Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Chlorine - 
( คลอรีน )
 
“เฮ้ย! นี่มันอะไรเนี่ยพิมพ์!”
 
 
       ฟาง พูดแล้วรีบหันมาดูฉันทันทีเพราะตอนนี้น้ำกระเจี๊ยบเลอะทั้งผมทั้งหน้าแล้วก็ เสื้อผ้านักเรียนไปหมดแล้ว ยังดีที่มีเสื้อสูทนักเรียน ฉันจึงจัดการจับมันมาคลุมตัวทันที เพื่อไม่ให้มันหวือหวามากจนเกินไป
 
 
      นี่มันอะไรกันเนี่ย? ทำไมพิมพ์ทำแบบนี้กับฉัน ฉันไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรืออย่างไร?
 
 
 
      เท่าที่ผ่านมาฉันจำได้ว่าไม่เคยพบเจอกับพวกเธอมาก่อน...แล้วทำไม...
 
 
 
“ถามเพื่อนแกสิว่าไปทำอะไรไว้!”  
 
 
      พิมพ์ พูดตะคอกใสแล้วชี้มาที่ฉัน เสียงดังๆแหลมๆของเธอนั้นมันสร้างเสียงเรียกร้องความสนใจให้พวกนักเรียนที่ กำลังนั่งทานข้าวอย่างสบายอารมณ์กับพวกที่อยู่รวบๆพากันมามุงดูอยู่ห่างๆ และนั่นมันทำให้ฉันอึดอัดเอามากๆ
 
 
“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะฟาง” ฉันหันไปบอกฟางขณะที่มือยังคงไม่ยอมปล่อยจากเสื้อสูทที่กระชับเข้ามาปิดบังส่วนหน้าของเสื้อนักเรียนที่เปียก
 
 
“ตอแหล!” พิมพ์ตะคอกใส่ฉันก่อนที่เธอจะก้าวเท้ามาหาแล้วกระชากมือที่ฉันจับเสื้อสูทอยู่แรงๆแล้วก็ผลักฉันลงพื้นอย่างแรง
 
 
พลั่ก!
 
 
 
ตุ้บ!
 
 
 
      นี่มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ!
 
 
      ตอน นี้ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมต้องทำกันแบบนี้ด้วยเพราะฉันไม่รู้ อะไรเลย แต่ที่รู้แน่ๆคือตอนนี้หัวเข่าของฉันเป็นแผลถลอกจนเลือดไหลออกมาแล้ว แล้วมันก็เจ็บจี๊ดๆแซบๆเลยด้วย
 
 
“เฮ้ย! นี่หยุดนะเว้ย! แกจะทำอะไรเพื่อนฉัน >O<!” ฟางพูดแล้วพยายามจะจับให้พิมพ์ออกจากตัวฉัน
 
 
“อย่ายุ่ง! จินนี่ เฟื้องฟ้า จับยัยนี่ไว้สิ!” พิมพ์บอกให้เพื่อนของเธออีกสองคนมาช่วยกันลากตัวฟางออกไป ฟางก็ดิ้นรนแต่สองคนนั้นช่วยกันจับรัดฟางเอาไว้ซะแน่นเลย
 
 
 
“เฮ้ย! ปล่อยนะเว้ย! ปล่อยช้านนนนนน ปล่อยเด้! >O<!!”
 
 
“ทำไมแกไปอยู่กับโทโมะ! ฮะ?!”
 
 
      เมื่อ ฉันกำลังมองฟางที่กำลังดิ้นรนจากการรัดกุมของจินนี่และเฟื้องฟ้า พิมพ์ก็จับให้ฉันลุกขึ้นอย่างกระสับกระส่ายจากนั้นก็เอามือมาบีบแก้มฉันให้ หันกลับไปมองเธอ ขณะที่เธอก็ยก I Phone แล้วมันก็คือรูปที่โทโมะจับมือฉันในตอนที่เราเดินกลับบ้านเมื่อเย็นวานนี้
 
 
      และนั่นก็ทำให้ฉันเบิกต้องตากว้างทันที!
 
 
“...!!”
 
 
“ในรูปนี้เป็นแกใช่มั้ย?! ตอบฉันมาสินังบ้า!”
 
