Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- Why -

( เหตุใด )

 

[ บันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

บ่ายวันเสาร์

 

 

สวนสาธารณะหมู่บ้านของโทโมะ

 

 

“บ่ายโมงและไอ้จองเบแม่งยังไม่มาเลย มันไปไหนของวะเนี่ย ><!”

 

 

“เดี๋ยวมันก็มาน่า แกก็ทำเป็นกังวลอะไรไปได้วะป๊อปปี้ = =;;;”

 

 

“ฉันว่ามันต้องไปเหล่สาวที่ไหนแน่ๆเลยเนี่ยไอ้เขื่อน เลยมาช้า!”

 

 

“ก็เรื่องของมัน แกเป็นแฟนมันรึไง? คนอื่นยังไม่เห็นโวยวายเลย = =;;;”

 

 

       ตอน นี้ประมาณบ่ายโมงกว่าๆกลุ่มพวกผมเลยนัดกันมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะที่หมู่ บ้านผมที่เดิม ที่พวกเรามักจะมานั่งสุมหัวคุยกันในเรื่องบลาๆๆๆ ตอนนี้ทุกคนก็มากันครบหมดแล้วเหลือคนเดียวคือไอ้จองเบนั่นแหละครับที่ยังไม่มา สักที โทรไปก็ไม่รับสายสงสัยมันคงกำลังขับรถอยู่ล่ะมั้ง

 

 

       ไอ้จองเบมันชอบขับรถแรงๆเร็วๆน่ะครับ...ถ้าโทรไปไม่รับแสดงว่ามันกำลังขับรถอยู่ จองเบมันชอบบอกอย่างนั้นน่ะครับ= =;;;

 

 

              และเมื่อเช้านี้ผมแปลกใจกับตัวเองมากเลยขอบอก ไม่รู้ทำไมจะต้องอยากรู้ด้วยว่ายัยแก้วคิดอะไรกับผม ทั้งๆที่ยัยนั่นชอบทำหน้ามึนตึงไร้เดียงสาใส่ผมตลอด - -!!

 

 

             แต่พอนึกถึงรูปของผมที่อยู่ในโทรศัพท์ของเธอแล้วมันอดคิดไม่ได้ว่ะ ><!

 

 

              ตอนที่เห็นเธอปีนกำแพงข้ามมาเก็บกระดาษวาดรูปอะไรของเธอก็ไม่รู้ ผมนี่แทบอยากจะแย่งกระดาษนั่นมาดูเสียเหลือเกินว่ายัยนั่นซ่อนรูปใครไว้ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าผมไม่จำเป็นจะต้องรู้นี่นา

 

 

        ยัยนั่นจะชอบใครอยู่มันก็ไม่เกี่ยวกับผมเลยสักนิดผมเลยทำเป็นไม่สนใจอะไร - -+++

 

 

       แต่พอจังหวะที่คืนโทรศัพท์เธอนั้นไม่รู้เหมือนกันครับว่ามีอะไรดลใจ ให้ผมกระชากมือนุ่มๆของเธอให้กลับมายืนที่เดิม ตอนนั้นผมไม่รู้ตัวเลยว่าผมเอาร่างกายของตัวเองไปเบียดชิดร่างกายแก้วจนเธอ เหงื่อแตกพลั่กแบบนั้น

 

 

       โอเค๊ ผมยอมรับก็ได้ว่าแก้วน่ารัก!

 

 

       น่ารักจนบางทีผมก็แอบหมั่นเขี้ยวๆอยากจะแกล้งเธอเสียเหลือเกิน!

 

 

       แต่เพราะเธอเป็นแค่เพื่อนบ้านคนหนึ่งที่ไม่ได้สนิทอะไรในสายตาผม ผมจึงไม่อยากจะอะไรกับเธอมากมายถึงแม้ว่าบางครั้งผมจะรู้ว่าคำพูดของเธอบาง คำหรือแม้แต่สายตาของแก้วมันก็มีอิทธิพลกับความรู้สึกผมในบางเวลาเหมือนกัน ทั้งๆที่ตอนที่ผมชอบคลอรีนอยู่คลอรีนยังไม่เคยมีอิทธิพลมากเท่าแก้วเลย

 

 

       คิดแล้วก็แปลกนะครับผมน่ะแอบรักคลอรีนมาตั้งนานหลายปี พอโดนปฏิเสธก็ทำใจได้ไม่นานนักและตอนนี้ผมเองก็ยังคงอยู่ในช่วงทำใจอยู่ จริงๆ ผมพยายามจะไม่ไปเจอคลอรีนแล้ว พยายามอยู่ให้ห่าง พยายามไม่มอง และถ้าถามว่า ‘ทำทำใจยากขนาดนั้นเลย?’ ผมตอบเลยว่า ‘ใช่!’

