Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Chlorine - 

( คลอรีน )

 

“เฮ้ย! นี่มันอะไรเนี่ยพิมพ์!”

 

 

       ฟาง พูดแล้วรีบหันมาดูฉันทันทีเพราะตอนนี้น้ำกระเจี๊ยบเลอะทั้งผมทั้งหน้าแล้วก็ เสื้อผ้านักเรียนไปหมดแล้ว ยังดีที่มีเสื้อสูทนักเรียน ฉันจึงจัดการจับมันมาคลุมตัวทันที เพื่อไม่ให้มันหวือหวามากจนเกินไป

 

 

      นี่มันอะไรกันเนี่ย? ทำไมพิมพ์ทำแบบนี้กับฉัน ฉันไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจหรืออย่างไร?

 

 

 

      เท่าที่ผ่านมาฉันจำได้ว่าไม่เคยพบเจอกับพวกเธอมาก่อน...แล้วทำไม...

 

 

 

“ถามเพื่อนแกสิว่าไปทำอะไรไว้!”  

 

 

      พิมพ์ พูดตะคอกใสแล้วชี้มาที่ฉัน เสียงดังๆแหลมๆของเธอนั้นมันสร้างเสียงเรียกร้องความสนใจให้พวกนักเรียนที่ กำลังนั่งทานข้าวอย่างสบายอารมณ์กับพวกที่อยู่รวบๆพากันมามุงดูอยู่ห่างๆ และนั่นมันทำให้ฉันอึดอัดเอามากๆ

 

 

“ฉันไม่ได้ทำอะไรนะฟาง” ฉันหันไปบอกฟางขณะที่มือยังคงไม่ยอมปล่อยจากเสื้อสูทที่กระชับเข้ามาปิดบังส่วนหน้าของเสื้อนักเรียนที่เปียก

 

 

“ตอแหล!” พิมพ์ตะคอกใส่ฉันก่อนที่เธอจะก้าวเท้ามาหาแล้วกระชากมือที่ฉันจับเสื้อสูทอยู่แรงๆแล้วก็ผลักฉันลงพื้นอย่างแรง

 

 

พลั่ก!

 

 

 

ตุ้บ!

 

 

 

      นี่มันชักจะมากเกินไปแล้วนะ!

 

 

      ตอน นี้ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมต้องทำกันแบบนี้ด้วยเพราะฉันไม่รู้ อะไรเลย แต่ที่รู้แน่ๆคือตอนนี้หัวเข่าของฉันเป็นแผลถลอกจนเลือดไหลออกมาแล้ว แล้วมันก็เจ็บจี๊ดๆแซบๆเลยด้วย

 

 

“เฮ้ย! นี่หยุดนะเว้ย! แกจะทำอะไรเพื่อนฉัน >O<!” ฟางพูดแล้วพยายามจะจับให้พิมพ์ออกจากตัวฉัน

 

 

“อย่ายุ่ง! จินนี่ เฟื้องฟ้า จับยัยนี่ไว้สิ!” พิมพ์บอกให้เพื่อนของเธออีกสองคนมาช่วยกันลากตัวฟางออกไป ฟางก็ดิ้นรนแต่สองคนนั้นช่วยกันจับรัดฟางเอาไว้ซะแน่นเลย

 

 

 

“เฮ้ย! ปล่อยนะเว้ย! ปล่อยช้านนนนนน ปล่อยเด้! >O<!!”

 

 

“ทำไมแกไปอยู่กับโทโมะ! ฮะ?!”

 

 

      เมื่อ ฉันกำลังมองฟางที่กำลังดิ้นรนจากการรัดกุมของจินนี่และเฟื้องฟ้า พิมพ์ก็จับให้ฉันลุกขึ้นอย่างกระสับกระส่ายจากนั้นก็เอามือมาบีบแก้มฉันให้ หันกลับไปมองเธอ ขณะที่เธอก็ยก I Phone แล้วมันก็คือรูปที่โทโมะจับมือฉันในตอนที่เราเดินกลับบ้านเมื่อเย็นวานนี้

 

 

      และนั่นก็ทำให้ฉันเบิกต้องตากว้างทันที!

 

 

“...!!”

 

 

“ในรูปนี้เป็นแกใช่มั้ย?! ตอบฉันมาสินังบ้า!”

 

     ตอน นี้ฉันทั้งกลัวและสั่นไปทั้งตัวจนไม่กล้าที่จะพูดอะไรทั้งนั้น ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยเจอเหตุการณ์อะไรแบบนี้เลยนะ พอมาเจอกับตัวแล้วมันทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ถ้าตอบไปว่า ‘ไม่ใช่’ ฉันคงจะโดนข้อหาโกหกอีกกระทงหนึ่งเพราะในรูปมันก็เห็นๆกันอยู่ว่าคือฉัน

 

 

 

“แล้วเธอไปยุ่งอะไรด้วยวะ!” ฟางตะโกน

 

 

 

“ฉันไม่ได้ถามแกอย่ามายุ่ง! นังนี่นิ ฉันถามทำไมไม่ตอบ!”

 

 

 

“...”  

 

 

“แกเป็นอะไรกับโทโมะถึงได้เดินจับมือกับเขา!?! ตอบสิ! ฉันบอกให้ตอบ!” พิมพ์ตวาดใส่ฉันจนฉันถึงกับสะดุ้ง

 

 

เพี๊ยะ!!

 

 

      ดู เหมือนว่าพิมพ์รำคาญที่ฉันไม่ตอบอะไรเธอเลย เธอจึงใช้ฝ่ามือของตัวเองตบมาทีใบหน้าของฉันอย่างแรงจนหน้าฉันหันไปอีกทาง และไม่ใช่เพียงแก้มที่แดงก่ำไปด้วยรอยมือแล้ว มุมปากของฉันก็ยังสัมผัสได้ถึงคาวเลือดด้วย

 

 

 

       ใช่! พิมพ์ตบฉันจนเลือดกบปาก!

 

 

      ตอนนี้ฉันเจ็บไปหมดทั่วร่างกายจนอยากจะร้องไห้ออกมาแต่ก็ต้องเก็บมันเอาไว้ข้างใน...

 

 

“ทำไมโทโมะถึงไปเดินจับมือกับแกตอบฉันมาเดี๋ยวนี้นะ!!”

 

 

 

“เรา...”

 

 

“ตอบ! หูหนวกหรือไง? ฉันบอกให้ตอบได้ยินมั้ย! หรือแกอยากโดนตบอีกที!”

 

 

       ก็เธอพูดแทรกแบบนี้ฉันจะตอบได้ยังไงเล่า! >O<!!!

 

 

       ให้ตายเหอะ! ใครก็ได้หยุดผู้หญิงบ้าคนนี้เท๊!!!

 

 

            เธอเขย่าตัวฉันเพื่อต้องการคำตอบให้ฉันตอบ แต่ฉันจะตอบเธอว่ายังไงล่ะในเมื่อตอบไปก็โดนตบอยู่ดีหรือว่าอาจจะโดนมากกว่า นั้นด้วยซ้ำ คนที่กำลังโมโหจนเลือดขึ้นหน้าแบบนี้พูดอะไรไปก็ไม่เข้าหูหรอกหรือไม่ก็อาจจะโดนเละมากกว่าเดิมเลยด้วย!

 

 

 

             โธ่! ใครก็ได้ช่วยด้วยยยยยยยยยยยย

 

 

 

“สงสัยคงอยากโดนตบอีกทีสินะ? ได้!”

 

 

หมับ!

 

 

 

“พอได้แล้ว!”

 

 

 

“!!!”  

 

 

 

 

       ฉัน เบิกตากว้างเมื่อฝ่ามือของพิมพ์กำลังจะตบเข้าที่ใบหน้าฉันจู่ๆก็มีผู้หญิงคน หนึ่งมาคว้าข้อมือของพิมพ์เอาไว้ได้ทัน  ฉันหันไปมองเธอก็พบว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีหน้าตาสวยกับผมยาวไว้หน้าม้าสี น้ำตาลและการแต่งกายที่ดูเป็นระเบียบมากๆมันทำให้ฉันคิดว่าเธออาจจะเป็น กรรมการนักเรียนก็ได้

 

 

“อย่ามายุ่งดีกว่า ‘คลอรีน’ มันไม่ใช่เรื่องของเธอ”

 

 

