Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Scandal,Violent,Tears -

( อื้อฉาว,รุนแรง,น้ำตา )

 

กลางวันของวันนั้น...

 

 

[ ไงแกกินข้าวยัง?]

 

 

“ฉันไปนั่งเล่นริมสนามฟุตบอลมาแต่ไม่ได้ไปกินข้าวว่ะ แฮะๆ ”

 

 

         ตอนนี้ฉันกำลังคุยโทรศัพท์กับฟางขณะที่กำลังเดินผ่านจากสนามฟุตบอลไป กะว่าจะไปนั่งรอเรียนจากที่เมื่อกี้ได้พักกลางวันแต่ฉันก็ไม่ได้ไปโรงอาหาร หรอกเพราะไม่อยากไปนั่งกินข้าวคนเดียวด้วยเพราะว่าฟางไม่ได้มาโรงเรียนเพราะต้องอยู่ร้านให้พ่อเพราะพ่อเธอต้องไปบริษัทแถมพี่สาวก็มีเรียน

 

 

        ฉันเลยอยู่คนเดียว...

 

 

[ อ้าว? ทำไมไม่กินอ่ะ เดี๋ยวก็หิวหรอก ><! ] ฟางทำเสียงดุๆ

 

 

“ก็แกไม่มาฉันไม่รู้จะกินกับใครนี่หว่า”

 

 

[ มิณท์ไง ^^ ]

 

 

“ก็ฉันอยากกินกับเพื่อนสาวอย่างฟางมากกว่านี่ ^^” ฉันพูดขณะเดินขึ้นบันไดไปด้วย  

 

 

 

[ โหยยยยย พูดงี้เลยง๊ะ? ]

 

 

“อืมดิ”

 

 

[ เออแก้ว! เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะเว้ยมีลูกค้ามา ]

 

 

 

“อื้มๆ” เมื่อฉันตอบฟางก่อนจะกดตัดสายจากนั้นฉันก็เอามือถือของตัวเองยัดใส่เก็บไว้ในเสื้อสูท

 

 

 

            และพอเดินขึ้นมาจนถึงชั้นสองก็เห็นว่ามีนักเรียนอยู่เต็มไปหมดเลยไม่รู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้น และที่เขาทำท่าเหมือนว่ามุงดูอะไรสักอย่างอยู่นั้นมันก็คือหน้าห้องเรียนของ ฉันนี่เอง และฉันก็สังเกตด้วยว่ามีเพื่อนๆในห้องของตัวเองอยู่เสียด้วยสิ  ด้วยความที่สงสัยอยู่ว่ามันมีอะไรกันฉันจึงเดินขึ้นไป

 

 

 

            แต่พอปรากฏว่าฉันเดินขึ้นไปเท่านั้นแหละเหล่านักเรียนนับสิบก็หันมามองฉัน เป็นตาเดียว ยิ่งเหล่าบรรดาผู้หญิงนี่เรียกได้ว่ามองกันแบบอยากจะกินเลือดกินเนื้อกัน เลยเห๊อะ!

 

 

 

        อะไรกันทำไมต้องมองกันแบบนั้นด้วยเนี่ย ><!?

 

 

 

“ตัวเด่นของเรื่องมาแล้วไง” เด็กผู้หญิงในกลุ่มๆหนึ่งเอ่ยขึ้นมาจนฉันชักจะใจไม่ดีซะแล้ว

 

 

 

“น่าอายจริงๆ”  

 

 

 

        และด้วยความที่ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นและคนพวกนี้ทำไมถึงต้องมาพูดอะไรแบบ นี้ใส่กันฉันจึงเดินไปดูบางสิ่งที่อยู่หน้าห้องเรียนของตัวเองว่าที่มุงดู แล้วมาด่ากันเนี่ยคืออะไร

 

 

 

        แต่พอได้เห็นมันแล้วฉันถึงกับเบิกตากว้างเพราะความตกใจแบบไม่คาดฝัน!

 

 

 

จึก!

 

 

 

        น่ะ...นี่มัน...

 

 

 

“...!”

 

 

 

“ฉาวจุงเบย” นั่นคือเสียงของผู้หญิงที่กำลังยืนมองฉันอยู่จากทางด้านหลัง

 

 

 

       แต่ตอนนี้สายตาของฉันไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นนอกจาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก็คือ ‘รูปภาพ’ ที่มันไม่ใช่รูปที่ดีเลย แต่ที่ไม่เข้าใจเลยคือใครเป็นคนทำและใครเป็นคนถ่ายมันเอาไว้ เพราะมันเป็นรูปภาพที่ฉันจูบกับโทโมะ! ที่เป็นรูปภาพที่ใหญ่ที่สุดที่ถูกแปะเอาไว้ตรงกำแพงหน้าห้องนี้

 

 

 

       และ ไม่ได้มีแค่รูปเดียวแต่ยังรวมไปถึงรูปภาพที่ฉันกำลังยืนคุยกับเพื่อนผู้ชาย ในห้อง ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรเลยก็คุยกับเพื่อนตามปกติ แต่ภาพนี่มันหามุมส่อมาก! เหมือนว่าจงใจที่จะถ่ายมันให้ออกมาในแบบนั้น

 

 

 

       และยังคงมีภาพอีกนับสิบซึ่งตอนนั้นฉันทำอะไรเลยนอกจากยืนมองมันและกำหมัดแน่น!

 

 

 

 

 

[ บันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

 

 

โรงอาหาร

 

 

 

“แล้วแกจะเอายังไงต่อวะ” เขื่อนถามขณะที่พวกผมก็นั่งคุยกันอยู่ที่โรงอาหาร

 

 

 

“ไม่รู้ดิ” ผมส่ายหน้า

 

 

 

             และตอนนี้พวกผมก็เข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว ไอ้จองเบมันตัดสินใจเล่าทุกอย่างที่มันบอกผมให้เพื่อนๆฟังจนรับรู้กันแบบหมด เปลือกอย่างไม่ปิดบังกันอีกต่อไป  และคราวนี้ก็คงถึงคราวของผมแล้วที่ต้องเคลียร์เรื่องของตัวเองให้มันจบก่อน ที่จะสายเกินไป

 

 

 

“แล้วแกไปทำอะไรแก้วอ่ะ ยัยนั่นถึงได้โกรธแกแบบนั้นอ่ะ” ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

“เออไม่ต้องรู้หรอกน่า” ผมบอกปัดๆไปเพราะไม่อยากให้ไอ้พวกนั้นรู้ว่าผมทำอะไรแก้ว

 

 

 

            แต่มันก็ยังรู้อีกนะ! >O<!

 

 

 

“ได้ไปจูบเขารึปล่าวอ่ะ?” เคนตะที่กำลังนั่งวิเคราะห์เอ่ยขึ้นมาจนผมไปต่อไม่ถูกเลย  

 

 

 

“แกรู้ได้ไง - -!” ผมถามมันและในตอนนั้นแหละพี่พวกเพื่อนๆผมมันทำสายตาแบบไม่อยากเชื่อ!

 

 

 

“ฉันดูซีรี่ย์บ่อยอ่ะ =[]=;;;;”

 

 

 

“เฮ้ย? จริงอ้ะ OoO!!!!”  

 

 

“Oh My God...I Don’t Believe” >>> ทั้งหมด

 

 

 

อะไรของพวกมันวะ!  เออ! ยอมรับว่าแก้วเป็น ‘จูบแรก’ ของผมแต่ไม่เห็นจะต้องทำท่าทางตื่นตะลึงอะไรขนาดนั้นเลยก็ได้นี่หว่า เฮ้อ! ไอ้พวกนี้นี่จริงๆเลย - -!!!

 

 

 

“สะ..แสดงว่าแกจูบแก้ว O_o?????”

 

 

 

“อืม” เมื่อ ป๊อปปี้ถามผมจึงพยักหน้าให้มันแต่มันกำลังดูดกินน้ำสตออออเบอร์รี่ของมันอยู่ ไงแล้วพอผมพยักหน้าให้มันก็กัดหลอดเคี้ยวหงับๆ ( อะไรของมันวะ = =;;; )

 

 

 

“เฮ้ย! เวรแล้วไง”

 

 

 

ขวับ!

 

 

 

“อะไรวะ/อะไรวะ” พวกผมรีบหันหน้าไปหาไอ้จองเบที่กำลังนั่งเช็คอะไรในมือถือของมันอยู่แต่มันคงเหมือนไปเจออะไร ‘เด็ดๆ’ มาล่ะมั้งถึงได้ทำตาโตขนาดนั้น

 

 

 

“ดูดิ!”

 

 

             เมื่อจองเบมันหันหน้าจอโทรศัพท์มันมาให้ผมดู ผมแทบจะหยุดหายใจไปในตอนนั้นก็เพราะมันเป็นรูปหน้า Facebook ที่ขึ้นหัวข้อเอาไว้ว่า ‘ฉาวหนักเด็กห้อง 2 อ่อยโทโมะเข้าแล้ว!’ และมันก็เป็นรูปที่แก้วกำลังยืนอยู่หน้าห้องของตัวเอง ส่วนรูปอีกด้านก็เป็นรูปที่เธอกับผมจูบกัน แต่เห็นแค่แบบไกลๆพอประมาณ

 

 

 

               แต่ยังไงก็ดูออกแหละว่าเป็นผมกับแก้ว!

 

 

 

“เอาแล้วไง” >>> จองเบ

 

 

 

     

          : คลับคนรักเคโอติค :

 

 

‘ฉาวหนักเด็กห้อง 2 อ่อยโทโมะเข้าแล้ว!’  

 

 

          ถูกใจ  889  คนแชร์ 192 คน  

 

 

          ความคิดเห็นที่ 1

 

 

          (ส้ม เปรี้ยว หวาน เผ็ด )   ได้แสดงความเห็น

 

 

-  แม่เจ้า!! โทโมะจูบกับใครเนี่ย ><????????

 

 

          ความคิดเห็นที่ 2

 

 

          ( รักโทโมะเคโอติคมั๊กๆ )   ได้แสดงความเห็น

 

 

-  ม่ายยยยยยยยยย YOY!!!!!!!!!

 

 

   ความคิดเห็นที่ 3   

 

 

         ( เชอรี่เด็กเรียนห้องแปด )   ได้แสดงความเห็น

 

 

-  นังนั่นมันอ่อยโทโมะชัวปาบ! ได้ข่าวว่าเคยโดนกลุ่มโบว์ลิ่งตบมาแล้วด้วย สงสัยยังไม่เข็ด ><!

 

 

   ความคิดเห็นที่ 4

 

 

    ( หวานหวาน รักเคโอติค )     ได้แสดงความเห็น

 

 

-  @เชอรี่เด็กเรียนห้องแปด >>> เราว่านยัยนั่นอ่อยโทโมะแน่ๆอ่ะ ท่าทางจะแรดเงียบ (. . );;;

 

 

: ข้อความตอบกลับ :

 

 

         ( เชอรี่เด็กเรียนห้องแปด )   ได้แสดงความเห็น

 

 

-     ฉันว่าร่านมากกว่า ^_^

 

  และอีก 110 ความคิดเห็น

 

 

 

ปึง!

 

 

 

“แม่งเอ๊ย!”  ผมทุบโต๊ะระบายอารมณ์โกรธที่เมื่อไล่อ่านคอมเม้นใต้ล่างรูปภาพพวกนั้นแล้ว มันรับไม่ได้จริงๆ เกลียดมากไอ้พวกที่ไม่รู้อะไรแล้วมาพูด

 

 

 

           แก้วไม่ได้ผิด! ผมต่างหากที่ผิดเอง! เมื่อผมคิดว่าเรื่องนี้มันคงจะทำให้แก้วโดนเยาะเย้ยแน่ๆ เพราะจากรูปที่เธอยืนมองรูปพวกนั้นที่แปะอยู่บนผนังหน้าห้องเรียนแล้ว

 

 

 

            ผมก็รีบลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วรีบวิ่งออกไปจากโรงอาหารท่ามกลางเหล่าบรรดานัก เรียนคนอื่นๆที่เหมือนกับจะรู้เรื่องแล้ว และกำลังมองมาที่ผม แต่คิดว่าผมจะสนเหรอวะ! เพราะตอนนี้เวลานี้ผมไม่ได้ห่วงภาพลักษณ์ตัวเองหรอกแต่ตอนนี้ในหัวของผมห่วงนั้นห่วงยัยตัวเล็กคนนั้นมากกว่าเป็นร้อยเท่า!