     ตอน นี้ฉันทั้งกลัวและสั่นไปทั้งตัวจนไม่กล้าที่จะพูดอะไรทั้งนั้น ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้เลยนะ พอมาเจอกับตัวแล้วมันทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ถ้าตอบไปว่า ‘ไม่ใช่’ ฉันคงจะโดนข้อหาโกหกอีกกระทงหนึ่งเพราะในรูปมันก็เห็นๆกันอยู่ว่าคือฉัน
 
 
 
“แล้วเธอไปยุ่งอะไรด้วยวะ!” ฟางตะโกน
 
 
 
“ฉันไม่ได้ถามแกอย่ามายุ่ง! นังนี่นิ ฉันถามทำไมไม่ตอบ!”
 
 
 
“...”  
 
 
“แกเป็นอะไรกับโทโมะถึงได้เดินจับมือกับเขา!?! ตอบสิ! ฉันบอกให้ตอบ!” พิมพ์ตวาดใส่ฉันจนฉันถึงกับสะดุ้ง
 
 
เพี๊ยะ!!
 
 
      ดู เหมือนว่าพิมพ์รำคาญที่ฉันไม่ตอบอะไรเธอเลย เธอจึงใช้ฝ่ามือของตัวเองตบมาทีใบหน้าของฉันอย่างแรงจนหน้าฉันหันไปอีกทาง และไม่ใช่เพียงแก้มที่แดงก่ำไปด้วยรอยมือแล้ว มุมปากของฉันก็ยังสัมผัสได้ถึงคาวเลือดด้วย
 
 
 
       ใช่! พิมพ์ตบฉันจนเลือดกบปาก!
 
 
      ตอนนี้ฉันเจ็บไปหมดทั่วร่างกายจนอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้ข้างใน...
 
 
“ทำไมโทโมะถึงไปเดินจับมือกับแกตอบฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!!”
 
 
 
“เรา...”
 
 
“ตอบ! หูหนวกหรือไง? ฉันบอกให้ตอบได้ยินมั้ย! หรือแกอยากโดนตบอีกที!”
 
 
       ก็เธอพูดแทรกแบบนี้ฉันจะตอบได้ยังไงเล่า! >O<!!!
 
 
       ให้ตายเหอะ! ใครก็ได้หยุดผู้หญิงบ้าคนนี้เท๊!!!
 
 
            เธอเขย่าตัวฉันเพื่อต้องการคำตอบให้ฉันตอบ แต่ฉันจะตอบเธอว่ายังไงล่ะในเมื่อตอบไปก็โดนตบอยู่ดีหรือว่าอาจจะโดนมากกว่า นั้นด้วยซ้ำ คนที่กำลังโมโหจนเลือดขึ้นหน้าแบบนี้พูดอะไรไปก็ไม่เข้าหูหรอกหรือไม่ก็อาจจะโดนเละมากกว่าเดิมเลยด้วย!
 
 
 
             โธ่! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยยยยยยยย
 
 
 
“สงสัยคงอยากโดนตบอีกทีสินะ? ได้!”
 
 
หมับ!
 
 
 
“พอได้แล้ว!”
 
 
 
“!!!”  
 
 
 
 
       ฉัน เบิกตากว้างเมื่อฝ่ามือของพิมพ์กำลังจะตบเข้าที่ใบหน้าฉันจู่ๆก็มีผู้หญิงคน หนึ่งมาคว้าข้อมือของพิมพ์เอาไว้ได้ทัน  ฉันหันไปมองเธอก็พบว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยกับผมยาวไว้หน้าม้าสี น้ำตาลและการแต่งกายที่ดูเป็นระเบียบมากๆมันทำให้ฉันคิดว่าเธออาจจะเป็น กรรมการนักเรียนก็ได้
 
 
“อย่ามายุ่งดีกว่า ‘คลอรีน’ มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”
 
 
“ฉันไม่ยุ่งไม่ได้หรอก ในเมื่อเธอกำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่ในสถานศึกษา” ผู้หญิงที่ชื่อคลอลีนบอกกับพิมพ์ด้วยสีหน้าแววตาที่จริงจังมากๆ
 
