Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

9.6

เขียนโดย NannyCandy

วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.18 น.

  43 chapter
  860 วิจารณ์
  67.05K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 19.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

4) -Bad Day or Good Day-(วันร้ายหรือวันดี)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

- Bad Day or Good Day -

(วันร้ายหรือวันดี)

 

 

วันต่อมา..

 

 

ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...

 

 

"อื้อ" ฉันงัวเงียเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ตาน่ะยังไม่ลืมหรอกแต่ก็เอามือควานหาโทรศัพท์แล้วก็กดรับสาย

 

 

"ฮัลโหลค่ะ" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียเพราะยังไม่หายจากอาการง่วง

 

 

[แกอยู่ไหนเนี่ยแก้ววววว>o<!!!] เสียงตะโกนจากปลายสายของฟางทำให้ฉันถึงกับเอาโทรศัพท์ออกจากหู

 

 

"ตะโกนทำไมเนี่ยหูฉันจะแตกแล้วนะ =[]=;;;"

 

 

[ลืมรึไงว่าวันนี้เรามีเรียนเช้านี่มันจะ 8 โมงแล้วนะเว้ยแกอยู่ไหน?]

 

 

"หา!? 8 โมง!!"

 

 

     ฉันสะดุ้งยกตัวขึ้นมาจากโต๊ะดั่งตุ๊กตาล้มลุก = =;;; แล้วคิดไปคิดมาก็พบว่าเมื่อคืนตัวเองไม่ได้อาบน้ำแล้วก็นอนคาโต๊ะทำงานที่มีสมุดหนังสือการบ้านวางเกลื่อนกลาดไปหมด

 

 

     ตารางสอนก็ไม่ได้จัดโอ้ยยยย ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยไปเรียนสายเลยนะ!!

 

 

"เดี๋ยวฉันจะรีบไปนะฟาง" ฉันบอกฟางแล้วกดวางสายอย่าเร็วก่อนจะวางโทรศัพท์บนโต๊ะ

 

 

3 นาทีต่อมา...

 

 

     พ่อนะพ่อจะไปส่งพิชชี่ก็ไม่ปลุกกันเลย ><

 

 

ตึกๆๆๆ

 

 

"โอ้ย สายแล้วๆๆๆๆ"

 

 

      ฉันวิ่งลงบันไดมาด้วยความเร็วแสงแบบไม่กลัวสะดุดล้มหัวคว่ำฟาดพื้นตายคาบันได ก่อนจะเปิดประตูบ้านหลังจากนั้นก็กดล็อคลูกบิดแล้ววิ่งไปที่โรงเก็บจักรยานข้างบ้าน แต่ทว่า...

 

 

เมื่อคืน

 

 

'แก้วลูก'

 

 

'คะ?' ฉันเงยหน้าขึ้นไปหาพ่อเมื่อพ่อเปิดประตูเดินเข้าห้องมาหาฉันที่กำลังนั่งทำการบ้านอยู่

 

 

'คือเมื่อกี้พ่อเอาจักรยานขี่ไปซื้อแล้วยางในมันแตก ตอนนี้จักรยานอยู่ที่ร้านพ่อให้เขาซ่อมให้อยู่ อีกสามวันถึงจะได้อ่ะลูก Y^Y'

 

 

'อ่อไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวพรุ่งนี้หนูเดินไปก็ได้ ^___^'

 

 

"..."

 

 

     ฉันยืนถอดหายใจอยู่สักพักเพื่อสงบสติอารมณ์เพราะถ้าขืนไม่ทำแบบนี้ฉันคงสติแตกกว่าเดิมแน่ๆ เมื่ออารมณ์เริ่มสงบและเย็นลงฉันเลยเดินออกมาจากบ้านพร้อมกับล็อคประตูรั้ว

 

 

     และในขณะเดียวกัน...

