All of mine [1D Short Fiction || zarry ]

ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมพาร่างอันหล่อเหลามาอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กกว่าที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆตามตัว มือหนาสัมผัสใบหน้านุ่ม ดวงตาสีเขียวมรกต จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากสีชมพูอ่อนน่าจูบ

จนเลื่อนมาหยุดที่ลำคอขาว ร่างบางหลับตาพริ้มอย่างน่ารัก ริมฝีปากหนาประทับจูบปากบางด้วยความอ่อนโยนราวกับปุยฝ้าย ปากสีเข้มเริ่มบดจูบริมฝีปากบนและล่างสลับไปมาอย่างหยอกล้อ

"อื้ออ.."

เสียงครางหวานที่พยายามข่มไว้ดังเล็ดรอดออกมาจากคนตัวเล็ก

ลิ้นหนาเริ่มควานเข้าไปทักทายลิ้กเล็กด้วยความชำนาญ ความหวานละมุนที่สัมผัสได้ทำให้คนตัวโตสร้างสัมผัสที่อ่อนโยนและอ่อนนุ่มโดยอัตโนมัติช่างเป็นจูบที่แสนวิเศษเหลือเกิน...

ริมฝีปากหนาเลื่อนมาบดจูบซอกคอขาวสร้างตราประทับสีกุหลาบเพื่อบ่งบอกความเป็นเจ้าของไว้อย่างช้านานเนิบนาบ

.

.

"เซน เซน! เป็นอะไรรึเปล่า"

"เอ่อ... ปะ.. เปล่า"

ไอ้เซนเอ้ยนี่แกเพ้ออะไรว่ะเนี้ย พระเจ้า ทำไมมันไม่ใช่เรื่องจริงนะ

"นายเข้ามาได้ไงอ่ะ"

แฮรี่พูดและเช็ดผมไปพลางๆจะยั่วกันรึไงเนี้ยคนยิ่งมีอารมณ์อยู่

"เอ่อ ประตูไม่ได้ล็อคน่ะ  แล้วนายก็ลืมขนม ฉันเลยเอามาให้  วางไว้ที่โต๊ะข้างนอกนะ"

ผมตอบโดยไม่ละสายตาไปจากคนตรงหน้า

"ขอบใจมากนะเซน แล้วก็ขอบคุณสำหรับวันนี้ ขอบคุณนะ"

แฮรี่พูดด้วยสายตาจริงจัง

'เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นหอมแก้มให้ชื่นใจได้มั้ย'ได้แค่คิดเท่านั้นไอ้เซน

"ไม่เป็นไรก็บอกแล้วไงว่าฉันเต็มใจอยากทำให้นาย"

แฮรี่ยิ้มบางๆและพยักเพยิดหน้าไปทางประตูห้องนอน คงหมดเวลาของผมแล้วสินะ

"ฉันกลับนะ บ๊าย"

"ขับรถดีๆนะ"

.

.

ณ โรงแรมหรูใจกลางเมือง ซึ่งเป็นทั้งที่พักและที่ทำเงินให้กับตระกูลมาลิค ชั้นบนสุดของตึกเป็นพื้นที่ส่วนตัวของชายหนุ่มสุดหล่อพ่วงฉายาเพลย์บอยตัวพ่ออย่าง

'เซน มาลิค'

ก้นหนาหย่อนนั่งลงบนโซฟาหรูภายในห้องที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงหาที่เปรียบมิได้ ทำไมเราถึงรู้สึกแปลกๆว่ะ มือหนาเกาหัวตัวเองจนทรงผมหล่อๆยุ่งไปหมด

ตุ้มๆๆๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนเคาะตอนนี้อยู่โหมดไหน

ผมเดินไปเปิดประตูให้ไอ้คนอารมณ์หงุดหงิดข้างนอก

"ไปกินรังแตนไหนมาว่ะไอ้เตี้ย"

ผมเอ่ยทัก 'ลูอิส ทอมลินสัน' เพื่อนที่ผมสนิทด้วยที่สุด กลิ่นเหล้าที่เตะจมูกผมไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันเมา

"ไงเพื่อนรักหายหน้าหายตาไปเลยนะ"

เสียงพูดที่ค่อนข้างจะปกติ ต่างจากกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง คอทองแดงจริงๆไอ้เพื่อนคนนี้ มันเมาซะที่ไหนล่ะเนี้ย

"ทำงานร้านกาแฟมีความสุขดีล่ะสิ"

ถามพร้อมเดินไปนั่งโซฟา

"ก็ดีอ่ะ แล้วมึงกับน้องออลมึงล่ะ

รักกันหวานซึ้งเชียวนะ"

"เออหวานซึ้ง ซึ้งมากกกกกกก

ตอนนี้ก็งอนกูอยู่

กูตามง้อแล้วง้ออีกยังไม่หายงอนเลยเนี้ย"

"มึงก็เลยไปกินเหล้าอ่ะน่ะ"

"ช่างเหอะเรื่องกูเดี๋ยวกูจัดการเอง แม่งจะจัดสักสองสามดอก แล้วมึงล่ะ

ตกลงมึงจริงจังกับแฮรี่จริงนะ" สายตาสีฟ้าจ้องมองตาสีน้ำตาลอย่างหาคำตอบ

"ไม่รู้ดิว่ะกูรู้สึกแค่ว่าเวลาอยู่ ใกล้เค้ากูมีความสุข สบายใจ อยากเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา และอยากรู้ทุกๆเรื่องของเขา อยากดูแล อยากจะใช้เวลาทั้งหมดที่มีอยู่กับเขาไปนานๆ จะเรียกว่าจริงจังได้มั้ย"

"เรียกว่าตกหลุมรักจะใช่กว่า ฮ่าๆๆเพื่อนกูกำลังมีความรัก"

ลูอิสเขย่าไหล่ผมเบาๆด้วยมือสากสองข้างของมัน

"แล้วมึงจะเอาไงต่อว่ะพรุ่งนี้ทำงานวันสุดท้ายแล้วหนิ"

"พรุ่งนี้กูชวนเค้าไปทานข้าวที่บ้านกูอ่ะ"

"บ้านน้อยวิมานกลางสวนมึงอ่ะนะ"

"แต่สวนพวกนั้นกูทำเองหมดเลยนะโว้ย" สวนบ้านสวยงามร่มรื่น มีตั้งแต่ไม้ใหญ่ ไม้ระดับกลาง ลงมาจนถึงไม้ขนาดเล็กๆ เป็นมุมพักผ่อนที่ให้บรรยากาศความเงียบสงบ ร่มรื่น ได้เป็นอย่างดี นี่เป็นงานอดิเรกนึงของผม ส่วนใหญ่ผมไม่ค่อยมาพักที่คอนโดเท่าไหร่ถ้าเคลียร์งานไม่ทันจริงๆ

"เออๆ แล้วแต่มึง กูกลับล่ะจะไปง้อ

น้องออลที่รักของกู"

"เออกลับดีๆละ"

ร่ำลากันเสร็จผมก็ไปนั่งเคลียร์งานสักพัก อาบน้ำ แล้วก็เข้านอน รอเช้าวันใหม่ที่จะได้เจอใบหน้าหวานอันสดใสนั้น

.

.

"ไม่!!!อย่า!! เปิดประตู เปิดประตู พี่เจม อย่าคิดอะไรสั้นๆน่ะ ได้โปรด พี่เจมมมม"

เฮือก..

เสียงหอบที่สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายบนเตียงไม้เก่าๆของชายร่างบางผมหยิกเม็ดเหงือที่เกาะทั่วใบหน้าและน้ำตาที่ไหลอาบแก้มแสดงให้เห็นถึงความเศร้าเสียใจจากเหตุการณ์อันเลวร้าย

ที่เคยเกิดขึ้น ฝันร้ายที่ฝั่งลึกคั่งเข้าไปในจิตใจอันบอบบาง

เมื่อไหร่กันนะที่มันจะลบเลือนจางหายไปจากใจดวงน้อยๆดวงนี้

.