 
“ฉันก็แค่สั่งสอนยัยนี่ ไม่ได้ถึงกับตายซักหน่อย!” พิมพ์สะบัดมือออกจากมือของคลอรีนก่อนจะชี้หน้าฉัน
 
 
 
“แล้วเขาไปทำอะไรให้เธอล่ะ เธอถึงได้ทำกับเขาแบบนี้”     
 
 
“ก็มันดันไปยุ่งกับโทโมะของฉันน่ะสิ! นี่! มันกำลังเดินจับมือกับโทโมะไม่เห็นรึไง?” พิมพ์พูดแล้วชู I Phone ให้คลอรีนดูรูป แต่คำพูดของคลอรีนนั้นกลับทำให้พิมพ์ถึงกับหน้าซีดเลยทีเดียว
 
 
“แต่ดูจากรูปแล้วโทโมะเป็นคนจับมือผู้หญิงนี้ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ไปจับมือโทโมะก่อนไม่ใช่เหรอ?”    
 
 
“!!!”
 
 
“แล้วถ้าเขาสองคนจะคบกันมันจะผิดอะไรเพราะเธอไม่ใช่แฟนโทโมะนี่นาพิมพ์”
 
 
“แต่ฉันจองโทโมะอยู่เธอก็รู้ ทุกคนเขาก็รู้กันทั้งโรงเรียน! แต่อีนังเด็กใหม่เนี่ยมันไม่รู้!”
 
 
 
“ก็เขาเป็นเด็กใหม่จะรู้ได้ยังไงล่ะ”
 
 
เพล้ง!!
 
 
       ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงพิมพ์หน้าแตกยับเยินเลยแหละ ( แอบสะใจอยู่ลึกๆ )
 
 
 
“นะ...นี่! ><!”
 
 
 
“ถ้า เธอไม่หยุด ฉันจะรายงานฝ่ายปกครองเกี่ยวกับพฤติกรรมแบบนี้ของเธอ เมื่อก่อนเธออาจจะแก้ตัวด้วยข้ออ้างหรือเหตุผลล้านแปดได้ที่ทำกับนักเรียนคน อื่นแต่คราวนี้เธออาจจะโดนไล่ออกเลยก็ได้” คลอรีนชี้หน้าพิมพ์เป็นทำนองบอกว่า‘ฉันเอาจริง!’
 
 
“ยัยคลอรีน!”
 
 
“เธอคงไม่อยากให้ครอบครัวของเธอต้องอับอายเพราะว่าเธอโดนไล่ออกเพราะเรื่องไร้สาระหรอกนะ”
 
 
 
“ยัย...ฮึ่ย! > <!”
 
 
      พิมพ์มีสีหน้าที่แลหงุดหงิดและไม่พอใจอย่างมากกับคำพูดของคลอรีนแต่ก็ ต้องยอมถอยแต่โดยดี โดยไม่มีท่าทีค้านอะไรใดๆแต่ก็ยังมิวายหันมามองค้อนฉันจนฉันต้องหลบสายตาลง ต่ำ ( มองค้อนแบบนั้นไม่กลัวลูกตาหลุดออกจากเบ้ารึไงกันนะ = =;;; )
 
 
“ที่ฉันยอมให้ตอนนี้ไม่ใช่ว่าคราวหน้าฉันจะยอมอีกถ้าเธอยังไม่ได้เป็นอะไรกับโทโมะก็จงจำใส่หัวเอาไว้เลยว่าควรจะ‘เจียมตัว!’เพราะผู้หญิงอย่างเธอโทโมะไม่มีทางจริงจังด้วยหรอก! อีกไม่นานเขาก็เขี่ยเธอทิ้งแล้วยัยเด็กใหม่”
 
 
      ฉันเจียมตัวเสมอแหละ...และคำนี้มันสมควรที่เอากลับไปใช้กับเธอมากกว่ามั้ย? นี่ ถ้าฉันเป็นคนที่ไม่กลัวการมีเรื่องกับใครฉันคงสวนกลับด้วยปากไปแล้ว ไม่ต้องมาพูดด่าในใจหรอก แต่ฉันจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานไม่อยากจะมีเรื่องหรือมีปัญหากับใคร
 
 
 
“...”
 