 

 

     จังหวะที่ฉันล็อคประตูรั้วเสร็จแล้ว เรื่องบังเอิญก็บังเกิดขึ้นเมื่อตอนที่ฉันกำลังจะเดินผ่านหน้าบ้านลุงอากิโอะ ก็ทำให้ฉันหยุดไปเมื่อเห็นใครบางคนกำลังเดินออกมาและเขาคนนั้นที่ฉันไม่คิดว่าจะใช่ก็ใช่!

 

 

      โทโมะ? จริงหรอเนี่ย?

 

 

      เขาคือลูกชายลุงอากิโอะจริงๆสินะ

 

 

      แต่เมื่อจังหวะที่ฉันกำลังมองโทโมะที่กำลังเดินออกมาโทโมะที่ใส่นาฬิกาข้อมืออยู่และเหมือนความรู้สึกของเขาบ่งบอกว่ากำลังมีคนมองอยู่ เขาจึงเงยหน้าหล่อๆ ของเขาขึ้นมามองฉันจนฉันตกใจหน่อยๆ โทโมะแค่หรี่ตามองนิดๆ และนั่นทำให้ฉันรีบวิ่งสุดชีวต

 

 

ตึกตักๆๆๆๆ

 

 

     ใจที่กำลังสั่นรัวๆๆๆ และเต้งแรงทำให้ฉันต้องหยุดวิ่งเมื่อเห็นว่าพ้นแล้ว ฉันพยายามเดินให้เร็วเพื่อให้ไปเรียนสายน้อยที่สุด

 

 

     ไม่รู้เหมือนกันว่าใจที่เต้นแรงเมื่อกี้เป็นเพราะวิ่งเร็วแล้วเหนื่อยหรือว่าเพราะนึกถึงหน้าตาหมอนั่นกันแน่นะ! ฉันละไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆ หาตัวก็ยาก แถมการกระทำแต่ละอย่างนี่ เช่น! เมื่อกี้เขาหรี่ตาใส่ฉัน มันคือ?

 

 

"โอ๊ะ"

 

 

      ฉันหยุดเดินเมื่อท้องของตัวเองดันร้องขึ้นมา ใช่สิ! เมื่อวานจำได้ว่าแค่กินนมจืดกล่องเดียวกับขนมปังหนึ่งแผ่นเองนี่แล้วก็ลุยทำการบ้านจนดึก จนเช้านี่ก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย

 

 

โรงเรียน

 

 

8.50 น.

 

 

     ดูเหมือนว่าวันนี้ความซวยของฉันมันคงจะคูณ 2 เข้าไปด้วยแหงๆ เพราะวิ่งเหงื่อแตกเหงื่อแตนมาจนถึงโรงเรียนก็เข้าเรียนวิชาฟิสิกส์สาย อาจารย์ขวัญเลยทำการลงโทษฉันให้ยืนกระต่ายขาเดียวพร้อมกับคาบไม้บรรทัดทั้งชั่วโมงอยู่หน้าห้อง

 

 

      แต่มันจะยังดีอยู่(เพียงน้อยนิด)หรอกถ้าเกิดพวกเคโอติคไม่ดันนั่งอยู่ตรงระเบียงหน้าห้อง 5/7 พวกนั้นส่งเสียงเอะอะโวยวายจนดังมาถึงห้อง 5/2 แต่ก็ไม่มีใครออกมาว่าเลยสักคน

 

 

      ไม่มีเรียนกันรึไงนะ ><

 

 

     ฉันเห็นพวกนั้นมองมาชทางนี้เป็นระยะๆ แล้วก็หัวเราะคิๆกัน ยกเว้นอยู่คนเดียวที่คุณก็รู้ว่าใคร=////=;;;

 

 

     เขาน่ะไม่แม้แต่จะชายตาแลมองมาเลยด้วยซ้ำได้แต่นั่งอ่านการ์ตูนอย่างสบายใจ ฉันเองก็พยายามไม่มองไปทางนั้นแล้วนะ แต่มันอดไม่ได้จริงๆ

 

 

"ฟู่วๆๆๆ" ผมของฉันมันร่วงมาจิ้มจมูกฉันเลยเป่าๆ 

 

 

สักพักต่อมา...