 

 

 

“เฮ้ยไอ้โทโมะ! รอด้วย!” เสียงของพวกเพื่อนๆที่สงสัยคงจะวิ่งตามผมมาเช่นกันเอ่ยอยู่ด้านหลัง

 

 

 

ตึกๆๆๆๆๆๆ

 

 

 

       เสียงฝีเท้าที่รีบวิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของตึก 5 นี่ถ้ามันเป็นบันไดไม้ผมว่ามันคงหักไปแล้วจากแรงวิ่งขึ้นไปของผมน่ะ = =;;;;

 

 

 

“กรี๊ดดดด พี่โทโมะ” เมื่อขึ้นมาถึงชั้นสองเสียงเหล่าบรรดานักเรียนหญิงก็กรี๊ดเมื่อเห็นว่าผมขึ้นมา

 

 

 

“พี่โทโมะจริงด้วย >///////<”

 

 

 

       แต่สีหน้าของผมตอนนี้แทบอยากจะตะเบงเสียงใส่ไอ้คนที่มันทำแบบนี้ มากๆ  ทุกสายตาจับจ้องมาที่ผมพร้อมกับเสียงซุบซิบต่างๆนา แต่ผมไม่ได้สนใจเพราะว่าผมกำลังมองหาแก้วอยู่จนเจอเธอจนได้ที่ยืนอยู่หน้า ผนังห้องเรียนที่มีรูปภาพต่างๆนาๆที่เกี่ยวกับเธอแปะอยู่เต็มไปหมด       

 

 

       และเธอกำลังยืนกำหมัดแน่นพร้อมกับมืออีกมือที่ดึงกระดาษนั่นให้หลุด ออกจากผนัง ผมมองแก้วที่เหมือนว่าแก้วคงจะโดนเยาะเย้ยพร้อมกับเสียงหัวเราะ โดยที่ไม่มีใครเข้ามาช่วย แล้วฟางก็ไม่อยู่ซะด้วยสิ  

 

 

 

       ตอนนั้นผมเห็นแก้วเป็นแบบนี้ไม่ได้ผมเลยเดินเข้าไปหาเธอใกล้ๆต่อหน้า ใครๆหลายๆคน แต่เธอกลับเงียบไม่ยอมพูดอะไรแม้แต่คำเดียว และไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผมเลยสักนิด แต่ผมรู้! ผมรู้ว่าเธอรู้ว่าเป็นผมแต่เธอแค่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองเท่านั้นเอง

 

 

 

        แต่ทำไมผมเจ็บจังวะ...

 

 

 

“แก้ว” ผมเรียกเธอ แต่แก้วเอาแต่นิ่งแล้วแกะกระดาษรูปพวกนั้นต่อไป “แก้ว!”

 

 

 

“...”

 

 

 

        เมื่อ ผมเรียกย้ำเธออีกครั้ง คนตัวเล็กก็หันมาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองผมที่กำลังมองเธออยู่เช่นกัน แต่ ณ วินาทีนั้นที่ได้เห็นสีหน้าอันเฉยชาของเธอแล้ว ผมถึงกับพูดไม่ออกเลยเพราะว่าหน้าเธอนิ่งมาก แต่บริเวณขอบตาของแก้วแดงมากเหมือนว่าอยากจะร้องไห้แต่ก็ต้องกลั้นมันเอา ไว้

 

 

 

       และตอนนี้ผมก็รับรู้ถึงความรู้สึกของแก้วได้เลยว่าเธอกำลังรู้สึกยังไง!

 

 

 

“ใครเป็นคนทำวะ!!!!”

 

 

 

กริบ!

 

 

 

OXO!!!

 

 

 

       เสียง ซุบซิบนินทาต่างๆนาๆหายไปแบบขาดตอนในทันทีทันใดที่ผมตะโกนขึ้น  ท่าทางทุกคนดูตกใจเอามากๆที่เห็นคนนิ่งๆที่ไม่เคยเหมือนรู้สึกอะไรกับ เหตุการณ์ต่างๆอย่างผมของขึ้นแบบนี้  ผมกวาดสายจ้องมองทุกคนเรียงรายจนคนพวกนั้นต้องพากันหลบสายตาลงต่ำอย่างไม่ กล้ามองหน้าผมเลยเพราะว่าคงกลัว

 

 

 

       ยิ่งได้ขึ้นชื่อว่าอยู่ในกลุ่มเคโอติคกลุ่มที่มีอิทธิพลที่สุดใน โรงเรียนและไม่เคยมีใครมากล้าหยามอย่างผมคนนี้ และตอนนี้ผมเป็นแบบนี้ ใครมันจะกล้าสบตากันล่ะ!

 

 

 

       หึ! ทีนี้ล่ะไม่กล้าสบตา! ไม่กล้าพูด! แล้วทีเอาเรื่องของคนอื่นไปเผยให้คนอื่นรู้นี่มันยังไงกัน!!

 

 

“อย่าให้รู้นะว่าใครทำ!” ผมพูดแล้วมองคนพวกนั้นอีกครั้งจนหันไปเห็นว่าเพื่อนๆของตัวเองก็ขึ้นมาถึงแล้วเช่นกันและจากนั้นผมก็หันกลับไปมองแก้วอีกครั้ง

 

 

“...”

 

 

 

“แก้ว...”

 

 

 

 

        ‘ประกาศ ขอเชิญนางสาวจริญญา ศิริมงคงสกุล ชั้นม.5/2 กับนายวิศวะ ไทยานนท์ชั้น ม.5/7 ที่ห้องปกครองในเวลานี้ด้วยค่ะ ’

 

 

 

        เมื่อ เสียงประกาศของอาจารย์ฝ่ายปกครองดังขึ้น  ผมกับแก้วก็มองหน้ากันนิ่งๆ  โดยที่ ณ เวลานี้ ผมอ่านสายของแก้วไม่ออกเลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ มารู้ตัวอีกก็ตอนที่เธอเดินผ่านผมไปเงียบๆ เมื่อผมหันไปมองเธอ เธอก็เดินผ่านพวกเพื่อนๆของผมแล้วเดินลงบันไดไปเสียแล้ว  

 

 

 

“ค่อยๆคุยกันนะเว้ย เดี๋ยวทางนี้พวกฉันจัดการเอง” จองเบบอกในตอนที่ผมกำลังจะเดินลงบันไดไป ผมก็หันไปพยักหน้าให้พวกมันก่อนที่จะรีบเดินลงไป

 

 

 

[ จบบันทึกพิเศษ : โทโมะ ]         

 

 

ณ ห้องปกครอง

 

 

“ครูได้ข่าวเรื่องซุบซิบพวกนั้นแล้วนะ”

 

 

“ค่ะ/ครับ”

 

 

       ฉันกับโทโมะตอบรับอาจารย์สุชาดาหัวหน้าฝ่ายปกครองที่เรียกตัวฉันกับโทโมะมาที่นี่ และในตอนนี้เราสามคนก็กำลังคุยกันอยู่ในห้องเก็บเสียงห้องหนึ่งของห้อง ปกครองนี้ 

 

 

        และหลังจากที่ฉันเดินเข้ามาที่นี่โทโมะก็เดินตามเข้าและเราก็ยังไม่ได้พูดอะไร กันเลยด้วยซ้ำ เพราะทั้งฉันทั้งเขาต่างก็เงียบๆกันไป อีกอย่าง...เพราะว่าฉันไม่มีอะไรพูดด้วยแหละ ความรู้สึกตอนนี้คือเหมือนเบื่อหน่ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นและก็เสียความรู้สึกมากที่มีคนเล่นอะไรแบบนี้

 

 

        มันแรงสำหรับฉันไปมากจริงๆ

 

 

        และฉันที่ต้องทนเห็นภาพพวกนั้นขณะที่ฟังเสียงเยาะเย้ยกับเสียงหัวเราะว่า ‘น่าไม่อาย’ ทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิดเดียว  และตอนที่เห็นว่ามีเสียงกรี๊ดว่าโทโมะขึ้นมาฉันก็รู้ แต่ก็พยายามไม่มองไปเพราะไม่อยากพูดอะไรกับเขาเพราะว่าแค่นี้ตัวเองก็เจ็บมากพออยู่แล้ว

 

 

“ครูไม่ได้ห้ามนะถ้าเธอสองคนจะทำแบบนี้แพราะมันเป็นสิทธิ์ของพวกเธอ แต่ว่าสิ่งที่พวกเธอทำมันอยู่ในสถานที่ที่ไม่สมควรนะ” อาจารย์สุชาดาพูดด้วยความมีเหตุมีผลและใจเย็น

 

 

“ตามจริงจริญญาไม่ผิดหรอกครับ...คนที่ผิดคือผมเอง” เมื่อ โทโมะที่นั่งอยู่ข้างๆพูดขึ้นฉันจึงหันไปมองเขาแต่สายตาของโทโมะมองจ้องอยู่ที่อาจารย์เมื่อเขาทำท่าว่าเหมือนจะหันมามองฉันฉัน ฉันจึงหันหน้ากลับมาตามเดิม

 

 

“ใครผิดไม่ผิดครูไม่รู้แต่ว่าครูจะไม่ลงโทษพวกเธอเพราะว่าพวกเธอคงไม่ได้เอารูปของตัวเองมาแปะประกาศประจานตัวเองอะไรไว้เองหรอกใช่มั้ยล่ะ? ใครจะอยากให้คนอื่นรู้เรื่องส่วนตัวของเราล่ะจริงมั้ย?”

 

 

“...”

 

 

“...และวิศวะ”

 

 

“ครับ”

 

 

“เธอ น่ะ ถึงแม้จะแต่งตัวผิดระเบียบหรือทำผิดระเบียบบ้างอะไรบ้าง แต่ครูก็ดูออกนะว่าเธอไม่ใช่เด็กเกเร แต่แค่อยากฝากเอาไว้ว่าถ้าทำอะไรไว้ต้องแก้ด้วยวิธีที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำ ได้”

 

 

“ครับอาจารย์”

 

 

“แล้วถ้าจะจูบ ‘แฟน’ อีก...ขอร้อง อย่าทำในโรงเรียนนะ ครูไม่อยากให้รุ่นน้องเอาเป็นแบบอย่าง”

 

 

“เอ่อ...ครับผม”  

 

 

       รู้มั้ย...ว่าตอนนี้ฉันอยากจะบอกให้อาจารย์เข้าใจเสียเหลือเกินว่าฉัน ไม่ใช่แฟนโทโมะ!  และเราไม่เป็นอะไรกันเลยด้วยซ้ำ! แต่ฉันก็ทำได้แค่นั่งเงียบเพราะไม่อยากจะพูดอะไร  แล้วยิ่งโทโมะไม่ได้ตอบปฏิเสธอาจารย์ไปว่าฉัน ‘ไม่ใช่แฟน’ ฉันก็คิดเลยว่าเขาก็อาจจะแค่ตอบๆไปเพราะอยากให้เรื่องมันจบๆไวๆ

 

 

       ใช่! เขาไม่ได้คิดอะไรอยู่แล้วนี่ เพราะเขาไม่ได้ชอบฉัน

 

 

            เพราะแค่คำพูดที่ว่า ‘เข้ามาในชีวิตฉันทำไม’ ของโทโมะ ฉันก็รู้มันเลยไงว่าเขาไม่คิดที่จะหันมามองกันเลยสักนิดเดียวเพราะหัวใจของเขาคงมีแต่คลอรีน

 

 

           ...ผู้หญิงที่เขารัก...

 

 

“โอเค ครูมีเรื่องตักเตือนแค่นี้ เชิญพวกเธอไปได้”

 

 

“ขอบคุณค่ะ/ขอบคุณครับ”

 

 

       ฉันกับโทโมะยกมือไหว้อาจารย์พร้อมกันก่อนที่เราสองคนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ วินาทีนั้นฉันไม่รีรออะไรแล้วนอกจากรีบเดินผ่านร่างสูงของโทโมะออกไปโดยไม่ได้ หันมองหรือสนใจเขาเลย  ฉันเดินก้าวขาฉับๆเปิดประตูออกจากห้องปกครองมาไม่กี่ก้าวเท่านั้น เสียงฝีเท้าที่ก้าวตามมาติดๆมันทำให้ฉันต้องเร่งการเดินของตัวเอง

 

 

       แต่ก็ไม่ทัน...

 

 

หมับ!