 
 
“เออ! เงียบเป็นใบ้แบบนี้ให้ได้ตลอดเถอะแม่คุณ พ่อแม่เธอนี่คงสั่งสอนมาดีสินะที่เลี้ยงให้...”
 
 
 
“พอได้รึยัง”
 
 
 
         เมื่อพิมพ์กำลังจะพูดอะไรที่มันเป็น‘ขยะปาก’ออก มาต่อหน้าฉันคลอรีนเลยพูดขัดขึ้นเสียก่อน ตามจริงเรื่องพ่อแม่นี่จะเอามาพูดเหยียดหยามกันแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องเลยนะ เพราะมันไม่เกี่ยวกับพวกท่านเลย ฉันเองอยากจะตอบโต้บ้างแต่ด้วยความที่อยากให้เรื่องจบจึงได้แต่เงียบอยู่ ข้างใน
 
 
        พิมพ์เหยียดยิ้มให้ฉันก่อนทีเธอจะเดินออกไป จากตรงนี้ เมื่อเฟื้องฟ้ากับจินนี่เห็นพิมพ์ถอยบอกเธอก็ปล่อยฟาง พอฟางถูกปล่อยก็รีบวิ่งมาหาฉันทันทีเลย
 
 
 
“โหย เลือดออกเลยอ่ะแก้ว TOT” ฟางมองมาที่แผลตรงมุมปากฉันที่มันมีเลือดไหลออกมา  
 
 
“แยกย้ายได้แล้วทุกคน หมดเรื่องแล้ว” คลอรีนพูดบอกเมื่อเห็นว่ายังมีคนยืนดูอยู่
 
 
“ขอบใจนะคลอลีน ถ้าเธอไม่มาช่วยเพื่อนฉันเละแน่เลย” ฟางหันไปบอกคลอรีน คลอรีนก็พยักหน้าแล้วหันมามองฉันที่ตอนนี้สภาพแทบจะดูไม่ได้เลย
 
 
“ฟาง ฟางขึ้นเรียนเมื่อไหร่”
 
 
“อีกประมาณ 15 นาทีอ่ะ”
 
“โอเคงั้นฟางขึ้นไปห้องก่อนเลยเอากระเป๋าเพื่อนฟางไปด้วย เดี๋ยวฉันจะพาเพื่อนฟางไปล้างหน้าแล้วเปลี่ยนชุด”
 
 
“อื้มงั้นฝากแก้วด้วยนะ  แก้วเอากระเป๋าแกมา”
 
 
       เมื่อฟางพูดกับคลอรีนเสร็จก็หันมาขอกระเป๋าเป้ของฉัน ฉันก็ถอดมันแล้วเอาให้ฟางก่อนที่ฟางจะเดินไป แล้วฉันก็อยู่กับคลอรีน
 
 
“ป่ะ เดี๋ยวฉันพาไปเปลี่ยนชุด” คลอรีนพูดอย่างเป็นมิตรก่อนจะพาฉันเดินอ้อมไปหลังโรงอาหารเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจมากนัก
 
 
“ขอบใจนะที่มาช่วยเรา” ฉันพูดบอกคลอรีนเมื่อมาถึงจุดที่ไม่ค่อยมีคนแล้ว
 
 
“เป็นเพื่อนมนุษย์ก็ต้องช่วยเหลือกันสิถึงแม้ไม่รู้จักกันก็ตาม ^^”
 
 
          คลอรีนพูดแล้วหันมายิ้มบางๆให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบ ในใจรู้เลยว่าได้รับความอบอุ่นและเป็นมิตรมากมายจากเธอ และฉันรู้ว่าเธอเป็นคนดีคนหนึ่งที่หาได้ยากในโรงเรียนเลยล่ะ
 
 
( ช่วงของเคโอติค )
 
 
“เฮ้ยๆๆๆๆ ข่าวด่วนๆๆๆ ><!!”
 
 
“อะไรของแกวะไอ้เขื่อน วิ่งเป็นกระต่ายตื่นตูมไปได้ = =?”
 