 

 

"กินน้ำหน่อยไหม^^"

 

 

"หือ?"

 

 

     ฉันเงยหน้าจากอาการมึนๆว่ากำลังจะหลับกลางท่ากระต่ายขาเดียว ก็พบว่าคำถามเมื่อกี้เป็นของผู้ชายหน้าตี๋หวานใสใส่แว่นกรอบใหญ่หนาเตอะ 

 

 

"@#$@!!" เขาถามเสียงเบาๆ เพราะอาจารย์สอนอยู่ในห้องถ้าเกิดเห็นคงไม่ดีนัก

 

 

"หา?" ตอนนี้ฉันคาบไม้บรรทัดอยู่เลยพยายามพูด

 

 

"กินน้ำมั้ย?"

 

 

"O////O;;"

 

 

     ฉันเบิกตากว้างนิดๆเพราะจู่ๆผู้ชายคนนี้ก็ล้มตัวมาใกล้หน้าฉันแล้วถามยิ้มๆ พลางชูขวดน้ำปล่าว ขึ้นตรงหน้า ฉันมองหน้าเขาก่อนจะสายหน้าเชิงปฏิเสธ แต่เพื่อเป็นการขอบคุณที่เขามีน้ำใจเลยส่งยิ้มให้แล้วก็เชิงขอบคุณ

 

 

"เราชื่อ 'มิณท์' นะอยู่ห้อง 5/1" เขาบอกพร้อมกับยิ้มให้แต่ยังไม่ผละใบหน้าของเขาออกไปให้ห่างอยู่ดีทว่าใบหน้ากลับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนฉันรู้สึกว่าใบหน้าของฉันกำลังแดงอยู่

 

 

"อะ...อื้อ"

 

 

"เรารู้จักชื่อเธอ...แต่เราอยากรู้จักเธอมากกว่านี้นะ หวังว่าเธอจะไม่ขัดข้องนะ ^^"

 

 

     ผู้ชายคนนี้ทิ้งคำพูดสุดท้ายให้ฉันคิดก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้แล้วเดินเข้าห้องตัวเองไปจากการที่หายใจติดขัดก็กลับมาหายใจได้ปกติ

 

 

      แต่ฉันพึ่งนึกขึ้นได้! ว่ากลุ่มเคโอติคยังอยู่นี่น่า! งั้นพวกนั้นก็คงเห็น...

 

 

"ทุกการกระทำ!"

 

 

ขวับ!

 

 

O_O!

 

 

     เมื่อเสียงนั้นเอ่ยขึ้นฉันสะดุ้งนิดๆ แล้วก็หันไปมองพวกเขานิ่งๆก็พบว่าคนที่ตะโกนน่าจะเป็นเขื่อนเพราะเห็นเขากำลังทำท่าจะอ้าปากพูดแต่พอฉันหันไปก็หุปปากทันที

 

 

     พวกกลุ่มเคโอติคมองมาที่ฉันกันหมดจนน่าอึดอัดฉันจึงหันหน้าหนีแล้วมองไปข้างหน้าก่อนจะหลับตาลงเพราะไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น

 

 

พักกลางวัน...

 

 

"จริญญา"

 

 

"คะอาจารย์"

 

 

"เดี๋ยวเอากล่องลังใส่กระดาษนี้ไปทิ้งวันนี้ให้ครูหน่อยนะ"

 

 

"อ่อได้ค่ะ เดี๋ยวมานะฟาง" ฉันบอกกับครูก่อนจะหันไปพูดกับฟาง

 

 

      พอถึงหน้าห้อง 5/7 ฉันก็รีบเดินด้วยความเร็วแสงเพราะกลัวพวกนั้นจะพูดอะไรเสี่ยวๆใส่ และเมื่อถึงจังหวะเลี้ยวตรงบันไดทางลง สายตาของฉันก็ปะทะเข้ากับใครบางคนที่กำลังเดินขึ้นมา

 

 

      ฉันหยุดชะงักแล้วมองใบหน้าอันหล่อเหล่าของคนที่คุณก็รู้ว่าใคร...

