Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- I Worry You & Where Are You -

( ผมเป็นห่วงคุณและคุณอยู่ที่ไหน ) 

 

“เป็นไง”

 

 

        สาวเรือนผมสีแดงผู้สวยเจิดจรัสที่สุดในกลุ่มโบว์ลิ่งอย่าง ‘พิมพ์’ เอ่ย ขึ้นทันทีเมื่อแก็งเด็กรุ่นน้อง ม.4 สามคนเดินมาถึงสถานที่ลับๆหลังโรงเรียนหรือเรียกได้ว่าส่วนตัวที่สุดสำหรับ กลุ่มโบว์ลิ่งและไม่มีใครกล้าเหยียบเข้ามาแล้ว 

 

 

“เรียบร้อย” น้องเด็ก ‘หัวโจก’ ทำท่าปัดๆมือตัวเองแล้วเหยียดยิ้มให้ทั้งพิมพ์ เฟื้องฟ้า และจินนี่แก็งสามสาวรุ่นพี่

 

 

“ง่ายขนาดนั้นเลย?” พิมพ์เค้นเสียงถาม

 

 

 “เห๊อะ! ยัยนั่นอ่อนขนาดนั้น จัดการไม่ยากหรอก”

 

 

“ก็ดี” พิมพ์กอดอกแล้วแบมือข้างหนึ่งไปที่จินนี่

 

 

        และจินนี่ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น ‘เบ๊’ ที่ สุดของกลุ่มก็คงจะที่รู้หน้าที่ของเธอว่าเธอต้องทำอะไร เธอจึงรีบหยิบซองสีน้ำตาลในกระเป๋าของพิมพ์ที่ให้เธอถือเอาไว้ที่คาดเดาไม่ ยากเลยว่าในซองนั้นมันคือเงินก้อนโตที่คนอย่างพิมพ์ยอมจ่ายเท่าไหร่ก็ได้ เพื่อให้มีคนทำในสิ่งที่เธอต้องการ

 

 

        จนกว่าเธอจะสะใจ!

 

 

“ก็บอกแล้วว่าแผนนี้เด็ด” คนคิดแผนทั้งหมดอย่างเฟื้องฟ้าเอ่ยขึ้นบ้าง

 

 

       ใช่! เรื่อง ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นแผนของพวกกลุ่มโบว์ลิ่งที่จะทำให้มีคนแอนตี้แก้ว เยอะๆด้วยเรื่องโทโมะยังไงล่ะ  พวกเธอทำเป็นปล่อยแก้วไปทั้งๆที่สั่งให้มีคนแอบตามถ่ายรูปของแก้วเวลาคุย กับผู้ชายในมุมที่ส่อเหมือนว่า ‘อ่อย’ ให้ได้มากที่สุดโดยจ่ายไม่อั้น

 

 

        เมื่อได้ช็อตเด็ดที่ ‘ไม่คาดฝัน’ ของแก้วกับโทโมะ ถึงแม้พิมพ์จะโกรธและหัวเสียเอามากๆ แต่สิ่งที่เธอทำในตอนนี้มันก็ทำให้เธอสะใจสุดๆแล้ว!

 

 

       เพราะ ว่าช่วงพักกลางวันของวันนี้นั้นเธอสั่งให้เจ้ารุ่นน้องสามคนนี้เอาภาพพวก นั้นมันตัดแปะที่หน้าห้อง 5/2 ของแก้วโดยที่ไม่มีใครเห็นเพราะลงไปพักกลางวันกันหมดแล้ว จนมันเกิดเรื่องขึ้นยังไงล่ะ! แต่ความสะใจของพิมพ์ก็อยู่ที่แก้วที่มีแต่คนซ้ำเติมและแอนตี้กันไปต่างๆนาๆนั่นเอง

 

 

       จนแก้วโดนด่าว่าแบบไปในทางไม่ดีเอาเสียเลย

 

 

        จนล่าสุดนี้ ที่เป็นภารกิจสุดสะใจของพิมพ์ก็คือ...ให้รุ่นน้องพวกนี้ไปจัดการกับแก้วเอา ให้แบบไม่กล้าเสนอหน้าอยู่ที่นี่ในตอนนี้ได้อีกต่อไป!

