Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

9.6

เขียนโดย NannyCandy

วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.18 น.

  43 chapter
  860 วิจารณ์
  67.04K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 19.34 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

10) - What Do You Know - ( เธอรู้อะไรรึปล่าว? )

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

- What Do You Know -

( เธอรู้อะไรรึปล่าว? )

 

 

วันเสาร์

 

 

“...”

 

 

       เช้า วันเสาร์นี้อากาศดีไม่น้อยเลย ฉันตื่นมาก็รีบอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ 7 โมง เพื่อมารอฟางรับไปโรงเรียน แต่ปกติก็ตื่นเช้าแบบนี้อยู่แล้วน่ะนะถ้าไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกเสียก่อน = =;;;;

 

 

       พ่อ ฉันบอกว่าวันนี้จะไปเอาจักรยานให้ที่ร้านแล้วก็ขี่ไปซื้อของเลย ตอนแรกฉันบอกพ่อว่าเดี๋ยวไปเอาเองก็ได้แต่พ่อก็แลดูท่าอยากจะไปเอาเองเสีย มากกว่าฉันก็เลยไม่ได้อะไร ส่วนพิชชี่ก็นั่งดูการ์ตูนอยู่ในบ้าน ฉันเองก็มานั่งเล่นที่สวนหลังบ้านทีเป็นสนามหญ้าเขียวชอุ่มน่านอนมากๆ

 

 

       สวนหลังบ้านฉันไม่ค่อยมีเวลามานั่งที่นี่บ่อยนักหรอก แต่วันนี้อากาศดีเลยมานั่งเล่นซะหน่อยสวนหลังบ้านเรามีดอกไม้ที่ปลูกไว้หลาย ชนิดเลยทั้งดอกกุหลาบขาวและกุหลาบแดงแต่ที่ฉันชอบที่สุดในบรรดาดอกไม้เห็นจะ เป็นดอกเบญจมาศวันวาเลนไทน์ที่เขามักนิยมให้ดอกกุหลาบสำหรับคนรัก  

 

 

          แต่สำหรับฉัน...ฉันมักจะซื้อช่อเบญจมาศมาให้พ่อให้เพื่อนๆเสมอในวันสำคัญต่างๆเพราะมันหมายถึง ‘ความซื่อสัตย์ ความภักดี’ยอมรับตรงๆเลยว่าเกิดมาฉันยังไม่เคยได้ดอกกุหลาบจากใครเลยซักดอกเดียวนอกจากเพื่อนๆช่างอาพับยิ่งนัก T_T

 

 

       และฉันไม่เคยหวังเลยว่าจะได้เพราะในหัวไม่เคยคิดเรื่องอยากจะมีแฟนมีคนรักเลยเพราะคิดแค่ว่า ‘ถ้ามันจะมีคงไม่ต้องตามหาเดี๋ยวมันก็มาเอง’ฉันไม่เคยใจเต้นแรงเพราะใคร ไม่เคยแอบชอบใครเลยซักคน อาจใช่ที่มีผู้ชายเข้ามาวนเวียนบ้าง แต่คนพวกนั้นไม่มีทางจริงใจกับผู้หญิง ‘จืดๆ’อย่างฉันหรอกพอฉันไม่เล่นด้วยพวกนั้นก็หายไป...

 

 

       ความรักสำหรับคนพวกนั้นก็อาจจะมีบ้างที่จริงใจแต่ส่วนมากเท่าที่ฉัน เห็นทั่วๆไป 1.ขอเบอร์ 2.คุยกัน 3.ชอบกันพอถูกใจก็คบ 4.คบไปบางรายก็คบนานจนแต่งงาน แต่ที่ฉันเห็นก็เลิกกันในส่วนใหญ่แล้วก็หาเป้าหมายใหม่

 

 

“เฮ้อ...”