“ฉันไม่ยุ่งไม่ได้หรอก ในเมื่อเธอกำลังทำเรื่องไม่ดีอยู่ในสถานศึกษา” ผู้หญิงที่ชื่อคลอลีนบอกกับพิมพ์ด้วยสีหน้าแววตาที่จริงจังมากๆ

 

 

“ฉันก็แค่สั่งสอนยัยนี่ ไม่ได้ถึงกับตายซักหน่อย!” พิมพ์สะบัดมือออกจากมือของคลอรีนก่อนจะชี้หน้าฉัน

 

 

 

“แล้วเขาไปทำอะไรให้เธอล่ะ เธอถึงได้ทำกับเขาแบบนี้”     

 

 

“ก็มันดันไปยุ่งกับโทโมะของฉันน่ะสิ! นี่! มันกำลังเดินจับมือกับโทโมะไม่เห็นรึไง?” พิมพ์พูดแล้วชู I Phone ให้คลอรีนดูรูป แต่คำพูดของคลอรีนนั้นกลับทำให้พิมพ์ถึงกับหน้าซีดเลยทีเดียว

 

 

“แต่ดูจากรูปแล้วโทโมะเป็นคนจับมือผู้หญิงนี้ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ไปจับมือโทโมะก่อนไม่ใช่เหรอ?”    

 

 

“!!!”

 

 

“แล้วถ้าเขาสองคนจะคบกันมันจะผิดอะไรเพราะเธอไม่ใช่แฟนโทโมะนี่นาพิมพ์”

 

 

“แต่ฉันจองโทโมะอยู่เธอก็รู้ ทุกคนเขาก็รู้กันทั้งโรงเรียน! แต่อีนังเด็กใหม่เนี่ยมันไม่รู้!”

 

 

 

“ก็เขาเป็นเด็กใหม่จะรู้ได้ยังไงล่ะ”

 

 

เพล้ง!!

 

 

       ตอนนี้ฉันได้ยินเสียงพิมพ์หน้าแตกยับเยินเลยแหละ ( แอบสะใจอยู่ลึกๆ )

 

 

 

“นะ...นี่! ><!”

 

 

 

“ถ้า เธอไม่หยุด ฉันจะรายงานฝ่ายปกครองเกี่ยวกับพฤติกรรมแบบนี้ของเธอ เมื่อก่อนเธออาจจะแก้ตัวด้วยข้ออ้างหรือเหตุผลล้านแปดได้ที่ทำกับนักเรียนคน อื่นแต่คราวนี้เธออาจจะโดนไล่ออกเลยก็ได้” คลอรีนชี้หน้าพิมพ์เป็นทำนองบอกว่า‘ฉันเอาจริง!’

 

 

“ยัยคลอรีน!”

 

 

“เธอคงไม่อยากให้ครอบครัวของเธอต้องอับอายเพราะว่าเธอโดนไล่ออกเพราะเรื่องไร้สาระหรอกนะ”

 

 

 

“ยัย...ฮึ่ย! > <!”

 

 

      พิมพ์มีสีหน้าที่แลหงุดหงิดและไม่พอใจอย่างมากกับคำพูดของคลอรีนแต่ก็ ต้องยอมถอยแต่โดยดี โดยไม่มีท่าทีค้านอะไรใดๆแต่ก็ยังมิวายหันมามองค้อนฉันจนฉันต้องหลบสายตาลง ต่ำ ( มองค้อนแบบนั้นไม่กลัวลูกตาหลุดออกจากเบ้ารึไงกันนะ = =;;; )

 

 

“ที่ฉันยอมให้ตอนนี้ไม่ใช่ว่าคราวหน้าฉันจะยอมอีกถ้าเธอยังไม่ได้เป็นอะไรกับโทโมะก็จงจำใส่หัวเอาไว้เลยว่าควรจะ‘เจียมตัว!’เพราะผู้หญิงอย่างเธอโทโมะไม่มีทางจริงจังด้วยหรอก! อีกไม่นานเขาก็เขี่ยเธอทิ้งแล้วยัยเด็กใหม่”

 

 

      ฉันเจียมตัวเสมอแหละ...และคำนี้มันสมควรที่เอากลับไปใช้กับเธอมากกว่ามั้ย? นี่ ถ้าฉันเป็นคนที่ไม่กลัวการมีเรื่องกับใครฉันคงสวนกลับด้วยปากไปแล้ว ไม่ต้องมาพูดด่าในใจหรอก แต่ฉันจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนานไม่อยากจะมีเรื่องหรือมีปัญหากับใคร

 

 

 

“...”

