Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

9.6

เขียนโดย NannyCandy

วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.18 น.

  43 chapter
  860 วิจารณ์
  67.03K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 19.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

29) - I Want To Closer You Again -

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

- I Want To Closer You Again -

( ผมต้องการใกล้ชิดคุณอีกครั้ง )

 

[ บันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

เช้าวันเสาร์

 

 

[ ไอ้ควายยยยยยยยยยยยยย ] >>> ป๊อปปี้

 

 

           เสียงด่าของไอ้ป๊อปปี้ทำให้ผมต้องรีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูของตัวเองในทันที ทันใดที่ได้เล่าถึงเหตุการณ์เมื่อคืนให้พวกมันพวกว่าแก้วโกรธผมมากกว่าเก่าเสียอีก ( แต่ผมไม่ได้บอกพวกมันว่าจูบแก้วไปนะ )ให้ตายเหอะ! เมื่อคืนผมกลับมาบ้านแม่ก็ตกใจเลยว่าไปทำอะไรมามือมีเลือด

 

 

          ผมก็โกหกไปว่าฝนตกถนนลื่นสะดุดล้มและอีกบลาๆๆๆ = =;;;

 

 

      และหลังจากแม่ทำแผลให้ผมเสร็จผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องแล้วไปแอบส่องดูแก้วทันทีว่าเธอเป็นยังไงแต่ห้องเธอกลับปิดเงียบจนผมยิ่งรู้สึกผิดกับตัวเองมากๆว่าทำไมผมไม่พูดวะ!

 

 

      ทำไมผมไม่บอกความในใจไป! >O<!

 

 

      โกรธตัวเองฉิบ ><!

 

 

      แต่ที่ผมไม่ได้พูดอะไรไปตอนนั้นเพราะผมเห็นว่าคนตรงหน้าผมกำลังร้องไห้หนักจนผมเห็นแล้วผมพูดอะไรไม่ออกเลยว่ะ เชื่อเลย! ถ้าตอนนั้นผมบอกชอบแก้วเธอต้องไม่เชื่อผมแน่ๆ ให้ตายเหอะ... ในตอนนั้นผมคิดจะทำคะแนนขอคืนดีโดยการไปรับแก้วให้กลับด้วยกันเพราะเห็นว่าฝนมันจะต้องตกแน่ๆ

 

 

         แต่มันก็ไม่เป็นเช่นนั้นอย่างที่ผมคิดเอาไว้เพราะว่าแก้วแทบไม่อยากเห็นหน้าผมเลยตอนนั้นผมสติแตกมากที่เธอวิ่งหนี และยิ่งสติแตกกว่าเมื่อเธอร้องไห้ 

 

 

[ โห่! พวกฉันอุตส่าห์ตื่นเช้ามาประชุมสายโทรหาแกหวังจะฟังข่าวดี ที่ไหนได้ ><! ] เขื่อนพูดขึ้น

 

 

     ใช่! ผมรู้ว่าพวกมันคาดหวังกันมากเลยกับเรื่องนี้ แล้วก็หวังว่าผมจะทำมันสำเร็จ

 

 

“ก็เรื่องมันมาแบบนี้แล้วแกจะให้ฉันทำไง๊ ><?” ผมถามพวกมันที่ต่างก็ตื่นแต่เช้าเพื่อจะมาประชุมสายโทรหาผมฟังข่าวดี แต่ผมกลับทำให้พวกมันผิดหวัง

 

 

     เฮ้อ...อยากขอโทษพวกมันหนักๆจริงๆ

 

 

[ ก็แกชอบใช้วิธีดราม่าเข้าง้ออ่ะ =O=;;; ] >>> เขื่อนบอก

 

 

“ยังไง = =;;;”

 

 

[ แบบง้อทีไรแก้วก็ร้องไห้ไง =[]=!] เสียงเคนตะดังแทรกขึ้นมาและนั่นแหละทำให้ผมถามมันสวนกลับไปทันที

 

 

“เอ๋าแล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าแบบไหนที่แก้วจะไม่ร้องไห้อ่ะ - -?” ผมถาม

 

 

      และในตอนนั้นนั่นเองสายตาของผมที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกระเบียงก็ดันไปเจอกับแก้วเข้า!

 

 

      แล้วก็เห็นว่าตอนนี้แก้วเธอกำลังทำความสะอาดห้องนอนของตัวเองอยู่โดยไม่มีการ ที่จะหันมาสนใจห้องนอนผมที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับห้องนอนของเธอเลยแม้แต่นิด เดียว Y_Y  เธอเห็นผมรึปล่าวเนี่ย? แกล้งเดินไปให้เห็นหน่อยดีมั้ยนะ? เมื่อผมคิดแบบนั้นผมก็ลุกขึ้นจากเตียงของตัวเองแล้วทำเดินไปเดินมาในห้องตัวเอง

 

 

      กะว่าจะให้แก้วหันมาเห็นแล้วมองผมสักนิดก็ยังดี...

 

 

      แต่ทว่า...

 

 

ครืด!!!

 

 

      อ้าวเฮ้ย!!

 

 

      ผิดแผนในทันทีทันใดเมื่อแก้วหันมามองทางผมเพียงแค่นิดเดียวก่อนที่เธอจะเดินมาเลื่อนผ้าม่านตรงระเบียงให้ปิดลง! และนั่นก็หมายความว่าผมนั้นหมดสิทธิ์ที่จะมองเห็นเธอแล้วอ่ะดิ!

 

 

      อ๊าก!!! ยัยนั่นคงโกรธผมมากแน่ๆ>O<!!!

 

 

[ ไอ้โทโมะ!!!! ]

 

 

“เฮ้ย! ตกใจหมด ><!” ดูเหมือนว่าผมจะลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังคุยโทรศัพท์กับไอ้พวกนี้อยู่  พวกมันเลยเรียกผมซะเสียงดังจนผมสะดุ้งขึ้นมาเมื่อได้สติ “อะไรวะ?”

