Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

     - Drive -      

 ( ขับเคลื่อน )

 

หกโมงครึ่ง

 

 

สนามแข่งรถของจองเบ

 

 

“ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

 

“วู้วๆๆๆๆๆๆ”

 

 

       ฉัน กับฟางเดินเข้ามาในสนามแข่งรถที่มีคนดูมากมายจนน่าเหลือเชื่อประกอบด้วย เสียงดนตรีชวนหลงใหลกับ เสียงกรื๊ดกร๊าดของบรรดาสาวๆที่รอมาดูคนหล่อๆเก่งๆแข่งรถที่สนามแข่งของจองเบในวันนี้

 

 

 

 

       และบรรยากาศที่แสนจะคึกคักแบบนี้ก็ช่วยสร้างสีสันความน่าดูขึ้นได้เยอะเลย ล่ะ และตอนนี้ที่นั่งตามอัศจรรย์นี่ก็ใกล้จะเต็มแล้วด้วย และบางส่วนถึงกับถือป้ายไฟเคโอติคเลยด้วยซ้ำ

 

 

 

       ตอนนี้ฉันชักจะสงสัยซะแล้วสิว่ากลุ่มเคโอติคนี่เป็นดาราศิลปินหรือว่านักเรียนที่อยู่ ม.ปลายกันแน่นะเนี่ย  ???

 

 

 

       แต่หน้าตาของพวกเขานี่สามารถเป็นดาราหรือไม่ก็ศิลปินได้เลยนะ! ><////////

 

 

 

      ตอนนี้ฟางจับมือฉันให้เดินตามไปเพราะว่าคนเริ่มอัดแน่นแล้ว แต่ฉันมองไปรอบๆก็ยังไม่เห็นว่าพวกเคโอติคจะมาเลยสักคน จะมีก็แต่นักแข่งคนอื่นที่กำลังเตรียมตัวอยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์สุดเท่ห์ของ ตัวเอง

 

 

      ฉันเองก็เพิ่งมารู้ตอนที่ฟางบอกเมื่อเย็นเนี่ยแหละว่าเป็นสนามแข่งของจองเบเองเลย พ่อของจองเบเห็นจองเบชอบแข่งรถเลยสร้างสนามแข่งให้เป็นกิจการ แต่จองเบจะไม่ค่อยว่างมาดูแลเองส่วนใหญ่จะให้คนของพ่อดูให้มากกว่า ฟางบอกกับฉันอย่างนั้นน่ะนะ

 

 

  

 

ปึก!

 

 

 

“โอ๊ะ ขอโทษค่ะ”

 

 

 

       ระหว่าง ที่ฉันกำลังกวาดสายตามองหากลุ่มเคโอติคตอนที่ฟางดินจูงมือไปด้วยฉันก็ดันชน เข้ากับแผ่นหลังของใครบางคนเข้าอย่างจัง แง แง ทำไมฉันถึงได้ซุ่มซ่าม และเอ๋อ แบบนี้นะ! YOY!!

 

 

 

“อ้าว? แก้ว^O^//”

 

 

 

       เอ...เสียงนี้มัน...

 

 

 

“อ้าวมิณท์นายมา...”

 

 

 

       ฉันเบิกตานิดๆเมื่อเห็นว่ามิณท์มาที่นี่ด้วย และฟางที่งงๆว่าฉันหยุดเดินทำไมจึงหันมามองก่อนที่สายตาของฟางจะหันไปเจอมิณท์เข้า

 

 

 

“อ้าวมิณท์มาได้ไงเนี่ย ^O^//”  

 

 

 

“เพื่อนในห้องชวนให้มาเป็นเพื่อนน่ะ แต่ตอนนี้มันหายหัวไปไหนแล้วก็ไม่รู้ หาไม่เจอเลย”

 

 

 

“เฮ้ย ไปนั่งดูกับพวกฉันดิ ป่ะๆๆๆ”

 

 

 

“เอ่อ...จะดีเหรอ ^///////^” มิณท์พูดยิ้มๆแล้วใช้นิ้วดันแว่นขึ้นอีกหน่อย

 

 

 

       ไม่รู้ว่าฉันตาฝาดหรือยังไงที่อยู่ดีๆมิณท์ก็หูแดงขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุแต่ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป...

 

 

 

“ไปนั่งกับเรากับฟางก็ได้นะ”

 

 

 

“โอเค นั่งก็นั่งคร้าบบบบบบบ”

 

 

       สัก พักต่อมาฉันกับฟางและมิณท์ก็หาที่นั่งว่างได้จนได้แถมนั่งอยู่แถวหน้าสุด ของอัศจรรย์ส่วนบางคนที่หาที่นั่งไม่ทันก็ยืนเชียร์อยู่ตรงหัวบันไดทางขึ้น ของอัศจรรย์ซึ่งน่าจะแออัดพอสมควรนะ

 

 

 

 

 “โอ๊ะ! นั่นเคโอติคนี่!!! ”

 

 

 

 “ไหนๆๆๆ โอ๊ะ! อ๊าก! จริงด้วยยยยยยย >////<”

 

 

 

“เคโอติคมาแล้ว กรื๊ดดดดดดดด”

 

 

 

“โหยยยยย ตัวจริงหล่อมากอ่ะแกร๊ กรื๊ดดดดดดดด เคโอติค!!!”

 

 

 

“เคโอติค!!! / เคโอติค!!!”

 

 

 

       เสียง พวกนั้นทำฉันกับฟางและมิณท์สะดุ้งพร้อมๆกันเพราะพวกผู้หญิงที่นั่งๆอยู่คง จะตื่นเต้นมากที่ได้เห็นกลุ่มเคโอติคทั้ง 5 คน เต็มๆตา กลุ่มที่กรื๊ดกร๊าดและอีกหลายๆกลุ่มก็ลุกขึ้นชะโงกหน้าไปดูกันเลยล่ะ แถมยังมีคนเอากล้องมาถ่ายรูปอีกด้วย

 

 

 

“ฉันบอกแล้วว่าเคโอติคนะน่ะ HOT! มากกกกกก” ฟางยื่นหัวมากระซิบที่หูของฉันเพราะว่าตอนนี้เสียงกรื๊ดมันกำลังจะกลบเสียงพูดแล้ววววววววว >O<!!!!

 

 

 

      คน ที่เดินนำกลุ่มมาก็คือคนที่ชื่อป๊อปปี้นั่นเอง แล้วตามมาด้วยเขื่อน เคนตะ จองเบและคนสุดท้ายที่เดินมาอย่างไม่สนใจโลกอะไรเลย ใบหน้าของเขานิ่งและเย็นชาและทำเหมือนกับว่าที่นี่มีแค่พวกเขา  อ่าห้ะ! คนที่ฉันกำลังพูดถึงไม่ใช่ใครที่ไหนเลย

 

 

 

       เขาก็คือ...โทโมะนั่นเอง!

 

 

 

      แต่ถึงแม้ว่าพวกเคโอติคจะอยู่ในชุดอยู่บ้านปกติ แต่มันก็ยังคงมีออร่าอยู่ดี เฮ้อ...พวกเขานี่จะเกิดมาดูดีไปไหนนะ! >O<!

 

 

 

เฮือก!

 

 

 

ขวับ!

 

 

 

      ฉันตกใจจนสะดุ้งแล้วรีบหลบหน้าไปทางอื่นอย่างไวเพราะไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจให้โทโมะหยุดเดินแล้วมองขึ้นมาทางนี้ ตรงที่ฉันนั่ง! อ๊ากกกกกกกกกก เขาจะมองมาทำไมกันนะ! เอ...เขาอาจจะไม่ได้มองฉันก็ได้นี่นา? คนตั้งเยอะแยะนี่เน๊อะ!     

 

   

           และถึงแม้จะคิดแบบนั้น...     

 

 

      แต่ฉันก็ยังคงหลบและหันหน้าไปทางอื่นพร้อมกับเอามือขึ้นมาจับผมให้ปิด หน้าของตัวเอง ภายในใจมันเต้นตึกตักราวกับว่าโทโมะยังคงมองมาทางนี้อยู่เพราะ...

 

 

“ว๊ายยยยยยย แก๊ พี่โทโมะมองมาทางนี้ด้วยอ๊ะ! เขาต้องมองฉันแน่ๆเล้ยยยยยกรื๊ดดดดด”

 

 

“เขามองฉันรึปล่าวแกก็! >//////////<”

 

 

       ฉันก็ขอให้โทโมะมองพวกเธออย่างที่พวกเธอคิดก็แล้วกันนะ! =[]=;;;;;

 

 

“อร๊ายยยยยยยย พี่โทโมะขมวดคิ้วแล้วหล่อโฮกเลยแก๊ >O<///////////”

 

 

        ขมวดคิ้ว?! อีกแล้วเร๊อะ!?

 

 

        โอยยยยยยยยย ขอให้เขาขมวดให้คนอื่นที่ไม่ใช่ฉันเถ๊อะ! เพี้ยงงงงงงงงงงงง

 

 

“แก้วเป็นอะไรอ่ะ ทำไมต้องเอาผมปิดหน้าด้วยล่ะ?”

 

 

        มิณท์ที่เห็นว่าฉันทำตัวแปลกๆเลยถามขึ้น ฮือออออออออ อย่าเพิ่งถามได้มั้ย โทโมะเดินไปยัง???? เขายังอยู่มั้ยฉันจะได้หันหน้าไปซักทีเมื่อยคอ =[]=;;;;

 

 

“แก้วแกเป็นอะไรอ่ะ =[]=;;;” ฟางถามบ้าง

 

 

“ปล่าวๆ ฝุ่นเข้าตาเลยเอาผมบัง”

 

 

        เป็นการแก้ตัวที่เนียนใช้ได้เลยนะ =[]=;;;;

 

 

              ฉันหันกลับมานั่ง ตามปกติและทำเป็นว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้หลบหน้าใครทั้งสิ้นและเหมือนกับว่าฟาง กับมิณท์ไม่ได้ถามอะไรทั้งสิ้น และโทโมะก็เดินตามพวกเพื่อนๆเขาไปแล้วด้วย เพราะฉันแอบมองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยน่ะสิ

 

 

          อ่า...เมื่อกี้หมอนั่นคงไม่ได้มองฉันหรอก ( มั้ง? ) ใช่มั้ย? = =;;;;  

 

 

 

“กรื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

 

 

“พี่จองเบชนะ! เย่!!!!”

 

 

       หลัง จากที่การแข่งขันเริ่มได้มาสักพักแล้วคนที่เข้าเส้นชัยในรอบสุดท้ายเป็นคน แรกก็คือจองเบนั่นเอง  ทุกคนลุ้นกันจนตัวโกงเลยในช่วงเวลานั้น ไม่มีใครสนใจอะไรทั้งสิ้นนอกจากสายตาที่จ้องมองไปยังสนามแข่งอย่างใจจดใจจ่อ พอจองเบชนะเสียงกรื๊ดก็ดังกระหึ่มขึ้นมา

 

 

       ภาพจอมอนิเตอร์สี่มุมขนาดใหญ่กลางสนามแข่งที่ฉายภาพจองเบถอดหมวกกันน็อ คออกแล้วโบกมือให้กล้องที่จับภาพเขานั้นทำให้สาวๆและหนุ่มๆที่เป็นสาวกกลุ่มเคติคเป่าปากกรื๊ดกร๊าดใหญ่

 

 

       โห...นี่มันถ่ายทอดสดออกทีวีรึไงทำไมมันถึงดูยิ่งใหญ่อะไรเยี่ยงนี้นะ ><!  

 

 

       คิด แล้วก็อดหมั่นไส้กลุ่มเคโอติคหน่อยๆไม่ได้เลยที่มีดีพร้อมทุกอย่างทั้งหน้าตา และฐานะ แถมด้วยหัวสมองที่ถึงไม่ตั้งใจเรียนก็สามารถขึ้น TOP ในโรงเรียนได้แทบทุกคน เห๋อ เห๋อ 

 

 

       ฮึ่ย! ฉันล่ะอิจฉาพวกเขาจริงๆเลยนะ><!

 

 

       ตอน นี้เหมือนว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้เสียงกรื๊ดและเสียงเป่าปากจำต้อง เงียบลง เพราะว่าคู่แข่งที่แข่งแล้วได้ที่สองเหมือนว่ากำลังเดินพาพวกมาพูดอะไรสัก อย่างกับกลุ่มเคโอติค และดูท่าทางหมอนั่นจะไม่ค่อยพอใจนักที่จองเบชนะ และตอนนี้ทุกคนก็เงียบกันหมด

 

 

       อะไรของเขาเนี่ย คนอื่นแพ้ยังไม่เห็นจะทำกิริยาแบบนี้เลยนะ -[]-!!!

 

 

“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าจะแข่งกันอีกรอบอ่ะ” ฟางกระซิบถามเบาๆ

 

 

       และตอนนี้ภาพในจอมอนิเตอร์ก็เหมือนว่าคำพูดของฟางจะเป็นจริงเพราะดูจาก สถานการณ์แล้วเหมือนมันกำลังจะบ่งบอกว่าเหมือนจะมีการแข่งกันอีกนัด!

 

 

ช่วงของเคโอติค

 

 

“ฉันขอท้าแข่งอีกนัด!”  

 

 

 

        ‘ไฟท์’คู่ แข่งตลอดกาลของจองเบที่มักจะมาท้าแข่งกับจองเบอยู่บ่อยครั้ง แต่จองเบไม่ค่อยอยากจะแข่งกับเขานักจึงไม่ขอรับคำ จนกระทั่งล่าสุดวันนี้ที่เป็นวันที่กลุ่มเคโอติคมารวมตัวที่สนามแข่งนี้ครบ ทั้ง 5 คน จองเบเลยไม่ได้อะไร แต่พอเขาชนะไฟท์อีกครั้งจากสองสามครั้งที่ผ่านมามันทำให้ไฟท์เหมือนจะไม่ยอม รับในผลการตัดสินนี้

 

 

        และคราวนี้เขาแพ้จองเบอีกครั้งก็เท่ากับว่าเขาจะต้องเสียเงินก้อนหนึ่งซึ่งเป็นเงินจำนวนที่ไม่น้อยเลยทีเดียวให้กับผู้ชนะอย่างจองเบ

 

 

       ไฟท์เป็นหนุ่มหล่อเข้มผิวสีแทนที่น่ามองใบหน้าอันร้ายกาจดวงตาเฉี่ยว คมที่สามารถฆ่าผู้หญิงได้ทุกเมื่อ เขามีเรือนผมสีควันบุหรี่ ไฟท์สูง 184 ซม. หนุ่มรูปร่างดีที่มีนิสัยใจร้อนเอาแต่ใจตามประสาลูกผู้ดีที่เป็นที่รู้จัก กันในวงกว้างเหมือนๆกับครอบครัวของจองเบ

 

 

       แต่เขามีนิสัยเสียชอบใช้เงินเที่ยวเล่นเสเพลตลอดถ้ามีเวลาว่าง แต่! ใครจะรู้ว่าเขาน่ะมี ‘สมอง’ที่ดีไม่ต่างจากเคโอติคเลย คือเรียนเก่งได้เกรดดี เทียบๆเท่ากันกับเคโอติค

 

 

       แค่ติดตรงที่ว่ากลุ่มเคโอติคไม่ได้ชอบทำตัวเสเพลแบบกลุ่มของไฟท์  

 

 

“อะไรของนาย” จองเบหันไปถามเสียงนิ่งๆ

 

 

             และตอนนี้ทุกคนในสนามก็กำลังจดจ่อยู่กับการสนทนาของพวกเขาจากภาพจอมอนิเตอร์ ขนาดใหญ่ แต่ถึงแม้จะไม่ได้ยินเสียงพูดก็ตามแต่ พวกคนดูก็พอจะรู้ว่าคงจะต้องมีเรื่องบางอย่างแน่ๆ!

 

 

“ฉันขอแข่งอีกรอบ แต่คราวนี้จะไม่ใช่ฉันกับแก...” ไฟท์พูดแล้วกราดสายตามองพวกเคโอติคที่เหลือที่ยืนอยู่ใกล้กับจองเบอย่างเป็นเชิง

 

 

“...”

 

 

“แต่...แกต้องส่งเพื่อนแกมาแข่งกับเพื่อนฉัน”   

 

 

       ไฟท์พูดจบก็หยักยิ้มที่มุมปากเหมือนกับจะลองใจจองเบว่ากลุ่มเคโอติคที่ทุกคนเป็นสาวกกันเนี่ยจะ ‘แน่พอ’ รึปล่าว เพราะว่ากลุ่มเคโอติคมีจองเบท่านั้นที่ลงแข่งประจำ ส่วนเพื่อนๆคนอื่นก็มาแค่ให้กำลังใจเฉยๆไม่มีใครเคยลงแข่ง

 

 

       ไฟท์จึงคิดว่าถ้าจองเบส่งเพื่อนลงแข่งกลุ่มเคโอติคก็อาจจะแพ้ก็ได้!?

 

 

       แต่คุณคิดจริงๆเหรอว่า...กลุ่มเคโอติคจะ‘กาก’อ่าห้ะ! ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยลงแข่งให้ใครเห็นแต่คิดเหรอว่าพวกเขาจะกับรถแข่งสู้จองเบไม่ได้?

 

 

       กลุ่มเคโอติคน่ะไม่เคยมีแผนหรอกว่าต้องทำยังไง...พวกเขาคิดอย่างเดียวคือการใช้สมองในการแข่งขันอย่างชาญฉลาดและรวดเร็วเพื่อเอาชนะศัตรู

 

 

       ฝีมือ ของพวกเขาเกิดขึ้นได้จากการเล่นวีดีโอเกมและการลองฝึกเล่นของจริงจนเกิดความ จำและความชินไปกับมัน จนการแข่งรถแบบนี้ แค่คิดว่ามันเป็นแค่ ‘วีดีโอเกม’ที่ต้องเอาชะคู่แข่งให้ได้ที่ 1 เท่านั้นก็พอแล้วสำหรับบังทัน!

 

 

“ฉันแข่งเอง”

 

 

ขวับ!

 

 

“เฮ้ย?! อ่ะ...ไอ้โทโมะ?! แกจะลงแข่งจริงอ้ะ?”

 

 

 

      ดูท่าเพื่อนๆในกลุ่มจะตกใจไม่น้อยที่โทโมะจะลงแข่งในนัดนี้  จองเบหันมามองโทโมะอย่างตกใจหน่อยๆ แต่โทโมะก็แค่พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่า‘ฉันแน่ใจ’ที่กลุ่มเคโอติคตกใจกับคำพูดของโทโมะที่ว่าจะลงแข่งเพราะว่าโทโมะนั้นไม่เคยมีท่าทีว่าอยากจะแข่งรถเลยสักนัดเดียว

 

 

             ถ้า! ไม่ได้ไป ‘โมโห’อะไรมาสักอย่าง  แต่โทโมะเป็นคนที่รู้สึกอะไรก็จะแสดงแค่หน้านิ่งๆอย่างเดียว จนเพื่อนๆในกลุ่มก็ไม่รู้หรอกว่าโทโมะกำลังคิดอะไรอยู่

 

 

             ว่าแต่...ถ้าโทโมะลงแข่งรถด้วยความโมโหจริงๆ...เขาโมโหอะไรมานะ!?

 

 

จบช่วงของเคโอติค

 

 

“เฮ้ย อย่าบอกนะว่าโทโมะจะลงแข่งอ๊ะ?”

 

 

       เมื่อฟางพูดขึ้นฉันก็หันขวับไปมองหน้ากับฟางที่กำลังลุ้นและสงสัยกันสุดๆไม่ต่าง กับทุกๆคนที่กำลังมองสถานการณ์ พอรู้ว่าโทโมะทำท่าจะลงแข่งเสียงฮือฮาก็เริ่มดังกระหึ่มขึ้นมาทันทีทันใด!

 

 

“กรื๊ดดดดด พี่โทโมะจะลงแข่ง!”

 

 

“อ๊ะ! จริงอ๊ะ? เอร๊ยยยยยยย >O<//////”

 

 

      ตอน นี้ภาพที่จอมอนิเตอร์ฉายไปที่โทโมะแล้ว โทโมะรับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์จากจองเบมาก่อนที่เขาจะเดินผ่านหน้าผู้ชายคนที่แข่ง แพ้ในรอบแรกไปที่รถของจองเบแล้วยกหมวกกันน็อคขึ้นมาสวมใส่ ส่วนอีกฝ่ายดูเหมือนว่าจะส่งพวกของตัวเองอีกคนลงมาแข่งกับโทโมะนะเพราะเจ้าตัว ก็ไปที่รถของตัวเองแล้วเหมือนกัน

 

 

“เอ๊ะ”  

 

 

       ตอนนี้ฉันชักจะรู้สึกแปลกๆกับการกระทำของโทโมะซะแล้วสิ เพราะกล้องที่ฉายไปที่โทโมะที่ใส่หมวกกันน็อคเสร็จแล้วแต่โทโมะยังไม่ได้เอากระจกของหมวกลงเลยเห็นแค่ดวงตาของเขาแค่นั้นเอง และเขาก็นิ่งก่อนที่จะหันหน้ามาทางกล้องที่กำลังจับภาพของเขาอยู่

 

 

       สายตาของโทโมะที่มองผ่านกล้องแล้วฉายขึ้นจอมอนิเตอร์นั้นเหมือนว่าเขากำลัง ‘จงใจ’ มองใครสักคนอยู่!

 

 

       ไม่รู้ว่าฉันนั้นรู้สึกไปเองรึปล่าวเพราะว่าเหมือนสายตาโทโมะมองตรงมาที่ฉัน เต็มๆเลย แต่ก็ไม่อยากจะคิดหรอกว่าเขาจงใจทำให้เหมือนเขากำลังมองฉันอยู่ เพราะคนที่นี่เยอะมากเพราะงั้นโทโมะเขาแค่คงทำแบบนี้เพราะเรียกเสียงกรื๊ดจาก บรรดาเหล่าสาวๆล่ะมั้ง?

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”

 

 

      เสียงกรี๊ดที่ดังขึ้นมานั้นทำฉันตกใจจนสะดุ้งหน่อยๆ มันเกิดขึ้นจากอะไรน่ะเหรอ?

 

 

      ก็ เพราะว่าโทโมะนั้นมองกล้องอยู่แล้วจากนั้นเขาก็ปิดกระจกหมวกกันน็อคลงอย่างแรง ก่อนจะสตาร์ทรถเร่งเครื่องจนเสียงดังแล้วหันจากการมองกล้องไปมองเส้นทางข้างหน้าแทน

 

          และตอนนี้การแข่งขันรอบสุดท้ายกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!

 

 

Are You Ready!!

 

 

“Ready!!!!”

 

 

       เสียง โปรแกรมถามอัตโนมัติก่อนการแข่งขันจะเริ่มดังขึ้น ทุกก็พร้อมใจกันตอบไม่เว้นแม้แต่ฟางที่นั่งอยู่ข้างๆฉันเช่นกัน  ฉันกับมิณท์ต่างก็เงียบแล้วมองสถานการณ์อยู่อย่างเดียว

 

 

       และตอนนี้ตัวเลขนับถอยหลังก็ได้ฉายขึ้นจอมอนิเตอร์แล้ว!

 

 

 

Three…

 

 

Two…

 

   

One…

 

 

Ready…GO!!!!!

 

 

บรื๊นนนนนนนนนนนนน  

 

 

บรื๊นนนนนนนนนนนนน  

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”

 

 

       ตอนนี้ทุกคนอยู่ไม่ติดที่นั่งกันแล้ววววววววววววววว >O<!!!!

 

 

       เสียงกรี๊ดป้ายไฟชูขึ้นอย่างล้นหลามว่า ‘k-otic’ทุก คนเริ่มยืนดูแต่เพราะว่าฉันนั่งอยู่ด้านหน้าจึงมองเห็นการแข่งขันได้ชัดเจน ว่าตอนนี้โทโมะกำลังนำอยู่แต่อีกคนที่ลงแข่งก็สูสีเอามากๆ เพราะหมอนั่นขี่ตามหลังโทโมะมาติดๆเล้ย! ><!

 

 

            ตอนเลี้ยวโค้งดูเหมือนว่าคันที่ขี่ตามโทโมะมาจะจงใจตัดหน้ารถโทโมะเพราะตอนเลี้ยว รถเกือบชนกัน แต่โชคดีที่ไม่เกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น และจนตอนนี้ก็เสมอกันแล้ว  แต่โทโมะไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะเพราะดูจากการขับที่เร่งเครื่องแรงๆแล้วฉันเสียว รถล้มจริงๆเลย ณ จุดนี้TOT

 

 

บรื๊นนนนนนนนน

 

 

       รถของโทโมะวิ่งผ่านหน้าอัศจรรย์ฝั่งของฉันไปอย่างรวดเร็วในรอบที่สองและดู เหมือนว่าตอนนี้ทุกคนจะมีลุ้นแล้วว่าโทโมะจะชนะ  ทว่า...คู่แข่งของโทโมะก็ขับตีขึ้นเสมออีกแร้ววววววววววววว

 

 

      ฮึ่ย! ทำไมมันเก่งจัง! >O<!!

 

 

      พอ ถึงรอบที่สามรอบสุดท้าย ในใจของฉันเต้นแรงขึ้นๆ มือสองข้างจับมาประสานกันเอาไว้ที่อกอย่างไม่รู้ตัว แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้ตัวฉันเย็นมากแต่ว่าเหลื่อไหลเพราะอาการตื่นเต้น สายตาก็จับจ้องอยู่ที่รถของโทโมะกับเส้นชัยที่อยู่เบื้องหน้าของเขา แต่เวลาในตอนนั้นมันช้าลงๆเรื่อยๆ ภาพของหลายๆคนที่กำลังเชียร์กันอย่างสุดใจเริ่มหายไป

 

 

      ตอนนี้สัมผัสของฉันบอกได้แค่ว่ารู้สึกว่าที่นี่มีแค่ฉันกับนักแข่งรถ สองคนที่กำลังแข่งกันอยู่ในสนามและนักแข่งที่ฉันกำลังเอาใจเชียร์อยู่เขาก็ ลงแข่งด้วย >//////////<

 

 

บรื๊นนนนนนนนนนน  

 

 

Winner!!!!  

 

 

ปัง! ปัง! ปัง!

 

 

       ผลุไฟถูกจุดขึ้นสู่ท้องฟ้าหลังจากที่คนแข่งชนะและได้เข้าเส้นชัยเป็นอันดับที่ 1 คือ โทโมะ!

 

 

“กรื๊ดดดดดดดดดด โทโมะชนะ!!!!!”

 

  

“วู้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

 

 

“เคโอติคเราเจ๋งงงงงงงงงงงงงง”

 

 

       แฟน คลับเคโอติคทั้งสนามส่งเสียงเฮฮากันยกใหญ่ ฟางก็เช่นเดียวกัน แต่ฉันไม่ได้ออกอาการแบบนั้น ก็แค่ยิ้มกว้างแล้วปรบมือให้ แต่ฟางกับมิณท์ไม่ได้ก็สังเกตอะไรพอฉันนึกขึ้นได้จึงรีบเอามือลงทันที  

 

 

            ภาพจอมอนิเตอร์ฉายขึ้นคือโทโมะลงมาจากรถมอเตอร์ไซด์แบบนิ่งๆเขาไม่ได้มองกล้อง แต่ถอดหมวกกันน็อคออกแล้วเขาก็เดินตรงไปที่จองเบแล้วคืนกุญแจรถให้ กลุ่มเคโอติควิ่งเข้ามากอดคอโทโมะกันยกใหญ่ เขาคงดีใจมากที่โทโมะชนะ ส่วนอีกกลุ่มก็จ๋อยกันไปเลย   

 

 

       ผู้ชายที่เดินมาท้าจองเบแข่งอีกรอบตอนแรกก็เดินมาหาจองเบแล้วโยนเงินก้อนให้ อย่างหาเรื่องๆแล้วดูท่าว่าจะอารมณ์เสียมากซะด้วยนะ แต่เขากับพักพวกก็จำต้องไปที่รถของตัวเองแล้วขับออกไปจากที่นี่เพราะที่นี่ มันไม่ใช่ถิ่นของเขา!

 

 

       ตอนนี้ทุกคนก็เริ่มจะแยกย้ายกันกลับบ้านแล้วเพราะว่ามันสองทุ่มกว่าแล้วนั่นเอง

 

 

“เดินระวังๆนะ” มิณท์เขาดีมากๆเลยล่ะเพราะคนแย่งกันลงเขาจึงค่อยๆประคองฉันกับฟางอย่าง ระมัดระวังจนสามารถลงมาถึงข้างล่างได้อย่างปลอดภัย

 

 

            แต่ระหว่างที่เดินลงมานั้นสายตาของฉันดันหันไปเจอเข้ากับใครบางคนโดยบังเอิญ แต่ฉันไม่รู้นะว่าตัวเองตาฝาดไปรึปล่าวที่เห็นว่า...คลอรีนมาที่นี่!

 

 

      แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีที่คนกำลังเบียดเสียดกันลงมาจากบันไดภาพที่ฉันเห็นว่าคลอรีนมาแล้วเดินๆอยู่อีกฝั่งก็ได้หายไปแล้ว

 

 

       เอ...ฉันตาฝาดเหรอ? หรือว่าคลอรีนมาที่นี่จริงๆกันแน่!

_________________________________________________

อัพแล้วค้า เม้นเยอะๆนะคะ