 

 

       คิดแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆก็แค่นั้นเอง ฉันไม่อยากให้ความรักของฉันเป็นแบบนั้น ฉันเป็นคนที่เชื่อมั่นในความรักถึงแม้จะไม่เคยมีก็ตาม แต่ถ้าหากได้เจอฉันคงจะ...รักแค่คนๆนั้นไปจนกว่าจะจากกันไป...

 

 

      ไม่รู้ทำไมพอคิดเรื่องนี้หน้าโทโมะถึงได้ลอยเข้ามาเหมือนภาพหลอน...และ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น!

 

 

ฟิ้ว!...

 

 

“เฮ้ย! มานี่นะ! >O<!”

 

 

        ดูเหมือนว่าพระเจ้าจงใจจะกลั่นแกล้งฉันเป็นรอบที่ร้อยหรืออย่างไรเพราะจู่ๆ รูปที่ฉันนั่งวาดอยู่ตั้งแต่มานั่งเล่นที่สวนหลังบ้านก็ถูกลมแรงที่พัดมาจน กระดาษรูปนั้นปลิวว่อนอยู่บนอากาศจนฉันต้องวิ่งไล่ตาม

 

 

      แต่ที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นคือมันลอยข้าวรั้วกำแพงบ้านฉันไปตกอยู่ที่บ้านของโทโมะน่ะสิ! ><!

 

 

      ถามว่าแค่รูปเองจะตกใจอะไรขนาดนี้นะ? มันจะไม่น่าตกใจขนาดนี้หรอกนะถ้าเกิดรูปวาดนั่นไม่ใช่รูปภาพโทโมะน่ะ! ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันนะว่าฉันจะเพ้อนั่งวาดรูปของเขา ให้ตายสิ! ถ้าเกิดโทโมะมาเห็นรูปวาดนั้นเขาจะต้องรู้ว่าฉันคิดอะไรกับเขาแน่ๆเลย

 

 

      อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!! ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย คงจะต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว!

 

 

      เอาไงดีๆๆๆๆ เอาล่ะ! แบบนี้แหละง่ายสุดแล้ว! ><//

 

 

“เป็นไงเป็นกันล่ะ! ><!”

 

 

       นี่เป็นความคิดที่มีอยู่ตอนนี้ นั่นคือปีนข้ามกำแพงไปเก็บรูปวาดนั่นมาให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะถูกลมพัด ปลิวลอยหายไปไหนอีก ในหัวไม่ได้คิดที่จะไปกดออดหน้าบ้านโทโมะเลยนะ เพราะลุงอากิโอะกับน้ามาซากิก็ไปทำงานเหลือแต่โทโมะที่อยู่บ้านคนเดียวและเขาถ้าออก มาเปิดรั้วให้แล้วถามว่ามีอะไรฉันจะตอบเขาว่าอะไรล่ะ?    

 

 

       อ๋อ! เผอิญฉันนั่งวาดรูปนายแล้วลมมันพัดข้ามรั้วบ้านฉันมารั้วบ้านนายน่ะ^^;;;

 

 

       แบบนี้เรอะ!?! >O<???

 

 

 

“ฮึบ!”  

 

 

      ฉันใช้พละกำลังที่มีดันตัวเองขึ้นไปนั่งอยู่บนรั้วบ้านอย่างยากลำบาก แต่สุดท้ายก็ปีนขึ้นมาจนได้ มันก็สูงพอดูนะแต่เพราะว่าแรงผลักดันที่ว่ากลัววีมาเห็นรูปวาดนั่นมันถึงทำ ให้ฉันปีนขึ้นมาได้ =[]=;;;;

 

 

       แก้วนะแก้ว! ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้นะ! >O<!

 

 

“โอย...สูงๆๆ YOY!”

 

 

       คราวนี้ฉันพยายามเอาขาลงแต่ความที่กลัวเลยทำให้มันดูเงอะๆงะๆ จนน่าลำบาก =[]=;;;  แต่ก็ต้องพาตัวเองลงไปให้ได้ และสายตาของฉันก็ดันมองลงไปเห็นว่ากระดาษรูปโทโมะกำลังจะปลิวไปทางอื่นตาจึงเบิกกว้างด้วยความตกใจ

 

 

“เฮ้ย! อย่าปลิวไปไหนนะ อ่ะ! อ๊า!!!! >O<!”

