Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Something I Will Tell You -

( บางอย่างที่ผมจะบอกคุณ )

 

กลางวันของวันนั้น...

 

 

[ บันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

“ทำไมแกต้องโทรลากฉันมาด้วยวะเนี่ย ><?”

 

 

      ป๊อปปี้เอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดหน่อยๆหลังจากที่เมื่อตอนกลางวันผมโทรหามันให้มา รับผมที่บ้านแล้วก็มานั่งเล่นอยู่ตรงสวนเล็กๆข้างๆร้านกาแฟของร้านฟางที่แก้วมาทำงานอยู่ ใช่! ผม ก็ตามมาดูเธอเหมือนๆกับที่ผ่านมานั่นแหละครับ แต่ว่าคราวนี้ที่ผมพาไอ้ป๊อปปี้มาด้วยเพราะว่าวันนี้ผมจะหาจังหวะคุยกับฟาง เรื่องแก้วยังไงล่ะว่าแก้วเป็นยังไงอะไรยังไงบ้าง

 

 

          และถ้าฟางไม่ให้ความร่วมไอ้ป๊อปปี้ก็อาจจะช่วยผมพูดได้บ้างแหละน่า 

 

 

         แต่รู้ม๊ะ? ว่าตอนที่ผมโทรหาไอ้ป๊อปปี้ชวนมันมามันบอกไม่อยากมาหร๊อก ยังไงก็ไม่มาเด็ดขาด! แต่สุดท้ายมันก็มาอยู่ดี ( อะไรของไอ้ป๊อปปี้มันวะ = =;;;)

 

 

“เอาน่า นานๆฉันจะขอร้องให้แกมาเป็นเพื่อนที” ผมบอกแล้วหยิบน้ำกาโตะรสส้มขึนมาเปิดกระดกดื่มแก้เซ็ง

 

 

“ก็ปกติฉันก็เห็นแกมาคนเดียวแล้วทำไมวันนี้โทรให้ฉันมาด้วยวะ =[]=?”ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ข้างๆหันมาถามผมก่อนที่มันจะเอานิ้วขึ้นมาชี้หน้าผมเหมือนว่าจะจับผิดกัน “นี่แกคงไม่ได้จะจับให้ฉันมาเจอกับยัยหน้าแบนนั่นใช่มั้ย?”

 

 

“ปล่าว ไม่ได้จับเว้ย” ผมได้ยินแบบนั้นก็รีบอธิบายให้มันฟังแต่ก็อดที่จะขำออกมาหน่อยๆไม่ได้เพราะว่าไอ้ป๊อปปี้มันกังวลกลัวผมจับคู่มันกับฟางให้มั้ง?

 

 

       แต่ตามจริงผมก็แอบจงใจอยู่นะ ฮ่าๆๆๆ ^O^//

 

 

“แน่นะเว้ย - -!”

 

 

“ก็แกไม่ได้ชอบฟางก็ไม่เห็นต้องกังวลอะไรนี่หว่า อีกอย่างบ้านแกอยู่ใกล้ฉันที่สุดฉันก็เลยชวนแกไง”

 

 

“จริงนะ”

 

 

“ฉันเคยโกหกแกเหรอ = =?” เมื่อผมถามแบบนั้นป๊อปปี้มันก็ชะงักไปพร้อมกับส่ายหน้าไปมา

 

 

      ใช่! ผม ไม่เคยโกหกอะไรเพื่อนในกลุ่มหรอกจะมีก็แค่เรื่องที่แก้วที่ตอนแรกผมยังไม่ ยอมรับว่าชอบเธอ จนกระทั่งสุดท้ายก็ยอมรับได้เต็มปากเลยว่าชอบยัยนั่นเข้าแล้วจริงๆจนยากจะ ถอนตัว ผมรุ้ว่าตัวเองอาจจะรู้ตัวช้าไปหน่อย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ตาม ก็ดีกว่าผมไม่รู้แล้วกัน

 

 

“แล้วแกจะเอาไง ให้ฉันนั่งรอเป็นเพื่อนแกถึงเย็น?”

 

 

“ไม่ถึงหรอก แค่รอจังหวะฟางออกมาจากร้านแล้วฉันจะเรียกยันนั่นมาคุย”

 

 

“แล้วทำไมไม่เข้าไปหาในร้านเลยวะ =[]=?”

 

 

“ถ้าฉันเข้าไปแก้วก็เห็นฉันอ่ะดิ”

 

 

“อ้าว! แล้วปกติแกก็นั่งรอแก้วกลับบ้านแล้วแกคอยเดินตามเธอว่างั้น?”

 

 

“เออ” เมื่อผมพยักหน้าตอบป๊อปปี้มันก็ทำหน้าเหมือนกับว่าไม่อยากเชื่อว่าผมทำแบบนี้ทุกๆวัน

 

 

           แต่ถึงจะมานั่งรอแก้วแบบนี้ทุกๆวันแบบนี้ เชื่อมั้ย? ว่า ผมไม่เคยรู้สึกเบื่อหรืออะไรเลยซักนิดเดียว ยิ่งไปกว่านั้นตอนที่ผมเดินตามเธอกลับในตอนเย็นผมก็จะได้คอยสังเกตว่าเธอแวะ ที่ไหนบ้างอะไรบ้างไง อย่างที่พ่อผมบอกไง  แต่ยังไงซะ! ผมก็ต้องขอความร่วมมือจากฟางในเรื่องของแก้วอยู่ดี!

 

 

          เพราะสองคนนั้นสนิทกันฟางคงพอจะรู้แหละว่าแก้วชอบอะไรไม่ชอบอะไร ผมจะได้เอาใจแก้วถูกไง ^^ แต่ยอมรับเลยว่าเมื่อเช้าโค - ตะ - ระ ดีใจอ่ะที่ยัยนั่นพูดด้วยนั่นทำให้ผมยิ้มแป้นถึงแม้มือของตัวเองจะเจ็บและเป็นแผลอยู่ก็ตามแหละนะ ^_^

 

 

      ก็คงเป็นเพราะความกวนประสาทของผมเองนั่นแหละ แต่ปกติผมไม่ใช่คนนิสัยแบบนั้นนะ แต่แก้วดันบังคับให้ผมทำแบบนั้นเองนี่? ช่วยไม่ได้เน๊อะ อืมมมมม แต่ก็ต้องขอบคุณเพื่อนของผมนั่นแหละที่ช่วยแนะนำ และผมคิดว่าการง้อสักคนเนี่ยมันควรที่จะใช้ ‘ความสุข’ เข้าง้อมากกว่า ‘ความจริงจัง’ ซะส่วนใหญ่นะ

 

 

     เพราะบางทีการจริงจังมากเกินไปเรื่องมันก็อาจจะใหญ่บานปลายไปเรื่อยๆเหมือนอย่างผมตอนแรกๆไง...

 

 

     และถ้าเดาว่าตอนนี้ผมยังทำแบบนั้นอยู่ล่ะก็ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าระหว่างผมกับแก้วนั้นจะห่างกันไปมากกว่าเดิมสักแค่ไหน

 

 

“เฮ้ยๆๆๆ โทโมะ” ระหว่างที่ผมกำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆอยู่ไอ้ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ข้างๆผมก็รีบสะกิดแขนเสื้อผมอย่างลุกลี้ลุกลน

 

 

“อะไร”

 

 

“ยัยฟางออกมาแล้ว จะรีบทำอะไรก็รีบดิวะ ><!”

 

 

      เมื่อ ป๊อปปี้บอกผมก็หันไปเห็นว่าฟางเดินลงบันไดออกมาจากร้านแล้วหิ้วถุงขยะออกมา ทิ้งเหมือนๆกับทุกวัน นั่นแหละผมจึงลุกแล้วก็เดินก้มตัวลงหน่อยๆไปหาฟางที่เพิ่งทิ้งขยะลงถังเสร็จ แล้วทำท่าว่าจะเดินกลับขึ้นไปบนร้าน แต่ด้วยความที่ร้านเป็นร้านกระจกใสผมจึงต้องระวังเพราะไม่อยากให้แก้วที่ เดินๆเสิร์ฟกาแฟอยู่หันมาเห็นเข้า

 

 

      และตั้งแต่เมื่อวานเธอคงจะรู้แล้วแหละว่าผมอาจจะแอบตามเธอกลับบ้านก็ เป็นได้ ฉะนั้นวันนี้จะให้เธอเห็นว่าผมตามเธอไม่ได้เด็ดขาด  ไม่งั้นแผนต่อไปของผมคงลำบากหน้าดูเลยล่ะ

 

 

“ฟาง…ฟาง” ผมเรียกฟางจากนั้นฟางก็หยุดชะงักจากการเดินแล้วหันมาเห็นว่าเป็นผมเธอจึงเบิกตากว้างเหมือนประหลาดใจว่าทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่

 

 

“นายมานี่ได้ไงอ่ะ OoO?”

 

 

“มานี่แป๊บนึงดิ ขอคุยด้วยหน่อย” ผมบอก แต่ฟางก็แค่ทำหน้างงๆก่อนจะมองขึ้นบนร้านแล้วหันมาบอกกับผม

 

 

“ฉันคุยนานไม่ได้นะ”

 

 

      เมื่อฟางพูดแบบนั้นผมก็พยักหน้าแล้วเดินนำฟางไปยังสวนข้างๆร้านซึ่งไอ้ป๊อปปี้มันก็ กำลังนั่งเล่นกดโทรศัพท์แชทจีบสาวอยู่มั้งดูหน้ายิ้มระรื่นมีความสุขเสีย เหลือเกิน แต่พอมันเงยหน้าขึ้นมาเห็นฟางเท่านั้นแหละมันถึงกับหน้าบูดขึ้นมาเชียว

 

 

“อยู่ในชุดเด็กเสิร์ฟแบบนี้ก็ยังพอดูได้” มันเค้นเสียงพลางมองฟางอย่างประเมินจนฟางที่อยู่ข้างๆผมถึงกับถอนหายใจออกมา  

 

 

 

“มีอะไรก็รีบว่ามา”

 

 

“รีบทำไมกลัวร้านหายไง๊” ป๊อปปี้ขัดขึ้นเมื่อฟางบอกผมอย่างนั้นและนั่นแหละทำให้ผมหันมองมันที่กำลังนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ด้วยสายตาดุๆ

 

 

       นี่ผมบอกให้มันมาช่วยพูดนะเว้ย ไม่ใช่มากวนประสาทฟาง ><!

 

 

“ไม่ได้กลัวร้านหายแต่แค่ไม่อยากเห็นหน้าหมาบางตัว”

 

 

“ยัย...!”

 

 

“ไอ้ป๊อป - -!” ผมดุมันอีกครั้งจนมันต้องหุบปากของตัวเองลงในทันใด

 

 

“แล้วนายมานี่ได้ไงเนี่ย นี่อย่าบอกนะว่าแอบตามแก้วมาอ่ะ”

 

 

“อืม แอบตามมาตั้งหลายวันแล้ว” เมื่อผมบอกไปแบบนั้นฟางก็ทำท่าอ้าปากว๋อเลยทีเดียว

 

 

“อ๋อ มิน่าล่ะ” แต่หลังจากนั้นเธอก็ยิ้มออกมาแล้วเอามือกอดอกพลางส่ายหัวไปมา “ก็เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาแก้วมันก็บอกว่าเหมือนมีคนตามมันตอนเดินกลับบ้าน ที่แท้ก็นายนี่เอง”

 

 

“อืม วันนี้ฉันแค่อยากจะมาถามอะไรเธอหน่อยน่ะ...”