 

 

 

“เออ! เงียบเป็นใบ้แบบนี้ให้ได้ตลอดเถอะแม่คุณ พ่อแม่เธอนี่คงสั่งสอนมาดีสินะที่เลี้ยงให้...”

 

 

 

“พอได้รึยัง”

 

 

 

         เมื่อพิมพ์กำลังจะพูดอะไรที่มันเป็น‘ขยะปาก’ออก มาต่อหน้าฉันคลอรีนเลยพูดขัดขึ้นเสียก่อน ตามจริงเรื่องพ่อแม่นี่จะเอามาพูดเหยียดหยามกันแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องเลยนะ เพราะมันไม่เกี่ยวกับพวกท่านเลย ฉันเองอยากจะตอบโต้บ้างแต่ด้วยความที่อยากให้เรื่องจบจึงได้แต่เงียบอยู่ ข้างใน

 

 

        พิมพ์เหยียดยิ้มให้ฉันก่อนทีเธอจะเดินออกไป จากตรงนี้ เมื่อเฟื้องฟ้ากับจินนี่เห็นพิมพ์ถอยบอกเธอก็ปล่อยฟาง พอฟางถูกปล่อยก็รีบวิ่งมาหาฉันทันทีเลย

 

 

 

“โหย เลือดออกเลยอ่ะแก้ว TOT” ฟางมองมาที่แผลตรงมุมปากฉันที่มันมีเลือดไหลออกมา  

 

 

“แยกย้ายได้แล้วทุกคน หมดเรื่องแล้ว” คลอรีนพูดบอกเมื่อเห็นว่ายังมีคนยืนดูอยู่

 

 

“ขอบใจนะคลอลีน ถ้าเธอไม่มาช่วยเพื่อนฉันเละแน่เลย” ฟางหันไปบอกคลอรีน คลอรีนก็พยักหน้าแล้วหันมามองฉันที่ตอนนี้สภาพแทบจะดูไม่ได้เลย

 

 

“ฟาง ฟางขึ้นเรียนเมื่อไหร่”

 

 

“อีกประมาณ 15 นาทีอ่ะ”

 

“โอเคงั้นฟางขึ้นไปห้องก่อนเลยเอากระเป๋าเพื่อนฟางไปด้วย เดี๋ยวฉันจะพาเพื่อนฟางไปล้างหน้าแล้วเปลี่ยนชุด”

 

 

“อื้มงั้นฝากแก้วด้วยนะ  แก้วเอากระเป๋าแกมา”

 

 

       เมื่อฟางพูดกับคลอรีนเสร็จก็หันมาขอกระเป๋าเป้ของฉัน ฉันก็ถอดมันแล้วเอาให้ฟางก่อนที่ฟางจะเดินไป แล้วฉันก็อยู่กับคลอรีน

 

 

“ป่ะ เดี๋ยวฉันพาไปเปลี่ยนชุด” คลอรีนพูดอย่างเป็นมิตรก่อนจะพาฉันเดินอ้อมไปหลังโรงอาหารเพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจมากนัก

 

 

“ขอบใจนะที่มาช่วยเรา” ฉันพูดบอกคลอรีนเมื่อมาถึงจุดที่ไม่ค่อยมีคนแล้ว

 

 

“เป็นเพื่อนมนุษย์ก็ต้องช่วยเหลือกันสิถึงแม้ไม่รู้จักกันก็ตาม ^^”

 

 

          คลอรีนพูดแล้วหันมายิ้มบางๆให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบ ในใจรู้เลยว่าได้รับความอบอุ่นและเป็นมิตรมากมายจากเธอ และฉันรู้ว่าเธอเป็นคนดีคนหนึ่งที่หาได้ยากในโรงเรียนเลยล่ะ

 

 

( ช่วงของเคโอติค )

 

 

“เฮ้ยๆๆๆๆ ข่าวด่วนๆๆๆ ><!!”

 

 

“อะไรของแกวะไอ้เขื่อน วิ่งเป็นกระต่ายตื่นตูมไปได้ = =?”