 

 

ตุ้บ!

 

 

      ร่างกายบางๆของฉันร่วงหล่นจากกำแพงลงมายังพื้นหญ้าที่บ้านโทโมะเสียงดังตุ้บ! อาการ ลุกลี้ลุกลนของฉันนั้นมันทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บเข้าจนได้ โอยยย อะไรจะซวยเยี่ยงนี้เนี่ย แผลที่ขาเมื่อวานก็ยังไม่หายเลย ยังมาเจ็บก้นอีก ยังดีนะที่ปากไม่กระแทกพื้นไม่งั้นแผลที่โดนตบเมื่อวานคงไม่หายง่ายๆแน่

 

 

      ให้ตายเหอะ!  พระเจ้า! Y_Y!

 

 

“โอยยย”

 

 

      ฉัน ร้องออกมาแล้วลุกขึ้นเอามือลูบๆที่ก้นตัวเองเพราะตกลงมาแรงมากพอดูและมันก็ เจ็บมากด้วยแต่ก็ยังคงรีบเดินไปหยิบเจ้ากระดาษวาดรูปของฉันขึ้นมาอย่างรวด เร็วเพราะเกรงว่าลมจะพัดมันปลิวไปไหนอีก

 

 

“เฮ้อ...ได้สักที ^^”

 

 

“เธอทำอะไรน่ะ”

 

 

ขวับ!

 

 

OoO!!!!!!

 

 

      ยะ! เย้ยยยยยยยย โทโมะมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย? เมื่อกี๊ฉันยังไม่เห็นเขาเลยนะ แล้วเขามาโผล่ตรงประตูหลังบ้านของตัวเองตอนไหนแล้วเขาเห็นรูปภาพนั่นรึปล่าวเนี่ย >/////////< สาธุขอให้ไม่เห็นเถอะ! เพี้ยงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >/\<

 

 

“นะ...นายมาทำอะไรตรงนี้อ่ะ”

 

 

“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ...ว่ามาทำอะไรตรงนี้?”

 

 

      ก็จริงอย่างที่โทโมะว่านะคำถามนี้เขาต้องเป็นคนถามสิไม่ใช่ฉันไปถามเขาเพราะนี่มันบ้านเขานี่นา เอ๊อะ! ฉันนี่ก็บ้าจริงไรจริง ( ด่าตัวเอง = =;;;; )

 

 

“อ่ะ...เอ่อ...ลมมันพัดกระดาษวาดรูปของเรามาตกลงที่บ้านนายน่ะ เราเลยปืนกำแพงมาเอา” ฉันบอก

 

 

       โทโมะที่ยืนอยู่ตรงประตูหลังบ้านก็เดินออกมาหาฉันแล้วเอียงคอมองฉันอย่างสงสัย ว่าไอ้ที่ฉันพูดน่ะมันจริงรึปล่าว สายตาของเขามองที่กระดาษวาดรูปนั่นจนฉันต้องรีบจับม้วนๆแล้วเอามันไปไว้ข้าง หลังอย่างรวดเร็ว

 

 

            และพอโทโมะเห็นอย่างนั้นเขาก็หรี่ตามองฉันทันที!  

 

 

       บอกตรงๆนะ ฉันน่ะกลัวบุคลิกแบบนี้ของเขาสุดๆเลย เพราะถ้าเขาพูดฉันยังพอรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ข้างในใจใช่มั้ย? แต่นี่ไม่พูดแถมนิ่งเงียบและยังหรี่ตามองอีก โหยยยย บอกเลย...อึดอัด! ><!

 

 

“แล้วทำไมต้องปีนกำแพง  - -+ ” โทโมะถามเสียงนิ่งๆแล้วมองมาที่ฉันตรงๆจนฉันต้องก้มหน้าลง

 

 

กึก!