 

 

“ถ้าเกิดจะให้ฉันช่วยเรื่องแก้วอ่ะ ฉันช่วยนายไปหน่อยนึงแล้วนะ”

 

 

       เมื่อฟางบอกผมแบบนั้นผมถึงกับงงหน่อยๆว่าฟางช่วยจริงเหรอ ก็ไหนตอนนั้นไอ้ป๊อปปี้มันบอกว่าฟางจะไม่ช่วยไง ยังไงกันแน่วะเนี่ย = =?

 

 

“ไหนบอกว่าไม่ช่วยไง”ป๊อปปี้พูดพลางลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้มายืนข้างๆผม

 

 

“ตอนแรกก็คิดแบบนั้นแหละ”

 

 

“อ้าว? แล้วทำไม...”

 

 

“ฉันเป็นคนที่รักเพื่อนโทโมะ...”ฟางพูดขัดขึ้นก่อนที่ผมจะพูดจบ“ตอนแรกที่ฉันไม่ช่วยเพราะฉันคิดว่านายไม่ได้ชอบเพื่อนฉัน ถ้าช่วยแล้วมันไม่เป็นอย่างที่ฉันคิดแก้วก็คงเจ็บมากกว่าเก่า...” ฟางบอกพลางเอาแขนขึ้นกอดอกแล้วมองหน้ามองอย่างจริงจัง

 

 

 

      ส่วนไอ้ป๊อปปี้ที่ยืนข้างๆก็ถึงกับนิ่งไปไม่ได้พูดหยอกล้ออะไรต่อจากนั้น  แต่เชื่อดิเดี๋ยวอีกสักพักมันก็พูดขัดขึ้นอีกแหละผมว่า = =;;;

 

 

“...”

 

“แต่ พอฉันลองสังเกตอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นกับนายแล้วก็แก้ว  ฉันก็คิดว่านายอาจจะจริจริงใจกับเพื่อนจริงๆก็เลยลองช่วยพูดให้ไปหน่อยนึง แต่แก้วก็ไม่ยอมรับเพราะยังคงไม่มั่นใจ”

 

 

“...” “แล้วถ้านายอยากให้ฉันช่วยอะไรอีกล่ะก็ งั้นฉันขอถามนายหน่อยละกันว่าสิ่งที่ฉันคิดที่ผ่านมานี่มันผิดหรือถูกที่ช่วยพูดให้นายน่ะ”

 

 

      เมื่อฟางถามผมแบบนั้นผมก็สูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตอบออกไปตามตรงว่า...

 

 

“เธอคิดไม่ผิดหรอก...เพราะว่าฉันชอบแก้วจริงๆ” เมื่อผมบอกฟางก็ยิ้มมาให้บางๆเหมือนว่าเธอกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ข้างในใจ

 

 

“บอกแล้วไม่ยอมเชื่อ” ป๊อปปี้ที่อยู่ข้างๆเอ่ยขึ้นแต่ก็โดนฟางสวนกลับมาอยู่ดี

 

 

“ไม่ได้คุยกับนายอย่าเอ่ยได้ป๊ะ = =;;;”

 

 

“เห็นมั้ยไอ้โทโมะ! ว่าฉันช่วยไรแกไม่ได้หรอก เพราะยัยนี่ไม่คิดจะฟังฉันเลย”

 

 

“ถ้านายไม่พูดกวนเท้าฉัน ฉันก็คงจะฟังอยู่หรอกนะ ^^”  

 

 

“เห๊อะ! หน้าแบน...”

 

 

“ว่าไงนะ!?”

 

 

       ฟางถึงกับขึ้นทันทีที่ไอ้ป๊อปปี้มันด่าเธอว่า ‘หน้าแบน’ ซึ่งเป็นคำด่าที่ตั้งแต่สองคนนี้ทะเลาะกันมานี่คำนี้ทำให้ ‘ฟาง’ คนนี้ขึ้นสุดๆ แต่ฟางก็ไม่ได้หน้าแบนขนาดนั้นนะ ผมว่าเธอก็น่ารักดีออกทำไมไอ้ป๊อปปี้มันถึงหมั่นไส้เธอนักวะ =[]=;;;  แต่ช่างเหอะ!  เพราะผมเชื่อได้เลยว่าถ้าหากวันไหนฟางไม่ได้มาทะเลาะกับมันหรือว่าถ้าเกิด ฟางมีแฟนเดี๋ยวไอ้ป๊อปปี้มันก็คิดได้เองเหมือนที่ผมคิดได้นั่นแหละ

 

 

      ว่าคนที่สำคัญที่สุดของหัวใจคือใคร...

 

 

       แต่ตอนนี้ผมคงจะต้องพยายามไม่ให้สองคนนี้ทะเลาะแล้วแหละ = =;;;

 

 

“ฉันบอกว่า หน้า - แบน!” ไอ้ป๊อปปี้ย้ำทีละคำอย่างจงใจกวนประสาทฟางจนฟางถึงกับหน้าแดงขึ้นมานั่นแหละผมถึงหันไปตบไหล่มันดังตุ้บ

 

 

ตุ้บ!

 

 

“ฉันให้มาช่วยตอนที่จะมีปัญหา แต่นี่แกมาทำให้เกิดเรื่องซะงั้น?” ผมดุ

 

 

“โอ๊ะ เงียบก็ได้วะ YOY” มันบ่อนก่อนจะมองฟางแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น

 

 

      ดูมันนะ = =;;;

 

 

“โทโมะเพื่อนนายก็มีเยอะแยะนะ ถ้าเกิดว่าคุยกับฉันแล้วกลัวมีปัญหาจริงๆก็น่าจะพาเพื่อนคนที่พอจะมีหลักการหรือว่าเหตุผลในการพูดมาดีกว่า”

 

 

“โถ่! คิดว่าฉันอยากมาเจอหน้าเธอรึไง? นี่ถ้าไม่ติดว่าบ้านฉันอยู่ใกล้กับบ้านไอ้โทโมะที่สุดฉันไม่มีทางมาหรอกเว้ย ><!”

 

 

“หุบปากปากเหม็นๆของนายไปซะ! ฉันจะคุยกับโทโมะ” ฟางบอกอย่างสุดทนจนผมคิดว่าถ้าเกิดไอ้ป๊อปปี้มันกวนประสาทเธออีกรอบเธอคงจะเดินออกไปจากตรงนี้ชัวๆ “แล้วนายน่ะ แน่ใจแค่ไหนว่าชอบเพื่อนฉันจริงๆ” ฟางถาม  

 

 

           และคำถามนั้นก็ทำให้ผมรู้ได้เลยว่าฟางนั้นแคร์แล้วก็ห่วงแก้วเพื่อนของเธอ มากแค่ไหน เพราะการถามแบบนี้เธอถามเพื่ออยากให้ผมแน่ใจในตัวเองที่สุดว่าจริงใจกับ เพื่อนของเธอจริงๆ ซึ่งนับตั้งแต่ตอนนี้แหละที่ผมจะพยายามทำให้มันดีกว่าครั้งเก่าๆ

 

 

          ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่รู้ว่าจะต้องดีมากแค่ไหน แต่ผมแค่จะทำให้มันเป็นไปตามความรู้สึกของตัวเองแค่นั้นก็พอแล้ว  เพราะว่าเรื่องแบบนี้ผมไม่เคยคิดที่จะกำหนดมันหรอกครับว่ามันจะต้อง ‘ดีที่สุด’ เพราะผมไม่รู้ว่าคำว่า ‘ที่สุด’ นี้มันคืออะไรกัน

 

 

“ฉันตอบไม่ได้หรอกว่าฉันชอบเพื่อนเธอแค่ไหน เพราะมันมากจนยากจะนับ”

 

 

“แล้วทำไมนายไม่บอกแก้วไปล่ะว่านายรู้สึกยังไง” ฟางบอกผมและนั่นแหละคือสิ่งที่ผมอยากให้ถามที่สุดว่าทำไมผมถึงยังไม่อยากบอกกับแก้วไปว่ารู้สึกอะไร

 

 

“เพราะ ฉันไม่รู้ถ้าฉันบอกแก้วไป แก้วจะเชื่อใจฉันรึปล่าว เพราะที่ผ่านมาฉันก็เอาแต่ไร้เหตุผลซะส่วนใหญ่ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าจะลองใช้การกระทำสื่อให้แก้วรู้มากกว่าคำพูด...”

 

 

“...”

 

 

“และถ้าแก้วเริ่มที่จะคุยกับฉัน ตอนนั้นแหละฉันจะบอกเอง...”

 

 

 “อืมมม เอาตรงๆนะผู้หญิงอ่ะ เขาชอบความกระจ่าง ชอบความชัดเจน ยิ่งแก้วแล้วอ่ะเธอเป็นคนที่คิดเยอะนะแต่ไม่แสดงออกฉันมองฉันก็รู้แล้ว ฉะนั้นนายก็ขยันทำคะแนนหน่อยละกันพอได้โอกาสก็บอกเธอซะ อย่าปล่อยให้เวลามันผ่านไปแล้วแก้วมันค้างคาอยู่แบบนี้ เพราะถ้านายมั่นใจแล้วว่านายไม่ได้รู้สึกอะไรกับคลอรีนแล้ว และนายรู้สึกแบบนั้นจริงๆกับแก้วก็บอกไปเลย ”

 

 

“...”

 

 

“และที่นายบอกฉันว่าจะใช้การกระทำสื่อนี่หมายถึงนายกลัวพูดอะไรไปแล้วมันเผลอไปทำร้ายจิตใจแก้วโดยไม่รู้ตัวอย่างงั้นเหรอ?”

 

 

“นั่นก็...ใช่แหละ”

 

 

      ผม ตอบไปตามตรงเพราะว่าความรู้สึกข้างในของผมเองก็กลัวด้วยแหละว่าจะเผลอพูด อะไรที่ทำร้ายจิตใจแก้วออกไปถึงแม้ว่าเมื่อเช้ามันอาจจะทำให้ผมมั่นใจได้ หน่อยๆแล้วว่าแก้วเริ่มพูดกับผมแล้ว แต่ถ้าเกิดผมพูดแบบจริงจังขึ้นมาแล้วโดนเมินอีกนี่ผมก็ไม่รู้วัตัวเองจะควบ คุมอารมณ์ของตัวเองได้สักแค่ไหน

 

 

      เพราะว่าผมไม่เคยพูดเยอะขนาดนี้มาก่อน พอมาเจอบทที่ต้องพูดมันก็...กังวลหน่อยๆนะ

 

 

“อันนี้ฉันเข้าใจเพราะเท่าที่ฉันรู้จักกลุ่มพวกนายมานายน่ะเงียบสุด แต่พอมาเห็นนายพูดมากขึ้นแบบนี้บอกตรงๆว่าฉันเองก็แปลกๆเหมือนกันนะ” ฟางพูดแล้วขำออกมาหน่อยๆ

 

 

       แต่สังเกตอะไรบางอย่างมั้ยครับ? ว่า ตอนนี้ไอ้ป๊อปปี้ที่ยืนข้างๆผมนั้นมันเงียบไปแล้วยืนฟังที่ฟางพูดอย่างไม่มี ค้านอะไรใดๆทั้งสิ้น  สงสัยคงไม่เคยคิดมาก่อนล่ะมั้งว่าฟางที่เห็นแมนๆห้าวๆแบบนี้จะมีมุมเป็น ผู้หญิงจริงจังพูดจาอ่อนโยนแบบนี้เป็น

 

 

       นี่สินะที่เขาบอกว่า ‘อย่ามองกันที่ภายนอก’ ^^

 

 

“...”