 

 

      ป๊อปปี้ถามหลังจากที่เขื่อนที่บอกว่าจะย้อนกลับไปซื้อน้ำที่โรงอาหารตอนกำลังจะเดิน ขึ้นห้อง กลับต้องวิ่งกลับมาใหม่พร้อมกับหน้าตาตื่นตระหนกและรีบร้อนชอบกล

 

 

“เออ มีอะไรวะอ้าว? แล้วไหนน้ำแกอ่ะ”

 

 

“เรื่องน้ำเอาไว้ก่อนเว้ยเคนตะ ตอนนี้ฉันมีข่าวเกี่ยวกับไอ้โทโมะเว้ย”

 

 

“??? เกี่ยวกับฉัน?” โทโมะที่ตอนแรกๆนั่งอ่านกการ์ตูนอยู่เฉยๆกลับต้องเงยหน้าขึ้นมามองเขื่อนด้วยความสงสัยทันที

 

“แล้วมันเรื่องอะไรวะรีบๆเล่ามาดิวะ ><!” จองเบดูท่าทางอยากจะรู้ซะเหลือเกินเลยรีบถามให้เขื่อนเข้าประเด็นเร็วๆ

 

 

“ก็สาวข้างบ้านไอ้โทโมะโดนยัยพิมพ์เล่นงานอ่ะดิ”

 

 

“เฮ้ย แล้วยัยนั่นไปทำอะไรให้พิมพ์วะOoO?” จองเบถาม

 

 

 “สาวน้อยคนนั้นไม่ได้ทำหรอกเว้ย แต่ไอ้คนที่ทำอ่ะ...”   

 

 

     เขื่อนหันหน้ามามองโทโมะ ที่ตอนนี้สีหน้าดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่ และเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆหันมามองเขาก็เลยปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างที่เขา ชอบทำเพื่อเก็บความรู้สึก

 

 

“ฉันไปทำอะไร - -+” โทโมะพูด

 

 

“เออน่า แต่แกอ่ะตัวต้นตอเลย”

 

 

“เฮ้ยๆๆ เล่าต่อๆๆ ><!” ป๊อปปี้เขย่าชายเสื้อเร่งเขื่อนเพราะความอยากรู้

 

 

“คือฉันดันไปเห็นช็อตที่พิมพ์ชูรูปใน I Phone แล้ว พูดบอกว่าแกกับสาวน้อยข้างบ้านแกเดินจับมือกันเมื่อวานตอนกลับบ้าน เค้นคอให้เธอตอบ พอเธอไม่พูดก็โดนผลักลงพื้นแล้วดึงขึ้นมาตบไปฉาดนึงเต็มๆ ไม่แค่นั้น ฉันได้ยินมาว่าพิมพ์สาดน้ำกระเจี๊ยบใส่สาวข้างบ้านของแกด้วย”

 

 

“โหย ป่านนี้เธอคนนั้นจะเป็นยังไงนะ ” ป๊อปปี้ออกตัวด้วยความเป็นห่วง แต่ยังคงไม่ทิ้งความล้อเลียนโทโมะไปพลางๆ  

 

 

“แค่นี้?” เคนตะเค้นเสียงถาม

 

 

“ไม่ใช่แค่นี้ ”

 

 

“แล้วที่เด็ดกว่านั้นคืออะไรวะ” จองเบถาม

 

 

“ตอนที่สาวน้อยนั่นจะโดนตบรอบสอง พวกแกรู้มั้ยว่าใครมาห้ามทัน...” เขื่อนถามแล้วเพื่อนก็ส่ายๆหน้ายกเว้นโทโมะที่เอาแต่มองเขื่อนนิ่งๆ จากนั้นเขื่อนหันหน้าไปมองโทโมะก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ “คลอรีน...”

 

 

         ตอนนี้ทุกคนต่างเงียบไปพร้อมกันแล้วมองมาที่โทโมะ แต่โทโมะก็ไม่มีท่าไม่สนใจอะไรก็จัดการเก็บหนังสือการ์ตูนของตัวเองลงใต้โต๊ะ พร้อมกับลุกขึ้นยืนและทำท่าว่าจะเดินออกไปไหน จนป๊อปปี้ต้องออกปากถาม

 

 

“ไปไหนวะโทโมะ”

 

 

“ไปหาหนมกิน” โทโมะหันมาตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ

 

 

“ไม่ใช่ว่าจะไปหาสาวน้อยที่มีนามว่า‘แก้ว’เหรอวะ”

 

 

“ทำไมถึงคิดว่าฉันจะไปหายัยนั่น - -?”

