Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- You & Me  -
( เธอและฉัน )
 
หมับ!
 
 
“กรี๊ดดดดดดดด”     
      
 
        ฉัน ร้องลั่นออกมาเมื่อทนไม่ไหวเพราะอยู่ดีๆข้อมือของตัวเองก็ถูกมือของใครมาจับ เอาไว้แล้วดึงเข้าหาตัวของอีกฝ่าย ฉันดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนแผ่นหน้าอกของใครก็ไม่รู้ แต่หลังจากที่กรี๊ดนั้นออกมาแล้ว ฉันก็กรี๊ดต่อไม่ออกเพราะตกใจสุดๆ จนกระทั่ง...
ปิ๊ง!
 
 
       เหมือนว่าพระเจ้าจงใจแกล้งกันชัดๆ! ที่อยู่ดีๆ ไฟก็เปิดขึ้นมาราวกับมีพลังงานบางอย่างอยู่ ณ ที่นี้ และแล้ว! ฉันก็ต้องเบิกตากว้างอีกครั้งและอีกคร้างงงงงง >O<!!!!
 
 
       เมื่อคนที่ฉันกำลังตกอยู่ในอ้อมแขนคือ...ทะ...โทโมะ!?!
 
 
       อ้าว? แล้วเขามาทำอะไรที่นี่?! เอาขยะลงมาทิ้ง?! หรืออะไรยังไง?  
 
 
       ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก โทโมะมองหน้าฉันนิ่งๆแล้วขมวดคิ้วเข้าหากันนิดๆ  ( อีกและ! ขมวดอะไรนักฮะ? ฉันทำอะไรผิด!? ) เมื่อฉันตั้งสติได้ฉันจึงผละตัวออกจากเขาแล้วทำหน้าตาให้เป็นปกติ โดยทำหน้านิ่งไม่รู้โลกอะไร ( ทั้งๆที่ใจเต้นแทบระเบิด >/////////< )
 
 
           โทโมะ ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างกับฉัน แต่เขาก็ไม่พูดแต่ก้มลงยกกล่องลังที่มีแต่ถุงขนมขึ้นมาโยนใส่ลงไปในถังขยะ ด้วยท่าทางเก๊กๆ
 
 
          แหม เมื่อกี้ฉันอยากจะรู้จริงๆว่าเขาจะดึงฉันเข้าไปหาเพื่อ??? ฉันตกใจจนแทบจะระเบิด แล้วดูเขาสิ! ยังคงทำท่าเก๊กๆเหมือนครั้งแรกที่เราพบกันอยู่จนกระทั่งวันนี้  
 
 
          ทำไมนะ? เขา ถึงชอบทำให้ฉันตกใจอยู่เรื่อยเลย  วันแรกที่เจอกันเขากระโดดลงมาจากต้นไม้จนฉันกรี๊ดแตกไปแล้วรอบหนึ่ง วันนี้เขายังทำฉันตกใจอีก บังเอิญจังเล้ย!
 
 
          อ่าห้ะ! ใช่! รู้ครับผมว่าคุณหล่อมากกกกกกก จนฉันเองก็อดที่จะไม่มองไม่ได้ = =;;;
 
 
“...”
 
 
“...”
 
 
     เมื่อ ฉันแน่ใจแล้วว่าโทโมะคงไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ ฉันจึงเดินออกมา แต่ทว่าเดินผ่านตัวเขามาไม่กี่ก้าว วีก็เอ่ยคำพูดหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก
 
 
“เป็นใบ้เหรอ”
 
 
กึก!
 
 
     คำ พูดจี้ใจดำที่เป็นคำพูดแรกที่เขาพูดกับฉันนั้นทำให้ฉันต้องหันไปมองหน้าโทโมะ นิ่งๆ โทโมะเองก็มองฉันอยู่เช่นกัน แต่ฉันก็ไม่รู้นะว่าหมอนี่เป็นคนยังไงกันแน่ แต่จากการที่เขาพูดแบบนั้นคงเพราะรำคาญหรือปล่าวที่ดันมาเจอฉันโดยบังเอิญแต่ ฉันก็กลับเงียบไม่ทักไม่ทายเขาทั้งๆที่เป็นเพื่อนบ้านที่เพิ่งย้ายเข้ามา
 
 
      แต่...จะให้ฉันพูดอะไรล่ะ? และที่สำคัญนี่เป็นครั้งแรกที่มีคนด่าว่า ‘ฉันเป็นใบ้’ ด้วย = =;;;
 
 
    ‘แก๊งเคโอติคน่ะแต่ละคน ‘ไม่ธรรมดา’ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...โทโมะ...’  
 