 

 

“แต่ ถ้าฉันเป็นนายนะ ฉันจะบอกความรู้สึกที่ฉันมีต่อคนที่ฉันคิดว่าฉันชอบเขาคนนั้นจริงๆไปเลยแหละ เพราะมันก็ถือว่าเรามั่นใจแล้วไงว่ายังไงเราก็รักเขารู้สึกดีๆต่อเขา ถึงแม้เขาว่าจะทำเป็นเมินเรา แต่เชื่อสิ! ว่าคำพูดนั้นของเราน่ะมันฝังลงไปในจิตของเขาตั้งแต่ที่เราเอ่ยคำนั้นแล้ว”

 

 

“...”

 

 

“ส่วนเรื่องที่นายจะถามฉันก็คงหนีไม่พ้นเรื่องความชอบของแก้วนั่นแหละ ช้ะ?”

 

 

        ให้ตายสิทำไมฟางถึงดูผมออกเนี่ย ><?

 

 

        ฉลาดเกินไปแล้วนะ!

 

 

“รู้ด้วยแฮะ” ป๊อปปี้พูดเปรยๆอยู่ข้างหูของผม และเมื่อฟางได้ยินแบบนั้นก็หยักยิ้มขึ้นมา

 

 

“ทำไมถึงรู้อ่ะ” ผมถาม

 

 

“ก็...แฟน พี่สาวฉันน่ะก็เคยมาทำนองเดียวกันกับนายนั่นแหละ มาถามว่าพี่ฉันชอบอะไรไม่ชอบอะไรแล้วชอบไปที่ไหนบ้างประมาณนี้อ่ะ แต่ฉันก็ว่ามันก็ดีนะที่ฝ่ายชายเขาใส่ใจฝ่ายหญิงแบบนี้น่ะ มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า ก็เป็นเพราะเขาแคร์คนๆนั้นไงจึงมาถาม ”

 

 

 

“...”

 

 

“แล้วส่วนที่ฉันจะบอกนายก็มีแค่ว่า แก้วชอบดอกเบญจมาศสีขาวมากๆและที่นายแอบตามเพื่อนฉันกลับบ้านทุกวันนี่สังเกตบ้างมั้ยเนี่ยว่าเพื่อนฉันชอบแวะซื้ออะไรร้านไหนตอนเดินกลับ = =?”

 

 

“ร้าน...”ผมพูดพลางมองขึ้นข้างบนแล้วคิดไปด้วย

 

 

      ร้าน...ชื่อร้านอะไรวะร้านนั้น...เอ่อ...ผมเห็นแหละว่าแก้วเดินเข้า ร้านนั้นบ่อยแต่ตอนนั้นผมไม่ได้สังเกตชื่อร้านอ่ะแต่มันเป็นร้านขายขนมเข้า เรียกขนมอะไรอ่ะ ปิ๊ง! อ้อใช่! โดนัท!

 

 

“...”

 

 

“ร้านขายโดนัท”

 

 

“แล้วแก้วซื้อโดนัทอะไร”

 

 

“เอ่อ...อันนี้ไม่รู้อ่ะ ฉันแอบมองอยู่ข้างนอกไม่ได้ตามเข้าไป”  

 

 

 

“นายก็ต้องตามเข้าไปดูเซ่ ><!  ถ้ายังไม่อยากให้เห็นก็หลบหน้าไปสิแล้วคอยมองไว้อ่ะ ถ้าเกิดจะซื้อจะได้ซื้อถูก โอ๊ะ! นายนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ” ฟางว่าผมแล้วส่ายหัวไปมาก่อนจะแบมือมาเหมือนจะขออะไรจากผมจนผมต้องขมวดคิ้วนิดๆ “เอามือถือนายมา”

 

 

“จะเอาไปทำไม?”

 

 

        ผมไม่ใช่คนพูดคำนั้นนะ =[]=;;;

 

 

“ฉันขอมือถือโทโมะไม่ใช่นาย - -!” ฟางบอกป๊อปปี้และเมื่อผมหันไปเห็นไอ้ป๊อปปี้ทำหน้าแบบแปลกๆอ่ะผมก็เดาไม่ออกเหมือนกันแต่มันดูท่าจะไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่  

 

 

 

       แต่ถึงอย่างนั้นผมก็หยิบโทรศัพท์ของผมจากกระเป๋าเสื้อกันหนาวก่อนจะยื่นให้ ฟางฟางก็เอาไปกดก่อนจะส่งคืนให้ผมมาตามเดิม

 

 

“???”

 

 

“นั่นเบอร์ฉันเซฟไว้ให้แล้ว เอาไว้เผื่อมีอะไรจะถามอีกก็โทรมาได้ถ้านายคิดว่าฉันพอจะช่วยบอกอะไรได้บ้างน่ะ” ฟางบอกจากนั้นผมก็พยักหน้ารับ

 

 

“แหมๆๆ หลอกให้เบอร์เพื่อนฉันทางอ้อมรึปล่าวก็ไม่รู้” ป๊อปปี้บอกลากเสียงกวนๆ

 

 

“ไอ้เรื่องแบบนั้นน่ะคนไม่มีสมองเท่านั้นแหละถึงจะคิดกัน”

 

 

“นี่เธอหาว่าฉันไม่มีสมองเหรอ!?”

 

 

“ก็แล้วแต่จะคิดสิ๊ ฉันเอ่ยชื่อนายรึยังล่ะ?” ฟางพูดกับป๊อปปี้ด้วยน้ำเสียงแหลมๆของเธอซึ่งทำให้ป๊อปปี้ยืนอยู่ข้างๆผมถึงกับกัดฟันดังกรอด “ฉันออกมานานแล้วอ่ะ ขอตัวนะ มีอะไรอยากรู้ก็โทรมาได้ สู้ๆ” ฟางหันมาบอกกับผมก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้พร้อมกับคำพูดให้กำลังใจ

 

 

      ซึ่งผมก็รู้สึกดีขึ้นมาเพราะคิดว่าตอนนี้อะไรหลายๆอย่างมันก็คงจะ เริ่มดีขึ้นมาทีละนิดแล้วสินะ คงมีแต่ตัวผมกับแก้วนั่นแหละที่จะต้องทำให้มันกระจ่างแจ้งสักที เอาล่ะ! มาเริ่มภารกิจกัน!

 

 

“ ‘สู้ๆ’  โว๊ะ ทำมาพูดเชอะ”ป๊อปปี้เอ่ยล้อเลียนหลังจากที่ฟางเดินออกไปจากตรงนี้ได้ไม่นานนัก

 

 

“อะไรของแก = =;;;”

 

 

“ปล่าว แค่เห็นยัยนั่นอยากช่วยแกมันก็แปลกๆนิดๆ”

 

 

“หึงฟางแมนเหรอวะ”

 

 

“ไอ้โมะ! แกคิดได้ไง? ยัยนั่นฉันไม่มีทางหึงหรอกเว้ย ไม่มีทางคิดจะจีบด้วย! เพราะผู้หญิงที่ฉันชอบเขาต้องสวยใสเพอร์เฟค ยัยฟางน่ะไม่ได้ครึ่งนึงของสเปคฉันหรอก”

 

 

       ดูมันพูดเข้านะ ทำอย่างกับมันเป็นสเปคของฟางงั้นแหละว๊า = =;;

 

 

       และ ถ้าเกิดว่ามันได้แฟนหวานใสเรียบร้อยน่ารักจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นจะเอาไอ้ป๊อปปี้มันอยู่รึปล่าวเหอะ ก็มันดันเล่นเจ้าชู้ซะขนาดนี้ ‘จีบไปทั่วแต่ไม่มั่วนะครับ’ อย่าง เพื่อนผมคนนี้น่ะ ถึงไอ้ป๊อปปี้มันจะเจ้าชู้จริงแต่มันก็ยังไม่เคยมีแฟนสักคน จะมีก็แค่คุยเล่นๆตามประสาคนโสดรักสนุกรักการคุยกับสาวๆเท่านั้นเอง

 

 

       แต่ถึงมันจะเป็นแบบนั้นไอ้ป๊อปปี้มันก็ไม่เคยทำอะไรเสียหายกับผู้หญิงคนไหนเลย นะครับ นอกจากฟางคนนี้แหละที่มันสามารถแสดงความเป็น ‘ตัวตน’ ของมันออกมาได้น่ะ = =;;;

 

 

“อ่าห๊า...” ผมพูดลากเสียงกวนไอ้ป๊อปปี้แล้วยิ้มล้อๆมัน

 

 

“ฉันพูดจริงนะเว้ย”

 

 

“งั้นแก้กล้าสาบานมั้ยล่ะ”

 

 

“ไร้สาระว่ะ ><!”

 

 

         นั่น! พูดแบบนี้แสดงว่ามันต้องมีอะไรชัวๆเลย

 

 

“ก็พูดไป เดี๋ยวสักวันแกเป็นแบบฉันแล้วจะรู้สึกเพื่อนเอ๋ย” ผมบอกก่อนจะเอามือตบหัวไหล่มันเบาๆแล้วเดินไปนั่งลงตรงมานั่งแล้วป๊อปปี้ก็เดินมานั่งลงตามผม

 

 

“ทำอย่างกับคิดว่าฉันชอบยัยหน้าแบนนั่นอย่างงั้นแหละว๊า”ป๊อปปี้พูดพลางเบ้ปากก่อนจะยกมือถือขึ้นมากดเลื่อนๆดูเหล่าบรรดาสาวๆของมัน

 

 

“ฉันว่าฟางก็น่ารักดีออก ทำไมแกถึงชอบด่าฟางวะ” ผมพูดอย่างไม่เข้าใจแต่ก็อดที่จะขำออกมาหน่อยๆไม่ได้

 

 

“แกก็รู้นี่ว่ายัยนั่นทำแสบกับฉันไว้แค่ไหน ทำฉันอับอายต่อหน้านักเรียนคนอื่นๆขนาดนั้นน่ะ ><!”

 

 

“ก็แกไปดึงเปียเขาก่อนทำไมล่ะ เขาก็อยู่ของเขาเฉยๆ”

 

 

“ชิ (-^-)”

 

 

        นั่น คือคำยอมรับแหละครับว่ามันเป็นฝ่ายเริ่มก่อนจนทำให้เรื่องมันมาไกลถึงขนาด นี้  แต่ผมว่าก็ดีนะครับเพราะผมคิดว่าชีวิตไอ้ป๊อปปี้มันแลดูมีสีสันดีนะที่ได้มา ทะเลาะกับฟางเนี่ย ^^

 

 

“แกจะกลับเลยก็ได้นะเว้ย” ผมหันไปบอกไอ้ป๊อปปี้

 

 

“ใช่สิ๊ พาฉันมาด้วยให้โดนยัยนั่นด่า >^<!”

 

 

“แกทำตัวเองต่างหาก = =;;;”

 

 

“แกจะให้ฉันกลับป๊ะล่ะ หรือว่าจะให้อยู่เป็นเพื่อน”

 

 

“เออ อยู่เป็นเพื่อนก็ดีนะ จะได้อยู่รอฟางด้วยไง ^^”

 

 

“พ่อง! ไม่อยู่ดีกว่า”

 

 

“อ้าว ไม่อยู่จริงอ่ะ?” ผมเงยหน้าขึ้นถามเมื่อไอ้ป๊อปปี้มันยืนขึ้นแล้วทำท่าว่าจะเดินออกไปจากตรงนี้เสียแล้ว

 

 

“อยู่แล้วเจอยัยนั่นไม่อยู่ดีกว่า เชิญแกทำภารกิจของแกไปเถอะ มีอะไรก็โทรหาละกัน ไปและ”

 

 

        อ้าวไอ้นี่นิ = =;;;

 

 

        บอกปุ๊บไปปั๊บ! เฮ้อ...ถึงตาผมแสดงเดี่ยวแล้วสินะครับทุกคน 

 

 

 

ดึกของวันนั้น...

 

 

“แล้วเจอกันพรุ่งนี้น้า ^O^//”

 

 

“โอเค๊”

 

 

       น้ำเสียงหวานใสของคนที่ผมกำลังแอบมองอยู่หลังต้นไม้ใกล้ๆเธอหันไปบอกฟางแล้วยก มือบ๊ายบายก่อนจะเดินลงบันไดมา ตอนนี้ผมก็ทำแบบเดิมโดยการหลบเธอแบบเนียนๆ และนี่มันก็ดึกพอสมควรแล้วแหละร้านขายของฝั่งตรงข้ามบางร้านก็พากันปิดร้าน กันเกือบหมดแล้วจนถนนแถวนี้มันเงียบสงบมากในยามกลางคืน

 

 

ตึก...ตึก...ตึก...

 

 

“ฮัลโหล พ่อแก้วเลิกงานแล้วกำลังจะกลับบ้าน พ่อกับพิชชี่จะเอาอะไรมั้ยเดี๋ยวแก้วซื้อไปให้”แก้วเดินผ่านต้นไม้ที่ผมหลบอยู่ไปขณะที่เธอกำลังเดินคุยโทรศัพท์กับพ่อของตัวเอง

 

 

          และในตอนนั้นแหละที่ผมก็ค่อยๆสาวเท้าเดินตามเธออยู่ห่างๆ โดยที่เอาฮู้ดคลุมหัวเอาไว้เผื่อแก้วหันมาจะได้ไม่สังเกตอะไรมากมาย

 

 

“พิชชี่บอกว่าเอาอะไรนะพ่อ? อ๋อ เอาช็อคโคโคนัทเหรอ?”

 

 

“...”

 

 

“โอเค เดี๋ยวแก้วซื้อไปให้ ^O^//” แก้วกดวางโทรศัพท์ก่อนที่เธอจะหยุดเดินโดยอัตโนมัติ

 

 

ฟุ่บ...

 

 

         เพียงเท่านั้นแหละที่ผมรีบหลบเข้าไปตรงพุ่มไม้ใกล้ๆทันที!และ มันก็จริงอย่างผมที่คิดไว้ก็คือแก้วหันมามองทางนี้เพราะว่าเธอคงรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามล่ะมั้ง  แต่เพียงแค่มองมาสักพักเธอก็หันกลับไปทางเดิมแล้วก็เดินต่อไปเรื่อยๆ ผมจึงพยายามเดินตามอยู่ให้ห่างๆเหมือนเดิม

 

 

 

         ในใจก็คิดว่าแก้วจะคิดถึงผมบ้างมั้ยว่าบางทีผมอาจจะกำลังตามเธออยู่เพราะ ว่าเมื่อวานที่ผมจะไปรับเธอเพราะฝนมันตกนั่นแหละ มันก็น่าจะทำให้เธอคิดได้บ้างล่ะมั้งว่าบางทีที่เธอรู้สึกว่ามีคนตามคงจะ เป็นผมนั่นเอง

 

 

“...”

 

 

          พอเดินมาสักพักผมเห็นว่าแก้วเดินแวะเข้าไปในร้านโดนัทร้านนั้นอีก แล้ว  แต่ครั้งนี้เห็นทีผมคงจะต้องเดินตามเข้าไปอย่างที่ฟางบอกแล้วล่ะ  เผื่อจะได้รู้ว่าแก้วชอบกินโดนัทรสอะไรบ้างเวลาซื้อให้จะได้ซื้อให้ถูกไง

 

 

         แต่ตอนที่คุยโทรศัพท์ก็จำได้เมนูนึงแล้วแหละ คือ โคโคนัท แต่ไอ้โคโคนัทนี่มันเป็นยังไงผมยังไม่เคยเห็นเลยเพราะปกติผมเองก็ไม่ค่อยได้ กินอะไรพวกนี้อยู่แล้วเพราะส่วนใหญ่ผมจะชอบกินแต่นมจืดเสียมากกว่า = =;;;

 

 

แอ๊ด...

 

 

กรุ๊งกริ๊ง

 

 

       เสียงกระดิ่งของร้านดังขึ้นเมื่อผมผลักประตูให้เปิดก่อนจะเดินเข้าไป แก้วก็ไม่ได้มาสนใจอะไรทางนี้หรอก เธอก็เดินๆเลือกดูขนมต่างๆอยู่ที่มุมด้านในสุด ผมก็ไม่รู้จะทำไงให้เข้าไปใกล้ได้มากกว่านี้เลยเอาแต่ทำเดินๆแล้วชะเง้อมอง ไปด้วยว่าเธอหยิบอะไรบ้างนะ

 

 

         ให้ตายสิ! ทำไมมันลำบากอย่างงี้วะเนี่ย?

 

 

      แต่ว่าผมก็คิดในตอนนั้นเลยว่าหยิบซื้อตามแก้วไปเลยละกันคงจะดีเพราะว่าพรุ่งนี้เช้าผมจะได้เอาไปให้เธอเลยไง ดีมั้ย?

 

 

หมับ... ให้ตายสิทำไมวันนี้แก้วซื้อเยอะจัง ผมแทบหยิบตามไม่ทันแล้วนะ ! ><!

 

 

      เฮ้อ! แต่อย่างน้อยผมก็ยังได้รู้แหละใช่มั้ย? ว่าแก้วชอบกินอะไรไม่ชอบอะไร แต่มัน

 

 

ก็...แปลกๆนะเพราะที่ผมทำอยู่นี่มันเหมือนพวกโรคจิตตามติดผู้หญิงเลยอ่ะ =[]=;;; อยากจะรู้จริงๆว่าตอนที่พ่อทำแบบนี้กับแม่พ่อเขาจะคิดว่าตัวเองเหมือนโรคจิตเหมือนที่ผมคิดรึปล่าวนะ?

 

   

พอถึงบ้าน...

 

 

“เย่! พี่แก้วซื้อขนมมาให้ผมด้วยยยยย”

 

 

“...”

 

 

       หลัง จากที่แก้วเดินกลับมาถึงหน้าบ้านพิชชี่ที่มารอขนมจากพี่สาวของเธออยู่ก็ยิ้ม ดีใจใหญ่ที่เห็นว่าแก้วซื้อขนมมาฝากเขา  ผมยืนมองแก้วยิ้มๆอยู่ห่างๆพลางก้มมองขนมในมือของตัวเองที่อุตส่าห์ชะเง้อ แอบมองจนซื้อมาได้ครบทั้งหมดแบบเดียวกันกับที่แก้วซื้อด้วยความรู้สึกหลาย อย่างที่มันมาปะปนกัน

 

 

      แต่ผมก็มีความสุขนะ...

 

 

“พี่ซื้อมาให้พ่อด้วยไม่ได้ซื้อมาให้เราคนเดียวนะเจ้าเด็ก 8 ขวบ” แก้วไขกุญแจก่อนจะเลื่อนเปิดรั้วบ้านของตัวเองแต่เธอก็ยังไม่เห็นหรอกว่าผมยืนมองอยู่ “ป่ะเข้าบ้านกัน ^^” แก้วเอ่ยบอกพิชชี่ก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้านไป

 

 

“พ่อ! พี่แก้วมาแล้ววววว”

 

 

      ถึงจะเดินเข้าบ้านไปแล้วแต่ผมก็ยังได้ยินเสียงของพิชชี่พูดเจี๊ยวจ๊าวอยู่เลยอ่ะ

 

 

      และแก้วเธอคงไม่รู้หรอกว่าเมื่อกี้ก่อนที่เธอจะเดินเข้าบ้านไปนั้นมี ผู้ชายคนหนึ่งกำลังมองเธอด้วยหัวใจที่กำลังผลิบานพร้อมกับรอยยิ้มที่นานๆ ครั้งผมจะแสดงมันออกมา  และในหัวของผมตอนนี้มันก็เหมือนว่าเริ่มคิดอะไรดีๆออกขึ้นมาแววตาของผมก็ เหมือนมีประกายบางอย่าง

 

 

      พิชชี่?

 

 

      ใช่แล้ว! งานนี้ผมคงต้องใช้ตัวช่วยตัวหลักเพิ่มอีก 1 คนแล้วสิน่า

 

 

“เป็นอะไรยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาล่ะเนี่ย ^^”

 

 

       เมื่อ ผมเดินเปิดประตูเข้ามาในบ้านได้ไม่ทันไรแม่ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องครัว แล้วดันมาเห็นผมเข้าจึงเอ่ยทักขึ้นมาจนผมที่กำลังยิ้มๆอยู่เลยไม่ทันได้ตั้ง ตัวเลย

 

 

“อ้าวแม่ทำไมยังไม่นอนอ่ะ”ผมถามกลบเกลื่อน

 

 

“แม่ ลงมาดูกับข้าวเฉยๆเห็นว่าลูกยังไม่กลับมากินเลยเอาเข้าตู้เย็นก่อน ส่วนพ่อเราวันนี้อารมณ์ดีผิดปกติเนี่ย ลูกก็เหมือนกันไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เรื่องอะไรมาล่ะ” แม่มองผมยิ้มๆจนผมต้องเอามือยกเกาคอตัวเองแก้เก้อ

 

 

“ปล่าวคร้าบบบ”

 

 

“อ่าๆๆ ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก แต่แม่ก็แปลกใจนะเนี่ยเห็นลูกชายยิ้มนานๆจะได้เห็นที อ้าว? แล้วนั่นซื้ออะไรมาล่ะ” เมื่อแม่ถามผมจึงก้มมองถุงขนมโดนัทที่อยู่ในมือก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปบอกแม่

 

 

“โดนัทน่ะแม่”

 

 

“เอ๋? ร้อยวันพันปีไม่เคยซื้อขนมพวกนี้นี่นา ปกติแม่เห็นลูกซื้อแต่นมจืดไม่ใช่เหรอ?”

 

 

“คือผมอยากลองกินอะไรใหม่ๆบ้างอ่ะ แล้วนี่ก็ดึกแล้วแม่ขึ้นไปนอนได้แล้วน้าพรุ่งนี้จะได้มีแรงไปเย็บเสื้อที่ร้านไง ^^” ผมบอกแม่ยิ้มๆก่อนจะเดินเข้าไปในครัวแล้วเปิดตู้เย็นจากนั้นก็จัดการเอาโดนัทแช่เอาไว้

 

 

       ส่วนแม่ผมที่ยืนงงๆอยู่เมื่อกี้ก็เดินขึ้นห้องไปแล้วเรียบร้อย

 

 

ตึก...ตึก...ตึก...

 

 

แอ๊ด...ปึง...

 

 

      เมื่อผมเดินมาจนถึงห้องของตัวเองผมก็เดินไปที่โต๊ะทำงานที่อยู่ใกล้ๆ กับเตียงแล้วนั่งลงก่อนจะเปิดลิ้นชักของโต๊ะนั้นออกมาก็พบว่าสิ่งที่ผมเก็บ เอาไว้มานานมันยังคงอยู่มาตลอดเวลา และนานหลายปีแล้วที่ผมไม่ได้เอามันออกมาดูเพราะได้แต่คิดว่า...

 

 

      จะเก็บเอาไว้ให้กับคนที่จะเป็นคนที่ผมจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต...

 

 

      นั่นก็คือ...เจ้าตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวเล็กๆที่เมื่อหลายปีก่อนผมได้ ซื้อมันมาไว้เพราะเหตุใดก็ไม่ทราบมารู้ตัวอีกทีผมก็ซื้อมันมาจากคุณยายซะ แล้ว  แล้วมันก็คือตุ๊กตาที่คู่กับตัวสีขาวอีกตัวที่ตอนนี้มันอยู่กับแก้วนั่น เอง...ผมเองก็หวังว่าเธอจะยังเก็บตุ๊กตาที่เป็นคู่กันกับตุ๊กตาตัวนี้เอาไว้ นะ

 

 

      และผมก็มั่นใจว่าเรื่องทั้งหมดที่มันเกิดขึ้นกับผมแล้วก็แก้วมันคงจะ เป็นอย่างที่ไอ้เขื่อนพูดจริงๆนั่นแหละ

 

 

  

     ‘เฮ้ย...ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตอ่ะ บางคนเราอยู่เฉยๆเขาก็มาเองแบบจงใจ บางคนเราก็เข้าไปหาเขาเองโดยไม่มีเหตุผล หรือไม่! บางคนที่เข้ามาในชีวิตของเราโดยบังเอิญก็อาจจะเป็นพรหมลิขิตส่งมาก็ได้’

 

 

“ฉันเชื่อแกแล้วว่ะ...” ผมพูดยิ้มๆก่อนจะลูบๆหัวเจ้าตุ๊กตาหมีตัวนั้นแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเอามันไปวางไว้บนหัวเตียงนอนของตัวเอง

 

 

       ผมนอนลงบนเตียงแล้วก็ถอนหายใจออกมาเหมือนว่าตัวเองได้ยกภูเขาออกไปจากอกได้ ครึ่งนึงแล้ว  เหลืออีกแค่ครึ่งเดียวทุกอย่างก็จะดีขึ้น  และวันพรุ่งนี้สินะที่ผมจะต้องหาทางบอกแก้วซึ่งจะมี ‘พิชชี่’ นี่แหละที่เป็นคนเชื่อมความรู้สึกของผมกับแก้ว

 

 

      คือผมไม่เคยเข้าหาเด็กมาก่อนแต่ผมคิดว่ามันก็น่าจะดีนะถ้าผมทำแบบนั้น มันจะได้คุ้นเคยกันไง...      

 

 

       เอ...แต่วันพรุ่งนี้มัน...จริงสิ!

 

 

ติ๊ด!

 

 

      เมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ผมจึงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมากดโทรหาเอาทันที!

 

 

[ ฮัลโหลค่า ^O^// ]

 

 

“ฟางนี่ฉันโทโมะนะ” ผมบอกเมื่อปลายสายกดรับ

 

 

[ อ้าว เออว่าไงโทรมาซะดึกเชียว ]

 

 

“คือพรุ่งนี้อ่ะมันมีตลาดถนนคนเดินใช่ป่ะวันอาทิตย์อ่ะ”

 

 

[ เออ ใช่ๆๆ ไมอ่ะ ]

 

 

“ก็ว่าจะพาแก้วไปเดิน เธอว่าโอเคป่ะ”

 

 

[ งั้นก็จัดไป ^O^// ]

 

 

       เมื่อฟางบอกอย่างเห็นด้วยนั่นทำให้ผมถึงกับยิ้มก่อนจะกดวางสายพร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้นมานั่งพริ้มกับมองออกไประเบียง

 

 

[ จบบันทึพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

เช้าวันอาทิตย์...

 

 

“แก้วเอ๋ย ล้างจานเสร็จแล้วอย่าลืมเอาถุงขยะไปทิ้งด้วยนะลูก”

 

 

“ค่า”ฉันตอบรับคำสั่งของพ่อในขณะที่ตัวเองกำลังล้างจานอยู่ในครัวหลังจากที่เราพ่อลูกเพิ่งจะทานข้าวพร้อมหน้าเสร็จไปเมื่อตะกี๊นี้

 

 

      เมื่อล้างจานเสร็จแล้วฉันก็จัดการเช็ดมือของตัวเองก่อนจะจับผมสี น้ำตาลยาวๆของตัวเองรวบขึ้นมาแล้วใช้กิ๊บเหน็บเอาไว้พลางเดินหาวเอามือป้องปากแล้วเดินเปิดประตูบ้านออกไปข้างนอกแล้วเดินไปหยิบถุงขยะในโรงจอดจักรยาน ก่อนจะเดินหิ้วถุงขยะไปพร้อมกับเดินไปเปิดรั้วบ้าน

 

 

      แต่เมื่อก้าวขาออกมาจากรั้วบ้านได้ไม่ทันที่ฉันเดินเอาถุงขยะไปทิ้ง ที่กองขยะรวมฝั่งตรงข้ามเลยด้วยซ้ำจู่ๆก็มีเสียงเอ่ยทักของคนๆหนึ่งเอ่ยขึ้น จากข้างๆ

 

 

“ให้ช่วยมั้ย?”   

 

 

ขวับ!

 

 

O_O?

 

 

“...”เมื่อฉันหันไปเจอโทโมะที่ตอนนี้กำลังยืนกอดอกพิงรั้วบ้านของเขาแล้วกำลังมองมาที่ฉันเหมือนอยากจะให้ฉันตอบคำถามเมื่อกี้ “เอ่อ...ไม่...ไม่เป็นไรขอบคุณ”

 

 

       ไม่ รู้เพราะสาเหตุอะไรที่ทำให้ฉันพูดกับโทโมะด้วยน้ำเสียงติดขัดพร้อมกับหัวใจที่ กำลังเต้นรัวแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะว่าโทโมะคงกำลังมองมาที่ฉันตรงๆเลยมั้งมันเลยรู้สึกแบบนั้น  อีกอย่างคำพูดของโทโมะเมื่อวานมันยังวนอยู่ในหัวของฉันอยู่เลย อยากจะบ้าต๊าย! นี่เขากำลังเริ่มทำให้ฉันหวั่นไหวอีกแล้วนะ!

 

 

       ใช่สิ! เขารู้นี่ว่าฉันชอบเขา สงสัยคงคิดว่าฉันชอบเขาแล้วเขาจะทำอะไรให้ฉันเขินก็ได้งั้นสินะ = =;;;

 

 

       และ ตามจริงก็ไม่อยากจะพูดด้วยสักเท่าไหร่หรอก  แต่ถ้าฉันทำเป็นเมินเขาอีกเขาก็ต้องหาเรื่องกวนประสาทจนฉันพูดกับเขาจนได้ นั่นแหละน่า =[]=;;;;

 

 

      และ ไม่รู้ว่าฉันเผลอมองหน้าโทโมะไปนานแค่ไหนโทโมะถึงฉีกยิ้มบางๆส่งมาให้ขณะที่เขา กำลังมองฉันอยู่ และนั่นแหละที่ฉันให้ฉันรีบหันหน้าไปทางอื่นก่อนที่จะเดินไป แต่ก้าวขาไม่ทันไรโทโมะก็พูดขึ้นอีกรอบ

 

 

“ดูท่าทางจะหนักนะนั่น”

 

 

      เอ่อ...มันก็หนักจริงๆนั่นแหละนะ = =;;;

 

 

      แต่ไม่! ยัง ไงฉันก็ไม่ยอมให้เขาช่วยเพราะถ้าทำแบบนั้นเดี๋ยวโทโมะจะคิดว่าฉันเริ่มดีกับเขา แล้ว  อีกอย่างนะถึงถุงขยะนี่มันจะหนักแต่ฉันก็ยกออกไปทิ้งทุกครั้ง คงไม่ต้องให้เขาช่วยหรอก ><!

 

 

“เราไหว”ฉันบอกแต่ไม่ได้หันไปมองโทโมะพร้อมกับเดินไปข้างหน้า

 

 

      หากทว่า...

 

 

ตึกๆๆๆ

 

 

“ฉันว่าฉันช่วยดีกว่า”อยู่ดีๆฉันก็ต้องหยุดชะงักเพราะว่าโทโมะวิ่งมาดักข้างหน้าก่อนที่เขาทำท่าว่าจะแย่งถุงขยะไปจากมือฉัน

 

 

“ไม่เป็นไร...”

 

 

“แต่ฉันอยากช่วย”โทโมะพูดขัดขึ้นแล้วมองฉันด้วยสีหน้าจริงจังก่อนที่จะพูดเหมือนจะดุกัน

 

 

“ตัวยิ่งแห้งๆอยู่ถือของหนักแบบนี้ไม่กลัวแขนหักรึไง - -!”

 

 

       แห้ง!? ฉันแห้งแล้วมันดูไม่แข็งแรงตรงไหนมิทราบ ><!

 

 

“เราบอกว่าเราไหวไง”ฉันพูดลากเสียงแล้วพยายามดึงถุงขยะออกจากมือโทโมะแต่โทโมะก็ดึงแย่งฉันอีกจนฉันต้องเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่

 

 

“ฉันก็บอกแล้วไงว่าอยากช่วย...”

 

 

จึก!

 

 

       ตอนนั้นเหมือนกาลเวลาหยุดชะงักไปเมื่อโทโมะยื่นหน้าเข้ามาพูดใกล้ๆ  จนฉันสบตาเขาโดยไม่ตั้งใจ...

 

 

ตึกตัก...ตึกตักๆๆๆๆๆๆ

 

 

      บ้าจังทำไมใจเต้นแรงแบบนี้เนี่ย? ><///////

 

 

“...”

 

 

“ให้ฉันช่วยนะ...”โทโมะ ยังไม่ได้รีบคำตอบด้วยซ้ำเขาก็เอาถุงขยะไปถือไว้ในมือของเขาเสียแล้วซึ่งฉัน เองก็งงเหมือนกันว่าทำไมมือของตัวเองอ่อนจนถือถุงขยะไว้ไม่ไหวจนปล่อยให้โทโมะ เอาไปจนได้

 

 

      แต่...เมื่อกี้บอกตรงๆว่าเหมือนกับว่าฉันกำลังโดนมนต์สะกดอย่างงั้นแหละ

 

 

“...”ฉันเงียบแล้วยืนมองโทโมะที่เดินเอาถุงขยะไปทิ้งให้จากนั้นเขาก็เดินกลับมาก่อนจะบอกฉันว่า...

 

 

“เดี๋ยวรอตรงนี้ก่อนนะ”

 

 

“ฮะ?”

 

 

“อย่าเพิ่งเข้าบ้านนะ”

 

 

       ตอน นั้นโทโมะเขาพูดแล้วเขาก็เดินไปเลยฉันหันไปมองก็เห็นว่าเขาวิ่งเหยาะๆเข้าบ้าน ของตัวเองไป  ฉันก็งงกับตัวเองเหมือนกันว่าจะทำตามที่เขาบอกทำไมกันน่าจะเดินเข้าบ้านตัว เองไปซะ แต่ก็ไม่... เพราะฉันก็ยืนรอโทโมะอยู่ตรงนี้ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน

 

 

      ฮึ่ย! ทำไมต้องมายืนรอเขาด้วยเนี่ยอ๊ากกกกก โมโหตัวเองจรงๆเลย ปัดโธ่!

 

 

“???”ฉันทำหน้าสงสัยทันทีเมื่อโทโมะวิ่งออกมาจากบ้านของเขาด้วยสีหน้าระรื่นจนฉันเองก็แปลกใจ

 

 

      แต่ที่แปลกใจไปกว่านั้นก็คือสิ่งที่เขาเอามาด้วยมันคือ...ถุงขนมโดนัท  ทำไมต้องแปลกใจล่ะ? ก็เพราะมันเป็นโดนัทร้านเดียวกับที่ฉันซื้อเมื่อวานไง!

 

 

“อ่ะนี่เห็นว่าชอบกิน”โทโมะยื่นถุงโดนัทนั้นมาให้

 

 

 

     เดี๋ยวนะ...

 

 

 

     เขารู้ได้ยังไงว่าฉันชอบกินโดนัทร้านนี้

 

 

 

“นายรู้ได้ไง” ฉันถามแต่ก็ยังไม่ได้รับถุงขนมนั่นมา

 

 

 

“ก็...”โทโมะพูดลากเสียงแล้วพลางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแต่สายตาก็ยังคงมองฉันอยู่จนนั่นทำให้ฉันเริ่มแน่ใจแล้ววววววววว

 

 

 

      ว่าที่ฉันรู้สึกว่าเหมือนมีคนเดินตามตอนฉันกลับบ้านก็คือ...เขานี่เอง!

 

 

 

      ตามจริงสังเกตตั้งแต่วันที่ฝนตกแล้วแหละแต่ตอนนั้นฉันยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่

 

 

 

“นายเดินตามเรากลับบ้านเหรอ” ฉันถามไปตามตรง

 

 

 

“ถ้าฉันไม่เดินตามเธอกลับบ้านฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอชอบแวะร้านไหนแล้วก็ซื้อโดนัทรสอะไร”โทโมะยิ้ม

 

 

 

      แต่สิ่งที่ฉันคิดอยู่ตอนนี้น่ะนะว่าเขาพยายามทำอะไรอยู่กันแน่ หายโกรธเขา? แค่นั้นใช่มั้ย?

 

 

 

“นาย...ทำแบบนี้ทำไม”ฉันถามออกไปแต่โทโมะก็ไม่ยอมตอบเหมือนอย่างเคย

 

 

 

       ทว่าเขากลับอมยิ้มจนฉันต้องเอียงคอมองว่าทำไมเขาต้องยิ้มด้วย  ดีใจอะไร?

 

 

 

“อยากรู้จริงๆเหรอ”โทโมะถามแล้วเลิกคิ้วมองฉันแต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังคงอยู่ “ถ้าอยากรู้...ฉันจะบอกให้ก็ได้”

 

 

 

“...”

 

 

 

ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

 

      วินาทีนั้นหัวใจของฉันเต้นแรงและเร็วขึ้นแถมหายใจติดขัดอีกโดยไม่รู้ สาเหตุว่าทำไม  มันเหมือนว่าคำตอบจากปากโทโมะต่อไปนี้กำลังจะเผาผลาญอุณภูมิที่อยู่ภายในร่าง กายของฉันอย่างงั้นแหละ

 

 

 

“แก้วใจ...”โทโมะ เรียกชื่อของฉันแล้วเดินเข้ามาหาช้าๆแต่ฉันก็ไม่ได้ก้าวถอยหลังหนีไปไหนจน กระทั่งโทโมะเอ่ยในสิ่งที่ฉันไม่อยากจะเชื่ออกมาจากปากของเขาเอง “เธอรู้มั้ยว่าตอนนี้...ฉันกำลัง ‘จีบ’ เธออยู่น่ะ”

 

 

 

จึก!!!!

 

 

 

เฮือก!!

 

 

 

       ว่ะ...ว่าไงนะ? จะ...จีบ? 

 

 

 

       เมื่อกี้ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ยที่โทโมะบอกว่าเขากกำลัง ‘จีบ’ ฉันอยู่ อะ...มะ...ไม่จริงน่า ฉันต้องฝันไปแน่ๆ! ><!! ตื่นสิแก้วตื่นๆ!!

 

 

 

      แต่มันคงไม่ใช่ความฝันแล้วล่ะเมื่อคำพูดของโทโมะเอ่ยขึ้นมาอีกจนฉันที่ กำลังยืนมองเขาตาไม่กระพริบยิ่งต้องชะงักไปอีกรอบเหมือนว่าโทโมะอยากจะแกล้งให้ ฉันใจเต้นแรงกว่าเดิม

 

 

 

“และผู้ชายที่จีบผู้หญิงน่ะ เขาควรจะรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นที่เขาจีบล่ะ”

 

 

 

“...!”

 

 

 

       อย่าบอกนะว่าที่พูดอย่างนี้หมายถึง...ขะ...เขาชอบฉันงั้นเหรอ?

 

 

 

       พระเจ้า บอกทีสิว่านี่มันไม่จริงน่ะ! บ้าไปแล้ววววววววว โทโมะชอบฉันเนี่ยนะ?!

 

 

 

“อืมมมม บอกแค่นี้ก่อนดีกว่าเห็นหน้าเธอตกใจแบบนี้แล้วฉันล่ะกลัวเธอเป็นลม ^^” โทโมะบอกเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่ยืนค้างอยู่แบบนั้น ก่อนที่เขาจะจับมือของฉันไปรับถุงขนมเสียหน้าตาเฉย “เนี่ย ถ้ายังไม่กินก็เอาแช่ตู้เย็นไว้ก่อนนะ แต่ขอร้องอย่าทิ้ง”

 

 

“...” ฉันเงียบถึงแม้โทโมะจะเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยแววตาเป็นประกายก็ตาม

 

 

      ตอนนี้ฉันยอมรับเลยว่าพูดไม่ออกบอกไม่ถูกอย่างแรงเหมือนหัวใจมันจะ ระเบิด  แต่ว่าฉันเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมือหนาของโทโมะนั้นยกขึ้นมาลูบศรีษะของ ฉันเบาๆอ๊ากกกกกก  ทำไมเขาถึง...!

 

 

 

“เข้าบ้านได้แล้วยัยอึน”หลังจากที่โทโมะพูดจบเขาก็เอามือเขย่าหัวฉันเหมือนว่าฉันเป็นเด็กก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากตรงนี้

 

 

 

      ส่วนฉันตอนนี้ก็ค่อยๆตั้งสติแล้วพยายามก้าวขาเดินเข้าบ้านด้วยความลำบาก เพราะว่าขามันชาไปหมดเหมือนว่าเดินไม่ออกสายตาก็ก้มมองแต่เท้าของตัวเอง เพราะกลัวเดินสะดุด ให้ตายสิ  แต่ว่าสุดท้ายฉันก็ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านจนได้แต่พอเลื่อนประตูรั้วปิดเสร็จ จะหันเดินเข้าบ้านเท่านั้นแหละ

 

 

 

“พะ...พิชชี่” ฉันตกใจหน่อยๆเมื่อน้องชายวัย 8 ขวบของตัวเองมายืนอยู่ตรงประตูเข้าบ้าน

 

 

 

      แล้วมายืนตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?

 

 

“เมื่อกี้ทำไมพี่โทโมะต้องเอามือลูบหัวพี่แก้วด้วยล่ะ O_O” พิชชี่ถามฉันตาแบ๊ว แต่ฉันเนี่ยสิไม่รู้จะตอบยังไงเลย >/////<

 

 

 

“ลูบหัวที่ไหนมองผิดแล้ว” ฉันรีบแก้ตัวทันทีที่เจ้าน้องชายถามแบบนั้น อ๊ากกกกกก พิชชี่! จะถามให้พี่หน้าแดงทำไมกันเนี่ย  >//////<

 

 

 

“ขี้โม๊ก็ผมเห็นอ่ะ =[]=;;;”

 

 

 

“มั่วแล้วววว พี่โทโมะเขาแค่เอาขนมมาให้ และถ้าเรายังไม่เลิกพูดแบบนี้นะเดี๋ยวพี่ไม่ให้กินเลย”

 

 

 

“อ๊า ไม่เอา ผมอยากกินนนน >O<!”

 

 

 

“อยากกินก็ห้ามพูดแบบนี้อีก เข้าบ้านเลย”ฉันบอกพิชชี่แล้วเจ้าน้องชายตัวแสบก็เลยทำตามคำสั่งอย่างทันควันจนฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วก้มมองถุงขนมในมือ

 

 

 

        ‘ และผู้ชายที่จีบผู้หญิงน่ะ เขาควรจะรู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นที่เขาจีบล่ะ’

 

 

 

       ‘ อืมมมม บอกแค่นี้ก่อนดีกว่าเห็นหน้าเธอตกใจแบบนี้แล้วฉันล่ะกลัวเธอเป็นลม ^^ ’

 

      

 

 

“คนบ้า><!”

 

 

 

        ฉัน เอ่ยขึ้นมาอย่างหมั่นไส้โทโมะแต่อยู่ดีๆไม่รู้ทำไมฉันถึงเผลอยิ้มออกมานิดๆก่อน จะกลับมาทำสีหน้าปกติแล้วเดินเข้าบ้านไป  จากนั้นที่คิดไว้คือรีบอาบน้ำแต่งตัวรอฟางมารับดีกว่า แต่ขอให้ฟางมารับเร็วๆหน่อยเถอะเพราะว่าฉันไม่อยากอยู่บ้านแล้วก็ไม่อยาก อยู่เฉยๆเพราะยิ่งอยู่เฉยๆเหมือนว่าจะยิ่งคิดอะไรฟุ้งซ่านกว่าเก่า

 

 

 

เย็นวันนั้น...

 

 

ร้านฟาง

 

 

 

“โง้ยยยยยยยย ทำงานเสร็จแย้วววว” ฟางบิดขี้เกียจไปมาหลังจจากที่เลิกงานเสร็จไปไม่นานแล้วเราก็มาล้างจานกันหลังร้านสองคน และดูท่าวันนี้เปาจะสดใสเป็นพิเศษซะด้วยสิ

 

 

 

       เป็นอะไรไม่รู้ตั้งแต่มารับฉันที่บ้านละยิ้มปากกว้างมาเชียว = =;;;

 

 

 

“มีหนุ่มมาจีบรึไงอารมณ์ดีผิดปกติ’’ฉันที่เพิ่งเช็ดมือเสร็จหลังจากล้างจานใบสุดท้ายก็อดที่จะแซวไม่ได้

 

 

 

“ปล๊าววว แค่อารมณ์ดีที่เหมือนมีลางว่าเพื่อนตัวเองมีหนุ่มมาจีบ”

 

 

 

“อะไรนะ?”

 

 

 

“ปล่าว ทำไมอะไร เมื่อกี้แกได้ยินอะไร O_O?” ฟางถามกลับมาหน้ามึนทั้งๆที่เมื่อกี้เพิ่งพูดในสิ่งที่ฉันตกใจมาหยกๆ

 

 

 

“เมื่อกี้แกบอกอารมณ์ดีอะไรนะ?”

 

 

 

“เฮ้ยยย ฉันพูดอะไรที่ไหนแกหูฝาดแล้ว” ฟางทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันทีเมื่อฉันถาม

 

 

 

          แบบนี้มันมีอะไรน่าสงสัยนะ...

 

 

 

“ไม่ๆๆๆ เมื่อกี๊ฉันได้ยินแกบอกว่า ‘อารมณ์ดีเหมือนมีลางว่าเพื่อนตัวเองมีหมุ่นมาจีบ’ แกพูดแบบนี้ใช่มั้ย?”

 

 

 

“อัลไลลลล ก็แค่แซวเล่น หรือว่าแกมีหนุ่มมาจีบจริงล่ะ?”

 

 

 

จึก!

 

 

 

“เอ่อ...”

 

 

 

“นี่แกเป็นไรเนี่ย ปกติฉันแซวไม่เห็นแกอะไรเลย ทำไมวันนี้แปลกๆวะ” ฟางมองฉันงงๆจนฉันต้องรีบแก้ตัวทันที

 

 

 

“ปล่าว ก็แค่...”

 

 

 

“มีคนมาจีบแกเหรอออออ”ฟางถามพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้

 

 

 

“บะ...บ้า ไม่มี๊ ><!” ฉันรีบสะบัดมือปฏิเสธทันทีที่ฟางพูดแบบนั้นแล้วมาคิดดูอีกทีว่ารีบกลับบ้านดีกว่าเพราะวันนี้ฉันนี่เหมือนคนไม่สติยังไม่รู้สิ “งั้นเดี๋ยวฉันกลับก่อนนะเว้ย”

 

 

 

“ยังไงเนี่ยไม่ยอมตอบคำถาม  หรือว่า...คนที่มาจีบเป็นหนุ่มข้างบ้านกันจ๊ะ ^^”

 

 

 

“ฟางก็พูดอะไรไม่รู้ฉันกลับดีกว่า” ฉันบอกแล้วรีบเดินออกมาทันทีเมื่อคำว่า ‘หนุ่มข้างบ้าน’ ของฟางกำลังทำให้ฉันเริ่มหน้าแดงขึ้นมา

 

 

 

           เพราะว่านึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้านี้...

 

 

 

ตึกๆๆๆๆ

 

 

 

          แต่ทว่าเมื่อเดินลงบันไดจากร้านกาแฟมาถึงข้างล่างเท้าฉันกลับต้องหยุดชะงัก เมื่อมีคนมานั่งรออยู่ตรงม้านั่งตรงทางขึ้นบันได และเขาไม่ได้มาคนเดียวเสียด้วยสิ

 

 

 

“พี่โทโมะครับพี่แก้วมาแล้ว ^^” พิชชี่ ที่เงยหน้าจากหนังสือนิทานที่โทโมะกำลังอ่านให้ฟังขึ้นมาเห็นฉันก่อนจะหันไปดึง เสื้อโทโมะจากนั้นโทโมะก็ละสายตาจากหนังสือนิทานขึ้นมามองฉัน

 

 

 

       และจังหวะนั้นนั่นเองที่ฉันรีบละสายตาจากโทโมะไปมองพิชชี่ที่กำลังมองมาที่ฉันยิ้มๆ

 

 

 

“พิชชี่...”

 

 

 

“พ่อเธอไปทำงานน่ะ เลยฝากพิชชี่ไว้กับฉัน” โทโมะบอกก่อนที่ฉันจะถามพิชชี่จบเสียอีก

 

 

      ให้ตายเหอะแล้วทำไมเขาต้องพาพิชชี่มาที่นี่ด้วย  และความจริงเขาก็ควรจะอยู่บ้านของเขานะแล้วหพิชชี่อยู่ที่นั่น นี่ยังจะตามมาหลอนฉันจนถึงตอนกลับบ้านอีกเหรอเนี่ย = =;;;

 

 

 

"พี่แก้ววันนี้พี่โทโมะบอกว่าจะพาผมกับพี่แก้วไปเที่ยวตลาดถนนคนเดินด้วยฮะ”

 

 

 

“อะ...อะไรนะ?”

 

 

 

“วันนี้วันอาทิตย์ฉันเห็นว่ามันมีตลาดถนนคนเดินห่างจากตรงนี้ไม่ไกลกะว่าจะพาพิชชี่ไปเดินเล่นด้วย”

 

 

 

“แต่นี่มันเกือบสี่ทุ่มแล้วนะ อีกอย่างพรุ่งนี้พิชชี่มีเรียนแต่เช้า” ฉันบอกโทโมะแต่โทโมะก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมองที่พิชชี่ที่กำลังนั่งอยู่ก่อนจะหันกลับมามองฉัน

 

 

“พาน้องเธอเปิดหูเปิดตาบ้างสิ เด็กมันอยู่แต่บ้านเบื่อตาย เน๊อะพิชชี่เน๊อะ ^^” โทโมะกอดอกก่อนจะหันไปขอความเห็นจากพิชชี่

 

 

“ใช่ครับ น้าพี่แก้วไปเดินเล่นกันน้า น้าคร้าบบบบบบ” พิชชี่ลุกขึ้นจากม้านั่งมาดึงชายเสื้อฉันก่อนจะทำหน้าแบ๋วเข้าอ้อนและมันก็ได้ผลจริงๆสิน่า

 

 

 

“อ่าๆก็ได้ แต่พี่ไม่ให้เราอยู่ดึกนะเพราะพรุ่งนี้มีเรียนโอเคมั้ย?”

 

 

 

“ครับ ^^” พิชชี่รับคำก่อนจะยิ้มดีใจ

 

 

 

            แต่ฉันมองละว่าคนตัวสูงที่ยืนกอดอกอยู่นั้นมีสีหน้าที่ระรื่นกว่า แหม แผนสูงนักนะ งั้นที่เขาบอกว่าจีบฉันอยู่นี่มันก็จริงใช่มั้ย? ได้! งั้นฉันจะลองดูว่าเขาจะจีบฉันติดรึปล่าว เพราะถึงแม้ฉันจะชอบเขา แต่ว่าโทโมะทำฉันสูญเสียความเชื่อมั่นจากเขาไปเกือบครึ่งแล้ว

 

 

 

      และถ้าเขากู้คืนมันมาได้จริงล่ะก็...จากนั้นจะยังไงต่อเหรอ?

 

 

 

แปะ!

 

 

 

“ทำอะไรอ่ะ O_O?” ตอนนั้นฉันตกใจเมื่อโทโมะอยู่ดีๆก็เดินมาจับมือฉันจนฉันเผลอเอามือไปตีมือเขาที่กำลังจับมือฉันอยู่ทันที

 

 

 

“ก็บอกแล้วไงว่าฉันกำลังจีบเธออยู่” โทโมะบอกหน้ามึนแถมยังไม่ปล่อยมือออกจากมือของฉันอีกนะ!

 

 

 

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่นายต้องมาจับมือเราด้วยล่ะ” ฉันเถียง

 

 

 

“แหม เดี๋ยวนี้เถียงเก่งจังนะทีครั้งแรกที่ฉันจับมือเธอไม่เห็นเธอบ่นอะไรสักคำ”โทโมะบอกแล้วคำพูดนั้นก็ทำให้ฉันชะงักแล้วนึกถึงวันแรกที่เขาจับมือฉันตอนที่เราเดินผ่านพวกแก๊งนักเรียนที่มารวมตัวกันตรงสวนสาธารณะ

 

 

 

“ไปกันได้แล้วใช่มั้ยฮะ ^O^” พิชชี่พูดแล้วเดินมาจับมือของฉันอีกข้างหนึ่งแล้วสรุปตอนนี้ก็คือฉันอยู่ระหว่างกลาง

 

 

 

       นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยย  ฉันขอสลับที่กับพิชชี่ได้มั้ย?

 

 

 

“เอ่อ พิชชี่ เรามาอยู่ตรงที่พี่ดีกว่ามั้ย?” ฉันหันไปถามพิชชี่แต่ทว่าคำตอบที่ได้รับกลับมาคือ...

 

 

 

“ไม่เป็นไรครับผมอยากอยู่ตรงนี้^^”

 

 

 

“ดีมากเลยครับพิชชี่ของพี่โทโมะ ^O^” โทโมะรีบเสริมทันทีและนั่นก็ทำให้ฉันหันไปแล้วเงยหน้าขึ้นมาเขาด้วยสายตาที่บ่งบอกโทโมะทำนองว่า ‘นายพอใจแล้วใช่มั้ย?’แต่คิดเหรอว่าโทโมะจะสนยิ่งเขาเห็นฉันมองแบบนั้นเขาก็ยิ่งยิ้มระรื่นก่อนจะเดินพาฉันกับพิชชี่ไป

 

 

 

      และตอนนี้มือของโทโมะที่กุมมือเล็กของฉันเอาไว้ในมือเขาก็เริ่มบีบแน่นขึ้นกว่า เดิม จนฉันที่ว่าทีแรกเหงื่อตกอย่างเดียวกลับใจเริ่มเต้นแรงด้วยความรึ้กที่แปลก  เพราะว่าการจับมือครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งแรกที่เราจับมือกันเพราะ ตอนนั้นโทโมะยังเย็นชาใส่ฉันอยู่เลย

 

 

 

      แต่ว่าตอนนี้เขาเหมือนกับคนละซึ่งฉันเองก็ดีใจนะที่วีเริ่มทำตัวมีสีสันขึ้น มาถึงแม้ฉันจะไม่รู้ว่าที่เขาตอนนี้แค่จะทำเฉพาะช่วงที่ให้ฉันกลับไปรู้สึก ดีๆกับเขาเหมือนเดิมหรือว่าเขาจะเป็นแบบบนี้ตลอดไป...

 

 

 

      เพราะคนอย่างโทโมะนี่เดานิสัยยากอยู่แล้วนี่นา  อารมณ์ของเขาวกไปวนมาจนบางครั้งฉันเองก็รู้สึกกลัว  แต่กลับกันเพราะในเวลาเดียวกันนั้นมันก็รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกเลย...

 

 

 

 

ประมาณ 1 ชั่วโมงต่อมา...

 

 

 

“พิชชี่ยังเล่นอยู่เหรอ?”

 

 

 

“อืม” ฉันตอบโทโมะที่เมื่อกี้เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้นั่งเฝ้าเด็กเล่นบ้านลมไปซื้อน้ำกับขนมมา

 

 

 

      ฉันที่นั่งรออยู่สักพักก็ได้แต่คิดอะไรเพลินๆหลังจากที่ได้เห็นน้อง ชายตัวเองเล่นบ้านล่มในงานตลาดถนนคนเดินที่จะมีโซนของเล่นเอาไว้ให้เด็กเล่น กันด้วยแต่พิชชี่อยากเล่นบ้านลมฉันกับโทโมะจึงพามา ส่วนฉันก็ไม่ได้แวะซื้ออะไรหรอกแค่เดินดูธรรมดาส่วนโทโมะกับพิชชี่นี่ก็เล่นไม่ ยอมปล่อยมือฉันเลยตอนที่เราเดินด้วยกัน

 

 

 

      แต่เชื่อมั้ย? ว่าตอนที่เราเดินเข้าในตลาดฉันสังเกตได้เลยว่าคู่ของเราถูกมองมาซะส่วนใหญ่

 

 

 

      เอ่อ...พวกเขาจะมองว่าเป็นพ่อแม่ลูกกันรึปล่าวนะ? เพราะ ว่าตอนที่พิชชี่เดินก็ง้องแง้งจะกินนู่นนี่เหมือนว่าฉันเป็นแม่ส่วนโทโมะเป็นพ่อ อย่างงั้นแหละ แต่สำหรับฉันแล้วนะ  ฉันเป็นได้ทุกอย่างเพื่อนน้องแหละไม่ว่าจะเป็น เพื่อน พ่อ แม่ และอีกหลายๆอย่างที่ฉันคิดว่าจะทำให้น้องรู้สึกมีชีวิตที่ฉันก็จะทำ

 

 

 

“อ่ะ”

 

 

 

“หือ?” ฉันหันไปมองโทโมะก่อนที่มองขนมเบื้องที่อยู่ในมือเขาแล้วยื่นให้ฉัน “ขนมเบื้อง?”

 

 

“อือ ไส้หวาน ลองกินดิ”โทโมะบอก ฉันก็ไม่ได้อ่ะไรแต่ก็รับขนมเบื้องจากมือเขามากิน เมื่อโทโมะเห็นแบบนั้นเขาก็ถามฉันต่อหลังจากที่ฉันเคี้ยวขนมเบื้องหงับๆ “อร่อยมั้ย?”

 

 

 

“อร่อยๆ”ฉันตอบโทโมะตาเป็นประกายโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าทำไมเป็นเช่นนั้นแต่ที่รู้ๆคือขนมเบื้องนี้อร่อยม๊ากกกกกก “เรา...ขออีกอันสิ”

 

 

 

“เอาดิ”

 

 

 

       เมื่อฉันพูดแบบนั้นโทโมะจึงยื่นถุงกระดาษที่ใส่ขนมเบื้องไส้หวานเอาไว้เยอะมาก ฉันที่กำลังติดใจเลยกินเอาๆอย่างไม่รู้ตัวเลยว่าทำไมฉันถึงได้อารมณ์ดีแบบ นี้  คงเป็นเพราะได้กินขนมที่ไม่ได้กินมานานแล้วล่ะมั้ง?  ต้องขอบคุณโทโมะที่ซื้อมานะ ^^

 

 

 

       อ่า...บ้าจังนี่ฉันเผลอคุยดีๆกับโทโมะไปแล้วเหรอเนี่ย? โอ๊ยยยย เพราะเจ้าขนมเบื้องแสนอร่อยนี่แท้ๆเล้ยยยยยยยยย >O<!!!!!!

 

 

 

ถึงบ้าน

 

 

 

“อ้าว กลับกันมาแล้วเหรอเนี่ย ^^” พ่อที่เห็นว่าฉันกับพิชชี่แล้วก็วีเดินมาถึงบ้านเลยเอ่ยขึ้นก่อนจะเปิดประตูรั้วให้เลื่อนออก

 

 

 

“แล้วนี่พ่อกลับมาเมื่อไหร่อ่ะคะ” ฉันถาม

 

 

 

“สักพักแล้วล่ะลูก ป่ะพิชชี่ไปอาบน้ำนอนป่ะ” เมื่อพ่อพูดกับฉันเสร็จก็กวักมือเรียกพิชชี่ที่อยู่ข้างๆฉันให้เข้าบ้านพิชชี่ที่งัวเงียอยู่ข้างๆฉันก็เดินไปหาพ่อซะแล้ว “ขอบใจที่ช่วยดูน้องนะโทโมะ^^”

 

 

 

“ครับผม ^^” โทโมะยิ้มให้พ่อฉันแต่เขาก็ยังไม่ไปไหนเมื่อพ่อฉันหันหลังเข้าบ้านไปแล้ว

 

 

 

“ขอบคุณสำหรับขนมเบื้องนะ” ฉันบอกโทโมะก่อนที่ทำท่าว่าจะเดินเข้าบ้านแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะมือเรียวยาวของโทโมะเอื้อมมาจับมือฉันเอาไว้เสียก่อน

 

 

 

“แก้ว...”เขาเรียกฉันจึงค่อยๆหันกลับไปมองเขาที่กำลังมองฉันอยู่เช่นกัน

 

 

 

“มะ...มีอะไรเหรอ”ฉันถามและตอนนั้นโทโมะก็จับมือฉันแน่นอีกครั้ง

 

 

 

“วันนี้ฉันมีความสุขมากเลยนะที่ได้อยู่กับเธอและพิชชี่น่ะ...”โทโมะบอกก่อนจะยิ้มให้บางแล้วก้มมองมือของเขาที่จับมือของฉันเอาไว้อยู่และจากที่ยิ้มบางๆรอยยิ้มนั้นก็เริ่มกว้างขึ้น “ฉันมีความสุข...ที่ได้จับมือเล็กๆของเธอ”

 

 

 

“...”

 

 

 

“แต่ ฉันจะมีความสุขมากกว่านี้ถ้าเธอหายโกรธฉัน  แต่ถ้าเธอยังโกรธอยู่ก็ไม่เป็นไรนะ  เพราะฉันรู้ว่าฉันเองแหละที่ผิด  ผิดที่รู้ใจตัวเองช้าไป...”โทโมะพูดแบบนั้นก่อนที่เขาจะขยับตัวเข้ามาใกล้ๆฉันและจากนั้นมือเรียวบางที่จับมือของฉันอยู่ก็ถูกปล่อยออก

 

 

 

เฮือก!

 

 

 

“ทะ..โทโมะ?”ฉันตกใจออกมาหน่อยๆเมื่อร่างของตัวเองถูกดึงเข้าไปกอดเอาไว้ในอ้อมแขนของโทโมะที่ตอนนี้เขากอดรัดฉันแน่น

 

 

 

“ฉัน...ขอโทษนะ...”

 

 

“...!”

 

 

 

       เสียงพูดคำว่า ‘ขอโทษ’ ที่ ฉันเพิ่งเคยได้ยินจากปากของผู้ชายคนนี้เป็นครั้งแรกนั้น ทำให้ฉันรู้สึกประหลาดใจจนพูดไม่ออก และยิ่งตอนนี้ที่โทโมะกระชับอ้อมแขนของเขามากขึ้นพร้อมกับตัวของเขาที่เริ่ม โน้มลงมาจนคางของฉันขึ้นไปเกยอยู่บนไหล่ของเขาแล้ว

 

 

 

“มันไม่ผิดหรอกที่เธอจะโกรธฉัน เพราะว่าฉันมันสมควรโดนโกรธ...”

 

 

 

“...”

 

 

 

“ตอนแรกฉันพยายามจะง้อเธอด้วยการกระทำ แต่คงคิดว่าคนอย่างเธอน่ะมันเข้าใจอะไรยาก ฉันก็เลยจะทำให้มันชัดไปเลย” โทโมะพูดพลางหัวเราะออกมาแต่ว่าเขาก็ยังคงกอดฉันอยู่

 

 

 

“นะ...นาย...”

 

 

“ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เธอหายโกรธฉันรึยัง แต่เพียงแค่รู้ว่าเธอยังชอบฉันอยู่ฉันก็ดีใจมากพอแล้ว...”เมื่อโทโมะพูดจบเขาก็คลายอ้อมกอดของตัวเองออกแล้วเอามือทั้งสองข้างมาจับไหล่ของฉันเอาไว้ส่วนฉันองก็เงยหน้าสบตากับโทโมะตรงๆ

 

 

“นาย...มีอะไรอยากจะพูดอีกใช่มั้ย...”ฉันถามโทโมะเหมือนว่าอยากจะย้ำเตือนตัวเองให้แน่ใจอีกครั้ง

 

 

          และครั้งนี้ฉันก็หวังว่าเขาจะพูดมันออกมานะ...เพราะถึงเขาจะบอกว่าจีบ ฉัน  แต่ฉันก็ยังอยากจะฟังสิ่งที่มันชัดเจนแล้วก็บอกเลยว่าเขาคิดยังไง  ฉันอยากแน่ใจ...

 

 

 

ตึกตักๆๆๆๆ

 

 

 

“...”

 

 

 

“...”

 

 

 

“...ฉันชอบเธอ”

 

 

 

       นี่ เป็นอีกครั้งที่คำพูดของโทโมะเหมือนหยุดเวลาเอาไว้  ฉันเองก็ได้แต่สบตาเขานิ่งๆ  แต่ภายในใจเนี่ยสิมันรู้สึกว่าหัวใจเริ่มผลิบานอีกครั้งอย่างบอกไม่ถูก เลย  มันคงเหมือนกับดอกไม้ที่เริ่มแห้งเหี่ยวแต่พอมีคนรดน้ำให้มัน มันก็เริ่มเจริญเติบโตอีกครั้ง

 

 

 

 “...”

 

 

 

“ชัดยัง” โทโมะพูดก่อนจะฉีกยิ้มกว้างออกมา

 

 

 

          และเนิ่นนานที่ฉันกับเขาสบตากันโดยที่เราสองคนไม่ได้พูดอะไรกันเลยแม้แต่คำ เดียว  ฉันเงียบ  โทโมะเงียบ  เหมือนเรากำลังสื่อความรู้สึกบางอย่างผ่านทางสายตาด้วยสิ่งที่หลากหลายที่ มันอยู่ข้างใน  แต่สายตาที่โทโมะส่งมาให้นั้นเหมือนอยากจะบอกใหฉันมั่นใจอย่างแน่ใจว่านี่มัน ไม่ใช่ความฝันนะ

 

 

 

     แต่มันคือ...เรื่องจริง

 

 

 

“เอ่อ...เราว่าเราควรเข้าบ้านได้แล้ว...” ฉันบอกโทโมะก่อนละสายตาไปทางอื่นแต่ก็รู้ได้เลยว่าเขากำลังมองมาอย่างแน่นอน

 

 

 

“ก่อนเข้าบ้านขออะไรอย่างสิ”

 

 

 

“อะไรของนายอีก”แต่สุดท้ายฉันก็ต้องหันหน้าไปถามเขาอีกรอบและไม่รู้ว่าเขาอยากจะพูดอะไรกับฉันอีก เพราะว่าวันนี้เขาทำฉันใจเต้นแรงหลายรอบแล้วนะ

 

 

 

“อย่าชอบคนอื่น...นอกจากฉัน แค่นั้นพอ”โทโมะ บอกก่อนที่เขาจะอมยิ้ม แต่ฉันก็แค่กลืนน้ำลายลงก่อนจะเดินเข้าบ้านไปแต่ตอนที่ฉันหันมาจะเลื่อนปิด ประตูรั้วโทโมะก็เอ่ยถ้อยคำ ถ้อยคำหนึ่งก่อนที่เขาจะเดินเข้าบ้านตัวเองไป “ฝันดีนะยัยอึน พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน”  

 

 

 

“...”

 

 

 

       และ ตอนนั้นเองที่ฉันเลื่อนประตูรั้วให้ปิดลงก่อนจะหันหลังยืนพิงประตูรั้วนั้น พร้อมกับเอามือยกขึ้นทาบอกข้างซ้ายของตัวเองที่ตอนนี้กำลังเต้นรัวๆเหมือน ว่ามันจะเด้งออกมาจากอกได้ทุกเมื่อ ถ้าถามว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง ฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันที่อยู่ดีๆคำพูดที่ไม่คิดว่าจะได้ยินก็เอ่ยขึ้น มาซะเฉยๆจนตัวเองก็ตกใจอยู่เหมือนกันที่โทโมะพูดแบบนั้น

 

 

 

      แต่ฉันก็โกรธตัวเองอยู่หน่อยๆนะที่เหมือนว่าจะเริ่มให้อภัยโทโมะแล้ว  แต่ว่า...ฉันเองก็ไม่อยากหลอกความรู้สึกของตัวเองเหมือนกันทั้งๆที่ก็รู้ อยู่ว่าทำไม่ได้หรอกที่จะลืมเขา ที่จะเลิกชอบเขา  และเมื่อเขาบอกว่าเขาเองก็ชอบฉัน  ฉันจึงคิดว่าตอนนี้ฉันไม่อยากปิดกั้นตัวเองแล้วถึงแม้มันจะดูง่ายไปหน่อยก็ ตามที

 

 

 

     แต่ฉันก็ไม่อยากจะใจแข็งใส่โทโมะเท่าไหร่หรอก  เพราะถ้าสิ่งที่เขาพูดมันคือ ‘ความจริง’ ฉันก็จะลองให้เขาพิสูจน์ดู...

 

 

 

     และที่เขาบอกว่ากำลังจีบฉันอยู่นั้น  มันก็หมายถึงจีบเพื่อให้ฉันมั่นใจในตัวเขาด้วยรึปล่าว  แต่ถึงยังไงซะ! ฉันก็ไม่มีทางที่จะรู้ล่วงหน้าได้หรอกจริงมั้ย? ว่าระหว่างฉันกับโทโมะต่อจากนี้เราสองคนจะยังไงต่อ แต่โทโมะพยายามจะทำอะไรอีก  มันก็ต้องรอดูแหละ

 

 

 

     และก็ฉันขอคิดแค่ว่าเรื่องร้ายๆที่ผ่านมาระหว่างฉันกับโทโมะนั้น  มันอาจจะเป็นบทเรียนที่ให้เราสองคนลอง ‘เริ่มใหม่’ อีกครั้งซึ่งในฐานนะอะไรนั้นฉันเองก็บอกไม่ได้เหมือนกัน

 

 

 

     แต่ว่า...มันก็น่าจะดีกว่าที่ผ่านมาน่ะ คุณว่าจริงมั้ย?

 

____________________________________________________

มาอัพอีกตอนตามคำขอแล้วนะจ้า เม้นกันหน่อยนะ^^