 

 

[ เมื่อกี้พวกฉันพูดแกได้ยินมั้ยเนี่ย? ]

 

 

“ฉันไม่เห็นได้ยินอะไรเลย= =?”

 

 

[ เอาแต่แอบมองสาวข้างบ้านอยู่ม้างงงง ]

 

 

“เงียบเลยไอ้ป๊อป = =;;;”

 

 

[ โว๊ะ! แซวก็ไม่ได้ กลัวเขินแก้มแดงเป็นลูกตำลึงรึไงวะ! ><!]

 

 

[ เฮ้ย! เงียบแบบไอ้จองเบบ้างดิ๊ฉันจะพูดกับไอ้โทโมะเว้ย>O<! ] >>> เขื่อน

 

 

[ นี่สรุปฉันประชุมสายมาฟังพวกแกทะเลาะกันรึไงวะ = =;;; ] ไอ้จองเบที่เงียบแล้วฟังพวกผมคุยอยู่นานถึงกับเอ่ยขึ้นอย่างเหนื่อยใจ

 

 

“มีอะไรว่ามา”

 

 

[ เอางี้! แกลืมวีธีง้อแบบดราม่าๆไปเลย แล้วเอาวิธี ‘มุ้งมิ้ง’ เข้าแทรก! ] เมื่อเคนตะบอกผมถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันทันที

 

 

      วะ...วิธีอะไรของมันนะ?

 

 

[ อะไรหมกมุ่นนะไอ้เคน =[]=? ]

 

 

[ หมกมุ่นบ้านป้าแกเด้! มุ้งมิ้งเว้ย! มุ้ง - มิ้งอ๊ะ! ]

 

 

“เดี๋ยวๆๆ มุ้งมิ้ง คืออะไรวะ = =?”

 

 

เพล้ง!!!

 

 

[ ... ]

 

 

       ตอนนั้นหลังจากที่ผมพูดเหมือนผมได้ยินเสียงเพื่อนๆเคโอติคหลายคนหน้าแตกเป็นแถวแล้วเงียบกันไปราวกับจะบอกอะไรผมสักอย่าง เอ๋า! ก็ผมไม่รู้นี่หว่าว่ามันคืออะไร เพราะผมไม่ชอบเล่นพวกโซเชี่ยวอะไรพวกนี้ผมจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ( วะ ) ครับ = =;;;

 

 

[ เอ่อ คุณเพื่อนโทโมะ คุณมึงนี่ก็ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยย ] ไอ้เคนตะมันพูดบอกผมเป็นทำนองเพลงจนผมอดหมั่นไส้มันไม่ได้จนต้องกัดฟันตัวเอง

 

 

[ ไอ้โทโมะมันมึน! จะไปเอาอะไรกับม้านนนนน ] >>> ป๊อปปี้

 

 

“อะไรวะ แค่ไม่รู้นี่คือฉันผิดว่างั้น?”

 

 

[ ไอ้เขื่อน! มุ้งมิ้งนี่งานถนัดแก อธิบายให้ไอ้โทโมะมันฟังดิ๊ ] >>> ป๊อปปี้

 

 

[ มุ้งมิ้งมันก็คือความน่ารักอ่ะ ที่ไอ้เคนหมายถึงก็คืออยากให้มึงง้อแล้วก็ทำตัวน่ารักๆกับแก้วอ่ะ]

 

 

“โห...”

 

 

       ผมถึงกับอุทานออกมาเมื่อเขื่อนอธิบายรวบรัดให้เสร็จสับ ในหัวตอนนั้นคิดเลยว่าคงจะยากอ่ะ เพราะว่าผมนี่ไม่ค่อยถูกกับไอ้ความน่ารักสักเท่าไหร่แล้วก็ตั้งแต่เกิดมานี่ ก็ยังไม่เคยทำซะด้วยสิ ><! ให้ตายเหอะ  แล้ว...ผมจะต้องทำยังไงวะ =[]=?

 

 

       ทำตาแบ๋วง้อแก้ว?  

 

 

 

       ยิ้มน่ารักๆ?  

 

 

 

      โอ๊ยยยยย แค่คิดภาพผมก็รู้สึกแปลกๆกับตัวเองแล้วอ่ะ >O<!!!

 

 

[ เดี๋ยว! ฉันขอถามอะไรไอ้โทโมะหน่อย พวกแกเงียบ! ] เขื่อนเอ่ยขึ้นอย่างทันควันจนผมกับเพื่อนๆที่เงียบต้องตั้งใจฟังมัน [ ไอ้โทโมะ  แกไม่ต้องง้อแก้วแล้วแหละ ]

 

 

[ จะบ้าไง๊ไอเขื่อน!!! ] >>> เพื่อนที่เหลือ

 

 

[ ก็ฟังฉันก่อนดิเว้ย!! ] เขื่อนตะโกนบอกให้ไอ้พวกนั้นฟังในสิ่งที่มันจะพูดต่อไปนี้ [ ที่ฉันบอกไม่ให้แกง้ออ่ะเพราะว่าฉันอยากให้แก ‘จีบ’ แก้วมากกว่าว่ะ ]

 

 

“ฮะ?”

 

 

[ แกเคยจีบเขายัง? ]

 

 

“ยัง = =;;;”

 

 

[ งั้นแกจีบเลย! จีบด้วยวิธีที่ไม่ใช่การง้ออ่ะ เอาแบบนี้แหละ เชื่อฉัน!]