 
      คำพูดของฟางทำให้ฉันชักจะรู้สึกไม่ไว้วางใจเขาแล้วล่ะสิ ไอ้ที่ว่า ‘ไม่ธรรมดา’ นี่มันลึกลับซับซ้อนจริงๆเลยแฮะ = =;;;
 
 
“เราไม่ได้เป็นใบ้...แต่เราแค่ไม่มีอะไรจะพูด”
 
 
     ฉันตัดสินใจพูดออกไปแบบกล้าๆกลัวๆเพราะ ด้วยความที่เดาทางไม่ออกว่าต่อไปเราจะพูดอะไรกันต่อ แต่โทโมะมองฉันนิ่งๆเท่านั้นแล้วเขาก็กลอกตาขึ้นลงเหมือนกับจะบอกว่า 'เธอเนี่ยนะ' ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันหมายความว่าอย่างนี้รึปล่าวแต่เซนส์มันบอก และเมื่อฉันเห็นว่ามันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นี่ จึงตัดสินใจเดินออกมาจะที่นั่นอย่างรวดเร็ว
 
 
      การสบตาโทโมะเป็นอะไรที่ยากลำบากมากกกกกกกกกก @/////////@
 
 
          ฉันไม่รู้ว่าสิ่งที่เขาทำที่โรงขยะเขาจงใจหรือไม่อย่างไรที่จะต้องดึงให้ฉัน ไปซบที่อก เขารู้ว่าเป็นฉันแน่นอนเพราะเราเพิ่งเดินลงมาเจอที่บันไดและฉันถือกล่องลัง ขยะอยู่  ที่เขาทำแบบนี้เพราะอยากจะแกล้งฉันใช่มั้ย? หรือเพื่อนๆในกลุ่มบอกให้เขามาแกล้ง?  
 
 
     เฮ้อ...ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ
 
 
   
เลิกเรียนวันนั้น
 
 
ห้องสมุด
 
 
          วันนี้ห้อง 5/2 ของฉันเลิกเรียนตั้งแต่ 3 โมงครึ่ง ฉันกับฟางก็ยังกลับบ้านไม่ได้เพราะมีเวรทำความสะอาดจัดห้องสมุดอีก แค่ 2 คน เท่านั้น! โหดอะไรเยี่ยงนี้นิ Y__Y
 
 
     และ ฉันก็ชักจะไม่แน่ใจแล้วสิว่าพระเจ้าต้องการกลั่นแกล้งอะไรฉันอีก เพราะพวกห้อง 5/7 ดันมีเรียนวิชาห้องสมุด พวกนั้นจึงนั่งเรียนทำรายงานบลาๆๆๆ ฉันกับฟางก็จัดหนังสือไปไม่ได้สนใจพวกเคโอติคที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตรง นี้เท่าไหร่
 
 
          ฉันล่ะสงสัยจริงๆว่าพวกนั้นได้เกรดติดระดับ TOP กัน ได้ยังไงนะ เพราะขนาดชั่วโมงเรียนยังไม่สนใจที่จะเรียนอะไรเท่าไหร่เลย ฉันได้ยินอาจารย์สั่งให้พวกเขาไปหาหนังสือมาเล่มหนึ่งแล้วจดสรุปความไม่ใช่ เหรอ แล้วไหงมานั่งคุยกันแบบนี้ล่ะ = =;;;
 
 
“ยัยฟางมัดข้าว  นิสัยแมนเกินผู้หญิง  ถ้าบอกได้เธอหน้านั้นเหมือนลิง อยากหัวเราะให้กลิ้งกับใบหน้าของเธอ ฮ่าๆๆๆๆ ^O^//”
 
 
“...”
 
 
     เมื่อ ฉันหันไปก็พบว่าคนที่พูดคือป๊อปปี้ แถมการพูดของเขาเหมือนกำลังเยาะหยอกฟางพอฉันหันไปมองฟาง ฟางก็ยืนถอนหายใจแล้วกัดฟันตัวเองขณะที่จัดหนังสือไปด้วย 
 
 
         พวกนี้นี่! ฉันว่าถ้าฟางตอกกลับไปล่ะเรื่องยาวแน่ๆ แต่มันน่าตะหงิดๆนะ ที่ฟางกับป๊อปปี้เหมือนคนที่เคยมีประเด็นอะไรกันมาก่อน
 
 
    แต่เมื่อฉันคิดว่าคงไม่มีอะไรแล้วนั้นฉันคิดผิด! เพราะฟาง...
 
