เพลิงแห่งรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไปพักก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยมคุณพ่อใหม่ก็ได้”ฟิญพูดขณะที่กุมมือป๊อปปี้ที่นอนหลับ

ไปด้วยฤทธิ์ยาสลบแล้วหันมาบอกฟาง ฟางพยักหน้ารับคำก่อนที่จะเดินออกมาข้างนอก

 

 

 

 

 

 

 

 

“เธอนี่มันตัวกาลกินีชัดๆ หนีพวกคนร้ายไปกับป๊อปแท้ๆแต่ทำไมต้องเป็นป๊อปที่ถูกยิง มันน่าจะเป็น

เธอที่นอนบนเตียงแทนป๊อป”ขนมจีนเห็นฟางเดินออกมาก็ผลักไหล่ฟางแล้วว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกค่ะ ชั้นขอโทษด้วยที่ชั้นเข้ามายุ่งวุ่นวายในชีวิตครอบครัว

คุณ ชั้นจะไม่ยุ่งอะไรกับเค้าก็ได้ นอกจากเรื่องงานต่างคนต่างอยู่”ฟางพูดแล้วแอบถอนหายใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็ดี พูดเองแล้วนะว่าจะไม่ยุ่ง ถ้ายังเห็นเธออยู่กับป๊อปนอกเวลางานอีกล่ะก็ ชั้นตบไม่ไว้หน้าแน่

แม้ว่าเธอจะชุบตัวใหม่เป็นเมียเศรษฐีก็ตาม โอ๊ะ โทษทีนะที่ต้องหยาบคาย ก็ผู้ชายของใคร ใครก็

รักนี่”ขนมจีนยิ้มเยาะก่อนจะเดินเชิดเข้าไปในห้องของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นครอบครัวของเค้าฟาง เรามีครอบครัวใหม่แล้ว”ฟางกำมือแน่นรู้สึกเจ็บที่อกก่อนสูดลมหายใจ

เข้าลึกๆแล้วพูดตัดใจเลือกที่ไม่มาเยี่ยมป๊อปปี้อีกเลยระหว่างที่เขานอนพักฟื้นที่โรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

 

 

“ความจริงป๊อปน่าจะพักผ่อนนะคะ ไม่น่ามาทำงานเลย”หลังจากออกจากโรงพยาบาลมาได้5วัน

ป๊อปปี้ก็เข้ามาทำงานในบริษัทเหมือนเดิมโดยที่ขนมจีนตามมาดูแลไม่ห่างเพราะช่วงที่อยู่โรง

พยาบาลและบ้านนั้นเธอถูกฟิญและแก้มกันท่าตลอด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่เอาอ่ะ นั่งๆนอนๆเฉยๆมันน่าเบื่อจะตาย ยิ่งแก่เราต้องทำตัวให้แข็งแรงเข้าไว้สิ แล้วอีกนะ ฟาง

เองก็อาจะโดนลูกหลงแล้วเจ็บตัวก็ได้ แวะไปดูสักหน่อยก็ไม่เสียหาย”ป๊อปปี้พูดในใจทั้งน้อยใจที่

ฟางไม่ไปเยี่ยมเขาเลย แต่อีกใจก็กลับห่วงกลัวว่าฟางจะโดนลูกหลงจากคนร้ายก็ได้

 

 

 

 

 

 

 

 

“แหม จะเจ็บตัวอะไรล่ะป๊อป ก็มีแค่ป๊อปนั่นล่ะที่เจ็บฝ่ายเดียว ส่วนยัยนั่นก็ไม่ยอมโผล่หน้ามาพา

พวกเราเลย คนอะไร๊ ป๊อปช่วยไว้แท้ๆตั้ง2ครั้งกลับใจจืดใจดำไม่มาหาเลย แย่มากนี่หนมจี

นว่าป๊อปไล่พวกนี้ไม่ต้องทำร้านอาหารร่วมกับโรงแรมเราเถอะ เผลอๆพวกคนร้ายนั่นอาจจะร่วมมือ

กับแม่นั่นก็ได้”ขนมจีนรีบใส่ไฟ

 

 

 

 

 

 

 

 

“เหลวไหลน่าขนมจีน ฟางไม่มีทางทำร้ายชั้นหรอกน่า และอีกอย่าง ร้านอาหารของฟางกับเอี๊ยง

เค้าดังมากมากอเมริกา ถ้าจะไล่ไปก็เท่ากับเราเสียผลประโยชน์ส่วนนึงอีกนะ”ป๊อปปี้ส่ายหน้าแล้ว

พูดก่อนจะรีบขึ้นไปบนดาดฟ้าเพราะมั่นใจว่าฟางจะต้องมาคุมคนสนิทตัวเองเพื่อดูแลงานแน่ๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“สีนี้สวยดีเนาะเอี๊ยง เหมือนโทนสีที่ร้านสาขาอเมริกาของเราเลยเนาะ”ฟางพูดขณะนั่งเลือกวอ

เปเปอร์ที่จะมาตกแต่งที่ร้านด้วยกันกระหนุงกระหนิงในร้านอาหารที่กำลังก่อสร้าง

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่คิดว่ากำลังนั่งอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้รึไงครับ มาดูงานลูกน้องก็ควรท่ะใส่ลูกน้องบ้างไม่ใช่เห็น

แก่ตัวแบบนี้”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นแก่ตัวตรงไหนไม่ทราบคะ นี่พวกเรากำลังเลือกของตกแต่งในร้านกันอยู่ เห็นแก่ตัวตรง

ไหน”ฟางปิดอัลบั้มรูปดังปังแล้วลุกมาว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห็นอยู่ชัดๆว่ามัวแต่สนใจช่วงเวลาสวีทหวานของตัวเองกับสามีจนไม่สนใจลูกน้องเลยแบบนี้จะ

มาแก้ทำไมล่ฟาง เอ ที่ช่วงนี้ที่ตามกันมาดูงานลูกน้องที่สร้างร้านอาหารแบบนี้ทุกวันเพราะจะเติม

ความหวานกันสินะ รึว่ากำลังจะแพลนปั๊มน้องกันอยู่คะเนี่ย”ขนมจีนรีบพูดจีบปากจีบคอยุเอี๊ยงและ

ฟางเสียงดังให้ป๊อปปี้ที่ฟังรู้สึกปวดใจ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่นอนค่ะ พอดีว่าพวกเรารักกันมากเลยอยากจะมีโซ่ทองคล้องใจกันและกันมากกว่า1น่ะค่ะ มีผู้

หญิงแล้วก็อยากมีผู้ชาย เอี๊ยงคะ ไปกันเถอะค่ะฟางอยากไปเฟิร์สลูกของเราแล้ว ขอบคุณนะคะ

ที่รักสำหรับทริปบาหลีในช่วงหลายวันก่อนเพื่อปลอบขวัญฟางที่เสียขวัญกับคนร้าย”ฟางพูดพลาง

คล้องแขนเอี๊ยงไว้แน่นก่อนที่จะเขย่งตัวหอมแก้มเอี๊ยงต่อหน้าป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มอึ้ง

 

 

 

 

 

 

 

 

“โรงแรมผมยังมีห้องว่างอีกเยอะ จะไปใช้บริการก็ได้นะครับ ไม่ต้องมาทำประเจิดประเจ้อต่อหน้า

ลูกน้องแบบนี้เดี๋ยวใครเค้าจะมองไม่ดี”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆแล้วเดินออกไปจากบริเวณนั้นทันทีโดยไม่

มองกลับมาหาฟางอีกจนขนมจีนต้องรีบวิ่งตามป๊อปปี้ลงไป ฟางมองตามป๊อปปี้ไป ลึกๆก็แอบ

สงสารชายหนุ่มเหมือนกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ปกติไปไหนมาไหนคนเดียวได้แล้วทำไมต้องพาชั้นมาด้วยโทโมะ”แก้วพูดแล้วเหล่มองโทโมะที่

ลากตัวเองมาเล่นบ้านผีสิงแห่งหนึ่งในตัวเมืองแล้วไม่เข้าใจว่าหลายวันที่สมิธกลับไปอเมริกานั้น

ทำไมโทโมะต้องมาคอยวนเวียนหาเธอทุกวันแล้วลากเธอออกไปไหนมาไหนเหมือนเดิมก่อนที่จะ

แตกหักกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ก็มันเหงานิ และอีกอย่างเราเองก็รู้สึกได้ว่าเราต้องทำให้แก้วไม่พอใจหรือโกรธมากแน่ๆ ไม่งั้น

แก้วคงไม่ทำหน้าหงิกทุกครั้งเวลาที่อยู่กับเราหรอกเราน่ะอยากจะดูแลแก้ว อยากไปไหนกับแก้วให้

มากๆกว่านี้ ไม่รู้ว่าทำไมถึงอยากมาหาตลอด”โทโมะพูดตรงๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ต้องพูดหยอดแบบนี้เลย ทั้งๆที่ในใจตัวเองมีแต่ฟาง ยังจะมาพูดแบบนี้กับสาวอีก”แก้วพูด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง ฟางไหนกันอีกล่ะแก้ว นี่เราชักจะสงสัยละนะว่าฟางที่แก้วพูดถึงเนี่ยสวยขนาดทำให้เราหลง

ขนาดนั้นเลย”โทโมะพูดแล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“นี่จำไม่ได้เลยรึไงโทโมะว่าตัวเองเคยรักฟางมากแค่ไหนจนยอมทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นกับชั้น เอ่อ

ช่างมันเถอะเข้าไปในบ้านดีกว่า”แก้วโพล่งออกมาก่อนจะนึกได้ว่าโทโมะความจำเสื่อมก่อนที่จะ

เดินหนีเข้าไปในบ้านผีสิงทันทีเพื่อหนีโทโมะ

 

 

 

 

 

 

 

 

“บ้าชะมัดเลยเรามีพี่สมิธไปแล้วนะทำไมต้องมาหงุดหงิดกับเรื่องเก่าๆพวกนี้ด้วย”แก้วเดินบ่น

พึมพำคนเดียวถึงเรื่องของโทโมะโดยที่ไม่ได้สังเกตเลยว่าตัวเองเดินผ่านความน่ากลัวในบ้านมา

จนถึงโซนในสุดที่จัดฉากเป็นการตั้งโลงศพและขื่อแขวนตอจำลองให้ดูน่ากลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮือๆ ใจร้ายจัง”เสียงร้องไห้ของเจ้าหน้าที่ที่เล่นเป็นผีสาวในบ้านผีสิงร้องไห้ออกมาทำให้แก้ว

ชะงัก นึกขึ้นได้ว่าตัวเองมาเที่ยวบ้านผีสิงกับโทโมะ พอเงยหน้าขึ้นไปตรงขื่อที่มีเชือกแขวนคอก็

พบกับผีผู้หญิงที่นั่งอยู่ แก้วกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงแล้ววิ่งหนีสะเปะสะปะหาทางออกทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้ว ใจเย็นๆแก้วนี่เราเองโทโมะไง”โทโมะที่วิ่งตามหาแก้วจนเจอก็รีบคว้าแก้วไว้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ ฮือๆนายหาชั้นเจอได้ไง”แก้วที่กลัวจนร้องไห้ออกมารีบถามโทโมะทันที

 

 

 

 

 

 

 

“แค่เสียงของเธอชั้นก็จำได้แล้วน่า เรื่องของเธอชั้นจำได้หมดแค่นี้เอง ป่ะ เราหาทางออกไปด้วย

กันนะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มแป้นทำให้แก้วหน้าแดงกับสิ่งที่ได้ยิน นี่เธอกำลังฝันไปใช่มั้ยที่เธอได้โท