 

 

       โทโมะ...นายถามตรงประเด็นเกินไปมั้ยเนี่ย!?!

 

 

“เรากลัวว่าถ้าไปกดออดแล้วมันจะรบกวนเวลาส่วนตัวของนายน่ะ เรา...เลยปีนกำแพงมา” ฉันบอกไปอย่างแนบเนียน

 

 

“กระดาษนั่นมันสำคัญมากเลยรึไงถึงต้องรีบปีนมาเอา”

 

 

“เอ่อ...”

 

 

 “แล้วทำไมต้องเอาซ่อนไว้ข้างหลังด้วย มันคงสำคัญมากสินะถึงต้องเอาซ่อนไว้น่ะ”

 

 

        ใช่! มันสำคัญสำหรับฉันมาก! =/////=

 

 

“เฮ้ยๆๆ นี่! จะทำอะไร O_O?”

 

 

      ฉันตกใจจนต้องรีบถอยหนีไปให้ห่างโทโมะ เพราะหลังจากพูดจบเขาก็ทำท่าว่าจะมาหยิบกระดาษวาดรูปนั่นไปดู โทโมะเสียมารยาท! เขาก็รู้อยู่ว่ามันเป็นกระดาษวาดรูปของฉันแล้วยังจะทำท่าจะมาหยิบไปดูอีก ไม่ๆๆๆๆ ไม่! ฉันจะไม่ยอมให้เขาหยิบกระดาษนั่นไปได้เด็ดขาด >O<! ไม่งั้นความแตกแน่เลยว่า...

 

 

             ฉันแอบชอบเขา! =//////=

 

 

“ดูหน่อยไม่ได้ไง๊?”

 

 

“ไม่ได้! นี่มันของๆเรานายไม่มีสิทธ์มาเอาไปดู ><////////”

 

 

“วาดรูปคนที่ชอบไว้รึไงถึงให้ฉันดูไม่ได้?”

 

 

จึก!

 

 

       อะ...อะไรดลใจให้เขาถามตรงประเด็นอีกแล้วเนี่ย!?! โหงยยยยยยย ฉันจะตอบว่าอะไรดีๆๆๆๆ จะตอบว่าอะไรเด้!!!! >O<!!!!

 

 

“...”

 

 

“เงียบ? แสดงว่าใช่?”

 

 

“มันก็ไม่เกี่ยวกับนายนี่นา O_O?”

 

 

“...แสดงว่าที่ฉันพูดจริงมันใช่มั้ย?”

 

 

“ฮะ?”

 

 

“เธอชอบใคร!?”  

 

 

“!!!”  

 

 

      แล้วทำไมจะต้องตะคอกเค้นคอฉันอย่างนี้ด้วยล่ะ โทโมะบ้าไปแล้ว! >O<! เขาจะมาสนใจทำไมว่าฉันจะชอบใคร เพราะที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้เห็นว่าเขาจะสนใจฉันเลยนี่ ฉันก็เป็นแค่เพื่อนบ้านคนหนึ่ง ( ที่แอบชอบโทโมะอยู่=/////= ) แล้วทำไมจะต้องขึ้นเสียงจนฉันสะดุ้งด้วยนะ ฉันล่ะไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ   

 

 

“...”

 

 

“แล้วทำไมนายต้องขึ้นเสียงด้วย”

 

 

      ฉัน พูดแล้วมองหน้าโทโมะด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่เข้าใจอารมณ์ของเขาจนโทโมะเหมือนว่า จะลืมตัวว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกมาเมื่อกี้เขาจึงหุบปากของเขาลงแล้วก็กลับ มาทำหน้าตานิ่งเย็นชาตามฉบับปกติ ไม่อยากจะพูดหรอกนะแต่ถ้าเกิดว่าโทโมะเป็นผู้หญิง...

 

 

      ฉัน...คงจะคิดว่าเขาอยู่ในช่วง‘วันนั้นของเดือน’ซะอีกแน่ะ =[]=;;;;  ก็ดูเขาสิ! ขอฉันด่าแบบจินตนาการหน่อยเถอะนะ! โทโมะน่ะอารมณ์แปรปรวนอย่างกับผู้ชายเป็น ปจด. ( ประจำเดือน )  จริงๆ ><!

 

 

“ฉันก็...พูดไปงั้นแหละ” โทโมะพูดพลางเมินหน้าไปทางอื่นแล้วก็ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้ก่อนที่เขาจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง “ใครจะไปอยากรู้เรื่องของเธอล่ะ”

 

 

            ไม่รู้ว่าฉันคิดหรือว่ารู้สึกไปเองรึปล่าวว่าคำพูดของโทโมะมันแฝงไปด้วยอารมณ์‘น้อยอกน้อยใจ’นิดๆ เพราะท่าทางของเขามันดูเป็นเชิงประชดๆกันนิดๆยังไงก็ไม่รู้สินะ

 

 

“งั้น...เราขอตัวนะ” ฉันพูดแล้วทำท่าว่าจะเดินออกไปจากตรงนี้แต่โทโมะก็สาวเท้าเดินมาดึงแขนของฉันไว้เสียก่อน

 

 

หมับ!

 

 

“เดี๋ยว...”

 

 

“???”

 

 

ตึกตักๆๆๆๆๆ

 

 

          เอาแล้วไงๆๆๆ เจ้าหัวใจตัวดีมันเต้นแรงอีกแล้วววววววววววว >/////////<

 

 

      สาเหตุ ก็คงเป็นเพราะว่าตอนนี้โทโมะกำลังจับมือของฉันอยู่แล้วพอฉันทำหน้างงๆเขาก็เอา มืออีกข้างล้วงลงกระเป๋ากางเกงของเขาก่อนจะหยิบบางสิ่งออกมา ฉันเบิกตานิดๆเพราะว่าสิ่งที่โทโมะหยิบออกมามันคือ...

 

 

      โทรศัพท์ของฉันนั่นเอง!

 

 

           อ้าว? แล้วมันไปอยู่กับโทโมะได้ยังไงเนี่ย? เอ...หรือว่าเมื่อวานฉันเผลอลืมเอาไว้ที่บ้านของเขาเขาเลยเก็บไว้ให้ ฮะ? ถ้าเป็นอย่างนั้น โทโมะจะเห็นรูปเขาที่ฉันแอบถ่ายเอาไว้รึปล่าวนะ?

 

 

      เอ...แต่เขาคงไม่ใช่‘คนเสียมารยาท’ ถึง ขั้นแอบเปิดโทรศัพท์ของฉันดูโน่นนี่หรืออะไรหรอกมั้ง ( ไม่ทันละแก้ว 555+) เพราะในโทรศัพท์ของฉันมันไม่ค่อยมีอะไรสำคัญสักเท่าไหร่ จะมีก็แค่รูปที่ถ่ายกับฟางแล้วก็ที่สำคัญที่สุด...ก็คงจะเป็นรู้โทโมะนั่นแหละ นะ =/////=;;;;;

 

 

      แต่...ถึงจะคิดแบบนั้นฉันก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่า‘เขารู้อะไรรึปล่าว?’  

 

 

“เมื่อวานเธอลืมไว้...ฉันเลยเก็บไว้ให้” โทโมะพูดแล้วเอาโทรศัพท์ของเขามาวางไว้บนมือของฉันก่อนที่เขาจะปล่อยมือของตัวเองออก

 

 

“นายไม่ได้เปิดดูอะไรในโทรศัพท์ของเราใช่มั้ย?” ฉันถามไปตรงๆเพื่อความมั่นใจว่าเขาไม่ได้เปิดดูอะไรในโทรศัพท์ของฉันจริงๆ

 

 

“ฉันไม่ชอบสนใจเรื่องของใคร ( เหรอจ๊ะ? โทโมะ ^^)”

 

 

“...”

 

 

“ทำไม...เธอกังวลอะไร...”

 

 

       พูดอย่างเดียวไม่ต้องเดินเข้ามาหาใกล้ๆจนฉันต้องถอยหลังช้าๆก็ได้มั้งโทโมะ = =//////

 

 

“เรา...”

 

 

“กลัวว่าฉันจะเห็น‘ความลับ’ ที่เธอแอบซ่อนไว้ในโทรศัพท์รึไง”

 

 

“เราไม่ได้ซ่อนอะไรทั้งนั้น =//////=” ฉันพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าโทโมะ

 

 

“เหรอ...”

 

 

       ได้โปรดอย่าถามเสียงนิ่งๆเย็นชาๆแบบนี้จะได้มั้ยเนี่ย? เขาทำเหมือนว่ากำลังจับโกหกฉันอย่างนั้นแหละ! โทโมะ จะรู้มั้ยเนี่ยว่าเขากำลังทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงไม่เป็นสั่มน่ะ แถมยังเดินก้าวเข้ามาหาจนหลังฉันติดเข้ากับกำแพงรั้วบ้านเข้าจนได้ แต่ว่าโทโมะเองก็ไม่มีท่าว่าเขาจะหยุดเดินเข้ามาหาฉันเลย

 

 

      ฉัน...ฉันต้องหาทางออกไปจากบ้านเขาเดี๋ยวนี้แหละ! ></////

 

 

“เราไม่มีอะไรจะพูด”

 

 

“...”

 

 

“ขอบคุณที่ช่วยเก็บมือถือเราไว้นะ”

 

 

“...”

 

 

       โทโมะเงียบ! เขาไม่พูดอะไรซักคำเอาแต่มองหน้าฉันอยู่นั่นแหละ  ฉันเองก็อึดอัดกับอาการแบบนี้ของเขาจริงๆ อยากจะถามไปว่ามีอะไรกับฉันนัก? แต่แลดูท่าว่าฉันคงไม่ได้ออกไปจากบ้านโทโมะง่ายๆแน่ๆเลยถ้าถามไป จึงเงียบๆแล้วบอกลาดีกว่า ขืนอยู่ต่อ สติแตกแน่!

 

 

“ระ...เราขอตัวนะ...”

 

 

หมับ!

 

 

ปึก!

 

 

      เย้ย!!  โทโมะทำบ้าอะไรเนี่ย? ฉันตกใจหมดเล้ย! >O<!  

 

 

      ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรโทโมะถึงได้กระชากข้อมือของฉันให้กลับมายืนที่เดิมอีก ครั้งก่อนที่เขาจะดันผลักไหล่ของฉันให้หลังของฉันติดกับกำแพง  ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อโทโมะใช้มือทั้งสองข้างมาทาบไว้บนกำแพงปิดสอง ทางไม่ให้ฉันหลบออกไปได้ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาในระยะประชิด

 

 

      แม่เจ้า! มันใกล้ไปนะ! >///////<

 

 

ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

      หัวใจที่กำลังเต้นสั่นระรัวในตอนนี้มันทำให้ฉันแทบจะหยุดหายใจ เพราะโทโมะไม่พูดอะไรเลยสักอย่างเอาแต่มองฉันจนเหมือนกับว่าจะกินฉันด้วยสายตา ฉันเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมองเขาเพราะขนาดกลืนน้ำลายยังทำได้ ลำบากเลย YOY!!!!!!

 

 

“นาย...จะ...จะทำอะไร”

 

 

      ฉันถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปสบตาโทโมะที่กำลังจ้องมองมาอยู่ดี บ้าจริง! ตอนนี้ร่างกายของเราสองคนมันล่อแหลมจริงๆนะเพราะใบหน้าของฉันกับโทโมะนี่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนเองเท่านั้น!!!

 

 

...เธอ...มีอะไรที่ปิดบังฉันอยู่รึปล่าว!?”

 

___________________________________________

ไรต์มาอัพแล้วววววว เม้นโหวตเยอะๆไรต์จะได้อัพเร็วๆๆ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา