเมา..”
 
 
 
 
 
“มายด์....”
 
 

 
อื้อหือ แล้วแบบนี้ฟางจะทำยังไงอ่ะ ป๊อปปี้ใจร้ายนะเราอ่ะ!
อยากอ่านเร็วๆช่วยเม้น ให้กำลังใจด้วยการเม้น ไม่เข้าใจตรงไหนเม้น 
รักไรต์กดโหวต ไม่อยากเม้นก็ช่วยโหวต ไม่โหวตก็ช่วยติดตาม ถ้าชอบต้องบอกต่อช่วยแนะนำกันได้นะฮร้าาา
ไรต์ใจดีนะไม่ใจร้าย อิอิ 
1 เม้นต์ = 1 กำลังใจ