Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา
9.6
เขียนโดย NannyCandy
วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.18 น.
43 chapter
860 วิจารณ์
67.54K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 19.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
13) - Drive - ขับเคลื่อน )
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ - Drive -
( ขับเคลื่อน )
หกโมงครึ่ง
สนามแข่งรถของจองเบ
“ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“วู้วๆๆๆๆๆๆ”
ฉัน กับฟางเดินเข้ามาในสนามแข่งรถที่มีคนดูมากมายจนน่าเหลือเชื่อประกอบด้วย เสียงดนตรีชวนหลงใหลกับ เสียงกรื๊ดกร๊าดของบรรดาสาวๆที่รอมาดูคนหล่อๆเก่งๆแข่งรถที่สนามแข่งของจองเบในวันนี้
และบรรยากาศที่แสนจะคึกคักแบบนี้ก็ช่วยสร้างสีสันความน่าดูขึ้นได้เยอะเลย ล่ะ และตอนนี้ที่นั่งตามอัศจรรย์นี่ก็ใกล้จะเต็มแล้วด้วย และบางส่วนถึงกับถือป้ายไฟเคโอติคเลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้ฉันชักจะสงสัยซะแล้วสิว่ากลุ่มเคโอติคนี่เป็นดาราศิลปินหรือว่านักเรียนที่อยู่ ม.ปลายกันแน่นะเนี่ย ???
แต่หน้าตาของพวกเขานี่สามารถเป็นดาราหรือไม่ก็ศิลปินได้เลยนะ! ><////////
ตอนนี้ฟางจับมือฉันให้เดินตามไปเพราะว่าคนเริ่มอัดแน่นแล้ว แต่ฉันมองไปรอบๆก็ยังไม่เห็นว่าพวกเคโอติคจะมาเลยสักคน จะมีก็แต่นักแข่งคนอื่นที่กำลังเตรียมตัวอยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์สุดเท่ห์ของ ตัวเอง
ฉันเองก็เพิ่งมารู้ตอนที่ฟางบอกเมื่อเย็นเนี่ยแหละว่าเป็นสนามแข่งของจองเบเองเลย พ่อของจองเบเห็นจองเบชอบแข่งรถเลยสร้างสนามแข่งให้เป็นกิจการ แต่จองเบจะไม่ค่อยว่างมาดูแลเองส่วนใหญ่จะให้คนของพ่อดูให้มากกว่า ฟางบอกกับฉันอย่างนั้นน่ะนะ
ปึก!
“โอ๊ะ ขอโทษค่ะ”
ระหว่าง ที่ฉันกำลังกวาดสายตามองหากลุ่มเคโอติคตอนที่ฟางดินจูงมือไปด้วยฉันก็ดันชน เข้ากับแผ่นหลังของใครบางคนเข้าอย่างจัง แง แง ทำไมฉันถึงได้ซุ่มซ่าม และเอ๋อ แบบนี้นะ! YOY!!
“อ้าว? แก้ว^O^//”
เอ...เสียงนี้มัน...
“อ้าวมิณท์นายมา...”
ฉันเบิกตานิดๆเมื่อเห็นว่ามิณท์มาที่นี่ด้วย และฟางที่งงๆว่าฉันหยุดเดินทำไมจึงหันมามองก่อนที่สายตาของฟางจะหันไปเจอมิณท์เข้า
“อ้าวมิณท์มาได้ไงเนี่ย ^O^//”
“เพื่อนในห้องชวนให้มาเป็นเพื่อนน่ะ แต่ตอนนี้มันหายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ หาไม่เจอเลย”
“เฮ้ย ไปนั่งดูกับพวกฉันดิ ป่ะๆๆๆ”
“เอ่อ...จะดีเหรอ ^///////^” มิณท์พูดยิ้มๆแล้วใช้นิ้วดันแว่นขึ้นอีกหน่อย
ไม่รู้ว่าฉันตาฝาดหรือยังไงที่อยู่ดีๆมิณท์ก็หูแดงขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุแต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป...
“ไปนั่งกับเรากับฟางก็ได้นะ”
“โอเค นั่งก็นั่งคร้าบบบบบบบ”
สัก พักต่อมาฉันกับฟางและมิณท์ก็หาที่นั่งว่างได้จนได้แถมนั่งอยู่แถวหน้าสุด ของอัศจรรย์ส่วนบางคนที่หาที่นั่งไม่ทันก็ยืนเชียร์อยู่ตรงหัวบันไดทางขึ้น ของอัศจรรย์ซึ่งน่าจะแออัดพอสมควรนะ
“โอ๊ะ! นั่นเคโอติคนี่!!! ”
“ไหนๆๆๆ โอ๊ะ! อ๊าก! จริงด้วยยยยยยย >////<”
“เคโอติคมาแล้ว กรื๊ดดดดดดดด”
“โหยยยยย ตัวจริงหล่อมากอ่ะแกร๊ กรื๊ดดดดดดดด เคโอติค!!!”
“เคโอติค!!! / เคโอติค!!!”
เสียง พวกนั้นทำฉันกับฟางและมิณท์สะดุ้งพร้อมๆกันเพราะพวกผู้หญิงที่นั่งๆอยู่คง จะตื่นเต้นมากที่ได้เห็นกลุ่มเคโอติคทั้ง 5 คน เต็มๆตา กลุ่มที่กรื๊ดกร๊าดและอีกหลายๆกลุ่มก็ลุกขึ้นชะโงกหน้าไปดูกันเลยล่ะ แถมยังมีคนเอากล้องมาถ่ายรูปอีกด้วย
“ฉันบอกแล้วว่าเคโอติคนะน่ะ HOT! มากกกกกก” ฟางยื่นหัวมากระซิบที่หูของฉันเพราะว่าตอนนี้เสียงกรื๊ดมันกำลังจะกลบเสียงพูดแล้ววววววววว >O<!!!!
คน ที่เดินนำกลุ่มมาก็คือคนที่ชื่อป๊อปปี้นั่นเอง แล้วตามมาด้วยเขื่อน เคนตะ จองเบและคนสุดท้ายที่เดินมาอย่างไม่สนใจโลกอะไรเลย ใบหน้าของเขานิ่งและเย็นชาและทำเหมือนกับว่าที่นี่มีแค่พวกเขา อ่าห้ะ! คนที่ฉันกำลังพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนเลย
เขาก็คือ...โทโมะนั่นเอง!
แต่ถึงแม้ว่าพวกเคโอติคจะอยู่ในชุดอยู่บ้านปกติ แต่มันก็ยังคงมีออร่าอยู่ดี เฮ้อ...พวกเขานี่จะเกิดมาดูดีไปไหนนะ! >O<!
เฮือก!
ขวับ!
ฉันตกใจจนสะดุ้งแล้วรีบหลบหน้าไปทางอื่นอย่างไวเพราะไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้โทโมะหยุดเดินแล้วมองขึ้นมาทางนี้ ตรงที่ฉันนั่ง! อ๊ากกกกกกกกกก เขาจะมองมาทำไมกันนะ! เอ...เขาอาจจะไม่ได้มองฉันก็ได้นี่นา? คนตั้งเยอะแยะนี่เน๊อะ!
และถึงแม้จะคิดแบบนั้น...
แต่ฉันก็ยังคงหลบและหันหน้าไปทางอื่นพร้อมกับเอามือขึ้นมาจับผมให้ปิด หน้าของตัวเอง ภายในใจมันเต้นตึกตักราวกับว่าโทโมะยังคงมองมาทางนี้อยู่เพราะ...
“ว๊ายยยยยยย แก๊ พี่โทโมะมองมาทางนี้ด้วยอ๊ะ! เขาต้องมองฉันแน่ๆเล้ยยยยยกรื๊ดดดดด”
“เขามองฉันรึปล่าวแกก็! >//////////<”
ฉันก็ขอให้โทโมะมองพวกเธออย่างที่พวกเธอคิดก็แล้วกันนะ! =[]=;;;;;
“อร๊ายยยยยยยย พี่โทโมะขมวดคิ้วแล้วหล่อโฮกเลยแก๊ >O<///////////”
ขมวดคิ้ว?! อีกแล้วเร๊อะ!?
โอยยยยยยยยย ขอให้เขาขมวดให้คนอื่นที่ไม่ใช่ฉันเถ๊อะ! เพี้ยงงงงงงงงงงงง
“แก้วเป็นอะไรอ่ะ ทำไมต้องเอาผมปิดหน้าด้วยล่ะ?”
มิณท์ที่เห็นว่าฉันทำตัวแปลกๆเลยถามขึ้น ฮือออออออออ อย่าเพิ่งถามได้มั้ย โทโมะเดินไปยัง???? เขายังอยู่มั้ยฉันจะได้หันหน้าไปซักทีเมื่อยคอ =[]=;;;;
“แก้วแกเป็นอะไรอ่ะ =[]=;;;” ฟางถามบ้าง
“ปล่าวๆ ฝุ่นเข้าตาเลยเอาผมบัง”
เป็นการแก้ตัวที่เนียนใช้ได้เลยนะ =[]=;;;;
ฉันหันกลับมานั่ง ตามปกติและทำเป็นว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้หลบหน้าใครทั้งสิ้นและเหมือนกับว่าฟาง กับมิณท์ไม่ได้ถามอะไรทั้งสิ้น และโทโมะก็เดินตามพวกเพื่อนๆเขาไปแล้วด้วย เพราะฉันแอบมองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยน่ะสิ
อ่า...เมื่อกี้หมอนั่นคงไม่ได้มองฉันหรอก ( มั้ง? ) ใช่มั้ย? = =;;;;
“กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“พี่จองเบชนะ! เย่!!!!”
หลัง จากที่การแข่งขันเริ่มได้มาสักพักแล้วคนที่เข้าเส้นชัยในรอบสุดท้ายเป็นคน แรกก็คือจองเบนั่นเอง ทุกคนลุ้นกันจนตัวโกงเลยในช่วงเวลานั้น ไม่มีใครสนใจอะไรทั้งสิ้นนอกจากสายตาที่จ้องมองไปยังสนามแข่งอย่างใจจดใจจ่อ พอจองเบชนะเสียงกรื๊ดก็ดังกระหึ่มขึ้นมา
ภาพจอมอนิเตอร์สี่มุมขนาดใหญ่กลางสนามแข่งที่ฉายภาพจองเบถอดหมวกกันน็อ คออกแล้วโบกมือให้กล้องที่จับภาพเขานั้นทำให้สาวๆและหนุ่มๆที่เป็นสาวกกลุ่มเคติคเป่าปากกรื๊ดกร๊าดใหญ่
โห...นี่มันถ่ายทอดสดออกทีวีรึไงทำไมมันถึงดูยิ่งใหญ่อะไรเยี่ยงนี้นะ ><!
คิด แล้วก็อดหมั่นไส้กลุ่มเคโอติคหน่อยๆไม่ได้เลยที่มีดีพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตา และฐานะ แถมด้วยหัวสมองที่ถึงไม่ตั้งใจเรียนก็สามารถขึ้น TOP ในโรงเรียนได้แทบทุกคน เห๋อ เห๋อ
ฮึ่ย! ฉันล่ะอิจฉาพวกเขาจริงๆเลยนะ><!
ตอน นี้เหมือนว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เสียงกรื๊ดและเสียงเป่าปากจำต้อง เงียบลง เพราะว่าคู่แข่งที่แข่งแล้วได้ที่สองเหมือนว่ากำลังเดินพาพวกมาพูดอะไรสัก อย่างกับกลุ่มเคโอติค และดูท่าทางหมอนั่นจะไม่ค่อยพอใจนักที่จองเบชนะ และตอนนี้ทุกคนก็เงียบกันหมด
อะไรของเขาเนี่ย คนอื่นแพ้ยังไม่เห็นจะทำกิริยาแบบนี้เลยนะ -[]-!!!
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าจะแข่งกันอีกรอบอ่ะ” ฟางกระซิบถามเบาๆ
และตอนนี้ภาพในจอมอนิเตอร์ก็เหมือนว่าคำพูดของฟางจะเป็นจริงเพราะดูจาก สถานการณ์แล้วเหมือนมันกำลังจะบ่งบอกว่าเหมือนจะมีการแข่งกันอีกนัด!
ช่วงของเคโอติค
“ฉันขอท้าแข่งอีกนัด!”
‘ไฟท์’คู่ แข่งตลอดกาลของจองเบที่มักจะมาท้าแข่งกับจองเบอยู่บ่อยครั้ง แต่จองเบไม่ค่อยอยากจะแข่งกับเขานักจึงไม่ขอรับคำ จนกระทั่งล่าสุดวันนี้ที่เป็นวันที่กลุ่มเคโอติคมารวมตัวที่สนามแข่งนี้ครบ ทั้ง 5 คน จองเบเลยไม่ได้อะไร แต่พอเขาชนะไฟท์อีกครั้งจากสองสามครั้งที่ผ่านมามันทำให้ไฟท์เหมือนจะไม่ยอม รับในผลการตัดสินนี้
และคราวนี้เขาแพ้จองเบอีกครั้งก็เท่ากับว่าเขาจะต้องเสียเงินก้อนหนึ่งซึ่งเป็นเงินจำนวนที่ไม่น้อยเลยทีเดียวให้กับผู้ชนะอย่างจองเบ
ไฟท์เป็นหนุ่มหล่อเข้มผิวสีแทนที่น่ามองใบหน้าอันร้ายกาจดวงตาเฉี่ยว คมที่สามารถฆ่าผู้หญิงได้ทุกเมื่อ เขามีเรือนผมสีควันบุหรี่ ไฟท์สูง 184 ซม. หนุ่มรูปร่างดีที่มีนิสัยใจร้อนเอาแต่ใจตามประสาลูกผู้ดีที่เป็นที่รู้จัก กันในวงกว้างเหมือนๆกับครอบครัวของจองเบ
แต่เขามีนิสัยเสียชอบใช้เงินเที่ยวเล่นเสเพลตลอดถ้ามีเวลาว่าง แต่! ใครจะรู้ว่าเขาน่ะมี ‘สมอง’ที่ดีไม่ต่างจากเคโอติคเลย คือเรียนเก่งได้เกรดดี เทียบๆเท่ากันกับเคโอติค
แค่ติดตรงที่ว่ากลุ่มเคโอติคไม่ได้ชอบทำตัวเสเพลแบบกลุ่มของไฟท์
“อะไรของนาย” จองเบหันไปถามเสียงนิ่งๆ
และตอนนี้ทุกคนในสนามก็กำลังจดจ่อยู่กับการสนทนาของพวกเขาจากภาพจอมอนิเตอร์ ขนาดใหญ่ แต่ถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงพูดก็ตามแต่ พวกคนดูก็พอจะรู้ว่าคงจะต้องมีเรื่องบางอย่างแน่ๆ!
“ฉันขอแข่งอีกรอบ แต่คราวนี้จะไม่ใช่ฉันกับแก...” ไฟท์พูดแล้วกราดสายตามองพวกเคโอติคที่เหลือที่ยืนอยู่ใกล้กับจองเบอย่างเป็นเชิง
“...”
“แต่...แกต้องส่งเพื่อนแกมาแข่งกับเพื่อนฉัน”
ไฟท์พูดจบก็หยักยิ้มที่มุมปากเหมือนกับจะลองใจจองเบว่ากลุ่มเคโอติคที่ทุกคนเป็นสาวกกันเนี่ยจะ ‘แน่พอ’ รึปล่าว เพราะว่ากลุ่มเคโอติคมีจองเบท่านั้นที่ลงแข่งประจำ ส่วนเพื่อนๆคนอื่นก็มาแค่ให้กำลังใจเฉยๆไม่มีใครเคยลงแข่ง
ไฟท์จึงคิดว่าถ้าจองเบส่งเพื่อนลงแข่งกลุ่มเคโอติคก็อาจจะแพ้ก็ได้!?
แต่คุณคิดจริงๆเหรอว่า...กลุ่มเคโอติคจะ‘กาก’อ่าห้ะ! ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยลงแข่งให้ใครเห็นแต่คิดเหรอว่าพวกเขาจะกับรถแข่งสู้จองเบไม่ได้?
กลุ่มเคโอติคน่ะไม่เคยมีแผนหรอกว่าต้องทำยังไง...พวกเขาคิดอย่างเดียวคือการใช้สมองในการแข่งขันอย่างชาญฉลาดและรวดเร็วเพื่อเอาชนะศัตรู
ฝีมือ ของพวกเขาเกิดขึ้นได้จากการเล่นวีดีโอเกมและการลองฝึกเล่นของจริงจนเกิดความ จำและความชินไปกับมัน จนการแข่งรถแบบนี้ แค่คิดว่ามันเป็นแค่ ‘วีดีโอเกม’ที่ต้องเอาชะคู่แข่งให้ได้ที่ 1 เท่านั้นก็พอแล้วสำหรับบังทัน!
“ฉันแข่งเอง”
ขวับ!
“เฮ้ย?! อ่ะ...ไอ้โทโมะ?! แกจะลงแข่งจริงอ้ะ?”
ดูท่าเพื่อนๆในกลุ่มจะตกใจไม่น้อยที่โทโมะจะลงแข่งในนัดนี้ จองเบหันมามองโทโมะอย่างตกใจหน่อยๆ แต่โทโมะก็แค่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า‘ฉันแน่ใจ’ที่กลุ่มเคโอติคตกใจกับคำพูดของโทโมะที่ว่าจะลงแข่งเพราะว่าโทโมะนั้นไม่เคยมีท่าทีว่าอยากจะแข่งรถเลยสักนัดเดียว
ถ้า! ไม่ได้ไป ‘โมโห’อะไรมาสักอย่าง แต่โทโมะเป็นคนที่รู้สึกอะไรก็จะแสดงแค่หน้านิ่งๆอย่างเดียว จนเพื่อนๆในกลุ่มก็ไม่รู้หรอกว่าโทโมะกำลังคิดอะไรอยู่
ว่าแต่...ถ้าโทโมะลงแข่งรถด้วยความโมโหจริงๆ...เขาโมโหอะไรมานะ!?
จบช่วงของเคโอติค
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าโทโมะจะลงแข่งอ๊ะ?”
เมื่อฟางพูดขึ้นฉันก็หันขวับไปมองหน้ากับฟางที่กำลังลุ้นและสงสัยกันสุดๆไม่ต่าง กับทุกๆคนที่กำลังมองสถานการณ์ พอรู้ว่าโทโมะทำท่าจะลงแข่งเสียงฮือฮาก็เริ่มดังกระหึ่มขึ้นมาทันทีทันใด!
“กรื๊ดดดดด พี่โทโมะจะลงแข่ง!”
“อ๊ะ! จริงอ๊ะ? เอร๊ยยยยยยย >O<//////”
ตอน นี้ภาพที่จอมอนิเตอร์ฉายไปที่โทโมะแล้ว โทโมะรับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์จากจองเบมาก่อนที่เขาจะเดินผ่านหน้าผู้ชายคนที่แข่ง แพ้ในรอบแรกไปที่รถของจองเบแล้วยกหมวกกันน็อคขึ้นมาสวมใส่ ส่วนอีกฝ่ายดูเหมือนว่าจะส่งพวกของตัวเองอีกคนลงมาแข่งกับโทโมะนะเพราะเจ้าตัว ก็ไปที่รถของตัวเองแล้วเหมือนกัน
“เอ๊ะ”
ตอนนี้ฉันชักจะรู้สึกแปลกๆกับการกระทำของโทโมะซะแล้วสิ เพราะกล้องที่ฉายไปที่โทโมะที่ใส่หมวกกันน็อคเสร็จแล้วแต่โทโมะยังไม่ได้เอากระจกของหมวกลงเลยเห็นแค่ดวงตาของเขาแค่นั้นเอง และเขาก็นิ่งก่อนที่จะหันหน้ามาทางกล้องที่กำลังจับภาพของเขาอยู่
สายตาของโทโมะที่มองผ่านกล้องแล้วฉายขึ้นจอมอนิเตอร์นั้นเหมือนว่าเขากำลัง ‘จงใจ’ มองใครสักคนอยู่!
ไม่รู้ว่าฉันนั้นรู้สึกไปเองรึปล่าวเพราะว่าเหมือนสายตาโทโมะมองตรงมาที่ฉัน เต็มๆเลย แต่ก็ไม่อยากจะคิดหรอกว่าเขาจงใจทำให้เหมือนเขากำลังมองฉันอยู่ เพราะคนที่นี่เยอะมากเพราะงั้นโทโมะเขาแค่คงทำแบบนี้เพราะเรียกเสียงกรื๊ดจาก บรรดาเหล่าสาวๆล่ะมั้ง?
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นมานั้นทำฉันตกใจจนสะดุ้งหน่อยๆ มันเกิดขึ้นจากอะไรน่ะเหรอ?
ก็ เพราะว่าโทโมะนั้นมองกล้องอยู่แล้วจากนั้นเขาก็ปิดกระจกหมวกกันน็อคลงอย่างแรง ก่อนจะสตาร์ทรถเร่งเครื่องจนเสียงดังแล้วหันจากการมองกล้องไปมองเส้นทางข้างหน้าแทน
และตอนนี้การแข่งขันรอบสุดท้ายกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!
Are You Ready!!
“Ready!!!!”
เสียง โปรแกรมถามอัตโนมัติก่อนการแข่งขันจะเริ่มดังขึ้น ทุกก็พร้อมใจกันตอบไม่เว้นแม้แต่ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆฉันเช่นกัน ฉันกับมิณท์ต่างก็เงียบแล้วมองสถานการณ์อยู่อย่างเดียว
และตอนนี้ตัวเลขนับถอยหลังก็ได้ฉายขึ้นจอมอนิเตอร์แล้ว!
Three…
Two…
One…
Ready…GO!!!!!
บรื๊นนนนนนนนนนนนน
บรื๊นนนนนนนนนนนนน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
ตอนนี้ทุกคนอยู่ไม่ติดที่นั่งกันแล้ววววววววววววววว >O<!!!!
เสียงกรี๊ดป้ายไฟชูขึ้นอย่างล้นหลามว่า ‘k-otic’ทุก คนเริ่มยืนดูแต่เพราะว่าฉันนั่งอยู่ด้านหน้าจึงมองเห็นการแข่งขันได้ชัดเจน ว่าตอนนี้โทโมะกำลังนำอยู่แต่อีกคนที่ลงแข่งก็สูสีเอามากๆ เพราะหมอนั่นขี่ตามหลังโทโมะมาติดๆเล้ย! ><!
ตอนเลี้ยวโค้งดูเหมือนว่าคันที่ขี่ตามโทโมะมาจะจงใจตัดหน้ารถโทโมะเพราะตอนเลี้ยว รถเกือบชนกัน แต่โชคดีที่ไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น และจนตอนนี้ก็เสมอกันแล้ว แต่โทโมะไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะเพราะดูจากการขับที่เร่งเครื่องแรงๆแล้วฉันเสียว รถล้มจริงๆเลย ณ จุดนี้TOT
บรื๊นนนนนนนนน
รถของโทโมะวิ่งผ่านหน้าอัศจรรย์ฝั่งของฉันไปอย่างรวดเร็วในรอบที่สองและดู เหมือนว่าตอนนี้ทุกคนจะมีลุ้นแล้วว่าโทโมะจะชนะ ทว่า...คู่แข่งของโทโมะก็ขับตีขึ้นเสมออีกแร้ววววววววววววว
ฮึ่ย! ทำไมมันเก่งจัง! >O<!!
พอ ถึงรอบที่สามรอบสุดท้าย ในใจของฉันเต้นแรงขึ้นๆ มือสองข้างจับมาประสานกันเอาไว้ที่อกอย่างไม่รู้ตัว แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้ตัวฉันเย็นมากแต่ว่าเหลื่อไหลเพราะอาการตื่นเต้น สายตาก็จับจ้องอยู่ที่รถของโทโมะกับเส้นชัยที่อยู่เบื้องหน้าของเขา แต่เวลาในตอนนั้นมันช้าลงๆเรื่อยๆ ภาพของหลายๆคนที่กำลังเชียร์กันอย่างสุดใจเริ่มหายไป
ตอนนี้สัมผัสของฉันบอกได้แค่ว่ารู้สึกว่าที่นี่มีแค่ฉันกับนักแข่งรถ สองคนที่กำลังแข่งกันอยู่ในสนามและนักแข่งที่ฉันกำลังเอาใจเชียร์อยู่เขาก็ ลงแข่งด้วย >//////////<
บรื๊นนนนนนนนนนน
Winner!!!!
ปัง! ปัง! ปัง!
ผลุไฟถูกจุดขึ้นสู่ท้องฟ้าหลังจากที่คนแข่งชนะและได้เข้าเส้นชัยเป็นอันดับที่ 1 คือ โทโมะ!
“กรื๊ดดดดดดดดดด โทโมะชนะ!!!!!”
“วู้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เคโอติคเราเจ๋งงงงงงงงงงงงงง”
แฟน คลับเคโอติคทั้งสนามส่งเสียงเฮฮากันยกใหญ่ ฟางก็เช่นเดียวกัน แต่ฉันไม่ได้ออกอาการแบบนั้น ก็แค่ยิ้มกว้างแล้วปรบมือให้ แต่ฟางกับมิณท์ไม่ได้ก็สังเกตอะไรพอฉันนึกขึ้นได้จึงรีบเอามือลงทันที
ภาพจอมอนิเตอร์ฉายขึ้นคือโทโมะลงมาจากรถมอเตอร์ไซด์แบบนิ่งๆเขาไม่ได้มองกล้อง แต่ถอดหมวกกันน็อคออกแล้วเขาก็เดินตรงไปที่จองเบแล้วคืนกุญแจรถให้ กลุ่มเคโอติควิ่งเข้ามากอดคอโทโมะกันยกใหญ่ เขาคงดีใจมากที่โทโมะชนะ ส่วนอีกกลุ่มก็จ๋อยกันไปเลย
ผู้ชายที่เดินมาท้าจองเบแข่งอีกรอบตอนแรกก็เดินมาหาจองเบแล้วโยนเงินก้อนให้ อย่างหาเรื่องๆแล้วดูท่าว่าจะอารมณ์เสียมากซะด้วยนะ แต่เขากับพักพวกก็จำต้องไปที่รถของตัวเองแล้วขับออกไปจากที่นี่เพราะที่นี่ มันไม่ใช่ถิ่นของเขา!
ตอนนี้ทุกคนก็เริ่มจะแยกย้ายกันกลับบ้านแล้วเพราะว่ามันสองทุ่มกว่าแล้วนั่นเอง
“เดินระวังๆนะ” มิณท์เขาดีมากๆเลยล่ะเพราะคนแย่งกันลงเขาจึงค่อยๆประคองฉันกับฟางอย่าง ระมัดระวังจนสามารถลงมาถึงข้างล่างได้อย่างปลอดภัย
แต่ระหว่างที่เดินลงมานั้นสายตาของฉันดันหันไปเจอเข้ากับใครบางคนโดยบังเอิญ แต่ฉันไม่รู้นะว่าตัวเองตาฝาดไปรึปล่าวที่เห็นว่า...คลอรีนมาที่นี่!
แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่คนกำลังเบียดเสียดกันลงมาจากบันไดภาพที่ฉันเห็นว่าคลอรีนมาแล้วเดินๆอยู่อีกฝั่งก็ได้หายไปแล้ว
เอ...ฉันตาฝาดเหรอ? หรือว่าคลอรีนมาที่นี่จริงๆกันแน่!
_________________________________________________
อัพแล้วค้า เม้นเยอะๆนะคะ
( ขับเคลื่อน )
หกโมงครึ่ง
สนามแข่งรถของจองเบ
“ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“วู้วๆๆๆๆๆๆ”
ฉัน กับฟางเดินเข้ามาในสนามแข่งรถที่มีคนดูมากมายจนน่าเหลือเชื่อประกอบด้วย เสียงดนตรีชวนหลงใหลกับ เสียงกรื๊ดกร๊าดของบรรดาสาวๆที่รอมาดูคนหล่อๆเก่งๆแข่งรถที่สนามแข่งของจองเบในวันนี้
และบรรยากาศที่แสนจะคึกคักแบบนี้ก็ช่วยสร้างสีสันความน่าดูขึ้นได้เยอะเลย ล่ะ และตอนนี้ที่นั่งตามอัศจรรย์นี่ก็ใกล้จะเต็มแล้วด้วย และบางส่วนถึงกับถือป้ายไฟเคโอติคเลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้ฉันชักจะสงสัยซะแล้วสิว่ากลุ่มเคโอติคนี่เป็นดาราศิลปินหรือว่านักเรียนที่อยู่ ม.ปลายกันแน่นะเนี่ย ???
แต่หน้าตาของพวกเขานี่สามารถเป็นดาราหรือไม่ก็ศิลปินได้เลยนะ! ><////////
ตอนนี้ฟางจับมือฉันให้เดินตามไปเพราะว่าคนเริ่มอัดแน่นแล้ว แต่ฉันมองไปรอบๆก็ยังไม่เห็นว่าพวกเคโอติคจะมาเลยสักคน จะมีก็แต่นักแข่งคนอื่นที่กำลังเตรียมตัวอยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์สุดเท่ห์ของ ตัวเอง
ฉันเองก็เพิ่งมารู้ตอนที่ฟางบอกเมื่อเย็นเนี่ยแหละว่าเป็นสนามแข่งของจองเบเองเลย พ่อของจองเบเห็นจองเบชอบแข่งรถเลยสร้างสนามแข่งให้เป็นกิจการ แต่จองเบจะไม่ค่อยว่างมาดูแลเองส่วนใหญ่จะให้คนของพ่อดูให้มากกว่า ฟางบอกกับฉันอย่างนั้นน่ะนะ
ปึก!
“โอ๊ะ ขอโทษค่ะ”
ระหว่าง ที่ฉันกำลังกวาดสายตามองหากลุ่มเคโอติคตอนที่ฟางดินจูงมือไปด้วยฉันก็ดันชน เข้ากับแผ่นหลังของใครบางคนเข้าอย่างจัง แง แง ทำไมฉันถึงได้ซุ่มซ่าม และเอ๋อ แบบนี้นะ! YOY!!
“อ้าว? แก้ว^O^//”
เอ...เสียงนี้มัน...
“อ้าวมิณท์นายมา...”
ฉันเบิกตานิดๆเมื่อเห็นว่ามิณท์มาที่นี่ด้วย และฟางที่งงๆว่าฉันหยุดเดินทำไมจึงหันมามองก่อนที่สายตาของฟางจะหันไปเจอมิณท์เข้า
“อ้าวมิณท์มาได้ไงเนี่ย ^O^//”
“เพื่อนในห้องชวนให้มาเป็นเพื่อนน่ะ แต่ตอนนี้มันหายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ หาไม่เจอเลย”
“เฮ้ย ไปนั่งดูกับพวกฉันดิ ป่ะๆๆๆ”
“เอ่อ...จะดีเหรอ ^///////^” มิณท์พูดยิ้มๆแล้วใช้นิ้วดันแว่นขึ้นอีกหน่อย
ไม่รู้ว่าฉันตาฝาดหรือยังไงที่อยู่ดีๆมิณท์ก็หูแดงขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุแต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป...
“ไปนั่งกับเรากับฟางก็ได้นะ”
“โอเค นั่งก็นั่งคร้าบบบบบบบ”
สัก พักต่อมาฉันกับฟางและมิณท์ก็หาที่นั่งว่างได้จนได้แถมนั่งอยู่แถวหน้าสุด ของอัศจรรย์ส่วนบางคนที่หาที่นั่งไม่ทันก็ยืนเชียร์อยู่ตรงหัวบันไดทางขึ้น ของอัศจรรย์ซึ่งน่าจะแออัดพอสมควรนะ
“โอ๊ะ! นั่นเคโอติคนี่!!! ”
“ไหนๆๆๆ โอ๊ะ! อ๊าก! จริงด้วยยยยยยย >////<”
“เคโอติคมาแล้ว กรื๊ดดดดดดดด”
“โหยยยยย ตัวจริงหล่อมากอ่ะแกร๊ กรื๊ดดดดดดดด เคโอติค!!!”
“เคโอติค!!! / เคโอติค!!!”
เสียง พวกนั้นทำฉันกับฟางและมิณท์สะดุ้งพร้อมๆกันเพราะพวกผู้หญิงที่นั่งๆอยู่คง จะตื่นเต้นมากที่ได้เห็นกลุ่มเคโอติคทั้ง 5 คน เต็มๆตา กลุ่มที่กรื๊ดกร๊าดและอีกหลายๆกลุ่มก็ลุกขึ้นชะโงกหน้าไปดูกันเลยล่ะ แถมยังมีคนเอากล้องมาถ่ายรูปอีกด้วย
“ฉันบอกแล้วว่าเคโอติคนะน่ะ HOT! มากกกกกก” ฟางยื่นหัวมากระซิบที่หูของฉันเพราะว่าตอนนี้เสียงกรื๊ดมันกำลังจะกลบเสียงพูดแล้ววววววววว >O<!!!!
คน ที่เดินนำกลุ่มมาก็คือคนที่ชื่อป๊อปปี้นั่นเอง แล้วตามมาด้วยเขื่อน เคนตะ จองเบและคนสุดท้ายที่เดินมาอย่างไม่สนใจโลกอะไรเลย ใบหน้าของเขานิ่งและเย็นชาและทำเหมือนกับว่าที่นี่มีแค่พวกเขา อ่าห้ะ! คนที่ฉันกำลังพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนเลย
เขาก็คือ...โทโมะนั่นเอง!
แต่ถึงแม้ว่าพวกเคโอติคจะอยู่ในชุดอยู่บ้านปกติ แต่มันก็ยังคงมีออร่าอยู่ดี เฮ้อ...พวกเขานี่จะเกิดมาดูดีไปไหนนะ! >O<!
เฮือก!
ขวับ!
ฉันตกใจจนสะดุ้งแล้วรีบหลบหน้าไปทางอื่นอย่างไวเพราะไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้โทโมะหยุดเดินแล้วมองขึ้นมาทางนี้ ตรงที่ฉันนั่ง! อ๊ากกกกกกกกกก เขาจะมองมาทำไมกันนะ! เอ...เขาอาจจะไม่ได้มองฉันก็ได้นี่นา? คนตั้งเยอะแยะนี่เน๊อะ!
และถึงแม้จะคิดแบบนั้น...
แต่ฉันก็ยังคงหลบและหันหน้าไปทางอื่นพร้อมกับเอามือขึ้นมาจับผมให้ปิด หน้าของตัวเอง ภายในใจมันเต้นตึกตักราวกับว่าโทโมะยังคงมองมาทางนี้อยู่เพราะ...
“ว๊ายยยยยยย แก๊ พี่โทโมะมองมาทางนี้ด้วยอ๊ะ! เขาต้องมองฉันแน่ๆเล้ยยยยยกรื๊ดดดดด”
“เขามองฉันรึปล่าวแกก็! >//////////<”
ฉันก็ขอให้โทโมะมองพวกเธออย่างที่พวกเธอคิดก็แล้วกันนะ! =[]=;;;;;
“อร๊ายยยยยยยย พี่โทโมะขมวดคิ้วแล้วหล่อโฮกเลยแก๊ >O<///////////”
ขมวดคิ้ว?! อีกแล้วเร๊อะ!?
โอยยยยยยยยย ขอให้เขาขมวดให้คนอื่นที่ไม่ใช่ฉันเถ๊อะ! เพี้ยงงงงงงงงงงงง
“แก้วเป็นอะไรอ่ะ ทำไมต้องเอาผมปิดหน้าด้วยล่ะ?”
มิณท์ที่เห็นว่าฉันทำตัวแปลกๆเลยถามขึ้น ฮือออออออออ อย่าเพิ่งถามได้มั้ย โทโมะเดินไปยัง???? เขายังอยู่มั้ยฉันจะได้หันหน้าไปซักทีเมื่อยคอ =[]=;;;;
“แก้วแกเป็นอะไรอ่ะ =[]=;;;” ฟางถามบ้าง
“ปล่าวๆ ฝุ่นเข้าตาเลยเอาผมบัง”
เป็นการแก้ตัวที่เนียนใช้ได้เลยนะ =[]=;;;;
ฉันหันกลับมานั่ง ตามปกติและทำเป็นว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้หลบหน้าใครทั้งสิ้นและเหมือนกับว่าฟาง กับมิณท์ไม่ได้ถามอะไรทั้งสิ้น และโทโมะก็เดินตามพวกเพื่อนๆเขาไปแล้วด้วย เพราะฉันแอบมองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยน่ะสิ
อ่า...เมื่อกี้หมอนั่นคงไม่ได้มองฉันหรอก ( มั้ง? ) ใช่มั้ย? = =;;;;
“กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“พี่จองเบชนะ! เย่!!!!”
หลัง จากที่การแข่งขันเริ่มได้มาสักพักแล้วคนที่เข้าเส้นชัยในรอบสุดท้ายเป็นคน แรกก็คือจองเบนั่นเอง ทุกคนลุ้นกันจนตัวโกงเลยในช่วงเวลานั้น ไม่มีใครสนใจอะไรทั้งสิ้นนอกจากสายตาที่จ้องมองไปยังสนามแข่งอย่างใจจดใจจ่อ พอจองเบชนะเสียงกรื๊ดก็ดังกระหึ่มขึ้นมา
ภาพจอมอนิเตอร์สี่มุมขนาดใหญ่กลางสนามแข่งที่ฉายภาพจองเบถอดหมวกกันน็อ คออกแล้วโบกมือให้กล้องที่จับภาพเขานั้นทำให้สาวๆและหนุ่มๆที่เป็นสาวกกลุ่มเคติคเป่าปากกรื๊ดกร๊าดใหญ่
โห...นี่มันถ่ายทอดสดออกทีวีรึไงทำไมมันถึงดูยิ่งใหญ่อะไรเยี่ยงนี้นะ ><!
คิด แล้วก็อดหมั่นไส้กลุ่มเคโอติคหน่อยๆไม่ได้เลยที่มีดีพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตา และฐานะ แถมด้วยหัวสมองที่ถึงไม่ตั้งใจเรียนก็สามารถขึ้น TOP ในโรงเรียนได้แทบทุกคน เห๋อ เห๋อ
ฮึ่ย! ฉันล่ะอิจฉาพวกเขาจริงๆเลยนะ><!
ตอน นี้เหมือนว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เสียงกรื๊ดและเสียงเป่าปากจำต้อง เงียบลง เพราะว่าคู่แข่งที่แข่งแล้วได้ที่สองเหมือนว่ากำลังเดินพาพวกมาพูดอะไรสัก อย่างกับกลุ่มเคโอติค และดูท่าทางหมอนั่นจะไม่ค่อยพอใจนักที่จองเบชนะ และตอนนี้ทุกคนก็เงียบกันหมด
อะไรของเขาเนี่ย คนอื่นแพ้ยังไม่เห็นจะทำกิริยาแบบนี้เลยนะ -[]-!!!
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าจะแข่งกันอีกรอบอ่ะ” ฟางกระซิบถามเบาๆ
และตอนนี้ภาพในจอมอนิเตอร์ก็เหมือนว่าคำพูดของฟางจะเป็นจริงเพราะดูจาก สถานการณ์แล้วเหมือนมันกำลังจะบ่งบอกว่าเหมือนจะมีการแข่งกันอีกนัด!
ช่วงของเคโอติค
“ฉันขอท้าแข่งอีกนัด!”
‘ไฟท์’คู่ แข่งตลอดกาลของจองเบที่มักจะมาท้าแข่งกับจองเบอยู่บ่อยครั้ง แต่จองเบไม่ค่อยอยากจะแข่งกับเขานักจึงไม่ขอรับคำ จนกระทั่งล่าสุดวันนี้ที่เป็นวันที่กลุ่มเคโอติคมารวมตัวที่สนามแข่งนี้ครบ ทั้ง 5 คน จองเบเลยไม่ได้อะไร แต่พอเขาชนะไฟท์อีกครั้งจากสองสามครั้งที่ผ่านมามันทำให้ไฟท์เหมือนจะไม่ยอม รับในผลการตัดสินนี้
และคราวนี้เขาแพ้จองเบอีกครั้งก็เท่ากับว่าเขาจะต้องเสียเงินก้อนหนึ่งซึ่งเป็นเงินจำนวนที่ไม่น้อยเลยทีเดียวให้กับผู้ชนะอย่างจองเบ
ไฟท์เป็นหนุ่มหล่อเข้มผิวสีแทนที่น่ามองใบหน้าอันร้ายกาจดวงตาเฉี่ยว คมที่สามารถฆ่าผู้หญิงได้ทุกเมื่อ เขามีเรือนผมสีควันบุหรี่ ไฟท์สูง 184 ซม. หนุ่มรูปร่างดีที่มีนิสัยใจร้อนเอาแต่ใจตามประสาลูกผู้ดีที่เป็นที่รู้จัก กันในวงกว้างเหมือนๆกับครอบครัวของจองเบ
แต่เขามีนิสัยเสียชอบใช้เงินเที่ยวเล่นเสเพลตลอดถ้ามีเวลาว่าง แต่! ใครจะรู้ว่าเขาน่ะมี ‘สมอง’ที่ดีไม่ต่างจากเคโอติคเลย คือเรียนเก่งได้เกรดดี เทียบๆเท่ากันกับเคโอติค
แค่ติดตรงที่ว่ากลุ่มเคโอติคไม่ได้ชอบทำตัวเสเพลแบบกลุ่มของไฟท์
“อะไรของนาย” จองเบหันไปถามเสียงนิ่งๆ
และตอนนี้ทุกคนในสนามก็กำลังจดจ่อยู่กับการสนทนาของพวกเขาจากภาพจอมอนิเตอร์ ขนาดใหญ่ แต่ถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงพูดก็ตามแต่ พวกคนดูก็พอจะรู้ว่าคงจะต้องมีเรื่องบางอย่างแน่ๆ!
“ฉันขอแข่งอีกรอบ แต่คราวนี้จะไม่ใช่ฉันกับแก...” ไฟท์พูดแล้วกราดสายตามองพวกเคโอติคที่เหลือที่ยืนอยู่ใกล้กับจองเบอย่างเป็นเชิง
“...”
“แต่...แกต้องส่งเพื่อนแกมาแข่งกับเพื่อนฉัน”
ไฟท์พูดจบก็หยักยิ้มที่มุมปากเหมือนกับจะลองใจจองเบว่ากลุ่มเคโอติคที่ทุกคนเป็นสาวกกันเนี่ยจะ ‘แน่พอ’ รึปล่าว เพราะว่ากลุ่มเคโอติคมีจองเบท่านั้นที่ลงแข่งประจำ ส่วนเพื่อนๆคนอื่นก็มาแค่ให้กำลังใจเฉยๆไม่มีใครเคยลงแข่ง
ไฟท์จึงคิดว่าถ้าจองเบส่งเพื่อนลงแข่งกลุ่มเคโอติคก็อาจจะแพ้ก็ได้!?
แต่คุณคิดจริงๆเหรอว่า...กลุ่มเคโอติคจะ‘กาก’อ่าห้ะ! ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยลงแข่งให้ใครเห็นแต่คิดเหรอว่าพวกเขาจะกับรถแข่งสู้จองเบไม่ได้?
กลุ่มเคโอติคน่ะไม่เคยมีแผนหรอกว่าต้องทำยังไง...พวกเขาคิดอย่างเดียวคือการใช้สมองในการแข่งขันอย่างชาญฉลาดและรวดเร็วเพื่อเอาชนะศัตรู
ฝีมือ ของพวกเขาเกิดขึ้นได้จากการเล่นวีดีโอเกมและการลองฝึกเล่นของจริงจนเกิดความ จำและความชินไปกับมัน จนการแข่งรถแบบนี้ แค่คิดว่ามันเป็นแค่ ‘วีดีโอเกม’ที่ต้องเอาชะคู่แข่งให้ได้ที่ 1 เท่านั้นก็พอแล้วสำหรับบังทัน!
“ฉันแข่งเอง”
ขวับ!
“เฮ้ย?! อ่ะ...ไอ้โทโมะ?! แกจะลงแข่งจริงอ้ะ?”
ดูท่าเพื่อนๆในกลุ่มจะตกใจไม่น้อยที่โทโมะจะลงแข่งในนัดนี้ จองเบหันมามองโทโมะอย่างตกใจหน่อยๆ แต่โทโมะก็แค่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า‘ฉันแน่ใจ’ที่กลุ่มเคโอติคตกใจกับคำพูดของโทโมะที่ว่าจะลงแข่งเพราะว่าโทโมะนั้นไม่เคยมีท่าทีว่าอยากจะแข่งรถเลยสักนัดเดียว
ถ้า! ไม่ได้ไป ‘โมโห’อะไรมาสักอย่าง แต่โทโมะเป็นคนที่รู้สึกอะไรก็จะแสดงแค่หน้านิ่งๆอย่างเดียว จนเพื่อนๆในกลุ่มก็ไม่รู้หรอกว่าโทโมะกำลังคิดอะไรอยู่
ว่าแต่...ถ้าโทโมะลงแข่งรถด้วยความโมโหจริงๆ...เขาโมโหอะไรมานะ!?
จบช่วงของเคโอติค
“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าโทโมะจะลงแข่งอ๊ะ?”
เมื่อฟางพูดขึ้นฉันก็หันขวับไปมองหน้ากับฟางที่กำลังลุ้นและสงสัยกันสุดๆไม่ต่าง กับทุกๆคนที่กำลังมองสถานการณ์ พอรู้ว่าโทโมะทำท่าจะลงแข่งเสียงฮือฮาก็เริ่มดังกระหึ่มขึ้นมาทันทีทันใด!
“กรื๊ดดดดด พี่โทโมะจะลงแข่ง!”
“อ๊ะ! จริงอ๊ะ? เอร๊ยยยยยยย >O<//////”
ตอน นี้ภาพที่จอมอนิเตอร์ฉายไปที่โทโมะแล้ว โทโมะรับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์จากจองเบมาก่อนที่เขาจะเดินผ่านหน้าผู้ชายคนที่แข่ง แพ้ในรอบแรกไปที่รถของจองเบแล้วยกหมวกกันน็อคขึ้นมาสวมใส่ ส่วนอีกฝ่ายดูเหมือนว่าจะส่งพวกของตัวเองอีกคนลงมาแข่งกับโทโมะนะเพราะเจ้าตัว ก็ไปที่รถของตัวเองแล้วเหมือนกัน
“เอ๊ะ”
ตอนนี้ฉันชักจะรู้สึกแปลกๆกับการกระทำของโทโมะซะแล้วสิ เพราะกล้องที่ฉายไปที่โทโมะที่ใส่หมวกกันน็อคเสร็จแล้วแต่โทโมะยังไม่ได้เอากระจกของหมวกลงเลยเห็นแค่ดวงตาของเขาแค่นั้นเอง และเขาก็นิ่งก่อนที่จะหันหน้ามาทางกล้องที่กำลังจับภาพของเขาอยู่
สายตาของโทโมะที่มองผ่านกล้องแล้วฉายขึ้นจอมอนิเตอร์นั้นเหมือนว่าเขากำลัง ‘จงใจ’ มองใครสักคนอยู่!
ไม่รู้ว่าฉันนั้นรู้สึกไปเองรึปล่าวเพราะว่าเหมือนสายตาโทโมะมองตรงมาที่ฉัน เต็มๆเลย แต่ก็ไม่อยากจะคิดหรอกว่าเขาจงใจทำให้เหมือนเขากำลังมองฉันอยู่ เพราะคนที่นี่เยอะมากเพราะงั้นโทโมะเขาแค่คงทำแบบนี้เพราะเรียกเสียงกรื๊ดจาก บรรดาเหล่าสาวๆล่ะมั้ง?
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นมานั้นทำฉันตกใจจนสะดุ้งหน่อยๆ มันเกิดขึ้นจากอะไรน่ะเหรอ?
ก็ เพราะว่าโทโมะนั้นมองกล้องอยู่แล้วจากนั้นเขาก็ปิดกระจกหมวกกันน็อคลงอย่างแรง ก่อนจะสตาร์ทรถเร่งเครื่องจนเสียงดังแล้วหันจากการมองกล้องไปมองเส้นทางข้างหน้าแทน
และตอนนี้การแข่งขันรอบสุดท้ายกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!
Are You Ready!!
“Ready!!!!”
เสียง โปรแกรมถามอัตโนมัติก่อนการแข่งขันจะเริ่มดังขึ้น ทุกก็พร้อมใจกันตอบไม่เว้นแม้แต่ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆฉันเช่นกัน ฉันกับมิณท์ต่างก็เงียบแล้วมองสถานการณ์อยู่อย่างเดียว
และตอนนี้ตัวเลขนับถอยหลังก็ได้ฉายขึ้นจอมอนิเตอร์แล้ว!
Three…
Two…
One…
Ready…GO!!!!!
บรื๊นนนนนนนนนนนนน
บรื๊นนนนนนนนนนนนน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
ตอนนี้ทุกคนอยู่ไม่ติดที่นั่งกันแล้ววววววววววววววว >O<!!!!
เสียงกรี๊ดป้ายไฟชูขึ้นอย่างล้นหลามว่า ‘k-otic’ทุก คนเริ่มยืนดูแต่เพราะว่าฉันนั่งอยู่ด้านหน้าจึงมองเห็นการแข่งขันได้ชัดเจน ว่าตอนนี้โทโมะกำลังนำอยู่แต่อีกคนที่ลงแข่งก็สูสีเอามากๆ เพราะหมอนั่นขี่ตามหลังโทโมะมาติดๆเล้ย! ><!
ตอนเลี้ยวโค้งดูเหมือนว่าคันที่ขี่ตามโทโมะมาจะจงใจตัดหน้ารถโทโมะเพราะตอนเลี้ยว รถเกือบชนกัน แต่โชคดีที่ไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น และจนตอนนี้ก็เสมอกันแล้ว แต่โทโมะไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะเพราะดูจากการขับที่เร่งเครื่องแรงๆแล้วฉันเสียว รถล้มจริงๆเลย ณ จุดนี้TOT
บรื๊นนนนนนนนน
รถของโทโมะวิ่งผ่านหน้าอัศจรรย์ฝั่งของฉันไปอย่างรวดเร็วในรอบที่สองและดู เหมือนว่าตอนนี้ทุกคนจะมีลุ้นแล้วว่าโทโมะจะชนะ ทว่า...คู่แข่งของโทโมะก็ขับตีขึ้นเสมออีกแร้ววววววววววววว
ฮึ่ย! ทำไมมันเก่งจัง! >O<!!
พอ ถึงรอบที่สามรอบสุดท้าย ในใจของฉันเต้นแรงขึ้นๆ มือสองข้างจับมาประสานกันเอาไว้ที่อกอย่างไม่รู้ตัว แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้ตัวฉันเย็นมากแต่ว่าเหลื่อไหลเพราะอาการตื่นเต้น สายตาก็จับจ้องอยู่ที่รถของโทโมะกับเส้นชัยที่อยู่เบื้องหน้าของเขา แต่เวลาในตอนนั้นมันช้าลงๆเรื่อยๆ ภาพของหลายๆคนที่กำลังเชียร์กันอย่างสุดใจเริ่มหายไป
ตอนนี้สัมผัสของฉันบอกได้แค่ว่ารู้สึกว่าที่นี่มีแค่ฉันกับนักแข่งรถ สองคนที่กำลังแข่งกันอยู่ในสนามและนักแข่งที่ฉันกำลังเอาใจเชียร์อยู่เขาก็ ลงแข่งด้วย >//////////<
บรื๊นนนนนนนนนนน
Winner!!!!
ปัง! ปัง! ปัง!
ผลุไฟถูกจุดขึ้นสู่ท้องฟ้าหลังจากที่คนแข่งชนะและได้เข้าเส้นชัยเป็นอันดับที่ 1 คือ โทโมะ!
“กรื๊ดดดดดดดดดด โทโมะชนะ!!!!!”
“วู้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เคโอติคเราเจ๋งงงงงงงงงงงงงง”
แฟน คลับเคโอติคทั้งสนามส่งเสียงเฮฮากันยกใหญ่ ฟางก็เช่นเดียวกัน แต่ฉันไม่ได้ออกอาการแบบนั้น ก็แค่ยิ้มกว้างแล้วปรบมือให้ แต่ฟางกับมิณท์ไม่ได้ก็สังเกตอะไรพอฉันนึกขึ้นได้จึงรีบเอามือลงทันที
ภาพจอมอนิเตอร์ฉายขึ้นคือโทโมะลงมาจากรถมอเตอร์ไซด์แบบนิ่งๆเขาไม่ได้มองกล้อง แต่ถอดหมวกกันน็อคออกแล้วเขาก็เดินตรงไปที่จองเบแล้วคืนกุญแจรถให้ กลุ่มเคโอติควิ่งเข้ามากอดคอโทโมะกันยกใหญ่ เขาคงดีใจมากที่โทโมะชนะ ส่วนอีกกลุ่มก็จ๋อยกันไปเลย
ผู้ชายที่เดินมาท้าจองเบแข่งอีกรอบตอนแรกก็เดินมาหาจองเบแล้วโยนเงินก้อนให้ อย่างหาเรื่องๆแล้วดูท่าว่าจะอารมณ์เสียมากซะด้วยนะ แต่เขากับพักพวกก็จำต้องไปที่รถของตัวเองแล้วขับออกไปจากที่นี่เพราะที่นี่ มันไม่ใช่ถิ่นของเขา!
ตอนนี้ทุกคนก็เริ่มจะแยกย้ายกันกลับบ้านแล้วเพราะว่ามันสองทุ่มกว่าแล้วนั่นเอง
“เดินระวังๆนะ” มิณท์เขาดีมากๆเลยล่ะเพราะคนแย่งกันลงเขาจึงค่อยๆประคองฉันกับฟางอย่าง ระมัดระวังจนสามารถลงมาถึงข้างล่างได้อย่างปลอดภัย
แต่ระหว่างที่เดินลงมานั้นสายตาของฉันดันหันไปเจอเข้ากับใครบางคนโดยบังเอิญ แต่ฉันไม่รู้นะว่าตัวเองตาฝาดไปรึปล่าวที่เห็นว่า...คลอรีนมาที่นี่!
แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่คนกำลังเบียดเสียดกันลงมาจากบันไดภาพที่ฉันเห็นว่าคลอรีนมาแล้วเดินๆอยู่อีกฝั่งก็ได้หายไปแล้ว
เอ...ฉันตาฝาดเหรอ? หรือว่าคลอรีนมาที่นี่จริงๆกันแน่!
_________________________________________________
อัพแล้วค้า เม้นเยอะๆนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