เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันเรื่องอะไรกันหนูแก้วทำไมโทโมะถึงไปตกบันไดที่บ้านของเราได้”คริสถามแก้วที่ยืนขวัญเสีย

อยู่หน้าห้องฉุกเฉินโดยมีสมิธประคองกอดปลอบขวัญอยู่ ส่วนแอนก็กำลังถามอาการกับหมอที่

ตรวจโทโมะอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ เค้าบุกเข้ามาโวยวายเรื่องลูกในจังหวะที่ทุกคนไม่อยู่บ้านค่ะ เราเลยมีปากเสียงกันนิดหน่อย

ก่อนที่แก้วจะเผลอผลักโทโมะตกบันได มันคือความผิดของแก้วเองที่ทำร้ายโทโมะ”แก้วพูดเสียง

สั่นใคอไม่ดีเลยที่ต้องเกิดเรื่องร้ายแรงแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แล้วโทโมะได้ทำอะไรหนูรึเปล่า”คริสถามต่อทำให้แก้วชะงักนึกถึงก่อนหน้านี้ที่โทโมะใช้กำลัง

ขืนใจเธอก่อนที่จะมีปากเสียงกัน

 

 

 

 

 

 

“มะ ไม่ค่ะ แก้วหนีออกมาแล้วเกิดเรื่องกันก่อน คุณย้าคะแก้วขอโทษ”แก้วพูดแล้วยกมือไหว้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรจ้ะลูก น้าจะถือว่าเราป้องกันตัวถ้าจะโทษก็โทษลูกตัวดีของน้าเถอะ”คริสพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตอนนี้หมอเค้าให้โทโมะพักที่นี่คืนนึงเพื่อดูอาการก่อนนะ ชั้นว่าให้พวกเราทุกคนไปพักผ่อนกัน

ก่อนดีกว่าแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยวโทโมะกันใหม่”แอนเดินผละจากหมอมาบอกทุกคนก่อนที่จะแยก

ย้ายกลับไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วคงจะขวัญเสียสินะ ดูสิมือสั่นไม่หายเลย”สมิธเดินกุมมือแก้วขึ้นมาส่งที่ห้องนอนของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ ประมาณนั่นล่ะค่ะ พี่สมิธไปพักผ่อนเถอะนะคะดึกแล้ว”แก้วพูดแล้วยิ้มให้สมิธ

 

 

 

 

 

 

“แก้วพี่ขอจองเราก่อนนะครับ”สมิธพูดก่อนจะควักหยิบกล่องแหวนมาสวมที่นิ้วนางของแก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“พี่จะไม่เร่งแก้วนะ ถ้าแก้วพร้อมเราะแต่งงานกันแล้วไปอยู่ด้วยกันที่อเมริกานะ แก้วจะได้ไม่ต้อง

เจอกับคนใจร้ายแบบสามีเก่าของแก้วแบบนี้อีก”สมิธพูดพลางสวมกอดแก้วแน่นเพื่อปลอบโยน

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขอบคุณนะคะพี่สมิธพี่ดีกับแก้วเสมอไม่ปลี่ยนแปลง ขอบคุณสำหรับทุกๆสิ่งที่ทำให้แก้วนะ

คะ”แก้วสวมกอดสมิธแน่นในใจลึกๆเธอกลับห่วงโทโมะที่ยังไม่ได้สติเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ถามหน่อยเถอะนี่นายไปมีเรื่องกับใครมาหรอป๊อปทำไมถึงขั้นทำร้ายกันเลือดตกยางออกแบบ

นี้”ปั้นจั่นถามเพื่อนชายที่ฟางพามาทำแผลที๋โรงพยาบาลที่ตัวเองทำงานอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่รู้เหมือนกัน หน้าอย่างชั้นจะไปมีศัตรูที่ไหน จะมีก็แต่แม่ของลูกชั้นน่ะสิที่ปัดไม่ให้ชั้นรับผิด

ชอบอาจจะส่งคนมาฆ่าชั้นก็ได้ใครจะไปรู้”ป๊อปปี้พูด “จะบ้ารึไง ถ้าเค้าจะฆ่าแกเฟางจะมาส่งแกหา

ชั้นทำไม”ปั้นจั่นพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรแล้วนะฟาง ไม่ต้องกลัวๆ”เมื่อป๊อปปี้และปั้นจั่นเดินออกมาก็ชะงักเมื่อเห็นฟางที่กอดกับ

เอี๊ยงแน่นโดยที่เอี๊ยงลูบหลังปลอบฟางอยู่ทำให้ป๊อปปี้ชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันทีก็หมายจะเดิน

เข้าไปดึงฟางออกจากอ้อมกอดของเอี๊ยงให้รู้เเล้วรู้รอด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“คุณพ่อขาเป็นยังไงบ้างคะ”ฟิญที่วิ่งนำแก้มพี่เลี้ยงคนสนิทเข้ามากอดป๊อปปี้แน่นแล้วถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะ แผลแค่นี้ไกลหัวใจ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มให้ลูกสาวแล้วมองไปที่ฟางที่กำลังหันมามอง

เขาพอดีก่อนที่จะรีบเมินไปอีกทาง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นว่านายควรจะไปแจ้งความไว้ก่อนที่โรงพักนะ เพราะชั้นว่ามันไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะอยู่มาจะ

สิบปีพึ่งมามีเรื่อง”เขื่อนทราบข่าวของป๊อปปี้และฟางก็เดินมากับเฟย์แล้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เฟย์แล้วแม่ล่ะแม่กับลูกพี่อยู่ไหน”ฟางรีบถามเฟย์ทันทีด้วยความเป็นห่วงลูก

 

 

 

 

 

 

 

 

“แม่น่ะทำคีโมอยู่ ส่วนเฟิร์สชั้นเอาไปฝากที่ห้องเด็กเล็กของโรงพยาบาล แม่อาการกำเริบเพราะ

นี่”เฟย์พูดแล้วหยิบกล่องเล็กๆใบหนึ่งด้านในเป็นแม่หนูกับลูกหนูถูกฆ่าตายอย่างน่าสยดสยอง

พร้อมกับจดหมายขู่ฆ่าครอบครัวเอี๊ยง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เผลอๆงานนี้คงจะไม่ใช่ศัตรูแกแล้วล่ะมั้ง อาจจะเป็นศัตรูของพวกฟาง”เขื่อนเริ่มสันนิษฐาน

 

 

 

 

 

 

 

 

“หรือว่าจะเป็นพวกโรงแรมคุณกาย เอี๊ยงเราจะทำยังไงดี”ฟางเริ่มกังวลและกลัวมาก เอี๊ยงและฟาง

มีหน้าวิตกกังวลใจหนึ่งป๊อปปี้อยากจะเดินเข้าไปกอดปลอบฟางที่อยู่ตรงหน้าเหลือเกิน

 

 

 

 

 

 

 

 

"อย่าเครียดไปเลยนะฟาง ยังไงชั้นก็ต้องหาตัวคนผิดที่บงการเรื่องนี้มาลงโทษอยู่แล้วไม่ว่าคนๆนั้น

จะตั้งใจทำร้ายชั้นหรือเธอ ชั้นจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกกับมะ เอ่อ เธอหรอก"ป๊อปปี้เดินมา

ข้างๆฟางแล้วพูดก่อนที่จะชชะงักหยุดคำพูดว่าเมียไว้เพราะตอนนี้อยู่ต่อหน้าเอี๊ยงและคนอื่นถ้าเกิด

พูดออกไปต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่สำหรับฟางแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"จริงสิ ลูก ฟางจะไปหาลูก"ฟางมองหน้าป๊อปปี้รู้สึกอุ่นใจเมื่อได้ยินคำนี้จากปากของเขาก่อนที่จะ

รีบเปลี่ยนเรื่องไม่มองหน้าชายหนุ่มอีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จริงสิฟาง เราไปดูลูกกันเถอะ”เอี๊ยงนึกขึ้นได้ก่อนที่จะพาทุกคนวิ่งมาที่ห้องเด็กเล็กที่เฟิร์สอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่มันอะไรคะพยาบาลทำไมลูกชั้นถึงร้องไห้แบบนี้”ฟางรีบถามพยาบาลเมื่อเห็นเฟิร์สร้องไห้จ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“มีคนตัดคอตุ๊กตาหมีน้องเฟิร์สค่ะ พวกเราต้องขอโทษด้วยนะคะ เราไปเข้าห้องน้ำแปปเดียวเกิด

เรื่องจนได้”พยาบาลพูด

 

 

 

 

 

 

 

“คนเก่งของพ่อไม่เป็นไรนะคะ”ป๊อปปี้มองเฟิร์สก่อนที่จะขออุ้มเฟิร์สเพื่อปลอบากนางพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คุณ ขอลูกชั้นด้วยค่ะ”ฟางตกใจรีบเดินเข้ามาขอลูกที่ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ไงนี่ก็ลูกชั้นนะฟาง”ป๊อปปี้พูดอย่างไม่ยอมเมื่ฟางไม่ยอมให้เขาโอ๋ลูก

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่ค่ะ คุณไม่ใช่พ่อของเค้า พ่อของเฟิร์สคือเอี๊ยง ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกเราขอตัว”ฟางรีบพูด

ก่อนจะอุ้มเฟิร์สไปจากอกป๊อปปี้แล้วเดินไปกับเอี๊ยง เฟย์และเขื่อน ทำให้ป๊อปปี้มองตามตาละห้อย

เศร้าๆที่ฟางไม่ใจอ่อนให้เขาสักที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าวแก้วสมิธ มาแล้วหรอลูกเข้ามาก่อนสิ”แก้วและสมิธมาเยี่ยมโทโมะในตอนบ่ายอีกวันแล้วมอง

ไปที่ร่างสูงที่นอนหลับสนิทไม่ยอมตื่น

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืม”สักพักที่แก้วนั่งลงข้างๆโทโมะก็เริ่มขยับตัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“น้าคะโทโมะฟื้นแล้วค่ะ”แก้วดีใจก่อนที่จะให้คริสไปตามหมอมาดูอาการโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วนี่ชั้นเป็นอะไรไปเนี่ย”โทโมะลืมตาขึ้นมาเห็นแก้วก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยังมีหน้าจะมาถามแก้วอีกแกทำอะไรไว้กับแก้วห้ะไอ้เลว พวกเราไม่เรียกตำรวจจับก็ดีเท่าไหร่

แล้ว”สมิธเดินเข้ามาเอาเรื่องโทโมะจนแก้วร้องห้าม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เราทำอะไรแก้วหรอ ไม่มีทางล่ะเรากับแก้วเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานจะทำร้ายแก้วไปทำไมล่ะ จริงสิ

แล้วนี่ใครหรอแก้ว อย่าบอกนะเป็นแฟนเธอ เฮ้ๆ นี่จะมีแฟนทั้งทีแล้วอาป๊อปล่ะเอาไปไว้ไหน ที่

บ้านอุตส่าห์ทาบทามให้เธอแต่งงานกับอาป๊อปนะ”โทโมะพูดยาวเหยียดทำให้แก้วยิ่งเหวอเข้าไป

ใหญ่กับท่าทางโทโมะที่ไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำไปคืนก่อนเลย

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ไม่รู้จริงๆหรอว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน นี่โทโมะถามหน่อยสิ โทโมะจำฟางได้มั้ย”แก้วนิ่งสักพักก็

เริ่มเอะใจกับคำพูดของโทโมะที่พูดตอนฟื้นขึ้นมาแล้วพูดแปลกๆก็รีบถามโทโมะอีกครั้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“ใครคือฟางหรอ”โทโมะนิ่วหน้าสงสัยแล้วถามแก้วถึงฟางทำให้แก้วและสมิธอึ้งกับความทรงจำที่

หายไปของโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว คุณป๊อปมาหาฟางหรอคะ ฟางเค้าไม่อยู่หรอกค่ะเค้าออกไปทำธุระกับเอี๊ยง”เฟย์ที่กำลังจะ

ออกไปดูหนังกับเขื่อนก็ทักป๊อปปี้ที่มายืนรอที่หน้าบ้าน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ แล้วเฟิร์สอยู่กับแม่หวายข้างในใช่มั้ย”ป๊อปปี้ถามต่อ

 

 

 

 

 

 

“ค่ะ อ้าว อะไรของเค้านะ”เฟย์ตอบไม่ทันจบประโยคป๊อปปี้ก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะรีบวิ่งเข้าไปใน

บ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อปปี้ มาได้ยังไงเนี่ย”หวายที่นั่งเล่นกับเฟิร์สตกใจเมื่อเห็นป๊อปปี้ก็รีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

 

“ขับรถมา เฟิร์สวันนี้คุณพ่อซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหม่มาแทนตัวเดิมที่เสียไปนะครับน่ารักมั้ย”ป๊อปปี้ยิ้ม

นิดนึงก่อนจะรีบนั่งลงข้างๆเฟิร์สแล้วหยิบถุงใบโตใส่ตุ๊กตาหมีพูห็แล้วยื่นให้เฟิร์ส

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่ทำไมถึงคิดว่าเฟิร์สเป็นลูกของป๊อปล่ะ ทั้งๆที่ฟางแต่งงานใหม่แล้วนะ”หวายอึ้งก่อนจะรีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

“วันนั้นที่ชั้นมาทานข้าวที่นี่ชั้นได้ยินหมดแล้วนะที่เธอคุยกับเฟย์”ป๊อปปี้นิ่งก่อนจะตอบ

 

 

 

 

 

 

 

 

“บางทีชั้นอาจจะสันนิษฐานผิดก็ได้ จะเอาอะไรกับคำพูดคนแก่ล่ะ”หวายรีบโกหก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ทันแล้วมั้งหวาย เธอโกหกไม่เนียนเหมือนเดิมเลยนะ เอาเป็นว่าไม่รู้ว่าจะใช่รึไม่ใช่ แต่ชั้นเจอ

เฟิร์สชั้นรู้สึกผูกพันกับเฟิร์สอย่างแปลกประหลาด ชั้นมั่นใจว่านี่คือลูกของชั้น ดูตาสิ นี่ถอดแบบชั้น

มาขนาดนี้จะไม่ใช่ลูกชั้นแล้วเป็นลูกใครล่ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นเฟิร์สเล่นกับ

ตุ๊กตาที่ตัวเองซื้อแล้วยิ้มให้เขาก่อนที่ ป๊อปปี้จะหยิบของเล่นไม้สื่อการเรียนรู้ของเด็กเล็กที่ซื้อมา

เล่นกับเฟิร์สอย่างมีความสุข

 

 

 

 

 

 

 

 

“รักลูกแล้วไม่รักแม่หรอป๊อป”หวายมองภาพที่ป๊อปปี้เล่นกับลูกก็อมยิ้มก่อนจะถาม

 

 

 

 

 

 

 

“ถ้าชั้นอยากได้ฟางกลับมา เธอจะเรียกร้องเงินค่าเลี้ยงดูเหมือนเดิมรึเปล่าล่ะ”ป๊อปปี้เงยหน้าแล้ว

ถามหวายต่อ เพราะเขายังคงไม่ไว้ใจเธอว่าเธอจะมาไม้ไหนอีก

 

 

 

 

 

 

“ถ้าสมมุติว่าชั้นเรียกนายสัก50ล้านแลกกับการเลี้ยงดูหลานเฟิร์สนายนะยอมมั้ย”หวายยิ้มนิดนึง

ก่อนจะพูดขึ้นเพื่อต่อรอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นยอม แค่ให้ชั้นได้ดูแลลูกของชั้นแทนช่วงเวลาที่เสียไปชั้นก็ยอม”ป๊อปปี้พูดโดยไม่ลังเล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้อ ยอมโดยไม่มีข้อแม้อะไรแบบนี้ นายต้องพูดกับฟางเองนะ”หวายพูดต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“อะไรกัน เธอเป็นแม่นะเธอต้องพูดกับลูกสิ ยัยนั่นรักเธออย่างกับอะไรดียังไงฟังเธออยู่แล้ว

แน่นอน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะอุ้มเฟิร์สขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ได้ไงล่ะ นายอยากคืนดีกับฟางนายก็พูดเองสิ ชั้นน่ะแก่แล้วแถมป่วยด้วยเรื่องความรัก

ครอบครัวของพวกเธอชั้นขอไม่ยุ่งได้ม้ะ ส่วนไอ้เงินที่ชั้นพูดน่ะก็พูดไปงั้นล่ะ”หวายรีบพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมแม่ถึงยอมให้ผู้ชายคนนี้เข้ามาเล่นกับลูกของฟาง”ระหว่างที่ป๊อปปี้เล่นกับเฟิร์สโดยอยู่ใน

สายตาของหวายฟางที่กลับมาเอากระเป๋าเห็นป๊อปปี้อยู่กับลุกก็โวยวายไม่พอใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เอ้า ไหนๆก็รู้ความจริงแล้วจะเป็นไรไป ให้พ่อเค้ามาเล่นกับลูกหน่อยสิฟาง”หวายพูดพลางยักไหล่ไม่ใส่ใจอะไรมาก

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ ฟางไม่ต้องการให้เค้ามายุ่งวุ่นวายอะไรกับชีวิตครอบครัวของเรานะแม่”ฟางพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวไม่ยอมอะไรทั้งนั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะอะไรขนาดนั้นล่ะฟาง ชั้นแค่อยากจะดูแลลูกแทนช่วงเวลาที่ชั้นไม่ได้เจอเค้าแค่นี้เอง ส่วนเธอ

ถ้าเธอไม่อยากกลับมาหาชั้นก็ไมเป็นไร”ป๊อปปี้พูดแต่ในใจก็กลับกลัวว่าฟางจะไม่กลับมาหาเขา

 

 

 

 

 

 

 

“ใช่ ชั้นไม่มีวันกลับไปลงนรกบนดินของคุณอีกอยู่แล้ว พวกที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่ของบำเรอกาม อยู่

ในกรงตัณหาไม่มีอิสระ ตอนนี้ชั้นแต่งงานให่แล้วมีอนาคตแล้ว แม้จะเคยพลาดมาก่อนแต่นี่ลูกของ

ชั้น ลุกของชั้นคนเดียวเท่านั้น คุณไม่มีสิทธิ์ในการเลี้ยงดูเค้า จำเอาไว้ว่าเฟิร์สคือลูกของชั้นกับเอี๊

ยง”ฟางพูดยาวเหยียดแล้ว้องหน้าป๊อปี้อย่างไม่ยอมแพ้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ฟาง นี่คือลูกของชั้นกับเธอ ความจริงยังไงก็คือความจริงจะโกหกปกปิดมันไม่ได้หรอก”ป๊อปปี้

รีบพูดอย่างไม่ยอมเช่นกัน เพราะเขาไม่อยากจะเสียฟางไปอีกแล้ว ทั้งฟางทั้งลูก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ได้ ชั้นเป็นแม่เค้าชั้นมีสิทธิ์เปลี่ยนแปลงความคิดเค้าได้ ชั้นจำได้ว่าชั้นจ่ายหนี้ให้คุณหมดแล้ว ก็

ต่างคนต่างอยู่สิจะมาตามราวีชั้นทำไม เอาลูกขั้นมานะ”ฟางพูดโวยวายเมื่อป๊อปีป้ขืนไม่ยอมส่งลูก

ให้เธอเลยก็พยายามจะยื้อแย่งเฟิร์สมาจากป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้ เสียงดังทำไมกันฟาง เฟิร์สร้องไห้แล้วนะ”ป๊อปปี้ดุฟางพลางโอ๋ลูกสาวที่ร้องไห้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ร้องไห้ก็เพราะคุณเข้ามายุ่งวุ่นวายไงล่ะ ชั้นบอกแล้วไงว่าอย่ายุ่งกับครอบครัวของชั้นให้พวกเรา

ต่างคนต่างอยู่กันซะดีกว่า จะคุยกันก็แค่เรื่องธุรกิจเท่านั้น เพราะตั้งแต่ชีวิตชั้นที่มีคุณมาวุ่นวายก็มี

แต่ปัญหามาตลอด ตอนนี้ชั้นมีชีวิตใหม่แล้ว คุณอย่ามายุ่ง”ฟางโวยวายว่าป๊อปปี้อย่างอัดอั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ได้นะ เธอท้องกับชั้นชั้นก็ต้องรับผิดชอบสิ ถ้าไม่ได้ดูแลเธอชั้นก็ขอดูแลลุกของเราก็ได้ แค่

เท่านี้ชั้นไม่ขออะไรมากเลย”ป๊อปปี้เห็นฟางที่โวยวายไม่ยอมตัวเองก็พยายามอธิบายให้ฟางฟัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ชั้นไม่ยอม คุณขอมากเกินไปแล้วนะ เอาลุกชั้นคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”ฟางโวยวายไม่ยอมลูกเดียว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ ฟาง โตๆกันแล้วหัดยอมรับความจริงหน่อยสิ ชั้นไม่ได้มาหาเรื่องอะไรเธอเลยนะ ชั้นแค่อยาก

เล่นกับลุก ดูสิชั้นซื้อตุ๊กตาหมีตัวใหม่มาให้ลุก ลูกก็ชอบมากเลยนะ”ป๊อปปี้พยายามเกลี้ยกล่อม

ฟางให้ฟางใจเย็นๆแล้วฟังถึงเจตนาที่เขามาหา

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย ฟางอย่าทำแบบนั้น”หวายร้องออกมาเมื่อเห็นฟางคว้าของเล่นไม้ที่อยู่ที่พื้นขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

ผลัวะ

 

 

 

 

 

 

 

แต่ก็ช้าไปแล้วสำหรับหวายที่ห้ามฟาง ป๊อปปี้กอดเฟิร์สแน่นทำให้หน้าผากของเค้ารับกับของเล่น

ไม้ที่เขาเอามาให้เฟิร์สเล่นเต็มๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้วป๊อป เลือดออกหมดแล้วฟางขอโทษป๊อปปี้เดี๋ยวนี้นะ”หวายรีบพูดพร้อมกับเข้ามาดู

แผลให้ป๊อปปี้ ส่วนฟางให้คนใช้ไปเอาลูกมาแล้วกอดแนบอก แวบแรกทีเห็นป๊อปปี้เธอตกมากที่

เห็นเขาเลือดออก

 

 

 

 

 

 

 

“เอาข้าวของของคุณไปซะ ชั้นมีปัญญาซื้อชั้นไม่ต้องการของๆคุณ”ฟางพูดเสียงแข็ง

 

 

 

 

 

 

 

“แค่ชั้นอยากทำอะไรให้ลูกบ้างแค่นี้เธอกลับทำร้ายกันขนาดนี้เลยหรอฟาง ได้ ชั้นไปแล้ว

ก็ได้”ป๊อปปี้เอามือกุมหน้าผากที่แตกแล้วเห็นฟางเอาเท้าเขี่ยข้าวของที่เขาซื้อมาก็เศร้าก่อนที่

ป๊อปปี้จะเดินคอตกกลับออกไป

 

 

 

 

 

 

 

ฉับบบบบบบบบบบบบบ

 

 

 

เอาแล้วไง อยากแก้ไขตัวเอง คนนึงดันความจำเสื่อม อีกคนก็เริ่มจะถอดใจ

 

 

 

แล้วแบบนี้จะได้คืนดีกันเมื่อไหร่น้อออออ

 

 

 

ไหนใครที่ลอบทำร้ายป๊อปปี้กับฟางอีกต้องติดตามๆ