 
      ป๊อปปี้ถามหลังจากที่เขื่อนที่บอกว่าจะย้อนกลับไปซื้อน้ำที่โรงอาหารตอนกำลังจะเดิน ขึ้นห้อง กลับต้องวิ่งกลับมาใหม่พร้อมกับหน้าตาตื่นตระหนกและรีบร้อนชอบกล
 
 
“เออ มีอะไรวะอ้าว? แล้วไหนน้ำแกอ่ะ”
 
 
“เรื่องน้ำเอาไว้ก่อนเว้ยเคนตะ ตอนนี้ฉันมีข่าวเกี่ยวกับไอ้โทโมะเว้ย”
 
 
“??? เกี่ยวกับฉัน?” โทโมะที่ตอนแรกๆนั่งอ่านกการ์ตูนอยู่เฉยๆกลับต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขื่อนด้วยความสงสัยทันที
 
“แล้วมันเรื่องอะไรวะรีบๆเล่ามาดิวะ ><!” จองเบดูท่าทางอยากจะรู้ซะเหลือเกินเลยรีบถามให้เขื่อนเข้าประเด็นเร็วๆ
 
 
“ก็สาวข้างบ้านไอ้โทโมะโดนยัยพิมพ์เล่นงานอ่ะดิ”
 
 
“เฮ้ย แล้วยัยนั่นไปทำอะไรให้พิมพ์วะOoO?” จองเบถาม
 
 
 “สาวน้อยคนนั้นไม่ได้ทำหรอกเว้ย แต่ไอ้คนที่ทำอ่ะ...”   
 
 
     เขื่อนหันหน้ามามองโทโมะ ที่ตอนนี้สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆหันมามองเขาก็เลยปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างที่เขา ชอบทำเพื่อเก็บความรู้สึก
 
 
“ฉันไปทำอะไร - -+” โทโมะพูด
 
 
“เออน่า แต่แกอ่ะตัวต้นตอเลย”
 
 
“เฮ้ยๆๆ เล่าต่อๆๆ ><!” ป๊อปปี้เขย่าชายเสื้อเร่งเขื่อนเพราะความอยากรู้
 
 
“คือฉันดันไปเห็นช็อตที่พิมพ์ชูรูปใน I Phone แล้ว พูดบอกว่าแกกับสาวน้อยข้างบ้านแกเดินจับมือกันเมื่อวานตอนกลับบ้าน เค้นคอให้เธอตอบ พอเธอไม่พูดก็โดนผลักลงพื้นแล้วดึงขึ้นมาตบไปฉาดนึงเต็มๆ ไม่แค่นั้น ฉันได้ยินมาว่าพิมพ์สาดน้ำกระเจี๊ยบใส่สาวข้างบ้านของแกด้วย”
 
 
“โหย ป่านนี้เธอคนนั้นจะเป็นยังไงนะ ” ป๊อปปี้ออกตัวด้วยความเป็นห่วง แต่ยังคงไม่ทิ้งความล้อเลียนโทโมะไปพลางๆ  
 
 
“แค่นี้?” เคนตะเค้นเสียงถาม
 
 
“ไม่ใช่แค่นี้ ”
 
 
“แล้วที่เด็ดกว่านั้นคืออะไรวะ” จองเบถาม
 
 
“ตอนที่สาวน้อยนั่นจะโดนตบรอบสอง พวกแกรู้มั้ยว่าใครมาห้ามทัน...” เขื่อนถามแล้วเพื่อนก็ส่ายๆหน้ายกเว้นโทโมะที่เอาแต่มองเขื่อนนิ่งๆ จากนั้นเขื่อนหันหน้าไปมองโทโมะก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “คลอรีน...”
 
 
         ตอนนี้ทุกคนต่างเงียบไปพร้อมกันแล้วมองมาที่โทโมะ แต่โทโมะก็ไม่มีท่าไม่สนใจอะไรก็จัดการเก็บหนังสือการ์ตูนของตัวเองลงใต้โต๊ะ พร้อมกับลุกขึ้นยืนและทำท่าว่าจะเดินออกไปไหน จนป๊อปปี้ต้องออกปากถาม
 
 
“ไปไหนวะโทโมะ”
 
 
“ไปหาหนมกิน” โทโมะหันมาตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ
 
 
“ไม่ใช่ว่าจะไปหาสาวน้อยที่มีนามว่า‘แก้ว’เหรอวะ”
 
 
“ทำไมถึงคิดว่าฉันจะไปหายัยนั่น - -?”
 
 
“ก็เมื่อวานแกเดินจับมือกับเขาไม่ใช่?”
 
 
“ก็ใช่ แต่ฉันไม่คิดอะไร”
 
 
“แล้วถ้าเกิดอีกฝ่ายเขาคิดอ่ะ”
 
 
“...” โทโมะเงียบ
 
 
“แล้วแกไปจับมือเขาทำไมวะ เริ่มสนใจ?”
 
 
“พวกแกหยุดคิดอะไรเพ้อเจ้อเหอะว่ะ”
 
 
      โทโมะพูดเหมือนไม่ใส่ใจแล้วเดินออกจากห้องไปทั้งๆที่ในใจรู้ดีเลยว่าป๊อปปี้เดาออกตรงเป๊ะ! อ่าห้ะ! เขา จะไปดูว่าตอนนี้แก้วเป็นยังไงบ้าง แต่ใครจะยอมรับให้เสียฟอร์มกันล่ะ โดยเฉพาะคนอย่างโทโมะน่ะ  มีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละที่เขาสามารถแสดงออกให้เห็นความรู้สึกของเขาได้ ตรงๆ
 
 
       คือ...ผู้หญิงที่มีนามว่า...‘คลอรีน’
 
 
           โทโมะหลงรักคลอรีนมานานตั้งแต่ ม.1 มันนานมาก เขาพยายามควบคุมความรู้สึกอยู่ตลอดเวลาที่เจอเธอ พอถึงเวลาที่เขาคิดว่าคลอรีนคงจะไม่ปฏิเสธเขาแน่เพราะว่าเขาคงจะมีสิ่งที่ดี พอให้เธอ
 
 
           เขาจึงเลือกที่จะสารภาพรักกับเธอเมื่อเทอมที่แล้วนี้เอง!
 
 
           แต่ด้วยความที่หวังมากเกินไปกลับทำให้โทโมะต้องเก็บความรู้สึกเสียใจเอาไว้และ พยายามยอมรับความจริงทั้งๆที่เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม่คลอรีนถึงไม่ รับรักเขา เขามีอะไรที่ผิดพลาดหรืออย่างไร...
 
 
         และคำถามนั้นก็ยังคงค้างคาใจมาจนถึงทุกวันนี้...
 
 
         ถึงแม้ปากโทโมะจะบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว แต่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องพูดแบบนั้นเพื่อปกปิด ความรู้สึกตัวเองด้วย เพราะลึกๆแล้วโทโมพก็ยังคงชอบคลอรีนอยู่ แต่คนปากแข็งก็ยังคงปากแข็งอยู่วันยังค่ำ
 
 
         ขนาดบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว เขายังคงแอบเพื่อนๆไปแอบดูคลอรีนที่โดมฝ่ายกิจกรรมตลอดว่าคลอรีนกำลังทำอะไร อยู่  แต่จนกระทั่ง...
 
 
         ผู้หญิงที่ชื่อ‘แก้ว’เดิน เข้ามาในชีวิตเขา...สิ่งเหล่านั้นที่เขามีให้กับคลอรีนก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ จนบางครั้งภาพที่เห็นแต่คลอรีนกลับกลายเป็นภาพของแก้วขึ้นมาแทน
 
 
     ทุกๆ วันคงไม่มีใครรู้ว่าหน้าต่างห้องนอนที่อยู่ติดกันทำให้โทโมะชอบแอบมองแก้ว บ่อยๆ ผ่านผ้าม่านของตัวเอง แต่โทโมะก็ยังคงไม่รู้ตัวหรอก...ว่าหัวใจของเขากำลังจะเปลี่ยนไปเพราะ ‘สาวข้างบ้านคนหนึ่ง...’
 