 

 

“เดี๋ยว...” โทโมะ รีบเดินมาคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ให้ฉันหันกลับไปคุย แต่ฉันก็แค่หันกลับไปมองเขานิ่งๆด้วยสายตาที่พยายามทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร และใช่! มันได้ผลที่ทำให้โทโมะขมวดคิ้วเข้าหากัน “คุยกับฉันก่อน” โทโมะบอก

 

 

“...” ฉันเงียบแต่ก็มองหน้าโทโมะนิ่งและไม่ได้สะบัดมือของเขาออกไปเพราะไม่อยากให้เราทะเลาะกันทั้งๆที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องปกครองแบบนี้

 

 

“เธอโกรธฉันเหรอ” โทโมะ ถามด้วยสีหน้าแววตาที่จริงจังจนฉันเองก็แอบแปลกใจมิใช่น้อยเลยที่เขาทำท่า ทางเหมือนคนอ่อนไหวแบบนี้ทั้งๆที่ปกติเขาจะหน้านิ่งๆตลอดนี่นา

 

 

“...”

 

 

“เงียบ?” โทโมะพูดเสียงเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าฉันจะเงียบใส่เขาแบบนี้จริงๆ “เอางี้เลยเหรอ”

 

 

        เมื่อโทโมะเค้นเสียงออกมาแล้วทำท่าเหมือนอยากจะหัวเราะ ตอนนั้นฉันจึงแน่ใจได้เลยว่าสิ่งที่เขากำลังจะพูดมันต่อไปนี้คงไม่ใช่คำที่ ฉันอยากจะฟังแน่ๆ และถ้าขืนฉันยังยืนอยู่ตรงนี้โดยไม่ยอมพูดกับเขา โทโมะคงจะพูดจากวนประสาทให้ฉันยอมพูดกับเขาจนได้นั่นแหละ

 

 

        แต่ฉันล่ะอยากจะรู้เสียเหลือเกินว่าคนที่บอกว่าฉันเป็นคนทำให้เขาสับสน ทำให้เขาปวดสมอง จนทำเหมือนอยากจะให้ฉันออกไปไกลๆ ก็นี่ไง! ฉันพยายามที่จะไม่ยุ่งกับเขาแล้ว ชีวิตเขาจะเป็นยังไงก็เรื่องของเขาสิ พอฉันออกห่าง แล้วเขาตามมายุ่งกับฉันทำไมล่ะ

 

 

        ไม่เข้าใจ...

 

 

        ถ้าความรู้สึกของเขายังมีให้กับคลอรีนอยู่ทำไมจะต้องมายุ่งกับฉันด้วย?!  

 

 

“...”

 

 

“แก้วใจ!”

 

 

“...” ถึงแม้ว่าฉันจะตกใจจนสะดุ้งเมื่อโทโมะพูดขึ้นเสียงอย่างสุดทนพร้อมทั้งกระชากข้อมือให้ฉันขยับเข้าไปใกล้ๆเขาอีกด้วย

 

 

“เธอคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ หลอกใจตัวเองอย่างงั้นเหรอ?”

 

 

         เขาพูดแบบนี้หมายถึงอะไรน่ะ?

 

 

“...”

 

 

“ฉันรู้นะว่าเธอน่ะรู้สึกพิเศษกับฉันเกินคำว่า ‘เพื่อนบ้าน’ ”

 

 

“...!” ฉันเบิกตากว้างเมื่อโทโมะโน้มหน้าของเขาลงมาใกล้ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้หลบตาเขาหรอกแพราะฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าโทโมะจะพูดอะไรต่อจากนี้

 

 

“เธอน่ะ...ชอบฉันใช่มั้ย”

 

 

จึก!

 

 

“...!!!”

 

 

ผลั่ก!

 

 

       ฉัน รีบสบัดข้อมือของตัวเองให้ออกจากมือของโทโมะจากนั้นก็จัดการผลักโทโมะออกห่างจาก ตัวจนได้เมื่อสิ่งที่เขาพูดเมื่อกี้เขาไม่ได้แค่พูด แต่เพราะเขาโน้มหน้าลงมาใกล้ริมฝีปากของฉันจนมันเฉียดไปเพียงนิดเดียวเท่า นั้น  นี่เขาจะบ้ารึไงกัน! นี่ขนาดแถวๆห้องปกครองนะ

 

 

        ไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าถ้าใครมาเห็นเข้าจะเกิดอะไรขึ้นน่ะ!

 

 

       อีกอย่าง ถ้าเขาทำแบบนี้เพราะอยากจะได้คำตอบจากปากของฉัน ให้ฉันยอมรับว่าชอบเขา  แต่ถ้าฉันพูดไปความรู้สึกที่ฉันมีให้มันคงจะดูไร้ค่ามากๆสำหรับเขาใช่มั้ย ล่ะ? เพราะเขาไม่ได้ชอบฉันแล้วจะให้ฉันตอบความจริงไปเพื่ออะไรกัน

 

 

“นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำอะไรแบบนี้กับเรานะ...โทโมะ” ฉันพูดแล้วมองโทโมะตรงๆและเมื่อพูดจบฉันก็หันหลังแล้ววิ่งตรงไปยังห้องน้ำหญิงใต้อาคาร 5 เพราะคิดว่าจะอยู่ในนั้นก่อน

 

 

“แก้ว!”

 

 

       นั่น! เสียง โทโมะที่เหมือนกับกำลังตามมาจริงๆด้วย เมื่อฉันได้ยินจึงเร่งฝีเท้าของตัวเองแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับความ ปวดร้าวที่มันเกาะอยู่ภายในใจตลอดนี้

 

 

ปึง!

 

 

กรึก!

 

 

“อึก...”   

 

 

       เมื่อฉันวิ่งเข้ามาในตัวห้องน้ำห้องใดห้องหนึ่ง ฉันจึงจัดการปิดล็อกประตูทันที  วินาทีนั้นฉันพยายามที่จะเข้มแข็งไม่ร้องไห้ แต่พอเสียงโทโมะดังขึ้น ทำไมกันน้ำตามันถึงได้ร่วงผลอยลงมาตรงแก้มอย่างยากจะห้ามไหว

 

 

ปึง!