 

 

[ เออว่ะ ทำไมฉันไม่คิดแบบไอ้เขื่อนวะ =[]=! ]  

 

 

[ เอิ่มมมม คือว่าฉันสมองดีกว่าแกป๊ะไอ้ป๊อป ]

 

 

[ ไอ้ห่านี่! เดี๋ยวฉันต่อยแกผ่านหน้าจอโทรศัพท์เลยดีมั้ยฮะ!? ]

 

 

[ ก็ลองเด้! ]

 

 

[ เฮ้ย! หยุดกัดกันได้มั้ยเนี่ย! ] ไอ้ จองเบพูดเสียงดังอย่างรำคาญจนไอ้เขื่อนกับไอ้ป๊อปปี้ต้องรีบหุบปากของตัวเองลงใน ทันใด เมื่อได้ยินไอ้จองเบพูดแบบนั้นก็อดที่จะขำออกมาหน่อยๆไม่ได้

 

 

[ ขำไรไอ้โทโมะ - -! ]

 

 

“ปล่าวๆ” ผมตอบไอ้เขื่อนแล้วพยายามกลั้นขำเอาไว้“เออ งั้นขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะเว้ย ^^”

 

 

[ ไม่เป็นไรเพื่อนกันมีอะไรก็ต้องช่วยกันดิวะ ]

 

 

“อืม แล้วฉันจะพยายามทำให้ได้ตามที่แกบอก”

 

 

[ ไม่จำเป็นต้องคิดว่าต้องทำให้ได้ก็ได้นะเว้ย แค่แกคิดว่าทำให้ดีเท่าที่แกจะทำได้ก็พอ >_O ]

 

 

[ บ๊ะ! คำคมเด็ดมาอีกแล้ว เดี๋ยวฉันหากระดาษจดแป๊ป ] ไอ้เคนตะพูดขึ้นหลังจากที่เขื่อนพูดจบและตอนนี้ผมก็คงเดาได้เลยว่ามันคงกำลังค้นหากระดาษขึ้นมาจดคำพูดของไอ้เขื่อนอยู่แหงๆ

 

 

       ไอ้เคนตะก็เงี๊ยะ! ประจำแหละมันอ่ะ  จดนู่นนี่นั่นเอาไว้หม้อสาว = =;;;

 

 

“ฉันไปแล้วนะเว้ย เชิญพวกแกประชุมสายเม้าท์มอยอะไรกันต่อไปเถอะนะ”

 

 

ติ๊ด!

 

 

       ผมกดตัดสายก่อนจะโยนโทรศัพท์ของตัวเองลงบนเตียง  แล้วคิดว่าจะทำไงดีนะเพราะว่าวันนี้แก้วต้องไปทำงานด้วยสิแล้วผมจะทำไงดีวะ เนี่ย ไม่รู้อ่ะ! แต่ผมก็ต้องงัดไม้เด็ดของตัวเองของมาให้จนด้แหละ! ><!  ยิ่งคิดไปใจก็เต้นตุบตับไปเพราะกลัวว่าถ้าทำไปแล้วไม่ได้ผลล่ะ?

 

 

       เฮ้อ... แต่อย่างว่า แก้วโกรธแบบนั้นคงยากอ่ะหากจะง้อ

 

 

      ไม่สิ! ไอ้เขื่อนบอกให้ผมจีบแก้วนี่หว่า

 

 

      จีบงั้นเหรอ...???

 

 

ตึกๆๆๆๆ

 

 

      ฝีเท้าของผมที่วิ่งไปเปิดประตูห้องนอนตัวเองหลังจากที่คิดอะไรได้ใน หัวก่อนจะวิ่งลงบันไดไปยังชั้นล่างที่ตอนนี้แม่ก็ไปทำงานที่ร้านตัดเสื้อ แล้วส่วนพ่อก็ยังคงนั่งอ่านข่าวหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะกินข้าวและผมก็ตรง เข้าไปนั่งข้างๆบนทันที  พร้อมกับสิ่งที่คิดอยู่ในหัวว่าเรื่องนี้แหละที่จะต้องถามพ่อ

 

 

      เพราะพ่อเป็นผู้ชายที่น่าจะรู้เรื่องแบบนี้ได้ดีเลยแหละ ^^

 

 

“วันนี้ทำไมตื่นเช้าล่ะเนี่ย” พ่อผมถามยิ้มพลางพับหนังสือพิมพ์เก็บแล้วเอาวางไว้กับโต๊ะ “ปกติจะตื่นตอนที่พ่อกับแม่ไปทำงานแล้วนี่”

 

 

“ตื่นนานแล้วพ่อ แต่ผมคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอยู่เลยไม่ได้ลงมา แล้วนี่...พ่อไม่ได้ไปทำงานเหรอ?”

 

 

“เนี่ยเดี๋ยวพ่อจะไปแล้ว” พ่อก้มดูนาฬิกาข้อมือแล้วเงยหน้าขึ้นมาบอกผมก่อนจะถามต่อ “แล้วนี่โทโมะมีอะไรจะคุยกับพ่อรึปล่าว?”พ่อผมถามแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นจิบ

 

 

          ผมที่นั่งอยู่ใกล้ๆพ่อก็รู้สึกมือสั่นๆนิดหน่อยที่จะเอาเรื่องแบบนี้มาถาม พ่อ  เพราะร้อยวันพันปีผมไม่เคยถามอะไรแบบนี้เลยเอาจริงๆ = =;;;

 

 

“เอ่อ...ผมมีเรื่องจะปรึกษาพ่ออ่ะ” พอผมบอกพ่อก็เลิกติ้วขึ้นนิดๆแล้วเอียงคอมองผมหน่อยๆ

 

 

“เรื่องอะไรล่ะ”

 

 

“คือ...ตอนที่พ่อจีบแม่ พ่อทำยังไงอ่ะ O_O?”