( จบช่วงของเคโอติค )
 
 
ห้องพยาบาล
 
 
“เสร็จแล้วจ้ะ ^^”
 
 
“ขอบคุณค่ะ”
 
 
      อาจารย์ ที่ทำแผลให้ฉันบอกหลังจากที่ฉันนั่งแล้วให้เธอทำแผลให้ คลอรีนก็เป็นผู้ช่วยจัดอุปกรณ์ให้อาจารย์ด้วยขณะที่อาจารย์ทำแผล เธอทั้งเอาใจใส่ความสะอาดว่ากลัวแผลฉันติดเชื้อโรคมากเลยล่ะ
 
 
 
 
      แต่ก็ต้องขอบคุณเธอ ^__^
 
 
 
      หลัง จากที่ฉันล้างหน้าล้างตาล้างผมที่เลอะน้ำกระเจี๊ยบเสร็จคลอรีนก็หาเสื้อผ้า ให้ฉันเปลี่ยนซึ่งเป็นเสื้อผ้าสำรองของเธอเองด้วย  เธอบอกว่าฉันใส่ได้พอดีและให้ฉันใส่ไปก่อนแล้วค่อยซักมาคืนเธอทีหลัง ส่วนเสื้อผ้าฉันเธอให้คุณป้าแม่บ้านเอาไปซักแห้งให้เย็นนี้ก่อนกลับบ้านก็ไป เอาได้ที่ห้องพักป้าแม่บ้าน
 
 
 
“คลอรีนเดี๋ยวหนูช่วยครูเอาอุปกรณ์ไปล้างหน่อยได้มั้ยลูก ^^”
 
 
“ได้ค่ะ แก้วเธอเดินกลับอาคารเองได้มั้ย?”
 
 
 
“ได้ๆ ขอบใจนะที่พาเรามาทำแผล และขอบคุณอีกครั้งสำหรับเสื้อผ้า ^_^”
 
 
 
“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยเอามาคืนฉันก็ได้ ถามฟางอ่ะ ฟางรู้ว่าต้องเจอฉันที่ไหน ^^”  
 
 
 
“อื้ม ^ ^”
 
 
      ฉัน ตอบคลอรีนไปก่อนจะค่อยๆลงมาจากเตียงคนไข้ แล้วค่อยๆใส่รองเท้านักเรียนแล้วเดินไปที่ประตูก่อนจะเปิดมันออกอย่างช้าๆ แต่ก็ยังมิวายหันไปยิ้มแล้วก็บ๊ายบายให้คลอรีนก่อนจะปิดประตูลง
 
“โอย เจ็บชะมัด TOT” ฉันพูดออกมาเบาๆพลางเอามือแตะที่ริมฝีปากที่แตกที่ตอนนี้ถูกทายาแดงไว้แล้วแต่มันแสบมาก นี่ยังไม่รวมที่หัวเข่าด้วยนะ Y_Y
 
 
“ทำแผลเสร็จแล้วเหรอ”
 
 
กึก!
 
 
ขวับ!
 
 
       ฉันจำต้องหยุดจากการเดินก้าวไปเมื่อมีเสียงทักนิ่งๆเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง พอฉันหันไปก็พอว่าต้นเสียงของคนๆนั้นก็คือ...โทโมะ! ขะ...เขามาทำอะไรตรงนี้อ่ะ
 
 
       แต่เขายืนอยู่หน้าห้องพยาบาลเหมือนว่ารอให้ใครสักคนออกมา ไม่อยากจะคิดว่าเป็นตัวเองแต่ทำไมมันรู้สึกแบบนี้ล่ะ?
 
      ‘ ทำแผลเสร็จแล้วเหรอ’
 
 
      คำถามนี้...เขามารอเหรอ? โอ๊ยยยยยยยย ไม่อยากคิดไปเอง ใครก็ได้บอกทีว่าเขามาเพื่อ???
 
 
          ตึกตักๆๆๆ
 
 
         โอ๊ยยย หัวใจจ๋าอย่าเต้นแรงสิ! >//////<
 
 
“O_O/////”
 
 
“อาการใบ้กำเริบอีกแล้วรึไง ฉันถามทำไมไม่ตอบ - -! ”
 
______________________________________
 
อัพแล้วค่าาาาา เม้นโหวตกันหน่อยยยย