 

 

“อ่ะนี่ สำหรับผลงานที่ยอดเยี่ยม” พิมพ์เหยียดยิ้มให้รุ่นน้องพวกนั้นก่อนจะส่งเงินให้คนที่เป็นหัวโจกของกลุ่ม

 

 

“ของหมูๆพี่  ตามจริงอ่ะนะอยากจะทำมากกว่าตบด้วยซ้ำ” เด็กคนที่เป็นหัวโจกเหยียดยิ้มออกมาหลังจากที่พูดจบและรอยยิ้มนั้นฟื้องฟ้าที่ซึ่งรู้จักกับเด็กคนนี้พอตัวจึงรู้เลยว่า

 

 

         เด็กผู้หญิง ม.4 คนนี้อยากจะ ‘ทำอะไร’...

 

 

“อย่าน่า ยัยนั่นมันไม่สนุกหรอก” เฟื้องฟ้าบอก

 

 

“ก็หน้าตาดีนะ แถมหุ่นก็ ‘น่าลอง’”

 

 

        หลังจากคำนั้นเอ่ยขึ้นพิมพ์กับจินนี่ถึงกับอ้าปากหวอเมื่อได้รับรู้ว่าเด็กคนนี้ออกท่าทางเป็น ‘เลสเบี้ยนแบบจิตๆ’ ซึ่งคนแบบนี้น่ากลัว แต่มีน้อยคนนักที่จะมองออก อ่าห้ะ! เด็ก คนที่เป็นหัวโจกนั้นเป็นเลสแต่ว่าที่ต้องทำเป็นด่าว่าเหมือนว่าเป็นเด็ก ผู้หญิงแอบปลื้มรุ่นพี่กลุ่มเคโอติคจนโมโหต้องตามไปตบกับผู้หญิงที่เป็นข่าวนั้น

 

 

        ...มันเป็นเพียงแค่การแสดงละครของเด็กหัวโจกคนนี้เท่านั้นแหละ!

 

 

“นะ...นี่เป็นเลสเหรอ?” จินนี่ถามอย่างไม่เชื่อ

 

 

“ก็ได้ทั้งชายทั้งหญิงอ่ะพี่  แต่ตอนที่เห็นเลือดที่มันออกตรงมุมปากยัยนั่นอ่ะ โคตรอยากจะซับเลือดให้เลยว่ะ”เมื่อพูดจบเด็กคนนั้นก็หันไปหัวเราะกับเพื่อนๆอีกสองคน “งั้นไปแล้วพี่ ไว้งานหน้าอยากเรียกมาใหม่ก็ไม่ว่านะ >_O”

 

 

“เออ”     

 

 

        เมื่อพิมพ์บอกเด็กคนนั้นก็ยิ้มที่มุมปากก่อนจะขยับหัวเป็นเชิงบอกเพื่อนอีกสองคนของเธอว่า ‘ไปได้แล้ว’ อะไรทำนองนี้เลย  เธอเดินเอามือตบถุงซองเงินก้อนโตที่อยู่ในมือก่อนที่จะเดินออกไปจากตรงนี้ด้วยท่าทางสบายอารมณ์สุดๆ

 

 

 

“ยัยเด็กคนนั้นน่ากลัวจัง เฟื้องฟ้า Y^Y” จินนี่เอ่ยแล้วเดินมาเกาะที่แขนของเฟื้องฟ้า  พิมพ์ที่เห็นเช่นนั้นก็กลอลตาขึ้นลงเหมือนรำคาญหน่อยๆว่า

 

 

 

        จะน่ากลัวอะไรนักหนา!?

 

 

“เฉยๆอ่ะ” พิมพ์เค้นเสียงพูดแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างสบายอกสบายใจโดยที่เธอไม่สนสักนิดเลยว่าคนที่เธอกลั่นแกล้งด้วยความรุนแรงแบบนั้น  

 

 

        ณ ตอนนี้จะเป็นยังไง เพราะพิมพ์หล่อนรู้แค่ว่า...‘ฉันสะใจเป็นพอ! หึ!’

 

 

[ บันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

“ฮะ? แก้ววิ่งหนีแกเข้าห้องน้ำ??”