โมะคนเดิมกลับมา คนที่ไม่ทำร้ายจิตใจเธอ คนที่เธอเคยรักจนหมดหัวใจ

 

 

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

 

 

 

แก้วใจเต้นรัวเมื่อถูกชายหนุ่มเดินจับมือแล้วพากันเดินออกมาข้างนอกบ้านผีสิงด้วยกันโดยที่โท

โมะไม่ยอมปล่อยมือเธอเลย

 

 

 

 

 

 

 

“สนุกดีเนาะแก้ว คราวหลังพวกเรามาเล่นที่นี่กันอีกนะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มพลางเอาไอติมที่ไปซื้อ

มาให้กับแก้วแล้วมานั่งกินไอติมด้วยกันที่ม้านั่งข้างนอกบ้านผีสิงแก้วชะงักมองชายหนุ่มที่นั่งกินไอ

ติมแล้วหันมายิ้มให้แก้ว

 

 

 

 

 

 

 

“มองเราแบบนี้หน้าเรามีอะไรติดหรอ เอ รึว่าหลงรักเราเข้าแล้วน่ะ โหย ถ้าเป็นเธอหลงรักเราแล้ว

เราจะทำไงดีน้า จะรับรักดีมั้ยน้อ”โทโมะเห็นแก้ว้องหน้าตัวเองก็รีบตามติดตลกแล้วแซวแก้วอย่าง

ที่เคยทำ

 

 

 

 

 

 

 

 

“จะบ้ารึไง เรามีแฟนแล้วนะ แถมเราก็กำลังจะแต่งงานกันด้วย จะมาชอบเพื่อนอย่างโทโมะได้ไง

ล่ะ”แก้วตกใจแล้วรีบพูดก่อนจะรีบกินไอติมเพื่อกลบเกลื่อน

 

 

 

 

 

 

 

“โห เสียดายจัง ที่มีแฟนก่อน”โทโมะได้ยินเช่นนั้นก็พูดขึ้นลอยๆยิ่งทำให้แก้วอึ้งกว่าเดิมก่อนจะ

เผลอกินไอติมเลอะที่แก้ม

 

 

 

 

 

 

 

“เลอะน่ะ”โทโมะยิ้มก่อนที่จะเลื่อนมือมาเช็ดที่แก้วเนียนของแก้วอย่างแผ่วเบาทำให้แก้วใจสั่นรัว

หน้าแดงจัดคิดถึงช่วงเวลาเมื่อก่อนที่เธอแอบรัก ภาพที่เธอเคยทำอะไรให้เขาก็ผุดเข้ามาในหัว

แล้วภาพเหตุการณ์ที่โทโมะทำร้ายเธอจนเลือดออกเพื่อไปหาฟางก็ฉายเข้ามาก่อนที่จะได้สติ แล้ว

แก้วก็รีบลุกหนีโทโมะเดินหนีออกมากบริเวนบ้านผีสิงทันที

 

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวแก้ว ไปไหนน่ะ แก้วเป็นอะไรนี่ยังไม่หายโกรธเราอีกหรอ”โทโมะรีบวิ่งตามแล้วรีบถาม

 

 

 

 

 

 

 

“โทโมะ เราขอร้อง อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย อย่าทำแบบนี้กับเราเลย”แก้วขืนตัวเองออกจากการเกาะ

กุมแล้วพูด

 

 

 

 

 

 

“ทำไมล่ะ หรือว่าแก้วจะเกลียดเราแล้ว แก้ว แก้วบอกเรามาสิว่าทำไมถึงโกรธเราถึงขนาดนี้รู้ตัวไว้

เลยนะว่าแก้วเปลี่ยนไปมาก หรือว่าพเราะแก้วมีแฟนแล้วแก้วเลยจะทิ้งเรา”โทโมะเริ่มตัดพ้อออก

มา

 

 

 

 

 

 

 

“ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้นล่ะมันเพราะนายเองนั่นล่ะโทโมะ นี่นายไม่รู้จริงๆหรอว่านายทำอะไรเราบ้าง

นายทำร้ายเรามาสารพัด นายทำให้เราเกลียดเอง แล้วทำไมจู่ๆนายก็กลับมาความจำเสื่อมแบบนี้

อีก นายจะมาไม้ไหนกับเราอีกกันแน่ ปล่อยเราไปเถอะโทโมะตอนนี้เราอยากมีชีวิตใหม่กับคนที่ดี

กับเรา อย่ามาทำแบบนี้ให้เราต้องสับสนอีกเลย”แก้วน้ำตาไหลออกมาจากภาพในอดีตที่โทโมะ

เคยทำแล้วรีบวิ่งหนีชายหนุ่มไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แก้วระวังรถ”โทโมะตกใจที่แก้วพรวดพราดวิ่งหนีตัวเองไปแล้วไม่มองรถที่พุ่งมาด้วยความเร็วก็รีบ

ดึงแก้วเข้าไปกอดแน่นก่อนทั้งคู่จะล้มลงมากองกับพื้นฟุตบาทข้างทาง แก้วอึ้งเมื่อเห็นโทโมะเสีย

สละปกป้องเธอขนาดนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย โทโมะ”แก้วตกยิ่งกว่าเดิมเมื่อโทโมะที่ฉุดมือเธอให้ลุกขึ้นมาแล้วพลางปัดฝุ่น ก่อนที่โทโมะ

จะหน้ามืดเป็นลมล้มลงไป จนแก้วต้องรีบประคองโทโมะแล้วพากลับบ้านทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“จ้าเอี๊ยง ไม่ต้องห่วงนะ ฟางขับรถมาแปปเดียวนี่ก็ถึงโรงแรมคุณป๊อปแล้วจ้า โอเค แค่นี้ก่อนนะ

แล้วเจอกันที่บ้านจ้า”ฟางเดินคุยโทรศัพท์กับเอี๊ยงมาจนถึงบริเวณดาดฟ้าที่กำลังก่อสร้างร้าน

อาหารของเธอในยามค่ำ ด้วยความขี้ลืมที่แก้ไม่หายนั่นเองทำให้ฟางลืมเอกสารสำคัญที่นี่ต้องมา

เอาคนเดียว แล้วเธอต้องชะงักเมื่อเจอใครคนหนึ่งนั่งดื่มเบียร์แล้วทอดมองที่ดาดฟ้าอยู่ตามลำพัง

ก่อนจะมองที่ในมือนั้นที่มีบุหรี่ที่ติดไฟคีบอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ว้าย คุณป๊อป อย่านะ”ฟางตกใจเมื่อป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ลุกขึ้นแล้วเซจะตกดาดฟ้าก็รีบวิ่งมากอดป๊อปปี้

แน่น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วเห็นว่าเป็นฟางก็อึ้งก่อนจะเอามือเลื่อหมายจะกอด

 

 

 

 

 

 

 

 

“ดึกดื่นป่านนี้ทำไมไม่กลับบ้านคะ เดี๋ยวคุณหนูก็เป็นห่วงหรอก”ฟางชะงักรีบขืนตัวหนีก่อนจะเดิน

หนีไม่สนใจไม่วายจะพูดไล่แล้วเดินไปเอาของที่ลืมไว้ไม่สนใจป๊อปปี้อีก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“หึ เอะอะก็ไล่ชั้นมันไม่ใช่เอี๊ยงสุดที่รักของเธอนิ”ป๊อปปี้ประชด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“แน่ล่ะค่ะ คุณไม่ใช่เอี๊ยงสามีสุดที่รักของชั้น โอ๊ะ ตายแล้ว ดึกมาก ต้องรีบกลับไปหาที่รัก คุณเอง

ก็กลับไปเถอะค่ะมาทำตัวเหลวไหลแบบนี้เดี๋ยวคุณหนูจะน้อยใจได้”ฟางพูดแล้วเดินหนีลงมาที่

ลิฟท์ชั้นล่างหมายจะขึ้นรถตัวเองเมื่อทำธุระเสร็จ

 

 

 

 

 

 

ปรื้น

 

 

 

 

 

ตอนนั้นเองป๊อปปี้ที่ลงมาติดๆฟางก็ขับรถมาปาดหน้าฟางก่อนที่จะลงจากรถแล้วกระชากฟางขึ้นรถ

มาอย่างแรง โดย/ไม่ฟังเสียงร้องของเธอเลย

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นนะคุณป๊อปนี่คุณบ้าไปแล้วรึไงนี่คุณจะทำอะไรฟางอย่านะ ว้าย อื้อ”ฟางร้องโวยวายเมื่อ

ถูกป๊อปปี้พยายามกอดรัดเพื่อใช้เข็มขัดมัดข้อมือทั้ง2ของฟางไว้แน่นก่อนจะถอดเนคไทของตัว

เองมัดที่ปากแล้วขับกลับมาที่บ้านตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะอุ้มฟางขึ้นห้องมาอย่างทุลักทุเล

 

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

 

 

ฟางถูกป๊อปปี้เหวี่ยงลงไปที่เตียงโดยที่ฟางรีบถดร่างบางหนีชายหนุ่มทันทีแต่ป๊อปปี้กลับคว้าข้อ

เท้าร่างบางแล้วดึงกลับมาก่อนที่จะใช่ร่างสูงของตัวเองทาบทับไม่ให้ฟางหนีไปอีกแล้วค่อยๆถอด

เสื้อตัวเองช้าๆฟางตกใจรีบส้ายหน้าไปมาเชิงขอร้องชายหนุ่มอย่าทำแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

“ทั้งๆที่ชั้นอยากได้เธอกลับมาทำไมต้องใจร้ายไปอยู่กับเค้าต่อหน้าชั้นด้วย ชั้นมันเลวมากนักหรอ

ฟาง ที่ตอนนั้นชั้นไม่รู้เรื่องราวของเธอ ทำไมต้องใจร้ายแบบนี้ด้วย”ป๊อปปี้ขึงฟางเอาไว้แล้วจ้องไป

นัยน์ตาของร่างบางที่มองเขาด้วยความกลัว ก่อนทีชายหนุ่มมีอาการเมาพูดออกมาด้วยความตัดพ้อ

เรื่องราวต่างๆเสียใจกับเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวันที่เขาเห็นฟางอยู่กับเอี๊ยงแล้วผลักไสเขาตลอด

ไหนจะช่วงเวลาที่เขาเจ็บตัวฟางกลับไม่เคยมาเยี่ยมหาเขาเลยทั้งๆที่เขา อยากจะปกป้องฟางอีก

ครั้งแต่ฟางกลับปิดโอกาสพวกนั้นไม่ให้เขาเข้าไปเลย จนน้ำตาของเขาไหลออกมาอีกครั้งต่อหน้า

ฟางทำให้ฟางที่อยู่ใต้ร่างป๊อปปี้อึ้งไม่คิดว่าจะเห็นป๊อปปี้ในมุมนี้อีกแล้ว ก็เลิกดิ้นขัดขืนชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

 

 

 

“อย่าไปไหนอีกได้มั้ย อยู่กับชั้นเหมือนเดิมได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดออกมาจากความรู้สึกที่แท้จริงก่อนที่

จะค่อยๆโน้มหน้าลงมาจูบฟางทั้งๆที่ฟางถูกปิดปากอยู่อย่างแผ่วเบาซึ่งฟางเองก็ยอมรับสัมผัสนั้น

ด้วยความเต็มใจ ป๊อปปี้ค่อยๆแกะเข็มขัดที่มัดข้อมือของฟางออกแล้วเริ่มทำทุกอย่างตามความ

ต้องการของตัวเขาและเธอ

 

 

 

 

 

ใครว่าป๊อปร้าย ป๊อปน่ะแค่น้อยใจ หุหุหุ

 

 

 

 

 

แต่สำหรับอีกคู่ รับรอง ดราม่าอีกชุดแน่ๆ