Stop หยุดหัวใจนายเย็นชา

- What Do You Know -

( เธอรู้อะไรรึปล่าว? )

 

 

วันเสาร์

 

 

“...”

 

 

       เช้า วันเสาร์นี้อากาศดีไม่น้อยเลย ฉันตื่นมาก็รีบอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่ 7 โมง เพื่อมารอฟางรับไปโรงเรียน แต่ปกติก็ตื่นเช้าแบบนี้อยู่แล้วน่ะนะถ้าไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกเสียก่อน = =;;;;

 

 

       พ่อ ฉันบอกว่าวันนี้จะไปเอาจักรยานให้ที่ร้านแล้วก็ขี่ไปซื้อของเลย ตอนแรกฉันบอกพ่อว่าเดี๋ยวไปเอาเองก็ได้แต่พ่อก็แลดูท่าอยากจะไปเอาเองเสีย มากกว่าฉันก็เลยไม่ได้อะไร ส่วนพิชชี่ก็นั่งดูการ์ตูนอยู่ในบ้าน ฉันเองก็มานั่งเล่นที่สวนหลังบ้านทีเป็นสนามหญ้าเขียวชอุ่มน่านอนมากๆ

 

 

       สวนหลังบ้านฉันไม่ค่อยมีเวลามานั่งที่นี่บ่อยนักหรอก แต่วันนี้อากาศดีเลยมานั่งเล่นซะหน่อยสวนหลังบ้านเรามีดอกไม้ที่ปลูกไว้หลาย ชนิดเลยทั้งดอกกุหลาบขาวและกุหลาบแดงแต่ที่ฉันชอบที่สุดในบรรดาดอกไม้เห็นจะ เป็นดอกเบญจมาศวันวาเลนไทน์ที่เขามักนิยมให้ดอกกุหลาบสำหรับคนรัก  

 

 

          แต่สำหรับฉัน...ฉันมักจะซื้อช่อเบญจมาศมาให้พ่อให้เพื่อนๆเสมอในวันสำคัญต่างๆเพราะมันหมายถึง ‘ความซื่อสัตย์ ความภักดี’ยอมรับตรงๆเลยว่าเกิดมาฉันยังไม่เคยได้ดอกกุหลาบจากใครเลยซักดอกเดียวนอกจากเพื่อนๆช่างอาพับยิ่งนัก T_T

 

 

       และฉันไม่เคยหวังเลยว่าจะได้เพราะในหัวไม่เคยคิดเรื่องอยากจะมีแฟนมีคนรักเลยเพราะคิดแค่ว่า ‘ถ้ามันจะมีคงไม่ต้องตามหาเดี๋ยวมันก็มาเอง’ฉันไม่เคยใจเต้นแรงเพราะใคร ไม่เคยแอบชอบใครเลยซักคน อาจใช่ที่มีผู้ชายเข้ามาวนเวียนบ้าง แต่คนพวกนั้นไม่มีทางจริงใจกับผู้หญิง ‘จืดๆ’อย่างฉันหรอกพอฉันไม่เล่นด้วยพวกนั้นก็หายไป...

 

 

       ความรักสำหรับคนพวกนั้นก็อาจจะมีบ้างที่จริงใจแต่ส่วนมากเท่าที่ฉัน เห็นทั่วๆไป 1.ขอเบอร์ 2.คุยกัน 3.ชอบกันพอถูกใจก็คบ 4.คบไปบางรายก็คบนานจนแต่งงาน แต่ที่ฉันเห็นก็เลิกกันในส่วนใหญ่แล้วก็หาเป้าหมายใหม่

 

 

“เฮ้อ...”

 

 

       คิดแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมาเบาๆก็แค่นั้นเอง ฉันไม่อยากให้ความรักของฉันเป็นแบบนั้น ฉันเป็นคนที่เชื่อมั่นในความรักถึงแม้จะไม่เคยมีก็ตาม แต่ถ้าหากได้เจอฉันคงจะ...รักแค่คนๆนั้นไปจนกว่าจะจากกันไป...

 

 

      ไม่รู้ทำไมพอคิดเรื่องนี้หน้าโทโมะถึงได้ลอยเข้ามาเหมือนภาพหลอน...และ สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น!

 

 

ฟิ้ว!...

 

 

“เฮ้ย! มานี่นะ! >O<!”

 

 

        ดูเหมือนว่าพระเจ้าจงใจจะกลั่นแกล้งฉันเป็นรอบที่ร้อยหรืออย่างไรเพราะจู่ๆ รูปที่ฉันนั่งวาดอยู่ตั้งแต่มานั่งเล่นที่สวนหลังบ้านก็ถูกลมแรงที่พัดมาจน กระดาษรูปนั้นปลิวว่อนอยู่บนอากาศจนฉันต้องวิ่งไล่ตาม

 

 

      แต่ที่น่าตกใจไปมากกว่านั้นคือมันลอยข้าวรั้วกำแพงบ้านฉันไปตกอยู่ที่บ้านของโทโมะน่ะสิ! ><!

 

 

      ถามว่าแค่รูปเองจะตกใจอะไรขนาดนี้นะ? มันจะไม่น่าตกใจขนาดนี้หรอกนะถ้าเกิดรูปวาดนั่นไม่ใช่รูปภาพโทโมะน่ะ! ไม่อยากจะเชื่อตัวเองเหมือนกันนะว่าฉันจะเพ้อนั่งวาดรูปของเขา ให้ตายสิ! ถ้าเกิดโทโมะมาเห็นรูปวาดนั้นเขาจะต้องรู้ว่าฉันคิดอะไรกับเขาแน่ๆเลย

 

 

      อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!! ฉันไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลย คงจะต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว!

 

 

      เอาไงดีๆๆๆๆ เอาล่ะ! แบบนี้แหละง่ายสุดแล้ว! ><//

 

 

“เป็นไงเป็นกันล่ะ! ><!”

 

 

       นี่เป็นความคิดที่มีอยู่ตอนนี้ นั่นคือปีนข้ามกำแพงไปเก็บรูปวาดนั่นมาให้เร็วที่สุดก่อนที่มันจะถูกลมพัด ปลิวลอยหายไปไหนอีก ในหัวไม่ได้คิดที่จะไปกดออดหน้าบ้านโทโมะเลยนะ เพราะลุงอากิโอะกับน้ามาซากิก็ไปทำงานเหลือแต่โทโมะที่อยู่บ้านคนเดียวและเขาถ้าออก มาเปิดรั้วให้แล้วถามว่ามีอะไรฉันจะตอบเขาว่าอะไรล่ะ?    

 

 

       อ๋อ! เผอิญฉันนั่งวาดรูปนายแล้วลมมันพัดข้ามรั้วบ้านฉันมารั้วบ้านนายน่ะ^^;;;

 

 

       แบบนี้เรอะ!?! >O<???

 

 

 

“ฮึบ!”  

 

 

      ฉันใช้พละกำลังที่มีดันตัวเองขึ้นไปนั่งอยู่บนรั้วบ้านอย่างยากลำบาก แต่สุดท้ายก็ปีนขึ้นมาจนได้ มันก็สูงพอดูนะแต่เพราะว่าแรงผลักดันที่ว่ากลัววีมาเห็นรูปวาดนั่นมันถึงทำ ให้ฉันปีนขึ้นมาได้ =[]=;;;;

 

 

       แก้วนะแก้ว! ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้นะ! >O<!

 

 

“โอย...สูงๆๆ YOY!”

 

 

       คราวนี้ฉันพยายามเอาขาลงแต่ความที่กลัวเลยทำให้มันดูเงอะๆงะๆ จนน่าลำบาก =[]=;;;  แต่ก็ต้องพาตัวเองลงไปให้ได้ และสายตาของฉันก็ดันมองลงไปเห็นว่ากระดาษรูปโทโมะกำลังจะปลิวไปทางอื่นตาจึงเบิกกว้างด้วยความตกใจ

 

 

“เฮ้ย! อย่าปลิวไปไหนนะ อ่ะ! อ๊า!!!! >O<!”

 

 

ตุ้บ!

 

 

      ร่างกายบางๆของฉันร่วงหล่นจากกำแพงลงมายังพื้นหญ้าที่บ้านโทโมะเสียงดังตุ้บ! อาการ ลุกลี้ลุกลนของฉันนั้นมันทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บเข้าจนได้ โอยยย อะไรจะซวยเยี่ยงนี้เนี่ย แผลที่ขาเมื่อวานก็ยังไม่หายเลย ยังมาเจ็บก้นอีก ยังดีนะที่ปากไม่กระแทกพื้นไม่งั้นแผลที่โดนตบเมื่อวานคงไม่หายง่ายๆแน่

 

 

      ให้ตายเหอะ!  พระเจ้า! Y_Y!

 

 

“โอยยย”

 

 

      ฉัน ร้องออกมาแล้วลุกขึ้นเอามือลูบๆที่ก้นตัวเองเพราะตกลงมาแรงมากพอดูและมันก็ เจ็บมากด้วยแต่ก็ยังคงรีบเดินไปหยิบเจ้ากระดาษวาดรูปของฉันขึ้นมาอย่างรวด เร็วเพราะเกรงว่าลมจะพัดมันปลิวไปไหนอีก

 

 

“เฮ้อ...ได้สักที ^^”

 

 

“เธอทำอะไรน่ะ”

 

 

ขวับ!

 

 

OoO!!!!!!

 

 

      ยะ! เย้ยยยยยยยย โทโมะมาทำอะไรตรงนี้เนี่ย? เมื่อกี๊ฉันยังไม่เห็นเขาเลยนะ แล้วเขามาโผล่ตรงประตูหลังบ้านของตัวเองตอนไหนแล้วเขาเห็นรูปภาพนั่นรึปล่าวเนี่ย >/////////< สาธุขอให้ไม่เห็นเถอะ! เพี้ยงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >/\<

 

 

“นะ...นายมาทำอะไรตรงนี้อ่ะ”

 

 

“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ...ว่ามาทำอะไรตรงนี้?”

 

 

      ก็จริงอย่างที่โทโมะว่านะคำถามนี้เขาต้องเป็นคนถามสิไม่ใช่ฉันไปถามเขาเพราะนี่มันบ้านเขานี่นา เอ๊อะ! ฉันนี่ก็บ้าจริงไรจริง ( ด่าตัวเอง = =;;;; )

 

 

“อ่ะ...เอ่อ...ลมมันพัดกระดาษวาดรูปของเรามาตกลงที่บ้านนายน่ะ เราเลยปืนกำแพงมาเอา” ฉันบอก

 

 

       โทโมะที่ยืนอยู่ตรงประตูหลังบ้านก็เดินออกมาหาฉันแล้วเอียงคอมองฉันอย่างสงสัย ว่าไอ้ที่ฉันพูดน่ะมันจริงรึปล่าว สายตาของเขามองที่กระดาษวาดรูปนั่นจนฉันต้องรีบจับม้วนๆแล้วเอามันไปไว้ข้าง หลังอย่างรวดเร็ว

 

 

            และพอโทโมะเห็นอย่างนั้นเขาก็หรี่ตามองฉันทันที!  

 

 

       บอกตรงๆนะ ฉันน่ะกลัวบุคลิกแบบนี้ของเขาสุดๆเลย เพราะถ้าเขาพูดฉันยังพอรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ข้างในใจใช่มั้ย? แต่นี่ไม่พูดแถมนิ่งเงียบและยังหรี่ตามองอีก โหยยยย บอกเลย...อึดอัด! ><!

 

 

“แล้วทำไมต้องปีนกำแพง  - -+ ” โทโมะถามเสียงนิ่งๆแล้วมองมาที่ฉันตรงๆจนฉันต้องก้มหน้าลง

 

 

กึก!

 

 

       โทโมะ...นายถามตรงประเด็นเกินไปมั้ยเนี่ย!?!

 

 

“เรากลัวว่าถ้าไปกดออดแล้วมันจะรบกวนเวลาส่วนตัวของนายน่ะ เรา...เลยปีนกำแพงมา” ฉันบอกไปอย่างแนบเนียน

 

 

“กระดาษนั่นมันสำคัญมากเลยรึไงถึงต้องรีบปีนมาเอา”

 

 

“เอ่อ...”

 

 

 “แล้วทำไมต้องเอาซ่อนไว้ข้างหลังด้วย มันคงสำคัญมากสินะถึงต้องเอาซ่อนไว้น่ะ”

 

 

        ใช่! มันสำคัญสำหรับฉันมาก! =/////=

 

 

“เฮ้ยๆๆ นี่! จะทำอะไร O_O?”

 

 

      ฉันตกใจจนต้องรีบถอยหนีไปให้ห่างโทโมะ เพราะหลังจากพูดจบเขาก็ทำท่าว่าจะมาหยิบกระดาษวาดรูปนั่นไปดู โทโมะเสียมารยาท! เขาก็รู้อยู่ว่ามันเป็นกระดาษวาดรูปของฉันแล้วยังจะทำท่าจะมาหยิบไปดูอีก ไม่ๆๆๆๆ ไม่! ฉันจะไม่ยอมให้เขาหยิบกระดาษนั่นไปได้เด็ดขาด >O<! ไม่งั้นความแตกแน่เลยว่า...

 

 

             ฉันแอบชอบเขา! =//////=

 

 

“ดูหน่อยไม่ได้ไง๊?”

 

 

“ไม่ได้! นี่มันของๆเรานายไม่มีสิทธ์มาเอาไปดู ><////////”

 

 

“วาดรูปคนที่ชอบไว้รึไงถึงให้ฉันดูไม่ได้?”

 

 

จึก!

 

 

       อะ...อะไรดลใจให้เขาถามตรงประเด็นอีกแล้วเนี่ย!?! โหงยยยยยยย ฉันจะตอบว่าอะไรดีๆๆๆๆ จะตอบว่าอะไรเด้!!!! >O<!!!!

 

 

“...”

 

 

“เงียบ? แสดงว่าใช่?”

 

 

“มันก็ไม่เกี่ยวกับนายนี่นา O_O?”

 

 

“...แสดงว่าที่ฉันพูดจริงมันใช่มั้ย?”

 

 

“ฮะ?”

 

 

“เธอชอบใคร!?”  

 

 

“!!!”  

 

 

      แล้วทำไมจะต้องตะคอกเค้นคอฉันอย่างนี้ด้วยล่ะ โทโมะบ้าไปแล้ว! >O<! เขาจะมาสนใจทำไมว่าฉันจะชอบใคร เพราะที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้เห็นว่าเขาจะสนใจฉันเลยนี่ ฉันก็เป็นแค่เพื่อนบ้านคนหนึ่ง ( ที่แอบชอบโทโมะอยู่=/////= ) แล้วทำไมจะต้องขึ้นเสียงจนฉันสะดุ้งด้วยนะ ฉันล่ะไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้เลยจริงๆ   

 

 

“...”

 

 

“แล้วทำไมนายต้องขึ้นเสียงด้วย”

 

 

      ฉัน พูดแล้วมองหน้าโทโมะด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าไม่เข้าใจอารมณ์ของเขาจนโทโมะเหมือนว่า จะลืมตัวว่าตัวเองเผลอพูดอะไรออกมาเมื่อกี้เขาจึงหุบปากของเขาลงแล้วก็กลับ มาทำหน้าตานิ่งเย็นชาตามฉบับปกติ ไม่อยากจะพูดหรอกนะแต่ถ้าเกิดว่าโทโมะเป็นผู้หญิง...

 

 

      ฉัน...คงจะคิดว่าเขาอยู่ในช่วง‘วันนั้นของเดือน’ซะอีกแน่ะ =[]=;;;;  ก็ดูเขาสิ! ขอฉันด่าแบบจินตนาการหน่อยเถอะนะ! โทโมะน่ะอารมณ์แปรปรวนอย่างกับผู้ชายเป็น ปจด. ( ประจำเดือน )  จริงๆ ><!

 

 

“ฉันก็...พูดไปงั้นแหละ” โทโมะพูดพลางเมินหน้าไปทางอื่นแล้วก็ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้ก่อนที่เขาจะหันกลับมามองฉันอีกครั้ง “ใครจะไปอยากรู้เรื่องของเธอล่ะ”

 

 

            ไม่รู้ว่าฉันคิดหรือว่ารู้สึกไปเองรึปล่าวว่าคำพูดของโทโมะมันแฝงไปด้วยอารมณ์‘น้อยอกน้อยใจ’นิดๆ เพราะท่าทางของเขามันดูเป็นเชิงประชดๆกันนิดๆยังไงก็ไม่รู้สินะ

 

 

“งั้น...เราขอตัวนะ” ฉันพูดแล้วทำท่าว่าจะเดินออกไปจากตรงนี้แต่โทโมะก็สาวเท้าเดินมาดึงแขนของฉันไว้เสียก่อน

 

 

หมับ!

 

 

“เดี๋ยว...”

 

 

“???”

 

 

ตึกตักๆๆๆๆๆ

 

 

          เอาแล้วไงๆๆๆ เจ้าหัวใจตัวดีมันเต้นแรงอีกแล้วววววววววววว >/////////<

 

 

      สาเหตุ ก็คงเป็นเพราะว่าตอนนี้โทโมะกำลังจับมือของฉันอยู่แล้วพอฉันทำหน้างงๆเขาก็เอา มืออีกข้างล้วงลงกระเป๋ากางเกงของเขาก่อนจะหยิบบางสิ่งออกมา ฉันเบิกตานิดๆเพราะว่าสิ่งที่โทโมะหยิบออกมามันคือ...

 

 

      โทรศัพท์ของฉันนั่นเอง!

 

 

           อ้าว? แล้วมันไปอยู่กับโทโมะได้ยังไงเนี่ย? เอ...หรือว่าเมื่อวานฉันเผลอลืมเอาไว้ที่บ้านของเขาเขาเลยเก็บไว้ให้ ฮะ? ถ้าเป็นอย่างนั้น โทโมะจะเห็นรูปเขาที่ฉันแอบถ่ายเอาไว้รึปล่าวนะ?

 

 

      เอ...แต่เขาคงไม่ใช่‘คนเสียมารยาท’ ถึง ขั้นแอบเปิดโทรศัพท์ของฉันดูโน่นนี่หรืออะไรหรอกมั้ง ( ไม่ทันละแก้ว 555+) เพราะในโทรศัพท์ของฉันมันไม่ค่อยมีอะไรสำคัญสักเท่าไหร่ จะมีก็แค่รูปที่ถ่ายกับฟางแล้วก็ที่สำคัญที่สุด...ก็คงจะเป็นรู้โทโมะนั่นแหละ นะ =/////=;;;;;

 

 

      แต่...ถึงจะคิดแบบนั้นฉันก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่า‘เขารู้อะไรรึปล่าว?’  

 

 

“เมื่อวานเธอลืมไว้...ฉันเลยเก็บไว้ให้” โทโมะพูดแล้วเอาโทรศัพท์ของเขามาวางไว้บนมือของฉันก่อนที่เขาจะปล่อยมือของตัวเองออก

 

 

“นายไม่ได้เปิดดูอะไรในโทรศัพท์ของเราใช่มั้ย?” ฉันถามไปตรงๆเพื่อความมั่นใจว่าเขาไม่ได้เปิดดูอะไรในโทรศัพท์ของฉันจริงๆ

 

 

“ฉันไม่ชอบสนใจเรื่องของใคร ( เหรอจ๊ะ? โทโมะ ^^)”

 

 

“...”

 

 

“ทำไม...เธอกังวลอะไร...”

 

 

       พูดอย่างเดียวไม่ต้องเดินเข้ามาหาใกล้ๆจนฉันต้องถอยหลังช้าๆก็ได้มั้งโทโมะ = =//////

 

 

“เรา...”

 

 

“กลัวว่าฉันจะเห็น‘ความลับ’ ที่เธอแอบซ่อนไว้ในโทรศัพท์รึไง”

 

 

“เราไม่ได้ซ่อนอะไรทั้งนั้น =//////=” ฉันพูดโดยที่ไม่ได้มองหน้าโทโมะ

 

 

“เหรอ...”

 

 

       ได้โปรดอย่าถามเสียงนิ่งๆเย็นชาๆแบบนี้จะได้มั้ยเนี่ย? เขาทำเหมือนว่ากำลังจับโกหกฉันอย่างนั้นแหละ! โทโมะ จะรู้มั้ยเนี่ยว่าเขากำลังทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงไม่เป็นสั่มน่ะ แถมยังเดินก้าวเข้ามาหาจนหลังฉันติดเข้ากับกำแพงรั้วบ้านเข้าจนได้ แต่ว่าโทโมะเองก็ไม่มีท่าว่าเขาจะหยุดเดินเข้ามาหาฉันเลย

 

 

      ฉัน...ฉันต้องหาทางออกไปจากบ้านเขาเดี๋ยวนี้แหละ! ></////

 

 

“เราไม่มีอะไรจะพูด”

 

 

“...”

 

 

“ขอบคุณที่ช่วยเก็บมือถือเราไว้นะ”

 

 

“...”

 

 

       โทโมะเงียบ! เขาไม่พูดอะไรซักคำเอาแต่มองหน้าฉันอยู่นั่นแหละ  ฉันเองก็อึดอัดกับอาการแบบนี้ของเขาจริงๆ อยากจะถามไปว่ามีอะไรกับฉันนัก? แต่แลดูท่าว่าฉันคงไม่ได้ออกไปจากบ้านโทโมะง่ายๆแน่ๆเลยถ้าถามไป จึงเงียบๆแล้วบอกลาดีกว่า ขืนอยู่ต่อ สติแตกแน่!

 

 

“ระ...เราขอตัวนะ...”

 

 

หมับ!

 

 

ปึก!

 

 

      เย้ย!!  โทโมะทำบ้าอะไรเนี่ย? ฉันตกใจหมดเล้ย! >O<!  

 

 

      ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรโทโมะถึงได้กระชากข้อมือของฉันให้กลับมายืนที่เดิมอีก ครั้งก่อนที่เขาจะดันผลักไหล่ของฉันให้หลังของฉันติดกับกำแพง  ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อโทโมะใช้มือทั้งสองข้างมาทาบไว้บนกำแพงปิดสอง ทางไม่ให้ฉันหลบออกไปได้ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมาในระยะประชิด

 

 

      แม่เจ้า! มันใกล้ไปนะ! >///////<

 

 

ตึกตักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

 

      หัวใจที่กำลังเต้นสั่นระรัวในตอนนี้มันทำให้ฉันแทบจะหยุดหายใจ เพราะโทโมะไม่พูดอะไรเลยสักอย่างเอาแต่มองฉันจนเหมือนกับว่าจะกินฉันด้วยสายตา ฉันเองก็ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมองเขาเพราะขนาดกลืนน้ำลายยังทำได้ ลำบากเลย YOY!!!!!!

 

 

“นาย...จะ...จะทำอะไร”

 

 

      ฉันถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆแต่ก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปสบตาโทโมะที่กำลังจ้องมองมาอยู่ดี บ้าจริง! ตอนนี้ร่างกายของเราสองคนมันล่อแหลมจริงๆนะเพราะใบหน้าของฉันกับโทโมะนี่ห่างกันแค่ไม่กี่เซนเองเท่านั้น!!!

 

 

“...เธอ...มีอะไรที่ปิดบังฉันอยู่รึปล่าว!?”

 

___________________________________________

ไรต์มาอัพแล้วววววว เม้นโหวตเยอะๆไรต์จะได้อัพเร็วๆๆ