 

 

“เออดิ ฉันตามเข้าไปขอจะคุยด้วย แต่แก้วไม่ยอมออกมา”  

 

 

 

        หลัง จากที่ผมนัดมาเจอกับพวกเพื่อนๆตรงหลังโรงเรียนที่นั่งประจำของพวกเราเพื่อ ที่จะได้ไม่มีใครมาสอดรู้สอดเห็นเรื่องของผมอีก และหลังจากที่เล่าๆไปว่าเกิดอะไรขึ้นมาบ้างและผมไปทำอะไรให้แก้ววิ่งเข้า ห้องน้ำไปหลบผมแบบนั้นไอ้พวกเพื่อนๆก็พากันยกมือกุมขมับ

 

 

         เหมือนเป็นเชิงจะบอกว่า ‘แกเนี่ยนะ! ><!’ อะไรทำนองนี้เลย

 

 

         อะไรวะ! แล้วจะให้ผมทำยังไงอ่ะ =[]=;;;;

 

 

        ก็ผมพยายามจะหาทางคุยกับแก้วแล้วให้เธอยอมพูดกับผม แต่เธอมาเงียบแล้วก็ทำท่าทางเย็นชาใส่ผมแบบนั้นผมก็อดที่จะอารมณ์เสียไม่ได้น่ะสิ ><!

 

 

        ใช่! ผมรู้ว่าผมเป็นคนที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนี้เอง แต่ขอแค่พูดกับผมหน่อยจะได้มั้ย?  แบบเป็นคำพูดที่ไม่ใช่การผลักไสไม่ใช่เฉยชาใส่ ผมรู้ว่าผมสมควรโดนแบบนั้น แต่...ผมอยากได้ยินเสียงแก้วในแบบเมื่อก่อนจริงๆนะ อยากเห็นเธอทำหน้าอึนๆมึนๆใส่ผมจนต้องโดนผมดุ

 

 

 

                 ‘นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำอะไรแบบนี้กับเรานะ...โทโมะ’

 

 

 

         ‘ไม่มีสิทธิ์’ เจอคำนี้ไปผมเจ็บว่ะ...

 

 

“ก็แกไปพูดแบบนั้นทำไมว๊า >O<!” ป๊อปปี้พูดแล้วเอามือเกาๆหัวตัวเองจนยุ่งเหมือนกับจะบอกว่าผมนี้มัน ‘ใช้ไม่ได้!’

 

 

“ก็ฉันไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้นี่หว่า” ผมบอกเสียงยานคางเหมือนเบื่อเต็มทน >^<!

 

 

        ให้ตายเหอะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผมจะมีอาการแบบนี้ในรอบหลายปี เพราะมันไม่เคยเกิดขึ้น! ผมไม่เคยมีท่าทีตัดพ้อแบบนี้เลยนะครับ จนกระทั่งวันนี้แหละ...ที่ความรู้สึกของผมเปลี่ยนไปเพราะผู้หญิงคนหนึ่งที่มีนามว่า ‘แก้วใจ’ แต่บอกตรงนี้เลยว่า

 

 

         ถึงแม้จะต้องเสียฟอร์มให้ใครๆเห็นว่าผมต้องการแก้วมากแค่ไหน ผมยอม...

 

 

          ยอม...เพื่อที่จะได้แก้วคนเดิมกลับคืนมา...

 

 

“ดูจากอาการ ‘พูดมาก’ ขึ้นก็น่าจะรู้แล้วน่ะ” ไอ้จองเบมองผมอย่างล้อๆ เออ ยอมรับว่า ‘พูดมาก’ ขึ้นเพราะเรื่องแก้วนี่แหละวะ >O<!

 

 

“แกอ่ะ ไม่ควรที่จะไปพูดแบบนั้น” ป๊อปปี้พูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง “เพราะผู้หญิงอ่ะ เขาจะคิดว่าเราแค่อยากเอาชนะเพื่อให้เธอตอบในสิ่งที่เราต้องการ”  

 

 

“อ้าว? แล้วแกจะให้ไอ้โทโมะมันพูดยังไงวะ” เขื่อนเอ่ย

 

 

“ก็แค่...พูดออกมาจากใจอ่ะ แต่ตอนนี้ฉันว่าคำพวกนั้นคงไม่มีความหมายหรอก ถ้าแก้วทำเมินแกแบบนี้ ถึงแกพูดไปเขาก็เมินแกอยู่ดีนั่นแหละ = =;;;”

 

 

“อ้าว =[]=;;;”

 

 

“ทางที่ดีตอนนี้แกก็ควรจะจับตามองแก้วอยู่ห่างๆก่อนนะ”

 

 

“ไม่! ฉันจะไม่ยอมให้ยัยนั่นอยู่ห่างจากฉันหรอก” ผมเถียงขึ้นมาอย่างทันควันแต่พอผมพูดขึ้นแบบนั้นแล้วไอ้ป๊อปปี้ก็หันไปยิ้มแล้วยักคิ้วให้กับบรรดาเพื่อนๆที่เหลือจนผมรู้แล้ว่าพวกมัน

 

 

“เอ๊ะนี่พวกแก...”

 

 

 

“กะแล้วววววว” >>> เขื่อน

 

 

“ชัว” >>> เคนตะ

 

 

“รักมากย่อมหวงมาก พอหวงมากย่อมหึงมาก และพอหึงมากก็อยากอยู่ใกล้ๆมากกกกก  กิ้วๆๆๆๆ”

 

 

        ผมถึงกับยืนกอดอกแล้วเหมือนว่าจะกัดปากยิ้มหน่อยๆ เมื่อพวกมันมาแอบวาง ‘แผนลองใจ’ แกล้ง ผมแบบนี้  ก็แน่แหละครับพวกมันคงอยากจะให้ผมเชื่อใจตัวเองว่าชอบแก้วจริงๆถึงได้ทำแบบ นี้ให้ผมมั่นใจมากขึ้นว่าผมต้องการแก้วเพียงคน...คนเดียวจริงๆ

 

 

         ถึงแม้ว่าผมจะสร้างปมในใจไว้ให้ตัวเองมากมายจนยากที่จะถอน แต่พอได้ปล่อยให้มันลอยไปในอย่างที่มันจะเป็น ผมก็รู้แล้วว่าตอนนี้ผม ‘รักใคร’...

 

 

“แล้วตอนนี้แกรู้รึยังล่ะว่าควรจะทำอะไร” เคนตะถามแล้วมองหน้าผม ผมก็พยักหน้าตอบกลับไป

 

 

“ป่านนี้แก้วคงเดินขึ้นไปบนห้องแล้วมั้ง”

 

 

        เมื่อ ไอ้จองเบเอ่ย  ผมยืนนิ่งอยู่แค่แป๊บเดียวเท่านั้นก่อนที่จะเดินปลีกตัวออกมาจากตรงนั้นท่าม กลางสายของเพื่อนตัวเอง ซึ่งพวกมันก็คงรู้แหละว่าผมจะไปไหน  และตอนนี้ผมกำลังเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองเพื่อไปหายัยตัวเล็กนั่นอีก ครั้ง  ตอนแรกน่ะผมกะจะรอแก้วจนกว่าเธอจะยอมออกมาคุย

 

 

         แต่มาคิดอีกที...ไม่ดีกว่า  เพราะเธอคงไม่อยากเจอผมในตอนนั้น แถมผมยังพูดจากวนประสาทเธอไว้อีกและนั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอโมโหจนวิ่งหนี ผมไป

 

 

“เอาวะ” ตอนที่ผมเดินขึ้นมาจนถึงชั้นสอง ผมก็พูดบอกให้กำลังใจตัวเองว่าจะต้องง้อแก้วให้ได้

 

 

        แต่ทว่าพอเดินขึ้นมาจนถึงหน้าห้อง 5/2 ที่ตอนนี้ไม่มีรูปพวกนั้นแปะติดอยู่แล้ว ( สงสัยพวกเพื่อนผมมันคงจัดการให้หมดแล้วแหละ ) จังหวะนั้นที่ผมเดินขึ้นมา พวกนักเรียนห้องของแก้วก็มองมาที่ผมกันใหญ่เหมือนสงสัยว่าผมขึ้นมาทำไมกัน  แต่ผมไม่สนหรอกว่าพวกนั้นจะมองยัง ที่ผมสนคือยัยตัวเล็กนั่นคนเดียว

 

 

         ผมชะเง้อคอมองหาต้นสนแต่ทว่าภายในห้องกลับไม่มีเธอเลย...

 

 

         เธอไปไหนนะ? ยังไม่ขึ้นมาเหรอ? หรือว่ายังอยู่ที่ห้องน้ำ?  