.

เช้าวันใหม่ที่ก็เหมือนๆกับทุกวันต่างก็ตรงที่ท้องฟ้า ที่ไม่เคยเหมือนเดิม เมฆสีขาวบนผืนท้องฟ้าสีคราม ให้อารมณ์สดชื่นแจ่มใสสำหรับการเริ่มต้นวันใหม่

"สวัสดีครับรับอะไรดีครับ"

เสียงแหบทรงเสน่ห์ทำหน้าที่อย่างขยันขันแข็งเช่นทุกวัน

"เหนื่อยมั้ยแฮรี่"

เซนถามด้วยความเป็นห่วง

"สบายมากวันนี้ก็วันสุดท้ายที่ได้ทำงานด้วยกันนายจะไปทำงานที่ไหนต่อหรอ"

"ก็แถวๆนี้แหละ"

"ที่ไหนล่ะเผื่อจะได้ไปเที่ยวหา"

"เอ่อคือ..."

ผมอ้ำๆอึ้งๆสีหน้าไม่สู้ดีทำไงดีว่ะ

"ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"

และก็เป็นแฮรี่ที่พูดตัดขึ้นมาก่อนผมจึงยิ้มบางๆให้

"เย็นนี้อย่าลืมนัดของเรานะ"

แฮรี่ไม่ตอบอะไรแค่พยักหน้าหวานนั้น เป็นการตอบ

แฮรี่ POV.

ผมแลกงานที่ไนท์คลับในค่ำวันนี้กับไนออล

เพื่อที่จะไปกินข้าวตามที่นัดกับเซนไว้ เพื่อนใหม่ที่ผมรู้สึกดีด้วย อยู่ใกล้แล้วอุ่นใจ หนึ่งอาทิตย์ที่ได้ทำงานร่วมกันเซนเป็นคนที่คอยเป็นห่วงแต่คนอื่น ถึงภายนอกจะดูเย่อหยิ่งก็ตาม

ทำไมต้องยิ้มเวลาที่นึกถึงผู้ชายคนนี้กันนะ

บ้านหลังเล็กๆ ในโทนสีขาว มีกลิ่นอายของสไตล์วินเทจ ผสมผสานอย่างลงตัว รั้วบ้านเป็นรั้วไม้

สูงราว 1 เมตร เผยให้เห็นพื้นที่ภายในรั้ว และตัวบ้านอย่างชัดเจนสวยงาม ซึ่งมีพื้นที่ที่จำกัด เปิดประตูรั้วบ้านเข้าไปจะเจอสวนเล็กๆที่ประดับด้วยพรรณไม้น้อยใหญ่ตามใจเจ้าของบ้าน สนามหญ้า 2 ข้างทางเดิน บรรยากาศดูแล้วอบอุ่น เรียบง่าย น่าอยู่

เข้ามาภายในบ้านห้องแรกที่เจอจะเป็นห้องนั่งเล่น หรือห้องรับแขก ตกแต่งสวยงามในสไตล์วินเทจ ผนังบ้านทาสีฟ้าพาสเทล โซฟาสีขาว 2 ตัว จัดเป็นรูปตัว L ชิดผนังติดหน้าต่าง

เข้ากันได้อย่างสวยงามกับผ้านม่านสีขาว ด้วยห้องที่เป็นพื้นไม้ด้วยแล้ว ดูน่าอยู่มากๆ เลยทีเดียว

"ฉันเตรียมทำอาหารไว้ให้นายเยอะเลยนะ มีขนมหวานด้วย"

ผมยิ้มให้กับชายเจ้าของบ้านที่เชิญผมมา บ้านสีขาวที่ค่อนข้างคุ้นหูคุ้นตา

ตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมได้มาที่นี่ ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนไปสักเท่าไหร่

นอกซะจากสวนบริเวณหน้าบ้านที่เซนน่าจะเป็นคนจัดทำตกแต่งมันเองและความรู้สึก...

ความรู้สึกของผมที่เปลี่ยนไป

เปลี่ยนแปลงไปอย่างบอกไม่ถูก ชอบ หลง หรือรัก ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้แต่ว่าอบอุ่นใจ สบายใจปลอดภัยที่ได้อยู่ที่นี่กับคนตรงหน้านี้

เมื่อกินข้าวเสร็จเซนก็ชวนผมมาเดินดูสวนหน้าบ้านที่เขาชอบ

"เซนบ้านหลังนี้นายอยู่กับใครหรอ"

บ้านที่หลังเล็กๆแต่ดูน่าอยู่ร่มรื่นขนาดนี้

ี้ไม่น่าจะมีแค่เซนที่พักอยู่คนเดียวลำพัง

"ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวน่ะ ก็รอใครสักคนมาอยู่ด้วยอ่ะนะ"

คำตอบนี้ทำให้ใจผมเต้นรัว ทำไมกันเขาไม่ได้หมายถึงเราสักหน่อยแฮรี่

.

.

ดอกไม้หลากหลายพันธ์ที่ถูกปลูกด้วยความปราณีตให้ความรู้สึกสดชื่น โปร่งโล่ง เงียบสงบ

"นายชอบดอกไม้อะไรหรอแฮรี่"

"ไม่รู้สิดอกไม้ก็สวยเหมือนกันหมดฉันชอบทุกดอกแหละ แล้วนายล่ะ"

เซนเดินผ่านผมไปพร้อมกับพูดขึ้นว่า

"ฉันชอบดอกทานตะวัน รู้มั้ยว่าดอกทานตะวันเป็นดอกไม้ที่สื่อความหมายถึงความเชื่อมั่น รักเดียวใจเดียว ความรักที่มั่นคง ภักดีเสมอ และถ้าหากใครก็ตามได้รับดอกทานตะวัน ก็อาจจะตีความหมายได้ว่า ผู้ให้ต้องการที่จะพิชิตใจคุณให้ได้ แต่ฉันต้องการที่จะบอกว่า รักของฉันที่มีให้นายเป็นรักที่มั่นคง

ซื่อตรงและจะเป็นรักเดียวตลอดไปแฮรี่"

เซนพูดพร้อมกับยื่นดอกทานตะวันสีเหลืองสดใสให้ผมดวงตาสีน้ำตาลฉายแววจริงจังกับสิ่งที่เขาพูดและกำลังกระทำ ใจผมเต้นแรงประหนึ่งจะหลุดมากองให้คนตรงหน้าได้เห็นว่าตอนนี้มันตื้นตัน ตื่นเต้น ดีใจ และเขินจนทำอะไรไม่ถูก

"ขอบคุณ ขอบคุณมากนะ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้ฉันนะเซน"

น้ำตาหยดน้อยๆไหลอาบแก้มขาวโดยไม่รู้ตัว

"แฮรี่"

มือหนาปาดซับน้ำตาบนแก้มนวลอย่างอ่อนนุ่มตามด้วยมือเล็กที่ประกบทับไว้แน่นด้วยความสั่นเทา

...

..

.

≧﹏≦≧﹏≦≧﹏≦≧﹏≦≧﹏≦≧﹏≦

แฮรี่จะตอบตกลงมั้ยน้าาาาาหรือเซนจะต้องอกหัก ติดตามได้ในตอนหน้านะจ้ะ

*สปอยสักหน่อย*

'สิ่งที่ผมรู้ตอนนี้คือผมจะเป็นคนที่ช่วยให้เขาลืมความทรงจำอันเลวร้าย ผมจะอยู่ข้างๆเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ผมไม่จำเป็นต้อง...'

ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่แวะเข้ามาอ่าน

หรือเผลอกดเข้ามาอ่านนะ >3<

รักคนอ่าน จุ๊ปๆ ╯ 3╰

☆ミ　☆彡☆ミ　☆彡☆ミ　☆彡☆ミ