All of mine [1D Short Fiction || zarry ]

กริ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง..
 
เสียงนาฬิกาปลุกแสนกวนใจในตอนเช้าของทุกวันดังขึ้นนนนนนนนนน
นี่ก็เป็นวันที่หกที่ผมทำงานร่วมกับเซน
กิจวัตรในเช้าอันเร่งรีบผ่านไปอย่างรวดเร็ว
 
ร้านกาแฟที่ตัวร้านมีลักษณะทรงสูงแบบกล่องสี่เหลี่ยม วัสดุที่ใช้เป็นส่วนใหญ่เป็นปูน, เหล็ก,ไม้ และกระจก ผสมผสานในสัดส่วนที่พอดีกัน โดยดีไซน์ร้านแบบโมเดิร์นบวกกับความทันสมัย เหมาะกับการพักผ่อนและยังรองรับลูกค้าได้จำนวนมาก
 
มือบางผลักประตูกระจกที่หน้าร้านติดกระดิ่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งเข้าไป
 
"หวัดดีเซน มาเช้าอีกล่ะ"
แฮรี่เอ่ยทักทายคนคิ้วหนาหน้าตาหล่อเหลาที่สวมใส่เสื้อยืดและยีนสีดำธรรมดาแต่มันกลับทำให้เค้าดูดีหล่อเท่สุดๆ
 
"แฮรี่เย็นนี้ไปเที่ยวกันมั้ย"
 
"อืมมมม"
แฮรี่ทำสีหน้าใคร่ครวญ
 
"เย็นนี้นายว่างไม่ใช่หรอ"
 
"ใช่ ว่าแต่นายรู้ได้ยังไงอ่ะเซน"
สายตาที่บางทีก็สีฟ้าน้ำทะเลบางทีก็สีเขียวมรกตจ้องผมอย่างจับผิด Sexyชะมัด
 
"เอ่อออ คือออ อ้อ! ลูอิส ลูอิสบอกฉันน่ะ"
ทำเอาผมกลายเป็นคนติดอ่างไปเลยทีเดียว
 
.
 
.
 
พอร้านปิดแฮรี่และเซนเดินไปยังลานจอดรถหน้าร้าน ลัมโบกินีสีดำคันหรูที่จอดอยู่เด่นสง่างามตาแสดงให้เห็นถึงรสนิยมและตัวตนของคนขับเป็นอย่างดี
 
"นี่รถนายหรอเซน"
แฮรี่ถามขณะที่ผมทำท่าจะล้วงกุญแจรถออกจากกระเป๋ากางเกง 'เอาแล้วไงไอ้เซน' ทันใดนั้นเอง
 
"เปล่าหรอกฉันแค่มาส่องกระจกน่ะ รถคันนี้สวยดีเน๊อะ"
พูดจบผมก็เดินไปหายาม
 
"สวัสดีครับคุณเซน"
 
"สวัสดีครับคือผมขอยืมมอเตอร์ไซต์ลุงหน่อยได้มั้ย"
 
"ได้สิครับ นี่กุญแจครับ" พูดพร้อมยื่นกุญแจมอ'ไซต์ให้ผม
 
"ขอบคุณครับนี่กุญแจรถผมขับได้เลยนะครับ"
 
ผมเดินกลับมาหาแฮรี่ที่ยืนมองดูอยู่
 
"ปะไปเที่ยวกัน"
 
"นี่นายเอากุญแจรถฝากยามไว้เลยหรอ" แฮรี่ถามพร้อมกับใบหน้างุนงง
 
"อ้อใช่ ฉันขี้ลืมน่ะ"
 
"เราจะไปเที่ยวไหนกันหรอเซน"
แฮรี่ถามและใส่หมวกกันน็อคที่ผมยื่นให้
 
้ "เดี๋ยวก็รู้"
(o^^)o
 
.
.
 
ความสวยงามของภูมิทัศน์ที่หลากหลายในสวนสาธารณะแห่งนี้นั้นน่าทึ่งมาก คุณอาจจะต้องใช้เวลาหลายวันเพื่อเดินเที่ยวชมความงดงามในพื้นที่ 320 เฮกเตอร์แห่งนี้ให้ครบถ้วน
พื้นที่ที่มีต้นไม้โบราณมากมายที่ขึ้นอยู่ทั่วไปในสวนไปจนถึงสวนที่ถูกตัดแต่งอย่างปราณีต และทะเลสาบที่น่ารื่นรมย์และชวนให้ลองพายเรือเล่น หากยืนอยู่บนเนินสูงของสวนจะสามารถมองเห็นลอนดอนได้อย่างสวยงามและผมกับแฮรี่ก็ยืนอยู่ณจุดนี้
 
"สวยจัง"
แฮรี่พูดขึ้น แววตาก็บ่งบอกแบบนั้นเช่นกัน ปอยผมที่ปกใบหน้าโดยการกระทำของสายลมริมฝีปากสีชมพูที่ยิ้มจนแก้มบุ้มจนเห็นลักยิ้มอันแสนน่ารัก
 
"ใช่สวย...สวยที่สุด"
คนที่ยืนข้างๆผมตอนนี้สวยที่สุดเลย
 
"เซน นายมาที่นี่บ่อยมั้ย"
 
"ก็เวลามีเรื่องไม่สบายใจอะไรฉันก็มาที่นี่แหละ"
 
"แล้วนายล่ะแฮรี่เวลามีเรื่องไม่สบายใจนายทำยังไงหรือไปที่ไหน"
 
"ก็หาอะไรทำให้สบายใจแล้วเลิกเอาใจไปอยู่กับเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจ ฉันทำแบบนี้เสมอมันช่วยได้นะเพราะสุดท้ายทุกอย่างมันก็อยู่ที่ใจเรา"
 
แฮรี่ตอบสีหน้าจริงจัง คำตอบนี้ประหนึ่งมิสยูนิเวิร์สตอบคำถามคณะกรรมการ
 
โคร้กๆๆ...
 
เสียงท้องร้องคนตัวเล็กดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดังพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
 
"ฮ่าๆๆ"
 
"ฮ่าๆๆ"
 
"ไปหาอะไรทานกัน"
ผมจับมือนุ่มแล้วเดินมายังมอเตอร์ไซต์(ของลุงยาม)
 
"กอดแน่นๆนะ"
ผมหันไปบอกคนซ้อนท้ายที่ทำหน้าตาตกใจ ฮึฮึ น่ารักน่าชัง
 
.
 
.
 
ภัตตาคารแห่งหนึ่งตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีเขียวและชมพู ดูดีมีสไตล์
อาหารของร้านนี้มีทั้งรสชาติแบบบ้านๆสุดๆ ไปจนถึงรสชาติดีทีเดียว เครื่องปรุงที่ใช้มักจะเป็นของตามฤดูกาลและมาจากแหล่งผลิตในพื้นที่เป็นส่วนใหญ่ที่นี่เปิดขายอาหารกลางวันและอาหารเย็น
อาหารมื้อนี้เป็นมื้อที่อิ่มและมีความสุขมากที่สุดสำหรับผม
 
ผมนั่งมองหน้าคนผมหยิกที่กินอาหารตรงหน้าอย่างมีความสุข ก่อนที่จะยิ้มให้ผม และวางช้อนส้อมในมือลง
 
"อิ่มแล้วหรอ"
 
"อื้มนายกินน้อยจัง กลัวอ้วนไม่หล่อหรอ ฮ่าๆๆ ฉันแซวเล่นน่ะ"
แฮรี่ทำหน้าตาหมั่นไส้แก้มป่องๆใส่ผม
 
"เปล่า นายนี่ก็กินเก่งเหมือนกันนะ
ฉันพึ่งจะเห็นนายกินจริงๆจังๆก็วันนี้ตอนนั้นนายคงจะบาดเจ็บหรือว่าอาหารที่ฉันทำไม่อร่อยถึงกินแค่นิดเดียวเอง"
ผมพูดพลางทำหน้าน้อยใจ
 
"ไม่ใช่นะเซนตอนนั้นฉันบาดเจ็บเลยกินไรได้ไม่มากน่ะ ข้าวต้มหมูของนายอร่อยมาก"
 
"จริงหร้อ"
ผมตอบพร้อมหันหน้าไปทางอื่น
 
"อย่าน้อยใจไปเลยน่านะเซนนะนะนะ"
สายตาอ้อนวอนอันน่ารักนั้น พระเจ้าผมคงต้องยอมแพ้ให้กับสายตานั้นเป็นแน่
 
"งั้นพรุ่งนี้ไปกินข้าวบ้านฉันนะ"
แฮรี่เงียบไป
 
"ว่าไงแฮรี่"
ผมถามเสียงห้วน
 
"ก็ได้ถ้ามันจะทำให้นายสบายใจขึ้น ยิ้มหน่อยสิ"
ทำไงละเซนก็ยิ้มสิครับ
 
"ฉันอยากพานายไปร้านร้านนึง ป่ะ"
ผมเดินนำแฮรี่ออกจากร้านโดยไม่ลืมวางเงินค่าอาหารไว้ที่โต๊ะ
 
.
 
.
 
ร้านเค้กที่หน้าตาสวยรสชาติอร่อยเลิศที่สุด อาทิเช่นคัพเค้กที่ท๊อปปิ้งด้ว