 

 

“โทโมะมาหาใครหรอ?” ผู้หญิงที่อยู่ห้องเดียวกันกับแก้วเอ่ยถามเมื่อเธอกำลังนั่งอยู่ตรงโต๊ะหลังห้อง

 

 

“แก้วน่ะ รู้มั้ยว่าเขาอยู่ไหน” ผมถาม

 

 

“อ้าวไม่ได้อยู่กับโทโมะหรอกหรอ”

 

 

“ปล่าว” ผมส่ายหน้า

 

 

“อืม ก็ตั้งแต่เกิดเรื่องก็ไม่เห็นขึ้นมาเลยนะ” เธอบอกด้วยสีหน้าจริงจัง ( แบบหลอกๆ )  

 

 

         แต่ผมรับรู้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นคนดีจริงใจอย่างที่เห็นๆกันหรอก มองผมด้วยสายตาแวววาวขนาดนั้น พูดหวานเสียงใสออกแอ๊บขนาดนี้น่ะ  เฟค!  ผม น่ะเจอมาหมดแล้วไอ้พวกพูดดีทำดีหวังผลทั้งๆที่ในใจนั้นคิดแต่เรื่องไม่ดี ผมรู้ ว่ามีหลายคนเลยในห้องนี้ที่ไม่ชอบแก้วเพราะว่ามีเรื่องแบบนั้นกับผม

 

 

        และตอนนี้ผมก็เป็นห่วงยัยนั่นมากด้วย

 

 

“อ้อ” ผม พูดแค่นั้นแล้วเดินออกจากห้อง 5/2 มาและระหว่างที่ผมกำลังเดินลงบันไดมานั้นผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกันจนทำให้ผม หยุดเดินก้าวขาลงเดินบันไดทันที

 

 

         ก็คงจะไม่เป็นอะไรหรอกนะถ้าหัวข้อสนทนาของเสียงสองเสียงนั้นไม่มีชื่อของแก้วเอ่ยอยู่ด้วย!

 

 

“สภาพนี่แบบ ตอนเดินออกไปนอกโรงเรียนอ่ะ โหยเลือดเต็มมุมปากอ่ะ”

 

 

“สงสารนะ แต่ก็สะใจว่ะ เห๊อะ! โดนซะบ้าง แรดเงียบแบบนั้นอ่ะสมควร”

 

 

“อืมดิ น่าสมเพชว่ะ ฮ่าๆๆๆ”

 

 

“เออใช่ และฉันว่านะพี่โทโมะอ่ะ...!!”

 

 

        เมื่อ ยัยผู้หญิงคนที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างที่เกี่ยวกับผมเงยหน้าขึ้นมาเจอผม เห็นว่าผมยืนอยู่ตรงขั้นบันไดและกำลังมองไปที่เธอกับเพื่อนนิ่งๆ ยัยนั่นจึงตกใจจนพูดไม่ออกพร้อมกับดึงยื้อเพื่อนตัวเองที่ยังไม่ได้มองมาเอา ไว้เหมือนกะว่าจะให้หยุดเดิน แต่ว่า เห๊อะ! คำพูดของพวกเธอเมื่อกี้น่ะ

 

 

        ฉันได้ยินหมดแล้ว!

 

 

“พี่โทโมะทำไมว๊า>O<!” ผู้หญิงเพื่อนของยัยคนที่ตกใจมองผมอยู่ถาม และเมื่อเธอมมองสายตาของยัยคนเพื่อนขึ้นมาเจอผม ก็จึงกับตกใจไปตามๆกัน “เฮือก! OoO!!! ”

 

 

“( - - )!!!”

 

 

“พะ...พี่โทโมะ”

 

 

เอื๊อก...

 

 

         ตกใจเลยสิ หึ! ฉันได้ยินเสียงกลืนน้ำลายเพราะความกลัวของพวกเธอนะ!

 

 

“ว่ามั้ย?” ผมเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงก่อนจะเค้นเสียงพูดแล้วเดินลงไปหายัยพวกนั้นช้าๆ ส่วนยัยพวกนั้นก็รีบพากันถอยหลังกรูดไปจนติดกำแพงอีกฝั่ง “ว่า...การที่เอาคนอื่นมาพูดในทางไม่ดีน่ะมันไม่สมควร”

 

 

        หลัง จากที่ผมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกและเรียบนิ่งแล้วกราดสายตามองยัยผู้หญิง สองคนนั้นที่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าของตัวเองขึ้นมามองสบสายตากับผมเลยด้วย ซ้ำ  เพราะว่าคงกลัวด้วยน่ะสิ แต่ผมไม่ได้จะทำอะไรหร๊อก! ก็แค่จะสั่งสอนด้วยคำพูดสักนิดนึง

 

 

        ก็แค่นั้นเอ๊ง!

 

 

“อะ...เอ่อ...คือว่า...”   

 

 

“ไม่เคยมีใครเคยบอกเหรอ? ว่าถ้าไม่รู้จักใครดีพอแล้วเอาเขามานินทาแบบนี้...มันเสียมารยาท” คำพูดเชือดนิ่มๆของผมยิ่งทำให้คนสองคนตรงหน้ารู้สึกผิดไปตามๆกันเลยทีเดียวจึงเอาแต่เงียบแล้วก้มหน้ากันอย่างเดียวเลย

 

 

        และหยดเหงื่อก็ค่อยๆผุดซึมขึ้นมาบนหน้าผากของยัยสองนี้แล้ว!

 

 

“(Y_Y);;;;”

 

 

“และก่อนที่จะเอาใครมานินทาก็ช่วยย้อนกลับมามองตัวเองซะบ้างนะว่าเราดีเกินไปกว่าเขารึปล่าว ...เพราะถ้าไม่!”

 

 

ปึก!

 

 

“เย้ย/เย้ย”

 

 

        ยัย เด็กสองคนนั้นสะดุ้งเฮือกขึ้นมาเมื่อผมใส่อารมณ์กว่าเก่าโดยการเอามือทุบ กำแพง และมือที่ทุบลงไปนั้นมันเฉียดใบหูของยัยคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆตัวผมไปเพียงนิด เดียวเอง อ่าห้ะ! ใช่! ผมขู่! และจะไม่ทำแบบนี้ด้วยท่าไม่โมโหใครจริงๆน่ะ แต่คนประเภทนี้มันต้องเจอซะบ้าง!

 

 

        นินทาใครไม่นินทา มานินทาคนที่แทบจะไม่รู้โลกอย่างแก้วเนี่ยนะ?

 

 

 “แล้วคำพูดที่ว่า ‘แรด’ คำนี้มันสมควรออกมาจากปากของพวกเธอมั้ย?” ผมพูดเสียงดังขึ้นกว่าเก่า “นี่ถ้าเธอสองคนเป็นผู้ชายฉันคงต่อยปากแตกไปนานแล้ว!”

 

 

“แล้วทำไมพี่ต้องโมโหใส่พวกฉันแบบนี้ด้วยล่ะคะ Y^Y” ในที่สุดก็ยอมเปิดปากพูดออกมาได้!

 

 

        ‘ทำไมต้องโมโห?’ ถามมาได้เน๊อะ! ผมเองก็คงจะไม่ทำแบบนี้อยู่หรอกนะ ถ้าแก้วเป็นอย่างที่พวกนั้นพูดจริงๆ แต่นี่! ที่พูดมาเนี่ยมันไม่ใช่แก้วสักนิดเลยไงผมถึงต้องไม่พอใจแบบนี้  และจะมาว่ากันไม่ได้หรอกนะ ไม่แคร์!

 

 

“แล้วทำไมพวกเธอจะต้องมานินทา ‘คนของฉัน’ ด้วย! ฮึ?” ผมเค้นเสียงถาม

 

 

         และคำพูดนั้นก็ทำให้ยัยสองคนนั้นเบิกตากว้างพร้อมกับอ้าปากหวอ

 

 

“คะ...คนของพี่?”

 

 

“ยัยนั่น...! เอ่อ แก้วเป็น ฟะ...แฟนพี่เหรอคะ???”

 

 

“แล้วพวกเธอคิดว่า...” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆยัยสองคนนั้นแล้วจ้องมองเข้าไปในดวงตาของพวกเธอก่อนจะพูดต่อคำหลังให้ “คนที่ ‘จูบ’ กันน่ะ เขาควรจะเรียกว่าเป็นอะไรกันล่ะ...”

 

 

จึก!

 

 

“ฟะ...แฟนค่ะ Y^Y”

 

 

“เออ! ง่ายๆแค่นี้ทำไมต้องให้บอก” ผมพูดก่อนจะผละตัวออกมาแล้วกระชากคอเสื้อของยัยผู้หญิงคนใกล้ๆตัวเข้ามาหาตัวเอง จนยัยนั่นตกใจจนหน้าเหวอตาโตกันเลยทีเดียว “แล้วที่พวกเธอคุยกันน่ะ แก้วเป็นอะไร!”

 

 

       เมื่อ ผมนึกขึ้นมาได้ว่าที่เมื่อกี้ได้ยินยัยสองคนนี้พูดคุยกันในเรื่องทำนอง เหมือนว่าแก้วโดนอะไรบางอย่างจนเลือดออกอะไรนี่แหละ ผมจึงเค้นคอถามขึ้นทันที

 

 

“มะ...เหมือนจะโดนตบมาคร่า YOY!!!”