 
“เก็บปากไว้เคี้ยวข้าวดีกว่าไหม ถ้าไม่อยากให้เท้าฉันลอยไปหา นายเองก็รู้อยู่นี่นา ว่าตีนฉันเป็นยังไง”
 
 
 
     จบ คำกลอนนั้นฟางหันไปแลบลิ้นใส่ป๊อปี้ ก่อนจะจูงมือฉันให้ไปทำล็อคต่อไป ถ้าให้ฉันเดาตอนนี้ป๊อปปี้คงอยากจะเข้ามาขย้ำคอฟางเต็มทนแล้วล่ะมั้งน่ะ เพราะแอบเห็นแว๊บๆว่าเขาจะลุกขึ้นมาแต่เพื่อนๆจับให้นั่งลงตามเดิม
 
 
          เอ๊ะๆ คู่นี้ชักยังไงๆนะเนี่ย ^^
 
 
“ไหนบอกว่าไม่อยากยุ่งกับพวกนั้นไง” ฉันพูดเมื่อฟางพาฉันมายังชั้นหนังสืออีกมุม
 
 
“ก็ไม่อยากจะอะไรนะแต่มันอดไม่ได้ว่ะ” ฟางพูดแล้วถอนหายใจฮึดฮัดเพราะยังคงอารมณ์เสียอยู่
 
 
“เคยมีประเด็นกันมาก่อนล่ะสิท่า”
 
 
 
      ฉันเดาไม่ผิดจริงๆด้วย! เพราะฟางพยักหน้ารับจริงๆ ว่าแล้วว่าทำไมป๊อปปี้ถึงได้หยอดแกล้งฟางบ่อยๆ ไม่ใช่ว่าฉันไม่สังเกตนะ แต่ ‘โมเม้นต์’ คู่นี้มีบ่อยมากกกกกกกก   
 
 
      ฉันล่ะสังเกตตั้งแต่ตอนที่ฟางกับฉันยืนซื้อข้าวกันอยู่แล้วป๊อปปี้เดินมาเอาโพสอิทที่เขียนว่า  ‘จีบได้! ยัยฟางมัดข้าวแฟนไม่มี!’ มาแปะที่หลังฟางตอนที่ฟางไม่รู้ตัว
 
 
           ตอนนั้นฉันไม่อยากเห็นฟางมีเรื่องกับเขาจึงแอบดึงโพสอิทนั่นออกจาก หลังฟางอย่างไวเลย = =;;;;
 
 
       ป๊อปปี้ก็นะ! แกล้งฟางต่อหน้าต่อฉันเลยนะเนี่ย!
 
 
“ฉัน กับหมอนั่นเคยมีเรื่องกันเมื่อตอน ม.ต้น น่ะ เวลาฉันไปไหนคนเดียวแล้วเจอพวกนั้น อีตาบ้านั่นจะชอบพูดจิกฉันตลอด ที่ฉันตอบกลับไปยังน้อยไปด้วยซ้ำกับที่ไอ้บ้านั่นแกล้งฉันน่ะ >^<!”
 
 
“เอาน่า ใจเย็น”ฉัน พูดแล้วตบที่บ่าของฟางเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปที่เคาน์เตอร์เพื่อเอาหนังสือที่พวกนักเรียนจะเอามาคืนกันใน ช่วงเย็นเอามาเก็บไว้ตามหมวดต่างๆ
 
 
           โรงเรียนนี้จะรับคือหนังสือตอนเย็นเท่านั้นเพราะตอนกลางวันจะไม่รับคืนเพราะ จะเป็นเวลาพักของฝ่ายบริการในห้องสมุด แต่ต้องเอามาคืนก่อน 6 โมงเย็นเท่านั้น ไม่งั้นจะโดนปรับเงินนาทีละบาท
 
 
           เมื่อฉันเดินมาถึงหน้าเคาน์เตอร์ก็พบกับรุ่นน้องสาวแว่นใสมัดเปียสองข้าง (หน้าตาน่ารักดีนะฉันว่าถึงเธอจะใส่แว่นกรอบใหญ่หนาเตอะแค่ไหนก็ตาม ^__^) ที่กำลังจัดหนังสือที่มีเด็กมาคืนเอายกมันมาวางไว้บนโต๊ะ
 
 
“นี่ค่ะ หนูจัดไว้ให้หมดแล้ว ^__^”
 
 
“จ้ะ ขอบคุณนะ ^^” ฉันบอกยิ้มๆ
 
 
“พี่เพิ่งย้ายมาใหม่เหรอ? หนูไม่คุ้นหน้าเลยพี่ชื่ออะไรเหรอคะ?” น้องคนนั้นถามแล้วดันแว่นขึ้นเล็กน้อย
 
 
“พี่ชื่อแก้วจ้ะ เพิ่งย้ายเข้ามาได้สองอาทิตย์”
 
 
“อ๋อ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะพี่แก้ว หนูชื่อแต้งกิ้ว ^_^”
 
 
“เช่นกันจ้ะ งั้นพี่ไปก่อนนะ”
 
 
“ค่า ^O^//”
 
 
       ฉัน ยกกองหนังสือที่หนักเอาการไปยังหมวดประวัติศาสตร์ ( น้องแต้งกิ้วจัดไว้ให้เป็นหมวดๆแล้วน่ะ ) ซึ่งอ่านป้ายดูแล้วมันอยู่ลึกด้านในของห้องสมุดเลย แล้วมันก็เงียบมากเสียด้วย ฉันเดินเข้ามาทางด้านในสุดแล้ววางหนังสือเอาไว้ที่พื้นแล้วหยิบขึ้นมาเล่ม หนึ่งพลางมองหน้าหมายเลขของหนังสือ
 
 
“ทำไมต้องอยู่ชั้นบนด้วยน้า”
 
 
       ฉัน จำต้องปาดเหงื่อซะแล้วเพราะชั้นหนังสือของเล่มที่ฉันต้องจัดมันดันอยู่สูงไป นิดนึงจนฉันจำต้องเขย่งสุดปลายเท้า และความพยายามของฉันก็ไม่ศูนย์เปล่าเพราะมันก็สำเร็จจนได้! เย่! แต่เหงื่อที่ไหลลงมาเนี่ยสิ เฮ้อ...
 
 
   
( ช่วงเล็กน้อยของเคโอติค )
 
 
ตื๊ด...ตื๊ด...
 
 
            โทโมะที่กำลังนั่งคุยกันกับเพื่อนๆในกลุ่มเคโอติคก็จำเป็นต้องหยุดคุยแล้วหยิบ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงนักเรียนขึ้นมาดู แต่เบอร์นั้นไม่มีชื่อแสดงว่าไม่ใช่เบอร์คนรู้จักอย่างแน่นอน   
 
 
“ใครโทรมาวะ” เขื่อนเงยหน้าจากหนังสือรายงานขึ้นมาถาม
 
 
“ไม่รู้ว่ะ” โทโมะบอกก่อนที่เขาจะกดรับสายนั้น “ฮัลโหลครับ”
 
 
“ O_o ???” >>>> สีหน้าความอยากรู้ของเพื่อนในกลุ่ม ( อยากรู้กันจริงๆ = =;;; )
 
 
“เห็นอยู่ครับน้ามีอะไรรึปล่าวครับ”
 
 
[@#$&*(&%$##4@#$%^&8 ]
 
 
“อ๋อ งั้นรอสักครู่นะครับ”
 
 
      เมื่อโทโมะคุยกับปลายสายเสร็จแต่ยังไม่ได้กดวางสายเขาก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ จนเพื่อนต้องออกปากถามเพราะความสงสัยมันคาอยู่ เพราะปกติโทโมะไม่ได้โทรหาใครและไม่ค่อยมีใครโทรมาเลยนอกจากพ่อกับแม่แล้วก็ เพื่อนในกลุ่มกันเองแค่นั้น
 
 
“ไปไหนวะ” เคนตะถาม
 
 
“เดี๋ยวมา” โ?โมะพูดแล้วเดินออกไปจากตรงนี้ เพื่อนก็มองหน้ากันแล้วพากันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจอะไรเพราะนั่น‘ไม่ใช่คำตอบ’
 
 
“ฉันรู้ว่ามันไปไหน”
 
 
ขวับ!
 
 
“ไปไหนวะเขื่อน???” ป๊อปปี้รีบถามทันทีเมื่อเขื่อนพูดขึ้นมา
 
 
“ไม่บอก ปล่อยให้งง :P”
 
 
 “พ่องงง - -!”
 
 
( จบช่วงเล็กน้อยของเคโอติค )
 
 
 
           เมื่อเวลาผ่านไปจนฉันกำลังจะวางหนังสือเสร็จและเหลือเล่มสุดท้ายพอดี และขณะที่ฉันกำลังจะก้มลงไปหยิบหนังสือ อยู่ดีๆก็มีเท้าที่สวมผ้าใบสีดำมายืนอยู่ตรงหน้าทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไป มองเขา แต่ทว่าพอเงยขึ้นมองเท่านั้นแหละฉันถึงกับทำตัวไม่ถูกเลย =/////=
 
 
      โทโมะยืนมองฉันก่อนจะยื่นโทรศัพท์ I Phone สีดำของเขามาให้ฉัน ฉันก็ทำหน้างงๆโทโมะจึงบอกสาเหตุที่ทำให้เขามายืนตรงหน้าฉัน ณ ตอนนี้
 
“พ่อเธออยากคุยด้วย”
 
 
“พ่อเราเหรอ? O_O?” ฉันถามพลางชี้นิ้วมาที่ตัวเองอย่างงงๆ
 
 
“รีบรับสิ - -+”
 
 
      เมื่อโทโมะบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดนิดๆ ( ทำไมต้องหงุดหงิดด้วย >^<! ) ฉันจึงต้องรับโทรศัพท์ของเขามาอย่างงงๆ  โทโมะเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วยืนพิงชั้นหนังสือไม่มีท่าทีว่าจะสนใจอะไรฉันจึงรีบคุย  
 
 
“ฮัลโหลค่ะ?”
 
 
[ ฮัลโหลลูกพ่อโทรหาตั้งหลายสายเลยแน่ะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ]
 
 
“อ๋อ หนูเอาโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าน่ะค่ะพ่อ พอดีจัดหนังสืออยู่เลยไม่ได้เอามาด้วย” ฉันพูดบอกพ่อไปแบบรวบๆแต่ได้ใจความที่พอดี “แล้วพ่อโทรมามีอะไรเหรอคะ?”
 
 
[ พ่อจะบอกลูกว่าถ้าเลิกเรียนแล้วไม่ได้ไปไหนให้รีบกลับบ้านนะลูกเพราะวันนี้พ่อกลับบ้านเย็น พ่อไม่อยากให้ตูนิสอยู่คนเดียว ]
 
 
“ค่ะ แล้วหนูจะรีบกลับ”
 
 
ติ๊ด!
 
 
     ฉัน พูดบอกพ่อก่อนจะกดวางสายแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้โทโมะ โทโมะหันมามองฉันนิ่งๆก่อนที่เขาจะมองมือฉันที่ถือโทรศัพท์ยื่นให้อย่างยากจะ คาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
 
 
     แต่สิ่งที่ฉันสงสัยคือ...พ่อมีเบอร์โทโมะได้ยังไงนะ?
 
 
“พ่อเธอไปเอาเบอร์ฉันมาจากพ่อฉัน”โทโมพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ไปจากมือฉัน
 
 
     มะ...หมอนี่จะฉลาดไปแล้วนะ! ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไรเลยซักคำ O_O!
 
 
“เรายังไม่ได้ถามอะไรเลย”
 
 
“ไม่ถามแต่ก็ใช่ว่าจะไม่คิดนิ”
 
 
เพล้ง!
 
 
      หน้าแตกขึ้นมาทันทีทันใดเลย T_T
 
 
“พ่อเธอขอร้องว่าเย็นนี้และจนกว่าจะได้จักรยานให้เธอเดินกลับบ้านพร้อมฉัน”
 
 
“ฮะ?”
 
 
“ลูกสาวคนเดียวเดินกลับบ้านคนเดียวเย็นๆ พ่อก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา”
 
 
“...”
 
 
“จัดห้องหนังสือหรือทำอะไรเสร็จแล้วก็ไปเจอฉันที่หน้าโรงเรียน”
 
 
“แล้วนายเลิกเรียนกี่โมงล่ะ ถ้านายเลิกก่อนก็กลับก่อนก็ได้ เผื่อเรา...”
 
 
“ฉันขี้เกียจตอบคำถามพ่อเธอว่าทำไมเธอไม่กลับมาด้วย”
 
 
      อะ...โอเค สรุปคือฉันต้องกลับกับนายว่างั้น?
 