 

 

“ก็เมื่อวานแกเดินจับมือกับเขาไม่ใช่?”

 

 

“ก็ใช่ แต่ฉันไม่คิดอะไร”

 

 

“แล้วถ้าเกิดอีกฝ่ายเขาคิดอ่ะ”

 

 

“...” โทโมะเงียบ

 

 

“แล้วแกไปจับมือเขาทำไมวะ เริ่มสนใจ?”

 

 

“พวกแกหยุดคิดอะไรเพ้อเจ้อเหอะว่ะ”

 

 

      โทโมะพูดเหมือนไม่ใส่ใจแล้วเดินออกจากห้องไปทั้งๆที่ในใจรู้ดีเลยว่าป๊อปปี้เดาออกตรงเป๊ะ! อ่าห้ะ! เขา จะไปดูว่าตอนนี้แก้วเป็นยังไงบ้าง แต่ใครจะยอมรับให้เสียฟอร์มกันล่ะ โดยเฉพาะคนอย่างโทโมะน่ะ  มีเพียงคนเดียวเท่านั้นแหละที่เขาสามารถแสดงออกให้เห็นความรู้สึกของเขาได้ ตรงๆ

 

 

       คือ...ผู้หญิงที่มีนามว่า...‘คลอรีน’

 

 

           โทโมะหลงรักคลอรีนมานานตั้งแต่ ม.1 มันนานมาก เขาพยายามควบคุมความรู้สึกอยู่ตลอดเวลาที่เจอเธอ พอถึงเวลาที่เขาคิดว่าคลอรีนคงจะไม่ปฏิเสธเขาแน่เพราะว่าเขาคงจะมีสิ่งที่ดี พอให้เธอ

 

 

           เขาจึงเลือกที่จะสารภาพรักกับเธอเมื่อเทอมที่แล้วนี้เอง!

 

 

           แต่ด้วยความที่หวังมากเกินไปกลับทำให้โทโมะต้องเก็บความรู้สึกเสียใจเอาไว้และ พยายามยอมรับความจริงทั้งๆที่เขาก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม่คลอรีนถึงไม่ รับรักเขา เขามีอะไรที่ผิดพลาดหรืออย่างไร...

 

 

         และคำถามนั้นก็ยังคงค้างคาใจมาจนถึงทุกวันนี้...

 

 

         ถึงแม้ปากโทโมะจะบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว แต่เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องพูดแบบนั้นเพื่อปกปิด ความรู้สึกตัวเองด้วย เพราะลึกๆแล้วโทโมพก็ยังคงชอบคลอรีนอยู่ แต่คนปากแข็งก็ยังคงปากแข็งอยู่วันยังค่ำ

 

 

         ขนาดบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว เขายังคงแอบเพื่อนๆไปแอบดูคลอรีนที่โดมฝ่ายกิจกรรมตลอดว่าคลอรีนกำลังทำอะไร อยู่  แต่จนกระทั่ง...

 

 

         ผู้หญิงที่ชื่อ‘แก้ว’เดิน เข้ามาในชีวิตเขา...สิ่งเหล่านั้นที่เขามีให้กับคลอรีนก็เริ่มน้อยลงเรื่อยๆ จนบางครั้งภาพที่เห็นแต่คลอรีนกลับกลายเป็นภาพของแก้วขึ้นมาแทน

 

 

     ทุกๆ วันคงไม่มีใครรู้ว่าหน้าต่างห้องนอนที่อยู่ติดกันทำให้โทโมะชอบแอบมองแก้ว บ่อยๆ ผ่านผ้าม่านของตัวเอง แต่โทโมะก็ยังคงไม่รู้ตัวหรอก...ว่าหัวใจของเขากำลังจะเปลี่ยนไปเพราะ ‘สาวข้างบ้านคนหนึ่ง...’