 

 

        โดนตบ?!

 

 

“ใครทำ!” ตอนนั้นผมกระชากคอเสื้อยัยนั่นแรงขึ้นอีกจนเพื่อนอีกคนได้แต่ยืนสั่นไม่กล้าแม้แต่จะเข้ามาช่วย  

 

 

“มะ...ไม่รู้ค่ะ ตะ...แต่ว่า...ที่เห็น...เห็น...”

 

 

“เห็นอะไร!!”

 

 

“อ๊า! อย่าต่อย!” เด็กคนนั้นรีบสะบัดมือผลันวันเมื่อเห็นว่าผมทำท่าง้างหมัด ( แค่ขู่ครับอย่าคิดมาก! )

 

 

“ไม่อยากให้ต่อยก็บอกมาเร็วๆ!”

 

 

“คือที่เห็นด้วยตาแก้วเดินตัวเปียกออกนอกโรงเรียนไปแล้วค่ะ พร้อมกับ...บาดแผล Y^Y”

 

 

“ออกไปนานรึยัง...”

 

 

“เอ่อ คะ?”

 

 

“ฉันถามว่าแก้วออกไปนานรึยัง!”

 

 

“สะ...สักพักแล้วค่า YOY!!!”

 

 

“Shit!”

 

 

       ตอน ที่ยัยคนนั้นพูดจบผมก็รีบปล่อยเธอออกแล้วรีบวิ่งลงบันไดไปทันทีทันใด  และไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของผมมันวิ่งนำหน้าไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้สิ ที่รู้ๆในหัวตอนนี้คือ...แก้วไปไหน? แถมเดินออกไปสภาพแบบที่พวกนั้นว่าผมชักจะห่วงเธอมากกว่าเดิมซะแล้ว นี่แก้วกำลังคิดอะไรอยู่วะ?

 

 

        ทำไมเธอถึง...

 

 

ตึกๆๆๆๆ

 

 

กึก!

 

 

“เฮ้อ...เฮ้อ...” ผมถึงกับหอบออกมาเพราะว่าวิ่งออกนอกโรงเรียนมาแล้วกลับไม่เจอแก้วอยู่ตรงบริเวณทางเดินออกไปที่มันจะเป็นซอยทางเข้ามาโรงเรียนเลย “ไปไหนวะ”

 

 

        ผมคิดแล้วหลังจากนั้นก็เหมือนว่าจะนึกอะไรขึ้นได้จึงรีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเลื่อนๆดูเบอร์ลุงวิชัย ( พ่อแก้ว ) จากนั้นผมก็กดโทรทันที

 

 

ตื๊ด...ตื๊ด...

 

 

        และระหว่างที่รอสายของลุงวิชัยผมก็เดินๆแล้วกวาดสายตาหาแก้วไปด้วย เผื่อว่าเธอจะอยู่แถวๆนี้ แต่ปรากฏว่าไม่มีเลย  มันว่างปล่าวไปหมด  ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ริมทางเดินตรงรั้วโรงเรียนก็ไม่มี

 

 

[ ฮัลโหลว่าไงโทโมะ ^^ ]

 

 

“ฮัลโหลครับลุงวิชัย”

 

 

[ ว่าไงลูก มีอะไรจะคุยกับลุงเหรอ ]  

 

 

“เอ่อ คือ...วันนี้ผมลืมเอาหนังสือคณิตมาน่ะครับกะว่าจะขอยืมแก้วหน่อย แต่หาเธอไม่เจอ ยังไงผมขอเบอร์แก้วหน่อยได้มั้ยครับ?” ผมพูดไปแบบเนียนๆเพื่อไม่อยากให้ลุงวิชัยรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

 

 

        และแก้วเป็นแบบนั้นผมว่าเธอคงไม่มีทางเดินกลับบ้านแบบนั้นแน่ๆ  เพราะแก้วห่วงความรู้สึกของพ่อเธอจะตาย  ถ้าลุงวิชัยรู้เรื่องว่าเธอโดนทำร้ายร่างกายขึ้นมา  ท่านคงจะห่วงแก้วมากกว่าเดิม  และผมก็คิดนะว่า...แก้วน่ะ เป็นผู้หญิงที่พยายามจะทำตัวเข้มแข็งเสมอ

 

 

         แต่เธอกลับเป็นคนที่อ่อนแอและอ่อนไหวเมื่ออยู่ลับหลังลุงวิชัยกับน้องชายของ เธอเอง...