 

 

“โทโมะวันนี้ลูกเผลอไปกินยาผิดขนาดมารึปล่าวลูก???” พ่อผมพูดพลางมองผมอย่างไม่อยากเชื่อ

 

 

“ปล่าวครับพ่ออออ =[]=;;;”

 

 

“ก็เห็นร้อยวันพันปีไม่เคยถามพ่อเรื่องจีบสาวแล้วถามไปจะไปจีบใครเค้าล่ะ^^?”

 

 

“ก็...คนแถวนี้แหละครับ” ผมตอบไปแบบไม่ปิดบังจนพ่อถึงกับยิ้มล้อๆผม

 

 

          เพราะคงรู้แหละว่าผมจะหมายถึงใครถ้าไม่ใช่...‘สาวข้างบ้านของตัวเอง’

 

 

“บ๊ะ! หนูแก้วเขาทำอะไรให้ลูกชอบเนี่ย แล้วนี่ชอบเขานานยัง? ทำไมพ่อดูไม่รู้เลยล่ะ O_O?”

 

 

“เอ่อ...ก็...”

 

 

“ชอบนานแล้วม้างแบบนี้ ^^”

 

 

“พ่ออย่าเพิ่งล้อดิ บอกผมก่อนว่าพ่อจีบแม่ยังไง ><!” ผมเอามือดึงแขนเสื้อพ่อให้บอกสักทีเมื่อพ่อเอาแต่มองผมยิ้มๆอยู่ได้><!

 

 

           นี่ผมคิดถูกแล้วใช่มั้ยเนี่ยที่ถามพ่อ = =;;;

 

 

      ใช่! ต้องถูกดิก็เขาเป็นพ่อผมนี่? ก็ต้องปรึกษาได้ดีอยู่แล้วใช่มั้ย?

 

 

“พ่อ เหรอ เอ่อตอนที่พ่อจีบแม่...พ่อก็...จะแอบตามแม่เขาเวลาที่เขาไปไหนแล้วพ่อก็จะ สังเกตว่าแม่เขาแวะซื้ออะไรบ่อยที่สุด สังเกตว่าเขาชอบอะไร แล้วพ่อก็จะซื้อของชิ้นนั้นไปวางไว้หน้าร้านแม่ทุกเช้าเลย ^^”

 

 

“แล้วไงต่อ” 

 

 

“แล้วพ่อก็จะแอบมองแม่ว่าแม่เขาชอบของชิ้นนั้นรึปล่าว แต่พ่อไม่ได้ให้แม่เห็นพ่อนะ O_O!”

 

 

“อ้าว แล้วแม่เขาจะรู้ได้ไงว่าเป็นพ่ออ่ะ =[]=???”

 

 

“เพราะความรักของพ่อมันจะลอยไปบอกแม่เองไง ^^”

 

 

“พ่อ = =;;;”

 

 

“เอาน่า! ถ้าอยากจีบเขาก็ลองใช้วิธีพ่อดู แล้วจากนั้นวิธีของลูกมันก็จะมาเอง โตแล้วคิดเองบ้างสิ ตอนพ่อจีบแม่พ่อยังคิดเองเล้ย ><!” พ่อลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเอาแก้วกาแฟไปล้างก่อนจะเดินกลับมาตบหัวไหล่ผมเบาๆ “หนูแก้วน่ะน่ารักน้า ถ้าลูกจะลุยก็ลุยห้ามถอยเด็ดขาด เพราะพ่อเชียร์อยู่ ^^”

 

 

“แหม เชียร์กันจังนะ”ผมพูดออกมายิ้มๆก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าทำงานของพ่อที่วางอยู่ตรงโต๊ะนั่งเล่นหน้าทีวีแล้วเอามายื่นให้พ่อ“พ่อไปทำงานเถอะเดี๋ยวสาย”

 

 

“แหม พอได้วิธีการก็ไล่กันเลยนะ”พ่อผมบอกแล้วรับกระเป๋าที่ผมยื่นให้

 

 

“ไม่ได้ไล่ แต่ถ้าตรวจงานเสร็จช้าเดี๋ยวพ่อก็กลับมาไม่ทันกินข้าวเย็นกับแม่อ่ะดิ”

 

 

“อ่าๆๆ  งั้นดูบ้านดีๆนะลูก จะไปไหนก็ล็อคบ้านด้วยนะ พ่อไปละ” “ครับผม”

 

 

แอ๊ด...ปึง...

 

 

 

          หลังจากที่พ่อผมปิดประตูบ้านลงผมก็ยืนคิดอะไรอยู่สักพักก่อนจะหันหลังแล้ว รีบวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเองในทันทีทันใดแล้วจากนั้นก็แอบมองไปยัง ห้องของแก้วที่ตอนนี้ยังคงไม่ยอมเปิดม่านตรงระเบียงเลย ให้ตายสิ นี่คิดจะปิดเป็นห้องปิดตายเลยรึไงกันนะ ><?

 

 

 

“เอาไงดีวะเนี่ย” ผมพูดแล้วเลื่อนประตูกระจกใสแล้วประตูเดินออกไปยืนนอกระเบียงพลางกวาดสายตามอง ไปยังด้านล่างแล้วมองข้ามรั้วบ้านตัวเองไปมองยังบ้านของแก้วและพอมองไปข้างล่างตรงสนามหญ้าที่เป็นสวนหลังบ้านของแก้ว

 

 

 

      ผมก็เจอเธอจนได้!

 

 

 

      วันนี้ร่างบางของเธออยู่ในชุดนอนลายมิกกี้เม้าส์เสื้อยีดกับกางเกงขาสั้นประมาณหัว เข่าอยู่เลยผมยาวๆสีน้ำตาลของเธอก็ถูกเอารวบขึ้นแล้วเหน็บด้วยกิ๊บหนีบผมแบบลวกๆและตอน นี้เธอก็เหมือนว่ากำลังจะมารดน้ำต้นไม้ล่ะมั้ง

 

 

 

“เอาวะ” ผมพูดบอกกับตัวเองแล้วคิดอย่างเด็ดขาดแล้วว่า

 

 

 

      ครั้งนี้แหละ! ที่ผมจะทำให้ความรักของเธอกลับคืนมาหาผม และถ้ามันสำเร็จล่ะก็...ผมจะไม่ยอมปล่อยมันไปเด็ดขาด! ต่อให้แก้วจะมองว่าการกระทำของผมต่อจากนี้มันจะดูหน้าด้านกวนประสาทก็ตามทีเถ๊อะ! 

 

 

 

         แต่ขอบอกว่านิสัยแบบนั้นที่มันกำลังจะเกิดขึ้นนี้ของผม มันก็อยู่มานานแล้วแหละ เพียงแต่...ผมไม่ค่อยได้แสดงกิริยาอะไรแบบนั้นออกมาบ่อยนักเท่านั้นเอง  แต่คราวนี้แหละ...

 

 

 

     ผมจะปล่อยมันออกมาให้หมดเลย!     

 

 

 

[ จบบันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

 

 

 

“พี่แก้วผมอยากรดน้ำต้นไม้ง่ะ =^=”

 

 

 

      พิชชี่ที่กำลังยืนอยู่ตรงประตูหลังบ้านเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะรดน้ำต้นไม้ที่สวนหลังบ้าน แต่ไม่มีทาง! คราวที่แล้วฉันจำได้เลยว่าให้พิชชี่ลองรดดูแล้วเจ้าตัวแสบนี่ดันฉีดน้ำเล่นจนฉันตัวเปียกไปหมด คราวนี้เลยเข็ดเลย= =;;;

 

 

 

“ไม่ต้องมาขอเลยพี่ไม่ให้สายยางนายหรอก”ฉันบอกอย่างเย็นชาก่อนจะเดินไปเปิดก๊อกน้ำใกล้ๆ

 

 

 

“ทำไมอ๊า >O<?”

 

 

 

“ก็ครั้งที่แล้วใครเล่นน้ำจนพี่ตัวเปียกกกกกก แต่เช้า?” ฉันหันไปบอกก่อนที่พิชชี่จะยืนกอดอกทำหน้ามุ่ยใส่

 

 

 

“แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ทำอีก สัญญาๆ ^O^//”

 

 

 

“พี่ไม่เชื่อ”

 

 

 

“โห่! พี่แก้วใจร้าย!  ><!”

 

 

 

“เข้าบ้านไปเลยไป”

 

 

 

“ชิ! =^=”

 

 

 

       พิชชี่ สะบัดหน้าแบบงอนๆก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านตามที่ฉันบอก  ฉันก็ได้แต่มองตามหลังพิชชี่แล้วส่ายหัวเบาๆๆให้กับน้องชายจอมขี้งอนคนนี้ ก่อนจะเดินๆรดน้ำต้นไม้ดอกไม้หลังบ้านอย่างสบายใจคนเดียวเงียบๆพลางคิดอะไร ในหัวไปด้วยพลางๆ

 

 

 

          และที่แน่ๆ ‘เรื่องเมื่อคืน’ มันอยู่ในหัวที่ฉันคิดด้วยสิ...

 

 

 

         โชคดีที่พอกลับมาบ้านพ่อกับพิชชี่เข้านอนกันแล้วฉัน จึงไม่ต้องหาข้อแก้ตัวอะไรว่าทำไมถึงร้องไห้มาแบบนั้น  และเรื่องเมื่อคืนก็ดันทำให้ฉันนอนไม่หลับเพราะขนาดอาบน้ำสระผมแล้วกินยาดัก ไข้เอาไว้แล้วนะ  ยังไม่อยากจะนอนเลย คำพูดต่างๆของโทโมะมันอยู่ในหัวของฉันตลอดทั้งคืนจนถึงตอนนี้

 

 

 

      มันก็ยังไม่จางหายไป...

 

 

 

      สัมผัสนั้นที่โทโมะมอบให้ฉันล่ะสับสนจริงๆว่าเขาคิดอะไรอยู่ พอฉันถามก็ไม่ยอมตอบอะไรเลย นั่นแหละ! ที่ทำให้ฉันโกรธที่เขาไม่ยอมพูดอะไรให้ฉันเข้าใจเลยสักนิด เพราะฉันไม่อยากคิดไปเอง แล้วถ้าเขาคิดอะไรอยู่ทำไมถึงไม่พูดล่ะ

 

 

 

      แต่ช่างเหอะ...

 

 

 

      เพราะสรุปง่ายๆก็คือโทโมะไม่ได้คิดอะไรกับฉันเขาถึงไม่พูดอะไรยังไงล่ะ!

 

 

 

“เฮ้ๆๆๆ อย่าไปคิดถึงเขาสิ ><!” เมื่อตัวเองนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรคิดถึงโทโมะ ฉันจึงรีบเอามือขึ้นตีหัวตัวเองเบาๆแล้วรดน้ำต้นไม้ต่อด้วยความใจเย็น

 

 

 

      แต่ทว่า...

 

 

 

“เฮ้!”

 

 

 

ขวับ!

 

 

 

จึก!

 

 

 

“...!”

 

 

 

       ฉันถึงกับตกใจหน่อยๆเมื่อรดน้ำต้นไม้อยู่ดีๆก็ได้ยินเสียงใครบางคนเรียกมา จากรั้วบ้านของโทโมะ และที่ตกใจไปกว่านั้นก็เพราะว่าเสียงนั้นก็คือโทโมะนั่นเอง และตอนนี้เขากำลังเกาะกำแพงรั้วบ้านสีขาวของตัวเองแล้วมองมาที่ฉันยิ้มๆ  อะไรของเขา = =;;;

 

 

 

       แล้วเขาเรียกฉันทำไมกันล่ะเนี่ย?

 

 

 

      แต่ถึงกระนั้นฉันก็ทำเป็นไม่สนใจแล้วหันไปสนใจกับการรดดอกกุหลาบกับ เบญจมาศต่อทำเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่ได้เห็นโทโมะ ทำไมเหมือนเขาไม่มีตัวตนไปเล้ย! จะได้รู้ซะบ้างว่าการถูกเมินมันเป็นยังไง

 

 

 

      ก็เหมือนตอนแรกๆที่เขาเมินฉันนั่นแหละ!

 

 

 

      ตอนนั้นทำเย็นชาใสไม่สนใจ พอมาตอนนี้เหมือนอะไรก็ไม่รู้ นิสัยแปลกจนเดาไม่ออกจริงๆเลยผู้ชายคนนี้  เฮ้อ! อยากจะบ้าตาย! เก็บสายยางเดินหนีเข้าบ้านเลยดีมั้ย? แต่ไม่สิ...ทำแบบนั้นเดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันงอนอะไรเขาและยังใส่ใจเขาอยู่น่ะสิ

 

 

 

      ฉะนั้น! ทำเฉยๆไว้ดีกว่า

 

 

 

      ก็เขารู้แล้วนี่ว่าฉันชอบเขา เห๊อะ! รู้แล้วไงต่ออ่ะ  ฉันแพ้งั้นสิ? ที่ยอมรับว่าตัวเองชอบเขาและยังลืมเขาไม่ได้เพราะมันยากที่จะลืม โอ๊ย! ฉันไม่น่าพูดแบบนั้นไปเลยจริงๆเพราะยิ่งทำให้วีได้ใจกว่าเก่าอยากจะเอาชนะฉันอีกน่ะสิ

 

 

 

“...”

 

 

 

“เฮ้! ฉันเรียกไม่ได้ยินรึไง?”

 

 

 

      เขาเรียกฉันเหรอ? ไม่เห็นเอ่ยชื่อนิ?

 

 

 

      แต่ถึงเอ่ยชื่อฉันก็ไม่สน! เพราะฉันไม่ขอให้เขามาปีนเกาะกำแพงเรียกฉันนี่นา ใช่มั้ย?

 

 

 

“...”

 

 

 

“นี่ถ้าเธอไม่พูดเพราะโกรธเรื่องเมื่อคืนที่ฉัน...!”

 

 

 

ขวับ!

 

 

 

“- -!” ฉันรีบหันไปมองโทโมะด้วยสายตาดุๆเพื่อไม่ให้เขาพูดถึงเรื่องเมื่อคืนเพราะดูเหมือนว่าเขาจะจงใจพูดเสียงดังกวนประสาทฉัน

 

 

 

      แล้วถ้าพิชชี่ดันเดินมาหลังบ้านแล้วได้ยินแล้วเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพ่อเรื่อง มันต้องยาวแน่ๆ และฉันก็ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้ด้วย แต่โทโมะเนี่ยสิทำไมต้องพูดเสียงดังด้วย  เหมือนว่าเขาจงใจอยากจะให้ใครรู้เลยอย่างงั้นแหละ >O<!

 

 

 

“นี่! คุยกับฉันหน่อยสิ ><!” โทโมะบอกเมื่อเห็นว่าฉันเมินเขาอีกรอบ “แก้ว!”

 

 

 

“...”

 

 

 

       พูดไปคนเดียวเถอะ! ชิ!

 

 

 

“แล้วปากเธอน่ะมีแผลรึปล่าวอ่ะที่ฉันจูบอ่ะ!”

 

 

 

“นาย...!!!” ฉันหันไปยังไม่ทันด่าโทโมะจู่ๆเสียงของพ่อก็ดังขึ้น!

 

 

 

 “เสียงเอะอะอะไรล่ะแก้วเอ้ย”

 

 

 

เฮือก!!!

 

 

 

       ซวยแล้วพ่อมา!

 

 

 

ซ่า!

 

 

 

“เฮ้ย!” โทโมะถึงกับตกกำแพงไปทันทีเมื่อฉันหันไปฉีดน้ำใส่เขาเพราะว่าพ่อกำลังเดินมาหลังบ้านแล้วไม่รู้ว่าโทโมะจะพูดอะไรบ้าๆอีกรึปล่าว

 

 

 

         เขา...!!! ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นเนี่ย! ><///////

 

 

   

 

        ‘ แล้วปากเธอมีแผลรึปล่าวอ่ะที่ฉันจูบอ่ะ!’

 

 

 

 

      แผลงั้นเหรอ?! โทโมะบ้า! ฉันไม่ได้คิดถึงจูบเขา  อย่าคิดนะแก้วๆๆๆ อย่าคิ๊ดดดดดดดดด

 

 

 

“เมื่อกี้เสียงเอะอะอะไรอ่ะลูก O_O?” พ่อถามเมื่อเดินมาหลังบ้านแล้วชะเง้อมแงหาต้นตอของเสียง

 

 

 

“อ๋อ เสียงหมาเห่าน่ะพ่อ” ฉันบอก

 

 

 

          แต่เหมือนกับมีความรู้สึกว่ามีคนกำลังแอบฟัง อยู่ด้วย และถ้าให้เดาโทโมะคงจะเจ็บใจที่ฉันหลอกด่าเขาอยู่แน่ๆ และตอนนี้ตัวของเขาก็คงจะเปียกโชกเลยล่ะ สม! ก็ถือว่าเป็นการแก้แค้นอะไรกลับคืนไปบ้างถึงแม้มันจะน้อยนิดกับที่โทโมะทำไว้กับฉันก็เถอะ!

 

 

 

“หมา?” พ่อถามแล้วขมวดคิ้วงงๆ

 

 

 

      อ่าห้ะ! ก็เพราะปกติไม่เคยมีเสียงหมาเห่าแถวๆนี้ยังไงล่ะพ่อเลยงงๆ คิๆ ก็มันไม่ใช่หมาไงพ่อ! มันคือไอ้คนข้างบ้านเราเนี่ยแหละ ^^

 

 

 

“อื้ม! หมา ^^”

 

 

 

“อ่าๆๆ งั้นรถน้ำเสร็จก็ไปอาบน้ำอาบท่าซะนะเดี๋ยวเพื่อนมารับไปทำงานไม่ใช่เหรอ?”

 

 

 

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าบอกพ่อ พ่อจึงเดินเข้าบ้านไปเท่านั้นแหละฉันจึงชะเง้อหน้ามองไปยังกำแพงบ้านโทโมะที่ตอนนี้ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาแล้ว

 

 

 

      เห๊อะ! สงสัยโดนน้ำฉีดแล้วเข้าบ้านไปแล้วล่ะม้างงงงง

 

 

 

“คิก...”

 

 

 

“ขำอะไร = =?”

 

 

 

ขวับ!

 

 

 

O_O!!!

 

 

 

      เย้ยยยยยยย นี่โทโมะเขาปีนมาเกาะกำแพงเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่อีกเนี่ย?  

 

 

 

       ให้ตายสิกำลังหัวเราะเยาะเลย ><!

 

 

 

“...”

 

 

 

“แล้วเมื่อกี้ด่าใครหมา?”

 

 

 

       ด่านายไง :P

 

 

 

“...”ฉัน เงียบแล้วเดินทำรดน้ำสบายใจแต่ทว่าฝั่งสุดท้ายที่รดเป็นฝั่งตรงกำแพงบ้านโทโมะ เนี่ยสิฉันจึงต้องหันหน้าไปทางเขาแต่ก็ก้มหน้ารดน้ำต้นไม้ไม่สนใจโทโมะอยู่ดี

 

 

 

“ทำมึนใส่เหรอ?” เขาเค้นเสียงถาม

 

 

 

“...”

 

 

 

“นี่...ถ้าไม่พูดกับฉัน ฉันจะไปบอกพ่อเธอว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”

 

 

 

“นี่!”

 

 

 

      ดูเหมือนว่าคำพูดโทโมะมันกวนประสาทฉันจนฉันทนไม่ไหวกับสิ่งที่เขาพูด พอเงยหน้าขึ้นไปมองโทโมะก็ยิ้มกวนๆมาให้ในแบบที่ฉันไม่เคยมาก่อนแถมเขายังเอา มือเสยผมที่เปียกๆของเขาด้วยและนั่นแหละทำให้ฉันเห็นมือข้างหนึ่งของเขาที่ ถูกพันด้วยผ้าพันแผลแต่เห็นแบบนั้นฉันใจอ่อนพูดดีๆกับเขาไม่ลงหรอก

 

 

 

      และวันนี้ทำไมเขากวนประสาทได้ดีจังนะ...

 

 

 

      ฉันฉีดน้ำใส่เขาอีกรอบดีมั้ย?

 

 

 

“และถ้าเธอฉีดน้ำใส่ฉันอีก ฉันจะเล่าทุกอย่างที่เกี่ยวกับ ‘เรื่องของเรา’ ให้หมดเลย”โทโมะพูดขู่พลางชี้นิ้วใส่ฉันที่กำลังจะฉีดน้ำใส่เขาอีกรอบเหมือนเป็นคำขาด “หรือจะฉีดก็ได้นะ^^ พ่อเธอจะได้รู้ไงว่าเธอคิดยังไงกับฉัน เธอว่าดีมั้ยล่ะ?.”

 

 

 

“กวนประสาท...” ฉันบ่นอุบอิบก่อนจะก้มลงรดน้ำต้นไม้เงียบๆ

 

 

 

      แต่ในใจตอนนี้มันแปลกๆยังไม่รู้ที่อยู่ดีๆโทโมะมาทำแปลกๆใส่  แถมคำพูดของเขามัน...ยังไงๆอยู่นะ  เฮ้อ! ใครก็ได้บอกทีว่าผู้ชายคนนี้เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ทำไมเขาถึงต้องมากวนประสาทใส่ฉันแต่เช้าด้วย ไม่เข้าใจ!

 

 

 

      ไม่ได้ชอบก็ไม่ต้องมาทำให้ฉันหวั่นไหวอีกครั้งจะได้มั้ย?

 

 

 

“ถึงฉันจะกวนประสาทแต่ยังไงซะ  เธอก็บอกว่าชอบฉันจนยากที่จะลืมแล้ว ^^”

 

 

 

      นั่น!  เขากำลังพูดเหมือนว่าตัวเองเป็นผู้ชนะอยู่ด้วย ><!

 

 

 

      ฮึ่ย! รู้งี้ฉันไม่ยอมรับหรอกว่าตัวเองยังไม่สามารถลืมเขาได้ปล่อยให้โทโมะคิดไปคนเดียวจะดีกว่า  อ๊าก! เจ็บใจ! 

 

 

 

“...”

 

 

 

“นี่เงียบประชดหรือยังไง= =?” โทโมะถามเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่เงียบ เงียบ แล้วก็เงียบ = =;;;

 

 

 

“...”

 

 

 

 “นี่! ฉันบอกแล้วนะว่าถ้าเธอไม่พูดกับฉัน...”

 

 

 

“เราอยากรดน้ำต้นไม้เงียบๆ ถ้านายจะมากวนเราก็กลับเข้าบ้านนายไปเลยไป” ฉันเงยหน้าขึ้นไปบอกโทโมะอย่างเซ็งๆ

 

 

 

           และนั่นแหละ! ที่ทำให้โทโมะถึงกับเหยียดยิ้มอย่างมีเลศนัยอะไรบางอย่าง  อะไรของเขา = =;;;  หรือว่าเมื่อคืนเขาตากฝนจนป่วยไข้ขึ้นแล้วก็ประสาทกินไปแล้ว  เอ๊ะ? แต่อาจจะใช่ก็ได้นะ! ไม่งั้นเขาคงไม่มีท่าทีกวนกันแบบนี้หรอก  ว่ามั้ย?

 

 

 

      แต่ ว่าทำไมฉันเห็นรอยยิ้มของโทโมะแล้วมันทำให้ฉันต้องหลุบสายตาลงต่ำก็ไม่รู้ สิ  คงจะเป็นเพราะ...ฉันไม่เคยเห็นเค้ายิ้มแบบนี้ล่ะมั้ง?

 

 

 

      พอเห็นแล้วมันก็...ก็...ก็ไม่รู้สิ! >/////////<

 

 

 

“ไปหลงตัวเองไกลๆไป” ฉันไล่อย่างเย็นชาเพราะไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับโทโมะดี ในใจก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะมาไม้ไหนกันแน่

 

 

 

“หลงตัวเองที่ไหนก็พูดเรื่องจริง”เขาเถียงกลับมาก่อนจะพูดด้วยคำพูดต่อไปที่มันทำให้ฉันเริ่มหายใจติดขัด “แล้วที่เธอก้มหน้าอ่ะเธอกำลังเขินฉัน ^^”

 

 

 

“เราปล่าว” ฉันถียงไปอย่างทันควันแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองโทโมะอยู่ดี

 

 

 

“โกหก”

 

 

 

“จะพูดอะไรก็พูดไปเถอะเพราะเราเบื่อที่จะคุยกับนายแล้ว”ฉันบอกไปอย่างสุดทนพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ

 

 

 

       แล้วก็อยากจะรู้นะว่าเขาเหนื่อยมั้ย? ที่อุตส่าห์ปีนมาเกาะกำแพงซึ่งมันก็สูงพออยู่เพื่อที่จะมาพูดกวนประสาทฉันเนี่ย = =?

 

 

 

“ถึงเธอไม่พูดกับฉัน ฉันก็จะพูดกับเธอแบบนี้แหละ” โทโมะบอกเสียงนิ่ง

 

 

 

“...”

 

 

 

“ฉันรู้น้า ว่าในใจเธอคิดถึงฉันตลอดเวลา”

 

 

 

“เข้าข้างตัวเอง” ฉันพูดพลางเบ้ปากอย่างหมั่นไส้โทโมะ

 

 

 

“ก็ฉันพูดถูก”

 

 

 

        หลงตัวเอง!

 

 

 

“อย่ามาเถียงในใจเพราะเธอก็รู้ว่าฉันพูดถูก” คำพูดนั้นของโทโมะทำให้ฉันหยุดชะงักไปแต่ก็ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองเขาอยู่ดีและตอนนี้หัวใจของตัวเองก็เริ่มเต้นแรงขึ้นๆ “แถมฉันรู้หมดแล้วด้วยว่าฉันเป็น ‘รักแรก’ ของเธอ และที่สำคัญฉันก็ดีใจ...”

 

 

 

“...”

 

 

 

“...ที่ได้ครอบครองในสิ่งที่ไม่มีใครเคยได้...นั่นก็คือ...ริมฝีปากของเธอ...”

 

 

 

“...”

 

 

 

       หลัง จากที่โทโมะพูดจบฉันก็เงยหน้าขึ้นมองดูแต่ทว่า...เขากลับไปได้เกาะอยู่ตรงกำแพง ของบ้านเขาแล้ว  และแถมยังทิ้งคำพูดสุดท้ายเอาไว้ฉันยืนเงียบงันอยู่อย่างงั้นพร้อมกับหัวใจ ที่ตอนนี้มันเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง  และจู่ๆเมื่อคิดถึงคำพูดของโทโมะฉันก็ยกมือขึ้นแตะที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ พร้อมกับ...

 

 

    

 

       ‘ ยอมรับซะเถอะ.... ว่าเธอหลงรักฉันจนถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว...

 

 

 

 

      คำพูดเมื่อคืนนี้...

 

 

 

      ทำไม...โทโมะเขาถึงพูดแบบนั้นนะ...

 

 

 

      ตอนนี้มีหลายคำถามซึ่งฉันไม่รู้ว่ามันใช่อย่างที่ฉันเริ่มจะคิดในตอนนี้ มั้ย...  แต่ฉันก็ยังไม่อยากปักใจเชื่อหรอกว่าโทโมะชอบฉันจริงๆ  เพราะไม่อยากหวังเหมือนครั้งนั้นจนตัวเองเจ็บ  แต่ให้ตายสิพระเจ้า! ท่านช่วยบอกให้ลูกรู้ทีเถอะว่าทำไมผ้ายคนนั้นเขาถึงทำแบบนี้  เขาคิดอะไรกับลูกกันแน่?

 

 

 

      และถ้าเขารู้สึกอะไรกับลูกจริงๆทำไมเขาถึง...ไม่บอก...หรือว่าเขามีเหตุผลอะไรที่ไม่พูด

 

 

 

      หรือว่า...ที่โทโมะไม่ยอมพูดออกมากับฉันตรงๆเพราะฉันเป็นคนที่ทำให้เขาไม่อยากจะพูดออกมารึปล่าวนะ? เฮ้อ! ช่างมันเถอะถ้ามันจะสับสนขนาดนี้ ><!

 

 

 

      อย่าหวั่นไหวน้าแก้ววววววว  เธอบอกตัวเองไว้แล้วไม่ใช่รึไง? ฉะนั้นเธอต้องทำให้ได้สิ!

 

 

        ...อย่าผิดสัญญากับตัวเองสิ...

 

___________________________________________________

อัพแล้วนะค่ะ อัพช้านิดนึงขอโทษนะ 

เม้นกันหน่อยยย><

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา