เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่ว่าคราวนี้เราทำเกินไปนะฟาง”หวายบ่นลูกสาวที่นั่งให้นมลูกหลังจากป๊อปปี้กลับไปแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เกินไปที่ไหนคะ เค้าบุกรุกเข้าบ้านฟางมาทั้งๆที่ฟางบอกแล้วว่าอย่ามายุ่งๆเอง”ฟางชะงักก่อนจะ

รีบเถียงเข้าข้างความคิดตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถึงยังไงป๊อปปี้ก็เป็นพ่อของเฟิร์สไม่ใช่รึไง ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันฟาง เกลียดป๊อปปี้มากถึง

ขนาดไม่ให้เจอลูกไม่พอยังจะทำร้ายป๊อปปี้จนเลือดออกขนาดนั้นเลยหรอ”หวายถอนหายใจก่อน

จะพูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มันก็แค่อุบัติเหตุเท่านั้นล่ะแม่เดี๋ยวพรุ่งนี้ฟางไปโรงแรมเค้าเดี๋ยวฟางเอาของไปคืนเค้าเดี๋ยวเค้าก็

กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วคอยพูดจาหาเรื่องฟางเหมือนเดิมล่ะแม่”ฟางพูดแล้วอุ้มเฟิร์สไปนอนใน

เปลก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเพื่อตัดบท

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปล่ะ”วันต่อมาฟางต้องแปลกใจเมื่อเห็นเขื่อนมาคุยงานแทนป๊อปปี้กับเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บอกงานยุ่งน่ะเลยให้เขื่อนมาคุยแทน อันนี้เป็นแบบแปลนของร้านอาหารนะ ป๊อปปี้ฝากบอกว่า

ถ้าจะเริ่มงานให้คนงานมาทำร้ายก็ให้ใช้ลิฟท์ด้านหลังนะได้ไม่รบกวนแขก”เขื่อนพูดอธิบายงาน

แทนป๊อปปี้โดยระหว่างเดินสำรวจสถานที่แล้วคุยกันเรื่องการก่อสร้างนั้นฟางเองก็กลับมีใจที่ไม่อยู่

กับเนื้อกับตัวแทนที่จะสบายใจเมื่อไม่มีป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตั้งใจหลบหน้ากันชัดๆ เออ จริงสิ วันนี้ฟางอยากทานข้าวกับคุณป๊อปน่ะ เดี๋ยวคุยงานเสร็จแล้วเรา

 

ไปชวนคุณป๊อปไปทานข้าวกันดีกว่าเนาะ เพราะถ้าเอาแต่ทำงานเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะเอา”ฟาง

 

บ่นพึมพำก่อนที่จะชวนเขื่อนให้ไปทานข้าวกับเธอด้วยกันเพื่อหาเรื่องชวนป๊อปปี้ออกไปข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

“ให้เขื่อนไปคุยงานแทนก็น่าจะจบ มาทำไมถึงบริษัทไม่ทราบ”เมือ่ฟางเดินข้ามมาถึงฝั่งบริษัทของ

ป๊อปปี้ที่เป็นส่วนของออฟฟิศที่ทำงาน ก็เจอกับขนมจีนที่คุยงานหน้าห้องป๊อปปี้ ก่อนที่ขนมจีนจะ

กอดอกไม่ยอมให้ฟางไปหาป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมาชวนคุยป๊อปไม่ทานมื้อเที่ยงด้วยกัน”ฟางถอนหายใจก่อนที่จะพูดขึ้นไม่อยากมีเรื่องด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ชั้นไม่ให้ไป คุณป๊อปทำงานอยู่พูดภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง ชั้นในฐานะพี่สาวอดีตภรรยา

ป๊อปปี้ รู้ใจป๊อปหมดทุกอย่างชั้นรู้ว่าเวลานี้ป๊อปปี้เค้าไม่อยากเจอใครโดยเฉพาะเธอ”ขนมจีนยิ้ม

เยาะแล้วรีบใส่ไฟเพื่อให้ฟางกลับไป

 

 

 

 

 

 

“ชั้นเป็นผู้ถือหุ้นเค้า ชั้นก็มีสิทธจะคุยกับคนร่วมธุรกิจหน่อยสิ”ฟางได้ยินเช่นนั้นก็รีบย้อนขนมจีน

ใส่ก่อนจะเดินเข้าไปอย่างไม่กลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“บอกแล้วไงว่าอย่าเข้าไป”ขนมจีนไม่พอใจรีบผลักฟางล้มลงกับพื้นอย่างแรง

 

 

 

 

 

 

 

ซ่า

 

 

 

 

 

ฟางที่โกรธที่ถูกรังแกอีกแล้วก็ลุกขึ้นก่อนะหยิบแจกันดอกไม้สาดน้ำในนั้นใส่ขนมจีน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ดดด รปภ อยู่ไหนหมด มันทำร้ายชั้นเอามันออกไป”ขนมจีนกรีดร้องก่อนจะสั่ง รปภ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เสียงดังอะไรขนมจีน บอกแล้วใช่มั้ยว่าวันนี้ชั้นไม่รับแขก”ป๊อปปี้เดินออกมาในสภาพมีพลาสเตอร์

ปิดแผลที่หน้าผากอยู่ก็พูดทำให้ฟางชะงัก เพราะแผลนั่นเกิดจากอารมณ์ร้อนของเธอเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณเป็นยังไงบ้าง ชั้นจะมาชวนคุณไปทานมื้อกลางวัน เอ่อ ชั้นจะคุยเรื่องงาน”ฟางอึกอักแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หน้าด้านผู้ชายเค้าไม่อยากยุ่งด้วยยังจะตามมาอีก”ขนมจีนว่า ฟางง้างมือจะชกขนมจีนรีบหลบ

หลังป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณธนันต์ธรญ์ครับ ถึงแม้คุณจะเป็นหุ้นส่วนทางกิจการโรงแรมของผมก็จริง แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มา

ทำร้ายคนที่ฝั่งบริษัทผมโดยเฉพาะคนที่เป็นครอบครัวของผม ถ้าคุณยังทำอีกผมก็คงจะให้ รปภ

เชิญคุณออกไปจากบริษัทผมนะครับ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆทำให้ฟางชะงักเมื่อสัมผัสได้ถึงท่าทีหมางเมิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปคะ กลับเข้าไปทำงานเถอะค่ะเดี๋ยวกลางวันนี้ขนมจีนโทรสั่งเชฟฝีมือดีร้านโปรดของป๊อปแล้ว

นะคะ เดี๋ยวสักพักเค้าคงเอาอาหารมาส่งให้”ขนมจีนยิ้มเยาะก่อนที่จะพูดกับป๊อปปี้แล้วยิ้มให้กับ

ชายหนุ่มต่อหน้าฟางเชิงสนิทสนมกันมากกว่าเดิมให้เธอเห็น

 

 

 

 

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวขนมจีนก็มาทานด้วยกันเลยก็ได้นะ เราจะได้คุยงานกันต่อ อ้อเขื่อน ชั้นฝากนายดูแลคุณ

ธนันต์ธรญ์ด้วย แล้วพรุ่งนี้ชั้นอาจจะไม่เข้านะคงฝากนายอีกวันนึงหน่อย”ป๊อปปี้พูดก่อนที่จะเดิน

เมินไม่สนใจฟางเข้าไปคุยกับเขื่อนก่อนจะเดินไปหยิบเอกสารและพูดคุยกับคนอื่นไม่มองเธอ

ราวกับฟางเป็นอากาศธาตุ

 

 

 

 

 

 

 

“นี่อยากจะเมินชั้นก็หรอ เออ เมินก็เมินเลยก็นี่มันเรื่องของคุณ มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของชั้นที่จะต้อง

มาสนใจคุณเหมือนกันไม่ต้องมายุ่งกันอีกนะ”ฟางหน้างอโพล่งออกมาอยากเหลืออดก่อนที่จะเดิน

สาวเท้าปึงปังออกไปจากออฟฟิศโดยที่เขื่อนวิ่งตามไปติดๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ ตอนแรกก็ทำว่าจะกลับตัวมาดูแลลูก ทีตอนนี้ล่ะกลับไปเป็นเหมือนเดิม สุดท้ายก็ไม่เคยจะ

อดทนอะไรเลยถ้าเทียบกับเรา คุณใจร้าย คนผีทะเลบ้าที่สุด”ฟางเดินฮึดฮัดบ่นมาตามทางระหว่าง

เดินออกมาข้างนอกซึ่งฟางเองก็ไม่ได้ไปกินข้าวกับเขื่อนอย่างที่บอกป๊อปปี้ไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าหนีนะ พวกเด็กโดดเรียน”เสียงของสารวัตรนักเรียนตะโกนไล่พวกนักเรียนวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งที่วิ่ง

หนีการจับกุมมาตามทางที่ฟางเดินหนีมา

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“กรี๊ด ปล่อยนะ รู้ซะบ้างว่าชั้นลูกใคร นี่อีกไม่ถึง100เมตรก็บริษัทพ่อชั้นนะ ปล่อย”แต่แล้วฟาง

ต้องอึ้งเมื่อสารวัตรนักเรียนกระชากคอเสื้อเฟย์จากด้านหลังจับมาได้ก่อนใครเพื่อนพร้อมกับเสียง

โวยวายของฟิญ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ๆ อะไรกันนี่มันเวลาเรียนนะหนู ถึงจะอยู่ใครบริษัทพ่อหนูก็เถอะ ต้องพาไปหคุณครู”สารวัตร

นักเรียนรีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ถ้าเกิดว่ามีผู้ปกครองมารับก็เท่ากับว่าเด็กไม่มีความผิดใช่มั้ยคะ ชั้นเป็นผู้ปกครองของน้อง

เค้าค่ะ”ฟางรีบเสนอตัวมาช่วยฟิญทันทีก่อนที่จะพาฟิญมานั่งสงบสติอารมณ์ที่ร้ายเค้กฝั่งตรงข้าม

ไม่ไกลจากบริษัทของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“มองอะไรไม่เคยเห็นเด็กโดดเรียนรึไง”ฟิญที่จิ้มเค้กเข้าปากก็ชะงักเมื่อเห็นฟางจ้องอยู่ก็รีบว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณหนูโดดเรียนมาทำไมกันคะ ไหนได้ข่าวจากพี่แก้มว่าคุณหนูก็ปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นแล้วนี่คะ

คุณหนูทำแบบนี้ถ้าคุณป๊อปทราบคุณป๊อปจะเสียใจมากแค่ไหนคะ ไหนคุณหนูจะต้องโดนลงโทษ

อีก มันคุ้มหรอคะ”ฟางบ่นใส่ฟิญยาวเหยียด

 

 

 

 

 

 

 

 

“โอ๊ย พูดมากเป็นแม่ชั้นอีกคนรึไงเธอน่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะเรื่องเธอที่มันรบกวนหัวใจพ่อชั้นชั้นก็ไม่

โดดเรียนหรอก”ฟิญโวยวายโพล่งออกมาถึงเจตนาตัวเองทำให้ฟางอึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่จริงหรอกค่ะและอีกอย่างฟางก็แต่งงายมชีวิตใหม่ไปแล้วนะคะ”ฟางรีบว่าแล้วทำเป็นไม่สนใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นก็บอกพ่อชั้นไปแล้ว แต่พ่อชั้นไม่เชื่อแถมมั่นใจว่าลูกเธอจะเป็นน้องชั้น ชั้นก็เลยจะโดดเรียน

มาดูให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยไง แต่ดันลืมทางไปบ้านเธอซะก่อน”ฟิญพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเลยค่ะ อย่ามายุ่งเรื่องของกันและกันจะดีกว่า ฟางมันเป็นคนไม่ดีพอที่คุณป๊อปจะต้องมาใส่ใจ

คิดเล็กคิดน้อยหรอกค่ะ ผู้หญิงที่คบชู้เป็นต้นเหตุให้คนเค้าหย่ากันแบบฟางมันไม่มีค่าพอที่พวกคุณ

จะสนใจ ให้ฟางได้ใช้ชีวิตของฟางสงบๆเถอะนะคะ”ฟางนิ่งก่อนจะพูดขึ้น ฟิญเงียบแล้วองหน้า

ฟางจังหวะนั้นเอง ขนมจีนที่ควงป๊อปปี้เมาในร้านเค้กก็ตกใจเมื่อเห็นฟิญอยู่กับฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ถึงกับพาหลานชั้นโดดเรียนมาเลยรึไง ป๊อปดูสิคะที่มันต้องหาทางเล่นงานเราทางอ้อม

แน่ๆ”ขนมจีนโวยวายรีบฟ้องป๊อปปี้ทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟิญโดดเรียนอีกแล้วนะไหนว่าจะทำตัวดีๆให้พ่อชื่นใจไงล่ะ เห็นทีต้องลงโทษกันหน่อยแล้วล่ะ

กลับบ้านกับพ่อ”ป๊อปปี้ไม่มองฟางแล้วรีบพูดสั่งลูกเสียงเข้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะคะ”ฟางรีบเอาตัวมาขวางฟิญ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ต๊าย นี่กะจะให้ท่าป๊อปอีกหรอยะ สงสัยสันดานเก่าคงไม่ทิ้งแถว ทำทีเป็นเข้าข้างลูกกะหวังแอ้ม

พ่อทั้งๆที่พวกเราก็รู้กันหมดแล้วว่าเธอมันร่านผู้ชายแค่ไหน”ขนมจีนว่าใส่ฟางเสียงดัง

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าเอาลูกไม้ที่ตัวเองเคยทำมากล่าวหาคนอื่นสิคะป้าหนม ฟิญโดดของฟิญมาเองแล้วฟางเค้า

ช่วยฟิญไว้ต่างหากล่ะคะ ถ้าจะลงโทษก็ลงโทษฟิญคนเดียว”ฟิญรีบพูดทำให้ขนมจีนแทบกรี๊ดกับ

สิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

“แต่ถึงยังไงเราก็ทำผิด ดังนั้นกลับบ้านกับพ่ออย่าไปรบกวนคนอื่นเค้าเลย เค้าคงไม่เต็มใจ”ป๊อปปี้

พูดก่อนที่ควักเงินจ่ายค่าน้ำและเค้กของฟิญให้ฟางพร้อมเมินใส่ฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณจะอะไรนักหน้ากับแค่เลี้ยงขนมคุณฟิญ ชั้นเลี้ยงน่า”ฟางรีบพูดแล้วไม่รับเงิน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ เพราะคุณเองบอกผมไม่ใช่หรอธนันต์ธรญ์ว่าคุณไม่ต้องการให้ผมมายุ่งวุ่นวายกับคุณ ชีวิต

คุณอีก ผมเป็นพวกชอบตามใจคนอื่นด้วยสิ ในเมื่อพยายามแล้วไม่สำเร็จก็ต้องปล่อย เงินเล็กๆ

น้อยค่าขนมคุณไม่ติดใจอะไรแต่ผมติด เพราะผมไม่อยากติดหนี้บุญคุณใคร ส่วนที่เหลือก็ทิปที่คุณ

ช่วยฟิญละกัน”ป๊อปปี้พูดด้วยน้ำเสียงที่แอบเคืองฟางอยู่ ใช่ตอนนี้เขากำลังน้อยใจฟางที่ฟางเมิน

ใส่เขาและก็เริ่มท้อแล้วกับการง้อฟางแถมบวกกับที่เค้ายังอึ้งเมื่อฟางใช้เท้าเขี่ยของที่เขาตั้งใจซื้อ

มาให้ลูกแท้ๆ

 

 

 

 

 

“ไม่ค่ะชั้นไม่ต้องการเงินของคุณอีกแล้ว ชั้นไม่อยากติดหนี้ของคุณอีก ชั้นเคยเลี้ยงคุณหนุกับพี่

แก้มยังไง ชั้นก็ต้องดูแลค่ะ ก็ดี ถ้าคุณอยากจะเมินชั้นไม่ชอบหน้าชั้นก็ตามใจค่ะ เพราะชั้นก็ไม่ได้

ต้องการให้คุณมายุ่งกับชีวิตของชั้นกับลูกอีก ขาดกันแล้วก็ลาขาดเลยนะคะ”ฟางเชิดหน้าขึ้นมา

ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำแสงโกรธแกมงอนชายหนุ่มลึกๆที่ถูกเย็นชาใส่แบบนั้นก่อนจะเดินหนีออกมา

ข้างนอกร้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็อยากให้มันเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอฟาง แล้วงอนชั้นทำไมกัน”ป๊อปปี้รีบเดินตามมาพูดนอกร้านต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครงอนคุณอย่ามาสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย ชั้นไม่ได้งอนคุณ”ฟางตกใจที่่ป๊อปปี้ออกมาตามตัว

เองก่อนจะรีบย้อนป๊อปปี้แล้วหันมาเถียงชายหนุ่มอย่างไม่ยอม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นไม่ชอบเลยนะที่เธอหมางเมินใส่ชั้น ชั้นเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอฟาง ถ้าเธออยากจะเอาคืน

ชั้นอยู่กับสิ่งที่ชั้นทำไปชั้นก็ยอมรับแต่โดยดีแต่ชั้นขอร้อง อย่างโกรธนานแบบนี้ได้มั้ย”ป๊อปปี้ที่ยัง

น้อยใจอยู่ก็ตัดพ้อออกมาพลางถอนหายใจ ฟางสะอึกคิดถึงวันที่ป๊อปปี้ทำร้ายแล้วพาเธอมาที่โรง

พยาบาลก่อนที่ป๊อปปี้จะมาดูแลเธอไม่ห่าง พร้อมกับถือวิสาสะขึ้นมานอนบนเตียงคนไข้แล้วกอด

เธอไว้แล้วบอกเธอในตอนนั้น ป๊อปปี้นิ่งมองฟางที่ยืนเงียบไม่เถียงตัวเองอีกและไม่สบตาเขาเลยก็

แอบเสียใจลึกๆที่ตัวของเขาเองไม่มีทางจะเอาฟางกลับมาเคียงข้างได้เหมือนเดิมอีกแล้วสินะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟางระวัง”จังหวะนั้นเองป๊อปปี้ที่เห็นชายชุดดำเลื่อนกระจกรถลงมาพร้อมกับง้างปืนก็รีบดึงฟาง

หลบไปกับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอมีศัตรูที่ไหนกันฟางทำไมถึงต้องฆ่าแกงแบบนี้”ป๊อปปี้ดึงฟางไปหลบรถสีดำที่ขับตามพวกเขา

ก่อนจะถาม ฟางที่ไม่รู้ก็ส่ายหน้าก่อนที่ป๊อปปี้จะนึกได้แล้วรีบผลักเธอไปหลบในเข่งข้างทางเพื่อ

ซ่อนฟางไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ปัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ป๊อปปี้ถูกคนร้ายยิงใส่ที่ท้องก่อนที่ป๊อปปี้จะทรุดลงตรงหน้าที่ฟาง

ซ่อนใต้เข่งเปล่าใกล้ๆกับพวกเศษกระดาษหนังสือพิมพ์เก่าที่กองไว้อยู่จนบังตัวฟางไว้มิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ช่วยไม่ได้อยากขัดแข้งขาเจ้านายเอง พวกชอบตัดหน้าคนอื่นแบบแกน่ะต้องโดนแบบนี้”ชายชุด

ดำพูดเยาะๆใส่ป๊อปปี้ทำให้ฟางชะงักตกใจเป็นอย่างมากเมื่อรู้ว่าคนร้ายที่ตามยิงนั้นกำลังตาม

ป๊อปปี้ แล้วป๊อปปี้มีศัตรูที่ไหนกันถึงได้จะวางแผนฆ่ากันแบบนี้ก่อนที่คนร้ายจะว่าอะไรต่อนั้นก็รีบวิ่ง

หนีขึ้นรถไปเมื่อขนมจีนและฟิญที่ตามคนมาช่วยวิ่งมาหาทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“พาคุณป๊อปไปโรงพยาบาลเร็วค่ะ”เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วฟางก็ออกมากที่ซ่อนพร้อมกับพา

ป๊อปปี้ไปโรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยผมนะ ให้ผมเข้าไปหาเพื่อนผมเถอะนะลุง จะหาว่าผมเป็นคนร้ายทำไมเนี่ย”เสียงของโท

โมะร้องโวยวายหน้าบ้านทำให้แก้วที่อ่านหนังสืออยู่เดินออกมาก็ตกใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทะ โทโมะ มาทำไมเนี่ย”แก้วรีบถามชายหนุ่มในใจแอบระแวงกลัวโทโมะจะหลอกเธอเหมือนเดิม

แล้วเข้าเพื่อมาทำร้ายอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า เพื่อนกันจะมาหากันไม่ได้รึไง แก้ว เราไปเที่ยวกันเถอะนะๆๆๆ นี่เราลงทุนหนีออกจากโรง

พยาบาลมาหาแก้วคนแรกเลยนะ”โทโมะพูดแล้วเปิดเสื้อกันหนาวที่เป็นชุดโรงพยาบาลอยู่ทำให้

แก้วอึ้งในสภาพของอดีตสามีที่มีความดื้อรั้นไม่เปลี่ยนแปลง

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะเลือดออกหมดแล้ว”แก้วตกเมื่อโทโมะที่กระชากสายน้ำเกลือที่กับเส้นเลือดตัวเองออกมา

แรงและทำให้เลือดไหลก็รีบพาโทโมะเข้าบ้านและห้ามเลือดให้ชายหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะเดี๋ยวน้าคริสก็หัวใจวายตายพอดี”แก้วบ่นโทโมะกับความทะเล้นของ

ชายหนุ่มที่บ้าระห่ำตลอด

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอาน่า แม่เราหยังเหนียวจะตายตราบใดที่เราไม่หาลูกสะใภ้มาให้แม่แล้วก็มีหลานให้แม่อุ้มนะ แม่

เราไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก”โทโมะพูดแล้วอมยิ้มทำให้แก้วอึ้งมองโทโมะที่ไม่มีท่าทีว่าจะจำเรื่อง

ราวที่ผ่านมาในช่วงที่แต่งงานกับเธอได้เลย ก็นิ่งเงียบ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“แต่จะว่าไปแล้วนะ ถ้าเกิดเราไม่รีบหาสาวสักคนมาให้แม่นะ แม่เราต้องจับคลุมถุงชนแหงๆ เราโค

รตไม่ชอบเลยว่ะ นีมันสมัยไหนกันแล้วที่ะทำแบบนี้ ถ้าโดนบังคับนะ เราเตรียมไว้แล้วล่ะว่าจะหา

ทางจัดการเจ้าสาวของแม่ยังไง”โทโมะยังคงบ่นให้แก้วฟังต่อทำให้แก้วสะอึกกับสิ่งที่ได้ยิน

 

 

 

 

 

 

 

“แหงล่ะไม่ชอบก็เลยพาลมาทำร้ายชั้นไง”แก้วแอบไม่พอใจลึกๆก่อนจะพูดขึ้นมาลอยๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรนะ ทำร้าย นี่เราไปทำร้ายเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ตอนไหน ไหงเราจำไม่ได้ล่ะ เห้ย บอกมาให้เรา

ฟังหน่อยสิแก้วว่าเราทำอะไรเธอ ละที่ไม่ยอมมาหากันที่โรงพยาบาลเนี่ยเพราะโกรธใช่มั้ย ชั้นนี่มัน

บ้าๆที่สุด”โทโมะพูดก่อนที่จะเอามือฟาดตัวเองจนแก้วต้องรีบห้าม

 

 

 

 

 

 

 

“ะบ้ารึไงโทโมะ ทำร้ายตัวเองทำไม”แก้วว่ายั้งมือของโทโมะเอาไว้ไม่ให้ทำร้ายตัวเองแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ลงโทษตัวเองไง ที่ทำให้เธอโกรธจนไม่คิดจะไปหากันเลย แถมยังจำไม่ได้ว่าทำร้ายเธออะไร

บ้าง ต้องตีซะให้เข็ด”โทโมะพูดเสียงอ่อยๆเหมือนเด็กสำนึกผิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง อย่าทำแบบนี้โทโมะอย่าทำร้ายตัวเองนะ”แก้วที่โกรธโทโมะแต่เห็นชายหนุ่มสภาพแบบนี้

ก็อดไม่ได้ที่จะห่วงเขาเหมือนเดิม

 

 

 

 

 

 

“แก้วเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เข้าใจเราและเป็นเพื่อนที่ดีกับเรามาตั้งแต่เด็กเราทำอะไรให้แก้วโกรธ

เรา เราขอโทษนะ แต่อย่าเกลียดกันได้มั้ยแก้ว ถ้าเราเสียแก้วไปเราต้องไม่ยอมๆแน่ๆ ขอโทษนะ

แก้ว”โทโมะพูดก่อนที่จะดึงแก้วไปกอดแน่นทำให้แก้วทึ้งกับสิ่งที่โทโมะพูดแล้วน้ำตาไหลออกมา

ด้วยความสับสน โทโมะที่เคยใจร้ายกับเธอตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

 

 

 

 

 

 

 

นั่นไง พอจะเริ่มง้อพระเอกดันท้อไม่สู้ซะละ ก็เกิดเรื่องอีก ใครกันที่ทำร้ายป๊อปปี้น้ออ

 

 

 

แล้วโทโมะล่ะเมื่อไหร่ความจำจะกลับมาน้อออ รึว่านี่คือนิวโทโมะนะ