 

 

[ จบบันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

 

กรึก...ปึง...

 

 

       ฉันเดินหอบร่างอันอ่อนล้าของตัวเองมาจนถึงตู้โทรศัพท์สาธารณะแห่ง หนึ่งใกล้ๆกับโรงเรียนหลังจากที่มือถือของตัวเองนั้นเปียกน้ำจนใช้ไม่ ได้  ระหว่างทางที่เดินมาฉันเอาแต่ก้มหน้าเวลาเดินผ่านใครต่อใคร จนมาถึงที่นี่ที่เป็นจุดที่เงียบพอสมควรและไม่ค่อยมีผู้คนพลุ้งพล่านสักเท่า ไหร่

 

 

กรึก...กรึก...กรึก...

 

 

        ฉันยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วใช้อีกมือหยอดเหรียญบาทใส่ลงไปก่อนจะกดเบอร์โทรหาฟาง

 

 

ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...

 

 

“...”

 

 

ตื๊ด...ตื๊ด...ตื๊ด...

 

 

“ได้โปรดรับหน่อย...” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนหมดแรงเมื่อฟางไม่รับสายสักที

 

 

ตื๊ด...กรึก

 

 

[ ฮัลโหลค่า ^O^// ]

 

 

“ฟาง” ฉันเรียกเมื่อปลายสายกดรับ

 

 

[ อ้าวเฮ้ย? แก้วหรอ? อ้าวทำไมแกเอาเบอร์ตู้โทรมาอ่ะ O_O?]

 

 

“ฉัน...” และไม่รู้ทำไมน้ำตาของฉันจากที่ได้หายไปได้ไม่นานมันกลับเอ่อล้นขึ้นมาอีกรอบ

 

 

[ แก้ว...เป็นอะไรรึปล่าว? ]

 

 

        คำถามนั้นของฟางนั้นทำเอาฉันถึงกับน้ำตาไหลลงมาอย่างกลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว เพราะตอนนี้มันเจ็บปวดเหลือเกินฉันเจ็บทั้งกายเจ็บทั้งใจ และอยากจะระบายให้ใครสักคนฟังเพราะการที่เก็บเรื่องแบบนี้เอาไว้เพียงผู้ เดียวมันยากเกินที่ฉันจะรับไหวจริงๆ

 

 

         มันเจ็บ...

 

 

“อึก...ฟาง...ฮืออือ...”และสุดท้ายเสียงสะอื้นของฉันมันก็หลุดออกมาจนได้

 

 

[ แก้ว...! ] น้ำเสียงฟางตอนนี้บ่งบอกเลยว่าเธอตกใจที่ได้ยินเสียงฉันเหมือนร้องไห้แบบนั้น

 

 

[ แก้วแกอยู่ไหน? ]

 

 

“ฉะ...ฉันไม่รู้...ไม่รู้ ฮือ...”

 

 

        ความ อัดอั้นทั้งหมดที่ฉันมีมันถูกปล่อยโฮออกมาภายในตู้โทรศัพท์นี้ จนมือฉันอ่อนลงแล้วเผลอปล่อยโทรศัพท์ตกลงสายห้อยต่อแต่งขณะที่ร่างของตัวเองก็ค่อยๆเข่าอ่อนแล้วนั่งลงพิงกับกระจกของตู้โทรศัพท์ช้าๆอย่างยากจะควบคุมเอาไว้ไหว และตอนนี้ฉันเหนื่อยจริงๆ

 

 

        ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเรื่อง จริง...ฉันอยากให้มันเป็นเพียง ‘ฝันร้าย’ ที่ตื่นขึ้นมาแล้วชีวิตฉันจะปกติดีเพราะมันก็เป็นแค่ฝัน

 

 

         ...ขอให้มันเป็นแค่ฝันร้ายได้รึปล่าว....  

 

 

‘บางที...การที่เราแบกรับเรื่องร้ายๆเอาไว้ในใจแต่เพียงผู้เดียว

มันก็สามารถทำให้ใจของเราเจ็บปวดได้ ถึงแม้เราพยายามที่จะเข้มแข็งให้ใครสักคนเห็นก็ตาม

...แต่เรื่องพวกนี้...การระบายให้คนที่เราไว้ใจฟังบ้าง มันก็คงจะดีนะ...’

 

______________________________________________

มาอัพอีกตอนแล้วนะคะ เม้นกันหน่อยนะ^^