 

( จบช่วงของเคโอติค )

 

 

ห้องพยาบาล

 

 

“เสร็จแล้วจ้ะ ^^”

 

 

“ขอบคุณค่ะ”

 

 

      อาจารย์ ที่ทำแผลให้ฉันบอกหลังจากที่ฉันนั่งแล้วให้เธอทำแผลให้ คลอรีนก็เป็นผู้ช่วยจัดอุปกรณ์ให้อาจารย์ด้วยขณะที่อาจารย์ทำแผล เธอทั้งเอาใจใส่ความสะอาดว่ากลัวแผลฉันติดเชื้อโรคมากเลยล่ะ

 

 

 

 

      แต่ก็ต้องขอบคุณเธอ ^__^

 

 

 

      หลัง จากที่ฉันล้างหน้าล้างตาล้างผมที่เลอะน้ำกระเจี๊ยบเสร็จคลอรีนก็หาเสื้อผ้า ให้ฉันเปลี่ยนซึ่งเป็นเสื้อผ้าสำรองของเธอเองด้วย  เธอบอกว่าฉันใส่ได้พอดีและให้ฉันใส่ไปก่อนแล้วค่อยซักมาคืนเธอทีหลัง ส่วนเสื้อผ้าฉันเธอให้คุณป้าแม่บ้านเอาไปซักแห้งให้เย็นนี้ก่อนกลับบ้านก็ไป เอาได้ที่ห้องพักป้าแม่บ้าน

 

 

 

“คลอรีนเดี๋ยวหนูช่วยครูเอาอุปกรณ์ไปล้างหน่อยได้มั้ยลูก ^^”

 

 

“ได้ค่ะ แก้วเธอเดินกลับอาคารเองได้มั้ย?”

 

 

 

“ได้ๆ ขอบใจนะที่พาเรามาทำแผล และขอบคุณอีกครั้งสำหรับเสื้อผ้า ^_^”

 

 

 

“ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยเอามาคืนฉันก็ได้ ถามฟางอ่ะ ฟางรู้ว่าต้องเจอฉันที่ไหน ^^”  

 

 

 

“อื้ม ^ ^”

 

 

      ฉัน ตอบคลอรีนไปก่อนจะค่อยๆลงมาจากเตียงคนไข้ แล้วค่อยๆใส่รองเท้านักเรียนแล้วเดินไปที่ประตูก่อนจะเปิดมันออกอย่างช้าๆ แต่ก็ยังมิวายหันไปยิ้มแล้วก็บ๊ายบายให้คลอรีนก่อนจะปิดประตูลง

 

“โอย เจ็บชะมัด TOT” ฉันพูดออกมาเบาๆพลางเอามือแตะที่ริมฝีปากที่แตกที่ตอนนี้ถูกทายาแดงไว้แล้วแต่มันแสบมาก นี่ยังไม่รวมที่หัวเข่าด้วยนะ Y_Y

 

 

“ทำแผลเสร็จแล้วเหรอ”

 

 

กึก!

 

 

ขวับ!

 

 

       ฉันจำต้องหยุดจากการเดินก้าวไปเมื่อมีเสียงทักนิ่งๆเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง พอฉันหันไปก็พอว่าต้นเสียงของคนๆนั้นก็คือ...โทโมะ! ขะ...เขามาทำอะไรตรงนี้อ่ะ

 

 

       แต่เขายืนอยู่หน้าห้องพยาบาลเหมือนว่ารอให้ใครสักคนออกมา ไม่อยากจะคิดว่าเป็นตัวเองแต่ทำไมมันรู้สึกแบบนี้ล่ะ?

 

      ‘ ทำแผลเสร็จแล้วเหรอ’

 

 

      คำถามนี้...เขามารอเหรอ? โอ๊ยยยยยยยย ไม่อยากคิดไปเอง ใครก็ได้บอกทีว่าเขามาเพื่อ???

 

 

          ตึกตักๆๆๆ

 

 

         โอ๊ยยย หัวใจจ๋าอย่าเต้นแรงสิ! >//////<

 

 

“O_O/////”

 

 

“อาการใบ้กำเริบอีกแล้วรึไง ฉันถามทำไมไม่ตอบ - -! ”

 

______________________________________

 

อัพแล้วค่าาาาา เม้นโหวตกันหน่อยยยย