 
      โทโมะ มองหน้านิ่งๆก่อนที่เขาจะเดินทำท่าเก๊กๆออกไปจากตรงนี้  ฉันเองก็ใจเต้นตึกตักไม่น้อยเลยที่ได้คุยกับเขา เฮ้อ...โทโมะนี่ออกแนวพูดน้อยต่อยหนักจริงๆ ถึงฉันจะพูดน้อยแต่ก็ไม่เคยต่อยหนักอะไรแบบนี้เลยนะ = =;;;;
 
 
 
6 โมงเย็น  
 
 
“ฉันบอกแล้วว่าเซ้นส์ฉันน่ะไม่เคยพลาดหรอก ^^”ฟางพูดเมื่อฉันบอกไปว่าโทโมะคือลูกชายลุงอากิโอะจริงๆ เพราะเมื่อเช้าฉันเจอเขาตอนออกจากบ้าน “แล้วเมื่อเช้าหมอนั่นว่าไงตอนเจออ่ะ”
 
 
“ก็แค่มองนิ่งๆ” ฉันตอบ
 
 
“เนี่ยนะเจ้าชายเย็นชา แล้วสรุปเย็นนี้เดินกลับกับโทโมะ?”
 
 
      ฉันพยักหน้ารับเมื่อฟางถาม ฉันก็บอกฟางไปว่าพ่อฉันเป็นห่วงที่ฉันต้องเดินกลับบ้านเย็นๆ เลยโทรมาหาโทโมะบอกให้รอกลับบ้านพร้อมฉันด้วย
 
 
“กลับดีๆล่ะ ถ้ามีอะไรโทรหาฉันเลยนะสนแล้วระวังตัวด้วยล่ะ” ฟางบอกอย่างเป็นห่วง
 
 
“โทโมะคงไม่ทำอะไรฉันหรอกมั้ง”
 
 
“หมอนั่นน่ะไม่น่าห่วงเท่ากับพวกโบว์ลิ่งหรอก พวกนั้นมีคนรู้จักเยอะ ถ้าเกิดเห็นแกกับวีเข้า ฉันไม่อยากจะนึกเลย”
 
 
“อื้ม แล้วฉันจะระวังนะ”
 
 
            เมื่อฉันส่งฟางที่โรงรถเสร็จก็เดินออกมาหน้าโรงเรียนที่ตอนนี้ก็เริ่มมืด แล้วเพราะ 6 โมงกว่าๆแล้วด้วย และเมื่อฉันเดินออกมาก็เห็นว่าวีกำลังยืนสวมหูฟัง ฟังเพลงเอามือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกงในมือเขากดเลื่อนๆกดโทรศัพท์ของเขา ไปด้วย
 
 
           และเหมือนว่าเขาจะได้ยินเสียงฉันเดินมาหรืออย่างไร เขาก็เงยหน้าจากโทรศัพท์หันมามองฉัน เพียงเท่านั้นเขาเห็นว่าฉันมาแล้วจึงเดินไปเลย ฉันก็เดินตามเขาไปเรื่อยๆ
 
 
         โทโมะเดินช้าลงเมื่อมาถึง ร้านขายตุ๊กตาที่ตอนนั้นฉันมา แล้วได้ตุ๊กตามาจากคุณยาย และดูเหมือนว่าโทโมะจะหยุดดูอะไรซักอย่างหน้าร้านนั้น
 
 
           เขามองดูตุ๊กกตาเหรอ...แล้วฉันก็สังเกตได้ว่าโทโมะขมวดคิ้วนิดๆเหมือนว่าสงสัย อะไรบางอย่าง เท่านั้นแหละ!
 
 
“รอนี่” เมื่อโทโมะหันมาบอกด้วยสีหน้านิ่งฉันจึงพยักหน้ารับแล้ววีก็เดินเปิดประตูเข้าไปในร้านนั้น
 
 
          ฉันเห็นว่าเขากำลังยืนคุยอะไรสักอย่างกับคุณยายฉันเองก็มองไปทางอื่นเพราะ ไม่อยากถูกกล่าวหาว่าออยากรู้อยากเห็นอะไรทำนองนั้น พอสักพักเขาก็ออกมาแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วท่าทางเขาก็เหมือนกับว่าไม่เห็น ว่าฉันยืนอยู่หรือยังไงจึงเดินผ่านไปเฉยๆเลย = =;;;
 
 
 
มาอัพแล้ววว โทโมะหลอกแต๊ะอั่งแก้วป่ะเนี่ยยย อยากให้อัพก็เม้นเยอะๆๆ