 

 

“แก้ว! ออกมาคุยกันก่อน”

 

 

        เสียงของโทโมะที่กำลังเคาะประตูอยู่ด้านนอกห้องน้ำที่ฉันเข้ามามันทำให้ฉันตกใจมากเพราะ ไม่คิดเลยว่าเขาจะเข้ามาถึงในนี้นั่นเอง  ฉันกัดริมฝีปากของตัวเองเพราะไม่อยากให้เสียงสะอื้นมาหลุดออกมาให้โทโมะได้ยิน จนตอนนั้นมันได้รับรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดอ่อนๆที่กำลังซึมออกมาตรงบริเวณ ฝีปากของตัวเอง

 

 

ปึงๆๆๆ

 

 

“แก้วออกมาหน่อยฉันอยากคุยกับเธอ”

 

 

“อึก...”

 

 

       ไม่...ออกไป...ฉันไม่อยากได้ยินเสียงนาย!

 

 

       เสียง คิดในหัวของฉันตอนนี้คือไม่อยากได้ยินเสียงของโทโมะที่ยืนอยู่ด้านนอกจึงยกเอา มือขึ้นมาปิดหูของตัวเองทั้งสองข้างพร้อมกับหลับตาลง  แล้วคิดว่าก็แค่ปล่อยเวลาผ่านไปสักพักค่อยออกไปเพราะในใจของฉันตอนนี้ที่ไม่ มีใครคอยอยู่ข้างๆมันเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ณ สถานที่แห่งนี้

 

 

        ฟางไม่อยู่แล้วฉันเหมือนคนหมดทางสู้ จะหาว่าฉันอ่อนแอก็ได้เอาเลย แต่ฉันไม่ชอบการสู้รบตบมือหรือมีเรื่องกับใครให้มันเกิดเรื่องขึ้นมา เพราะฉันไม่อยากมีศัตรู  อยากจะเป็นมิตร แต่ถ้าคนพวกนั้นไม่มองฉันเป็นมิตรทั้งๆที่ฉันไม่ได้ไปทำอะไรให้พวกเขาเลย

 

 

       ฉันก็ไม่ขอพูดอะไร เพราะถ้าพวกนั้นอยากจะคิดอะไรก็เชิญคิดกันไปเลย...

 

 

       แต่ตอนนี้ฉันยอมรับจากใจเลยว่าอยากจะโทรหาฟางและร้องไห้ระบายความในใจ ให้ฟางฟังมากๆเพราะว่ามันอึดอัดมากที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้โดยไม่มีเพื่อน คอยปลอบว่า ‘ไม่เป็นไรนะ ฉันอยู่นี่’ และแม้กระทั่ง...

 

 

       คนที่ฉันหวังว่าเขาจะพูดแบบนี้กับฉันบ้าง มันกลับไม่มีเลย ไม่มีเลยสักคำ

 

 

 

สักพักต่อมา...

 

 

“...”

 

 

        เมื่อ เสียงของโทโมะเงียบหายไปนานนับนาที ฉันจึงคิดเลยว่าเขาคงจะไปแล้วล่ะ จึงลุกขึ้นแล้วเปิดแง้มประตูห้องน้ำดูก็พบว่าไม่มีใครแล้วจริงๆฉันจึงตัดสิน ใจเดินออกไปล้างหน้าที่อ่างล้างหน้าเพื่อปรับสภาพของตัวเองไม่ให้ดูเหมือน ว่าไปแอบร้องไห้มา

 

 

ซ่า...ซ่า...ซ่า...  

 

 

“...แรดเน๊อะ!”  

 

 

กึก!

 

 

       และจากที่ตัวเองกำลังก้มล้างหน้าอยู่นั้นก็จำต้องหยุดชะงักในทันทีแล้วเงยหน้า ขึ้นมองต้นเสียงผ่านทางกระจกห้องน้ำ ก็พบว่ามีนักเรียนสามคนกำลังยืนกอดอกมองมาที่ฉันตรงๆ และดูจากเสื้อสูทที่เป็นคนละสีกันแล้วคงจะเป็นรุ่นน้อง ม.4 แน่ๆ  แต่มาทำท่าทีกับคำพูดแบบนี้มันยังไงๆอยู่นะ

 

 

“...” ฉันหันกลับไปมองรุ่นน้องสามคนนั้นนิ่งๆก่อนที่ทำท่าว่าจะเดินออกไป

 

 

       แต่ทว่ารุ่นน้องคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆกับประตูห้องน้ำดันมายืนขวางฉันเอาไว้ไม่ ให้ฉันเดินออกไป จนตอนนี้ฉันชักจะรู้สึกไม่ดีเข้าเสียแล้วสิ โธ่! พระเจ้า! จะกลั่นแกล้งลูกไปถึงไหนกันนะ ><!

 

 

“จะไปไหน?” รุ่นน้องคนนั้นถาม

 

 

“...”

 

 

ผลั่ก!

 

 

“เฮ้ย! ถามแล้วตอบดิ!”

 

 

        รุ่น น้องผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวโจกของกลุ่มผลักฉันให้เข้ามาในตัวห้องน้ำ อีกครั้ง และสิ่งที่ฉันกลัวก็เหมือนว่ากำลังจะเกิดขึ้นเมื่อไอ้รุ่นน้องคนที่เดินมา ขวางฉันไม่ให้ออกไปในทีแรกนั้นจัดการปิดประตูทางเข้ามาในตัวห้องน้ำแล้ว จัดการล็อกมัน

 

 

“...”

 

 

“ทำหน้าแอ๊บใสจริงๆนะอีแรด! คนเข้ารู้กันทั้งโรงเรียนแล้วเว้ยว่าแกอ่ะอ่อยผู้ชาย!”

 

 

        โห...นี่กะไม่เคารพกันเลยใช่มั้ยนิ พูดแรงมาก!

 

 

“ดูมันดิ ยังนิ่งไม่พูดอะไรอีกนะ หน้าด้าน!”

 

 

         รุ่งน้องอีกคนพูดแล้วชี้หน้าด่าฉัน จะบ้ากันไปใหญ่แล้วนะ!

 

 

 

         มาด่ากันแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่!

 

 

“น้อง...”

 

 

“ใครน้องแก?” เมื่อฉันพยายามจะพูดด้วยดีๆ น้องผู้หญิงคนนั้นที่เป็นหัวโจกก็สวนขึ้นมาก่อน

 

 

“...!”

 

 

“คราวนั้นที่โดนรุ่นพี่กลุ่มโบว์ลิ่งจัดการยังไม่เข็ดช้ะ? ถึงได้ไปอ่อยพี่โทโมะกลุ่มเคโอติคอีกอ่ะ ฮะ!!!” น้องคนนั้นตะคอกใส่ฉันเสียงดังมากจนทำเอาฉันถึงกับสะดุ้ง

 

 

“เอาเลยป๊ะแก” น้องอีกคนถามน้องคนหัวโจก

 

 

“จัดมันเลยดิ”  

 

 

       เมื่อคนที่สามพูดเอ่ยอีกฉันถึงกับทนไม่ไหวแล้วกับพฤติกรรมของเด็กพวกนี้ อะไรอ่ะ? หาเวลาไปทำอย่างอื่นที่ดีๆ ดีกว่ามาหาเรื่องตบคนอื่นแบบนี้ดีกว่ามั้ย?  

 

 

“น้อง พี่ว่าพวกน้องน่ะก็โตๆกันแล้วนะทำไมไม่คิดบ้างล่ะว่าสิ่งที่พวกน้องทำอยู่ตอนนี้มันไร้สาระมาก”ฉันพยายามพูดด้วยดีๆและภายในใจตอนนี้หัวใจก็เต้นแรงเพราะความกลัวด้วย

 

 

       แต่ฉันก็ต้องขอพูดอะไรบ้างล่ะ! เผื่อจะทำให้เด็กพวกนี้คิดขึ้นมาได้บ้าง

 

 

“ไร้สาระห่าอะไร? แล้วแกคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาสั่งสอนพวกฉัน!”

 

 

       แต่ปรากฏว่าสิ่งที่ฉันพูดนั้นมันไม่ส่งผลอะไรใดๆเลยสักนิด นี่! ไม่มีหัวคิดกันเลยรึยังไงนะ! >O<!

 

 

“พี่ก็แค่บอกว่าสิ่งที่พวกน้องทำมันไม่สมควร...”

 

 

“ไม่สมควรยังไง?” น้องคนหัวโจกถามแล้วขึงตาใส่ฉันอย่างเอาเรื่อง

 

 

“ก็ พ่อแม่เขาทำงานหาเงินมาส่งเราเรียนนะ ไม่ใช่ให้มาหาผู้ชาย และถ้าน้องจะคิดอะไรก็เรื่องของน้อง เพราะพี่ไม่อยากมีเรื่องกับใครด้วยเหตุผลที่ว่ามีผู้ชายมาเป็นตัวกลางจนทำ ให้เกิดเรื่อง”

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

“ปากมากนักนะมึง!!”

 

 

        ใบหน้าของฉันหันไปอีกทางเมื่อโนเข้ากับฝ่ามือของรุ่นน้องคนนั้นอย่างเต็มแรง และสัมผัสได้เลยว่าเลือดออกที่บริเวณมุมปากของฉัน! และไม่นานที่ฉันพยายามตั้งตัวจะวิ่งออกไปจากตรงนี้รุ่นน้องอีกสองคนก็มาช่วยกันจับแขนทั้งสองข้างของฉันเอาไว้ไม่ให้ฉันหนี

 

 

“ปากดีไม่ใช่? จะรีบไปไหนเหรอ?”

 

 

ปึก!

 

 

“โอ๊ะ!!” ฉันร้องเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อโดนหมัดของเด็กคนนั้นต่อยเข้าที่บริเวณท้องน้อยอย่างแรงจนตัวเองเข่าอ่อนลง จนยืนแทบไม่ไหว

 

 

“อวดเก่งนักนี่! อ่อยผู้ชายนักนี่! เฮ้ย! จับมันนอนลงดิ๊”

 

 

“อึก ปล่อย!”คราว นี้ฉันพยายามจะดิ้นสุดแรงแล้วแต่ทว่าร่างกายกลับถูกผลักลงพื้นอย่างแรงจนหัว เข่ากระแทกกับพื้นห้องน้ำเสียงดังและตอนนี้ฉันจุกไปหมดเลย

 

 

        ในหัวก็คิดว่าจะทำยังไงดีถึงจะออกไปจากตรงนี้ได้!

 

 

“มานี่!” เด็ก คนนั้นให้เพื่อนจับกดฉันให้นอนลงแล้วมันก็มาคร่อมร่างของฉันเอาไว้ก่อนจะ กระชากคอเสื้อของฉันจนเสื้อนักเรียนหลุดออกนอกกระโปรงเสียแล้ว

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

“หมั่นไส้!”

 

 

        ไม่ รอให้ฉันพูดอะไรฝ่ามือของเด็กคนนั้นที่อยู่เบื้องบนก็ตบเข้ามาที่แก้มของฉัน พอตบข้างซ้ายแล้วก็ไปตบเข้าที่แก้มข้างขวาแบบไม่ยั้งมือ  ในตอนนี้แก้มและริมฝีปากของฉันระบมไปหมดจนสติของฉันแทบไม่เหลือแล้ว ให้ตายสิ!  

 

 

“เออ! เอามันเลย! ตบมัน!”

 

 

“มันแรดนักก็ตบให้มันจำไปเลย!”

 

 

         ใครกันแน่ที่แรด! คิดก่อนพูดบ้างได้มั้ยพวกเด็กนิสัยไม่ดี!

 

 

“จับมันไว้!” เด็กคนที่เป็นหัวโจกลุกขึ้นจากตัวของฉันแล้วเดินเข้าไปในตัวห้องน้ำใกล้ๆก่อนจะเดินกลับออกมาพร้อมกับบางอย่างที่เธอถืออยู่ในมือ

 

 

        และมันก็คือที่ฉีดน้ำที่เอาไว้ใช้ในตอนที่เราทำธุระส่วนเสร็จยังไงล่ะ! และฉันก็รู้เลยล่ะว่านังเด็กคนนั้นคิดจะทำอะไร!

 

 

“ฉีดเลย!”

 

 

“จับมันไว้ๆๆๆ” เด็กคนนั้นบอกเมื่อเห็นว่าฉันพยายามจะดิ้นแล้วหันหน้าหนี

 

 

ซ่า!!!

 

 

“อื้อ!!”

 

 

        แต่ ความพยายามของฉันกลับไม่ได้ผลอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะร่างกายถูกจับตรึงเอาไว้และน้ำที่ถูกกดฉีดก็โดนมาที่หน้าของฉันเต็มๆ และฉันเจ็บมากตอนที่มันโดนเข้าที่แผลตรงมุมปากที่ถูกตบ ตอนนี้ร่างกายของฉันเปียกไปหมดผมก็กระเทริงเพราะถูกดึง

 

 

ซ่า!!!

 

 

        คง ยังไม่สาแก่ใจงั้นสินะถึงได้ฉีดน้ำนั้นเข้ามาอีก จนฉันดิ้นต่อไปไม่ไหวแล้ว  ร่างกายตอนนี้บอบช้ำจากแรงบีบกดของเด็กผู้หญิงอีกสองคนที่แขน

 

 

“เฮ้ย พอแล้วปล่อยมัน”

 

 

        เมื่อ เด็กคนนั้นหยุดฉีดน้ำจึงเอ่ยบอกเพื่อนของตัวเอง เด็กสองคนที่จับแขนของฉันอยู่ก็ปล่อยฉันแต่ก็ยังไม่วายเหวี่ยงข้อมือของฉัน ลงกระแทกลงกับพื้นอย่างแรงก่อนจะพากันเดินออกไปจากห้องน้ำ ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในที่นี้และทิ้งให้ฉันนอนอยู่ที่พื้นพร้อม กับเลือดที่ค่อยๆไหลออกมาจากปากที่แตกและร่างกายที่เปียกน้ำนี้

 

 

“แฮ่กๆๆ อึก...โอ๊ย!” เมื่อ ฉันพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นก็ปรากฏว่ามือที่กำลังดันตัวเองนั้นลื่น พื้นที่เปียกน้ำ ส่งผลให้ฉันนอนลงกับพื้นอีกรอบพร้อมกับข้อศอกที่กระแทกกับพื้นห้องน้ำอีก

 

 

       ทำไม! ทำไมฉันถึงได้ซวยแบบนี้นะ! ฉันไปทำอะไรให้ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย

 

 

“ฮือ...อึก...หนูทำอะไรผิดเหรอ...ทำไมพวกเขาใจร้ายกับหนูแบบนี้...” ตอนนั้นฉันเหมือนนสติหลุดไปเลยเพราะว่าพูดคนเดียวพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างน่าสมเพชตัวเองสุดๆ

 

 

       ตอนนี้ฉันเจ็บทั้งกายและเจ็บทั้งใจที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับตัวเอง 

 

 

       และวันนี้เป็นวันที่โหดร้ายที่สุดที่ฉันเคยเจอมาเลย!

 

 

 “เฮ้ย...แกดูนั่นดิ”  

 

 

“คนนั้นเด็กห้องสองนี่ เฮ้ยทำไมสภาพเป็นแบบนั้นอ่ะ”

 

 

“สงสัยโดนดักตบเพราะเรื่องจูบกับโทโมะแหละ”

 

 

“...”

 

 

        เสียง ของนักเรียนคนอื่นๆที่นั่งอยู่บริเวณแถวๆทางเดินเอ่ยพูดซุบซิบเมื่อเห็นว่า มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่โชคชะตาได้เล่นตลกกับเธอให้เธอเจอเรื่องร้ายๆใน วันนี้โดยที่ไม่มีคนเคียงข้าง ณ ตอนนี้ เธอคนนั้นไม่มีกระจิตกระใจที่จะไปทำแผลที่ห้องพยาบาลแล้วกลับขึ้นไปเรียนต่อ หรือยิ้มให้ใครๆหรอกเพราะว่า...

 

 

       ร่างกายกับหัวใจที่กำลังเจ็บปวดในเวลาเดียวกันนี้ ทำให้เธอทนอยู่ที่นี่ตัวคนเดียวไม่ไหวแล้ว...

 

 

       และเธอก็ไม่คิดที่จะเดินขึ้นไปหยิบกระเป๋า หรือสิ่งของที่อยู่บนห้องเรียนเลยด้วยซ้ำ เธอเดินผ่านพวกนักเรียนที่กำลังพากันมองสภาพของเธอในตอนนี้ไปแบบไม่ใส่ใจ เหมือนกับหุ่นไร้ชีวิต

 

 

           ทั้งๆที่ภายในใจไม่อยากจะให้ใครมามองเลยด้วยซ้ำ...

 

 

“แก้ว? เธอไปโดนอะไรมาเนี่ย?”

 

 

        เมื่อแก้วที่กำลังเดินเหม่อไปเรื่อยๆเหมือนคนไร้วิญญาณ เสียงของชายหนุ่มแว่นหน้าใสแสนดีอย่างมิณท์ที่เพิ่งจะมาเรียนในช่วงบ่าย เอ่ยขึ้นอย่างไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในตอนนี้ แต่ที่เขารู้คือผู้หญิงที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้านั้นท่าทางของเธอไม่โอเคเลย

 

 

“...” แก้วหยุดเดินและเงยหน้าขึ้นไปมองมิณท์ช้าๆ 

 

 

“ใครทำอะไรเธอเนี่ยแก้ว?” มิณท์พูดอย่างเป็นห่วงแล้วเอามือของเขามาจับมือช้ำๆของแก้วดูและถึงแม้ว่าตอนนี้เสื้อสูทเปียกๆจะคลุมแขนของแก้ว

 

 

       แต่มิณท์ก็คงจะรับรู้ได้ว่าแขนของแก้วคงจะช้ำไม่ต่างจากข้อมือแน่ๆ !

 

 

“ขอเราอยู่คนเดียวนะมิณท์...” แก้วบอกมิณท์ยิ้มๆทั้งๆที่เธอก็ฝืนยิ้มทั้งน้ำตาแบบนั้น

 

 

“แต่เธอ...”

 

 

“ขอร้อง...ขอเราอยู่คนเดียวเถอะ...”

 

 

        เมื่อ แก้วพูดแบบนั้นมิณท์จึงยอมปล่อยมือของเขาออกจามือของแก้วแต่โดยดี  จากนั้นแก้วก็เดินผ่านร่างสูงของเขาไป  มิณท์ก็หันมองตามหลังของแก้วที่เดินผ่านนักเรียนคนอื่นๆก่อนที่เธอจะเดิน ออกจากนอกโรงเรียนไป

 

 

        พร้อมกับ ‘ความเจ็บปวด’...

_________________________________________________

อัพแล้วนะ สงสารแก้วใจที่สุด เม้นโหวตเยอะๆนะ