 

 

       เพราะ...รักครั้งแรกของผมคือคลอรีนเลยตั้งแต่เกิดมา เวลานั้นผมก็ไม่เคยคิดมองใครอีกนอกจากเธอ ผมคิดว่าพวกคุณบางคนก็คงเป็นเหมือนกับผมนี่แหละ...แต่...ไม่รู้สิ...พอแก้ว เข้ามาในชีวิตผมเองก็เริ่มสับสนเหมือนกันว่าตอนนี้ใจตัวเองกำลังรู้สึกแปลกๆ อยู่ใช่มั้ย?

 

 

       เพราะว่าปกติถ้าผมไม่คุ้นกับใครผมแทบจะไม่คุยด้วยเลยนะ แต่พอได้พูดกับแก้วแค่คำสองคำแล้วเวลาที่เธอตอบได้แบบ...หน้าซื่อๆ อึนๆ  แบบไม่รู้โลก เห็นแล้วทำมันให้...ผมอยากประชดกลับอ่ะ >O<!

 

 

      ผู้หญิงบ้าอะไรวะ มึนอึนได้ใจจริงๆ เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ = =;;;;

 

 

      นึก แล้วยังแอบขำอยู่เลยที่วันนั้นที่จองเบเล่นพนันขอเบอร์สาวแล้วแก้ววิ่งหนี น่ะ ฮ่าๆๆ  ความจริงก็สงสารไอ้จองเบมันนะ แต่มันน่าขำมากกว่า เพราะคนแบบหมอนั่นมีแต่สาวๆรุมล้อมตลอดเวลา พอมาเจอสาววิ่งหนีมันเลยหน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลย ^^

 

 

 

 

“สงสัยจริงจริ๊งงงงง ว่าไอ้คนที่มันนั่งเงียบเนี่ยมันกำลังคิดถึงใครอยู่น้า???”

 

 

 

      เสียงแซวของไอ้เขื่อนนั้นเรียกสติให้ผมกลับมาอยู่ในปัจจุบันจนได้ หลังจากที่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ไอ้พวกนี้นิ! มองหน้าผมยิ้มๆสงสัยอะไรกันนักหนาวะ! คนเงียบก็หาว่าคิดถึงใครอยู่นั่น >O<!

 

 

 

“ = =;;; ” ผมหันไปมองหน้าพวกมันแค่แว๊บเดียวแล้วทำเป็นไม่ใส่ใจหันไปหยิบขนมที่เคนตะยื่นให้มากินเคี้ยวหงับๆ

 

 

 

“สงสัยคิดถึงแก้วแหละ ^^”

 

 

 

“ฉันปล่าว” ผมพูดขึ้นโดนอัตโนมัติอย่างไม่รู้ตัวเมื่อไอ้ป๊อปปี้ดันแซวขึ้นมา แปลกแฮะ! ปกติผมจะต้องเมินเฉยสิไม่ใช่ตอบกลับแบบนี้น่ะ =[]=;;; “พวกแกเลิกมโนได้แล้ว”

 

 

 

“งั้นก็คลอรีน”

 

 

 

“ไอ้ป๊อป - -! ”

 

 

“อุ้บ! OXO”

 

 

 

       ผม หันไปดุไอ้ป๊อปตาขวางจนมันต้องเอามือปิดปากของตัวเองทันที ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากให้พูดชื่อคลอรีนอะไรขนาดนั้น เพียงแต่...ผมแค่ไม่อยากให้มันเอาเรื่องในอดีตเมื่อไม่นานมาพูดอีก ถึงแม้ว่าผมอาจจะบอกว่าไม่ได้ชอบเธอแล้ว แต่...ผมแอบชอบเธอมานานหลายปีนะ จะให้ตัดใจง่ายๆมันก็ยังไงๆอยู่เหมือนกัน

 

 

 

“ไอ้โทโมะนี่ก็แปลกพอแซวกับแก้วก็บอกไม่ บอกแซวกับคลอรีนแม่งก็ทำดุซะ โว๊ะ! แบบนี้แกไปเป็นเกย์เถ๊อะ! ฉันจะได้ไม่ต้องมาแซวแกกับผู้หญิง จะได้ไปแซวแกกับไอ้เขื่อนแทน เด่ออออออ”

 

 

 

“Poppy…Your Father Died???” ( ป๊อปปี้...พ่_มึ_ตายเหรอวะครับ? )  “โห แรวงงงอ่าโทโมะ  YOY”  

 

 

 

“โดนด่าเลยยยย ฮ่าๆๆ ^O^//”  

 

 

 

“เดี๊ยะแกจะโดนไอ้เคนตะ! ><!”

 

 

 

       จังหวะ ที่ป๊อปปี้กำลังจะเอามือมาตีแขนเคนตะที่นั่งอยู่ข้างๆผม เสียงรถมอเตอร์ไซด์ที่ดังมาจากระยะใกล้ๆก็ดังขึ้นเสียก่อน พวกผมหันไปมองทางเดียวกันก็รู้เลยล่ะครับว่าเป็นรถใคร

 

 

 

บรื๊นนนนน

 

 

“มาซะเท่ห์เลยว่ะ”

 

 

 

       ไอ้ เขื่อนพูดได้ตรงประเด็น ไอ้จองเบน่ะมันเป็นทั้งนักแข่งรถมอเตอร์ไซด์ที่สนามแข่งพ่อมันเลยนะ มันจะช่วยดูแลกิจการที่นั่น แต่ส่วนใหญ่จะขี้เกียจแล้วมาขลุกอยู่กับพวกผมซะมากกว่า อ้อ! ผม ลืมบอกไปว่าไอ้จองเบน่ะเป็นนักแม่นปืนมากๆเลยนะครับ  พ่อมันอ่ะเปิดกิจการสองกิจการ กิจการสนามแข่งรถมอเตอร์ไซด์ซ้ำยังเปิดสนามยิงปืนอีก เจ๋งใช่มั้ยล่ะ?

 

 

 

             แต่ติดที่ว่าไอ้จองเบมันเป็นพวกขี้เกียจบ่อยแต่เวลามันทำอะไรมันจะจริงจังกับ สิ่งนั้นๆมากเลยล่ะ พวกผมเลยไว้ใจมันมากที่สุดในกลุ่มเพราะว่ามัน‘ไม่เคยทำให้เพื่อนผิดหวัง’

 

 

 

“โทษทีว่ะมาช้า” จองเบพูดหลังจากที่เอารถมาจอดแล้วถอดหมวกกันน็อคออก

 

 

 

“ไปไหนมาวะแต่งเต็มยศมาขนาดนี้” ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

“ไม่ได้ไปไหนแต่เดี๋ยวเย็นนี้ฉันจะไปแข่งรถ พวกแกจะไปดูมั้ยล่ะ”

 

 

 

“พวกฉันเคยพลาดเหรอวะ”

 

 

 

“แล้วแข่งกับใครวะ” ผมถามไอ้จองเบ แต่มันยิ้มๆแล้วยักไหล่เหมือนกับจะบอกว่าคนที่จะแข่งกับมันนั้นมันสามารถเอาชนะได้สบายๆเลย

 

 

 

             แน่ล่ะ! ไอ้ จองเบมันขับรถแข่งไม่เคยแพ้ใครเลยสักครั้งพวกผมไปดูทีไรไม่อยากจะพูดหรอกว่า มันเรียกเงินให้สนามแข่งของพ่อมันมากมาย แต่นานๆทีเท่านั้นพวกผมถึงจะไปครบ 5 คน

 

          

 

“ไปดูแม่งไม่เคยจะลุ้นอ่ะจริงๆ  ไอ้จองเบแม่งก็ชนะใสๆทุกที =^=!”

 

 

 

“ฉันก็ต้องแข่งให้ชนะดิวะ ถ้าแพ้แล้วฉันจะเอาตังไหนกินวะ ไอ้ห่านิ - -++”

 

 

 

“ง่ะ =[]=;;;; ป๊อปจ๋า เก๋าโดนด่าอีกแล้วอ่า YOY”

 

 

 

“เอาหน้าไปไกลๆฉันเลยไอ้เขื่อน - -++”  

 

 

 

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”

 

 

 

       พวก ผมถึงกับหัวเราะออกมาเมื่อเขื่อนที่กำลังร้องหาความยุติธรรมกับป๊อปปี้ กลับต้องโดนป๊อปปี้พูดไล่ ทำเอาซะหน้าแตกเลย  ไม่อยากจะอะไรนะ แต่ในกลุ่มผมไอ้เขื่อนนี่โดนแกล้งเยอะสุดๆละ ฮ่าๆๆๆ สมน้ำหน้ามัน!

 

 

 

“เออไอ้โทโมะ เย็นนี้แกลองชวนแก้วไปนั่งดูแข่งรถด้วยดิ”

 

 

 

“พวกแกกำลังเล่นอะไรกัน - -!”

 

 

“ปล๊าว ก็เห็นยัยนั่นอยู่บ้านคนเดียวเหงาๆ แกก็ลองชวนดูดิ” เขื่อนมองหน้าผมเหมือนจะหาคำตอบ แต่ผมก็ได้แต่ทำหน้านิ่งๆใส่มันก่อนจะตอบไปว่า

 

 

 

 

“ยัยนั่นไม่อยู่บ้าน ออกไปข้างนอกกับยัยฟางของไอ้ป๊อปมันน่ะ”

 

 

 

“ไอ้โทโมะ! แกพูดทีฉันล่ะขนลุก! ยัยบ้านั่นไม่ใช่ของฉันเว้ยยยยยยย >O<!!!!!”

 

 

 

“แล้วทีแกล้อว่าแก้ว ‘เป็นของฉัน’ฉันไม่รู้สึกอะไรเลยรึไงถึงได้แซวจับคู่ให้ฉันอยู่ได้!”

 

 

 

“แก้วน่ารักหรอกจึงหยอกแซว แต่ยัยฟางมัดข้าวนั่นเป็นข้อยกเว้นเว้ยยยยย Getมั้ย???”

 

 

 

“No ^^”

 

 

 

“ไอ้โมะ!!! >O<!!!”

 

 

 

        สงสัยบ่ายนี้ผมกับไอ้ป๊อปต่อกันอีกยาวอ่ะครับ ^____^

 

 

[ จบบันทึกพิเศษ : โทโมะ ]

 

 

ประมาณหกโมง

 

 

“หนังสนุกป่ะ?”

 

 

“สนุกนะ ฉันว่ามันฮาดีอ่ะ”ฉันกับฟางมาเดินเล่นกันที่ห้างแล้วก็ดูหนังกันประมาณสองชั่วหลังจากกลับจากโรงเรียนแล้วแล้วตอนนี้หนังก็จบลงตรงเวลาประมาณหกโมง

 

 

“เออแก้ว  เท่าที่ฉันสังเกตตอนที่พาแกเอาเสื้อไปคืนคลอรีน ดูเหมือนว่าคลอรีนจะไม่รู้ว่าจองเบมานะ” ฟางพูด

 

 

“แหงล่ะ  จองเบคงจะมาแอบดูคลอรีนอย่างที่เราคิดกันละมั้ง”

 

 

       คิดๆ ไปแล้วความคิดของฉันกับฟางนี่ก็ท่าทางจะเข้าเค้ากับความเป็นจริงนะ ตอนที่เอาเสื้อไปคืนคลอรีนน่ะ คลอรีนก็ไม่ได้อะไรเลย แถมยังคุยกันแบบเหมือนท่าทางไม่รู้ว่ามีคนมาหาเลย ท่าทางจองเบคงจะมาแอบดูคลอรีนจริงๆแน่ๆ

 

 

“คิดๆไปแล้วก็สับสนสองคนนี้นะ”  

 

 

“ยังไงเหรอ?”  

 

 

“ก็ คลอรีนน่ะทำเหมือนไม่ได้อะไรเลย เธอไม่เคยแสดงออกว่าตัวเองมีแฟนมีคนรักเลยจริงๆนะ ผู้ชายมาชอบก็ปฏิเสธทุกราย แต่อาจจะเป็นเพราะว่าตอนนั้นกำลังคบกับจองเบอยู่ล่ะมั้ง?”

 

 

“...”

 

 

“แต่ ถ้าคบกันมานานจริงๆตอนช่วงม.ต้นนี่ จองเบก็คบสาวเยอะนะ คลอรีนเป็นคนฉลาด เธอคงไม่มีทางคบคนที่เจ้าชู้นิ่งๆแบบจองเบ หรอก แต่ก็น่าประหลาดใจเหมือนกันที่คลอรีนรู้ว่าจองเบเจ้าชู้ แต่ก็ยังคบ?”

 

 

“ฉันคิดว่าจองเบรักคลอรีนจริงๆนะ เขาคงไม่ได้คิดคบเล่นๆกับคลอรีนเหมือนผู้หญิงคนอื่นหรอก”

 

 

       ฉัน พูดตามที่ตัวเองคิดขณะที่กำลังเดินลงบันไดเลื่อน  ฉันว่าจองเบรักคลอรีนจริงๆนะ...ไม่งั้นเขาคงไม่มาแอบดูหรือเก็บรูปที่นานเป็น ปีๆไว้แบบนี้หรอก ว่ามั้ย?

 

 

“นั่นดิ! แต่งงเว้ย ><! ถ้า จองเบรักคลอรีนจริงๆทำไมต้องคบคนอื่นตอนที่คบกับคลอรีนในช่วงนั้นด้วย ทุกวันนี้เขาก็ยังมีผู้หญิงไม่ขาดมือนะ แต่การที่แอบมาดูคลอรีนคืออะไร? สับสนกับคู่นี้จริงๆเลยว่ะ   ” ฟางพูดพลางเกาหัวตัวเองไปด้วยอย่างสับสน

 

 

“แล้วเรื่องรูปนี้จะเอายังไงดีล่ะ”

 

 

           ฉันถามเมื่อนึกขึ้นได้เพราะฉันคิดว่าถ้าจองเบรู้ว่าทำรูปหายเขาคงจะตกใจมาก แน่ๆที่มันหายไปแบบนี้ เพราะสิ่งนี้มันคงสำคัญกับจองเบมากๆเลยล่ะ เพราะมันคือภาพถ่ายกับคนที่เรารักเมื่อนานมาแล้วและมันก็คือความทรงจำที่ดี อย่างหนึ่งเลยนะ

 

 

      ถึง แม้เราจะเลิกกันแต่ถ้าอีกฝั่งยังรักยังแคร์อยู่แบบนี้...ฉันว่า มันคือสิ่งที่น่าจดจำ ถึงแม้ว่าฉันกับฟางจะไม่รู้เหตุผลของจองเบกับคลอรีนก็ตามว่าทำไมเขาเลิกกัน ทั้งๆที่จองเบแลดูรักคลอรีนและคงจะไม่ลืมถึงแม้ว่าเขาจะมีผู้หญิงคนอื่นที่ให้ ค่อยเที่ยวคอยคุยด้วยอยู่ไม่เว้นวันก็ตาม

 

 

           แต่จองเบก็ยังเก็บรูปของคลอรีนเอาไว้กับตัว และยังคงใส่สร้อยคอรูปตัว‘C’อยู่แบบนั้น แต่ฉันสังเกตแล้วนะตอนที่เอาเสื้อนักเรียนไปคืนคลอรีน ก็พบว่าที่คอของคลอรีนนั้น...เธอไม่ได้ใส่สร้อยคู่ที่เป็นตัว ‘J’ นั้นแล้ว

 

 

          คลอรีนไม่ได้รักจองเบแล้วเหรอ...

 

 

          อันนี้ฉันเองก็ไม่สามารถคาดเดาได้เพราะคลอรีนเธอเป็นคนที่แลดูจริงจังกับ สิ่งที่ตัวเองทำมากๆนะ ดูเป็นผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่และมีเหตุผลของเธอเองซึ่งไม่มีใครรู้เลย...

 

 

          ...และฉันก็ไม่รู้ว่า ‘อะไร’ดล ใจให้ฉันเห็นรูปนี้ทั้งๆที่มันไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับฉันเลยสักนิดเดียว เพราะมันเป็นเรื่องของจองเบกับคลอรีนสองคนไม่ใช่ฉัน หรือมัน ‘มีอะไร’ มากกว่าที่ฉันคิดกันนะ?

 

 

“ก็ หาโอกาสตอนที่เจอจองเบอ่ะ ตอนที่ไม่มีใครอยู่ใกล้เขา ยิ่งเขาอยู่คนเดียวยิ่งดีเลยเพราะถ้าเรื่องนี้จองเบอยากให้ปิดเป็นความลับ เราก็ควรจะคืนของของเจ้าของ ‘ความลับ’ ไว้ไม่ให้ใครรู้ด้วย”

 

 

“อื้มๆ” ฉันพยักหน้า และจังหวะที่ฉันกับฟางเดินลงบันไดเลื่อนเสียงโทรศัพท์มือถือของฟางก็ดังขึ้นเสียก่อน

 

 

“ใครส่งข้อความมาเนี่ย อ้อ! จิวนี่หว่า ส่งอะไรมาว๊า...เอ๊อะ! O_O!”

 

 

“มีอะไรอ่ะฟาง O_O?” ฉันถามเมื่อเห็นว่าพอฟางเปิดข้อความอ่านแล้วทำท่าทางตกใจหน่อยๆ ฟางก็หันมามองหน้าฉันก่อนจะอ่านข้อความในโทรศัพท์ในฟัง

 

 

“วันนี้กลุ่มเคโอติคจะมารวมตัวกันที่สนามแข่งรถของจองเบ หกโมงครึ่งเจอกันที่สนามแข่ง อย่าพลาด!” ฟางอ่านจบก็เงยหน้าจากจอมือถือขึ้นมาทำตาแป๋วใส่ฉัน

 

 

            อะไรอ่ะ...นี่อย่าบอกนะว่า...

 

 

“แก้วววว แกไปดูกับฉันน้า @^@”

 

 

“ฉัน...”

 

 

“เห้ย ถือว่าเป็นประสบการณ์ไงออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ที่นั่นไม่ได้เถื่อนเหมือนที่อื่นนะ ไม่น่ากลัวหรอก และนานๆทีถึงเคโอติคจะมาที่สนามแข่งของจองเบน่ะ ไปดูกันนะๆๆๆๆ”

 

 

“ฉัน...เอ่อ...”

 

 

“กลัวเขินโทโมะเหรอ ^^?”

 

 

 

 

“เอาอีกและ พูดแบบนี้อีกและ” ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเผลอยิ้มออกมาตอนไหนแต่สายตาของฟางนี่มันทำให้ฉันไปต่อไม่ถูกจริงๆนะเนี่ย ฉันไม่ได้เขินโทโมะนะ! >////////<

 

 

 

“ไม่ตอบแสดงว่าเขินช้ะ?”

 

 

 

“ฉันไม่ได้เขิน”  

 

 

 

 

“ไม่ได้เขินอะไรใครก็ไปดูกับฉันนะๆๆๆ ไม่อยากพลาดแข่งนัดสำคัญอ่ะ”

 

 

 

“ให้ตายสิ...อ่าๆๆ ไปก็ไป”

 

 

 

        สุด ท้ายฉันก็ต้องจำยอมลูกไม้ในการอ้อนของฟางจนได้สินะ แหม่... ไม่อยากไปก็ไม่ได้จะอะไรแค่ไม่อยากเจอโทโมะก็แค่นั้นเอง เพราะเมื่อเช้า เขาถามอะไรไว้ฉันยังจำได้ดี และฉันก็ยังไม่ได้ตอบเพราะว่าฟางมาก่อน ถ้าเจอเขาจะๆ หรือถ้าเขาเห็นฉัน เขาจะคิดว่าฉันตามมาดูเขารึปล่าวนะ?

 

 

 

        อ่า...บ้าจริงๆเลย อะไรทำให้เขาคิดนะว่าฉันคิดอะไรกับเขา?  

 

 

         หรือว่า...โทโมะเขาจะแอบเปิดดูโทรศัพท์ของฉันจริงๆ!?!

 

________________________________________________

อัพแล้วน้าาาา เม้นโหวตกันหน่อยนะค้าาา ><