Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- jongba& Chlorine -

(จองเบและคลอรีน )

 

 “...เธอ...มีอะไรที่ปิดบังฉันอยู่รึปล่าว!?”

 

 

กึก!

 

 

“เราจะปิดบังอะไรนายเล่า YOY”

 

 

“...”

 

 

“...”

 

 

       ฮือออออออ อยู่กับโทโมะในสภาพล่อแหลมแบบนี้ ฉันล่ะกลัวสุดๆเล้ย!!!

 

 

       โทโมะเป็นบ้าอะไรเนี่ยทำไมเขาถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้กับฉันด้วยนะ! หรือว่า...เขารู้อะไร!? เฮ้ยแต่ไม่สิ ก็โทโมะบอกเองนี่นาว่าเขา‘ไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร’เขาพูดเองนี่? ในหัวฉันไม่มีทางคิดว่าเขาแอบดูโทรศัพท์ฉันแน่ๆอ่ะ หมอนี่น่ะเย็นชาใส่ฉันจะตายไป แล้วเขาคงจะไม่ได้แอบดูหรอกมั้ง?  

 

 

        ทำไมต้องมีมั้ง!? ><????

 

 

        โอ๊ยไม่รู้เว้ยยยยยยยยยยยยย ตอนนี้ฉันจะประสาทกินอยู่แล้ว หายใจก็ไม่ค่อยออกเลยด้วย โทโมะกำลังทำให้ฉันหัวใจเต้นแรงมากถึงมากที่สุด! >O<!

 

 

“เธอแน่ใจนะ?”

 

 

“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ยปล่อยเราออกไปเลยนะ >O<!”

 

 

       ฉัน พูดเสียงฉุนใส่โทโมะเป็นครั้งแรกเพราะตอนนี้หัวใจเต้นแรงมากเหงื่อฉันก็ค่อยซึม ออกมาแล้ว ฉันล่ะกลัวโทโมะรู้ว่าฉันแอบรู้สึกอะไรกับเขาอยู่ในใจจริงๆ อาการเขินและอายของฉันก็เริ่มแสดงออกมาแล้วนะ! ขืนอยู่แบบนี้มีหวังเขินตายแน่! >O<!

 

 

“...”

 

 

“เอามือออกไป เราหายใจไม่ออก ><!”

 

 

       ฉันบอกโทโมะย้ำอีกครั้งเพราะโทโมะไม่พูดอะไรเอาแต่มองๆๆๆๆจ้อง! ฉันอยู่นั่นแหละไม่ยอมหลบไปซักที >O<! และตอนนี้ฉันเริ่มเหมือนคนหืดหอบกินยังไม่รู้ และเมื่อโทโมะไม่พูด ฉันเองก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองแสดงอาการไม่พอใจเขาออกไปตรงๆเมื่อไหร่

 

 

       ฉันมองหน้าโทโมะแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความไม่พอใจก่อนที่จะใช้มือดันตัว เขาออกจากร่างกายแต่โทโมะก็ดื้อไม่ยอมออกไปแถมยิ่งไปกว่านั้นเขายิ่งดันร่างกาย เข้ามาใกล้มากกว่าเดิมแล้ววววววววว >///////////////<

 

 

       ใครก็ได้บอกหน่อย! ว่า! โทโมะ– เป็น – อาร๊ายยยยยยยยยยยย >O</////////

 

 

“อย่าทำแบบนี้จะได้มั้ยนายเป็นอะไรเนี่ย >//////<?” ฉันพูดแล้วพยายามดันตัวโทโมะออกไป

 

 

       เขาพยายามจะแกล้งฉันใช่มั้ยถึงได้ทำแบบนี้?

 

 

       สนุกเหรอที่ทำให้ฉันหวั่นไหวเนี่ยฮะ?

 

 

“เธอคิดอะไรกับฉันรึปล่าว...”

 

 

“!!!”

 

 

       ฉัน ถึงกับหยุดชะงักจากการที่ผลักโทโมะออกเมื่อคำถามชวนตกใจถามขึ้นมาโดยที่ฉันไม่ ทันได้ตั้งตัว ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าโทโมะ สายตาที่โทโมะมองมามันทำให้ฉันไม่มีคำพูดใดๆเลยที่จะพูดมันออกมาทั้งนั้น โทโมะดูจริงจังกับคำถามนี้นะแต่ฉันจะตอบไปว่ายังไงล่ะ ‘ใช่’งั้นเหรอ?

 

 

       ถึงฉันจะชอบเขาก็จริงแต่เราเพิ่งเจอกันได้ไม่นานและยังไม่ถึงเดือนเลยด้วยซ้ำ แล้วถ้าฉันบอกไปตามตรงตอนนี้‘คำตอบ’ที่ฉันจะได้กลับมาคืออะไรล่ะ?

 

 

       และถ้าคำตอบฉันมันสร้างความรู้สึกอึดอัดให้เราทั้งสองจะทำยังไง...  

 

 

            ฉันกับโทโมะเป็นเพื่อนบ้านกันและจะต้องอยู่ข้างๆบ้านกันไปอีกนาน และโทโมะเป็นคนแรกที่ฉันแอบชอบทั้งๆที่เกิดมาจะ 18 แล้วยังไม่เคยชอบใครเลย ฉันไม่อยากสร้างปมให้ตัวเองคิดมาก...อะไรที่เป็นครั้งแรกคนเรามักจะจำได้ดี เสมอแหละนะ แล้วโทโมะก็เป็นรักแรก ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้...มันเกิดขึ้นตอนไหน เมื่อไหร่ หรือยังไง...  

 

 

      ถ้าเขาถามฉันแบบนี้ทั้งๆที่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉันเลย ฉันก็ไม่สมควรที่ตอบความจริงไปหรอกนะ ขอโทษนะเจ้าหัวใจ...ที่ฉันยังไม่อยากเปิดเผยความรู้สึกให้โทโมะรู้ ขอโทษด้วย...

 

 

“เรา...”

 

 

“...”

 

 

 

 

“พี่แก้ว! พี่แก้วอยู่ไหนคร้าบบบ เพื่อนพี่มาหา!”

 

 

 

      เสียง ของพิชชี่ดังขึ้นขัดเสียก่อน ฉันลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เสียงพิชชี่มาดังขัดแบบนี้ โทโมะก็ปล่อยมือออกจังหวะนั้นแหละที่ฉันรีบผละตัวออกจากโทโมะแล้วเดินออกมาทันที โดยที่ไม่ได้มองหาโทโมะเลยซักนิด ตอนนี้รู้แค่ว่าโอเคฟางมาแล้ว และฉันก็ออกมาจากบ้านโทโมะได้แล้วนั่นเอง

 

 

 

       หัวใจที่เต้นแรงก็กลับมาเต้นจังหวะปกติเหมือนเดิม  ฉันปรับสีหน้ากับสภาพอารมณ์ให้เป็นปกติหลังจากที่เปิดประตูรั้วบ้านโทโมะออกไป เจอกับฟางที่กำลังยืนรอฉันอยู่หน้าบ้านกับรถฟีโน่คู่ใจ พอฟางฉันมาเห็นว่าฉันเดินออกมาจากบ้านที่ไม่ใช่บ้านของตัวเองฟางก็ถามขึ้น

 

 

 

“อ้าว ทำไมไปอยู่บ้านนั้นอ่ะ =[]=?”

 

 

 

“กระดาษวาดรูปฉันโดนลมพัดไปตกที่บ้านโทโมะน่ะ เลยไปเอามา” ฉันยกกระดาษวาดรูปที่ม้วนอยู่ในมือให้ฟางดูฟางก็พยักหน้า แต่ก็มองฉันก่อนจะยิ้มแบบล้อๆ

 

 

 

“หมอนั่นอยู่บ้านคนเดียว?”

 

 

 

“อื้ม”

 

 

 

“เฮ้ย โทโมะกับแกนี่เหมือนแฟนกันเลยนะบางทีอ่ะ ฮ่าๆๆ”

 

 

 

“เหมือนตรงไหน? พอๆๆๆ ></////”

 

 

 

“ก็เข้านอกออกในกันแบบนี้ ตอนนั้นก็เดินกลับบ้านด้วยกัน ฟินนาเล่เลยยยยย”

 

 

 

“ฟาง อย่าเพ้อ ขอร้อง”

 

 

 

“อ่ะจ้า!”

 

 

 

        ดูมันนะ = =;;;;

 

 

 

“เดี๋ยวฉันเอาของไปเก็บก่อนแปป”

 

 

 

       ฉัน พูดแล้วเดินเข้าบ้านไป เอากระดาษวาดรูปนั้นขึ้นไปเก็บไว้บนห้อง แล้วพ่อก็ขี่จักรยานกลับมาบ้านพอดี ฉันเลยบอกว่าเดี๋ยวจะไปโรงเรียนกับฟาง พ่อก็คุยแบบเป็นกันเองและแลดูถูกชะตากับฟางมากๆเลยแหละ ^^

 

 

 

       ฉันนั่งรถมาโรงเรียนกับฟาง มาถึงโรงเรียนก็ประมาณสิบโมงกว่าๆ

 

 

 

“เดี๋ยวรอตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันขึ้นไปแปปเดียว”  

 

 

 

“อืมๆ”  

 

 

 

      ฉันพยักหน้ารับก่อนที่ฟางจะเดินขึ้นบันไดไปห้องพักครู พอฟางขึ้นไปแล้วฉันกำลังจะเดินไปนั่งที่โต๊ะใกล้ๆ ฉันก็มองไปเห็นว่ามีร่างสูงคนหนึ่งกำลังเดินมาจากทางโรงยิมกิจกรรม และเขาคนนั้นถ้าฉันจำไม่ผิดอย่างที่ฟางเคยบอก ฉันจำได้ว่าเขาคือ...ผู้ชายที่ชื่อ‘จองเบ’ นะที่อยู่กลุ่มเคโอติคกลุ่มเดียวกับโทโมะนั่นเอง!

 

 

 

           พอได้เห็นในระยะไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เขาดูดีมากๆเลยนะเนี่ยแถมวันนี้ใส่เสื้อผ้า ก็แบดบอยสุดๆด้วย เสื้อยืดคอกลมข้างในสีเทาสวมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำกับกางเกงยีนส์สี ดำขาดๆรองเท้าหนังสีดำที่เอาไว้สวมเท่ห์ๆขณะขี่มอเตอร์ไซด์แถมสะพายเป้ข้าง เดียวอีก

 

 

 

          กลุ่มเคโอติคนี่จะดูดีไปกันหมดทุกคนเลยรึยังไงนะ!

 

 

 

           เอ...แต่เขามาทำอะไรที่นี่ในวันหยุดแบบนี้นะ แถมยังมาคนเดียวซะด้วยสิ พอจองเบเงยหน้าจากมือถือของเขามาเจอฉันที่ยืนอยู่ เขาก็ยิ้มทักทายแบบใจดีแถมยังพูดกับฉันเหมือนว่าเรารู้จักกันก็ไม่ปาน

 

 

 

“อ้าว สาวน้อยข้างบ้านโทโมะนี่ ^^”

 

 

 

“เอ่อ...หวัดดี ^^;;” ตอนนี้ฉันทำตัวไม่ค่อยถูกเลยที่จองเบมาทักกันแบบนี้เลยยิ้มเจื่อนๆให้เขาไปนิดหน่อย

 

 

 

“มาทำอะไรในวันหยุดแบบนี้ล่ะ” จองเบถามในตอนที่เขาเอาโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเอง

 

 

 

“เราพาฟางมาส่งใบกิจกรรมเข้าแถวน่ะ แล้วเดี๋ยวเราก็จะเอาชุดนักเรียนนี่ไปคืนคลอรีนอีก” ฉันพูดพลางมองชุดนักเรียนที่ถูกพับไว้อย่างดีในมือที่ถืออยู่

 

 

“คลอรีน...”

 

 

 

“หือ? อะไรนะ?”

 

 

 

“ปล่าวๆ”

 

 

 

       ฉันได้ยินเสียงจองเบพูดอะไรแว่วๆไม่รู้จึงเงยหน้าขึ้นไปถามเขาอีกที แต่จองเบก็ส่ายหน้า และฉันสังเกตแล้วว่าจองเบคงจะติดสร้อยคอรูปตัว‘C’อย่างที่ฟางว่าน่ะนะ เพราะดูท่าว่าเขาคงจะใส่มันตลอดเวลาเลย

 

 

 

“แล้วนายมาทำอะไรที่โรงเรียนเหรอ” ฉันถามบ้าง

 

 

 

“อ๋อ...ฉันลืมของไว้ที่ห้องเรียนเมื่อวานเลยแวะมาเอา” จองเบตอบ “งั้นฉันขอตัวนะ ไว้เจอกันโอกาสหน้านะสาวน้อย ^^”

 

 

 

     จองเบพูดบอกฉันก่อนที่จะเดินผ่านไป เอ... ‘สาวน้อย’ฉันรู้สึกประหม่าเวลามีคนเรียกแบบนี้จัง ฮ่าๆ 

 

 

 

       ฉันหันไปมองจองเบที่ขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซด์ฮอนด้ารุ่น MSX สีดำของตัวเองก่อนจะสวมถุงมือหนังสีดำหมวกกันน็อคสีดำครบเซ็ตอีก จากนั้นจองเบก็สตาร์ทเครื่องแล้วบิดคันเร่งรถออกไป

 

 

 

บรื๊นนนนนน

 

 

 

“เอ๊ะ?”

 

 

 

       หลัง จากที่จองเบขับรถออกไปจากโรงเรียนแล้วจังหวะนั้นสายตาฉันก็ก้มลงไปเห็นอะไร บางอย่างที่คาดว่าน่าจะเป็นรูปถ่าย ซึ่งคาดว่าจองเบน่าจะทำหล่นเอาไว้รึปล่าว? หรือยังไง? แต่ฉันก็ต้องชะงักหลังจากที่นั่งยองๆลงไปหยิบมันข้างหลังรูปมันเขียนเป็นภาษาอังกฤษด้วยว่า...  

 

 

 

‘ Jongba & Chlorine Forever… ’

 

 

 

                            ( มีกันตลอดไป... )

 

                                                                        14 กุมภาพันธ์ 255X  

 

 

 

       น่ะนี่มันอะไรกันเนี่ย? จองเบ...กับ...คลอรีน? คบกันหรอ?

 

 

 

       ฉัน คิดแล้วพลิกไปดูรูปถ่ายนั่นก็พบว่า...เป็นรูปของจองเบกับคลอรีนที่ถ่ายคู่กัน จริงๆ พวกเขายิ้มกันอย่างมีความสุขแก้มของทั้งคู่ที่แตะกันกับแขนของจองเบที่โอบไหล่ ของคลอรีนเอาไว้ มือที่ยื่นมาข้างหน้าอีกข้างทำให้รู้ได้เลยว่าจองเบเป็นคนถ่ายรูปนี้เมื่อหลาย ปีก่อนในชุดนักเรียนมัธยม ม.ต้น  

 

 

 

    จองเบกับคลอรีนใส่สร้อยรูปตัวอักษรคู่กันด้วย ของจองเบใส่สร้อยรูปตัว‘C’ส่วนคลอรีนใส่สร้อยคอแบบเดียวกันแต่เป็นรูปตัว ‘J’  

 

 

 

 

 

       ‘ ในกลุ่มนั้นมี 5 คน คนที่ผมสีน้ำตาลหน้าตาหล่อๆ สูงๆ ท่าทางใจดีคนนั้นชื่อ ‘จองเบ’หมอนั่นใจดีก็จริงแต่แอบโหดสุดๆ สาวๆติดตรึมแหละสัญลักษณ์ที่เขามีติดตัวคือสร้อยคอรูปตัว ‘C’ '

 

 

 

       ‘ทำไมต้องเป็นตัว ‘C’ ด้วยล่ะ’

 

 

 

       ‘เคยมีคนปล่อยข่าวบอกว่าหมอนั่นเคยคบกับผู้หญิงที่มีชื่อย่อเป็นตัว ‘C’ แล้วก็เลิกกัน  แต่มันก็แค่ข่าวลืออ่ะ อีกอย่าง ไม่มีใครเคยเห็นจองเบควงผู้หญิงคนไหนได้นานเกินอาทิตย์เลยซักครั้งนะ ’  

 

 

 

       จู่ๆ คำพูดของฟางนั้นแว๊บเข้ามาในหัวของฉันเข้าโดยอัตโนมัติ คำพูดนั้นกับรูปภาพนี้ทำให้ฉันเชื่ออย่างชัดเจนเลยว่าจองเบกับคลอรีนมีความ สัมพันธ์อะไรกันแน่ๆ  แต่คงจะไม่มีใครรู้ว่าจองเบคบกับคลอรีนหรอกนอกจากพวกเขาสองคน เพราะฟางบอกว่ามันเป็นแค่‘ข่าวลือ’ในโรงเรียนที่มีคนสร้างขึ้นมาเท่านั้นเองและทุกคนก็เชื่อแบบนั้น

 

 

 

       แต่ตอนนี้...ฉันเชื่อแล้วว่านั่นไม่ใช่ข่าวลืออีกต่อไป...

 

 

 

       และถ้าคลอรีนคบกับจองเบแล้วเลิกกัน ถ้ามีคนคิดว่าข่าวลือนั่นเป็นเรื่องจริงก็คงไม่มีใครรู้หรอกว่าจองเบกับคลอรีน คบกันแน่ๆ แต่...เขาสองคนคบกัน ทำไมจะต้องปิดเป็นความลับไม่ให้ใครรู้ด้วยล่ะ? แล้วทำไมถึงเลิกกันทั้งๆที่ดูจากรอยยิ้มบนใบหน้าก็พอจะเดาออกแล้วว่าดูรักกันนี่นา

 

 

 

      หรือจะเป็นเพราะว่า...จองเบควงผู้หญิงคนอื่นด้วยตอนที่คบกับคลอรีน โอ๊ยยยยย ทำไมคำถามพวกนั้นจะต้องลอยมาอยู่ในหัวฉันด้วยเนี่ย >O<?

 

 

 

      ฉันไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของพวกเขานะ พระเจ้า! โปรดอย่าเอาความคิดทั้งหลายแหล่มาใส่หัวฉันเลยได้มั้ยเนี่ย?

 

 

 

“รอนานมั้ยแก้วววววววว ฉันมาแร้วววว ^O^//”  

 

 

 

      เสียง ของฟางที่มาก่อนตัวนั้นทำให้ฉันต้องลุกขึ้นยืนแล้วหันไปมองฟางที่วิ่งลงมา จากบันได ฉันเดินเข้าไปหาฟางแล้วมองไปรอบๆก่อนที่จะบอกกับฟางว่าฉันเจออะไรมา  

 

 

 

“ฟาง...เมื่อกี๊ฉันเจอจองเบด้วย”

 

 

 

“หา? หมอนั่นมาโรงเรียนในวันหยุดเนี่ยนะ? เป็นไปได้เหรอวะ” ฟางพูดพลางคิด

 

 

“ทำไมอ่ะ ปกติเขาไม่มาเหรอ”

 

 

“วันหยุดจะมาทำไมถ้าไม่อะไรสำคัญจริงๆ” ฟางบอก

 

 

 

“งั้น...แสดงว่ารูปนี้คงสำคัญกับเขามากๆสินะ”

 

 

 

“เห้ย?????” ฟางถึงกับตาโตแล้วก็อ้าปากหวอ เมื่อฉันยื่นรูปที่เจอให้ฟางดู “จองเบกับคลอรีน?” ฟางพูดแล้วหยิบรูปในมือฉันไปดูชัดๆ

 

 

 

“จองเบคงทำตกเอาไว้ตอนที่เขาเดินไปขึ้นรถน่ะ ฉันก็บังเอิญเห็นมันตกอยู่ที่พื้น”

 

 

 

“จองเบคุยอะไรกับแกมั้ยอ่ะแก้ว O_O?”

 

 

 

“คุย เขาถามว่ามาทำอะไรฉันก็ตอบจากนั้นฉันก็ถามเขากลับ เขาก็บอกว่ามาเอาของที่ลืมไว้ที่ห้องเรียน”

 

 

 

“แต่ประตูเหล็กทางขึ้นอาคารอีกฝั่งนั้นไม่ได้เปิดนะ มันเปิดแค่ทางนี้แต่ฉันไม่เห็นจองเบบนอาคารเลยนะ แถมห้องเรียนเราอ่ะล็อคทุกห้องจะเปิดเฉพาะห้องพักครูกับโรงยิมกิจกรรมแค่นั้น ”

 

 

 

“แต่...จองเบเดินมาจากทางโรงยิมกิจกรรมน่ะ”

 

 

 

“เฮ้ย คลอรีนก็อยู่ที่โรงยิมกิจกรรมนะเพราะมาช่วยงานเอาจารย์ทุกวันหยุดประจำ”

 

 

 

“คิดมั้ยว่าจองเบไม่ได้ลืมรูปนี้ไว้ แต่เขาแอบมาหาคลอรีน? ”

 

 

 

“แล้วรูปนี้จองเบก็คงจะพกติดตัว... เฮ้ย แต่ข่าวลือที่เคยมีคนบอกว่าจองเบเลิกกับผู้หญิงที่ชื่อย่อตัว‘C’ไปแล้วนี่? ” ฟางพูดแล้วเอารูปยื่นคืนมาให้ฉัน ตอนนี้เราสองคนสงสัยพอๆกันๆทั้งคู่เลย

 

 

 

“...”

 

 

 

 “ฉัน ก็เพิ่งมารู้นะเนี่ยว่าจองเบเคยคบกับคลอรีนด้วย เอ...สองคนนี้ไปเคยคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย  จองเบก็ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า คลอรีนก็เรียบร้อยเด็กเรียน ไม่เคยสนเรื่องแฟน แล้วไปคบกับจองเบตอนไหนวะเนี่ย ><? ”   

 

 

 

“แต่จินยังใส่สร้อยรูปตัว ‘C’ อยู่เลย...”

 

 

 

“นั่นดิ เขาใส่ไว้ตลอดอ่ะ”

 

 

 

“ หรือว่า...จองเบยังรักคลอรีนอยู่...”

 

 

 

“แล้วถ้าสองคนนี้รักกัน ทำไมต้องเลิกกันด้วยวะ? แล้ว...ทำไมถึงต้องปิดเป็นความลับ?”

 

 

 

       ฟาง ถามคำถามเดียวกันกับที่ฉันคิดไว้เป๊ะๆ แต่เราสองคนก็สับสนและไม่มีใครเข้าใจมันว่าทำไมเรื่องของจองเบกับคลอรีนถึงจะ ต้องปิดเป็นความลับด้วย สาเหตุคืออะไรก็ไม่มีใครรู้ แต่ที่ฉันกับฟางคาดเดาได้อย่างเดียวคือ ‘จองเบยังรักคลอรีนอยู่’แน่นอน  

 

 

 

       ไม่งั้นเขาคงไม่มาที่โรงเรียนในวันหยุดแบบนี้นอกจากมาดูคลอรีน หรืออาจจะไม่ใช่แค่วันหยุดหรือแต่...  

 

 

 

      มันอาจจะเป็นตอนไหนก็ได้ที่ไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็นก็ได้!

 

__________________________________________________

อัพแล้วนะ เม้นโหวตเยอะนะค้ะ