 

 

       โทโมะเงยหน้าขึ้นมามองฉันนิ่งๆ ฉันก็มองเขาเพียงแว็บหนึ่งเท่านั้นเพราะรู้สึกว่าสายตานั้นทำให้ใจฉันเต้นแรงผิดปกติ ด้วยความที่อายฉันจึงยกกล่องลังขึ้นมาบังหน้าเอาไว้นิดๆ แล้วมองแต่บันไดเท่านั้น โทโมะก็เดินผ่านขึ้นไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

 

 

      เย็นชาจริงไรจริงนะ...ฉันได้แต่คิดว่าเขาในใจ หัวใจตอนนี้ก็เต้นตึกตัก

 

 

      'ทำไมสายตานายชอบทำให้ใจฉันเต้นแรงนักนะ...โทโมะ..'

 

 

สักพักต่อมา...

 

 

      ในที่สุดก็เดินมาถึงโรงเก็บขยะ ถังขยะถูกจัดเรียงเรียบร้อยเป็นสีๆว่าอันไหนใส่ขวดแก้ว ขวดพลาสติก และอีกบลาๆๆๆๆ

 

 

       คนจัดถึงขยะนี่ก็แจ๋วดีนะจัดซะเป็นสีรุ้งเลย เห๋อ เห๋อ

 

 

       ฉันมองหาอยู่นานว่าอันไหนเป็นถังขยะเก็บกระดาษมองไปมองมา อ่อ! มันอยู่ลึกสุดของโรงเก็บขยะเลยนี่น่าเพราะกระดาษมันย่อยสลายได้ก็ต้องเป็นถังสีเหลืองๆนั่นเอง

 

 

       ฉันเดินไปข้างในสุดพลางวางกล่องลังแล้วเปิดฝาถังขยะก่อนจะยกกล่องลังกระดาษแล้วจัดการเทลงไป

 

 

      แต่ในจังหวะที่ฉันกำลังจะปิดถังขยะนั่นเอง!

 

 

พรึ่บ!

 

 

"!!!"

 

 

      ฉันตกใจสะดุ้งเมื่ออยู่ๆไฟในโรงเก็บขยะมันดับกะทันหันเลยนี่น่า แล้วประตูโรงเก็บขยะมันเปิดแล้วก็ปิดเลยนี่น่า ไม่ได้เปิดค้างไว้ด้วย

 

 

ฮืออออใครก็ได้เปิดไฟที >O<;

 

 

     ฉันพยายามตั้งสติแล้วคลำๆถังขยะที่จะพาไปยังทางออก แต่ทว่าวินาทีนั้นฉันทั้งหน้าซีดและเหงื่อแตกพลั่ก เพราะฝ่ามือที่กำลังจับสัมผัสถังขยะไปมั่วๆ กลับสะดุดไปจับเข้ากับอะไรบางอย่างซึ่งแตะๆดูแล้วมัน

 

 

      คือรูปร่าง 'คน' นี่น่า!? แต่... คนแน่หรอ? ไม่ใช่..ผะ..ผี! ใช่ไหม!? YOY!!

 

 

      ฮืออออ ถ้าเป็นผีจริงๆ อย่ามาหลอกกันได้ม๊ายยย ยังกลางวันอยู่เล้ยยย TOT

 


หมับ!

 

 

"กรี๊ดดดดดดด"

 

 

มาอัพแล้วนะคร๊าบถ้าชอบก็เม้นนะง๊าบบบ เม้นเยอะๆจะได้อัพไว้ๆ

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา